Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

28 03 06 - 14:52

België/Nederland: Woodface en Cool Genius

Tilburg, Kleine zaal, 013, 16 maart 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Donderdag 16 maart trokken we weer naar 013 (www.013web.nl), dit keer voor een veelbelovend concert in de kleine zaal. Vanavond staat Woodface op het programma, het soloproject van Gert Bettens, voormalig songschrijver, gitarist en producer van de Belgische band K’s Choice. Maar eerst het voorprogramma, de nog onbekende Nederlandse band; Cool Genius.

Cool Genius
De Kleine zaal van 013 begint al aardig vol te stromen als om iets over negenen de drie heren van Cool Genius het podium betreden. Bassist Sebastiaan van Olst begint het optreden met een heerlijk vet basloopje. Na enkele maten vallen de drummer en de gitarist in en er ontstaat een heerlijk Jazzy, Funky geheel. Zowel gitarist Erik Neimeijer als drummer Bauke Bakker hebben fijne stem en vullen elkaar goed aan. Wat direct opvalt, is het gemak en het plezier waarmee de heren musiceren, ze hebben er duidelijk lol in en weten dit over te brengen op het aanwezige publiek. Tijdens de set laten ze zien allerlei stijlen te beheersen, van jazz en funk schakelen ze net zo makkelijk over naar pop, rock en country. Een heerlijke mix van stijlen die doet denken aan Fun Lovin’Criminals of het Nederlandse Hallo Venray. Mij valt direct het geweldige drumwerk van Bauke op, het lijkt erg basic maar is strak, geweldig getimed en vol met leuke breaks. Ook Sebastiaan beheerst zijn instrumenten, zowel de elektrische- als contrabas, erg goed. Duidelijk is te zien en te horen dat deze heren een conservatorium achtergrond hebben en veel podiumervaring. De set wordt ontspannen en relaxed gespeeld en er is volop ruimte voor humor. Het geheel is een vrolijk, sprankelend en onvergetelijk optreden van dit Nederlandse trio. De meegebrachte demo-CD’s zijn in een mum van tijd allemaal vergeven.



Woodface
Na een korte pauze waarin het podium snel werd omgebouwd en de gitaren gestemd was het de beurt aan het Belgische Woodface, het eerste soloproject van gitarist, songwriter Gert Bettens. Het optreden begint rustig en ingetogen met zang en gitaarspel van Gert, halverwege het nummer valt de band in en ontstaat er een vol en vet rock nummer in de goede Belgische poptraditie. De set bestaat vooral uit nummers van zijn debuut Cd “Good Morning Hope” een afwisselende CD waarin de veelzijdigheid van Gert duidelijk naar boven komt. Daarnaast brengt hij ook nieuw, nog niet uitgebracht materiaal ten gehore. De gitaarmuziek heeft een duidelijke knipoog naar de muziek uit de jaren ’70 van bands als The Who en Led Zeppelin. Maar ook modernere invloeden zijn hoorbaar en doen denken aan bands als Crowded House en de Eels. Kortom stevige, originele rocknummers met een goede opbouw en boeiende arrangementen.
Woodface weet de aandacht van het enthousiaste publiek te krijgen en vast te houden en na een overweldigend applaus kan een toegift niet uitblijven.
Een optreden dat staat als een huis, Woodface maakt zijn beloftes waar en beloofd een grote act te worden.

Cool Genius website
Woodface website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

25 03 06 - 14:21

Jools Holland met Rhythm and blues Orchestra in het Paard

19 maart 2006, locatie het Paard van Troje in Den Haag.
Door Carol Greenshields Foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Stipt om 08:30 stormde Jools Holland het podium van het Paard op. Hij plofte neer op een kleurrijke cilindrische poef en de magie begon zodra zijn vingers de prachtige zwartglimmende vleugel raakten. His Rhythm and blues Orchestra, drummer Gilson Lavis, lead guitar Mark Flanagan, bass guitar Dave Swift, trompettist Jon Scott, trombonist Winston Rollins en saxofonisten, Phil Veacock, Michael 'Bammi' Rose volgden hem het podium op. De derde sax, Lisa Grahame, maakte haar entree, tijdens het eerste instrumentale nummer met een prachtige solo die met groot enthousiasme werd ontvangen door het publiek.

Het 800 man sterke publiek, van diverse nationaliteiten en leeftijden begon langzaam op gang te komen. Toen Sam Brown het orkest versterkte en losbarstte met het ‘Roll this soul tonight’ kon het niet meer stuk. De zang werd afgewisseld met meerdere blazerssolos van oa trombonist Winston Rollins. Jools Holland had een bescheiden doch gepaste verstandshouding met het publiek maar de passie voor de muziek straalde van hem af.



Toen Ruby Turner haar entree maakte werd het publiek zo mogelijk nog enthousiaster. Het nummer ‘Nobody but you’ zorgde voor kippevel. Jools manier van spelen lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan dat je bijna zou denken dat hij het geblinddoekt zou kunnen maar dat is zijn talent. Er zijn weinig die hem na kunnen doen. Toen hij ook nog een guitaar ter hand nam en vervolgens plaatsnam achter de klavecimbel, was “Jools betovering” compleet.

Aan het einde van de concert was er een daverend applaus. Jools kwam niet één maar twee keer terug waarbij tijdens de eerste toegift een fantastische drumsolo door Gilson Lavis te horen was. De zang van Ruby Turner zorgde wederom voor kippevel. Je dacht “dit kan niet beter”. Maar tijdens de tweede toegift maakte een ensemble van Jools, Sam en Ruby het voor iedereen kompleet. Het publiek was wild enthousiast en het Paard was de perfecte locatie om Jools en zijn Rhythm and Blues Orchestra optimaal te laten zien en horen.



Jools Holland speelt piano vanaf zijn 8e jaar en heeft in meerdere bands gespeeld waarvan Squeeze de bekendste is. Hij is host geweest van een diverse muziekprogramma’s. De jaarlijks op oudjaarsavond terugkerende Hootenanny en Later...with Jools Holland. Hij is de meest populaire pianist in het Verenigde Koninkrijk. Zijn live concerten hebben al meer dan een miljoen bezoekers getrokken.

Sam Brown heeft bekendheid gekregen met haar eerste en helaas tot nu toe enige tophit “Stop”. Muziek heeft altijd een zeer belangrijk rol in haar leven gespeeld, mede door de minstens zo musicale ouders (de gitarist Joe en zangeres Vicky). Aansluitend op haar tour met Jools zal zij solo een aantal concerten geven in het Verenigd Koninkrijk .

Ruby Turner is een van de meest toegejuichte soul zangeressen uit het Verenigd Koninkrijk, al komt zij oorspronkelijk uit Jamaica. Zelf zingt en schrijft zij haar eigen liedjes en heeft al jaren schitterende nummers geproduceerd.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 03 06 - 21:08

Soloalbum na theatertournee Daniël Lohues 'Doordringen tot de kern'

Door Erik Driessen, foto rechts Cok van Vuuren (klik voor vergroting)

Onder de teksten met een glimlach en de olijke krullenbol van Daniël Lohues hebben altijd diepere lagen gezeten. De ogenschijnlijk eenvoudige teksten drongen immer door tot de kern van het leven. Nog nooit kwam de liedjesschrijver van beroep echter zo dichtbij het hart van Lohues als in de theatertournee Allennig. Zonder mede-muzikanten moet hij het zelf doen. De dertien nieuwe liedjes van het gelijknamige, in een dag opgenomen album lenen zich daarvoor uitstekend. Alle plamuur is eraf geschuurd.
"Uuteindelijk is iedereen allenning", klinkt het wat fatalistisch uit de mond van Lohues. De zanger piekert soms wat af. Over zijn eigen leven, de teloorgang van het platteland, de ellende in het Midden-Oosten en zijn eigen verloren gegane geloof in God. Dat weerhoudt hem niet van genieten van de kleine dingen. Zoals in de ochtenduren wandelen in het land achter zijn woning in Erica. Of snert koken voor zijn Amerikaanse bluesvrienden. Of de gebeurtenissen in een dorp volgen. Allennig barst uit zijn voegen van de verhalen over het platteland. Lohues vertelt het verhaal van zijn neef die in de nieuwbouwwijk van Erica een huis heeft gekocht en 's avonds zijn hond wil uitlaten. Om een goede beurt te maken, neemt hij een schepje mee om de uitwerpselen op te ruimen. "Ga je hem begraven", vraagt een voorbijganger. Drogere humor dan op het platteland is nergens te vinden.
In 'Erica' en 'Beste Koningin' beschrijft Lohues het leven in de streek die hem lief is. Als de koningin een provincie zou aanwijzen die altijd platteland moet blijven, zou het Drenthe moeten zijn, smeekt Lohues. In De Kerke beschrijft hij zijn worsteling met het geloof, Annelie is een ontroerend nummer over een verbroken jeugdliefde, Deurrieden tot an de Streep is geïnspireerd door een ontmoeting met Gerrie Kneteman en Moordlied is een zoektocht naar de wortels van Drentse muziek. Hij speelt ze op gitaar, piano, trekzak of een blikje met een draad er aan. Het maakt de multi-instrumentalist Lohues niet uit. SKIK-klassiekers en bluesnummers van The Louisiana Bluesclub vormen een opvallend coherent geheel met de nieuwe nummers.
En met doldwaze anekdotes weet Lohues de lachers op zijn hand te krijgen. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Leven kan zomaar omslaan naar dood, de 'duvel' ligt altijd op de loer en niemand ontsnapt uit de klauwen van de blues. Lachen om leed weerstand te bieden. Altijd met het besef dat die strijd op elk moment beslist kan worden in het voordeel van het noodlot. "Pries de dag nie veur 't aobend is", zingt Lohues daarom.
Na 2,5 uur is de Drent bij de derde toegift belandt. Hij wil nog een kort nummer spelen. "Maar als je oppas thuis hebt, kun je gerust gaan hoor", lacht hij. Niemand geeft er gehoor aan. Naar Allennig luister je met z'n allen.

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, MUZIEK

23 03 06 - 12:36

Flairck revival op benefietvoorstelling in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen met foto's van  Mieke Kreunen

In een bomvol Beauforthuis in Austerlitz vond er afgelopen zaterdag een benefietvoorstelling plaats ten behoeve van het Bosnische gezin Melic. Heel Austerlitz was kennelijk uitgelopen om een steentje bij te dragen en op de één of andere manier waren alle elementen van het programma verbonden met muziekgroep Flairck. Lees hieronder maar eens hoe. De voorstelling opende spetterend met een optreden van muziektheatergroep Zenga die mooi inspeelde op het thema van de avond door hun eerste nummer 'Nederland op zijn smalst' te spelen over het kantoor van Rita Verdonk. De vier danseressen kwamen als typistes door het publiek op en vroegen links en rechts mensen naar hun naam voordat ze alles gingen 'registreren'. Maar de eerst zo keurig kantoordames bleken al snel ook te kunnen strippen en te veranderen in een vierkoppig bewegend mechanisme met strakke tights, begeleid door de prachtige fluitmuziek van Zenga-oprichters Peter Weekers en Annet Visser (beiden indertijd fluitist bij Flairck). Maar dat was nog niet alles, in een razend tempo trokken geluid en beweging aan ons voorbij. Drums, vuurwerk, dans, geluid en ritme. We keken onze ogen uit! Daar willen we nog wel eens meer van zien.

Hierna was de beurt voor de Poolse zangeres Natalia Rogalski samen met Nicolaas Duin. Zij waren net terug van een internationale tournee met Kletzmergroep Ot Azoj waarvan ze deel uitmaken. Natalia zong vroeger bij Flairck (en trouwens ook bij Fernando Lameirinhas) en trakteerde ons deze avond op drie nummers: een Spaans nummer over ons kleine Holland aan de zee, een nummer van de Argentijnse Alfonsina Storni over een verloren liefde die ineens weer voor de deur staat en tot slot weer het schitterende 'Gracias a la vida' van de Chileense Violeta Parra (te beluisteren in de yukebox). Hierna volgde een Russisch gedeelte met accordeoniste Irene Filippova die samen met Judy Schomper en Hans Visser (ook beiden ex Flairck) een aantal nummers ten gehore bracht uit haar nieuwe programma 'Hier komen de Russen'. Als eerste een Russische wals met de titel Lente, vervolgens het bekende 'Bumblebee' van Rimski Korsakow en tot slot een door haar in het Russisch en het Nederland gezongen lied 'Mijn Oude Klok'. Irena Filippova is een virtuoos accordeoniste die bovendien een uitstekende zangstem heeft. In het programma waarmee ze komend seizoen de theaters in gaat, voert ze ons mee om een kijkje te nemen in 'haar Rusland' met zijn cultuur, muziek, stijl van leven en passie. Wij gaan in ieder geval kijken. Na de pauze liet Flairckgitarist Erik Visser ons zien wat een fantastische resultaten er onder zijn leiding worden bereikt in de Austerlitze Gitaaracademie. We zagen drie miniconcerten: een groep meiden, een jongerenband en tot slot de volwassen leerlingen. Iedere groep had (deels) zelf geschreven nummers die met verve ten gehore werden gebracht. Hoogtepunt van deze optredens was het nummer 'Een weerwolf in Austerlitz' waar zowel de gitaristen op het podium als het publiek maar geen genoeg van kon krijgen. Daarna volgde Jamas, een groep die authentieke volksmuziek speelt uit Griekenland, Bulgarije, Albanië en Macedonië en dat doen ze het liefst op traditionele instrumenten. Verbindingsman is Roelof Rosendal die ook ooit bij Flairck speelde en ons zaterdagavond de ulleann-pipes (Ierse doedelzak) en de ud (Turkse luit) liet horen. Jamas begonnen hun bijdrage met een echt Bosnisch nummer gevolgd door twee nummers uit Macedonië.

De avond werd afgesloten met een optreden van Flairck - in de allereerste samenstelling ooit - met Hans Visser, Erik Visser, Judy Schomper, Peter Weekers en Annet Visser. Dertig jaar geleden is het zo'n beetje dat Flairck bekend werd met het album 'Variaties op een dame', waarmee ze grote successen boekten. Wij zijn zelf ook de jongsten niet meer en hebben ook goede herinneringen aan die tijd en aan die muziek. En dat beeld herleefde helemaal afgelopen zaterdag in het Beauforthuis. Flairck beet het spits af met het bekende 'Voorspel in Sofia' waarin Peter Weekers nog eens even liet zien wat een bijzondere creatief musicus hij is en dat je overal muziek uit kan halen, door de mond van Annet Visser te bespelen als fluit. Daarna werd Aoife gespeeld, het wiegelied voor Aoife (Keltisch voor Eva) dat geschreven werd ter gelegenheid van de geboorte van Mary Coughlan's dochter. Het miniconcert werd afgesloten met 'Variaties op een dame', althans het stuk vanaf de vioolsolo (het hele nummer duurt volgens mij meer dan 20 minuten). Wat geweldig om al deze kanjers weer met elkaar op het podium te zien en hoewel het 'oud' is ben ik er van overtuigd dat er ook nu nog belangstelling is voor deze schitterende muziek. Wie weet wat ons nog te wachten staat ... Zenga - website Ot Azoj - website Irena Filippova - website Jamas - informatie Flairck - website CD kopen?

Variaties Op Een Dame
Flairck

Onderwerp: POP-ROCK

20 03 06 - 15:58

John Cale fascineert in LVC Leiden

Door Serge Julien, foto's Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Het is al een latertje als het paar honderd man tellende publiek in het Leidse LVC een 10 minuten durende experimentele geluidsdreun heeft aangehoord wanneer dan eindelijk John Cale met zijn jonge driekoppige band rond de klok van 21.45 het kleine podium betreedt.
De avant-garde intro past natuurlijk helemaal bij Cale als je diens achtergrond een beetje kent.
De inmiddels 63-jarige in Wales geboren muzikant die op jonge leeftijd klassiek en avant garde heeft gestudeerd en heeft samengewerkt met minimalist guru La Monte Young is bij veel muziekliefhebbers bekend als voormalig lid van een van de meest invloedrijke bands uit de pophistorie: The Velvet Underground. Hoewel die andere leeftijdsgenoot Lou Reed als de drijvende kracht wordt gezien van de band mag de rol van de toenmalige leden toch echt niet uit het oog worden verloren en is het vooral de inbreng van Cale op de eerste twee platen die mede bijdraagt tot dat unieke geluid. De smerige rockgitaarsound van Reed wordt door Cale op uiterst fascinerende wijze aangevuld met snerpende vioolpartijen en monotone piano en orgelinvullingen wat op de tweede plaat zelfs een anarchistische inslag krijgt in het onvolprezen Sister Ray.
Voor Velvetsfans is het extra leuk als Cale de avond begint met een parel van de eerste roemruchte plaat van de groep “The Velvet Underground & Nico” (alleen al bekend door de Andy Warhol ontworpen hoes met de banaan) namelijk Venus in Furs. Een geweldige uitvoering die eer doet aan het origineel. Dat kan helaas niet worden gezegd van het nummer Femme Fatale van diezelfde plaat. Dit oorspronkelijk ingetogen en door Nico gezongen nummer wordt vanavond voorzien van een voorgeprogrammeerd ritme met een saaie keyboard- en gitaarbegeleiding. De melodie, zo leer ik later blijkt het nummer Rosegarden Funeral Of Sores te zijn, een b-kantje van een single, en wordt vanavond vermengd met het van oorsprong lief klinkende Femme Fatale. Voor mij persoonlijk geen geslaagde fusie.
Gelukkig hoeft Cale niet alleen maar VU materiaal ten gehore te brengen want hij heeft sinds het verlaten van de groep in 1968 een imposant oeuvre opgebouwd. Naast het uitbrengen van soloplaten heeft hij ook producties voor andere artiesten (Patti Smith, Stooges en Squeeze) gedaan en muziek voor vele films gecomponeerd. Het is soms lastig om hem ergens in een hokje te plaatsen. Zijn jaren 70 en 80 platen bewegen zich wel veel in het rock format maar hij schuwt daarin niet om experimenteel te werk te gaan. Paris 1919, Vintage Violence, Fear, Slow Dazzle uit de jaren 70 behoren tot zijn betere platen. In de jaren 90 componeert hij veel filmscores zoals Antartida en Somewhere In The City.
Zijn laatste schijf heet Black Acetate en is een interessante mengeling van grunge georiënteerde rock begeleid door ritmes ontleend uit de trip-hop en r&b hoek. Het behoort niet tot zijn beste innovatieve werk maar hij levert er wel een over het algemeen toegankelijk schijfje mee af. Van deze plaat worden in LVC prima uitvoeringen gedaan van het prachtige op acoustische gitaar begeleide Turn The Lights On, Hush, Outta The Bag en Sold Motel en het lekkere door punk beïnvloede Perfect.
Hier en daar maakt Cale het tijdens zijn optreden voor beginnelingen ook wat moeilijk gezien de soms lange nummers met voortkabbelende ritmes met allerlei verwarrend overkomende geluidsinvullingen van gitaar en keyboard. Dan gaat het er vervolgens weer ruig aan toe om weer terug te gaan naar iets heel rustigs. Dat kan best taai zijn. Echter, het is Cale ten voeten uit.
Van het oudere werk komen vanavond onder andere solide versies voorbij van Helen Of Troy, Guts en Ship Of Fools. Dit prachtige laatste nummer is terug te vinden op Fear uit 1974, een van zijn betere platen.
Cale heeft drie uitstekende jonge honden achter zich staan die volledig in dienst lijken te staan van de meester en zich met passie en intensiteit overgeven. Vooral de strak drummende Michael Jerome maakt indruk en rond de uptempo nummers vaak af met knoertharde klappen.
Veel interactie met het publiek is er niet. Cale doet zijn ding en dat is het. Hij is niet de beste zanger maar zijn harde en zware stem is wel apart te noemen. Hij is casual gekleed in grijze polo, zwarte spijkerbroek met daaronder sportschoenen maar de strakke gelaatstrekken, het sikje en de inmiddels grijzer wordende nonchalant zittende haren geven hem tegelijkertijd iets charismatisch.
Cale begeleidt zichzelf de avond vooral op elektrische of acoustische gitaar waarbij hij soms als een verstrooide professor staat te draaien aan de knoppen van effectapparatuur om het door hem gewenste geluid te bemachtigen. Daarnaast speelt hij zo nu en dan op keyboards.
Rond 23.15 doet Cale als toegift het prachtige (I Keep A) Close Watch van de uit 1982 stammende plaat Music For A New Society waarin hij zichzelf alleen begeleid op keyboard. Dit nummer heeft hij wel eens mooier uitgevoerd en komt bij mij een beetje plichtsmatig over maar desalniettemin altijd weer fijn om dit nummer te horen.
Voor de niet kenner van John Cale zou een eerste concert wel eens zwaar kunnen zijn maar voor diegenen die wel thuis zijn in zijn werk kan worden gezegd dat men een goede set voorgeschoteld heeft gekregen met een prima dwarsdoorsnede uit zijn carrière.
Een fascinerende man die John Cale.

Bezetting
John Cale - gitaar, viool website
Dustin Boyer “ gitaar
Joseph Karner “ Bass/keyboards
Michael Jerome “ drums

CD’s
Black Accetate (2005)
Slow Dazzle (1975)
Fear (1974)
The Velvet Underground & Nico (1966)

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

19 03 06 - 21:36

Spaanse Vlieg in het Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Het Arnhemse trio Spaanse Vlieg bestaat sinds 2001 en maakt volgens de flyer: "een mix van donkere, poëtische Nederlandse teksten, flamenco, Latino en rockmuziek. Dit alles gespeeld op semi-akoestische instrumenten als contrabas, flamenco- en western-gitaar en cajon. Ook spelen samples een belangrijke rol, evenals de meerstemmige zang". Wij waren benieuwd. We hadden een vorig optreden van dit gezelschap al eens moeten missen maar onze nieuwsgierigheid was toen ook al gewekt. Spaanse Vlieg verzorgde de tweede helft van een dubbelconcert van Nederlandse singer/songwriterbands in het Beauforthuis. Zoals wij later vernamen waren er eerst de teksten en daarna pas de muziek en dat is te horen aan de werkelijk schitterende manier waarop teksten en arrangementen op elkaar inspelen en elkaar versterken. Harry Leurink en zijn vriend Kees van der Knaap zijn verantwoordelijk voor alle teksten van Spaanse Vlieg. Magische beeldende gedichten die in de verte een beetje doen denken aan de tragikomische teksten die we kennen van 19e eeuwse liederen zoals de 'redeloze gezangen' van Albert de Klerk en de werken van De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) maar dan in een modern jasje en met hedendaagse onderwerpen. In ieder geval is het een heel eigen soort muziek, niet in de laatste plaats door de arrangementen waarin de flamengo-invloed van gitarist Theo Flonk duidelijk te horen is. Maar ook bassist Jurgen Preyer, die sinds januari van dit jaar Spaanse Vlieg kwam versterken en veel jazz heeft gespeeld, drukt met zijn bijzondere basklanken een stempel op sommige nummers zoals 'Zweefstenen', waarbij hij betoverende geluiden uit zijn instrument weet te ontlokken. Percussionist Jaap van Keulen heeft niet alleen een cajon tot zijn beschikking maar brengt ook de samples in. Een soort Spinvis live on stage in plaats van op een zolderkamer. En Harry Leurink is een intrigerende verschijning met zijn stevige brede postuur, een stem met een wat nasale klank die in de verte aan Cornelis Vreeswijk doet denken en dan die bizarre bijzondere teksten die van hem zijn, dat kun je zien en voelen in zijn muziek.

Dat is dan meteen het meest intrigerende aan Spaanse Vlieg: die treffende en pakkende teksten die in een radend tempo voorbij komen in de 16 nummers die ze ons voorschotelen in de tweede helft van de avond. Het is zoveel dat we overvoerd dreigen te raken omdat de teksten niet genoeg tijd krijgen om te landen. Toch zijn er wel een paar die meer dan andere bleven hangen: Babylon (de hoer met haar doorgerookte stem), Hoop dat ik nooit (ik ben bang dat ik vergeet hoeveel ik van je hou), Land van op zijn kop, Voordat de wereld (naar een gedicht van Yates), en de echt Spaans klinkende nummers Serenade en Grafschrift. We zeggen tegen elkaar dat we wel eens de teksten willen zien maar vergeten even te kijken of er nog CD's te koop waren na het concert. Wel zijn we er achter dat de CD Spaanse Vlieg te koop is voor 15 euro via de website (gewoon even een mailtje sturen). De volgende CD wordt in april opgenomen en komt als het goed is gewoon in de winkel te liggen. Wij zijn in ieder geval wel geraakt door de bijzondere muziek van deze Spaanse Vlieg dus we gaan ze zeker in de gaten houden en kijken of we de CD kunnen bemachtigen. Nou maar hopen dat er een tekstboekje bij zit. Luister op de site maar eens naar een aantal van de nummers om te horen wat een bijzonder geluid het is. Spaanse Vlieg - website Bezetting Harry Leurink - zang, gitaar Jaap van Keulen - percussie, samples, zang Theo Flonk - flamencogitaar, bas, zang Jurgen Preyer - contrabas, zang

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

17 03 06 - 11:40

Schrijvers In Concert in het Bimhuis met Brokkenbal na

Door Mieke Kreunen 

Ter gelegenheid van de Boekenweek 2006 was er in het Bimhuis afgelopen woensdag een avond gewijd aan 'Schrijvers in concert'. Op deze avond werden bovendien twee nieuwe CD's gepresenteerd van de tweede serie 'schrijvers in concert' die in mei 2005 in het Bimhuis plaatsvond, geïnitieerd en geïnspireerd is door Corrie van Binsbergen. Het was een totaal uitverkocht Bimhuis met een publiek waar wat meer grijze hoofden in voorkwamen dan dat we dat gewend zijn. Het overvolle programma ging om half negen van start met Renate Dorrestein die een deel voorlas uit van haar nieuwe CD "Het duister dat ons scheidt". Dorrestein ziet de wereld door de ogen van het kind dat zij ooit was en die zij langzaam maar zeker de wereld ontdekte met zijn mooie en minder mooie kanten. Via de thema's aardbei en brandnetels maken we kennis met vriendinnetje Loes en met de moeder van Loes, die anders is dan andere moeders. Ik vond het jammer toen het ophield, want het verhaal was nog niet af en ik wilde de rest ook horen. Gelukkig werden de CD's van Renate Dorrestein in de pauze verkocht en voor de gelegenheid ook nog gesigneerd. Luister in de yukebox naar een stukje van het verhaal.

Na een korte pauze was het podium voor de 'heren van het eerste uur', zoals ze door Corrie van Binsbergen genoemd worden. Toon Tellegen beet het spits af met een aantal van zijn fenomenale dierenverhalen. Hij vertelde ons over de olifant die in een boom klom, de tor die zijn verjaardag het liefst zwartgallig vierde, de eekhoorn die niet verder kon tellen dan 5, de egel die spijt van zichzelf had, het vuurvliegje dat bang was om niet meer aan te gaan en de schildpad die er niet zeker was dat hij de schildpad was. Wat een schitterende verhalen en wat een rijkdom op deze manier met die fantastische muziek er bij. Corrie van Binsbergen nam tussendoor de gelegenheid te baat om ons het Wisselend Toon Kwintet voor te stellen waarmee Toon Tellegen later dit jaar de theaters in gaat (zie de website van Corrie van Binsbergen). Vervolgens was het podium voor Remco Campert die ons trakteerde op 'De bekende onbekende weg' en zijn schitterende 'Lamento' dat mij iedere keer dat ik het hoor toch weer ontroert (Lamento is ook te beluisteren in de yukebox in een vertolking van Beatrice van der Poel). Last but nog least was Kees van Kooten aan de beurt. Op het moment dat hij zou beginnen klonk er vanachter uit de zaal een kreet "breng er een beetje leven in Kees!", waarop Van Kooten de man te verstaan gaf dat hij zich maar om hoefde te draaien om Talpa te zien dat thuis op de buis was. Zo, daar werden de cultuurbarbaren even goed op hun nummer gezet. Kees van Kooten had een schitterend verhaal "Josse de Mier", over een mier (une fourmi) die hij op zou sturen aan Josse de Pauw en de dilemma's en problemen die zo'n deels uitgevoerd voornemen oplevert, vooral als je je in Frankrijk bevindt.

Het derde deel van de avond was ingeruimd voor Josse de Pauw met zijn 'Werk', een verzameling van beschouwingen, dagboekfragmenten en verhalen over van alles en nog wat. Erg mooi vond ik het verhaal over zijn dochter, de kunsten en dat hijzelf niet meer buiten de lijntjes kan kleuren. Het meest gelachen werd er om het verhaal over het zelf samengestelde huisdier. Dit is meteen de tweede CD-presentatie van de avond. Uitgeverij Rubinstein geeft ter gelegenheid daarvan aan alle bandleden en Josse de Pauw zelf natuurlijk een CD kado. Ook dit concert is weer een verzameling juweeltjes, niet in de laatste plaats door de geweldige symbiose tussen de tekst en de muziek. En dat brengt me dan ten slotte op Corrie van Binsbergen en haar band. Geweldig, in één woord. Wat een prachtige composities en wat een geweldige musici. Het is ondoenlijk om iedereen apart te complimenteren maar ik wil hier toch een uitzondering maken voor percussionist Alan 'Gunga' Purves, die niet zomaar de percussie voor zijn rekening nam maar een complete hoorspelstudio creëerde. De muziek van Van Binsbergen is krachtig en versterkt de tekst zonder overdadig te zijn, voegt nu en dan drama toe maar soms ook een contrast of nostalgie met een menuetje. Ook erg leuk is om te zien hoe de schrijvers er mee omgaan, zich aan passen aan de maat of zelfs gaan zingen zoals Josse de Pauw. Van Binsbergen vertelde dat de band wel gerepeteerd had maar zonder schrijvers dus dat het op dat moment zelf in elkaar moet passen. En dat lukt wonderwel. Wij als publiek horen het niet meer apart maar worden door het geheel van tekst en muziek in het verhaal getrokken. Het verhaal van de schrijver wordt een instrument in de muziek en de muziek een extra kleur en textuur in het verhaal. Corrie van Binsbergen is in dit bijzondere geheel een stralend middelpunt. Zonder de hoofdrol voor zichzelf op te eisen dirigeert en regisseert ze band en schrijvers om met haar mee op weg te gaan in deze wonderbaarlijke symbiose. Chapeau. Hoewel de avond best lang duurde heb ik me geen seconde verveeld en met volle teugen genoten van deze band en haar concerterende schrijvers. Na een klein snufje 'Brokkenbal', dat in het sfeervolle restaurant werd aangericht onder leiding van Jules Deelder, gingen we moe maar voldaan naar huis, nog nagenietend van de avond. Als je de kans krijgt om Schrijvers in Concert te gaan zien en luisteren moet je dat zeker doen. Corrie van Binsbergen en Renate Dorrestein zijn in ieder geval nog te zien in Lantaren/Venster op 18 maart aanstaande. Kees van Kooten concerteert in de Kleine Komedie eind mei en Toon Tellegen gaat later in het jaar ook nog het podium op met 'zijn' kwintet. Voor de speellijsten kun je terecht op de website van Corrie van Binsbergen. Corrie van Binsbergen - website Line-up: Tobias Delius - tenorsax en klarinet Wilbert de Joode - bas Alan 'Gunga' Purves - percussie Tineke de Jong - viool Baptiste Kurvers - altviool Marjolein Meijer - cello Jan Willem van der Ham - fagot en altsax Albert van Veenendaal - (prepared) piano Joost Buis - trombone en lapsteel Hein Offermans - bas Corrie van Binsbergen - gitaar, composities/samenstelling, productie, muzikale regie Bestel de CD's

Het duister dat ons scheidt Renate Dorrestein

Werk J. de Pauw

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

16 03 06 - 20:01

Kaizers Orchestra & Micke from Sweden

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Ik heb al eerder verteld dat ik een grote voorliefde heb voor Scandinavische muziek. Vanavond, zondagavond 12 maart, krijg ik weer een kans.
Voor mij ook de eerste keer dat ik in de nieuwe Effenaar een concert bijwoon. Sinds de verbouwing van afgelopen jaar was ik er nog niet geweest. Ik moet zeggen dat Eindhoven met deze nieuwbouw een mooi Poppodium rijker is geworden. Naast de Grote en de Kleine zaal ook een foyer en een restaurant. Het gebouw heeft zowel van buiten als van binnen een strakke, industriële uitstraling. Een aanwinst voor de regio.

Micke from Sweden
Rond half negen start er een stemmig muziekje en komt er een, in net pak gestoken man met hoed, het nog donkere podium opgelopen. Op zijn gemak loopt hij richting zijn piano, hij steekt de kaarsen aan op deze piano, schenkt zich een glas rode wijn in en loopt even naar de rand van het podium om wat bezoekers de hand te schudden. Hij gaat hierna rustig achter zijn piano zitten en kondigt zichzelf aan, “Hello I’m Micke from Sweden” en begint te spelen. Hij speelt rustige luisterliedjes zonder zware inhoud, waarbij hij zichzelf begeleidt op piano. Tussen de nummers door verteld hij het verhaal achter de nummers en de reden waarom hij muziek maakt (= geld verdienen zodat zijn vrouw schoenen kan kopen). Micke fom Sweden heeft in de jaren negentig in de band “Atomic Swing” gespeeld en staat ook bekend als ‘the stomping piano beast from the north”.

Ondanks het vrij statische geheel weet hij het publiek in zijn korte set wel te blijven boeien. Het hoogte punt van zijn set zit in het laatste nummer, hij geeft in zijn aankondiging aan dat we in dit nummer huilende wolven, tapdans en sneeuw kunnen verwachten. Hij komt zijn woorden na, het refreintje bestaat inderdaad uit het beloofde wolvengehuil. Tegen het eind van het nummer stapt hij achter zijn piano uit, loopt naar voren en tapt hij. Dit herhaalt hij een paar maal, een akkoord op piano, omlopen tappen en weer terug. Na het laatste akkoord pakt hij een handje nepsneeuw wat hij omhoog gooit met de woorden “je moet hier ook alles zelf doen”. Een vermakelijk optreden van deze Micke from Sweden.

Kaizers Orchestra
Na een korte pauze was het tijd voor de hoofdact van vanavond, zes prettig gestoorde heren uit Noorwegen, de Polka-Punk, de Hoempa-Rock van Kaizers Orchestra. In 2003 waren zij voor mij de verrassing van “Lowlands” en ik heb toen direct het album gekocht met de veelzeggende titel en het motto van de band ”Ompa Til Du Dør” wat zoveel betekent als “Hoempa tot je erbij neervalt!”. Intussen zijn de heren twee studio albums verder, “Evig Pint” en “Maestro” en komt er binnenkort een live cd uit “Live at Vega”. Het intro muziekje is nog steeds hetzelfde als in 2003, waarna één voor één de bandleden het podium op komen en direct beginnen te spelen. Stuk voor stuk zijn het charismatische heren met als blikvanger toetsenist Helge Risa, die het grootste gedeelte van het concert met een gasmasker op achter zijn, met schemerlampje verlichte orgel doorbrengt. Zijn overdreven, extraverte houding trekt continu de aandacht. Ook de twee gitaristen zijn prominent aanwezig, zij bespelen naast hun instrumenten vooral ook het publiek. Denk daarbij een geweldige drummer die naast reguliere drums ook onderdelen van auto’s en een vuilniscontainer in zijn drumkit heeft opgenomen en een stoïcijnse bassist met baard en contrabas. Het geheel wordt gecompleteerd met zanger en entertainer in hart en nieren, Jan Ove Ottensen.

De heren spelen een energieke set waarbij ze oude bekende nummers goed afwisselen met het nieuwere werk. Hierbij valt me op dat de nieuwere nummers meer Rock georienteerd zijn, daar waar de oude nummers echt die Polka invloeden hebben. Het feestje is er niet minder om, de heren weten een afwisselende spetterende show neer te zetten, waarbij ook minder conventionele middelen worden ingezet. Bij verschillende, vooral de oude, nummers wordt er met houte stokken of breekijzers op olievaten, autovelgen en metale deksels geslagen en getimmerd. Dit heeft naast de muzikale toevoeging ook een visuele meerwaarde. Na een set van ongeveer een uur komen de Noren nog een keer terug voor een toegift van drie up-tempo nummers, waarbij het publiek helemaal uit hun bol gaat. Een goede afluiter van dit geweldige concert.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

12 03 06 - 20:38

Poëet Harold K in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Afgelopen zaterdag wijdde het Beauforthuis in Austerlitz een dubbelconcert aan een tweetal singer/songwriterbands. De eerste - Harold K - hadden we als eens eerder op zien treden in het voorprogramma van Ian Matthews. Vorige keer was Harold K te zien in een trio maar dit keer bestond de band uit vier personen. Naast oude bekende Remco Mourits waren bassist Admar Hermans en gitarist/songwriter Belker aan de band toegevoegd. We waren al bij de soundcheck meteen gecharmeerd van de sound van dit viertal dat voor het eerst in deze samenstelling op de planken stond. Met name het smaakvolle basspel van Admar Hermans is een echte aanwinst. Harold K is een poëet en maakt schitterende teksten in het Limburgs en in het Nederlands. Een aantal nummers kenden we al van zijn CD 'Mengsmering' zoals de prachtige titelsong, 'Marmer' en 'Witte Vrouwen'. Maar er kwamen ook een aantal nieuwe nummers voorbij zoals 'Wachtwoord', Monkie, 'Rome', dat door Harold K met een enkele gitaar wordt gespeeld en 'Vanavond', een compositie van gitarist Belker. Harold K is een geloofwaardige singer/songwriter met een prettige podiumpresentatie. Hij staat met één been in zijn Limburgse geboortegrond en met het andere been in Utrecht en zijn liedjes gaan over die twee plaatsen en zijn beweging daar tussen. Mooi samenspel, een goede stem en ook de koortjes klinken lekker. Als deze jongens n ²g beter op elkaar ingespeeld raken dan horen we er vast nog meer van. Op de website kun je kennismaken met wat teksten maar ook het schitterende nummer 'Zjwieg' downloaden. En voor slechts € 10 kun je er de CD 'Mengsmering' bestellen. Harold K - website Harold Konickx - gitaar, zang Remco Mourits - gitaar, zang, mandoline, bluesharp Admar Hermans - bas Belker - gitaar, zang

Onderwerp: POP-ROCK

12 03 06 - 15:42

Avontuurlijke Toto excelleert in Ahoy

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Een tot de nok toe gevuld Ahoy is de plaats van handeling voor het eenmalige concert van de Amerikaanse muziek virtuozen Toto in het kader van hun Europese tournee Falling In Between. Deze naam is ontleend aan hun zojuist verschenen CD dat met een gerust hart hun sterkste en avontuurlijkste album sinds jaren genoemd mag worden. Niet dat de laatste platen slecht zijn maar we hebben toch wel krachtigere platen gehoord. Die kracht is dubbel en dwars aanwezig op de nieuwe schijf. Een belangrijke factor voor deze ontwikkeling zou wel eens de toevoeging kunnen zijn van het nieuwe bandlid Greg Phillinganes die de band een gezonde dosis frisheid meegeeft. Deze veteraan heeft in de loop der jaren een niet misselijke CV opgebouwd wanneer je daar werkgevers op genoteerd ziet staan als Eric Clapton, Phil Collins, Stevie Wonder, Michael Jackson en George Benson. Zijn lekker in het gehoor liggende (achtergrond) zang en keyboardspel is een welkome aanwinst voor de band. Phillinganes is voor deze tournee ook de vervanger van Toto keyboardman David Paich die in verband met familie omstandigheden verstek moet laten gaan.



Rond de klok van 20.15 wordt de show afgetrapt met het nummer Falling In Between. Een symfonisch getint nummer dat niet misplaatst zou hebben gestaan op een CD van progrock meesters Dream Theater. Door de jaren heen heeft Toto op summiere wijze symfonische randjes laten doorsluimeren in diverse nummers maar wat mij betreft heeft dat niet eerder zo doeltreffend uitgepakt als in dit nummer waarin frontman Steve Lukather een heavygitaariff op het scherpst van de snede speelt, Bobby Kimball zijn onvervalste krachtige zang neerzet en Phillinganes geraffineerde keyboardmelodieen toevoegt. Tussen het bombastische geweld blijft genoeg ruimte voor de vertrouwde Toto sound waarmee het ook heel toegankelijk blijft. Het is ook die combinatie van muzikaal vakmanschap en de essentie van mooie composities waar de kracht van de band in zit. De sterke opener wordt vervolgd door het wederom van de nieuwe CD afkomstige rockende King Of The World. Pamela is de eerste grote hit die de revue passeert wat wordt gevolgd door de nieuwe prachtige van gloedvolle harmonieen voorziene ballad Bottom Of Your Soul. Dit nummer zou net als Pamela makkelijk ten tijde van megaseller The Seventh One gemaakt kunnen zijn. Live klinkt het net zo fantastisch als op CD en zelfs nog voller en meeslepender waarmee de klasse van de individuele oorspronkelijke sessiemuzikanten nog eens wordt onderstreept. De muziek staat centraal. “We don’t wanna be a bunch of rockstars, we’re musicians” benadrukt Lukather nog eens naar een dol enthousiast publiek. De muziek staat centraal en niet de uitstraling van de muzikanten of het podium dat alleen is voorzien van drie kleine ronde videoschermen en niet overdreven belichting.
De groep wordt sinds het overlijden van drummer Jeff Porcaro in 1992 geleid door macho en van een flinke dosis kwajongens humor voorziene Lukather die inmiddels ook de centrale rol op het podium inneemt. Zijn zang is niet bijstergoed maar bevat toch een zekere charme en wordt gecompenseerd door de achtergrondvocalen en natuurlijk door man's weergaloze gitaarspel. Lukather steekt Toto's liefde voor het al jaren hondstrouwe Nederlandse publiek niet onder stoelen of banken en laat dit meerdere malen weten. Nederland heeft Toto in een vroeg stadium omarmt en die liefde is nog net zo sterk als toen getuige de altijd volle zalen die de groep trekt.



Een van de hoogtepunten van de avond is de acoustische set waarin fantastisch gearrangeerde versies voorbijkomen van onder andere Stop Loving You waarin tweede gitarist Tony Spinner de voortreffelijke zang voor zijn rekening neemt, waarna het publiek de aanstekers mag aandoen voor I'll Be Over You en mag genieten van het van Tambu afkomstige I'll Remember. De set wordt afgesloten door een geweldige jazzy keyboardsolo van Phillinganes waarin subtiele flarden van diverse Toto nummers voorbij komen.
Als het ene muzikale hoogstandje nog niet klaar is wordt de volgende alweer afgevuurd: de megahit Rosanna dat een alternatief en zeer aantrekkelijk intro meekrijgt alvorens de originele melodie wordt ingezet. Daarna is het tijd voor het jazzy en funky Let It Go van de nieuwe CD waarin Philinganes de solozang voor zijn rekening neemt.
Tijd voor obscure nummers uit het repertoire van Toto als onder andere Isolation en Kingdom Of Desire worden uitgevoerd. In dit laatste nummer gaat Lukather vervolgens fel van leer op zijn gitaar en wordt maar weer eens te meer duidelijk dat hij een meester is op het instrument. Ben je nog niet bijgekomen van het spetterende gitaarwerk of drummer Simon Philips gaat nog een partij los op zijn drumkit. Fantastisch!
De aanstekers mogen weer aan bij de ballad I Won't Hold You Back waar het echter onderweg misgaat als Lukather zijn tekst vergeet. Het wordt hem snel vergeven want het publiek zingt de bekende nummers toch al lekker mee. Het van de allereerste CD afkomstige stevig rockende Girl Goodbye is de afsluiter. Bevrediging en oorverdovend gejuich wordt beloond als Toto terugkomt en een perfecte versie van Home Of The Brave op het publiek loslaat. Deze toegift zou genoeg zijn geweest om een uitmuntend concert af te sluiten maar de band keert nog een keer op het podium om dan toch nog de classic Africa te spelen voor een uitzinnig enthousiast publiek.
Ruim 2 uur heeft Toto op het podium gestaan en heeft daarbij een uitstekende afwisseling van nieuwe nummers, hits, obscuriteiten en creatieve arrangementen voorbij laten komen. Het nieuwe werk mag er wezen en wat mij betreft mag dit een volgende keer nog wat prominenter in de setlist worden opgenomen. Toto is nog altijd een van de betere live bands maar dit concert mag gerust het meest avontuurlijke worden genoemd sinds de afgelopen ruim 10 jaar. Weergaloos!

Bezetting:
Steve Lukather - gitaar/zang
Mike Porcaro - bass
Greg Philinganes - keyboards/zang
Simon Philips - drums
Bobby Kimball - zang
Tony Spinner - gitaar/zang

officiele Toto website

CD’s
Falling In Between (2006)
The Seventh One (1988)
Toto IV (1982)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

12 03 06 - 11:33

Emergenza Festival 9 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Superaction, Crab en Overexposure

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Er zijn nog vier plaatsen te verdelen voor de halve finales die gehouden worden van 5 tot en met 9 april dit jaar in de Kleine zaal van hetzelfde 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. De acht bands die strijden om de laatste plaatsen in de halve finale zijn:

Over Exposure
De eerste band van vanavond was een nog jong trio uit Eindhoven. Ze speelde rechttoe rechtaan Punk-rock, technisch niet altijd even perfect, maar het enthousiasme en de inzet maakte veel goed. De podium presentatie is wel wat statisch en doet vermoeden dat dit één van de eerste optredens is van dit leuke trio. Duidelijk is dat deze twee jongens op drum en gitaar en hun vriendin op bas er veel plezier in hebben. Een leuk detail is de “Barbie” pop die aan haar nek is opgehangen aan de hals van de Basgitaar.

Ratz
Na het onervaren trio uit Eindhoven, de 4 heren van Ratz uit Uden met duidelijk meer podium ervaring, een goede presentatie en een muur aan geluid. Ze speelde Rock’n’roll , geïnspireerd op de jaren ’60 en ’70 met een vleugje blues en garage. De Nederlandstalige teksten zijn niet altijd even verstaanbaar, maar muzikaal en melodieus zit het geheel goed in elkaar. Het geheel is goed op elkaar ingespeeld en swingt van het podium af, een geoliede machine.

Crap
Uit Raamsdonksveer komt de derde band van vanavond, zij spelen een alternatieve rock, een mengeling van Punk-rock en Ska. Deze vier“mans”formatie, drie heren en een dame, zijn pas begonnen met musiceren en hebben duidelijk nog niet zo veel podium ervaring. Hun vrolijke, up-tempo nummers zitten goed in elkaar, een leuke afwisseling in Rock en Ska, maar worden nog wat rommelig gebracht. Ook de kwaliteiten van de zangeres laten hier en daar nog te wensen over. Over het algemeen klinkt ze monotoon en mist ze net de overtuigingskracht die de band hard kan gebruiken. De band heeft in potentie alles aanwezig om het verder te schoppen, maar moeten nog flink oefenen willen ze in de halve finales hoge ogen gaan gooien.

La Nemm
Een aangename verrassing uit Eindhoven, La Nemm, 4 jonge meiden op drum, toetsen, bas en viool aangevuld met een jonge man op gitaar. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met duidelijke invloeden uit folk en klassieke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas) of Sophia Holst (viool). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol. Geen wonder dat bij het stemmen deze band de nodige handen de lucht in wist te krijgen.


vlnr op deze strip Bomb lb, Ratz en La Nemm

Superaction
Deze vijf heren uit Eindhoven van Superaction mengen authentieke rock'n'roll met invloeden uit de hardrock, 70ies punk, popmuziek, country en een vleugje soul. Samen met de bands “Speedking”en “Borehole”, eerder gespeeld op Emergenza, spelen zij in de “For Those About To Rock” tour (www.abouttorock.nl). Het optreden van vanavond begint met een valse start, de gitarist kondigt in stijl de band aan waarna een doodse stilte valt; de drummer heeft nog geen stokken. Toen dat euvel verholpen was startte een energieke live Rock’n’Roll show. Vooral de toevoeging van de saxofoon maakte de, toch standaard, Rock’n’Roll tot een feestje.

Mabel
Ook dit viertal komt uit Eindhoven. De drie heren en hun zangeres maken Rock muziek met een vleugje Ska, Reggae en Country. De eigen nummers zijn melodieus maar missen de overtuigingskracht om het te gaan maken voor een groot publiek. De zangeres heeft een fijne stem en een goede podium presentatie. Ook de drie heren dragen hun steentje meer dan bij maar kunnen het publiek te weinig boeien om genoeg stemmen te krijgen voor de volgende ronde.

The Manuals
Van Rammelpop naar Retropop, zo werd dit vijftal van The Manuals uit Den Bosch aangekondigd, een mengeling van Rock en Rock’n’Roll. Na een ietwat valse start in het eerste nummer, het geluid stond niet goed afgemixed, herstelde de band zich redelijk. De eigen nummers zijn afwisselend en melodieus, maar missen in de presentatie de afwerking en techniek waardoor het geheel wat rommelig overkomt. Ook de stem van de gitarist en eerste zanger is monotoon en met momenten zelf vals, dit in tegenstelling tot de tweede zanger die wel een aangename rock stem heeft. Een matige presentatie van deze heren uit Den Bosch.

Bomblb
De verrassing van vanavond kwam van deze Tilburgse vijfmansformatie Bomblb. Zij speelde heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk. Al snel wisten ze het publiek aan het dansen te krijgen met hun vette basloopjes (Erik Tilleman), funky gitaar (Jurgen Latijnhouwers) en groovy saxofoon (Joost Maissan). Zanger en frontman Bas “Boan” Olijerhoek heeft een aangename stem en zingt/rapt en acteert het geheel aan elkaar. Het totaal is een aangenaam, swingend en dansbaar geheel wat door het uitstekende drumwerk van Vincent Maissan gecomplimenteerd wordt. Kortom de verrassing en de terechte winnaar van de avond.

Ik heb de uitslag al een beetje weggegeven, maar voor de statistieken, de uitslag in omgekeerde volgorde. Op acht “Superaction”, op zeven “The Manuals”, de zesde plaats is voor “Mabel” en net niet door naar de halve finale, op vijf “Over Exposure”. De volgende bands zijn door naar de halve finale: Op vier “Ratz”, op drie “Crap”, op twee “La Nemm” en terecht op één “Bomblb”.
We kijken uit naar de halve finales volgende maand in de Kleine zaal van 013.

Onderwerp: WERELDMUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ

11 03 06 - 10:18

Vrije Geluiden 28: Occitanen, Walhalla en Schubert

Tekst: Vrije Geluiden

Als bohémien dessert..... een viertal muzikanten uit het Quartier Saint-Jaume van het Zuid- Franse Perpignan: Catalaanse rumbero door "les Gitans de Perpignan".

Captain Kirk, Star Trek en Spock! Bassist Stefan Lievestro kon die nacht de slaap niet vatten. Het was géén vruchtbare componeerdag geweest. Vol woede stapte hij uit bed, liep naar zijn bas, plukte bezeten aan de snaren, er moest hoe dan ook een ei gelegd worden. Alarmstufe Rot, vrij naar Star Trek, werd geboren en daarmee het openingsnummer voor zijn nieuwe cd. Met zijn sextet kon hij de studio in voor "Breakfast in Walhalla". En samen zijn de zes muzikanten bij ons en spelen twee van de elf nummers.

Vom Abendrot zum Morgenlicht Thomas Oliemans kwam al eerder bij ons langs en maakte indruk met één liedje in het Nederlands: "Het land van de toekomst". Maar deze keer komt hij voor het zwaardere werk waarmee hij zijn kost verdient. De Corte, Sonneveld, Bannink en van der Lubbe, waar jeugdliefdes al niet toe kunnen leiden. Hij is net terug uit Angers in Frankrijk waar hij Papageno, de vogelvanger van Mozart speelde, en waar hij zich wist omringd door echte duiven. Binnenkort is hij te bewonderen in Don Quichotte van Jules Massenet in de Matinee. Aan de vleugel zit Wijnand van Klaveren. Met passie en vol ontzag buigen beide musici zich over twee Schubert-juwelen.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

10 03 06 - 11:49

Emergenza Festival 8 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Strike in Time, Plaeto en Ex Libris

Vanavond, vrijdag 3 maart, de op één na laatste voorronde van het Emergenzafestival in een drukke, totaal uitverkochte Batcave van het Tilburgse 013 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Er strijden vandaag weer zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. De volgende bands gingen vandaag de strijd aan.

Overflow-Error
Deze jonge band Overflow Error uit het Brabantse Ulicoten mocht de spits afbijten vanavond. Zichtbaar gespannen en zenuwachtig brachten ze een leuke set Power-metal met een verrassend eigen geluid. De nummers hadden allen een goede opbouw en staken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, erg melodieus, kortom goed doordacht. Echter hebben de jonge bandleden (tussen de 16 en 18 jaar) weinig podiumervaring en is het technisch net te hoog gegrepen. De podium presentatie is wat mager en zangeres Sarah Tuip heeft een vrij monotoon stemgeluid. Overflow-Error is duidelijk een band met potentie die het in de (nabije) toekomst zeker kan gaan maken, vooral gitarist Bert Floren maakt een erg goede indruk. Ze krijgen een tweede kans in de halve finale, dit mede door het, in grote getale, meegekomen publiek.

Strike In Time
Na de Metal van Overflow-Error was het tijd voor de Punk/Hard-core van Stike in Time. Deze zesmansformatie bracht agressieve, stevige, up-tempo nummers ten gehore, bij vlagen briljant maar niet altijd even zuiver en strak. Dit werd ruimschoots goedgemaakt door inzet en presentatie, veel energie, veel beweging en een goede interactie met het publiek. De twee frontmannen zijn letterlijk en figuurlijk erg aanwezig, waarbij de muzikanten een soort van bijrol krijgen. Een spetterende set wat bij het stemmen op voldoende bijval van het publiek kon rekenen.

Since1800
Ook deze Oosterhoutse band Since 1800 is nog erg jong (tussen de 17 en 19 jaar). De vier mannen spelen standaard Punk-rock in de trant van Blink 182 en Greenday. Muzikaal zit het goed in elkaar, maar vooral de zang van bassist Peter laat zo nu en dan te wensen over. De podium presentatie is goed, en de melodieuze, up-tempo nummers hebben een aanstekelijke vrolijkheid in zich. (bas/zang), Emiel(gitaar/zang) Koen (gitaar) en Jeroen(drums)

Plaeto
Deze vier heren uit Breda van Plaeto hebben duidelijk meer podiumervaring. De start is rommelig, wat vals, maar als het geluid, halverwege het eerste nummer, goed is afgesteld staat het optreden als een huis. De stevige Pop/Rock nummers zijn melodieus, gelikt en hebben zeker een commercieel tintje. De stem van zanger, gitarist Sandro van Breemen is afwisselend en aangenaam om naar te luisteren en het totaal plaatje resulteert in een afwisselende show. Ze weten in de korte tijd die de band heeft een goede indruk achter te laten. Deze band heeft zeker potentie om het ook commercieel te gaan maken. Niet verwonderlijk dat zij veel handen de lucht in wisten te krijgen.


vlnr op deze strip: Since 1800 en twee maal Overflow Error

Planet Creep
Een beetje een vreemde eend in de bijt was dit trio Planet Creep uit Schijndel wel. Ze brengen de gemiddelde leeftijd omhoog en met hun jaren ’60 Surf/Garage rock weten ze een zomerse, zonnige, strand sfeer weg te zetten. De overwegend instrumentale nummers draaien voornamelijk om het gitaarspel van Remi Groot, die het genre ook uitstekend beheerst. Maar ook het drumwerk van Bertwin van Avezaath en het bassen van Rogier Weenen zorgt voor een melodieuze, up-tempo “Surfs-Up” gevoel.

Frankie and the Wonderboys
Serieuzer dan de naam Frankie en the Wonderboys doet vermoeden maken deze vier heren Oldschool Hardcore/Rock&roll. Vanaf de eerste tonen komt er een muur van geluid over je heen. Stevige agressieve, maar desondanks erg verstaanbare, zangpartijen van Zoltan, ondersteunt door Hoef op Gitaar, Mike op bas en Eus op drums. Vooral deze laatste maakt een niet snel te vergeten indruk op mij. Agressieve, strakke dubbelbas en breaks, geweldig drumwerk. De snelle, melodieuze nummers worden energiek gebracht en hadden, wat mij betreft, op meer steun van het, nog steeds in grote getale aanwezige, publiek mogen rekenen.

Ex Libris
In navolging van bands als Nightwish, Within Temptation en After Forever maakt dit zes koppen tellende Ex Libris Gothic-Metal met een progressief randje. Helaas moeten ze het vanavond zonder tweede gitariste Eva Albers stellen, waardoor het geluid met momenten net te kort schiet. De stem van Zangeres Dianne van Giersbergen (familie van?) is afwisselend en ook in het hoge zuiver, wel gaat de verstaanbaarheid verloren bij de hoge noten. De eigen nummers zijn goed qua opbouw en samenhang maar zijn binnen het genre niet vernieuwend. Een goede set van deze Brabantse band.

Na de Metal klanken van Ex Libris en het tellen van hun stemmen volgt de einduitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Since 1800, gevolgd op de zesde plaats door Frankie and the Wonderboys. Op vijf, dus net niet door naar de halve finale, staat Planet Creep. Wel door naar de halve finale, op vier Strike In Time, op drie Ex Libris, op twee Plaeto en op één, mede dankzij de ruim 70 verkochte entree bewijzen, Overflow-Error. Zondag 5 maart de laatste voorronde en dan op naar de halve finale.

Onderwerp: MUZIEK

08 03 06 - 09:58

Blootgeven in het dialect

Tekst en foto's van Erik Driessen (klik voor vergroting)

Muzikanten die doorgaans in het Engels of Nederlands zingen, hebben voor een dvd-project in Overijssel een lied opgenomen in het dialect van hun geboortedorp- of stad. Tot hun verbazing konden ze zich veel beter uiten in hun ‘eigen taal’. De meeste deelnemers aan ‘Uutsprèken’ willen daarom doorgaan met zingen in het dialect. In het Zwolse Hedon werd vrijdagavond het project gepresenteerd.

De schok die Normaal in de jaren zeventig veroorzaakte door rock’n roll in het Achterhoeks te brengen, was groot op het platteland. Ogen en oren gingen open. Schaamte voor het ‘plat’ was niet langer nodig, predikten Bennie Jolink en zijn mannen. “Ze hebben veel voor dialectmuziek betekend, maar er tegelijkertijd een enorme stempel opgedrukt. Lang was dialect voorbehouden aan troubadours en boerenrockers”, zegt Rob Bults van de Zwolse band Muppetstuff. SKIK en Rowwen Heze schaafden dat beeld al behoorlijk bij en Bults merkt dat heel Nederland eigenlijk openstaat voor dialectmuziek. “Tien jaar terug waren we in Amsterdam voor boeren uitgemaakt, nu vragen ze ons na afloop waar het nummer over ging.”

Bults stond samen met Albert Bartelds van de IJsselacademie in Kampen aan de bakermat van Uutsprèken. Bartelds zat ooit in de Prodigal Sons en houdt zich bij de academie bezig met de bevordering van streekcultuur en streektaal in de regio IJssel-Vecht-Delta een aangrenzende gebieden. De link was snel gelegd en Bartelds begon met het benaderen van muzikanten. “Sommigen vonden het eng, die moest ik echt over de streep trekken”, vertelt Bartelds.

Al snel was iedereen enthousiast. Muppetstuff is grotendeels overgestapt op dialectrepertoire, Erwin Nijhoff denkt na over een compleet album in het plat en ook de andere deelnemers hebben de smaak te pakken. De reacties van het publiek steunen hen. “Onlangs deed ik in België een optreden met Engels repertoire. Daarbij speelde ik ook het nummer He-j’t wè goed ezeen? van het dvd-project. Juist daarover spraken mensen mij later aan”, vertelt Nijhoff, die ooit samen met Bartelds als The Prodigal Sons op Pinkpop stond.

De gedachte van Bults dat dialect het muzikale idioom niet mag beperken, is op Uutsprèken niet verloren gegaan. Naast de niet te vermijden folk en ballades, brengt Thomas Tijs (ex-Damaged Brain) een stevige rocker, kruipt de Zwolse blueslegende Bert Vrieling (Cuby-drummer Hans La Faille deed vrijdag met hem mee) in de huid van Tom Waits en maakt Erwin Nijhoff zich op doordringende wijze woedend over de bekrompenheid die soms op het platteland heerst. Met zijn geweldige strot maakte hij vrijdagavond diepe indruk. “Kiek es um oe hen, dan dreit de wereld ok um oe”, schreeuwt hij het uit op de dvd. Toch moest Nijhoff ook wennen aan de nieuwe zangtaal. “Gitaar, cassetterecorder en een Engels woordenboek. Daarmee kwam mijn muziek totstand. Ik had het gevoel dat ik me nu veel meer bloot gaf.”

Die openheid en echtheid maken Uutsprèken tot een fraai document. “Op deze dvd ervaart u de culturele rijkdom van onze regio”, schrijven Bults en Bartelds in het voorwoord van het dvd-boekje. Ze hebben gelijk, maar vergeten nog de liefde voor de streek die de muzikanten in hun nummers leggen. En de angst dat de streek opgaat in de grillen van de moderne wereld. “Waor grös was, is asfalt ebouwd, want ‘t mos nog veul better gaon lieken”, zingt Harm Jan Wilbrink over zijn Dedemsvaart. De vooruitgang heeft het authentieke karakter van Uutsprèken in ieder geval niet kunnen aantasten.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

06 03 06 - 20:42

Emergenza Festival 7 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Noyalty, Ebola en Tambora Percussion.

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Vandaag, donderdag 2 maart, strijden zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. Helaas heeft Lua afgezegd voor vanavond.

Ebola
De Tilburgse viermansformatie Ebola wist vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. De melodieuze Death-metal had een duidelijke progressief karakter. Zanger Rule schakelde makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakte. Opvallend was het geweldige baswerk van Bas, hij bespeelde zijn bas als ware het een gitaar, dit in perfect samenspel met gitarist Barros. Het geheel klinkt melodieus, strak en is technisch goed afgewerkt, mede door het drumwerk van Bowie. Ebola weet een geheel eigen sound, een eigen stijl neer te zetten. Het was ook niet verwonderlijk dat ze veel handen de lucht in kregen.

Noyalty
Ook deze zes Eindhovense heren van Noyalty weten vanaf de eerste seconde een muur van geluid weg te zetten. Een mix van Hard-core/Emo-core/Punk, duidelijk een mix van verschillende stijlen, een geheel eigen geluid. De podium presentatie is erg energetisch, ze springen van links naar rechts en staan geen moment stil, eigenlijk is het podium te klein voor hen. Erg leuk om naar te kijken en zeker zo leuk om naar te luisteren. Heel fijn is de afwisseling tussen de twee zangers, de ene duidelijk met een Emo-core zangstijl en de andere met zijn “Sreams”. De muziek is ondanks de keiharde, vette rifs en het up-tempo punk geluid toch erg melodieus en vrolijk. Goede strakke breaks en een uitgebalanceerde afwisseling tussen snelle en rustige stukken.
Ook voor hen was het niet moeilijk de handen in de lucht te krijgen bij de stemronde.

The Motion
Als derde was de band The Motion uit Tilburg aan de beurt, officieel zijn ze met zijn vieren, maar voor vanavond moeten ze het zonder gitarist Bralt doen. Toch weten de overige bandleden als trio een erg melodische, stevige Rock neer te zetten. De nummers zijn afwisselend en erg strak, dit mede dankzij het strakke, agressieve drumwerk van Rutger. De stem van zanger/gitarist Dennis is aangenaam om naar te luisteren en wordt met momenten ondersteund door een tweede stem van bassist David. Een mix van Melodieuze rock en Emo-rock, een fris eigen geluid.


vlnr op deze strip: Treadstone 71, The Motion en Dependent.

Speedking
Deze band uit Eindhoven is ooit begonnen in een boerenschuur in Asten-Heusden onder de naam “Zippicamiknicks”. Intussen een paar jaar ouder zijn ze onder de naam “Speedking” serieuzere Hardrock, Rock&Roll gaan maken. Het geheel doet op het podium wat statisch aan en de nummers zijn niet echt overtuigend. Het wordt snel standaard Hardrock, zanger Ruud kan daar helaas ook niet veel aan toevoegen, waardoor dit optreden aan het einde niet veel handen de lucht in weet te krijgen.

Tambora Percussion
Met het opbouwen van het podium had de slagwerkgroep Tambora Percussion wel even wat tijd nodig. Heel het podium werd volgebouwd met trommels, slagwerk en andere drumtoestellen. Het motto van deze band uit is “Tambora slaat op alles” en dit werd in de vijfentwintig minuten die de drie heren de tijd hadden duidelijk gedemonstreerd, ze weten overal muziek uit te halen. Het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slotact een nummer op drie grote afvalbakken. Het enige wat volgens mij het optreden iets onderuit haalde was het praten tussendoor, dit had met momenten meer weg van “Ton-proaten” (dit nog in de carnavalsfeer) dan van serieuze aankondigingen.

Dependent
Als één-na-laatste , weer uit Eindhoven, vijf mannen met melodische Punk/Hard-core onder de naam Dependent. Vol energie en passie erg bewegelijk, ook voor hen was het podium te klein. De zanger heeft meer tijd doorgebracht tussen het publiek dan op het podium. Met al zijn middelen probeerde hij het publiek in beweging te krijgen met matig succes. Vooral de leden van Noyalty wilden graag aan zijn verzoeken tot springen en “moshen” gehoor geven. Helaas hadden de heren iets te veel gedronken voor het optreden begon, wat de presentatie en uitstraling niet echt ten goede kwam. Desondanks toch strakke, snelle en keiharde Punk, met zo nu en dan vleugjes old-school Hardcore. De zangpartijen zijn vol emotie en met volle overgave gebracht maar missen de overtuigingskracht en worden snel eentonig. Kortom een mager prestatie van deze vijf-mans-formatie uit Eindhoven-Rockcity.

Treadstone 71
De slotact van vanavond, de hardrockband Treadstone 71. Melodieuze, bombastische Hardrock die staat als een huis. De aangename Rock-stem van zanger/gitarist Bram doet denken aan de Hardrock uit de jaren ’80. Dit met momenten ondersteunt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Het geheel overgoten met een melodieus sausje door toetsenist Misha. De nummers zijn goed doordacht, hebben een duidelijke opbouw (intro, refrein, couplet en outtro), een duidelijke kop en staart. Veel tempo en maat wisselingen, het geheel klinkt strak en gelikt, muziek die staat als een huis. Niet verwonderlijk dat ook zij, ondanks dat het al een stuk minder druk was, toch veel stemmen kregen.

De einduitslag voor vandaag. Op zeven geëindigd, Speedking. Een gedeelde vijfde plaats voor The Motion en Dependent. Dat betekend dat de volgende bands door gaan naar de halve finale: op vier Treadston 71, op drie Noyalty. Op twee Ebola en de verrassende winnaar voor vandaag, de slagwerkgroep, Tambora Percussion.

Onderwerp: CABARET

06 03 06 - 15:27

Menno Nicolai - Toeval

Door Mieke Kreunen

Op 3 maart j.l. waren we in het Werftheater in Utrecht voor de voorstelling van Menno Nicolai. Menno verzorgde samen met collega Pieter Jouke (over wie in een volgend artikel) een dubbelvoorstelling. Het Werftheater is een piepklein theatertje in één van de bekende werfkelders aan de Utrechtste Oude Gracht, dat sinds 1978 wordt gerund door cabaretière Yvonne Groeneveld. Ongetwijfeld is dat ook de reden van dat dit theater een podium biedt voor cabaretiers van alle soorten en maten. Alkemade & Bloemen, Sara Kroos, Youp van 't Hek, Herman Finkers, Frits Lambrechts, Hetty Heytink en vele anderen traden er graag op en sommigen komen er nog regelmatig terug. Het Werftheater was aardig gevuld met toeschouwers toen Menno Nicolai het podium betrad en zijn programma opende met een liedje over oude professionals die respect oogsten maar, zo constateerde hij: "van een onbekende oude vent op het toneel, verwacht je niet zoveel". Listig gevonden omdat hij daarmee iedereen die nog mocht denken: "wat doet die oude vent daar?" het gras adequaat voor de voeten wegmaaide en dat niet alleen maar het ijs was gebroken en hij had de lachers meteen op zijn hand. Hoewel Nicolai zijn lang sluimerende ambitie als cabaretier duidelijk articuleert, relativeert hij die meteen weer door op alles voorbereid te zijn, ook als er geen publiek op zijn voorstellingen af komt. Zo vertelt hij nagedacht te hebben over het voordeel van optreden voor ouderen en in verpleegtehuizen: "theedrinken in de recreatiezaal is daar verplicht" en "ze kunnen tenminste niet weg lopen". Nicolai snijdt in zijn ruim drie kwartier durend programma een aantal thema's aan uit zijn (maar ook ons) leven: sex, relaties, werk, kinderen en het huishouden. Met groot relativerend vermogen en veel humor doet hij in een aantal conferences uit de doeken hoe hij het als jongeling deed bij de meisjes en hoe hij het er als echtgenoot vanaf bracht in zijn eerste huwelijk. Voor de rol van Pappa ontbraken hem zowel de ambitie als de benodigde talenten of vaardigheden, zo wordt ons al snel duidelijk. Erg grappig vond ik ook het verhaal over de dorpsfanfare, de try-out met de gele vla (een spannend moment voor de mensen in de zaal) en de conference over het zittend plassen van mannen. Van de vereniging ter bevordering daarvan is Menno namelijk voorzitter dus ik heb er hoge verwachtingen van dat dit binnenkort landelijk zal worden ingevoerd. Mijn steun heb je Menno! Menno Nicolai houdt de vaart er aardig in en schotelt ons een uitgebalanceerd programma voor met puntige en soms ook ontroerende liedjes, die hij zelf begeleidt op de piano (sommige er van zijn te horen via de site), afgewisseld door conferences waarin veel zelfrelativerend vermogen doorklinkt en die voor velen herkenbaar zullen zijn. Want hoe verlegen was jij voordat je het voor het eerst deed? En hoe doe jij het als pappa? Hoe lang zit jij al in die baan die je eigenlijk niet wilde? Of hoe vaak heb jij je op grond van de verkeerde argumenten laten ompraten? Nicolai overkwam het allemaal! Wij waren aangenaam verrast door deze voorstelling van Menno Nicolai en vroegen ons af of zelfs wij niet zoveel hadden verwacht van een oude man op het toneel. Maar dat was het niet, zo concludeerden we. Die Nicolai is gewoon goed! Benieuwd zijn we nog wel naar zijn avondvullende programma maar misschien is er binnenkort een mogelijkheid om ook dat eens te gaan zien. Menno Nicolai - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

05 03 06 - 09:59

Emergenza Festival 6 - The Batcave 013

Door Willem Corstiaans met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
vlnr Ruder, nog een keer Ruder en Convert

Alle Emergenza verslagen zijn te vinden op Cultuurpodium.nl, maar voor mij werd dit de eerste keer dat ik in 013 Emergenza zou meemaken en daar gelijk verslag van doe. Meteen al werd het hele programma anders in verband met 3 afzeggingen. Why George, Spherebox en Karunga hebben het optreden laten schieten. Hierdoor gingen er ook geen 4 bands, maar maar 3 bands door om het competitiegehalte erin te houden.

Convert
De 4 jonge mannen van Convert mochten het spits afbijten deze avond. Meteen bij de eerste aanslag van de snaren kwam er een muur van geluid over je heen. Technisch waren deze jongens wat minder, zelf verwijten ze dit aan een gitarist die verhinderd was. Een ding was zeker ze hadden er veel plezier in en bestormde het podium met veel enthousiasme, en door de vele fans die ze bij hadden kregen ze een leuke respons uit de zaal.

Ruder
Na deze jongens kwam er een band met een stuk volwassenere bandleden. Een viermansformatie met een basgitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres. Van de zangkwaliteiten van de zangeres heb ik zeer genoten, duidelijke mooie zang met een aantal fijne uithalen. Ook waren de gitaarrifs een aangename verandering. Tijdens hun 25 minuten, wat ik zelf voor dit bandje wat kort vond, waren er aardig wat leuke gitaar- en bassolo’s te horen.
Het kwam alleen wel eens voor dat het publiek niet doorhad dat een nummer was afgelopen, een aantal nummers had namelijk nogal een abrupt einde. Wanneer het publiek het eindelijk doorhad en begon te klappen bij een nummer bleek dit een break te zijn en gingen ze nog even door. Doordat ze niet zoveel fans mee hadden genomen is deze band jammer genoeg niet door naar de volgende ronde.


vlnr Goofy & The Regulars, F.R.E.U.D. en Mur-Dog

F.R.E.U.D.
Als derde was F.R.E.U.D. aan de beurt. En deze energieke pittige band ging meteen los waardoor het publiek meteen de smaak te pakken had. De zanger wond met zijn volle grunts en duidelijke zang meteen het publiek om zijn vingers. Ook de extra zang van de beide gitaristen voegde een extra noot toe. Voor één van de gitaristen en de basgitarist was het podium duidelijk te klein, de beide mannen sprongen alle kanten op. F.R.E.U.D. heeft volgens mij liever een twee keer zo groot podium!
De overgangen van rustige gitaarrock naar stevige metal en zware grunts waren erg aangenaam en zeer strak. Alle nummers volgde elkaar erg rap op, ook voor deze band is 25 minuten te kort! Voor het laatste nummer werd bekend gemaakt dat het eerste keer was dat er een nieuwe drummer mee speelde, maar dit was me qua geluid niet opgevallen. In het laatste nummer werd gebruik gemaakt van een megafoon! De zanger liet met dit hulpstuk het nummer echt mooi overkomen. F.R.E.U.D. was zeker een van mijn favorieten van deze avond. Ze zijn dan ook geëindigd als eerste en dus door naar de volgende ronde in de kleine zaal.

Mur-Dog
De vierde band van de avond was Mur-Dog. Een band die cross-over speelt en met een zanger en een rapper een mooie 25 minuten weggaf. De overgangen van raps naar volle stevige zang en weer terug lagen goed in het gehoor. Ook deze band zorgde weer voor veel energie, wat al snel door het publiek werd overgenomen. Er werd veel gesprongen op de nummers, vooral toen de band 'Pretty god damn fast' inzette! Een erg lekker snel nummer waar deze band ook een clip van heeft. De energie kwam puur uit de nummers, want op het podium was niet veel te beleven en bleef de band redelijk rustig. Al met al een zeer vermakelijk optreden en Mur-Dog is ook door met hun derde plek.

Goofy and the regulars
Als laatste waren 'Goofy and the regulars' aan de beurt. Deze band speelde een lekkere blues met wat rockinvloeden. Wel even wat anders dan de voorlopende optredens, maar zeer aangenaam. De lekkere strakke muziek en ietwat schurende ‘Joe Cocker’-stem van de zanger kwamen als een golf over het publiek heen. Vooral het orgel en de mondharmonica zorgde voor lekkere afwisselend nummers. De teksten werden door de zanger met veel gevoel gezongen en kwamen ook echt over. Verder deed hij zijn naam eer aan want hij stond prettig gestoord gebruik te maken van het hele podium. Dit was echter geen probleem want de overige bandleden stonden, zoals de rest van de bandnaam al deed vermoeden, wat standaard om de zanger heen. Alleen degene met de mondharmonica sprong af en toe even mee. Dit optreden was voor mij in ieder geval een zeer aangename verassing en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze door zijn naar de volgende ronde.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

04 03 06 - 14:53

André Manuel zingt Tom Waits

Door Stijn Loogman met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)
vlnr Bartel Bartels, B.J. Baartmans en André Manuel

Eind 2005 verzamelde Bartel Bartels, ook bekend als Professor Nomad, de top van het Nederlandse muzikantengilde om zich heen voor een eerbetoon aan verschillende grootheden uit vijfentwintig jaar popmuziek. In verschillende unieke combinaties, edoch altijd trouw geflankeerd door drummer Stephan van der Meijden, werden onder meer Jimi Hendrix, de Talking Heads, Led Zeppelin, Kate Bush, the Doors en ook Herman Brood in het zonnetje gezet. Vertolkende artiesten waren onder meer Mieke Stemerdink, Paul de Munnik en Manuela Kemp. Ditmaal was het Tom Waits die in de bovenzaal van Willemeen te Arnhem zou worden gelauwerd.
André Manuel was daartoe samen met singer “ songwriter BJ Baartmans naar Arnhem afgereisd om zich als hoofdgast bij het collectief van Bartels te voegen. Baartmans en Manuel zijn de komende maanden nog veelvuldig als duo te bewonderen in ’s lands betere popcentra. De keuze voor Manuel als vertolker van Waits ligt volstrekt voor de hand als je hem eenmaal als leadzanger van tukkerpopcollectief Krang aan het werk hebt gehoord. In bijvoorbeeld het kolderieke ’Feest’ betonen Manuel en de zijnen zich onomwonden volgers van de onnavolgbaar geachte Amerikaan. Behalve als muzikant, kent u André Manuel als die nietsontziende cabaretier, die tot begin maart 2006 met zijn programma ’Lazarus’ de Nederlandse theaters onveilig maakt. BJ Baartmans, de man met het goeiige voorkomen en de oerbluesy vingers, is geen onbekende van Bartels. Laatstgenoemde trad tot voor enkele jaren terug als toetsenist op met BJ’s band Pawnshop.

Met een gemengd publiek van naar schatting 150 bezoekers was de bovenzaal van Willemeen redelijk gevuld. Tegen tienen besteeg de vijfkoppige gelegenheidsband de b ¼hne en beet Bartel Bartels zingend het spits af met ’Jockey full of Bourbon’. Het zou het begin blijken van een fantastische avond rokerige rock & roll. Al snel werd duidelijk dat we hier van doen hadden met een verzameling rasmuzikanten. Hetgeen meteen opviel was de kracht en de rauwheid waarmee de tengere Bartels de eerste vocalen de zaal inslingerde. Op de achtergrond stond de ritmesectie (bas & drum) vanaf het begin als een huis.


vlnr Arend Bouwmeester, Stephan van der Meijden en Gerco Aerts

Na de openingstune betrad de hoofdgast van de avond het podium. Wie daarbij een verpletterende opkomst van de assertieve cabarettijger Manuel verwachtte, kwam bedrogen uit. In zijn presentatie was de gelegenheidsvoorman eerder ingetogen, tegen het schuchtere aan, maar aangenaam ontwapenend. Wie mij had verteld dat hij herstellende was van een stevige hangover had ik op zijn woord geloofd. Desalniettemin haakte hij met ’Walking Spanish’ moeiteloos bij de band aan. Geheel in de geest van Waits werd de keel geschraapt en volgde meer dan een uur lang een expressief optreden met oud en nieuw werk van Waits, van ‘Old shoes’ via ‘Hang down your head’ tot ‘Chocolate Jesus’.
De muzikale interactie tussen met name Manuel, BJ Baartmans en Bartels deed vermoeden dat de heren elkaar langer kennen dan een blauwe maandag. Daarbij liet ik me aangenaam verrassen door het uitmuntende gitaarspel van Baartmans en de energieke podiumaanwezigheid van gangmaker Bartels, die nu en dan het vocale voortouw overnam van André Manuel. Voor percussionist en saxofonist Arend Bouwmeester was, met uitzondering van een enkele saxofoonsolo, samen met de schuchtere maar sublieme bassist Gerco Aerts en drummer Stephan van der Meijden, vooral een rol op de achtergrond weggelegd. Het optreden duurde ongeveer ongeveer anderhalf uur en boeide van begin tot eind. Zo vond ook het publiek, dat tot tweemaal toe vroeg om een toegift en die vervolgens ook kreeg. Het was een leuke avond en zonder meer een waardige hommage aan de grote Tom Waits.

In maart volgt nog een tweetal tributes uit dezelfde serie:
- Zondag 5 maart, Café de Kroeg, Arnhem: Henk Koorn zingt Neil Young
- Zondag 12 maart, Café de Kroeg, Arnhem: Arthur Ebeling zingt Ray Charles.

Bezetting:
Andre Manuel - zang (Krang)
Gerco Aerts - contrabas (Ellen ten Damme)
BJ Baartmans - gitaar (Pawnshop)
Bartel Bartels - piano/zang (Prof Nomad)
Arend Bouwmeester - sax/perc (Orkater)
Stephan v.d. Meijden - drums (Independent)

Meer informatie:
Bartel Bartels - website
André Manuel - website
B.J. Baartmans - website
Tom Waits - website

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, POP-ROCK, JAZZ

03 03 06 - 08:04

Klassiek, Folk en Jazz in Vrije Geluiden

Bron: VPRO Vrije Geluiden

Mary Black opent met:” No frontiers” van Jimmy McCarthy, het lied waarmee ze lang geleden doorbrak. Want twintig jaar draait Mary Black al mee in de Ierse Folkscene. Twee decennia van constante groei tot wereldwijde roem met de status van levende legende. Maar.. ze is net zo gretig als toen ze begon, n ¡ haar toernee door ons land kwam ze graag nog even langs. En ze bracht drie van haar muzikanten mee. Voor haar nieuwe CD schreef ze eindelijk zèlf twee songs en één daarvan: “Your Love”, over haar gestorven moeder, brengt ze op het Bim-podium. En ze vertelt over nog iemand die ze mist: Sandy Denny. Sandy leefde ondanks haar enorme talent een droevig bestaan en dat weerklonk in haar stem. Mary heeft ook een traan in haar stem, is dat nou typisch Iers?

Tweede Lustrum!! Het Storioni Trio Amsterdam heeft als "ensemble in residence" een eigen kamermuziekserie in het Muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven. De broers Wouter, viool en Marc Vossen, cello en Bart de Boer, piano vieren de tiende verjaardag van hun Trio dan ook op 21 mei in Eindhoven met gasten en masterclasses. Maar deze week alvast bij ons in het Bimhuis met Beethoven en Ravel. Wat is er in de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd? Ze hebben het ijzeren repertoire onder de knie. Hun samenspel klinkt subliem, een zeldzame combinatie van kunstzinnige en ambachtelijke degelijkheid. En het plezier overheerst als ze met elkaar werken!

'Dangerous Cats' is de titel van de nieuwe cd van Robert Rook, waarop hij standards en eigen composities speelt met zijn trio en kwartet. Bij de Utrechtse pianist, vorig jaar nog Deloitte Jazz Award-finalist in het Bimhuis, voeren spelplezier en spannend samenspel de boventoon. 'Robert's music is bubbling with life-force, it's infectiously rhythmic. But even stronger is the creative stream of ideas that push the music way beyond the boundaries of the usual jazz solo.', aldus Hein van de Geyn. Vijf jaar geleden geleden legde hij zichzelf als volgt uit: "Ik musiceer zoals ik in elkaar zit. En hoe dat klinkt, dat moet jij maar analyseren. Hoe ik speel, zo bén ik; dat is het belangrijkste." Vandaag de dag een doorbreker waar we vast nog meer van gaan horen. In Japan is de rerelease van zijn debuut een succes! Rook vormt ook een trio met Ernst Glerum en Han Bennink. Robert Rook - piano Website Thomas Andersen: bas Dick Verbeeck: drums Vrije Geluiden. Uitzending: zondag 5 maart om 11.00 uur op Nederland 3

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

02 03 06 - 09:13

Liset Alea & Artefact in 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel

Artefact
Ruim twee jaar geleden, 11 december 2003, werden we blij verrast door het optreden van Artefact, toen in het voorprogramma van Lamb. Na dit optreden hebben we met veel moeite de EP “One of a Kind” kunnen bemachtigen bij de lokale CD-boer. Nu twee jaar later, en een vol album verder “Addicted To Your Goodies” kregen we opnieuw de gelegenheid om deze Nederlandse electronic funk/dance formatie live mee te maken, nu in het voorprogramma van Liset Alea.
Het optreden begon wat ingetogen, bijna schuchter. Zacht kondigde zangeres Shamangi de band aan en werd het eerste nummer, Maximorphine, ingezet, een heerlijk breakbeat, triphop nummer. De zaal was nog niet half vol en het publiek stond achter in de zaal en had zich wat rond de bar verzameld. Hierdoor ontstond een grote lege ruimte tussen het podium en het publiek. Desondanks wist Artefact met hun aanstekelijke, melodieuze maar vooral dansbare muziek het publiek te bereiken. Het tweede nummer, The Inevitable, een nieuw nummer voor de komende cd die als het goed is dit jaar nog uitkomt, bracht de mensen al wat dichter tot het podium en in beweging.
De muziek laat zich niet echt in hokjes plaatsen. Vette basloopjes, zowel elektrischebas als contrabas van Thijs Willemsen, aangevuld met elektronische drum en sounds van producer en percussionist Maxim Schram. Een geweldige drummer Pierre Hansen, en een belangrijke plaats voor de trompet van Ryan Carniaux. Het geheel gecomplimenteerd met zangeres Shamangi met haar heerlijke, ontspannen stem en uitstraling. Het geheel is een spannende mix van soul, funk, jazz, en dance. Erg vrolijk en dansbaar.
De set van vanavond bestond uit een achttal nummers, waaronder vier nieuwe tracks van de komende cd, met als perfecte afsluiter de titeltrack van het laatste album, Addicted to your Goodies. Een geslaagd optreden, ik ben benieuwd naar het nieuwe album.



Liset Alea
Na een lange pauze, ongeveer 75 minuten, gingen de gordijnen weer open en betrad Liset Alea met haar band het podium. Ze opende met de hitsingel “No Sleep”, in het begin nog niet helemaal overtuigend, maar naarmate het nummer vorderde begon het te lopen en kwam de band in de goede mood. Het tweede nummer van de avond, “King”, heeft zeker ook grote hitpotentie. Een aanstekelijk deuntje, lekker ritme waarin duidelijk haar Zuid-Amerikaanse achtergrond te horen is. Tijdens dit nummer haalt ze haar vinger open aan de snaren van haar instrument (een kruising tussen gitaar en piano). Ondanks het bloeden van haar vinger en het geklungel met pleisters blijft ze professioneel en gaat het optreden gewoon door, het lijkt haar weinig te storen.
Liset Alea, geboren in Havana, Cuba verhuisde op haar vijfde naar Costa Rica, om kort hierop weer te verhuizen naar Florida, waar ze het grootste deel van haar jeugd woonde. Van kinds af aan wilde Liset zingen en wilde ze zangles. Dit kreeg ze, van niemand minder dan America Crespo een opera legende uit Cuba. De zang en muziek opleiding kreeg vervolg op de “New World School Of The Arts” in Miami en later op de “New School University Jazz Conservatory” in New York. Vanaf haar 19e woonde ze in New York en hier kwam ze in contact met de band Etro Anime. Met hen nam ze een album op en ging mee op tournee door Europa, in het voorprogramma van Kosheen en Llorka. Europa beviel haar zo goed dat ze in Amsterdam bleef en alleen nog naar New York is geweest om haar gitaar en kat op te halen. Na twee jaar Amsterdam heeft ze nog in Parijs gewoond maar uiteindelijk heeft ze haar stek gevonden in Londen. Het debuut album “No sleep” heeft een sterke pop sound, voornamelijk te danken aan producer Yoad Nevo, bekend van o.a. Sugababes en Bryan Adams. Maar gelukkig blijven ondanks dit hoge pop de Zuid-Amerikaanse klanken duidelijk hoorbaar. Het is jammer dat Lisa nog maar één album afgeleverd heeft en dus nog maar weinig keuze heeft in de nummers. De set beslaat daarom op één nummer na het hele album, maar laat Lisa wel van al haar kanten zien. Rustige gevoelige ballads, stevige pop/rock songs, maar ook salsa en jazzy nummers passeren de revue. Na het veel te korte optreden en een tamme reactie vanuit het publiek komt ze terug voor één toegift, het nummer “No Sleep” maar dan akoestisch. Voor mij een sfeervolle muzikale afsluiter van dit dubbelconcert.

Artefact - website
Liset Alea - website