Jul 2022 Nov 2019 Sep 2019 Aug 2019 Jul 2019 Jun 2019 Jan 2019 Nov 2018 Sep 2018 Aug 2018 Jul 2018 Jun 2018 Apr 2018 Dec 2017 Nov 2017 Sep 2017 Aug 2017 Jul 2017 Jun 2017 Apr 2017 Aug 2016 Jul 2016 Jun 2016 Apr 2016 Mrt 2016 Feb 2016 Dec 2015 Nov 2015 Okt 2015 Sep 2015 Aug 2015 Jul 2015 Jun 2015 Mei 2015 Apr 2015 Mrt 2015 Feb 2015 Jan 2015 Dec 2014 Nov 2014 Okt 2014 Sep 2014 Aug 2014 Jul 2014 Jun 2014 Mei 2014 Apr 2014 Mrt 2014 Feb 2014 Jan 2014 Dec 2013 Nov 2013 Okt 2013 Sep 2013 Aug 2013 Jul 2013 Jun 2013 Mei 2013 Apr 2013 Mrt 2013 Feb 2013 Jan 2013 Dec 2012 Nov 2012 Okt 2012 Sep 2012 Aug 2012 Jul 2012 Jun 2012 Mei 2012 Apr 2012 Mrt 2012 Feb 2012 Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Cultuurpodiumonline kent geen sterren toe aan voorstellingen. Bij een voorstelling als ‘Kopland’ van Gouden Haas in samenwerking met Peergroup bewijst dat zijn waarde. Waar de NRC ‘maar’ drie sterren geeft, hebben wij de ruimte om te beschrijven dat het een wonderlijk schone voorstelling is, waarin taal en beeld gelijk opgaan en elkaar versterken. Juist het evenwicht maakt het bijzonder. Zonde om dat daarna in sterren uit te drukken.
Lees meer
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
In ‘Tsukumogami’ spannen muziek, dans en beeldende kunst samen om de rampzalige zeebeving en tsunami te verbeelden die Japan in 2011 trof. Bij de strandopgang van Paal 8 laten de slagwerkers van Dadadan Tenko het toegestroomde publiek trillen met hun overdonderende getrommel. Het verlies uit zich in een zee van blauwe lintjes, opgehangen ter nagedachtenis aan de overledenen. Er is geen ontkomen aan deze voorstelling.
Het is een Japans-Nederlandse coproductie, waarbij Dadadan Tenko samenwerkt met Maria Kley en Nishiko, die de beeldende kunst, de aankleding en de dans verzorgen, deels gefinancierd via een geslaagde crowfundingactie eerder dit jaar. Eerst klimt het publiek moeizaam tegen een duin op. Vanaf het hoogste punt, happend naar adem, zien zij hoe een zee aan blauwe lintjes zich naar beneden stort. Ieder mag met een ander ook een lint ophangen, die samen de 20.000 verdronken mensen symboliseren. De toeschouwers doen het met respect.
Lees meer
Foto's Youetta Visser en Mieke Kreunen
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Daar staat ze dan. Een kleine vrouw in haar mooiste, kleurige jurk in het decor van het onmetelijke wad helemaal aan de oostkant van Terschelling. Dit is haar land, hier is ze geboren. Toch voelt ze zich hier niet thuis. Haar ouders waren Vietnamese bootvluchtelingen die door een speling van het lot, een Nederlandse vrachtboot pikte hen op, hier aanspoelden. Nhung Dam vertelt in ‘Ha Ha Happiness’ haar verhaal. Solo. Hoe haar vader haar en haar moeder achterliet in dit vreemde land. Een leven als een Griekse tragedie. En dat is precies waarmee ze het vergelijkt. Het is alleen te horen tegen de wind in, met een koptelefoon op. Muziek ondersteunt het levensverhaal. Het is eb.
Lees meer
Tekst en beeld van Youetta Visser
Tussen alle grote muziek- theater- en dansgezelschappen staan er ook kleine voorstellingen op het programma van Oerol. Een daarvan is het Russische sprookje ‘Varenka’ van zandtekenares Gerrie Hondius, in het kleinste, tevens grootste theater van Terschelling: West-End. Een magisch half uurtje, waarin het steeds veranderende gefiguurzaagde decor van Terschellingers Aart Kramer en Irina Filtzer en vioolmuziek de omlijsting vormen voor met fijn zand getekende personages in een spannend verhaal. Hondius beweegt haar handen doelgericht over een glasplaat, strooit zand en tekent telkens nieuwe figuren. Haar vingers zijn in staat ook kleine veranderingen in het zand tot leven te laten komen. Het hoofdje van Varenka draait bijvoorbeeld om als een voorbijganger zich meldt.
Lees meer
Door Youetta Visser met beeld van Nichon Glerum en Tom Fassaert
Sommige voorstellingen knallen er stevig in op Oerol. Zo ook Route Mortel van Thabi Mooi, bij zandafgraving camping Wulp. Maakte zij twee jaar geleden als jong talent in het Atelier een route over een oude man, Wil, die terugkijkt op zijn leven, ditmaal gaat ze verder. De toeschouwers leggen een route langs het stervensproces van een man af. Onderweg horen en zien zij zijn laatste uren en zijn loslaten. Een indringende en intieme ervaring,
Sinds twee jaar is er veel gebeurd in het leven van Mooi. Wil overleed. Haar broertje kreeg een hersenbloeding en overleed enkele maanden later. De vraag is dan wat je als theatermaker doet. Maak je een stuk dat er los van staat of duik je er juist dieper in? Thabi Mooi verwerkte de gebeurtenissen via haar eigen taal: theater. Ze zette een project op rond sterven en betrok veel mensen bij deze zoektocht. Andere creatievelingen, waaronder een filmmaker, een tekstschrijver, een componist en een decorontwerper, haar familie en Terschellingers. Ze interviewde mensen die beroepsmatig met de dood te maken hebben. Van al deze elementen smeedde ze Route Mortel.
Lees meer
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Natuurlijk gaan we op Oerol ook naar het Friese theatergezelschap Tryater. Ditmaal spelen ze een geëngageerd stuk: ‘Wie overleeft de Grutto?’. Over de grutto dus, die steeds minder in deze contreien te vinden is, waar hij normaal aansterkt en eieren legt. Maar het weiland is tegenwoordig een dorre harde vlakte. Het achterliggende thema: Hoe kun je voorkomen dat je uitsterft? Wie zich niet aanpast lijkt ten dode opgeschreven, de grutto, de panda, maar ook wij mensen uiteindelijk, net als alle uitgestorven dieren voor ons. De theatergroep heeft voor een wel heel letterlijke uitwerking van de titel gekozen en het verhaal van de grutto gelardeerd met persoonlijke verhalen van de vijf spelers, over hun ervaring met (over)leven. In de bloedhitte op Arjensdune beklijft helaas vooral het doorzettingsvermogen van de spelers.
Lees meer