Onderwerp: MUZIEK

29 01 06 - 21:27

Schuldgevoel en een rechte lijn: Levensverhaal van Johnny Cash

Door Erik Driessen met foto's van de site van I walk the Line

“De duivel heeft mijn verkeerde zoon afgepakt”, sneert Ray Cash in het begin van ‘I walk the Line’ naar zijn jonge zoon John. Die ging liever vissen, terwijl broer Jack het hout zaagde waarom vader had gevraagd. Jack komt in de machine terecht en overlijdt. Johnny Cash (in de film prachtig neergezet door Joaquin Phoenix) heeft een schuldgevoel voor het leven.

Mede daardoor wordt hij de wildste rocker aller tijden. Wat wil je ook met bandleden die beter zijn in bommen produceren en argeloze voorbijgangers beschieten dan muziek maken. Cash krijgt jong succes, maar raakt onder invloed van drank en pillen volkomen de weg kwijt. Met het schuldgevoel op de schouders breekt hij hotelkamers en podia af, net zo lang tot hij volkomen wordt uitgekotst en van de telefoonlijn wordt afgesloten omdat hij de rekening niet meer kan betalen.

Country-artieste June Carter (Reese Witherspoon) is zijn redding. ‘I Walk the Line’ vertelt over de welhaast onvoorwaardelijke liefde waarmee ze Cash van de pillen afhelpt. Desnoods met behulp van pistolen. Als Cash aan het afkicken is, bonjourt Carter met haar ouders de drugsdealers met angstaanjagende wapens het erf af.

Daaraan vooraf gaat de huiveringwekkende sleutelscène uit de film, waarin Cash zijn familie en aanstaande schoonfamilie uitnodigt voor Thanksgiving. Met de pillen in zijn lichaam, kaart hij tijdens het diner het overlijden van Jack aan. “Waar was je, was alles wat je tegen mij zei”, zegt Cash tegen zijn vader. “Nou? Waar was je?”, antwoordt die koud, terwijl de andere gasten stil als de dood zijn. “Waar was jij?”, schreeuwt Cash. Hij rent het huis uit, springt op een tractor en rijdt een meer in. Carter haalt hem eruit. “Had me maar laten stikken”, zegt de gevallen rocker. Schuldgevoel kan dodelijk zijn, als God geen engelen stuurt.

I Walk the Line is een ontroerende film over liefde, schuld en weigeren van compromissen. Als Cash clean is, wil hij per se in een gevangenis optreden, tot grote woede van zijn platenmaatschappij. “Ik wil u vragen om geen liedjes te spelen die de gedetineerden eraan herinneren dat ze in de gevangenis zitten”, bedelt de directeur van Folsom Prison. “Denkt u dat ze dat vergeten zijn?”, antwoordt Cash, waarna hij op het podium Cocaine Blues inzet. “I took a shot of cocaine and i shot my woman down”, maakt het publiek waanzinnig.
“This one was for your manager”, zegt de Man in Black droog. Hij staat op de top van zijn loopbaan. Vasthouden aan de rechte lijn wordt vaak beloond.

I Walk the Line van regisseur James Mangold won in de Verenigde Staten inmiddels drie Globe Awards. Woensdagavond was in Kampen de Nederlandse première. Vanaf 2 februari te zien in de bioscopen.

Klik hier voor de trailer

Onderwerp: STRAATTHEATER, POP-ROCK, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL

28 01 06 - 17:43

Oerolfeest in Paradiso

  
Foto's Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Vandaag viel het winternummer van Noorderlicht - het krantje van de Vrienden van Oerol - in de bus van vriend 7275 (that's me). Aandacht natuurlijk voor het 25 jarig jubileum van Oerol in 2006 en voor het jaarlijkse Oerolfeest in Paradiso op 11 februari aanstaande. Dit feest is van oudsher de aftrap van het nieuwe Oerolseizoen en tegelijkertijd een voorproefje van wat ons op Oerol allemaal te wachten staat. In ieder geval is op de Oerolsite al te lezen dat Ellen ten Damme dan haar beste Blondie zal neerzetten, Kraak & Smaak Paradiso op haar grondvesten zal doen beven en Neco Novelas ons zal tracteren op Mozambicaanse jazz. Meer informatie vind je op de website van Oerol of van Paradiso.

Op de foto's vlnr: Straattheater (of is het strandtheater?) Im Fluß der Zeit, Fan twa kanten (portretgalerie van eilanders) en kunstproject Dansend Woud (klik voor vergrotingen)

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

28 01 06 - 11:07

Dayna Kurtz bij VPRO's Vrije Geluiden op zondag

 Amerikaanse singer songwriter Dayna Kurtz is weer in Nederland en is zondagochtend te zien bij VPRO's Vrije Geluiden. We deden al eerder verslag van haar optreden in het Beauforthuis vorig jaar. Haar nieuwe CD is fantastisch en ik was er bij de opnamen van Vrije Geluiden (waar ik haar fotografeerde) weer eens getuige van, dat het ook live nog steeds dezelfde vakvrouw is, die je alleen maar een gestemde gitaar in handen hoeft te geven om je te laten meeslepen met haar songs en warme stemgeluid. Uit de Vrije Geluiden Nieuwsbrief:

Miss Dayna Kurtz: Volgens onze collegas van 3voor12 die Dayna al een hele tijd in de smiezen hebben: "Haar nieuwe plaat "Another Black Feather" is een klein meesterwerk, waarop Kurtz fantastisch laveert tussen klef en klezmer, tussen lefgedrag en luisterlied, tussen blue en blues, en tussen chanson en wereldmuziek. Voor mensen met smaak." Zelf zegt ze: “Ik wist niet of deze plaat zou lukken... ik ben van mezelf al niet zo productief, en ik had bijna geen pauze gehad om even bij te komen van het toeren afgelopen jaar. En ik wist ook dat het kwam omdat mijn leven veranderd was de laatste tijd. Ik ben gaan trouwen, en ik had geen tijd meer om in mijn eentje aan oude wonden te plukken zoals ik gewend was. Ik was nogal gelukkig en dat was niet best. Dan moet je uitkijken dat je niet in de stereotiepen van de ellendige artiest vervalt. Ik zocht naar musici die ik bewonder en die het toch ook aardig voor elkaar hebben en toch geen rotzooi schrijven.“ Maar een eenzaam verblijf in de woestijn deed wonderen, veertien dagen was genoeg en ze kon er weer een hele CD tegenaan! Uitzending: zondag 29 januari om 11.00 uur op Nederland 3 Dayna Kurtz site Vanavond treed zij op in Oosterpoort Groningen. Verder is ze nog te zien in de Effenaar Eindhoven, het Paard van Troje Den Haag, Patronaat Haarlem, Hedon Zwolle, 't Boerderijtje in Haaren en in Ottersum, Landgoed Roepaen. Geïnteresseerd in de CD?

Dayna Kurtz" >
Another Black Feather
Dayna Kurtz

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 20:59

Trio Bennink - Borstlap - Glerum in het Bimhuis

Door Mieke Kreunen

Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar. Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen (filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen. We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert. Je kunt merken dat de heren elkaar al langer kennen en waarderen in de manier waarop ze improviseren en contact maken tijdens het spelen en er tussendoor. Bennink is in de uitbundige onderdelen nadrukkelijk aanwezig en bespeelt wat er maar in zijn hoofd opkomt waarbij ook sticks en brushes af en toe in dat geweld het leven laten. We hebben hem ondermeer zien spelen op de vloer van het podium, de standaard van zijn hi-hat, de balustrade, met een pianokruk over de vloer schuivend, met zijn handdoek over zijn drumstel meppend, met zijn sticks in zijn mond, met een natte vinger over het vel van zijn floortom wrijvend, zittend op zijn bassdrum of met zijn voet op zijn snaredrum (filmpje). Op andere momenten voegt hij zich in het spel van Borstlap die sterk speelt en af en toe zeer beslist de touwtjes in handen neemt en een nieuwe wending introduceert of een ritme van Bennink naadloos inpast in het melodisch thema dat hij zelf aan het uitwerken is (filmpje). Hoe virtuoos Michiel Borstlap ook is, hij koketteert er niet mee en weet zijn inbreng zo te doseren dat het allemaal lekker klopt, ook in de wat meer ingetogen gedeeltes. Hoewel Ernst Glerum de minst beweeglijke is van de drie, is hij degene die met zijn spel de verbinding weet te leggen die de basis vormt voor eigentijdse jazzsound van BBG (filmpje). Soms is het bijna te veel muzikale explosie om nog te kunnen volgen en precies op het goede moment lost het zoeken dan weer op, vindt BBG de uitweg en bereikt het eind. Hoe 'all over the place' Bennink soms ook was, tijdens menig nummer verhuisde hij met zijn sticks - en soms ook met zijn snaredrum er bij - in de richting van zijn vrienden (filmpje) en vormden ze af en toe bijna een organische eenheid. De standards die gespeeld worden zijn weer helemaal in het nieuw gestoken door BBG. Ik heb in het programma Caravan van Ellington, Blue Bossa, Green Dolphin Street, Sentimental en Body & Soul volgens mij voorbij horen komen en ook nog even het thema van Pink Panther (als grapje van Borstlap naar Bennink). Dit BBG-trio is 'top of the bill' en daarbij is nog een leuke bijkomstigheid dat de drie musici eigenlijk ieder tot een andere (jazz)generatie behoren. Dat zij elkaar op deze manier gevonden hebben is een bewijs van hun geweldige individuele kwaliteiten. De DVD is een zwart-wit registratie van ondermeer een concert van BBG in het Paard van Troje in Den Haag en een kijkje in de keuken en de achtergrond van het BBG-trio dat met beeld absoluut nog leuker is dan alleen met geluid. Maar deze drie heren voor je neus te zien en te horen is het allerleukste. Line-up Han Bennink - drums Ernst Glerum - bas Michiel Borstlap - piano BBG-trio - website De DVD is hier te bestellen

Bennink/Borstlap/Glerum - Bbg + Cd
Bennink

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 16:23

Jef Neve Trio Verovert Bimhuis

Door Marina den Hartog, foto's Hans Sirks (klik voor vergroting)

Het Jef Neve Trio is afkomstig uit België en maakt spannende eigentijdse jazz met uitsluitend eigen composities. Jef Neve is een veelzijdige pianist die behalve jazz veel verschillende genres speelt variërend van klassiek tot pop en alles wat daar tussenin zit. Als het trio op zaterdagavond 21 januari het podium betreedt in het vrijwel geheel gevulde Bimhuis, wordt het onmiddellijk onthaald met een luid applaus. De zaal is klaar voor de verrassingen die Jef Neve (piano), Teun Verbruggen (drums) en Piet Verbist (bas) in petto hebben. En die hebben ze!

De musici hebben er duidelijk zin in. Ze beginnen te spelen en het swingt meteen. Wat een enthousiasme. Neve zit geen seconde stil achter de vleugel. Hij ondersteunt zijn virtuoze spel met verbale percussie. Het openingsnummer was ‘Benny the Blues Goose’ vertelt Neve als hij het publiek welkom heet. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat het trio in Nederland op zo’n groot bekend jazzpodium speelt. Tijdens het gesprek met de musici na afloop van het concert blijkt dat het Jef Neve Trio eerder in Nederland heeft opgetreden, onder andere op festivals in Wijk bij Duurstede en Middelburg, maar nooit op zo’n vermaard jazzpodium als het Bimhuis.

Het nummer ‘Airplane’ heeft een prachtig lang intro op de piano. Tijdens dit nummer speelt drummer Verbruggen direct met zijn handen op de drums, wat een zeer fraai effect geeft. Om de paar nummers geeft Neve een toelichting en vertelt dat veel nummers zijn ontstaan door persoonlijke belevenissen. Zo is ‘Plastic Surgery’ geïnspireerd op een iemand die zich op de dansvloer van een discotheek erg uitslooft, of zoals in Vlaanderen wordt gezegd “een dikke nek heeft”. Vervolgens horen we een uiterst subtiel nummer met een betoverende sfeer. Ook hier gebruikt Verbruggen zijn handen op het drumstel. Het klinkt bij Latin-achtig. Neve werkt ook nu weer verbale percussie. Het nummer heet ‘Second Love’ vertelt hij achteraf. Het laatste nummer voor de pauze is ‘Free Bop’ met onmiskenbaar invloeden van de klassieke jazz die naadloos worden verwerkt in nieuwe melodielijnen. De bassist bespeelt de snaren van zijn instrument hierbij ook op een percussieve manier.

Na de pauze wordt begonnen met een primeur, een gloednieuw nummer getiteld ‘Nobody is Illegal’ dat nog niet eerder op een podium ten gehore is gebracht. Hierin zijn invloeden te bespeuren uit andere culturen. Het is geïnspireerd op een tekst die op een gebouw langs de rondweg bij Brussel staat. Na het concert vertelt Neve dat Brussel een multiculturele stad is waar de verschillende culturen zich goed mixen. Dat is bijvoorbeeld -zo zegt hij- in Antwerpen niet het geval. In Brussel zijn vrijwel wekelijks concerten en jamsessies met artiesten uit alle windstreken voor een multicultureel publiek.

‘Together at Last’ bevat een boeiende lange drumsolo met spannende ritmewisselingen. Na een fraaie ballad speelt het trio ‘It’s Gone’, het titelnummer van de tweede cd. Voor deze cd ontving het Jef Neve Trio, als enige genomineerden uit België, de Klara-muziekprijs voor het beste jazzalbum van 2005. Bassist Verbist begint met een fraai uitgewerkte solo die bijna fuga-achtig klinkt. Als Verbruggen invalt krijgt Verbist een daverend applaus. Tenslotte begint ook Neve te spelen. Het plezier straalt van de musici af.

Neve kondigt het laatste nummer aan met, zo zegt hij, “Pijn in het hart, want het was plezant spelen in Nederland”. Dit nummer is door hem bedacht op de terugreis na een vakantie in Marokko, waar hij op de luchthaven van Casablanca 13 uur moest wachten op een aansluiting, in slaap viel en vervolgens de vlucht miste. Zo’n vervelende situatie blijkt aanleiding tot een prachtige compositie. Neve zet met een etudeachtige solo in op de piano. Het lijkt wel een klassiek concert. De andere musici kleuren het stuk vervolgens verder in.

Na een enorm applaus met staande ovatie bedankt Neve het publiek voor hun enthousiaste reactie en roept uit: “Wat een eer!” Als toegift horen we ‘When Spring Begins’ van ‘Blue Saga’, de eerste alom geprezen cd van het Jef Neve Trio. In 2003 stond deze cd in de top-10 van meest verkochte jazzalbums in België. We kunnen terugblikken op een prachtig concert. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat dit trio in het Bimhuis staat. Het trio staat op het punt om internationaal door te breken en gaat concerten geven in Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, China en Japan, en zal hopelijk ook weer snel naar Amsterdam komen. Na het concert neemt Jef in de kleedkamer alle tijd voor een informeel gesprekje en overhandigt daarbij zijn cd die hij voor mij signeert.

Jef Neve - piano
Piet Verbist - bas
Teun Verbruggen “ drums

Jef Neve Trio Site

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

26 01 06 - 15:34

Music against cancer - De Melkweg Amsterdam

  
Tekst en foto's van Karin Brouwer (klik foto’s voor vergroting)

Zondag 22 januari 2006 werd er een zeer interessant festival georganiseerd in de Amsterdamse Melkweg, waarvan de opbrengst in zijn geheel ten goede kwam aan de Nederlandse Kankerbestrijding (KWF).
Georganiseerd door Eric Gijsen Musicproductions, een bedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in verzorgen van geluid, management en het boeken van concerten voor diverse welbekende Nederlandse (heavy metal) bands, en gesponsord door een aantal in de muziekbusiness actieve instellingen (waaronder de Melkweg zelve), werd hier een uitermate appetijtelijk programma aangeboden voor liefhebbers van het genre van symfonische/progressieve/ gotische heavy metal.

Maar liefst zes klasse-bands, vijf Nederlandse die zich alle in zekere mate al op de vaderlandse podia in de kijker hadden gespeeld, alsook de gevestigde Noren van ‘Trail of Tears’ namen deel aan dit evenement “ volledig ten bate van het goede doel. Toen wij om een uur of half zes de knusse oude zaal van de Melkweg betraden was deze al redelijk gevuld. Wij vernamen van enige medeconcertgangers dat de twee eerste bands, Soulstitia enMorning een prima indruk hadden achtergelaten. Er hing een zeer prettige sfeer. Duidelijk was dat er veel familie en vrienden van de bands aanwezig waren. In verband met de opbrengst van de avond hoopte ik echter wel dat het nog wat drukker zou worden. Het bleek al snel dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken.

Xystus
Deze jonge band Xystus (1e fotoserie links) is naar eigen zeggen voornamelijk geïnspireerd door klassieke symfonische rockbands, alsook door soundtrack-muziek, zoals blijkt uit hun debuut CD ‘Recieving tomorrow’. Wat de band op het podium liet zien deed mij echter meer denken aan onvervalste power metal zoals bands als ‘Stratovarius’, ‘Blind Guardian’ en dergelijke die maken: veel ‘catchy’ melodietjes en refreintjes onderbroken door spetterende solo’s en orchestrale, bombastische intermezzo’s. Duidelijk was dat we hier met uitstekende muzikanten te maken hadden. De muzikale hoogstandjes werden ogenschijnlijk uit de losse pols gespeeld. Al met al een prima optreden van deze jonge band “ dat belooft wat voor de toekomst.
Als ik dan toch iets negatiefs moet melden, dan moet mij van het hart dat er wel het een en ander aan de podiumpresentatie gedaan kan worden. De band grossierde mijns inziens iets teveel in clichématige stoere poses en grimassen. Daarbij had men helaas ook de vervelende gewoonte van vele metalbands geadopteerd om het publiek (te) veelvuldig te verzoeken mee te klappen, iets wat mij persoonlijk altijd op de zenuwen werkt. Als ik iets goed vind, ga ik wel spontaan uit mijzelf meeklappen, dank u.

Nemesea
Het is heel hard gegaan voor Nemesea (1e fotoserie midden en rechts). De debuut CD ‘Mana’ sloeg bij het gotische metalpubliek in als de spreekwoordelijke bom, en ook op de vaderlandse podia (Huntenpop-festival!) liet de in 2002 uit Groningse conservatoriumkringen voortgekomen band een uitstekende indruk achter.
De absolute troef van deze band is de jonge sopraanzangeres Manda Ophuis, die niet alleen live alle hoge noten schijnbaar moeiteloos haalt, maar die ook nog eens een bijzonder prettige aanblik biedt. Haar begeleiders doen in muzikaal-technisch opzicht nauwelijks voor haar onder. Vooral de uitstekende ritmesectie (Sonny en Sander, bas en drums) verdient een aparte vermelding. Zeer strak EN swingend, iets wat niet alledaags is binnen dit genre, waarin deze band naar mijn mening sowieso al een buitenbeentje is, omdat Nemesea’s muziek veel meer invloeden bevat uit de progressieve rock dan doorgaans in het gothic metal-genre gebruikelijk is. Helaas was het geluid niet altijd optimaal, zodat juist de virtuoze ‘tapping’-technieken van bassist Sonny niet altijd even goed doorkwamen, een vaak voorkomend euvel bij een geleende backline&hellip
Over het algemeen genomen kwam de band uitstekend over. Men is momenteel bezig om aan een nieuw platencontract te komen, die hopelijk ‘de grote stap voorwaarts’ kan bieden. Ik twijfel er niet aan dat deze band de potentie heeft om ook internationaal tot een grote naam uit te groeien. Kwalitatief zijn ze in ieder geval een stuk interessanter dan hun collega’s van ‘Within Temptation’, om maar eens een dwarsstraat te noemen.

Autumn
En toen was het tijd voor Autumn, een Friese band die al weer wat langer meedraait in het Nederlandse én internationale circuit. Opgericht in 1995 lanceerde men in 2002 het debuutalbum ‘When Lust Evokes the Curse’, opmerkelijk genoeg via major Sony/Epic. Waarschijnlijk dacht deze platenmaatschappij mee te kunnen liften op het succes van ‘Within Temptation’ en ‘After Forever’ door zelf óók maar een ‘gothic-band-met-zangeres’ te contracteren.
Wie echter oren aan z’n hoofd heeft (en het heeft er alle schijn van dat platenbonzen dat veelal NIET hebben, die letten alleen op de verwachte dollartekens&hellip!) hoort meteen dat Autumn de zaken toch wel heel anders aanpakt dan hun voornoemde concullega’s. Autumn is veel ruiger en harder, minder ‘gelikt’ en heeft duidelijk niet de commercie als primaire doelstelling. Daarbij komt nog dat zangeres Nienke de Jong in de eerste plaats een ROCK-zangeres is en niet zozeer een gothic sopraan. Al met al was het avontuur met Sony, na uitblijvend succes na de eerste CD, al weer snel over&hellip
Wat niet betekende dat Autumn bij de pakken ging neerzitten. Integendeel, de tweede CD ‘Summer’s End’ liet zelfs een veel betere indruk achter dan de eersteling, en de band heeft als gevolg van hiervan dan ook uitgebreid kunnen toeren. Die ervaring was vanavond duidelijk merkbaar “ op het podium stond een zeer professionele maar ook enthousiaste band met een stevig maar prima geluid. Nienke de Jong is niet alleen een prima rockzangeres, maar ook een uitstekend frontvrouw “ ze kreeg het publiek moeiteloos aan haar voeten, en terecht. Zeer strak, zeer heavy, zeer enthousiast. Ook van Autumn een prima set deze avond!

  

Trail of Tears
Tenslotte nog een echte uitsmijter, het Noorse Trail of Tears (2e fotoserie), al jaren een zeer gewaardeerde naam in de gothic metal-scene. En dan te bedenken dat ze in eerste instantie hier helemaal niet zouden zijn “ de laatste plek op dit festival was immers gereserveerd voor het Nederlandse Orphanage. Helaas is deze Utrechtse band recentelijk wegens gebrek aan ‘echt succes’ geïmplodeerd. Een schande volgens mij, aangezien ‘Orphanage’ één van de eerste bands was die experimenteerde met koorzang en sopraanzang in hun death metal (al rond 1990), en zodoende als één van de grondleggers van het gehele gothic metal-genre kan worden beschouwd. Gelukkig was zanger/grunter George Oosthoek wel degelijk aanwezig op dit festival “ niet alleen backstage, maar ook OP het podium “ jawel, bij ‘Trail of Tears’!
Ook de carrière van ‘Trail of Tears’ is de afgelopen jaren niet geheel zonder problemen verlopen. De debuut CD ‘Disclosure in Red’ gaf de band een ‘kickstart’ in 1998, voornamelijk door de zeer opvallende, om maar niet te zeggen overdonderende, aanwezigheid van zangeres Helena Michaelsen. Deze geschoolde operazangeres zette de band in één klap op de kaart van het gothic metal-publiek, en vele succesvolle optredens op zowat alle Europese metalfestivals volgden, waaronder op het Nederlandse Dynamo Open Air. Helaas bleek op een gegeven moment Helena’s ego even opgeblazen te zijn als haar imposante voorgevel, wat tot haar ontslag uit de band leidde.
De vraag was toen of ‘Trail of Tears’ ook levensvatbaar zou kunnen zijn zonder haar bijdragen. Welnu, wie wat verder luistert dat zijn oren lang zijn, kon al bij de eerste platen constateren dat de band wel wat meer te bieden had dan alleen Helena’s virtuoze operatesque capriolen. Zowel ‘Disclosure in Red’, ‘Profoundemonium’ alsook ‘A New Dimension in Might’ kenmerken zich door fraaie, melodieuze en goed opgebouwde songs, met een grote rol voor de avontuurlijke ritmesectie.
De band zette een grote stap in de goede richting door een samenwerking aan te gaan met de tevens bij de Noorse symfonische rockband ‘Green Carnation’ actieve zanger Kjetil Nordhus. Deze man beschikt over een fantastische stem “ zijn versie van ‘Faith No More’s Caffeine doet de versie van Mike Patton zowat verbleken!
Zoals ook deze avond op het podium weer bleek. ‘Trail of Tears’ kwam, zag en overwon. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat op een gegeven moment toch zeker de halve zaal intensief “ moi inclus - aan het ‘headbangen’ was geslagen, niet te vergeten de zeer intensieve ‘mosh-pit’ vlak voor het podium. Wat kan heavy metal toch leuk zijn&hellip!
Ook ‘Trail of Tears’ beschikte over een uitstekend geluid, waarbij alle subtiele details van hun muziek prima uit de verf kwamen. De set was zorgvuldig opgebouwd, met ‘krakers’ van alle vier de platen, waarbij de laatste, ook al prima CD ‘Free Fall into Fear’ niet vergeten werd. De wisselwerking tussen Kjetil’s ‘clean vocals’ en Ronny Thorsen’s ‘grunts’ pakte heel goed uit, en tegen mijn verwachting in heb ik de voorheen zo prominent aanwezige sopraanstem geen seconde gemist. Het hoogtepunt van de avond was toch wel het moment dat er zich ineens een derde zanger/grunter op het podium bevond&hellip ‘Orphanage’s George Oosthoek, die uiteraard met een overdonderend applaus werd begroet. Ik heb zo het idee dat ‘Trail of Tears’ er heel wat fans bijgekregen heeft deze avond. En wat geweldig van deze Noren dat ze aan dit benefietfestival hebben bijgedragen. Chapeau!

Samenvattend: een geweldig leuk festival, met interessante bands die allemaal flink hun best deden. Het enthousiasme van het publiek, het uitstekende geluid en de prima strakke organisatie deden de rest. Hulde aan alle betrokkenen, en niet te vergeten de bands, die zich zo geweldig hebben ingezet voor dit uitstekende goede doel.
Ik hoop van ganser harte dat deze zeer geslaagde tweede editie van Music Against Cancer er voor zal zorgen dat dit een jaarlijks terugkerend evenement zal worden.
Aan mijn recensie zal het hopelijk niet liggen&hellip

Xystus - website
Nemesea - website
Autumn - website
Trail of Tears - website

Geïnteresseerd in CD's?

Receiving Tomorrow Xystus

Mana Nemesea

Summer's End Autumn

Free Fall Into Fear (speciale uitgave) Trail Of Tears

Onderwerp: CABARET

25 01 06 - 15:49

Menno Nicolai: Toeval in het theater

Door Mieke Kreunen

Nog maar zestig lentes jong is hij, een aanstormend talent op de Nederlandse cabaretpodia en wij hadden voor CultuurPodium een ontmoeting met hem. We wilden wel eens weten hoe het zat met deze Fries die na een arbeidszaam kantoorleven op zijn 55e ineens ontdekt dat hij cabaretier wil zijn. Aanleiding voor deze tweede carrière was het succes van neef Peter de Witte (van Droog Brood). Cabaret had, toen hij er op die wijze bij betrokken was geraakt , meteen een grote aantrekkingskracht op Menno en hij kon niet wachten om ook zelf aan de slag te gaan. Hij wist: "dit kan ik óók en misschien wel beter", dus nam hij zangles, schreef teksten, liedjes en voila ... hij was cabaretier. 'Toeval' heet dan ook het programma waarmee hij optreedt en dat gaat over de keuzes die je maakt in je leven en wat daar allemaal goed maar vooral ook fout in kan gaan. Want Menno NIcolai heeft ontdekt dat met name de verdrietigste periodes uit zijn leven enorm op de lachlust van het publiek werken. Dat geldt voor mensen van alle leeftijden en alle gezindten want zowel de jongeren met één oorbelletje als de middelbare dames met twee oorknopjes (en alles er tussenin) zitten bij Menno Nicolai in de zaal. "Tenminste als ze wel eens een boek hebben gelezen", zo voegt Menno daar aan toe, "want anders kan het zijn dat sommige grapjes aan ze voorbij gaan". Wat kunnen we verwachten bij een voorstelling van Menno Nicolai, vroegen wij ons af. In ieder geval gegarandeerd 'geen blijvende schade' maar liedjes en verhaaltjes uit zijn leven gegrepen met een hoog herkenbaarheidsgehalte voor het publiek. Hij begeleidt zichzelf daarbij op keyboard (mèt ingebouwde concertvleugel) en accordeon. Op de website zijn enkele van zijn liedjes te beluisteren voor wie even wil voorproeven. Menno NIcolai houdt zichzelf en ons een spiegel voor en houdt nog even in het midden of het de 'schoonste van het land' zal zijn die we zullen zien of een minder voorspelbare uitkomst. Menno's droom is om in het seizoen 2007-2008 een keer of drie per week de Nederlandse podia te bespelen. Omdat dit nogal wat van het fysieke gestel vergt wordt hij daarbij in zijn droom vergezeld door Hendrik die hem, met behulp van navigatiemedewerkster Eva, overal probleemloos heen rijdt, de apparatuur in en uit de auto sjouwt en de techniek verzorgt. In die droom signeert Menno na het optreden de CD's die hij begin 2006 opnam voor zijn dolenthousiaste publiek terwijl Hendrik de auto weer inpakt. Na zich nog even met zijn fans te hebben verstaan programmeert Menno zijn Eva, pakt zijn reiskussen en laat zich heerlijk doezelend na zijn succes van die avond, veilig door Hendrik thuis brengen. Maar zover is het nog niet. Voorlopig is Menno NIcolai binnenkort wèl te zien in Pepijn (Den Haag) op 3 februari en in Onder de Linden (Midden Beemster) op 11 februari en zijn CD wordt binnenkort opgenomen (kijk hier voor de complete speellijst). Wij gaan in ieder geval naar het Werftheater (Utrecht) op 3 maart om het 'Toeval' daar mee te maken. Menno Nicolai - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 01 06 - 23:47

De schoonheid van pijn: Bettye Lavette

Door Erik Driessen (klik afbeelding voor vergroting)

"Ache has never sounded so funky", zegt Bonnie Raitt over I've Got my Own Hell to Raise van Bettye LaVette. De wat verlopen souldiva zoekt het inderdaad in de schoonheid van pijn. Lijden om er mooier uit te komen. Dat doet ze niet met dampende soul, maar met krakende country en vleugjes blues. Geheel volgens het protocol waarmee eerder Solomon Burke een allesverwoestende comeback beleefde. Niet voor niks produceerde Joe Henry beide platen.

LaVette (geboren eind jaren veertig, hoogtijdagen in de jaren zestig) schreeuwt het tien songs lang uit. Ze lijdt zo erg dat het soms niet prettig is om naar te luisteren, want haar bijtijds indrukwekkende stem gebruikt ze weinig gedoseerd. Continue trekt ze de tranen uit de gepijnigde ogen. Alsof ze al het leed van de tien vrouwen die de liedjes op het album schreven, op zich wil nemen. Of het nou van Sinead ó Connor, Fiona Apple, Aimee Mann of Dolly Parton is. Ze mochten uithuilen bij tante Bettye en die gromt, snauwt en jankt alle ellende er ten overstaan van de hele wereld uit.

Hoogtepunt is het prachtig breekbare The High Road van de onbekende Sharon Robinson, dat klinkt als een laatste pianoballad vlak voor sluitingstijd in een kroeg waar de whiskey gretig aftrek vond. Dronkelappen luisteren met tranen in hun ogen naar LaVette en bedenken smoezen die ze straks tegen hun vrouwen kunnen vertellen. LaVette heeft het ook niet makkelijk. Die moet immers haar eigen hel door.

Of alle krakende schoonheid voldoende is om in het kielzog van dominee Burke aan een tweede carriere te beginnen, valt te bezien. Daarvoor zijn de gekozen nummers vermoedelijk niet toegankelijk genoeg. En de pijn is te erg. Liefhebbers van zelfkastijding zitten echter goed bij Bettye LaVette. Pijnlijker dan I've Got my Own Hell vind je ze niet.

Geïnteresseerd in deze CD?

I've Got My Own Hell To..
Betty Lavette

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

22 01 06 - 09:03

Loungen met Gare du Nord in de Boerderij

Door Serge Julien met foto's van Martin Bols (klik voor vergroting)

Het is 20.45 als vijf in zwart geklede mannen het podium van de Boerderij in Zoetermeer betreden en zich achter hun instrumenten opstellen: Gare du Nord. Het muzikale project van de charismatische Doc (gitaar en zang) en meer casual ogende Inca (keyboard en zang). De muziek kan gecategoriseerd worden onder lounge maar weeft daar op interessante wijze elementen uit jazz, blues en disco in. Recentelijk is de derde CD Club Gare du Nord uitgekomen. Onder de noemer The Gare du Nord Underground Station 2006 Tour verzorgt de groep een aantal cluboptredens. Een voor de helft gevulde Boerderij in Zoetermeer is de tweede stop tijdens de tour. De show begint met How Was It For You van de succesvolle debuut CD In Search Of Excell Lounge. Een heerlijk loomwiegend nummer gevolgd door een nieuw nummer. Het net zo lekkere Sold My Soul To The Devil van de tweede CD Kind of Cool heeft zo’n lekker refrein dat het snel blijft hangen. De inspiratie voor dit nummer deed Inca op tijdens het beluisteren van een radio show van soulman Isaac Hayes waar Margot Timmings van The Cowboy Junkies het nummer Me And The Devil van blues legende Robert Johnson ten gehore bracht. Doc had inmiddels een melodie klaarliggen en een aanstekelijke song was geboren. Diezelfde Robert Johnson is ook de inspiratiebron voor het hoogtepunt van de avond, het prachtige Pablo’s Blues wat vooraf wordt gegaan door een lange anekdote van Inca over de dobro waarop Doc het nummer begeleidt en de legende van Robert Johnson. De gesamplede stem van laatstgenoemde opent ook het nummer. Een trucje dat Gare du Nord gebruikt in meerdere nummers door geluiden en ritmes op die manier toe te voegen.



De avond is een prima afwisseling van nummers van de drie CD’s maar hoewel op de muziek en live uitvoering niks valt af te dingen blijkt toch op een gegeven moment dat deze muziek zich niet altijd even goed leent voor een volledige concertuitvoering. De nummers, hoe lekker ook, kabbelen soms wat voort wat opzich niet zo raar is met lounge. Daar kunnen de cool ogende en uitstekend spelende heren en stijlvolle podium aankleding weinig aan doen. Pas tegen het einde van de anderhalf uur durende show gooit Gare du Nord er twee uptempo nummers in te weten het groovende frans-disco getinte Disco-Tek (Boogie All Night Long) en het van de nieuwe CD afkomstige Go Back, Jack! In dit laatste nummer is op creatieve wijze het refrein van de Steely Dan hit Do It Again geweven.
Gare du Nord weet de studioversies uitstekend uit te voeren op het podium maar voor een concertuitvoering blijft de uitstraling wat achter. Deze muziek hoor ik gewoon liever op CD en dan fantaseer ik daar zelf wel beelden bij. Blijft buiten kijf: Gare du Nord is kind of cool!

Geïnteresseerd in de CD?

Club Gare Du Nord Gare Du Nord

Kind Of Cool Gare Du Nord

In Search Of Excellounge Gare Du Nord

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

21 01 06 - 23:54

Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)

Aan de dubbel-CD van dit dubbelconcert dat georganiseerd wordt door Jazzimpuls hebben we al aandacht besteed in een eerder artikel. Gisterenavond mocht ik de live-uitvoering meemaken van de twee 'portretten van Chet Baker' in Musis Sacrum in Arnhem en ik heb met volle teugen genoten! Het 'dubbelaspect' van dit concert zit in de twee periodes uit het leven van Chet Baker die worden vertolkt door Fay Claassen: voor de pauze wordt instrumentale muziek vertolkt uit de periode dat Chet Baker speelde in het Gerry Mulligan Quartet rond 1950 en na de pauze wordt aandacht besteed aan het vocale repertoire waarmee Baker 30 jaar later bekend werd.

In het eerste concert, 'Remembering The Gerry Mulligan Quartet', zien en horen we Fay Claassen, die met haar prachtige (scattende) stem Chet Bakers rol voor haar rekening neemt, terwijl bassist Hein van de Geyn, drummer John Engels en baritonsaxofonist Jan Menu (als Mulligan) het quartet completeren. Het bijzondere van de manier waarop Claassen dat doet is dat ze Baker's spel niet nadoet maar op haar eigen wijze uitdrukt hoe hij muziek maakte. De arrangement in dit eerste concert zijn van de hand van Jan Menu.
Opmerkelijk is de bezetting zonder piano. Fay legt uit dat dit toevallig ontstaan is omdat op een avond de pianist niet op kwam dagen en Mulligan ter plekke besloot om dan maar zonder pianist op te treden. Juist d t optreden werd alom zo geroemd, geprezen en beschouwd als een modernisering van de jazz, dat de pianist ook daarna wel weg mocht blijven.
Het concert opent met 'Line for lions', gevolgd door het vlotte 'Swing House' en het prachtige 'Ponciana' waarin het bijna intieme drumwerk van Engels opvalt. De interactie tussen Claassen en Engels is bijzonder en dat zien we ook in 'Jeru', een schitterend duet tussen hen beiden waarvoor Engels na de laatste noten wordt beloond met een spontane kus van Fay. Ook Jan Menu is een goede partij voor Claassen waarbij het tedere en lichte spel (en dat voor een baritonsax) van Menu de klanken van Claassen subtiel omvat, ondersteunt en secondeert. Hein van de Geyn en John Engels behoren tot de weinige Nederlanders die ooit samen met Chet Baker hebben gespeeld en vormen een ijzersterke ritmesectie. Het concert wordt beëindigd met het lyrische en dromerige 'First song' en een medley van 'Limelight', 'Turnstile' en 'Five Brothers'.

  

In het tweede concert, 'Singing 30 years later', neemt trompettist Jan Wessels de partij van Baker voor zijn rekening en Claassen de zang. Ook de piano komt er bij in de persoon van Karel Boehlee. Claassen benadrukt een paar keer die avond wat een voorrecht het is om te spelen met deze fantastische musici en dat kan ik alleen maar beamen. Wat een kwaliteit en wat een talent bij elkaar op één podium!
Ook in dit concert is te horen dat de muziek - in arrangementen van Hein van de Geyn dit keer - met liefde is en wordt gemaakt en dat de muzikanten er zelf ook enorm van genieten. Een highlight voor mij was de uitvoering van 'My funny Valentine', dat zo schitterend vertolkt werd dat ik het gevoel had alsof ik het nummer voor de eerste keer hoorde. Ook 'Conception/Deception', waarbij Van de Geyn voor het eerst die avond zijn strijkstok ter hand nam. vond ik prachtig. Wat een geweldig bassist, die Hein van de Geyn, niet alleen om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Heel mooi vond ik ook de Elvis Costello compositie 'Almost Blue', die later door Chet Baker werd vertolkt en nu in een schitterend arrangement ten gehore werd gebracht. Het concert werd beëindigd met het bekende 'I remember you' en door het publiek beloond met een daverende en staande ovatie. Zonder toegift - waarbij ook Jan Menu zich weer bij het gezelschap voegde - kwamen de muzikanten dan ook niet weg.

Veel kippenvelmomenten bij dit concert met al deze relaxte en integere muzikanten. Bob Hagen van organisator Jazzimpuls beaamt dat als hij tegen ons zegt dat hij dit dubbelconcert al een aantal keren gezien heeft maar dat het hem steeds weer opnieuw boeit. Later praten we even met John Engels over de interactie tussen de musici onderling. Juist dat met elkaar genieten, iedere dag weer opnieuw is, aldus Engels, de drive en wat hem op zijn 70e jaar nog steeds met plezier naar zijn werk doet gaan. Ook Fay Claassen benoemt de band en de click tussen de musici onderling als een bijzondere kwaliteit. "Het ontroerde me een aantal keren vanavond", zo vertelt ze ons als ze klaar is met signeren van de CD's die achteraf worden verkocht. Deze avond was voor haar temeer speciaal omdat ook haar ouders het concert bijwoonden.

Deze twee concerten zijn een indrukwekkend en ontroerend eerbetoon aan de zingende trompettist Chet Baker en ik ben blij dat ik er bij was. Wie na mijn verhaal besloten heeft er ook naar toe te gaan om zich te laten betoveren door Fay en haar musici kan de speellijst hier vinden (o.a. 2 maart in het Beauforthuis in Austerlitz) en wie thuis van de muziek wil genieten kan via de link hieronder de CD kopen.

Fay Claassen - website
Jazzimpuls - website

Bezetting
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritonsax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - bas
John Engels - drums

Bestel de CD
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 01 06 - 14:06

Paul Van Kemenade Strings get Wings & Quintet met Yuri Honing

Door Jacco Reijnhoudt

Zaterdag 14 januari vond een zeer afwisselend dubbelprogramma plaats in het Bimhuis onder leiding van altsaxofonist Paul van Kemenade. Het gedeelte voor de pauze stond een verfrissend (première)concert van Strings Get Wings geprogrammeerd. Strings Get Wings is een ensemble dat is samengesteld uit vier strijkers, bas, cajon en altsax. Door deze bezetting met de strijkers is de klank van de groep duidelijk anders dan van een ensemble met traditionelere bezettingen. Er werden vier stukken gespeeld van bassist Van Langenhuijsen en van saxofonist Van Kemenade, allemaal in arrangementen van Langenhuijsen. Opvallend was de enorme vrijmoedigheid van vooral altviolist Oene van Geel. Tijdens de drumsolo van Pieter Bast op cajon ging hij via het microfoontje op zijn altviool met zijn stem mee skatten, een andere keer via de onderkant van zijn stoel mee drummen en “ als de ‘George Benson’ op altviool “ met zijn eigen solo meezingen. Dit soort elementen gaf de eerste set ook een behoorlijke dosis humor mee hetgeen door het publiek hoorbaar gewaardeerd werd. Hou dit gezelschap in de gaten! De verwachting is dat hun CD, waarvoor ze donderdag nog tot middennacht opnames maakten, in het voorjaar uitkomt.

De tweede set werd gespeeld in een meer traditionele bezetting oftewel het Quintet van Paul van Kemenade met twee meesterlijke gasten van eigen bodem: tenorist Yuri Honing en trompettist Toon de Gouw. Het is heel afwisselend en een grote luxe als je op één avond verschillende bezettingen kunt beluisteren. De sfeer van de avond veranderde overigens wel toen Yuri met een kleine bezetting ging spelen omdat zijn toon en spel duidelijk serieuzer is dan de humor van Van Geel. Maar ook dat was goed voor de afwisseling. Karakteristiek blijft de manier waarop hij lange tonen langzaam licht buigt. Wat me zeker is bijgebleven van de tweede set is het nummer dat Paul van Kemenade voor zijn 1-jarige dochter Mex schreef. Het nummer, met de titel ‘Mexicosi’ begint heel intiem en klein met een intro door Van Kemenade. Dit was duidelijk één van de hoofdlijnen van het nummer want ook trompettist Toon de Gouw speelde bij dit nummer een mooie zachte solo met demper. Toon de Gouw was de vervanger van Rik Mol die door ziekte helaas verstek moest laten gaan (Jazzpodium.nl wenst hem vanaf deze plaats een spoedig herstel toe). Wat ook opviel waren de vaak originele eindjes van de nummers en ik heb genoten van de erg lekkere bassolo van Wiro Mahieu. De avond werd beëindigd met het afwisselende nummer ‘Ja-ja-ja’ waarvan de titel vooral te maken heeft met het feit dat aan het einde van het nummer wat cha-cha-cha elementen zitten. Al met al was de avond zeer onderhoudend door de wisselingen zowel in bezettingen als in sfeer en genieten voor de jazzliefhebbers die hier op af waren gekomen. Bezetting Strings Get Wings: Pierre Blanchard - viool Herman van Haaren - viool Oene van Geel - altviool (Site Zapp) Emile Visser - cello (Site Zapp) Paul van Kemenade - altsax (site) Niko Langenhuijsen - bas Pieter Bast - cajon Bezetting Paul van Kemenade Quintet & Yuri Honing, Toon de Gouw: Paul van Kemenade - altsax (site) Yuri Honing - tenorsax (site) Toon de Gouw - trompet Louk Boudesteijn - trombone Jeroen van Vliet - piano (site) Wiro Mahieu - bas Pieter Bast - drums Geïnteresseerd in CD's?

Fouta Paul Van Kemenade

A Night In Tunesia Paul Van Kemenade

Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

17 01 06 - 15:25

Zuco 103 laat Beauforthuis op zijn grondvesten schudden!

  
Door Marina den Hartog met foto’s van Ellen van Geel, genomen tijdens Lowlands 2005 (klik de fotos voor vergroting).

Zondag 15 januari stroomt het Beauforthuis in Austerlitz aan het einde van de middag snel vol. De zaal heeft vandaag alleen staplaatsen en ademt de sfeer van een feestje voor intimi. Er is een buffet waar soep en tapas gekocht kunnen worden. Hier gaat zo meteen om 17.30 uur een swingend optreden plaatsvinden van de succesvolle formatie Zuco 103 die intussen op talrijke podia in binnenland en buitenland heeft gestaan, waaronder recentelijk Japan.

De muziek van Zuco 103 laat zich niet gemakkelijk in vakjes stoppen. Volgens de programmakrant van het Beauforthuis is het een mix van Braziliaanse samba, een beetje dub, jazz, dance, Afro-Cubaans, Ethiopisch en West-Afrikaans en veel elektronische elementen. Zuco geeft deze maand een aantal akoestische concerten onder de naam Zuco 103 Acústico. Op 4 januari, gaf de groep een fantastisch concert in het nieuwe Bimhuis in Amsterdam (zie recensie elders op deze site).

Wie bij akoestisch denkt aan een kleine bezetting heeft het mis. Behalve
zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger op drums en Stefan Schmid op toetsen “ de vaste samenstelling van Zuco 103 “ staan vanavond ook percussionist Claus Tofft (percussie), Lesley K ¼hr (basgitaar), Alvin Lewis (gitaar) en Jasper Blom (saxofoon en klarinet) op het krappe podium van het uitverkochte Beauforthuis.

Het concert is zeer de moeite waard hoewel de geluidskwaliteit “ om een mij onbekende reden - niet haalt bij die in het Bimhuis eerder deze maand. Het Beauforthuis is een leuke locatie, maar eigenlijk niet zo geschikt voor een groep van deze omvang. Daarom is het des te charmanter dat Zuco 103 t ²ch geprogrammeerd staat, iedereen een beetje ‘inschikt’ en de musici er ook graag spelen. Volgens de aankondiging gaat het om een kroegconcert en dat is te merken. Tijdens rustige nummers praat het publiek hinderlijk door.

Na de pauze neemt het dansgehalte van de nummers toe en komt de zaal goed los. Direct voor het podium is een behoorlijk aantal mensen aan het dansen. De sfeer zit er goed in. Een deel van het publiek is intussen zo enthousiast dat het zelfs blijft klappen wanneer dat helemaal niet de bedoeling is, zoals bij een fraai duet tussen saxofonist Jasper Blom en toetsenist Stefan Schmid. Jammer, maar een kroegconcert is nou eenmaal geen concertzaal. Zuco 103 was wederom geweldig, maar is eigenlijk te ‘groot’ voor een klein podium.

• Website: Zuco 103

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

17 01 06 - 10:10

Emergenza Festival 3 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zaterdag 14 januari 2006 was de laatste van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013 voor deze maand. Ook deze avond weer een afmelding want Wastelands heeft afgezegd. Dus er resteren, net als de dag ervoor, zeven bands die strijden om de vier plaatsen in de volgende ronde. Wat meteen opvalt is dat het een stuk drukker is dan de voorgaande dagen, het voordeel van een zaterdag?

A59
De eerste band A59 (2e fotoserie links) komt uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke popmuziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Geen van vieren zijn het uitstekende muzikanten, maar hier geldt vooral dat het product meer is dan de som van de afzonderlijke delen. Duidelijk is dat ze plezier hebben en dat dit voorop staat.

Jam
Jam, een viermansformatie uit Oosterhout, speelt rock/alt-rock. De zelfgeschreven nummers zijn simpele rocknummers en missen overtuigingskracht. Zanger Jeroen begint met een wat valse start maar weet zichzelf na één nummer goed te herstellen. Helaas zit er weinig variatie in zijn stem en neigt zijn podiumpresentatie naar het irritante. Ook gitarist Martien en bassist Boudewijn kunnen het totaalbeeld niet opkrikken. Breaks lopen niet lekker en het geheel komt wat rommelig over, kortom een magere prestatie van deze mannen uit Oosterhout.

Marooned
Zij wisten echter wel direct te overtuigen, Marooned (tweede fotoserie rechts). Met hun stevige, pakkende rocknummers vulde deze viermansformatie uit Oss de Batcave met een muur van geluid. Peter van Leeuwen wist, ook hij na een valse start, met zijn rockstem wel de zaal te blijven boeien. Met momenten heeft zijn stem zelfs iets weg van Eddie Vedder, maar dan iets zwaarder. De rest van de band, Armand Thijsen op gitaar, Richard Jansen op bas en Edwin van Lieshout achter de drums, vormen duidelijk een eenheid. Ook deze band heeft er duidelijk plezier in, een fijne presentatie en het optreden verveelt geen moment.

  

The Value of Confession
Deze jonge jongens, tussen de 14 en 19 jaar oud, uit Oldenzaal speelde vlotte emo-rock. De zelfgeschreven nummers van The Value of Confession (2e fotoserie midden) waren goed qua opbouw maar technisch te hoog gegrepen. Het geheel kwam wat rommelig over, maar laat deze jongens nog een tijdje oefenen en ze gaan het helemaal maken. Zelf was ik erg onder de indruk van de jongste van het stel, Jascha Jochem achter het drumstel. Ondanks zijn leeftijd en zijn kleine verschijning wist hij als een beest te drummen. Het totaalbeeld is aangenaam en heeft een hoge aaibaarheidsfactor.

Erazer
Het was duidelijk te horen waar de Eindhovense heavy-metal band Erazer (1e fotoserie midden) de inspiratie vandaan heeft gehaald. De nummers waren allen doordrenkt met een sausje Iron Maiden. De vier mannen en hun frontvrouw speelde technisch goed, strak in het ritme en een muur van geluid, maar het kon de zaal niet mee krijgen. De muziek is achterhaald, had niets vernieuwend en had zo van een metal-album uit de jaren 80 kunnen komen. Zangeres Angelique de Jager wist hier met haar bijdrage ook niets aan te veranderen. Niks geen lieve, zachte, vrouwelijke vocal maar een zware metal-stem waar menig zanger jaloers op kan zijn. Dit werkte eerder in het nadeel, dan in het voordeel van Erazer.

Blind Trash
De verrassing van de avond kwam voor mij van Blind Trash (1e fotoserie rechts). Deze vijf man sterke band uit Tilburg speelt nu-metal met een geheel eigen geluid in de traditie van bands als Deftones, Life of Agony en System of a Down. Frontman Roelof de Brouwer weet met zijn presentatie de aandacht vanaf de eerste tonen op zich te vestigen. Het publiek deinst letterlijk voor hem achteruit. Hij wisselt zijn rustige emotionele vocal af met een indrukwekkend geschreeuw. Hierbij loopt en springt hij over het podium op en neer en versterkt hij met zijn mimiek en houding het geschreeuw, het moet letterlijk uit zijn tenen komen. De band staat als een huis met strakke vette rifs, allen ter ondersteuning van de frontman. Voor mij de winnaar van de avond.

2NFRO
Als laatste band voor deze avond de uit Eindhoven en Tilburg afkomstige 2NFRO (1e fotoserie links). Duidelijk is dat deze zes man sterke band al meer podiumervaring heeft. De twee frontvrouwen komen natuurlijk en relaxed over en ook de andere bandleden zijn zichtbaar thuis on stage. De band speelt reggae doorspekt met hiphop, soul, rock en jazz. Ook zijn bij één nummer duidelijk Turkse invloeden te horen. Kortom: wereldmuziek en niet verwonderlijk dat ze afgelopen jaar ook al op Festival Mundial gespeeld hebben.

Na het tellen van de stemmen van 2NFRO, dit duurde even want ze hadden zowat heel de zaal mee, kwam de uitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Erazer, gevolgd op zes door Blind Trash, ik had hen graag in de halve finales gezien, helaas. De vijfde plaats dus ook niet door, The Value of Confession. In de halve finale van 5 tot en met 9 april zien we wel terug, op de vierde plaats Jam, de derde plaats is voor Marooned, op twee A59 en niet verrassend op één, 2NFRO. Volgende maand weer nieuwe voorrondes, te weten op 9 en 10 februari.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

16 01 06 - 22:16

Cristina Branco - Traces of Voices in 013 Tilburg

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Van 13 tot en met 22 januari 2006 wordt er in Tilburg het Traces of Voices Festival gehouden, dit jaar met als hoofdgast “ ‘artist in residence’ - Cristina Branco. Zij woont en werkt een week lang in Tilburg waar ze ontmoetingen aangaat met professionals en amateurs uit de muziekwereld. Daarnaast heeft ze een belangrijke stem gehad in de artistieke invulling van dit festival. Ze zal te zien zijn in een viertal optredens, waarvan zondagavond 15 januari, de eerste was: Cristina Branco meets Metropole Orkest, in het Tilburgse 013.

Het optreden van zondagavond begint met een set van 45 minuten begeleid door haar eigen band, die ze tussen de nummers door ‘my boys’ noemt. Deze eerste set wordt een reis door traditionele fado aan de hand van verschillende van Branco’s albums.
Het concert begint met een ingetogen nummer begeleid op vleugel door Ricardo Dias. Wat direct opvalt, is het gemak waarmee Cristina zingt, geheel ontspannen en relaxed staat ze op het podium. Zonder dat het haar zichtbaar moeite kost, gaat ze helemaal op in de muziek. Rustig wiegt ze op de maat van de muziek en tijdens de instrumentale gedeeltes zie je haar, met gesloten ogen, meeneuriën op de muziek. De nummers zijn allen gebaseerd op gedichten (poëzie van ondermeer Slauerhoff, Carlos Drummond de Andrade en Shakespeare) en tussen de nummers door vertelt ze, haast verlegen, waar de nummers over gaan. Oude, traditionele gedichten over de liefde en romantiek, over Portugal en Lissabon worden afgewisseld met nummers over de dictatuur en onderdrukking waar Portugal onder geleden heeft. Vrolijke vlotte nummers worden afgewisseld met droevige en ingetogen stukken. Cristina weet als geen ander de emotie van het verhaal in de muziek te leggen en ook al versta je geen Portugees, je voelt waar de nummers over gaan. Naast vleugel wordt Cristina geheel akoestisch begeleid op Portugese-gitaar, gitaar en basgitaar. Haar begeleiders zijn stuk voor stuk rasmuzikanten en het samenspel tussen de heren verloopt vlekkeloos.

Cristina Branco is niet alleen fado. Zelf zegt ze: “Als fado een aquarium is, sta ik met één voet in het water en met één voet buiten de bak”. Dit krijgen we in het tweede gedeelte te horen. Samen met het Metropole Orkest brengt ze een gevarieerd aantal nummers ten gehore die geïnspireerd zijn op Portugese folklore en traditie. Dit zijn voornamelijk volksliedjes, slaapliedjes en kerstliedjes. Ook nu weer vertelt ze in het kort en met emotie waar de nummers over gaan of waarom ze deze heeft uitgekozen. Vooral bij de nummers die haar persoonlijk raken is ze zichtbaar ontroerd. Ook nu weer zie je dat ze helemaal op gaat in de muziek, rustig wiegt ze op en neer, haar ogen vrijwel gesloten en met haar handen en mimiek de emotie uitbeeldend. Haar stem sluit perfect aan bij het Metropole Orkest en bij het slotakkoord van een van de nummers smelt haar stem letterlijk samen met de violen van het orkest.

Als speciale gast voor vanavond is Paskal Jakobsen uitgenodigd, met hem en zijn band Bløf, heeft Cristina in het verleden al meer samengewerkt. Het is een mooi gezicht de twee samen op het podium te zien, de grote, stevige Paskal naast de kleinere tengere Cristina. Hun stemmen passen verbazend goed bij elkaar en samen zingen ze het Bløf-nummer ‘Dansen aan zee’, waarbij afwisselend Paskal de Nederlandse tekst zingt en Cristina een Portugese vertaling. Het refrein wordt samen in het Nederlands gezongen, zij het door Cristina wat weifelend, kijkend naar Paskal of ze het goed doet. (dit nummer is te beluisteren via miwian.nl. De tekst is ook via deze link te vinden) Het tweede nummer dat ze, vanavond voor het eerst life, spelen is een nummer wat ze afgelopen jaar samen geschreven hebben toen Bløf in Portugal op bezoek was. Dit nummer komt ook op de nieuwe CD van Bløf te staan.
Na dit uitstapje in de Nederlandse popmuziek, gaat Cristina verder met de Portugese nummers begeleid door het Metropole Orkest . Na een staande ovatie komt Cristina nog twee maal terug voor een toegift alvorens ze definitief in de coulissen verdwijnt.

Na deze avond zal Cristina nog te zien zijn op vrijdag 20 januari in Paradox, waar ze in een sessie met Tilburgse jazzmuzikanten haar jazzkant zal laten zien.
Op zaterdag 21 januari zal ze in de Concertzaal te Tilburg repertoir ten gehore brengen van haar favoriete latijnse collega’s, dit samen met een 200-koppen tellend, speciaal voor deze avond samengesteld koor.
Als laatste is ze op zondag 22 januari te zien in de Studiozaal voor een liederlijk literaire middag. Hier ontmoet ze schrijver Gerrit Komrij, die haar zal interviewen over literaire en muzikale onderwerpen. Via de VPRO site is een video van Cristina te zien.

Bezetting
Cristina Branco - zang
Paskal Jakobsen - zang
Ricardo Dias “ vleugel
Alexandre Silva - gitaar
Fernando Mala “ basgitaar

Website: Cristina Branco
Website: Bløf

Geïnteresseerd in CD’s?

Ulisses Cristina Branco

Sensus Cristina Branco

Canta Slauerhoff Cristina Branco

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, CABARET

15 01 06 - 23:01

Parade van de hemelse tragedie - Ad Visser & friends

Tekst Mieke Kreunen

"O, lieve schat ik hou van jou" Zei de non tegen de nar De waarzegster sprong op en riep: "Hou op, je bent in de war." "Niet doen, tel langzaam eerst tot 10 Of hier, drink eerst iets koel." Maar ze gaf zichzelf weg die nacht Op het Festival of Fools. Dit zijn de eerste twee coupletten van een maar liefst 1050 coupletten tellende song met de titel 'De parade van de hemelse tragedie' gecomponeerd door Ad Visser. Dat deze song, met zoveel coupletten, de langste song ter wereld is zal niemand verbazen. En dat je dat niet even tussen de bedrijven door zingt ook niet. Daarom was er gisteren in de Kleine Komedie in Amsterdam een speciale marathon georganiseerd van 13.00 tot 23.00 uur om het geheel uit te voeren en wij waren er eventjes bij. Inspiratie voor deze song ontleent Visser aan de Parade waar hij al enige jaren achter elkaar speelt. Iedereen in in dat aparte wereldje is bezig met het najagen van geluk, illusies, liefde en romantiek of met het ontrafelen van de geheimen van de geest en de macht van het geld. Visser is al een tijdje bezig als singer/songwriter en het thema van de zin van het bestaan kennen wij ook wel uit ander werk van zijn hand. Hij zegt er absoluut niet op uit te zijn geweest om de langste song te schrijven, integendeel. Maar het diende zich zo aan, de song schreef zichzelf en Visser ging maar door en toen - na 1050 coupletten - was het af. Hij gaf het in boekvorm uit en toen Joost Nuissl (2e fotoserie links) van De Kleine Komedie hem aanmoedigde om het uit te voeren was het idee geboren. Toen wij om kwart over drie in De Kleine Komedie aankwamen was het even pauze (om het uur was een pauze ingelast) en konden we op ons gemak een goed plaatsje zoeken. Sjoerd Pleijsier, André Manuel, Rob van de Meeberg (als Wim Kan), De 2 Kweksilbers (2e fotoserie links Marian Kweksilber) en Neske Beks hadden hun bijdrage al geleverd in de eerste twee sets. Toen het programma weer begon bracht Visser als eerste in de derde set zelf een aantal coupletten van 'De parade van de hemelse tragedie' ten gehore daarbij begeleid door Begeleidingsgroep Jan Robijns. 'Twee mannen uit het Quartier Latin van Amsterdam', zoals Visser ze noemt, zijn Najib Amhali (1e fotoserie midden) en Eric van Sauers (1e fotoserie rechts)die voor de eerste keer samen op de planken staan speciaal voor Visser's project. Zij kozen een aantal coupletten uit de song die zij met Van Sauers in de eerste stem en Amhali in de tweede (of andersom) laten horen met hun eigen snedig commentaar: "D t is een lange ringtone" of "Daar heb je wel vijf iPods voor nodig!". Sommige gedeelten worden boven opgeluisterd met de fabuleuze vocale percussie die we van Ahmali allemaal kennen. De volgende in de rij is Mieke Giga (voorheen ook wel bekend van de Gigantjes en te zien op de linkerfoto van de 1e fotoserie). In een schitterend rood glitterpak zingt zij een aantal door haar gekozen coupletten over Prins Carnaval. Hoe toepasselijk! Daarna zingt ze 'Freitag im Motel', een tekst van Reiner Werner Fassbinder en 'Mandalay'. In de pauze die volgt kan het publiek de bijdrage van Frits Barend zien en horen in 'zijn natuurlijk habitat': op een TV-scherm bij de bar.

Na de pauze is Eric Vaarzon Morel (2e fotoserie rechts) aan de beurt voor zijn bijdrage aan de langste song ooit. Hij maakt in zijn inleiding een prachtige verbinding tussen Vissers Parade en de herkomst van de flamengo die terug te leiden is op de Indiase raga zoals die gespeeld werd in Radjasthan (de streek in India waar oorspronkelijk ook de zigeuners vandaan zouden komen). Na het lezen van 'zijn' coupletten wordt het publiek getracteerd op met meest fantastische mini-flamenco-concert ooit. Op zijn snaren tokkelend met twee handen en vliegensvlug bewegend overal over de gitaar tovert Vaarzon Morel een fenomenaal stuk muziek tevoorschijn dat hem op een spontane staande ovatie van het publiek komt te staan. Wat een klassegitarist! "Wat wij buiten zien is binnen als projectie van de geest", zo houden Ahmali en Van Sauer ons voor in een vervolg op hun eerder optreden. Moeiteloos worden achtereenvolgens Ali B en Frank en Ronald de Boer geïmiteerd door Ahmali en worden er 'wat meters gemaakt anders schiet het niet op' (met de coupletten dus). Deze vierde set wordt afgesloten met een bijzonder optreden van een 'engelenkoor' dat letterlijk uit de nok - het tweede balkon - van Kleine Komedie vierstemmig een aantal coupletten ten gehore brengt. Koor Rosette uit Rotterdam onder leiding en met arrangementen van Marco Kalkman die zijn koor van achter de vleugel op het toneel dirigeert. Het had eigenlijk in het donker gemoeten, zo licht Kalkman toe, maar dat was technisch niet haalbaar. "Chaos leidt je tot een hogere orde", is de tekst waarmee hun gedeelte afsluit en die nog even van een toelichting wordt voorzien door Visser. Dan kondigt Visser aan dat er nu eerst even gegeten kan worden en dat om 20.00 uur het programma wordt hervat. Voor ons tijd om weer te gaan. In het avondgedeelte staan nog Jan Jaap van der Wal, Carlos Vamos, Leoni Jansen & She Got Game, Howard Komproe, Renée van Bavel, Alex Roeka, de Ashton Brothers, Wende Snijders, Zapp String Quartet en Jochem Myjer op het programma. Al deze artiesten kozen hun eigen fragmenten uit Vissers werk en geven daar hun eigen interpretatie aan. Een fenomenaal unicum, deze integrale uitvoering en jammer dat we dat niet meer kunnen zien. O een show, een klucht, theater Allemaal in één komedie Onafzienbare parade Van de hemelse tragedie Dit is het laatste stukje van de tekst die vorig jaar oktober al in boekvorm verscheen (zie link hieronder) en waarover de verschillende media indertijd in allerlei superlatieven schreven: "Virtuoos, associatief, duizelingwekkend, erudiet, poëtisch, kritisch, lyrisch, humoristisch “ er zijn heel wat kwalificaties denkbaar voor De parade van de hemelse tragedie. Ad Vissers meer dan duizend strofen tellende megagedicht “ de langste song ter wereld “ vormt één grote lyrische achtbaan, een poëtische hoogmis van maatschappijkritiek, muzikaliteit, humor en prikkelende beelden. De liefde, geld, relaties, de wereld, beeldende kunst, filosofie, religie en actualiteit worden door Visser op onnavolgbare wijze vermengd met verrassende inzichten en persoonlijke preoccupaties tot een geniale en caleidoscopische tekst waar de verbale vonken vanaf spatten." Geïnteresseerd in het boek?

A. Visser" >
De parade van de hemelse tragedie
A. Visser

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

15 01 06 - 20:44

Emergenza Festival 2 - The Batcave 013 Tilburg

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Vrijdag 13 januari 2006, was de derde van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013. Het programma was iets aangepast, één van de acht bands, PLF, heeft voor vanavond afgemeld. De andere zeven bands strijden vanavond om de vier plaatsen in de volgende ronde. De eerste band, Dirty Bastards, hebben we helaas niet gezien.

Foyler
De eerste band die we wel gezien hebben was Foyler. Drie jonge kerels uit Breda die hele energieke, prettige punk-rock ten gehore brachten. Het geheel was aangenaam om naar te kijken en luisteren, de presentatie kwam erg natuurlijk over en ze hadden er duidelijk plezier in. Bassist Tajs had een fijne stem, met backing vocals van (de jarige) gitarist Pete en drummer Mitch. De eigen nummers werden afgewisseld met covers, waarbij de cover van UB40, ‘Red Red Wine’, wat minder was. Het uitdelen van rode wijn kon dit niet verhullen. De cover van REM, ‘Everybody Hurts’, was erg goed gedaan in een geheel eigen vertolking.

I-Pro2
Hierna was het de beurt aan de Rotterdamse joy-punk band I-Pro2. Gestoken in Hawaïshirts maken zus en broer Gabriëla (bas/zang) en David (gitaar/zang) Gonzalez samen met de boomlange drummer Griffin Stuip een vrolijke, niet al te serieuze punk-rock. Met nummers over kikkers, voeten en helden met titels als ‘Feet’, ‘Spiderman’ en ‘I Smell bad’, kun je hun muziek niet al te serieus nemen. Het is jammer dat het geheel muzikaal niet al te sterk is en dat hun podiumpresentatie ook wat energieker kan, dan was het concept van joy-punk beter overgekomen.

Cotton Fever
De jonge Roosendaalse viermansformatie Cotton Fever maakt alt-rock muziek. De zelfgeschreven nummers werden niet overtuigend gebracht, zeker de eerste twee nummers rammelde het hier en daar. Naarmate de set vorderde kwamen de heren beter in hun spel, maar een minpuntje blijft de zang van gitarist Remco Visser.



Dear Mom
De rockband Dear Mom maakt stevige rocknummers. Het is jammer dat ze naast bassist Maurice Laurijs en gitarist Sander Schriek geen tweede gitarist hebben, dit was de muziek van Dear Mom zeker ten goede gekomen. De eigen nummers steken goed in elkaar, ze zijn afwisselend en doen denken aan Lenny Kravitz en jaren ’70/’80 rocknummers. Helaas lopen de tempowisselingen en breaks niet helemaal soepel en komen rommelig over; dit ondanks het opvallend goede drumwerk van Barry van Bavel. Zanger Frank Betist moet in het eerste nummer er nog duidelijk inkomen en dit lukt hem pas na de eerste stevige uithalen. Toch blijft hij de overtuigingskracht en uitstraling missen die nodig is als frontman van een rockband. Opvallend was dat het laatste nummer, een cover van Pearl Jam, er ineens wel overtuigend uitkwam.

Anoa Beta
Deze vijf Eindhovense heren van Anoa Beta stonden als rock aangekondigd maar dit dekt maar gedeeltelijk de lading. Ze wisten vanaf de eerste seconde met een frisse, energieke mix van funk, rock, jazz en ska het publiek te overtuigen van hun kunnen. Zanger Floor van Rijt heeft een prettige stem en een goede podiumpresentatie. De ska en reggae-invloeden komen vooral van slaggitarist Sebastiaan van Elshout. Daarnaast neemt de jonge Robin Lucassen met zijn Gretschgitaar de meeste solo’s voor zijn rekening. Hij is naast rock ook hoorbaar beïnvloed door jazz en andere muziekstijlen. Bassist Remco Hendriks trekt niet alleen uiterlijk de aandacht, al slapping en plukkend weet hij met zijn basgitaar de aandacht te trekken. Het geheel wordt gecompletteerd met het uitstekende drumwerk van Jeroen van Neerven. Een fijne mix met een geheel eigen sound, een band die de potentie heeft om het te gaan maken.

Fair Play Committee
De verrassing van vanavond was dit viertal uit Breda. Een geweldige mix van hiphop, noise, fusion en rock. De frontman, MC OMI, is ondanks zijn betrekkelijke lengte, in staat om met zijn charisma en attitude iedereen te boeien en te overtuigen van zijn verhaal. Naast hem gitarist/bassist Stefan Sewabessy. Deze conservatorium-geschoolde, uiterst getalenteerde jongen wist in de 25 minuten tijd die hij had iedereen te overtuigen. DJ 4 Eyes wist met zijn elektronica de nummers tot grote hoogte te stuwen, niet alleen strakke stevige bas- en drumloopjes, maar ook rustige, sfeervolle ambiëntgeluiden. Het geheel werd afgerond met een eveneens conservatorium-geschoolde drummer. Een band met een eigen opvatting van muziek en terecht wisten ze na hun optreden bij iedereen in de zaal de handen omhoog te krijgen.

Na het tellen van de stemmen volgde de uitslag van deze avond. Zevende en laatste is geworden Dirty Bastards, gevolgd op zesde plaats door I-Pro2. De vijfde plaats, en dus net niet door naar de volgende ronde, is Dear Mom. Dat betekent dat de volgende bands een ronde verder zijn: op vier Anoa Beta, de derde plaats voor Cotton Fever, een verrassende tweede plaats voor Foyler en terecht op één Fair Play Committee.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

14 01 06 - 16:24

Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten

Door Mieke Kreunen

Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel. Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt. Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank. Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn. Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans. Joey Calderazzo site Branford Marsalis Quartet site Michael Brecker site Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?

Joey Calderazzo" >
Haiku
Joey Calderazzo

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

14 01 06 - 00:06

Stuart A. Staples bezorgt kippenvel

Tekst en foto's van Gerjanne Tiemens (klik foto's voor vergroting)

Stuart Ashton Staples is vooral bekend als de charismatische frontman van de Britse band Tindersticks. Na een tiental groepsalbums besloot Tindersticks een sabbatical te nemen. Die periode werd door Staples gebruikt om zijn eerste soloplaat op te nemen ("My wife went crazy having me around whole day"). Afgelopen zomer verscheen 'Lucky Dog Recordings'. Aan deze CD werd o.a. meegewerkt door Yann Tiersen, componist van o.a. de filmmuziek van Amélie Poulain en zangeres Gina Foster. Eind van deze maand verschijnt het tweede solo-album van Staples 'Songs For The Young At Heart'.
Het optreden in Doornroosje is de eerste in een serie van vier concerten in Nederland en België. Naast Staples zijn ook Tindersticks-leden David Boulter (gitaar) en Neil Fraser (toetsen) van de partij. De band wordt gecompleteerd met Terry Edwards (trompet/saxofoon), Adrian Stout (bas) en Thomas Bellhorn (drums). De concertzaal van Doornroosje kan 425 man publiek herbergen. In de voorverkoop waren er 300 kaarten verkocht, maar met de kaartverkoop aan de deur werd het toch nog bijna 'volle bak'. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag wat hoger dan doorgaans tijdens concerten in Doornroosje. Voor Staples en de overige Tindersticks-leden is het 15 maanden geleden dat ze op een podium stonden, bovendien traden ze nog niet eerder op in deze samenstelling. Dit laatste was af en toe ook wel merkbaar, maar absoluut niet vervelend. Eigenlijk droeg het zelfs bij aan de intieme sfeer van het optreden. Ze zijn soms een beetje zoekende, maar proberen dit niet te verbloemen. Zo moet Staples Terry Edwards een keer wijzen op het feit dat het liedje is afgelopen en besluit hij op een gegeven moment halverwege het nummer 'Which way the wind blows' zelfs gewoon op te houden: "I can keep strugglin' till the end of the song, but it wouldn't amuse you and it wouldn't amuse me, so we'll give it try later". Deze kwetsbare opstelling levert ze een daverend applaus op en ze maken het bij de toegift inderdaad weer helemaal goed door het nummer alsnog te spelen.
Naast een aantal nummers van de eerste CD wordt er redelijk wat nieuws gespeeld. De solo-nummers van Staples zijn wat minder orkestraal dan dat wat we van de Tindersticks kennen, maar hebben dezelfde melancholische inslag. En door de prachtige kenmerkende baritonstem van Staples klinkt het allemaal toch 'bekend'. Naast bijna breekbare composities zoals het openingsnummer 'People Fall Down' en 'Marseille Sunshine', zijn er ook een paar meer up-tempo nummers. Het is jammer dat het aantal songs nog een beetje beperkt is, waardoor het concert na een goed uur al is afgelopen. Na de eerste toegift gaat de muziek in de zaal aan en is de verrassing des te groter dat de heren toch nog een keer terug komen: "This is really our last song, otherwise we start repeating ourselves". Het naborrelen met de bandleden in de bar van Doornroosje duurt uiteindelijk langer dan het hele optreden. Maar tegen tweeën wilde Stuart echt naar het hotel, want - zo vertelde hij ons - hij wilde nog wel even genieten van het feit dat hij in z'n hele artiesten leven nog nooit zo'n grote hotelsuite had gehad!
Stuart A. Staples is vanavond (13.01) nog te zien in 013 Tilburg tijdens het Traces of Voices Festival ' en op 27 januari a.s. spelen ze in Antwerpen tijdens De Nachten Festival.

Bezetting
Stuart A. Staples - zang, gitaar en harmonium
David Boulter (Tindersticks) - gitaar
Terry Edwards (the Scapegoats) - trompet, saxofoon, toetsen en harmonium
Adrian Stout (Tiger Lillies) - bas
Neil Fraser (Tindersticks) - toetsen
Thomas Bellhom (ex-Calexico, Convertino & Burns) - drums

Geïnteresseerd in de CD?

Lucky Dog Recordings 03..
Stuart A Staples

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

13 01 06 - 14:14

Emergenza Festival 1 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. In 150 steden in Amerika en Europa worden voorrondes gehouden waar de bands zich voor kunnen inschrijven. Emerganza zorgt voor de locatie, de apparatuur, materiaal, geluid, licht en de reclame voor het festival. Iedere avond spelen 7 tot 9 bands en zij krijgen 30 minuten de tijd, inclusief 5 minuten om af te breken en op te bouwen) om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Door middel van handopsteken kan het publiek stemmen voor de band die ze net gehoord hebben. De 4 bands met de meeste stemmen gaan door naar de volgende ronde.
Donderdag 12 januari, was de tweede van vier voorrondes in de Batcave van het Tilburgse 013. Er speelde acht bands van Alt-rock tot Death-metal en van Metal-core tot Folk. Het was voor mij de eerste keer dat ik bij een Emerganza-avond aanwezig was. Ik was bang dat het erg zou gaan uitlopen vanwege het ombouwen na ieder optreden. Dit was gelukkig niet het geval, sterker zelfs, op het eind van de avond liep men voor op het schema.

Backspin
De eerste band was Backspin (1e fotoserie midden), een viermansformatie uit Veghel. Zij speelden melodieuze, stevige rocknummers en een ballad. De nummers hadden een goede opbouw met een eigen geluid. Wat mij vooral opviel was het uitstekende drumwerk van Tim. Ook zanger Jerry had een aangename, rock-stem die me met momenten deed denken aan Chris Cornell. Een uitstekend optreden, zeker toen ik later, in gesprek met gitarist Rob, hoorde dat ze pas anderhalf jaar bij elkaar zijn en dat dit hun eerste optreden was.

Kofferband
Kofferband was de tweede band, een jaren-60 rockband. De vijf jonge muzikanten speelde een aantal rock & rollcovers van de bekende jaren-60 artiesten. Ik heb niets tegen covers, maar doe het dan wel goed. De nummers waren rommelig, de zang was slecht en de podiumuitstraling was onvoldoende. Kortom, Kofferband kreeg van mij geen stem.

System Flatline
Het optreden van Kofferband werd compleet vergeten na de eerste tonen van System Flatline (1e fotoserie links), een jonge, enthousiaste vijfmansformatie uit Roosendaal. Zij speelde stevige up-tempo Metal/N ¼-Metal. Een muur van geluid en het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme en bewegen van de bandleden. Ze speelden de eigen nummers, niet altijd even strak, maar met veel speelplezier.

  

Loss of Words
Na het energieke, maar rommelige Nu-Metal geluid van System Flatline, volgde de extreem strakke Metal-core van Loss of Words (1e fotoserie rechts). Het geluid was hard, strak en erg vet. De nummers en het geluid deden mij denken aan de jaren ’80 hardcore van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De band was bij de eerste nummers erg statisch, maar dit werd later ruimschoots goedgemaakt. Zanger Tim mag wat mij betreft nog arroganter overkomen. Een krachtig optreden van deze band uit Breda.

Matzko
Na al het metaalgeweld een folkband. Toen ik het programma van deze avond doornam had ik mijn bedenkingen over Matzko (2e fotoserie links). Ik dacht: “een folkband, wat moet dat tussen al dat gitaar geweld?” Maar de Eindhovense band verbaasde me! Een energieke, sprankelende set van up-tempo folknummers gemengd met een vleugje rock. Het was erg aangenaam om tussen al het elektrische gitaargeweld de vrolijke akoestische muziek van Matzko te horen, compleet met viool, dwarsfluit en akoestische gitaar. Nee, Folk is niet alleen voor hippies, voor mij de verrassing van de avond.

Ceremony of Opposites
Na de vrolijke klanken van Matzko was het tijd voor meer gitaargeweld. Het uit Tilburg en omstreken afkomstige Ceremony of Opposites bracht een melodieuze Death-Metal ten gehore. De drie mannen en één vrouw brachten stevige, vette eigen nummers. In het begin was het wat rommelig en niet altijd even strak, maar na een tweetal nummers werd het wel een geheel, strak, technisch en melodieus. Jammer dat de gruntstem van Sander niet altijd even zuiver en verstaanbaar was. Het nadeel van Death-Metal is dat het snel eentonig en veel van hetzelfde wordt.

One Inch Men
De een-na-laatste band was het Tilburgse One Inch Men (2e fotoserie midden). Volgens de aankondiging Rock-Metal, volgens hun eigen site Stoner-Metal. Voor was dit mij de favoriet van de avond, lekkere trage “betonrock”. De vette rifs deden mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble. In de eerste nummers was zanger Mario nog niet helemaal bij stem, maar na het tweede nummer ging hij helemaal los. Het optreden zakte even in met een Alice In Chains cover, ook het nummer daarna liep niet helemaal lekker. Maar de twee laatste nummers stonden weer als een huis. Een geslaagd optreden voor de vijf mannen uit Tilburg.

Borehole
De afsluiter van de avond was het uit Eindhoven afkomstige Borehole (2e fotoserie rechts). De vier bandleden, met een opvallende blonde dame achter het drumstel, brachten rechttoe rechtaan Stonerrock. Een vette knipoog naar Kyuss en Queens of the Stoneage, maar ook invloeden van Tool waren duidelijk hoorbaar. Het optreden begon krachtig, vet en strak, maar zakte jammer genoeg na een viertal nummers in en kwam niet echt meer tot leven, dit ondanks de energieke verschijning van de zanger.

Na het optreden van Borehole en het tellen van hun stemmen, volgde de uitslag. Hiermee kwam het manco van het puntensysteem direct aan het licht. Bij de aanvang van de avond waren er nog niet zoveel mensen aanwezig dus de eerste bands hadden daarmee letterlijk minder stemmen dan de bands die later op de avond speelden.
Tot slot de uitslag: 1e werd System Flatline, terecht gevolgd op de tweede plaats door Matzko, de derde plaats was voor Loss of Words en een gedeelde vierde plaats en ook een plaats in de halve finale voor One Inch Men en Borehole. Ik vind het jammer dat Backspin het niet gered heeft, zij hadden wat mij betreft ook een plaats in de volgende ronde verdiend.

Meer foto's - ook van de andere bands - zijn hier te bekijken.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 01 06 - 16:22

Legendarisch concert van 'jeugdige' Hank Jones

Door Jacco Reijnhoudt

Met zijn 87 jaar behoort pianist Hank Jones tot het nog levende clubje jazzlegendes. Hij trad afgelopen maandag en woensdag in het Bimhuis op. Wij waren bij het eerste - unieke te noemen - concert. Hank Jones is geboren op 31 juli 1918 in de plaats Vicksburg. Hij is afkomstig uit een zeer muzikaal gezin. Als oudste van drie muzikale broers is hij de enige nog levende broer. Drummer Elvin Jones (het drumgeweld achter Coltrane) is de bekendste broer, gevolgd door trompettist Thad Jones, evenmin een onbekende. Hank Jones zag er opvallend fit en sprankelend uit en genoot zichtbaar van zijn 'encounter' met saxofonist Joe Lovano. Lovano op zijn beurt ging zeer respectvol met de oude baas om en heeft zijn recente Blue Note CD met Jones kennelijk niet voor niets ‘Joyous Encounter’ genoemd. In de Volkskrant kopte Koen Schouten: "Jones begeleidt Lovano als een lieve vader". Ook d t is tekenend voor de sfeer tussen de twee mannen die zichtbaar van elkaar genoten, maar wel een leeftijdsverschil van zo'n 34 jaar met elkaar tellen. Je zou verwachten dat een pianist die al zo lang mee gaat enige routine in zijn spel heeft. Niets is minder waar en alles klonk fris en nieuw! Later zal Lovano in een interview met VPRO's Hans Flupsen verklaren dat Hank nooit dezelfde noot speelt, dat ieder optreden weer nieuw is en dat hij altijd 'in het moment' is. Dat interview zal aanstaande zondag in Vrije Geluiden te zien zijn. De eerste set startte met een paar traditionals. Tijdens het eerste bluesnummer kreeg ik het gevoel of ik een tijdreis ging maken. Hank ging terug naar zijn begintijd, toen Fats Waller met zijn ragtimestijl een grote inspiratiebron was. Het derde nummer was 'Bird's Eye View' van "Joyous Encounter" gevolgd door de Charles Mingus compositie 'Duke Ellington's sound of love' en de Hank Jones compositie 'Little Rascal On A Rock'. Tijdens de eerste set werd er behoorlijk in de traditie gespeeld. Joe Lovano speelde tijdens dit optreden voornamelijk tenor en één nummer op sopraan. Wat me trouwens opviel was dat hij weer op zijn oude Selmer speelde, terwijl ik hem de laatste jaren altijd op zijn nieuwe Borgani-saxofoon zag spelen. Zijn geluid was overigens zeer goed en warm en het is duidelijk dat hij als zichzelf wil klinken. De tweede set was veel losser en er werd meer geëxperimenteerd. Dit was ook de eerste keer dat ik een saxofonist in zijn eentje zowel saxofoon als gongs zag spelen, waarbij hij bezig was met een dialoog en samenspel tussen de twee instrumenten. Hierdoor ontstonden er ook andere klankkleuren. Ook hier bleek weer dat Joe Lovano als geen ander weet dat het voor een saxofonist zeer goed is om je ook te verdiepen in drum en percussie. Gezien zijn leeftijd kan dit natuurlijk een van de laatste keren zijn geweest dat Hank Jones in Nederland te bewonderen was. Het blijft geweldig om te zien hoe een man van zijn leeftijd zoveel plezier kan hebben in het bespelen van zijn instrument. Wie zou niet voor zo’n oude dag willen tekenen? Het is tevens aardig om te vermelden dat Hank Jones in de categorie Jazz de New York Nightlife Award heeft gewonnen. Dit is een award die optredens in de NY-nachtclubs honoreert. De award wordt op 6 februari 2006 uitgereikt in the Town Hall van NY. In de jury zit onder meer Ira Gitter van Jazz Times en Downbeat Magazine. Wie deze concerten heeft gemist kan luisteren naar de Blue Note CD ‘Joyous Encounter’ van Joe Lovano, waarop Joe en Hank samen met George Mraz, and Paul Motian een quartet vormen. Op deze kwaliteitsCD spelen de vier heren op onnavolgbare wijze standards, waaronder John Coltrane's 'Crescent' dat destijds opgenomen werd met broer Elvin op drums. Op deze CD staan aardig wat nummers die van de week gespeeld werden zoals 'Six and Four' en 'Consummation'.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

09 01 06 - 13:51

Scandinavisch Metal Matinee, 013 Batcave

Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)

De Batcave organiseert iedere twee weken, op zondag, een ‘metalmiddag’, het Metal-Matinee. Voor 5,00 € ben je, op een prettige manier, de zondagmiddag onder de pannen. Zo ook gisteren. Als liefhebber van het Scandinavische metaalgeluid ging ik goedgestemd naar de kleinste zaal van Tilburgse 013 om drie bands te zien: Swallow the Sun, Before the Dawn en Abysmal Darkening.

De eerste band was het uit Tilburg en omstreken komende 'Abysmal Darkening'. Een nieuwe band met nog weinig podiumervaring. De bandleden, op de zanger na allen vrouwen, stonden vrij statisch op het podium waarbij de zanger gedurende het gehele optreden stil stond met zijn hand in zijn zak. Muzikaal was het weinig vernieuwend, de nummers waren vrij lang en voorspelbaar, waarbij de gruntstem van zanger Ludas monotoon en onverstaanbaar was. Na een korte set van een half uur eindigde het optreden met een welgemeend “houdoe” van Ludas.

Hierna volgde het uit Finland afkomstige 'Before the Dawn'. In 2002 waren ze in Scandinavië een grote hit met hun debuutalbum 'My Darkness'. In het voorjaar volgt hun derde studioalbum 'The Gost'. Het viertal, onder aanvoering van gitarist/zanger Tuomas Saukkonen, wist het publiek vanaf de eerste seconde te boeien met zware, strakke up-tempo metal. De nummers waren goed doordacht, afwisselend en erg melodieus. Hierbij viel vooral het spel van gitarist Juho R ¤ih ¤ op. Het viertal speelde negen nummers, waarbij ze vier nieuwe nummers van de komende CD ten gehore brachten. De zangpartijen werden afgewisseld, de grunts van Tuomas en de zang van bassist Lars Eikind. Jammer was dat het volume van Tuomas’ microfoon wat laag stond (ondanks zijn vele aanwijzingen naar de mannen achter de knoppen) en dat Lars niet echt bij stem was deze avond. Desondanks een geweldige, boeiende set van 45 minuten.

Als laatste het, eveneens uit Finland afkomstige 'Swallow the Sun'. De zesmansformatie wist in hun set van 60 minuten elke minuut te boeien. Lange trage, zware nummers, met afwisselend zang en grunt van Mikko Kotam ¤ki en zeer strakke drumpartijen van Pasi Pasanen. In tegenstelling tot 'Before the Dawn' maakte zij, in de persoon van Aleksi Munter, wel gebruik van keyboards. Hierdoor ontstond een muur van geluid, trage zware doommetal zoals het hoort. Slepende gitaarpartijen van Markus J ¤msen, afgewisseld met melodieus, goed doordacht getokkel op gitaar van Juha Raivio, dat een melancholiek effect teweeg bracht. Een hoogtepunt was het extreem trage 'The Ship' maar ook de hekkensluiter 'Swallow' werd geweldig vertolkt.

Een fijne zondagmiddag, de Scandinavische bands hebben mijn voorkeur wederom bevestigd.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

08 01 06 - 14:17

I Compani: De Liefde Natuurlijk

Door Mieke Kreunen

Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven. Terwijl het publiek binnenstroomt in het nagenoeg uitverkochte Bimhuis is op het videoscherm een oog te zien en horen we geluiden van telefoons, deuren en typmachines. Blij verrast met de CD 'Ticket' van Bo van de Graaf die gratis aan het publiek werd uitgedeeld, zoekt iedereen zijn plaats. Als de voorstelling begint is het zangeres Quirine Melssen die meteen de aandacht vasthoudt terwijl zij op beeldende wijze duidelijk maakt hoe het er in de lichamelijke liefde aan toegaat op het gebied van het zoenen. Extra spannend wordt het verhaal doordat grote delen onverstaanbaar zijn omdat zij overstemd wordt door de muziek. Het maakt haar performance er niet minder sensueel op, integendeel! Een spetterend begin voor een bruisende voorstelling. Na 'Het was op een morgen in mei' van Carel van Rijn vertelt Bo de Graaf dat hij de enige is die al die jaren in I Compani speelt. Dat de band deze ontwikkeling heeft doorgemaakt is ook vooral te danken aan het eigen stempel dat De Graaf er op heeft kunnen drukken.

Je komt bijna ogen en oren tekort bij dit programma dat alle zintuigen prikkelt. In 'De dingen die in bed gebeuren' (Bernard Hunnekink), 'No corpo femino' (Wouter van Bemmel), 'Luna Triste' (Bo van de Graaf), 'De liefde natuurlijk' (Hans Hasebos) en 'Jij, mijn wereld mijn horloge dat geen uren aangeeft' (Corrie van Binsbergen) worden videobeelden vertoond, muziek gespeeld, teksten gezongen of gelezen en geprojecteerd. In andere composities zoals 'Do it' (Vera Vingerhoeds) en 'Museum van het gevoel' (Bo van de Graaf) wordt de muziek bovendien nog gevisualiseerd op het videoscherm. I Compani speelt jazzmuziek en mixt dat heel naturel met klassieke muziek, opera, Zuid-Amerikaanse muziek en funk. Klassiek opgeleide (sopraan) zangeres Quirine Melssen bijt ook na de pauze het spits af met 'Gli schiavi mori' van Verdi (een arrangement van Bo van de Graaf uit eerder programma Aïda) en verorbert daarbij ongegeneerd en gulzig een gebraden kippetje tot grote hilariteit van het publiek. Ook in de toegift komt Aïda aan bod met 'Piet ¡ ti prenda del mio dolor'. Wat een expressie en dramatisch talent deze vrouw! Dat komt des te meer tot zijn recht in de Dadaïtische sonate Erotica van Erwin Schulhoff die zij op onnavolgbare wijze vertolkt. Ik heb echt genoten van dit programma dat - zoals Hans zei - echt een kolfje naar mijn hand was. Ik hou erg van die combinatie van poëzie, performance en muziek al moet ik wel zeggen dat ik het gisteren af en toe wel wat te veel vond worden alles bij elkaar. De beelden van Veejay Martijn Grootendorst zijn prachtig, met film en fotografie van eigen hand, maar hier en daar overdadig samen met de muziek waarin maar liefst tien musici improviseren, soleren en interacteren dat het een lieve lust is. Pianist Albert van Veenendaal ging uit zijn dak op de piano alsof er donder en bliksem door het Bimhuis ging, vibrafonist Hans Hasebos stond te swingen achter zijn instrument, violiste Tessa Zoutendijk liet ons af en toe raden of het haar stem was of haar viool die we hoorden en de blazerssectie vormde de basis van deze formatie waar het plezier en het enthousiasme afstraalt. Wie zei ook al weer dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur? I Compani doet het: ze musiceren over poëzie en visualiseren de muziek in performance, fotografie en video. Ga naar dit programma en je zult je zeker niet vervelen, integendeel. Er is volop te zien, te horen en te genieten. Op 27 januari is het gezelschap te zien in Paradox Tilburg en op 8 februari in Theater Lantaren/Venster Rotterdam. Op de I Compani website kun je de totale speellijst vinden en trouwens ook fragmenten beluisteren uit dit programma. Bezetting Bo van de Graaf - saxofoon Ewout Dercksen - saxofoon Jeroen Doomernik - trompet Tessa Zoutendijk - viool Michel Mulder - bandoneon Hans Hasebos - vibrafoon Quirine Melssen - zang en performance Albert van Veenendaal - piano Meinrad Kneer - bas Yonga Sun - drums Martijn Grootendorst - video en fotografie

Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, MUZIEK

06 01 06 - 12:53

Festivals, mis ze niet!: Festivaldata 2006

Door Mieke Kreunen

Heeft u uw nieuwe agenda voor 2006 al helemaal ingevuld? Staan de theater- en muziekfestivals er al in? Hier in ieder geval even een overzicht van de festivals waar wij vanuit CultuurPodium speciale aandacht aan willen besteden. Op de sites van de verschillende festivals is (t.z.t.) meer informatie vinden over programmering en bijzonderheden. Zie ook onze linkpagina voor een overzicht van festivals en podia.

• Traces Festival in Tilburg van 12 t/m 22 januari
• Festival Cement in Tilburg van 21 t/m 26 maart
• Holland Festival in Amsterdam van 2 t/m 25 juni
• Pinkpop in Landgraaf van 3 t/m 5 juni
• Oerol op Terschelling van 16 t/m 25 juni
• Festival Mundial in Tilburg op 17 en 18 juni
• De Parade in Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam van 22 juni t/m 20 augustus
• Festival ITS in Amsterdam van 22 juni t/m 1 juli 2006
• Over het IJ Festival in Amsterdam van 5 t/m 16 juli
• Karavaan in de kop van Noord Hollandte van 13 juli t/m 13 augustus
• North Sea Jazz in Rotterdam van 14 t/m 16 juli
• Festival Boulevard Den Bosch van 4 t/m 13 aug
• Lowlands in Dronten van 18 t/m 20 augustus
• Cultura Nova in Heerlen 25 augustus t/m 3 september
• Uitmarkt te Amsterdam op 25 t/m 27 augustus

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

05 01 06 - 13:32

Zuco103 Acustico Nieuwjaarsconcert in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

In een afgeladen Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers). Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the New Cool Collective) en d t, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103. Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding. In de tweede set gaat de band pas goed los met allerlei één-tweetjes tussen de verschillende musici zoals bij voorbeeld in 'Peregrino' en 'Fome total'. Bij 'Whaa' is ook het publiek aan de beurt om de backing vocals voor zijn rekening te nemen. Het paste perfect in de sfeer van het concert dat de zaal er vol voor gaat met hun"dua hora paso!". Na 'Get your self together' begint 'Outro Lado' , een nummer over de kant van mensen die je wel nooit zult leren kennen, met alleen gitaris Alvin Lewis en Lilian Vieira on stage. Even is het verstild en ingetogen op het podium maar het duurt niet lang of alles staat weer te swingen en het publiek swingt mee. In 'Humana' kunnen met name Jasper Blom en Stefan Schmid zich uitleven een een experimenteel electronisch duet voor twee heren waarbij de snijdende soundscapes van Schmid het moeten opnemen tegen de wonderlijke echoënde geluiden die Blom uit zijn sax en een scala aan electronica weet te toveren. Ook Claus Tofft en Stefan Kruger soleren er in deze set lustig op los. Al met al leidt dat er toe dat het concert maar liefst anderhalf uur langer duurt dan gepland. Maar het publiek vind het helemaal niet erg, geniet met volle teugen en lacht om de grappen en vondsten waartoe de musici zich laten inspireren. Het concert wordt afgesloten met het energieke 'To life' waarbij de zaal op zijn kop staat. Een staande ovatie is het antwoord van het publiek voor deze band die zich wat mij betreft inderdaad mag rekenen tot de beste live-acts die er op dit moment in ons land zijn. Een toegift zit er vanwege het late tijdstip helaas niet meer in maar Lilian Vieira had vanuit haar kleedkamer nog wel een nieuwjaarswens voor de lezers van JazzPodium die we bij deze overbrengen. Zuco103 is nog te zien binnenkort in het Beauforthuis (op 15 januari). Gaan dus! Bezetting: Lilian Vieira - zang Stefan Schmid - keyboards Stefan Kruger - drums Lesley K ¼hr - bas Claus Tofft - percussie Alvin Lewis - gitaar Jasper Blom - saxofoon en klarinet De laatste CD's van Zuco103 kun je hier vinden:

Zuco 103" > Whaa Zuco 103

Zuco 103" > One Down, One Up (Unplugged/Live) Zuco 103

Onderwerp: JAZZ

03 01 06 - 13:29

Nathalie Loriers Quartet intiemer dan bedoeld

Door Gerjanne Tiemens met foto's van GeeSpot. (klik foto's voor vergroting)

Stichting Jazz in Arnhem nodigde het Nathalie Loriers Quartet uit voor een speciaal oudejaarsconcert in Musis Sacrum. De toch al intieme setting (publiek en muzikanten op het podium) werd extra intiem doordat een flink aantal mensen gehoor hadden gegeven aan het, door het KNMI en NS afgegeven, weeralarm en thuis waren gebleven. Zij hebben hierdoor “helaas- een geweldige jazzy afsluiting van 2005 gemist.

Het weer zorgde overigens niet alleen voor een beperkt publiek, maar ook voor een aangepast optreden. In plaats van de geplande twee sets, was er gekozen voor een langere set, zodat het aanwezige publiek voor de voorspelde ijzel veilig huiswaarts kon keren. Inclusief de toegift werd het vervolgens bijna twee uur lang genieten.

Nathalie Loriers (1966) is een van de toptalenten uit de Belgische jazz. Ze volgt eerst een klassieke piano-opleiding, maar krijgt al snel belangstelling voor jazz. De boptraditie die ze op het Brussels Conservatorium meekrijgt is nog steeds terug te vinden in haar werk, maar er is meer. De composities van haar hand zijn origineel en gevarieerd. Ze heeft inmiddels vijf CD’s op haar naam staan en de nodige prijzen gewonnen. Zo wordt ze in 1990 door de Brusselse Jazz Rally uitgeroepen tot ‘beste jonge soliste’ en eind 2000 ontvangt ze de Bobby Jaspar prijs, uitgereikt door Parijse Academie du Jazz.

Nathalie Loriers leidt meerdere groepen en heeft als side woman samengewerkt met diverse musici, waaronder Toots Thielemans, Steve Houben en Charlie Mariano. Sinds 2002 speelt ze piano in het Brussels Jazz Orchestra. Dit orkest speelt op menig groot jazzfestival zoals het North Sea Jazz Festival in Nederland, maar ook The Cutting Room in New York. Naast haar werk als uitvoerend musicus, geeft ze sinds 1994 ook les aan Brussels conservatorium.

Op deze winterse vrijdag wordt Nathalie Loriers (B) vergezeld door Philippe Aerts (B) op bas, Kurt van Herck (B) op saxofoon en de jonge Joost van Schaik (NL), de vaste stand-in voor drummer Hans van Oosterhout. De samenwerking met van Aerts dateert vanaf het begin van de carrière van Loriers. De laatste tijd treden ze ook regelmatig als duo op. Zowel hij als Van Herck werkten beide mee aan de eerste CD van Nathalie Loriers ‘Nympheas’.

De langere samenwerking met Van Herck en Aerts is absoluut merkbaar, de drie voelen elkaar haarfijn aan, elkaar horen is voldoende. Alleen bij de solo’s van Van Schaik draait Loriers zich om, om ook te kijken. De jonge Van Schaik speelt uitstekend, alhoewel het af en toe nog iets subtieler zou mogen, zodat het wat meer in lijn is met het fijnzinnige spel van Loriers.

Tussen de nummers door vertelt de fragiele Nathalie Loriers op een innemende, ietwat onzekere manier (Vlaams is in tegenstelling tot het Frans niet haar spreektaal) iets over hoe composities tot stand zijn gekomen. Achter de toetsen voelt ze zich duidelijk beter in haar element. Haar spel is afwisselend krachtig en gevoelig en altijd melodieus. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag en hoorde, maar wat mij betreft was dat zeker niet de laatste keer!

Bezetting:
Nathalie Loriers - piano
Kurt van Herck - tenorsaxofoon
Philippe Aerts - bas
Joost van Schaik - drums

Nathalie Loriers website
Eerder artikel op Jazzpodium.nl
meer foto's van het Nathalie Loriers Quartet

Onderwerp: FESTIVAL

01 01 06 - 00:35

Wij wensen U