Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL
27 04 06 - 15:20
Koninginnedagen en -nachten
Foto's Mieke Kreunen (klik voor groter)
Het Koninginnefeest duurt dit jaar maar liefst drie dagen want op vrijdagavond begint het al in verschillende plaatsen met de Koninginnenacht. Hieronder een aantal steden op een rijtje waar muzikaal van alles te beleven en te beluisteren valt:
- In Den Haag treden o.a. DJ Maestro, Kraak & Smaak, Opgezwolle, Pete Philly & Perquisite en Van Dik Hout op in de KoninginneNach.
- In Amsterdam zullen op Koninginnedag op het Museumplein o.a. Jamie Cullum, Anouk, Lange Frans en Baas B, Toppers (Geer, Goor en René), Di-Rect, Rafaëlla en DJ Tiesto optreden.
- In Rotterdam zullen op de KoninginneDance ondermeer DJ Fountain, Laidback Luke, Lucien Foort, en Miss Monica opteden. Kijk hier voor meer info.
- In Arnhem zullen op vrijdag De Dijk, Green Hornet en Ankerkover optreden en op zaterdag kun je er Enge Buren, Relax, Lange Frans en Baas B en De Sjonnies zien. Kijk hier voor meer info.
- In Bakel zijn Di-Rect, Immitalica en Lijn 7 te zien op Koninginnerock.
- In Kerkrade hebben ze Queensrock en daar spelen A Purple Tale, Crimson Falls, Hatesphere, Left en Stormrider.
- In Den Helder treden tijdens het Crossover Royale Festival ondermeer Clayborn, Liftid, Skip The Rush en Soda P op.
- In Kampen noemen ze het Beatricks Festival en dat wordt dit jaar opgeluisterd door J-Stars, BeerBong, Drunk Tank en Remones.
- In Delft tot slot is het Orange Sun Festival waar je onder andere Mala Vita, Ska-D-Lite, Bungo Express en Think of One kunt zien.
Voor een totaaloverzicht van de uitgaangsmogelijkheden tijdens de Koninginnedag & nacht kun je
hier kijken.
Onderwerp: MUZIEK, PODIUM FOTO
27 04 06 - 01:34
Skin nog op zoek naar de juiste vorm
Tekst en foto's Berbera van den Hoek (klik foto's voor vergroting)
De bezoekers van een uitverkocht
Paradiso die vanaf half 8 de zaal binnenkwamen
werden gelijk in de stemming gebracht door de Nederlands band Absent Minded. Ze hadden een frisse, afwisselende set met stevige rock en wat meer melodieuze nummers. Hieruit blijkt de veelzijdigheid van de band. Ze sloten af met hun nieuwe single ‘Start Over’. Absent Minded is een Nederlands band die al een tijdje aan de weg timmert Ze hebben meegedaan aan het programma de kweekvijver op TMF. Hiervoor werd een clip opgenomen voor de single ‘Start Over’. Deze wordt in april elk uur uitgezonden op TMF. Hun debuutalbum ‘The Colour Between Black and White’ komt begin mei uit.
Hierna werd het podium omgebouwd en om even voor negen kwam Skin met haar band het podium op. Skin is een energieke performer, met veel charisma. Zij hoort thuis op het podium. Vanaf het moment dat de eerste tonen gespeeld worden zit de vaart erin. Zoals we van haar gewend zijn rent en springt zij het hele podium over. Tijdens het rennen heeft zij veel contact met het publiek. Haar solowerk wordt afgewisseld met ouder werk van Skunk Anansie. De band om haar heen is goed op elkaar ingespeeld. Het is erg jammer dat ze maar af en toe de gelegenheid krijgen individueel iets van zich te laten zien en horen. De spotlights zijn gedurende het hele concert vrijwel alleen op Skin gericht. Ze begon met werk van ‘Fake Chemical State’. Vooral ‘She’s On’ en ‘I Don’t Need a Reason’ sprongen eruit. Hierna zat de stemming er goed in en was het publiek klaar om zich door Skin voortreffelijk te laten bespelen tijdens het uit Skunk Anansie periode bekende ‘All I Want’. Het leek alsof het overvolle Paradiso hierop zat te wachten en ging volledig los. Deze stemming bleef nog even hangen toen ze ‘Hedonism’ ten gehore bracht. Het fantastische ‘Sun On Your Face’ van haar laatste cd bracht de zaal weer terug op de grond. Dat was tevens de aanzet naar de toegiften. Na een briljante uitvoering van ‘Purple’ werd ‘I Can Dream’ de afsluiter. Met de uitvoering van het laatste nummer liet Skin zien dat ze op het podium thuishoort. Helaas was het na deze toegift pas 10 uur maar het feest was al afgelopen.
Op haar nieuwe album wil Skin een nieuwe weg inslaan. De teksten op ‘Fake Chemical State’ zijn positiever en rustiger dan wat ze in het verleden schreef. Ze wil hiermee voorgoed afrekenen met haar Skunk Anansie verleden. Tijdens de show lijkt het op bepaalde momenten alsof ze nog zoekende is naar een vorm. Dit blijkt ook wel uit het feit dat ze toch nog wel wat oud werk de revue liet passeren. Met haar solo albums heeft ze genoeg materiaal om een avond mee te vullen. Bij ‘Purple’ liet ze blijken dat ze wel die balans gevonden had. Dit was het hoogtepunt van de show. De begeleiding kwam van een akoestische gitaar en Skin bracht het krachtig maar toch ingetogen. Ze heeft genoeg charisma om dat te kunnen dragen zonder teniet te doen aan haar podiumcapaciteiten. In haar nieuwe werk zitten meer songs die van deze setting zouden kunnen profiteren.
Skin -
website
Absent Minded -
website
CD kopen?
Fake Chemical State -Gesigneerd-
Skin
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
26 04 06 - 00:35
Smeken en smachten met Mothers Finest
Door Erik Driessen (klik foto's voor vergroting)
Alsof 'Baby Love' zojuist voorgoed de deur heeft dichtgesmeten en ze hem op de knieën smeekt terug te komen. Omdat ze het anders niet overleeft. Zo zingt Joyce Kennedy als ze de instrumenten van Mothers Finest tot zwijgen heeft gebracht en de microfoon werkeloos richting de grond houdt.
Ze heeft de zaal stilgekregen met haar smachtende, smekende en vooral emotionele intermezzo tijdens Baby Love. Zingen zonder versterking. Tranen worden uit de ogen geveegd. Terwijl 'Baby Love' toch echt twee meter verder op het podium staat. Al dertig jaar haar man. Die zal vast niet zomaar weglopen. Hij zou wel gek zijn.
Het zijn de momenten die aantonen dat Mothers Finest geen coverband van haar eigen nummers is geworden. Hoewel sommige leden al aardig richting de zestig glijden, maken ze donderdagavond indruk in de Zwolse poptempel
Hedon. Zwaar groovend, onbeschoft hard rockend en heftig funkend staan ze twee uur lang op het podium. Met een wagonlading aan spelplezier. Ze tonen waar de Chili Peppers en Living Colour de mosterd vandaan hebben. Uit de moederschoot van Mothers Finest.
De band combineerde in de jaren zeventig al rock, soul en zelfs disco. Dat leverde vooral door toedoen van Veronica-dj Alfred Lagarde een doorbraak op in Nederland. In eigen land zijn ze nooit echt begrepen. Dit zorgde in de jaren negentig nog voor een album over Black Radio die de muziek van Mothers Finest niet wilde draaien. Inmiddels zijn nog vier bandleden van het eerste uur over. De laatste jaren zijn ze weinig de studio ingeweest, maar momenteel touren ze ter promotie van een livealbum. Plannen voor een nieuw album zijn er wel degelijk. In Zwolle speelt Mothers Finest een aantal nummers die daarop zouden kunnen komen. Ze klinken vertrouwd.
Stralend middelpunt van de rockshow is Kennedy zelf. Het pakje dat ze draagt mag niet al te flatterend zijn, maar niemand zou haar achter in de vijftig schatten. En die leeftijd heeft het podiumbeest toch echt. Krijsen kan ze nog altijd als de beste. En als ze haar scheur opentrekt, kun je maar beter stil zijn. Als mama praat, zwijgen de kinderen.
CD's kopen?
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK
25 04 06 - 22:12
Kasper van Kooten & band in Beauforthuis
Door Mieke Kreunen
Mijn eerste kennismaking met Kasper van Kooten (anders dan op TV) was tijdens zijn voorstelling 'Lijfspreuk' die we in het najaar van 2004 bezochten. Ik was toen zeer gecharmeerd van de one-man-show van dit jonge multitalent. Later zagen we hem ondermeer op de Uitmarkt met zijn band en afgelopen zondag speelde Kasper van Kooten met zijn band in het Beauforthuis. Van Kooten is al vanaf 1985 bezig met muziek, als drummer in verschillende bands (waaronder Acda en de Munnik) maar later ook als zanger, componist, producent en arrangeur. Vorig jaar kreeg hij een Zilveren Harp voor zijn solo-werk en dan met name voor de cd 'Beter dan de Kopie' en het nummer 'Mooie Blouse'. Live maken Kasper en zijn band vanaf het moment dat ze opkomen een sympathieke indruk en het contact met de zaal is er meteen. Het programma bestaat uit nummers van de drie CD's die tot nu toe verschenen en die voor een belangrijk deel van de hand van Van Kooten zelf zijn. Het programma begint overigens met mooie 'Ik verzon jou zelf', een nummer dat gecomponeerd werd door pianist Arjen Mooijer en ook van gitarist Frank Stukker komen in de loop van de avond nog een aantal composities voorbij. De sfeer zit er snel in in de uitverkochte zaal als het publiek tijdens het nummer '86 over het allereerste popconcert dat de jonge Van Kooten bijwoonde in 1986 (van Prince) gevraagd wordt mee te knippen met de vingers. Verder komen ondermeer 'De ziekte van download', 'Houvast' en 'Ode aan dieren' voorbij maar zelf was ik voor de pauze het meest gecharmeerd van het nummer 'Simpel', een schitterend liedje over een man die soms even weg moet maar niet van zijn geliefde maar van zichzelf. Ik moet wel zeggen dat ik de performance van de band hier en daar wat dunnetjes vond in deze eerste set.
Dat was na de pauze een stuk beter en het leek wel of de band nu helemaal was opgeleefd en warm gedraaid. Een energieke start van de tweede set met het nummer 'Tikki takki', swingde meteen volop. Ook de solo's van de verschillende bandleden leken geïnspireerder en gevarieerder dan in de eerste set. Ik wil hier vooral pianist Arjen Mooijer en saxofonist Tom Beek (foto) noemen die er een paar keer stevig op los soleerden en een jazzy sound inbrachten. Erg mooi blijft het nummer 'Kwart van mijn hart' en het nummer 'Amsterdam, wat ben je mooi madam' is ook een favoriet van mij net als het romantische 'Waar was je nou'. Niet ongenoemd mag blijven dat de band ook één cover speelde namelijk 'Gevangen met u' waarbij het publiek uitgedaagd werd het oorspronkelijke nummer te raden en een CD te verdienen ('Stuck in the middle with you' van Stealers Wheel). Het optreden werd (natuurlijk zou ik bijna zeggen) afgesloten met de toegift 'Mooie bloes' waarmee Van Kooten op het nieuwe album een live versie opnam met Lange Frans en Baas B. Na de gebruikelijke flessen wijn, die door het Beauforthuis werden aangeboden aan de bandleden, was het concert ten einde en installeerde Kasper van Kooten zich op het podium met de doos met CD's. Daar nam het publiek echter geen genoegen mee en het vroeg om n ²g een toegift. Met nog maar drie bandleden op het toneel werd besloten het nummer 'Laat me je zien' te doen met een kleine bezetting van piano en sax. Dat was Van Kooten uiteindelijk toch niet genoeg en ook de andere bandleden werden toch maar opgetrommeld om het nummer nog een keer van voren af aan te spelen. Het was zeker een goed besteedde zaterdagavond met een band die de tweede set aanmerkelijk meer body en spirit had dan voor de pauze.
Eind dit jaar zal er een nieuw album 'Zangzaad' verschijnen en daarna gaan Kasper van Kooten en zijn band met een gelijknamige concerttour door de theaters in Nederland en Vlaanderen, startend vanaf Februari 2007. Wil je even wat horen dan staan hier wat "proefjes" van een aantal nummers. Als je deze nummers afspeelt krijg je de optie de gehele nummers aan te schaffen op CD kwaliteit. Overigens is ook het tweede theaterprogramma 'Geestdrift', dat overal lovende recensies krijgt, nog te zien in het theater. Kijk hier voor de speellijst. Opstelling Kasper van Kooten - zang website Xander Buvelot - bas Arjen Mooijer - toetsen Frank Stukker - gitaar Tom Beek - saxofoon website Hans van den Hurk - drums CD kopen?
Kasper Van Kooten" >
Live
Kasper Van Kooten
Onderwerp: TONEEL
25 04 06 - 00:32
Nu even niet, nu even wel
Door Marieke van Soest met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting),
Zaantheater “ Zaandam 20 t/m 22 april 2006
De deuren van de Forbozaal in het Zaantheater blijven tot vlak voor aanvang van de voorstelling gesloten. Dit vergroot het verrassingseffect: de zaal is opgebouwd rondom het podium. In het midden van de zaal een gedekte eettafel, meet een grote kroonluchter erboven. Het podium draait langzaam rond, zodat iedereen goed zicht heeft.
Vier mannen zitten aan tafel, zij hebben hun maandelijkse avondje uit in dit restaurant. Een van de mannen is aan de telefoon met zijn vrouw. Na het gesprek moppert hij nog wat door, maar dit is niet de bedoeling. Dit is de zeurvrije zone. Vanavond zijn de mannen niet aan het werk, even uit de rol van echtgenoot of vader: ‘gewoon Jan Lul onder de Jan Lullen’.
De vrouwelijke bezoekers van het restaurant worden bekeken en eetgewoontes bekritiseerd. Onder het genot van menig glaasje wijn, worden herinneringen opgehaald. Aan de tijd die ze gezamenlijk in het studentenhuis hebben doorgebracht, de nachtelijke boterhammen pindakaas: ‘Pindakaas, de geur van vriendschap’. Aan het ‘verraad’ - tijdens een gezamenlijke vakantie besteedt een van de vrienden meer tijd aan een opgepikte liftster dan aan zijn maat. Inmiddels is de man met de liftster getrouwd, de ander met haar vriendin.
Al pratend worden naast het beeld van de twintigjarige vriendschap tussen de mannen toch ook hun huidige levens zichtbaar. Het eeuwige gezeur van de echtgenote, thuis of via de mobiel “ ‘nu even niet!’. De eerste verliefdheid van een zoon, zijn capriolen in het zwembad om aandacht te trekken. De onrust, onvrede met het bestaan “ is dit het dan?
Dit alles blijft: indirect, zodra te diep op een onderwerp wordt ingegaan, is er altijd iemand die aan de handrem trekt, een ander onderwerp aansnijdt.. ‘Maar als we het over het weer gaan beginnen, stappen we op!’ De conversaties zijn levendig, herkenbaar. Geregeld is er gelach uit de zaal, herkenning. Ja, zo doen mannen dat!
Tot die keer dat het niet gebeurt. Niemand reageert op de opmerking over het weer, er wordt wel over gevoel gepraat. Wat is er aan de hand? Een ingrijpende verandering vindt plaats, met grote gevolgen voor de vrienden. De onverwachte ommezwaai maakt indruk, neemt het publiek mee naar een serieus einde aan het eerste deel van de voorstelling. ‘Ik was wel toe wat te drinken, als je hen zo bezig zag’, wordt de toon van de voorstelling door het publiek doorgezet.
In het tweede deel van het programma, nemen vier vrouwen plaats aan dezelfde tafel in hetzelfde restaurant. Het is een speciale gelegenheid. Een voor een arriveren de vrouwen en krijg je een beeld van de situatie, wie ze zijn en waarvoor ze hier samen zijn. Drie van de vrouwen kennen elkaar. Het blijken de liftster en haar vriendin uit het verhaal van de mannen, de zus van de liftster en een door hen uitgenodigde vierde vrouw.
De sfeer van de gesprekken onder de vrouwen is heel anders. Er is veel meer lading aanwezig. Deels wordt deze al bepaald door de situatie, maar zeker ook door hoe de gesprekken verlopen. Waar bij de mannen de prietpraat op tafel komt, als het onderwerp te beladen wordt, is er bij de vrouwen prietpraat tot er iets kan worden uitgespit. Genadeloos wordt het onderwerp onder de loep genomen. Degene die onderwerp van gesprek is, laat dit ook gebeuren “ that’s the way it is. Ook nu is sprake van reactie bij het publiek, gelach, herkenning. Bij mij brengt het ook beroering, juist door de herkenbaarheid. De kwetsbaarheid die wordt blootgelegd, de scherpte die steeds voelbaar is, de posities die onmiskenbaar vastliggen en de dodelijke stiltes die meer duidelijk maken dan woorden kunnen.
Als duidelijk wordt dat ook dit samenzijn ten einde is, blijft het gevoel hangen dat ook hier zaken onbesproken zijn gebleven.
De theatergids vermeldt, dat regisseur Maria Goos in 2001 de eenacter ‘Nu even niet’ voor de mannen schreef en vanwege het succes twee jaar later de vrouwenversie ‘Nu even wel’.
Ik vond het heel indrukwekkend ze na elkaar te zien. Beide delen van de voorstelling waren onderhoudend, geestig en herkenbaar. De verschillende personages zijn sterk neergezet. Door ze na elkaar te zien, moet het ontstane beeld steeds worden bijgesteld. Het eerst verhaal krijgt perspectief, er wordt steeds verder ingezoomd, maar uiteindelijk blijft het beeld vaag. Er blijven vraagtekens hangen, de wens om alles nog eens te zien. Zou ik, met wat ik nu weet, wel&hellip?
De mogelijkheid om deze voorstelling te zien, bestaat tot en met zaterdag 10 juni en wel op 25 t/m za 29 april in De Goudse Schouwburg Gouda, 2 t/m za 6 mei Schouwburg Arnhem, 9 t/m za 13 mei in Theater de Veste Delft, 16 t/m za 20 mei in De Harmonie Leeuwarden, 30 mei t/m za 3 juni in het Chassé Theater Breda en van 6 t/m za 10 juni in het Stadstheater Zoetermeer. Meer informatie is
hier te vinden.
Nu even niet:
Arie Kant
Bart Klever
Har Smeets
Nico de Vries
Nu even wel:
Leny Breederveld
Wivineke van Groningen
Conny Postel
Marleen Stoltz
Onderwerp: OEROL, FESTIVAL
24 04 06 - 12:15
Oerol: toppers Le Phun en Compania Gran Reyneta
foto links Le Phun en foto rechts Henny Krul
De Oerolorganisatie is druk doende om de laatste hand te leggen aan het programma voor het festival van dit jaar. De poster is al klaar (zie middelste plaatje) en een aantal toppers zijn al bekend. De Franse straattheatergroep Le Phun voert de Oerolganger mee naar het land van les G »mes, waar de inwoners half plant en half mens zijn. De andere klapper wordt Compania Gran Reyneta uit Chili met een bewerking van de voorstelling Roman Photo van Royal de Luxe. En dan komen ook nog een heel aantal jonge theatermakers naar het eiland om zich te laten inspireren door het eiland en het thema: Boukje Schweigman, Jetse Batelaan, Karina Kroft, Gienke Dueten & Bram de Goeij en Lieke Benders. Natuurlijk zullen we daarbij ook een aantal vertrouwde gezichten zien.
Dat Oerol vooruit kijkt moge wel blijken uit het feit dat directeur Joop Mulder al in gesprek is voor het programma van 2007, ondermeer met de Franse groep Oposito (foto rechts) die ook speelden op de 50e verjaardag van de Novib op het terrein van de Westergasfabriek.
Kortom, genoeg om ons op te verheugen. En als je vriend bent/wordt kom je ook nog eens in aanmerking voor een exclusieve voorverkoop. Meer informatie over programma en vrienden is te vinden op de
Oerolsite.
Onderwerp: NIEUWS
24 04 06 - 11:14
NIEUW THEATERFESTIVAL IN AMSTERDAM
Op 17 mei wordt het programma bekend gemaakt van TF-1, zoals het gaat heten, het nieuwe theaterfestival dat zich vooral zal gaan afspelen in de Stadsschouwburg en Theater Bellevue. Niemand minder dan Monique van der Ven is voorzitter van de jury die het programma samenstelt.
Onderwerp: TONEEL, MUZIEK
24 04 06 - 00:12
Brel 2 “ Toneelgroep Oostpool & Jeroen Willems
Door Marieke van Soest met foto's van Antoinette Mooij (klik voor vergroting)
Zaantheater Zaandam, 22 april 2006
Doodstil wordt het, in het volledig gevulde Zaantheater als de lichten doven. Op het podium staat een pakhuis, waarvan de garagedeuren langzaam opengaan. Erachter en groot beeldscherm, waarop een man zichtbaar is, die langzaam naar voren loopt. Pas na enige tijd wordt duidelijk, dat de beelden live-opnamen zijn van wat er op het podium gebeurt. Vanuit de coulissen komt een oude man het podium opgelopen. De stilte houdt aan, terwijl hij langzaam naar de andere kant van het podium loopt. Dan een voorzichtig gelach.
Het beeld op het scherm staat nu stil, toont alleen de lege coulissen. De oude Brel begint zijn verhaal. Hij geeft aan dat hij gelukkig over een goede gezondheid beschikt. Gelach in de zaal. Hij vertelt verder. Over hoe hij dit ziet, zijn vrolijke kant. Daarna is hij ook wel eens wat depressief, maar ja&hellip Hij vertelt over het nut van zijn uitrusting. Hij draagt een klimgordel, haken, een paard onder zijn arm. Onder het vertellen wordt het paard uitgepakt, geblinddoekt. Om het nut te kunnen begrijpen, is het nodig zijn visie te kennen. Ieder mens zou kunnen sterven na zijn zestiende. Dan hij heeft geen dromen meer. Hij kent ze nog wel, maar heeft ze begraven. ‘Ik ken wel een miljoen mensen die een boek willen schrijven. Ze doen het niet, nu hebben ze het te druk: ze verkopen bretels. Maar over 2 jaar&hellip’Vraag je het tegen die tijd, dan hebben ze het druk met andere zaken, het boek moet nu meer worden gezien als symbool.
De monoloog houdt aan, over zijn kijk op het leven. ’De eenzaamheid is niet erg, alleen het gemis van mensen die je begrijpen’.
Tijdens het verhaal zie je op het beeldscherm opnamen gemaakt op dit moment, afgewisseld met beelden uit het verleden “ optredens, fans. De oude Brel zwaait met een zakdoek, de zaal op het scherm zwaait terug. Door een wolk van zakdoekjes staat ineens de jonge Brel op het podium, ondersteunt door slagwerk, bas, piano en accordeon.
Hij bezingt zijn liefde voor Madeleine. Hij wacht haar op met bloemen, voor de bioscoop. Ze komt niet. De bioscoop gaat uit, de snackbar dicht, de laatste bus gaat, het boeket wordt weggegooid, maar hij blijft wachten, blijft hopen. Tijdens het lied hoor je, voel je de veranderende emoties. De verliefdheid, de onrust als ze wegblijft, de berusting - ze komt toch niet - en dan de hartstochtelijke vastberadenheid: morgen!
Ook in het volgende nummer beleef je de emoties mee. De opzwepende uitleving van zijn sexuele fantasiën: wereldwijd neemt hij de vrouwen “ vol, volledig. En dan de ontluisterende werkelijkheid, daar ligt hij, in Knokke, ‘met zijn pik in het zand’.
Het is het totaal, dat de hele zaal weet te boeien. De zang, de beleving van Jeroen Willems. De muziek, soms heel minimaal aanwezig. Een piano, die om de stem van Willems heen tingelt, samen met een dromerige accordeon. Of alleen een bluesy bas, met de sussende brushes van het slagwerk en wat percussie. Met de toenemende intensiteit van de emotie, zwelt ook de muziek aan, om waar nodig weer af te nemen, moeiteloos, vloeiend.
De teksten zijn allemaal in het Nederlands. Dit maakt dat ook de inhoud van de nummers goed te volgen is. Veel vertalingen zijn van Ernst van Altena, andere vertalingen zijn van Rob Klinkenbergen en Peer Wittenbols. Sommige bestaande vertalingen zijn iets aangepast, zodat de scherpe klanken uit de originele teksten van Brel in de vertaling terug te horen zijn. Ook woorden hebben de lading die Brel ze meegeeft: schoonmama en ‘schoneschijnpapa’ of de ‘knoflookstankstem’ van die altijd-dronken gluiper. Getracht is in de vertalingen zoveel mogelijk het originele beeld weer te geven anno nu, zoals in de vertaling van Orly : ‘Schiphol op zondag, Borsato aan of uit’.
De nummers volgen elkaar onafgebroken op: JoJo, Nuchter, Mathilde, Fernand en Laat me niet alleen. Prachtig vond ik de vertaling van Vesoul:’Jij wilde naar Den Haag, we gingen naar Den Haag/ Jij wilde naar Breda, we gingen naar Breda’. Het tongbrekende tempo waarin dit gezongen wordt geeft prachtig de oplopende irritatie weer. Wie volgt, Fanette, de dronken man. Ineens was daar het einde.
Het al die tijd ademloos volgende publiek bracht direct een staande ovatie. Een toegift volgde. ‘Natuurlijk’, mompelde een man voor me instemmend. Iedereen zat er direct klaar voor. Nog 3 nummers werden gespeeld, waaronder het bekende ‘Amsterdam’. Toen zat het erop.
Het publiek was er nog niet klaar mee. De CD’s vonden gretig aftrek, handtekeningen werd uitgedeeld. Mensen bleven voor mij ongekend lang nababbelen in de lobby. ‘Ik vind hem geweldig’, zuchtte een vrouw verzaligd, toen ze na een gesprekje met Jeroen Willems met gesigneerde CD weer vertrok. ‘Geweldig toch, kunnen acteren en dan ook nog zo kunnen zingen’, vond een ander. Ook de muzikanten werden in de lof betrokken.
Op mijn vraag, of er een speciale reden is, om tweemaal voor Brel te kiezen, keek hij mij stomverbaasd aan. ‘Ik was nog lang niet op die rol uitgekeken’, is zijn spontane reactie. Logisch! Van wat ik vanavond heb gezien, kan dat ook niet anders. Eigenlijk kan ik alleen maar hopen, dat hij nog steeds niet op de rol is uitgekeken “ dat biedt uitzicht op de mogelijkheid dit nog een keer te kunnen beleven. Brel 2 is nog tot 29 april te zien.
Kijk
hier voor data en plaatsen.
Toneelgroep Oostpool -
website
Line-up
Jeroen Willems - spel en zang
Leo Bouwmeester - piano
Oleg Fateev - accordeon
Peter Bjørnild/ Dion Nijland - bas
Victor de Boo - Slagwerk
Klik op de link hieronder voor de CD
Zingt Jacques Brel
Jeroen Willems
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
23 04 06 - 12:22
THE FLOWER KINGS “ 013 TILBURG
Door Karin Brouwer.
Helaas beschikken we door omstandigheden alleen over enkele amateursfoto's (klik voor groter)
Symfonische rock. Help! Een door de ‘serieuze muziekpers’ decennialang verguisd en verwaarloosd genre, daterend uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw, tegenwoordig ook wel aangeduid als ‘progrock’.
Ik herinner mij statige, pompeuze en ingewikkelde muziek, in elkaar geploegd door muzikanten die niet zelden een conservatoriumdiploma op zak hadden, en die dat feit bepaald niet geen geheim wilden houden. De nummers duurden soms wel een hele plaat [sic!]-kant, nog niet eerder vertoond binnen de destijds nog niet als kunst erkende popmuziek! Doorgaans maakten die nummers deel uit van een al dan niet intellectueel vormgegeven ‘concept’ en was het doorgronden van de platen een serieuze, langdurige gelegenheid om het massaal optredende muzikale gefreak een plaats te kunnen geven.
Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bezweek het genre, door de opkomst van de punk, disco en dergelijke, doordat vele topbands uit het genre commerciële uitverkoop hielden, en, niet te vergeten: onder de druk van haar eigen gewicht.
Maar zie: wat goed is, dat blijft, en zo rond het begin van het nieuwe millenium werd het genre herontdekt, met name door muzikanten uit het metal-genre. De oude namen Yes, Genesis en Pink Floyd werden weer veelvuldig genoemd als voorname inspiratiebron. Tevens doken rond deze tijd ook veel ‘nieuwe’ bands op die zich er juist op beroemden klassieke progrock te maken.
Eén van de huidige vlaggenschepen van deze stroming is het sinds midden jaren negentig onder leiding van componist/gitarist/zanger/manusje-van-alles Roine Stolt stevig aan de weg timmerende symfonische combo The
Flower Kings uit Zweden. De band beschikt over een enorme productie aan (dubbel) CD’s van goede tot uitstekende kwaliteit, en dit kon in de scene dan ook niet lang onopgemerkt blijven. Het uitkomen van het laatste werk “Paradox Hotel” vormde de aanleiding tot de Europese tour, welke op 19 april j.l. eindigde met een bezoekje aan de 013 te Tilburg.
Dat het een bijzonder optreden zou worden stond al van tevoren vast. De band had aangekondigd het optreden op te zullen nemen voor een toekomstige DVD en dat betekent doorgaans dat er een extra tandje wordt bijgezet. En zo geschiedde! Er wachtte ons zo’n twee en een half uur uitstekend uitgevoerde klassieke progrock.
In gezelschap van twee ‘hardcore’ fans nestelde ik mij omstreeks half acht direct voor het podium. De zaal was goed gevuld, maar niet uitverkocht. Er was nogal wat buitenlandse belangstelling, zo werd ik omringd door een aantal Duitse en “ jawel! - Canadese fans.
Wat meteen opviel toen de heren Roine Stolt (gitaar, zang), Hasse Fröberg (gitaar, zang), Jonas Reingold (bas, zang), Tomas Bodin (keyboards) en Marcus Liliequist (drums) omstreeks negen uur van start gingen met “Check In” was het prachtige geluid. Zowat alles kwam perfect door “ de zang, de gitaren, de puntige baspartijen. Hard maar loepzuiver, zeer belangrijk bij dit soort muziek. Het enige wat er wellicht op aan te merken viel was dat de keyboards enigszins achter leken te bleven, maar ik realiseer mij dat dat heel goed kan hebben gelegen aan de positie waar ik mij bevond.
Van een wilde show moeten de heren Bloemetjeskoningen het niet hebben. Het gaat immers om de muziek! Men staat over het algemeen zeer geconcentreerd de moeilijke partijen te spelen. Toch kwam de band erg warm en hartelijk over bij het publiek, vooral dankzij de charismatische Hasse Fröberg. En wat beschikt deze man over een prachtige hoge stem! De muziek van de Flower Kings vertoont sowieso al veel invloeden van het oude Yes in diens gloriedagen, en Fröberg’s op Jon Anderson’s gelijkende stem versterkt deze indruk alleen nog maar.
Ik zou de band echter te kort doen als ik alleen op Fröberg’s zangprestaties zou ingaan. Ook Stolt’s donkere en warme stem kwam prima uit de verf. Opvallend was dat hij een aantal van zijn ‘eigen’ zangpartijen live liet uitvoeren door zijn collega “ waarschijnlijk was zijn recente griep hiervan de oorzaak.
Roine Stolt is overduidelijk het ‘brein’ van de band. De zelfbenoemde opper-Bloemenkoning is grotendeels als componist verantwoordelijk voor het materiaal en straalt dit ook uit op het podium. Zijn heldere vloeiende gitaarpartijen vormen het middelpunt van de composities, of dat nu in de vorm van een stevige ‘riff’ tentoon wordt gespreid zoals in het stampende “I Am the Sun (part one)” of in de vorm van gierende solo’s.
Opvallend waren ook de prominente bijdragen van bassist Jonas Reingold, wiens roots overduidelijk in de jazz zijn gelegen. Waar veel bassisten live nogal eens te kampen hebben met een ongedefinieerd, zompig geluid kwamen al zijn puntige noten uitstekend uit de verf. Het kan dus wèl... Ook Liliequist en Bodin kweten zich uitstekend van hun taak, waarbij ik wel opmerk dat ik de laatste wel eens uitbundiger uit de hoek heb horen komen. De opmerking van Stolt dat er na de show voor Bodin alleen nog maar Cola Light in de aanbieding zou zijn geeft te denken, hoewel ik geenszins de indruk kreeg dat hij dit serieus meende.
En dan nu de kleine kritiekpuntjes: de setlist stond al vanaf het begin van de tour vast, waardoor er erg weinig ruimte was voor spontane improvisatie. Dat vergeef ik de band, gezien de DVD-opname echter graag. Ik meende echter nogal wat hiaten in de set op te merken, vooral het prachtige album “Stardust We Are” kwam er erg bekaaid af met slechts één nummer, die ook nog eens verwerkt was in een medley. Jammer. Voorts vraag ik mij af waarom de band meende de set te moeten besluiten met een Beatles-cover, als men over zo veel geweldig eigen materiaal beschikt.
Daar staat echter weer tegenover dat de band zó onder de indruk was van de uitbundige respons van het publiek, dat er na enig overleg werd besloten tot een tweede, niet ingeplande toegift. De band had het goed begrepen en besloot met een spontane versie van &hellip jawel, “Stardust We Are”!
Na afloop van het concert kregen de fans ruimschoots de tijd om hun CD’s en andere artikelen door de voltallige band te laten signeren, een praatje te maken en voor foto’s te poseren met hun helden. De heren van The Flower Kings hebben duidelijk het hart op de goede plaats, geen greintje ‘sterrengedoe’ “ en ook dat is vermeldenswaardig, dacht ik zo.
Samenvattend: een prachtig concert van een bijzonder getalenteerde band. Ik kijk uit naar die DVD!
CD kopen?
Paradox Hotel
Flower Kings
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
16 04 06 - 12:31
Emergenza Festival 14 - vijfde halve finale
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Crap en twee maal Eenheid
Vanavond de laatste halve finale van het
Emergenza-festival in de Kleine Zaal van 013 in Tilburg. Er zijn nog twee plaatsen te verdelen voor de finale op 19 mei in de grote zaal, “the Choice”van het zelfde 013. Aan het eind van de avond zal ook bekend worden gemaakt welke twee bands de wildcard krijgen en ook door mogen naar de finale.
Eenheid
De Bossche Hiphop formatie Eenheid mag vanavond als eerste het podium betreden. De lekkere hiphop beats komen, naast de gangbare ingrediënten als gitaar, toetsen, een zangeres en de DJ, ook van sax en jambe wat het geheel een eigen geluid geeft. De Nederlandstalige teksten zijn goed te verstaan en hebben ook nog inhoud. Waar in de voorrondes vooral rapper “Chaos” goed uit te verf kwam, is het vanavond meer een eenheid, de podiumpresentatie is er duidelijk op vooruitgegaan. Dansbare leuke nummers wat bij het aanwezige publiek goed overkwam.
Crap
De tweede band van vanavond is Crap uit Raamsdonksveer, deze drie heren en hun zangeres brengen vrolijke alternatieve rock, een mengeling van Punkrock en Ska. Helaas is de muziek ook vanavond wat rommelig en is de zangeres erg nerveus. Hierdoor is haar stem erg zacht, monotoon en mist ze de overtuigingskracht om het publiek te boeien.
Cotton Fever
De jonge viermans formatie
Cotton Fever uit Roosendaal en omgeving maakt Alt-rock muziek. De eigen nummers zijn leuk maar weten niet echt te boeien, de presentatie daarentegen is goed, de heren hebben duidelijk plezier in het spelen. Naarmate de set vordert komen de heren beter in het spel en zeker het up-tempo nummer aan het eind van de set weet het publiek te waarderen.
vlnr Cotton Fever, A59 en 2NFRO
2NFRO
Na de rockmuziek van Crap en Cotton Fever het feestje van
2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven heeft duidelijk meer podium ervaring. Met veel overtuiging brengen ze een mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz. De twee zangeressen hebben een goede stem, zowel zang als rap. Daarnaast drum, percussie, toetsen, gitaar en bas en het feestje is compleet. Zowel in de zaal als op het podium wordt er flink gedanst. Nieuwsgierig geworden, volgend weekend zijn ze te zien op Paas-Pop.
A59
De popmuziek komt vanavond van
A59 uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke Pop muziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Het viertal speelt een afwisselende set die goed bij het publiek aanslaat.
F.R.E.U.D.
Helaas kon de volgende band,
F.R.E.U.D., wegens ziekte van de zanger niet optreden. Heel de band kwam het podium op om de aanwezige fans te bedanken voor hun komst. Ondanks dat ze niet gespeeld hebben werd er toch gestemd voor deze band uit Tilburg, waarbij ze nog verrassend veel handen in de lucht kregen.
vlnr The Unpredictable en twee maal Awaiting Seasons
The Unpredictable
Vanwege het uitvallen van F.R.E.U.D. konden deze vier jonge honden uit Uden eerder beginnen dan gepland. Ook vanavond weer een intro bandje, het thema van the A-team werd gedraaid en al snel gevolgd door het thema van “Carnavalland”van de Efteling. Waarna
The Unpredictable direct vol gas gaf en hun melodieuze punk de zaal in blies. Het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door hun inzet en geweldige podium presentatie. De vier heren namen bezit van het podium alsof ze er al jaren thuis horen. De eigen nummers zijn afwisselend, liggen aangenaam in het gehoor en hebben een hoog meezing gehalte. De meegebrachte fans (letterlijk een bus vol) zorgde voor een aangename sfeer en stonden vanaf de eerste seconde al te springen en te “pogoën”.
Awaiting Season
Na de keiharde Punkrock was het tijd voor de Emo-core van
Awaiting Seasons. Deze viermans formatie uit Tilburg brachten stevige, strakke eigen nummers. Afwisselend, goed qua opbouw en melodie, ook nu weer een muur van geluid. Het optreden is energiek, de bandleden springen en bewegen over het podium wat aanstekelijk werkt. Al snel weten ze het publiek mee te krijgen en springt en danst dit mee. Technisch zit het geheel goed in elkaar waarbij mij persoonlijk het drumwerk in positieve zin opviel. Voor mij de favoriet van vanavond.
Dan de uitslag van vanavond. Niet door naar de finale zijn, op acht Crap, op zeven Cotton Fever en op zes Eenheid. Niet door maar wel een mastering van het optreden van vanavond, op vijf Awaiting Seasons, op vier the Unpredictable en op drie (zonder te spelen) F.R.E.U.D. Wel door (en een mastering van hun optreden) zijn: op Twee A59 en op één 2NFRO. Dan zijn er nog onder de derde plaatsen twee wildcards te vergeven voor de finale op 19 mei. Deze gaan naar Thirteen en Bomblb.
Onderwerp: MUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ
15 04 06 - 01:35
Mattheus Passion: De hedendaagse Kracht van Bach
Door Mieke Kreunen
Goede Vrijdag is in ons land dè dag om naar de Mattheus Passion te gaan. NRC•next besteedde vandaag al ruimschoots aandacht aan dit fenomeen dat alleen in Nederland lijkt te bestaan. Cultuurpodium kon natuurlijk niet achterblijven maar koos een bijzondere uitvoering namelijk die van Egon Kracht & The Troupe in de Meervaart in Amsterdam. Dit unieke programma heeft als titel 'passion, pasión, passione... MATTHEUS PASSION aus Liebe' en die titel past als een handschoen voor iets dat met zoveel liefde is gemaakt en wordt gespeeld.
De historie van dit project gaat eeuwen terug naar Bach zelf die die zijn meesterwerk in 1729 schreef en vervolgens met een enorme sprong naar 2002 toen Egon Kracht een instrumentaal arrangement maakte van die Mattheus Passion voor uitvoering door een kwartet. Vorig jaar herschreef hij zijn werk voor een wat grotere - zevenmans - bezetting en dat is de versie die wij mochten bijwonen. Het bijzondere aan deze muziek van Kracht is dat het, hoewel een heel nieuw arrangement, nergens de oorspronkelijke versie van Bach kwijtraakt. Of het nou in akkoordenschema's, in harmoniën, in tempi, in canonische koorlijnen is, door het hele werk kijkt Bach over de schouder mee. En dat is absoluut een prestatie allereerst voor Egon Kracht maar in tweede instantie ook voor The Troupe die bestaat uit musici die hun sporen reeds verdiend hebben, voornamelijk in de wereld van de jazz. Je zou kunnen zeggen dat het arrangement van Kracht een sublimatie is van die van Bach waarbij de hoofdlijnen van het muzikale verhaal van Bach aanwezig zijn en staan als een huis maar terug zijn gebracht tot de essentie en in een eigentijds jasje gestoken. Een gewaagd project, dat zondermeer, maar blijkens de energie en het plezier waarmee de zeven mannen op het toneel staan te musiceren ook een enorme uitdaging.
Voor ons als publiek was het ook een uitdaging om de muziek te horen die velen van ons zo goed kennen maar nu op een heel andere manier. Het risico is dat je je op een bepaald moment gaat ergeren aan de niet-bekende versie van de bekende muziek maar dat gebeurde helemaal niet. Het bijzondere was juist is dat je als het ware de muziek opnieuw ontdekt, niet alleen die van Kracht maar ook die van Bach. Ik was regelmatig aangenaam verrast om te ervaren wat Kracht met bepaalde onderdelen hadden gedaan. In het eerste deel - voor de pauze - zat ik vooraan en was ook visueel betrokken bij wat er op het podium gebeurde maar na de pauze zat ik helemaal bovenaan in de zaal en kon ik me n ²g beter concentreren op de muziek die mij regelmatig een glimlach om de lippen toverde vanwege de onverwachte wendingen en muzikale vondsten die ik hoorde. Verrassend! Het concert begint met een ware kakafonie aan geluid die oplost in het beginkoor van de Mattheus. Aan het eind natuurlijk het overbekende slotkoor maar dan zonder de bekende dissonant aan het einde en in plaats daarvan horen we weer kakofonie en een reprise van het eerste koor. De cirkel is daarmee helemaal rond, prachig! Het arrangement is bovendien door Kracht zo opgebouwd dat de zangpartijen van de solisten zijn vervangen door soli van de verschillende Troupe-leden. Ook dat was een feestje op zich om deze fantastische muzikanten stuk voor stuk te horen soleren. En dat deden ze stuk voor stuk fantastisch met een aantal 'open doekjes' voor Murk van Jiskoot, Jasper le Clerq en Angelo Verploegen. Na een een klaterend en staand applaus volgt er n ²g een verrassing want het blijkt ineens dat er ook nog een cd-presentatie plaats vindt. Na de cd van de toenmalige kwartetuitvoering werd vorig jaar een opname gemaakt voor een cd van het nieuwe arrangement met de grotere formatie. Maar er waren allerlei 'geluidsduivels' die er de oorzaak van waren dat na vele hindernissen de cd eerst nu beschikbaar is, net voor deze kleine tour. Egon Kracht reikte het eerste exemplaar uit aan zijn vader Henk (foto midden) die hem in vele opzichten heeft bijgestaan in het realiseren van dit project. Als je nog de kans hebt dit weekend ga er dan heen (of anders noteer het voor volgend jaar om deze tijd). Het is bijzonder en speciaal en als je van de Mattheus Passion houdt zul je van 'Aus liebe' zeker genieten. Het programma is nog te zien in Eindhoven, Hoofddorp en Almere (zie voor details de site van Egon Kracht) en als je niet kunt gaan dan is hier de cd te bestellen. Bezetting: Egon Kracht - contrabas Jasper le Clerq - viool Milan Kracht - gitaar Michiel van Dijk - rieten Angelo Verlpoegen - trompel/bugel Jan Peter Bast - Hammond orgel Murk Jiskoot - percussie Egon Kracht & The Troupe - website
Onderwerp: MUZIEK
14 04 06 - 20:22
Karin Bloemen op haar plek in Concertgebouw met Metropole Orkest
Door Sabine Sabelis met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Een doordeweekse avond in het Concertgebouw in Amsterdam. Binnenkomend in de indrukwekkende Grote Zaal vraag je je af waar Karin Bloemen straks moet staan op het enorme podium dat vol staat met stoelen en instrumenten voor het Metropole Orkest, wetende dat de Diva vaak alleen al door haar weelderige outfits alle ruimte nodig heeft, laat staan haar optreden an sich. Maar dat komt helemaal goed, zo blijkt nadat het orkest zijn plek heeft ingenomen en Karin de trap afdaalt begeleidt door het Metropole met de Ouverture uit de West Side Story.
Het programma (van te voren uitgereikt) laat een zeer divers repertoire aan muziek zien vol uitdagingen voor beide partijen. Karin Bloemen kent men als de zangeres die daarnaast heel goed mensen aan het lachen kan krijgen maar deze avond lijkt anders te worden. Het wordt de cabaretière die laat zien dat ze het ook met een volledig orkest kan in plaats van met muziek op een band (wat volgens haar toch een stuk makkelijker is omdat ze nu echt rekening moet houden met snelheid die dirigent Jan Stulen bepaalt). Maar toch blijft er veel ruimte over voor de humor en typetjes van Karin Bloemen. Als we haar mogen geloven heeft menig vrouwelijk collega haar antwoordapparaat ingesproken met de wens ook in het Concertgebouw te mogen spelen met dit orkest. De karikaturen Adele Bloemendaal, Ruth Jacott en die andere vrouw Gerard Joling komen sterk uit de verf op het antwoordapparaat maar ook in de vrouwenmedley waar Karin Bloemen o.a. artiesten als Mathilde Santing, Rita Reys en Liza Minelli met een mooie knipoog neerzet. Mede hierdoor en door nummers als “Het Dorp” is het concert voor veel toeschouwers een feest van herkenning.
De kenners van Karin Bloemen vinden in het programma een aantal vaste nummers zoals: 'Zuid-Afrika', 'Geen kind meer' en 'Lef'. Het nummer Zuid-Afrika krijgt door de swingende arrangementen van het orkest niet de lading die het eigenlijk heeft en de boodschap van het lied verdwijnt in de bijna tropische klanken. Daarentegen weet dirigent Jan Stulen gedurende de hele avond heel goed op de juiste momenten te laten horen wat zijn orkest in huis heeft. De combinatie van de keur aan instrumenten en de stem van Karin Bloemen komt goed uit de verf en passen zowel orkest als Karin Bloemen als een jas. Ook de covers die Karin Bloemen zingt komen in combinatie met het orkest volledig tot zijn recht en geven een nieuwe dimensie aan de bekende nummers. Daarnaast weet Karin Bloemen haar favoriete nummers waaronder 'Woman on the Moon' en 'I am Changing' zo neer te zetten dat je er bijna kippenvel van krijgt. Het gevoel wat ze er zelf in legt wordt versterkt door het orkest en maakt dat de boodschap van de tekst nog beter tot zijn recht komt.
Op de kleine ruimte die ze heeft weet ze zich (weer) te ontpoppen als diva die het publiek vanaf de eerste minuut weet te boeien en meeneemt in de muziek en teksten. Het hele optreden straalt veel kracht uit (met hier en daar wat kwetsbare momenten) en door regelmatig individueel contact met het publiek te maken, door humor en door zich gewoon dwars door het orkest heen te manouvreren richting de saxofoonsectie zet Karin Bloemen een prettige casual sfeer neer. Vanzelfsprekend draagt ze daarbij een schitterende, uitbundige jurk vol met bloemen (waarover ze grapt dat het maar beter dat ze Bloemen heet en geen Steffi Graf).
Waar sommige nummers op de cd's van Karin net dat ene missen, komen deze met het Metropole Orkest helemaal tot hun recht. Karin Bloemen weet het orkest te betrekken bij haar korte humoristische inleidingen en daar precies de juiste toon te leggen die het publiek logischerwijs naar het volgende nummer brengt. Maar ook weet ze feilloos de momenten (zowel tussen en tijdens de muziek) wanneer er niets gezegd en alleen geluisterd hoeft te worden. Het publiek had eigenlijk niet genoeg aan één toegift maar moest het daar helaas toch mee doen. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen als je bedenkt dat ze na het laatste nummer drie de trap op en af is gegaan onder luid applaus.
In september verschijnt er een cd van Karin Bloemen in samenwerking met het Metropole orkest, waarop zij nummers zingt van Barbra Streisand. Deze avond van Karin Bloemen met het Metropole orkest belooft veel goeds voor deze cd.
Het concert werd trouwens ook opgenomen en wordt binnenkort uitgezonden bij NCRV Volgspot op Radio 2.
Op dinsdag 13 juni a.s. is er een tweede concert met cabaretiers. Dan treden Paul van Vliet en Simone Kleinsma op met het Metropole Orkest olv Jurre Haanstra.
Bezetting
Karin Bloemen - zang
Metropole Orkest olv Jan Stulen - dirigent
Olga Meijer - zang
Wies Ingwersen - zang
Lisa Noya - zang
Karin Bloemen -
website
Metropole Orkest -
website
Het Concertgebouw -
website
Nieuwste cd van Karin Bloemen
Weet Je Nog? (inclusief cd-single)
Karin Bloemen
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL
13 04 06 - 10:16
De 36e aflevering van Pinkpop met grote namen
Er zat een aantal jaren een beetje de klad in maar Pinkpop 2006 belooft weer een ouderwets goed festival te worden. Dit is de 36e aflevering van het festival dat in 1970 begon als eendagsfestival in (toen nog) Geleen. Ondertussen wordt Pinkpop al weer vele jaren georganiseerd op het festivalterrein Megaland in Landgraaf. Wist je dat het festival in 1990 werd opgenoemn in het Guinness Record Book als oudste en enig ononderbroken jaarlijks openluchtfestival in Europa? Kortom: the place to be met Pinksteren 2006.
Het programma is bijna compleet en laat een keur aan bands en artiesten zien. Zaterdag 3 juni begint het met Placebo, Kaiser Chiefs, Nelly Furtado, The Dresden Dolls, Admiral Freebee, Kubb, Kraak & Smaak, Mo' Jones en Alize. Op zondag de 4e komen Tool, dEUS, Racoon, Bloodhound Gang, Kashmir, Alter Bridge, Skin, Danko Jones, Dredg, Hooverpohonic, INfadels, The Zutons en Vankatoen. Maandag 5 juni tot slot staan de Red Hot Chili Peppers, Franz Ferdinand, Keane, Anouk, Blof, Peter Murray, Morrissey, Nickelback, Deftones, David Gray, Soulfly, Opgezwole, The Flaming Lips, Editors, Jamie Lidell Live Band en Living Things op de rol.
Als het weer nou ook nog een beetje meewerkt met Pinksteren dan wordt het helemaal een fantastisch festival.
Hier kun je tickets bestellen en voor meer informatie kun je
hier terecht. Wacht niet te lang want de kaartverkoop loopt als een zonnetje! Op de eerste dag van de kaartverkoop werden er maar liefst 10.000 kaarten verkocht.
Als je op het middelste plaatje klikt, zie je de Pinkpopposter van dit jaar.
Update
Zangeres Anouk heeft afgezegd voor Pinkpop omdat er geen overeenstemming bereikt kon worden over haar plaats in de line-up. Zodra de vervanger bekend is melden we dat bij de nieuwsberichten.
Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
12 04 06 - 20:43
NPS Arena in het teken van Gerard Reve en Michiel Borstlap
Door Mieke Kreunen
Het hele weekend stonden alle uitingen in de media in het teken van de dood van Gerard Reve. Zo ook het programma NPS Arena waar wij zondag bij de uitzending waren, live vanuit het Bimhuis in Amsterdam. Ingelaste gast voor de gelegenheid was Tom Rooduyn, publicist, die vertelde over zijn contacten met Reve. Hoe hij die ontmoette toen Reve in Geleen woonde en niet onder stoelen of banken stak dat hij de jonge man wel zag zitten (in zijn vossehol zou willen bezoeken zoals Reve dat uitdrukte). Dit ondanks het feit dat Rooduyn duidelijk te verstaan gegeven had dat hij niet - als Reve - de Griekse beginselen aanhing. Natuurlijk kwamen ook nog een paar onlosmakelijk met Reve verbonden thema's aan de orde zoals het geloof, het communisme, het bezoek van de Paus en Reve en het racisme om tot slot uit te komen bij de vraag of Reve ook na zijn dood gelezen zal worden. Rooduyn dacht van wel en voor Reve hoop ik het maar want hij zou geen tweede Van der Helst willen zijn, waar alleen een straat naar genoemd wordt en die verder niemand meer kent. Ook kwam nog even schrijver Harry Mulish aan het woord waarvan duidelijk is dat het Reve's vriend absoluut niet is. Reve zei over Mulish ooit: "Mulish is vullis en Reve, da's pas leven!".
Volgende gast (wèl gepland) was Michiel Borstlap die niet alleen kwam vertellen over zijn operaproject in Qatar maar ook nog kwam spelen. Michiel is niet alleen een geweldig pianist maar ook nog een onderhoudend verteller, zo blijkt als hij uit de doeken doet hoe hij in 2003 de opdracht kreeg een opera te componeren voor de Emir van Qatar Hamad bin Khalifa al-Thani en zijn Emira. Het stuk dat in première ging in het Arabisch en in het Engels zou de eerste opera ter wereld worden: Ibn Sina oftewel Avicenna. Met name over zijn contacten met de Emira van Qatar kan Michiel smakelijk vertellen. Oud nieuws zou je misschien zeggen ware het niet dat er binnenkort een boek uitkomt van Michiels hand over 'the making of' dit unieke project. Een aanrader lijkt mij na het opwarmertje van zondag.
Daarna trad Michiel Borstlap op mijn band Elektron waarmee hij in een uitverkocht Paradiso stond en waarmee hij de gelijknamige cd maakte. Ondermeer trompettiste Sanne van Hek (die in juni 2003 de Dordtse [NU] Jazzprijs in de wacht sleepte) en rapper Tomboxx doen aan dit project mee. Verder ook Erik Kooger op drums en Boudewijn Lucas op bas. De band speelt hip hop, rap en funk en jazz en maakt gebruik van dancebeats en remixes. Mooi van Michiel is dat hij graag bereid is buiten de geijkte jazz-paden te treden en altijd een goede feeling heeft welke jonge nieuwe muzikanten hij erbij moet betrekken. Een formule die zowel voor Borstlap als voor zijn medespelers vruchten af werpt. Dat Michiel niet aan zijn vleugel gebakken zit bewijst hij als hij zware repeterende beats uit zijn keyboard haalt. Die vleugel staat overigens wel paraat haaks op het keyboard. NPS Arena website Michiel Borstlap website
Onderwerp: NIEUWS
12 04 06 - 17:34
ARROW-ROCK PROGRAMMA ROND
ARROCK-ROCK PROGRAMMA ROND
Het Arrow Rock Festival 2006, dat op vrijdag 9 en zaterdag 10 juni plaatsvindt in Lichtenvoorde, heeft haar programma helemaal compleet. Op de "Roger Waters-zaterdag" zullen daarnaast ook Def Leppard, Ray Davies, Queensr ¿che, DIO, Starsailor, Porcupine Tree en Pavlov's Dog optreden. Helaas heeft Frank Marino afgezegd, Blackfoot is een waardige vervanger. Verder spelen op vrijdag John Waite, Uriah Heep, George Thorogood & The Destroyers, Journey Ted Nugent, Whitesnake, Status Quo en Deep Purple.
Onderwerp: NIEUWS
12 04 06 - 10:21
LLOVCAT EN SKYPE
LLOVCAT EN SKYPE
Vanaf 1 mei te vinden op de site: de enige, echte, en eerste Lowlands podcast, ofwel de Llovcast. Drie kwartier met toffe muziek, leuke fragmenten, hoogtepunten uit onze rijke geschiedenis, en jij. Wil je iemand de groeten doen? De liefde verklaren? Of gewoon een goede mop vertellen? Leg dan snel contact met de Llovcast via Skype (accountnaam: "llovcast") en spreek je bericht in. Doe je niet aan Skype? Stuur dan je audio naar llovcast[at]gmail.com.
Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
12 04 06 - 08:00
In bad met Lizz Wright
Gezien: Oosterpoort, Groningen - 8 april 2006
Door Liesbeth Beetfink met foto's van Artur Barseghyan (klik voor vergroting)
De kleine zaal van
de Oosterpoort heeft wel iets van een gezellige, gestoffeerde zitkuil. Het publiek zit er zaterdagavond 8 april ontspannen te wachten op Lizz Wright. Eigenlijk zou de jonge jazzzangeres een half jaar geleden al naar Groningen zijn gekomen, maar dat concert was uitgesteld. Nu wijst alles erop dat ze zo het podium op komt lopen, al blijft dat een beetje onwerkelijk als een publiek lang naar een concert heeft uitgezien.
Op het toneel, links en rechts van de microfoon, staan een bos tulpen en brandende kaarsen. In gedimd licht neemt de band haar positie in: Ede Wright en Marvin Sewell op gitaar, Massimo Biolcatie op contrabas en Rock Deadrick op drums. Als het intro van Neil Young’s ‘Old man’ wordt ingezet, verschijnt Lizz Wright. Haar stem stroomt als warm badwater de zaal in.
De zangeres lijkt tegelijk een meisje en een vrouw die innerlijke rust uitstraalt. Ze ondersteunt lange tonen met wijdse armgebaren. Zichtbaar genieten alle muzikanten van hun muziek. Het publiek gaat mee in de spirituele sfeer die Lizz Wright oproept. Ze zegt hen daar ook bij nodig te hebben, net als in haar kerk in Georgia waar gospel door alle mensen samen gedragen wordt. Het wordt daardoor een beetje een Wright-dienst, maar niet op een vervelende manier. Wright propageert namelijk geen religie maar muziek. Ze zingt vanuit haar binnenste en dat maakt de muziek doorleefd en rijk. Pas aan het einde van het concert, wanneer ze iemand uit het publiek haalt om samen met haar ‘Get Together’ te zingen, krijgt de show een te hoog EO-gehalte.
De meeste nummers van de set in Groningen komen van Wright’s cd ‘Dreaming Wide Awake’ (2005), een verzameling folk-jazz-soul stukken. Gelukkig ontbreken van debuutalbum ‘Salt’ (2003) de verstilde ballad ‘Silence’ en de opzwepende gospel en titelnummer ‘Salt’ niet. Bij dit slotstuk gaat alles uit de kast; de soul komt in dikke draperieën naar buiten. Een dynamisch hoogtepunt na de trage nummers. “De reden dat ik zoveel ballads maak, is dat ik Georgia en mijn familie mis”, vertelt Lizz Wright. Onlangs is ze terugverhuisd naar ‘the homeland’ en kunnen we meer up-tempo gospel verwachten. Er valt sowieso nog veel van Lizz Wright te verwachten want haar talent heeft het plafond nog lang niet bereikt. De karakteristieke fluwelen klank van haar stem is verslavend. Het is dan ook moeilijk afscheid nemen aan het einde van het optreden. Maar als de band na twee toegiften niet meer terugkomt, loopt het bad leeg en gaat ieder weer zijns weegs.
Lizz Wright
website
Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ
11 04 06 - 12:00
Kippenvel bij Dhafer Youssef's Digital Prophecy
Door Mieke Kreunen
Wie in Tunesië geboren wordt speelt ud. Dhafer Youssef speelt dus ud en dat doet hij virtuoos. En op zijn ud speelt hij allerlei soorten muziek, traditioneel en niet traditioneel en al dan niet met electronica er bij. Maar dat is niet alleen wat deze man zo bijzonder maakt. Ik was indertijd al diep onder de indruk van zijn eerste cd 'Malak', die hij maakte met een internationaal gezelschap musici en die ik via een vriend te horen kreeg. De reden waarom ik zo onder de indruk was van deze man waren zijn zangkwaliteiten die je zelfs vanaf een CD nog rilling over je ruggegraat bezorgen. Zijn stem heeft een ongehoord groot bereik en is loepzuiver tot de hoogste tonen terwijl hij in de lagere registers een schitterend vol en fluweelzacht geluid laat horen. The Guardian schreef over Youssef's stem: "Elke keer als Youssef zijn mond open doet worden we getrakteerd op een geluid dat als het ware de echo van vervlogen eeuwen in zich meedraagt".
Op zondag 9 april trad Dhafer Youssef met zijn band op in het Muziekgebouw aan 't IJ met zijn band van Noorse muzikanten. Het is wel bijzonder dat een mediterraan muzikant als Youssef nou net in de Noorse scene van geïmproviseerde muziek moet terechtkomen want daar ontwikkelde zijn samenwerking met Eivind Aarset, Rune Arnesen en Audun Erlien (allen afkomstig uit Oslo) zich. Volgens Youssef lijkt het spel van de Noren wellicht in eerste instantie wat sereen en onderkoeld maar zit onder dat laagje een vulkaan van opgehoopte passie die hij in hen herkent. Dhafer Youssef's muziek heeft een onmiskenbaar Arabische origine maar wordt sterk beïnvloed door muziek uit allerlei andere delen van de wereld met name India en Europa. In het eerste nummer van het concert maken we meteen kennis met die fantastische stem waarbij hij ritme aanbrengt door met een hand tegen zijn eigen sleutelbeen te kloppen. Hij gebruikt zijn stem niet zozeer om te zingen maar als een instrument en doet dat met veel drama en expressie. Het komt uit zijn binnenste en vind zijn weg rechtstreeks naar de ziel van zijn publiek. De nummers die gespeeld worden tijdens het concert zijn vooral afkomstig van de laatste CD 'Divine shadows' waaronder '27th Century Ethos', 'Eleventh Stone' en 'Un Soupir Eternet', een nummer opgedragen aan een Noors meisje. Dat nummer begint met een schitterend fluisterend gezang van Youssef om zich vervolgens te ontvouwen tot een melancholisch weemoedig verhaal. Het publiek luistert ademloos.
Hoewel de nummers hier en daar best jazzy klinken is het toch vooral het vrije en improviserend karakter van de muziek dat aan de jazz doet denken maar dan met een geheel eigen idioom. De magische en sympathieke aanwezigheid van Youssef doet je bijna vergeten dat er nog drie andere muzikanten op het toneel staan die er ook mogen zijn. Drummer Rune Arnesen is geen onbekende met de jazzscene en dat is te horen in zijn spel waarin hij vooral hele dikke brushes gebruikt. Bassist Audun Erlien is een drijvende kracht in de multiculturele muziekscene van Oslo en legt een schitterende ambient bodem onder Youssefs zang. Gitarist Eivind Aarset is een begenadigd gitarist die als toonaangevend wordt beschouwd binnen zijn generatie en een expert in het gebruik van electronica en dat laat hij horen ook. Alle heren hebben trouwens een hele batterij electronica om zich heen staan waar ze allerlei experimenten mee doen en de grenzen van opzoeken. In het begin laat de techniek ze een beetje in de steek maar het zouden geen improviserende musici zijn als ze daar geen mouw aan wisten te passen door dan maar akoestisch te spelen. Hoewel de grote zaal van het Muziekgebouw aan 't IJ niet vol zat waren het wel echte liefhebbers van Dhafer Youssefs muziek die waren gekomen dus zonder toegift kwam de band niet weg. Jammer genoeg was het experimentele begin van de toegift een beetje te veel voor een aantal oudere toeschouwers maar de rest van het publiek genoot met volle teugen. Na afloop liep het dan ook storm op het standje met de cd's bij de uitgang. Als je Dhafer Youssef nog nooit gehoord hebt kun je het nummer 'Iman' van hem beluisteren via de jukebox en denk ik dat je, net als ik, betoverd raakt door deze buitengewone Tunesische zanger. Line-up Dhafer Youssef - ud & zang Eivind Aarset - gitaar & elektronica Audun Erlien - elektische bas Rune Arnesen - drums CD bestellen?
Dhafer Youssef" >
Divine Shadows
Dhafer Youssef
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
10 04 06 - 23:47
Emergenza Festival 13 - vierde halve finale
De Kleine Zaal, 013, zaterdag 8 april 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
Zaterdagavond 8 april, de vierde halve finale van het
Emergenza-festival. Ook vanavond weer acht bands die in de Kleine Zaal van het Tilburgse
013 strijden om de twee plaatsen in de finale op 19 mei. Gelukkig is het al aardig druk voor aanvang van de eerste band, zodat deze in tegenstelling tot de voorgaande avonden, niet voor een lege zaal hoeven te spelen.
Treadstone 71
De eerste band van vanavond is de symfonische hardrock formatie
Treadstone 71 uit Eindhoven. Melodieuze, bombastische hardrock die staat als een huis. Mooie arrangementen, een goede opbouw in de nummers en technisch goed uitgevoerd. Zanger Bram Janssen heeft een aangename rock-stem die met momenten ondersteund wordt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Toetsenist Mischa Theuvenet zorgt voor mooie, sfeervolle intro’s en outro’s en is tijdens de nummers niet te overheersend aanwezig. Ondanks de problemen met de gitaarversterker weten de vier heren uit Eindhoven een mooie set neer te zetten.
Tambora Percussion
Na de hardrock van Treadstone werd het podium in een rap tempo vol gezet met de trommels en percussie van
Tambora Percussion. Deze slagwerkgroep uit Asten heeft als motto “Tambora slaat op alles “en dat komen ze met een energieke set van vijfentwintig minuten weer bewijzen. Ze weten overal muziek uit te halen, het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slot act een nummer op drie grote plastic afvalbakken. Wat mij ook nu weer stoorde, en de jongeman in kwestie refereerde in de show aan mijn recensie, is het lange intro en het kletsen tussen de nummers door. Dit haalt de vaart uit de energieke show, doet afbreuk aan de verder professionele uitstraling en zonder dit alles hadden ze zeker één nummer extra kunnen spelen. Toch kan Tambora op een grote steun van het publiek rekenen.
Communication Breakdown
In een rap tempo werd het podium omgebouwd voor de pop/rock van
Communication Breakdown. De vuurdoop voor de nieuwe gitarist Arno, die vandaag zijn eerste live optreden heeft met deze band. De muziek is leuk, maar de eigen nummers missen net de kracht en de overtuiging om echt goed te zijn. Niet te min een leuke set van deze vier heren.
Borehole
De Eindhovense stonerrock band
Borehole heeft duidelijk wel de kracht en de overtuiging om bij het publiek over te komen. De nummers zijn traag, zwaar en hebben mooie melodielijnen. De drie heren en hun opvallende blonde drumster geven een strakke, vette set naar het voorbeeld van bands als “Kyuss” en “Queens of the Stoneage”. Voor mij één van de favorieten van vanavond.
NeW PAR
Deze zes personen tellende band uit Gorichem bracht melodieuze stevige poprock / altrock ten gehore. Lekkere vlotte eigen nummers, met momenten rustig, ingetogen maar ook stevige gitaarpartijen worden niet geschuwd. Afwisselend wordt er door de twee zangers gezongen en gerapt.
NeW PAR weet een afwisselende set te spelen met een goede opbouw, het laatste nummer, een lekker up-tempo stuk, gooien ze alles remmen los.
...And Martin On Drums
Voor mij de verrassing van de avond,
...And Martin On Drums, deze vier Tilburgse heren weten hun set met één nummer te vullen “28 minutes till you” en het verveeld geen moment. Heerlijke sfeer, luister muziek, muziek om bij weg te dromen. Een goede opbouw in het nummer, ze weten de aandacht van het publiek continu vast te houden. De Postrock laat zich moeilijk in een hokje zetten, zelf deed mij de muziek denken aan de jaren ’80 wave. De heren zelf vergelijken hun muziek met bands als: Explosions in the sky, dEUS, The Appleseed cast, Coldplay, The Spirit That Guides Us, Cult of Luna, Neurosis en Godspeed you black emperor. Via hun site zijn er twee nummers te downloaden die ik met veel plezier nogmaals beluisterd heb.
Ebola
Deze Tilburgse viermansformatie weet vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. Zanger Rule schakelt makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakt. Het samenspel tussen gitarist Barros en bassist Bas is strak en technisch goed, wat de deathmetal van
Ebola net wat melodieuzer en progressief maakt. Voeg daarbij het drumwerk van Bowie en het plaatje is compleet. Een oorverdovende set van deze vier Tilburgers.
Matzko
De afsluiter van vanavond is de Einhovense folk band
Matzko met hun lekkere, vrolijke up-tempo folk liedjes met een vleugje rock. Ook vanavond weer, net als in de voorronde, weten ze het publiek enthousiast te krijgen voor hun muziek. Een leuke afsluiter van de avond die op veel stemmen van het publiek kan rekenen.
Na de vrolijke klanken van Matzko en het tellen van hun stemmen was het tijd voor de uitslag van vanavond. Vanwege een gedeelde vijfde plaats beginnen we met de zevende plaats, deze is voor Communication Breakdown. De zesde plaats is voor Borehole achter NeW PAR en Treadstone 71 op de gedeelde vijfde plaats. Plaats vier is voor ...And Martin On Drums en de derde plaats is voor Matzko. Door naar de finale op 19 mei zijn; op twee Ebola en op één Tambora Percussie. Morgen de laatste halve finales in de Kleine Zaal van 013.
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
10 04 06 - 17:28
Emergenza Festival 12 - The Batcave 013
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal System Flatline en Mur-Dog
Het
Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond, vrijdag 7 april, is de derde van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.
Mur-Dog
De eerste band van vanavond, de Rock/Cross-over band
Mur-Dog. Heerlijke strakke, vette en zware rifs, aangevuld met grunts en rap. Een originele afwisselende mix van stijlen. Ook vanavond weer weinig publiek bij aanvang van de eerste band, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de leden van Static Noise en One Inch Men die enthousiast hun vijf stad genoten aanmoedigen. Naar mate het optreden loopt, stroomt de zaal langzaam vol en weten de Tilburgers het publiek voor zich te winnen. De zware Hardrock / Metal laat zich goed combineren met de heerlijke flow van de Eindhovense rapper Evan Encarnacion.
La Nemm
Tussen al het Metal geweld van vandaag, deze frisse jonge meiden van
La Nemm uit Eindhoven. In de voorrondes een aangename verrassing, helaas vandaag vielen ze wat tegen. Het optreden van de 4 meiden op drum, toetsen, bas en viool, aangevuld met een jonge man op gitaar liep niet lekker. Ik had de indruk dat, vooral de toetseniste/zangeres en de violiste erg gespannen waren. Hierdoor kwam het geheel wat weifelend en timide over. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met invloeden uit folk en klassieke muziek. Originele, afwisselende, melodieuze en vrolijke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol.
Thirteen
Na de lieve Pop muziek van La Nemm de stevige en standaard Hard-rock van
Thirteen. Deze vijf Eindhovense heren hebben zich bewust een “foute” uitstraling aangemeten, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock, met een uitstraling van “The Village People”. De muziek blijft echter vrij standaard, hier kan de aankleding en de podiumpresentatie niets aan veranderen. Het mee gebrachte publiek kan de heren zeker wel waarderen, enthousiast zingt en danst het mee op titels als “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ook bij het stemmen kan de band op hun steun rekenen.
vlnr Loss of Words en twee maal Concubine
System Flatline
De jonge, enthousiaste, vijfmans formatie
System Flatline uit Roosendaal speelt stevige, up-tempo Metal / Nu-Metal. Een muur van geluid, strakke vette rifs, veel energie en beweging en technisch een stuk beter dan in de voorronde. In tegenstelling tot de voorronde, nu geen moshpit en springende en dansende fans. Wel een agressieve, gedreven zanger die zijn teksten letterlijk het publiek in schreeuwt, drie springende mannen op gitaar en bas en een enthousiaste drummer. Een goede set van deze mannen uit Roosendaal.
Concubine
Voor mij de eerste ontmoeting met deze band
Concubine uit Roermond. De vier heren spelen strakke Metal/Cross-over, een muur van geluid en een mix van stijlen. De melodieuze Metal klanken voeren de boventoon, maar daarnaast zijn invloeden van Funk, Ska en Drum & Bass te horen. De stem van zanger Remko Schreurs is afwisselend, hij switcht makkelijk van zang naar screams. De andere heren, Niek van Lin op drums, Joost Peeters op bas en Dennis Peters op gitaar en zang vormen samen met Remko een goed werkend geheel, een geoliede machine. Niet verwonderlijk dat ze het publiek al snel mee kregen, wat duidelijk te zien was bij het tellen van de stemmen na hun korte maar zeer krachtige set.
Loss of Words
Veel goede bands vanavond, zo ook de Metal-core band
Loss of Words uit Breda. Deze vijf heren weten een strakke vette sound neer te zetten die mij doet denken aan de hardcore uit de jaren 80’ van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De zanger, Tim, heeft een goede podium uitstraling, lekker arrogant en een tikje agressief, een jonge (en minder gespierde) uitvoering van Henry Rollins. Ook de andere heren weten het optreden extra jus te geven met hun energieke podiumuitstraling. Een geslaagde set van dit vijftal.
vlnr Twee maal Static Noise en One Inch Men
Static Noise
Vooraf voor mij één van de favorieten van deze avond, de Tilburgse Progmetal formatie
Static Noise. In de voorronde hebben ze bij mij een goede indruk achter gelaten. Afwisselende nummers, melodieus, dan weer ingetogen en zacht, dan weer agressief en hard. Zanger Thomas Vervest was vanavond niet helemaal bij stem, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door zijn presentatie. Zijn zang werd afgewisseld met de grunts van bassist Laurens Pijman en de screams van gitarist Robin van Poppel. Tweede gitarist Joris Bonis en drummer Tiemen Han van Boxtel maken de line-up compleet. Een geheel eigen sound, ondanks de zang voor mij een geslaagd optreden.
One Inch Men
Als laatste vanavond, ook uit Tilburg afkomstig,
One Inch Men, lekkere vette Stoner-metal. Zij hadden deze avond aangegrepen om hun nieuwe cd “Red” te presenteren en deze werd tijdens het concert ook gratis uitgedeeld. Vanaf de eerste noten was het duidelijk dat ze heel het publiek mee hadden. Een muur van geluid, lekkere trage zware rifs door Gerben en Harold op gitaar, vette basloopjes van Rob en uitstekend drumwerk door Jarno. De trage, zware nummers doen mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble, maar ook snelle, up-tempo nummers worden gespeeld. Een geweldige show van deze Tilburgse heren. Terecht stak bijna iedereen hun hand op bij het stemmen.
De uitslag van vanavond: De achtste plaats is (helaas) voor Static Noise, op zeven is geëindigd Loss of Words en op zes System Flatline. OP vijf en dus net geen mastering van hun optreden van vanavond Mur-Dog. Wel een mastering op de vierde plaats de Eindhovense dames La Nemm. Op drie de Hardrock van Thirteen en naar de finale gaan, op twee Concubine en niet verrassend op één One Inch Men.
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK
09 04 06 - 16:49
Emergenza Festival 11 - The Batcave 013
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Strike in time, Sideshift Harry en Anoa Beta
Het
Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond, donderdag 6 april, is de tweede van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.
Strike In Time
Net als gisteren bij Superzult heeft ook
Strike in Time last van “te weinig publiek”. Bij voorbaat kunnen ze zich al niet plaatsen voor de finale omdat er gewoon nog niet genoeg mensen aanwezig zijn voor voldoende stemmen. Toch beginnen de zes mannen uit Eindhoven vol overgave aan hun energieke set van 30 minuten. Vergeleken met de voorronde zat het nu muzikaal beter in elkaar. De agressieve, stevige, up-tempo Hardcore wordt als een muur van geluid de (lege) kleine zaal in geblazen. Deze muziek schreeuwt om een springend en moshend publiek, bij het gebrek daaraan springen de heren zelf van links naar rechts over het podium. Aan inzet van deze zes heren zal het zeker niet liggen. De twee zangers wisselen elkaar weer goed af, de grunts van Thomas en de screams van Maurits (voor wie dit het laatste optreden is met deze band, hij gaat verder als zanger bij Phirus).
Kortom een goed optreden van deze Eindhovenaren, maar bij voorbaat al te weinig stemmen.
Sideshift Harry
Na de Hardcore van Strike in Time was het tijd voor de zomerse Ska, Reggae en Rock klanken van het eigenzinnige vijftal
Sideshift Harry uit Roermond. Het blijft een opvallende verschijning, een boomlange bassist, een prettig gestoorde trompettist / gitarist / toetsenist, een vrolijke saxofoniste, een goede frontman, gitarist, zanger en een beest achter het drumstel. Waar in e voorronde de drummer last had van technische problemen, had nu de trompettist / gitarist problemen. Hij had niet één gebroken snaar, maar drie! Ondanks dit ongemak werd er gewoon gespeeld en de gitaarsolo werd op één snaar afgewerkt. De humor blijft bij dit vijftal boven aan staan en dit stralen ze ook uit naar het publiek, wat intussen in aantal flink toegenomen was. Het vijftal weet van het aanwezige publiek veel handen omhoog te krijgen, maar of dit genoeg is zal later blijken.
Anoa Beta
In de voorronde was ik erg onder de indruk geraakt van dit vijftal
Anoa Beta uit Eindhoven. Met hun cross-over tussen Rock, Funk en een vleugje Ska wisten ze ook vanavond weer mijn aandacht vast te houden. Jammer genoeg was zanger Floor van Rijt niet helemaal bij stem, hij zei een verkoudheidje, later hoorde ik dat hij longontsteking had. Desondanks wisten de heren weer vanaf de eerste seconde met een frisse, energieke mix van funk, rock, jazz en ska mij te overtuigen van hun kunnen. Ik blijf onder de indruk van het baswerk van Remco Hendriks, hij plukt en slapt zich een weg door het optreden. Ik blijf erbij dat dit een band is die het kan gaan maken, maar denkt het Emergenza publiek hier ook zo over.
vlnr Ex Libris, Ratz en Plaeto
Ex Libris
Deze Brabantse Prog-rock band
Ex Libris maakt muziek in de stijl van bands als Nightwish, Within Temptation en After Forever. Zij doen dit zeker niet slecht, maar het is voor mij niet origineel meer, dit is en wordt al gedaan. Toch weten de band het volledige publiek mee te krijgen en zeker op volle sterkte, de tweede gitarist(te) is er nu ook bij, klinkt hun muziek vol en melodieus. De nummers zijn goed doordacht en worden sterk gebracht, ze weten in hun dertig minuten ook de veelzijdigheid van het genre te belichten. Jammer genoeg legt zangeres Dianne van Giersbergen te veel de nadruk op haar kleding en dans wat voor mij afbreuk doet aan haar zangkwaliteiten. Zoals verwacht weten zij de meeste handen van de intussen volle zaal omhoog te krijgen.
Ratz
Rechttoe rechtaan Rock’n’roll, geïnspireerd op de jaren ’60 en ’70 met een vleugje blues en garage, nederlandstalige teksten en veel energie. Kortom:
Ratz. Deze heren uit Uden weten vanaf de eerste seconde een geweldige live-act neer te zetten met een muur van geluid. De teksten zijn nu, in tegenstelling tot de voorronde, goed verstaanbaar en worden door de charismatische zanger met veel overtuiging gebracht. Ook de andere muzikanten hebben een goede podiumpresentatie, waardoor het product meer is dan de som der delen.
Een prima optreden wat door het publiek ook direct gewaardeerd werd in de stemronde.
Plaeto
Ook
Paeto komt hun reputatie uit de voorronde na, een show die staat als een huis. Goede pop/rock nummers met een mooie melodielijn, technisch goed gebracht en afwisselend. Een band met de potentie om het ook commercieel te kunnen maken. De stem van zanger, gitarist Sandro van Breemen is afwisselend en aangenaam om naar te luisteren en het totaal plaatje resulteert in een afwisselende show. Ze weten in de korte tijd die de band heeft bij mij een goede indruk achter te laten.
vlnr Marooned en twee maal BombLB
BombLB
Een sterke bezetting vanavond, veel leuke en goede bands. Zo ook het uit Tilburg komende
BombLB, heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk. Al snel wisten ze het publiek aan het dansen te krijgen met de vette basloopjes van Erik Tilleman, de funky gitaar van Jurgen Latijnhouwers en de groovy saxofoon van Joost Maissan. Zanger en frontman Bas “Boan” Olijerhoek heeft een aangename stem en zingt/rapt en acteert het geheel aan elkaar. Het totaal is een aangenaam, swingend en dansbaar geheel wat door het uitstekende drumwerk van Vincent Maissan gecomplimenteerd wordt.
Marooned
Met hun stevige, pakkende rock nummers vulde deze viermans formatie uit Oss de zaal met een muur van geluid.
Marooned, Peter van Leeuwen zang, Armand Thijsen op gitaar, Richard Jansen op bas en Edwin van Lieshout achter de drums, vormt duidelijk een eenheid. Ook deze band heeft er duidelijk plezier in, een fijne presentatie en het optreden verveelt geen moment.
Na het tellen van de stemmen van Marooned volgde al vrij snel de uitslag van vanavond. Op de achtste plaats is geëindigd, Strike in Time. De zevende plaats is voor Anoa Beta, op zes Marooned en op vijf Plaeto. De eerste vier krijgen allemaal een mastering van de opnames van deze avond en dat zijn op vier Sideshift Harry en op drie BombLB. Door naar de finale zijn dus op twee Ratz en op één Ex Libris. De finale wordt gehouden op 19 mei in de grote zaal, “The Choice” van 013. Naast de twee beste van iedere halve finale spelen dan ook de twee beste van alle derde plaatsen en de winnaar van het Emergenza festival in Amsterdam en de winnaar van België. De beoordeling zal dan ook uiteindelijk door een jury gedaan worden.
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
08 04 06 - 23:28
Emergenza Festival 10 - The Batcave 013
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Foyler, Goofy and The Regulars en Fairplay Committee
Het
Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond, woensdag 5 april, is de eerste van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.
Superzult
Dit Valkenswaardse trio
Superzult moest voor een lege zaal de spits afbijten. Met enige tegenzin beklommen ze het podium, waarna al snel een tiental mensen, vanuit het café gedeelte, de zaal in kwamen. De heren spelen lekkere rock / bluesrock, serieuzer dan de naam doet vermoeden. De eigen nummers liggen lekker in het gehoor maar missen voor mij nog steeds de overtuigingskracht. De podiumpresentatie is aanzienlijk vooruitgegaan, vergeleken bij het optreden in de voorronde, waar het toen een vrij statisch geheel was en vooral de bassist zich leek te vervelen, is de presentatie nu wat losser en vrijer en hebben de heren er duidelijk plezier in. Zelfs een gebroken snaar kan de zanger gitarist niet uit het veld slaan. Wachtend op een andere gitaar (van de gitarist van Sunrise), jammen en kletsen ze zich door dit ongemak heen. Helaas is het publiek nog te gering in aantal om een voldoende aantal stemmen in de wacht te slepen.
Foyler
De tweede band voor vanavond was
Foyler, dit jonge trio uit Breda speelt lekker vrolijke, energieke Punkrock. Ook vanavond speelde ze weer voornamelijk eigen geschreven nummers, deze liggen prettig in het gehoor en zijn erg afwisselend. Ook vanavond hadden ze er weer zin in en dit straalde ze ook helemaal uit. Zanger, bassist Tajs springt en danst over het podium en ook de andere heren zijn duidelijk aanwezig. De cover “Everybody Hurts” van R.E.M. had een leuk arrangement en deed absoluut niet onder voor het origineel.
Goofy and the Regulars
De volgende band was een Bluesrock band uit Waalwijk. Deze , vergeleken met de vorige bands, wat oudere heren brachten lekkere stevige blues ten gehoren. De nummers van
Goofy and the Regulars zijn origineel en steken goed in elkaar. De zanger heeft een aangename stem en weet het publiek te blijven boeien. Het geheel blijft vooral door het gebruik van de mondharmonica en het “Hammond” orgel erg afwisselend en boeiend. Zes ras muzikanten die met veel plezier een goede set van dertig minuten neer zetten.
vlnr JaM, Overflow Error en Gravy
Fair Play Committee
Deze band
Fair Play Committee uit Breda heeft bij mij in de voorrondes een onuitwisbare indruk achter gelaten. Ik was ook heel benieuwd hoe zij het er vanavond af zouden brengen. In een gesprek met de organisatie vooraf, hoorde we dat de zanger/rapper uit de band is gestapt en dat ze vanavond instrumentaal zouden optreden. De drie overgebleven heren begonnen de set met een nummer van ongeveer twintig minuten. De experimentele muziek wist continu de zaal te blijven boeien. Dan weer hard en rauw, dan weer ingetogen en zachtjes. Het publiek genoot zichtbaar. Het gemis van de frontman/zanger wordt door de overgebleven drie ruimschoots opgevuld. Het grote verschil is dat nu gitarist en muzikaal genie, Stefan Siwabessi en de elektronica man, Julian Edwardes, veel meer in het spotlight staan en meer tot hun recht komen. Ook vanavond weer stak deze band uit Breda er voor mij met kop en schouders boven uit.
JaM
De volgende band was
JaM, een viermansformatie uit Oosterhout, ze spelen Rock/Altrock. De muziek kwam nu beter uit de verf dan in de voorronde, lekkere rock nummers waarbij mij vooral de basloopjes en de drums in positieve zin opvielen. Lekkere rock muziek, maar niets speciaals.
Overflow-Error
De jongste band van vanavond is
Overflow-Error, allen tussen de 16 en de 18 jaar, en heeft duidelijk veel gerepeteerd sinds de voorronde. De melodieuze Hardrock / powermetal wordt met overtuiging en veel plezier gespeeld. De nummers zijn sterk, steken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, kortom lekkere metal. Muzikaal loopt het vanavond. Zangeres Sarah heeft duidelijk meer geoefend, maar desondanks blijft haar stem vrij monotoon en met momenten onzuiver. Haar podiumpresentatie daarentegen is zichtbaar vooruitgegaan, ze staat met veel meer overtuiging op het podium. Leuk te zien dat deze band in een dergelijk korte tijd veel winst heeft kunnen boeken. Ook het in groten getale meegebrachte publiek weet de set te waarderen en stemmen massaal op hun band.
Gravy
Na het overtuigende optreden van
Gravy in de voorrondes was ik erg benieuwd naar het optreden van Gravy van vanavond. Deze vier heren uit Oosterhout en omgeving wisten weer met overtuiging hun vette, groovy, funky muziek het publiek in te pompen. Zanger Sonny weet als geen ander de aandacht op te eisen en speelt met het publiek. Ook vanavond weer uitstekend drumwerk en vette basloopjes. Een erg overtuigend optreden, deze heren wisten zonder al te veel moeite al het publiek te overtuigen en met het stemmen alle handen omhoog te krijgen.
vlnr Sunrise, JaM en Overflow Error
Sunrise
Waar Superzult het probleem had om als eerste voor een lege zaal op te treden, hadden nu deze vier heren van
Sunrise uit Veldhoven het probleem dat de zaal leeg liep en iedereen meer geïnteresseerd was in de uitslag dan in hun muziek. Toch wisten de mannen onder aanvoering van zanger David een overtuigende set neer te zetten, afwisselende, melodieuze Altrock. Bassist Willum weet naast de ondersteunende basloopjes ook een groot gedeelte van de melodiepartijen voor zijn rekening te nemen. Wat mij betreft een overtuigende set, maar of het genoeg stemmen oplevert is de vraag.
Dan de uitslag; op acht, de laatste plaats, is geëindigd Superzult. Op zeven, helaas, Sunrise en de zesde plaats is voor Foyler. Jam eindigt als vijfde en Goofy and the Regulars worden vierde. Derde en net niet door, tot mijn grote spijt, Fair play Committee. De twee bands die door zijn, op twee Overflow-Error en verdiend op één: Gravy. Morgen de tweede halve finale.
Onderwerp: DE PARADE, FESTIVAL, DANS, CABARET, STRAATTHEATER, TONEEL
08 04 06 - 12:37
Bijsluiter bij De Parade 2006
Bron: persbericht De Parade met foto's van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Hét ideale middel voor uw niet te stillen honger naar theater en belevenis
Lees deze informatie goed door, zelfs wanneer u De Parade al eerder heeft bezocht. Zo blijft u steeds op de hoogte van de eigenschappen en de juiste wijze van gebruik. Ook dit jaar paradeert een bont en niet te stoppen gezelschap door de vier grote steden; klaar om het publiek over te halen deel uit te maken van een levendig, eigenzinnig en uniek theaterspektakel. Weer of geen weer. De Parade blijft zich ontwikkelen en vernieuwen, onder andere met twee tentoonstellingen. De uiterste houdbaarheidsdatum van de Parade is dus nog lang niet bereikt.
Dosering
In het algemeen geven de onderstaande doseringen het juiste resultaat:
Rotterdam: 22 juni t/m 2 juli (Museumpark/NAi)
Den Haag: 7 juli t/m 16 juli (Westbroekpark)
Utrecht: 21 juli t/m 30 juli (Park Nieuweroord/Moreelsepark)
Amsterdam: 4 augustus t/m 20 augustus (Martin Luther Kingpark)
Samenstelling
De Parade presenteert dit jaar meer dan veertig nieuwe producties van oude talenten en jonge rotten. Een greep uit het programma: Van Houts en de Ket samen met Manou Kersting, PIPS:lab, Lange Poten, De Vogelfabriek, Toneelgroep Casco, Ocobar en John Buijsman, de Ponies, BloodyMary, Club Mondo Leone, Paleis van de Volksvlijt en van Roozendaal, van Duyl en Fosko.
Voor informatie over alle voorstellingen en over de Kinderparade kunt u zich vanaf eind april wenden tot de daartoe bevoegde website: www.deparade.nl
Bijwerkingen
Geen dag op de Parade is hetzelfde. Het kan zijn dat één bezoek aan de Parade naar meer smaakt. Herhaalde toediening is daarom toegestaan.
Waarop verder te letten
De Parade gaat vreemd. In het Theater Instituut Nederland vindt van 19 mei t/m 31 augustus een tentoonstelling plaats over het verleden, heden en toekomst van de Parade. En vanaf medio juli wijdt het Fotomuseum Den Haag een foto-expositie aan 15 jaar de Parade.
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ
05 04 06 - 17:02
LEELA JAMES GEEFT BEESTACHTIG CONCERT
Door Liesbeth Beeftink
Leela James is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. In minder dan een jaar tijd maakte ze twee keer furore in Paradiso, één keer op North Sea Jazz en was ze nu ook voor de tweede keer in de Heineken Music Hall te zien. De niet helemaal uitverkochte zaal was toch goed gevuld met jong en oud publiek. Na opwarmers Senna en Pete Philly & Perquisite was het tijd voor een maatje meer. De tot nu toe ongebruikte catwalk en de verhoging op het podium verrieden alvast dat James een spectaculaire show voor ons in petto had. En die belofte kwam ze direct na: terwijl de lichten dimden en de muziek aanzwol werd het silhouet van Leela James met het kenmerkende ‘big hair’ zichtbaar achter een stuk gespannen papier. Eerst een paar soulkreunen, wat ijdel gepluk aan de afro, toen kwam de beat erbij en met een brul sprong ze door het papier. Het podiumbeest was los!
Het openingsnummer was het uitbundige ‘Long Time coming’ waarbij het koperwerk helaas uit de synthesizer bleek te komen. Desondanks was er genoeg te horen en zien op het podium. De mannelijke muzikanten waren in stoere legeroveralls gehesen terwijl de twee achtergrondzangeressen in zeer korte rokjes uitdagend hun heupen stonden te wiegen. Maar Leela zelf was de grote blikvanger; haar krachtige en sexy gestalte stond stevig op het podium geplant op hooggehakte zwartleren laarzen. Grote sierraden accentueerden haar gezicht en markante kapsel. James deelde na het eerste nummer met het publiek dat ze er lang voor had gevochten om nu hier te kunnen staan.
Haar strijdbaarheid en intense passie voor muziek zouden gedurende het concert in ieder nummer doorklinken. Of het nu ging over een gebroken hart of over de dwarsliggende muziekindustrie, James laat zich er door niemand onder krijgen. Dit illustreerde ze veelvuldig met doorleefd gebrul, hartenkreten en een performance waarbij ze alle hoeken van het podium opzocht. Dat ze dit feestje echt samen met het publiek wilde vieren werd duidelijk toen ze via de catwalk minstens 20 mensen op het podium haalde om aldaar met haar en de band te dansen. Leela James is geen ster met behoefte aan persoonsverheerlijking maar wil het liefst plezier maken met de mensen die van haar muziek genieten. En dat lukte, het publiek stond goed te swingen. Het was dan ook jammer dat de vele breaks en intermezzo’s in de liedjes het publiek steeds stil legden.
Show en arrangementen waren soms te ‘barok’ in hun effectbejag en schoten daardoor juist de plank mis. Zo verscheen er aan het eind van het optreden een gospelkoor ten tonele dat vrijwel geen noot zong en toen alweer afging. Het doel van deze kunstgreep ontging iedere toeschouwer. Bij het ingetogen ‘A change is gonna come’, waar Leela James liet zien dat ze behalve funkkreten en uithalen ook een subtiele melodie kan zingen, hing de zaal weer aan haar lippen. Het beest leek even getemd, maar niet voor lang. Het concert werd in stijl afgemaakt met opzwepende muziek en een uitbundig feestende zaal. Leela James website
Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK
04 04 06 - 14:35
Funky Fiesta met meester Maceo Parker, featuring Candy Dulfer
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het belooft een groovy avondje te worden in
013 want niemand minder dan Maceo Parker resideert in de Tilburgse concertzaal! Behoeft deze man nog enige introductie? Een beetje kenner zal weten dat deze altsaxofonist is doorgebroken in de jaren zestig in de band van de grondlegger van de funk James Brown. Later speelt hij mee met de uitvinder van de meer progressieve funk (beter bekend als P-funk) namelijk George Clinton en diens projecten Parliament en Funkadelic. Ook Clinton’s satelliet act Bootsy Collins maakt geruime tijd gebruik van de saxtalenten van Maceo.
Met zo’n werkverleden heb je behoorlijk wat bagage opgebouwd om eens solo aan de slag te gaan. Door de jaren heen heeft de man al menige funkparels uitgebracht. Grootheid Prince loopt volledig weg met hem en noemt de sympathieke saxofonist “The Teacher”. Parker tourt mee tijdens Prince’s One Nite Alone Tour en de uiterst succesvolle Musicology Tour. Daarnaast duikt hij met regelmaat op tijdens afterparty’s van de purperen smurf uit Minneapolis. Ook op de zojuist verschenen schijf 3121 van Prince blaast Maceo een eindje mee op het ouderwets funky klinkende Get On The Boat.
Op zijn laatst verschenen plaat “School’s In” doet Parker wat hij het beste kan: funken! Sinds begin vorig jaar tourt hij de wereld rond ter ondersteuning van deze knallende feel good funkplaat. Hoewel je Parker in de CD rekken vaak bij het genre jazz kunt vinden en op menig jazz festival aangekondigd ziet staan kun je ervan uitgaan dat de inhoud van man’s muziek 98% funk is en 2% jazz. 013 krijgt vanavond een lesje in funk en dat wordt met z’n allen gedaan want bij funk staat alles en iedereen in dienst van de groove!
Stipt 21.00 wordt de schoolklas begonnen met een heerlijke jam waarin de eerste solospotjes je al om de oren vliegen. De manager van de band introduceert tijdens deze jam de blazers Ron Tooley en Greg Boyer door ze te individueel te laten soleren waarna het dan de beurt is voor de meester zelf die in antraciet kleurig kostuum, gele blouse, stropdas en zonnebril het podium komt opgewandeld en vervolgens zijn kunsten vertoont op de alt saxofoon. Na luttele minuten is het al duidelijk dat we te maken hebben met een “Funky Fiesta” eerste klas. Het onweerstaanbare To Be Or Not To Be van School’s In heeft zo’n typische funky blazerspartij waarvan je zou willen dat er zo meer van gemaakt zouden worden. Je moet wel van een andere planeet afkomen als deze muziek je niks doet. Zelfs de meeste stijve hark zal gaan staan heupwiegen.
Hoewel er diverse nummers worden gespeeld van zijn platen dienen ze vooral als omlijsting van lange maar spetterende jams die nergens vervelen omdat de vaart er in blijft zitten en er een alles gemoedelijke sfeer heerst op het podium die de bezoekers in de zaal charmeert.
Na een kleine drie kwartier worden we verrast als Hollands trots Candy Dulfer het podium komt opgelopen om een partijtje mee te blazen. Sowieso geen misselijke verschijning en ook zij heeft door de jaren heen een hoop geleerd van de maestro. Candy en Maceo zijn al jaren goede maatjes en spelen altijd wel mee als gast op elkaars platen. Daarnaast maakt Candy ook net als Maceo met regelmaat deel uit van de band van Prince. Ze zal gedurende het optreden nog een keer terugkomen om mee te blazen op I’m Gonna Teach You van de laatste plaat.
Al de hele tijd roept Maceo door de nummers “Love Is In The Air”. Dan komt opeens de aap uit de mouw als hij een dame uit het publiek op het podium roept. De dame is Sjouke en vraagt vanaf het podium haar geliefde Niels of hij met haar wil trouwen. Een uitzinnig gejuich in de zaal en warme omhelzingen op het podium maken het funkfeestje alleen nog maar gezelliger. Hierna wordt Rabbits In The Pea Patch van de CD Dial MACEO afgetrapt en wordt wederom uitgerekt tot een palet van solo’s op het onweerstaanbare funkritme.
Achtergrondvocalisten Martha High en Corey Parker (zoon van de meester) krijgen ieder een solospot tijdens de avond en het is vooral de uit de vroegere James Brown Soul Revue bekende High die indruk maakt met in alles opzwepende versie van “Think” die 013 op z’n grondvesten doet trillen.
Niet alleen de vocalisten krijgen de ruimte om hun ding te doen ook de andere bandleden krijgen de ruimte om in de spotlights staan: “What about the band?” is de veelgehoorde kreet van Maceo tijdens de avond. Bassist Rodney “Skeet” Curtis toont aan een meester te zijn op zijn instrument en laat menige funky loopjes voorbijkomen alswel die typerende hamer- en slagtechniek. Gitarist Bruno Speight lijkt met een ogenschijnlijke souplesse van die heerlijke jazz akkoorden de ether in te sturen. Heerlijk!
Tijd voor een rustmoment komt als Parker zijn zonnebril opzet en een tribute voor “Genius” Ray Charles ten gehore brengt. Met alleen keyboard en organspeler Will Boulware achter de toetsen zingt Parker het prachtige You Don’t Know Me en presteert het warempel Ray Charles in herinnering te brengen met een opvallende gelijkenis in de stem van Parker.
Later op de avond komt James Brown’s We’re Gonna Have A Funky Food Time voorbij maar ik was na het eerste nummer van dit optreden al overtuigd dat deze avond niet meer stuk kon en heb me dan ook op ieder moment van de show prima vermaakt. Naar school gaan is nog nooit zo leuk geweest. Met dank aan meester Maceo!
Bezetting
Maceo Parker “ sax/fluit en zang website
Ron Tooley “ trompet
Greg Boyer “ trombone
Will Boulware “ organ/keyboards
Bruno Speight “ gitaar
Rodney “Skeet” Curtis “ bass
Jamal Thomas - drums
Martha High “ lead en achtergrondzang
Corey Parker “ lead en achtergrondzang
CD’s
School’s In (2005)
Maceo Parker
website
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL
03 04 06 - 18:23
GRONINGEN SLAAGT VOOR PETE PHILLIES GROOVE-TEST
Pete Philly & Perquisite, support Brown Sugar, gezien in Usva “ Groningen - 30 maart 2006
Door Liesbeth Beeftink met foto's van Jan Luursema (klik voor vergroting)
Fans weten hun idool overal te vinden. Dit blijkt ook in de Usva, waar doorgaans geen muziek geprogrammeerd wordt. Nu staan drommen jonge mensen op de stoep die proberen nog een kaartje te bemachtigen voor het optreden van Pete Philly & Perquisite. Wie binnen is rekent zich tot de prijswinnaars. Verwachting hangt in de lucht.
De avond gaat van start met voorprogramma Brown Sugar, een op het Groninger Conservatorium geformeerd kwartet rondom zangeres Shishani Vranckx. In aangename nu-soul liedjes worden de liefde, de zin van het leven en de behoefte aan zon bezongen. De stem van Vrankx is soms zoetgevooisd als die van Jill Scott maar kan ook rauw vibreren als die van Lauryn Hill. Haar melodieën zijn verrassend en zuiver gezongen. Tijdens het doorleefde ‘In the little things’ komt de band echt van de grond en zie je spelplezier op het podium dat direct overslaat op het hongerige publiek. Ook ‘Sunny days’ heeft een lekkere groove en de pasjes van de gitarist werken aanstekelijk. Brown Sugar speelde voor het eerst voor publiek maar dat was niet te merken.
Na een ombouw op het podium is het tijd voor de hoofdact. Het publiek is inmiddels niet alleen figuurlijk opgewarmd maar vooral ook letterlijk. De kleine zaal staat mudvol mensen en de condens komt in dikke druppels van het plafond naar beneden. Maar dit drukt de pret niet want een exclusief PP&P feestje wacht ons. Op het podium stellen scratcher DJ PCM, Contrabassist Kasper Kalf, Cellist en mastermind van de band Perquisite en Saxofonist Remco Keijzer zich inmiddels op. Even daarna stuitert Pete Philly met bekend petje het podium op. De band gaat er vol in, de toon is gezet, de zaal bounced al. Het publiek zwicht vanaf het eerste moment voor de combinatie van charme en beats die de band tentoon spreidt en laat zich lekker voeren. We krijgen freestyle raps maar ook een scatsolo van Pete Philly. Het podium is zijn dansvloer waar hij Jamiroquai-achtig voetenwerk laat zien. Perquisite geeft kleur aan de muziek met zijn strijkersarrangementen. Al zegt Philly om zijn nummer ‘Lazy’ aan te kondigen lui te worden door het vele optreden, niets is minder waar want de band vaart nergens op routine en het optreden zakt geen moment in. De markante cello van Perquisite, die alleen uit de contouren van het klassieke instrument bestaat, symboliseert de stijl van de band: alles is gestript en opnieuw uitgevonden. Geen franje maar geestdrift. Dat deze strakke, energieke en innovatieve band niet te groot is geworden voor kleine podia als de Usva siert hen.
Jazzfestival Midnight Express in Groningen duurt nog tot en met 18 april. Zie:
Jazz in Groningen
Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ
01 04 06 - 09:05
Suriname/Nederland: De Nazaten bij Vrije Geluiden
Tekst Vrije Geluiden
Ze passen niet in een vakje. In de tram van de grote stad vallen ze niet op als groep. Ze improviseren er lustig op los. De genetica van hun geluid is moeilijk uit te pluizen. Je hoort alle kleuren, je ziet alle geuren. Het begint met harmonie- en fanfarekorpsen die in strakke vierkwartsmaat door Paramaribo paraderen.
Neem daarbij de swingende driekwartsmaat in de Antilliaanse wals. Geef de muzikanten de vrijheid om vanuit een Afrikaanse, Indiaanse, Indiase of Indische traditie metropolitaans te spelen voor mensen die graag dansen. Dit steeds opnieuw, uit steeds andere wortels, en weest niet bevreesd voor een klompendans!
Dit jaar vingen De Nazaten een leeuw door zout op zijn staart te strooien. Het project 'Salting The Lion’s Tail' ontstond in samenwerking met Pregalathan Singaram, meesterpercussionist uit Zuid Afrika, die met zijn Indiase mridangam de kaseko en calypso kruidde met virtuoze patronen en onvoorspelbare breaks. Uitzending: zondag 2 april om 11.00 uur op Nederland 3 Bezetting: Robby Alberga - gitaar Klaas Hekman - piccolo, sopraan- and basssax Carlo Ulrichi Hoop - conga's and surinam percussion Keimpe de Jong - sopraan- en tenorsax Carlo Jones - altsax Gregory Kranenburg - drums Chris Semmoh - skratyi and surinam percussion Patrick Votrian - trombone and sousaphone
