Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
16 Juni 2017
Een goed mens en een indrukwekkende performer
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Stephanie Louwrier is een kleine vrouw. 1.63 meter om precies te zijn. Heeft toch een eigen catwalk, dwars over de sloot bij Dobe aan de Badweg in Hoorn. Tig jurkjes en een vette band ernaast. Is stand-upper, haast een vloekwoord in het Oerol theaterprogramma tot dusver. De cabaretiers en stand-uppers zijn hooguit te vinden in de Stay-okay en de kroegen deze week.
Je zou zeggen: voorzichtig beginnen. Maar dan ken je Stephanie Louwrier niet, die gaat meteen stevig in de overdrive. Knalt achter elkaar teksten het publiek in, maakt contact, verliest alle controle over gedachten en gezichtsmimiek. Gilt: “Bagger!” Met ‘Revolutie van de mislukking’ windt deze powerbak het Oerol publiek moeiteloos om haar vinger. Stephanie Louwrier, onthoud die naam. Meer!
Okay, ze is pas rond de dertig. Ziet er strak uit ook. Flirt onbekommerd met de oudere mannen - “Oh, sorry u bent een vrouw” - in het publiek. Het publiek dat overigens fijn gemengd is. Jong vindt oud en alles daar tussenin. Louwrier vertelt van haar Chileense moeder, kort en donker, die hoopte op een blonde langbenige dochter. Niet gelukt. En haar vader die sigaretten ging halen, kwam niet meer terug. Blijkt dus echt heel dodelijk, die peuken.
Louwrier probeert toch een goed mens te zijn. Kijk, als ze dit gezicht trekt, dan weten we dat ze geniet. Alleen beheerst reageren lukt nog niet zo. En af en toe komt opvallend vuige taal uit haar mond. Toch blijft ze het proberen, met nota bene Anita Witzier als lichtend voorbeeld.
De voorstelling omspant een dag uit haar leven waarin ze toch een keer of vier jammerlijk faalt, tot groot genoegen van het publiek, dat steeds luider lacht. Louwrier stort al haar gedachten ongecensureerd over ons uit. Hoogtepunt vormt de scene waarin ze met de Thaise curry van de buurman in het restaurant haar borsten inwrijft, ondertussen “Houd je mond bitch” roepend naar de serveerster. En ja, inderdaad, die is lang en blond. Hoezo?
Tussen de scenes door wisselt ze van jurk, die vooral een façade vormen, en zingt stevige rocksongs. Allemaal voor ons, ook goede mensen. Deze show eindigt met een ontroerende scene, waarin Louwrier - te merken aan haar minder goede timing- nog niet zo goed thuis is. Maar vinden we dat erg? Welnee, iedereen geniet nog na van al het voorgaande falen.
Stephanie Louwrier is here to stay. Oerol, maak je borst maar nat.