Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

26 02 06 - 06:10

Talent: ROOS[BEEF] in Vrije Geluiden

Roos Rebergen treed op met eigen werk en haar eigen band: Roos (beef) waarin ook drummer Tim van Oosten Vrije Geluiden ontdekten haar tijdens BOEM PAUKENSLAG, de persconferentie van de boekenweek die in maart van start gaat. Ze zong You've got to hide your love away van de Beatles in een aangepaste Nederlandse versie van Bindervoet & Henkes. Ze was niet helemaal onbekend bleek..., ze had de Grote Prijs van Nederland gewonnen en nog meer prijzen. Ze werd o.a. eerste op het Singer-songwriterfestival in Nijmegen! Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 ROOSBEEF website

Onderwerp: POP-ROCK, PODIUM FOTO, MUZIEK, DANS

23 02 06 - 13:47

Hind in concert met nieuwe foto's

Door Mieke Kreunen

Afgelopen zondag waren we in het Zuidpleintheater in Rotterdam bij de theatershow van Hind Laroussi die in oktober vorig jaar haar tweede album 'Halfway Home' uitbracht. Hans en ik hadden nog geen tijd gehad om ons te verdiepen in deze CD (al kenden we haar eersteling natuurlijk wel) dus we konden ons echt laten verrassen. We hadden om zeven uur afgesproken met Hinds tourmanager omdat er nog een andere reden was voor ons bezoek: Hind was de foto's van de première kwijt (camera van de fotograaf was gestolen) en wij hadden aangeboden dat een klein beetje goed te maken voor haar. De soundcheck was nog in volle gang maar er was gelukkig nog wel even tijd om met Hind en haar manager afspraken te maken over de foto's.

Het Zuidpleintheater was goed gevuld met voornamelijk jong publiek dat gewapend met mobieltjes en digitale camera's in de aanslag zat te wachten op wat komen ging. Het doek was half open en op het podium er achter waren in het blauwe licht dansende vrouwenfiguren te ontwaren, tot het doek helemaal open ging en Hind met al haar dansers de show openden. Een geweldige keuze om het programma te verlevendigen met flitsende dansnummers waaraan Hind zelf ook een verdienstelijk steentje bijdraagt. Ik vond zelf de dans met de voiles heel mooi maar ook de spiegelende choreografieën waren prachtig evenals het 'getolkte' dansnummer dat ontstaan is toen Hind een keer optrad voor dove mensen.

In het programma komen vooral de nummers van de nieuwe CD voorbij waarvan Hind er een aantal zelf schreef. Haar zelfgeschreven nummers (waarvan drie samen met Tjeerd van Zanen) gaan vooral over onrecht in de wereld zoals het nummer 'Ya Wili', over haar bezoek aan India, en 'Ashamed', dat ze schreef ze samen met Tjeerd Oosterhuis, over uitgeprocedeerde asielzoekers. Een hele goede zaak trouwens dat jonge mensen die in de spotlights staan, zoals Hind, niet alleen de muziek maar ook hun naam verbinden aan goede doelen die zich richten op onrecht en armoede in de wereld. Hind is sinds haar deelname aan Idols indertijd zeer actief geweest op dat gebied en dat siert haar zeer.

Haar nieuwe album 'Halfway Home' heeft een multiculturele uitstraling en sound, net als Hind zelf trouwens die zich met een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder in beide culturen uitstekend thuis voelt. In veel van de nummers is dan ook een duidelijke Arabische invloed te horen en ook in de choreografieën van Hinds zus, Mouna Laroussi, komt dat thema veelvuldig terug. Tussen de nummers door vertelt Hind op een professionele en ontspannen manier over de nummers die ze zingt. Zo vertelt ze over 'Habbaytek Besaif' dat ze dat vroeger altijd draaiden in de auto als ze naar Marokko gingen. Dit klassieke Arabische nummer van de bekende zangeres Fairuz werd met een eigentijds arrangement in een modern jasje gestoken. Ronduit schitterend vonden wij allebei de twee fadonummers die Hind zong, beide van Dulce Pontes: 'Fado me' en 'Garca Perdida'. Dat ligt niet alleen aan haar stem, die zich uitstekend leent voor fado, maar ze kan het ook doorvoelen waardoor het overtuigt en raakt. Ook de wat meer jazzy nummers zoals 'Sweet Woman-Child' en ballads zoals 'Say a word' passen Hind als een handschoen.

Het is overduidelijk dat het merendeels jonge publiek vooral komt voor de swingende 'Arabpop', zoals ze dat zelf noemt refererend aan het muziekgenre dat in de Arabische wereld snel aan populariteit wint. Zo is er bij voorbeeld het vrolijke 'Summer all over again' of 'In the distance'. In het laatste deel van het programma gaat de hele zaal dan ook uit de stoel en swingt van harte mee, al dan niet met een filmend mobieltje in de boven het hoofd geheven handen. Hind is een hit bij al die jonge mensen en krijgt ook door het hele programma heen reacties uit de zaal waarvan een groot deel in de Arabische taal.

Het is knap hoe deze jonge talentvolle zangeres een avondvullende show van muziek en dans neer weet te zetten die van voor naar achter de aandacht weet vast te houden. Met haar 21 jaar doet ze dat als een echte pro! Ze is van vele markten thuis en dat laat ze horen ook. Bovendien weet ze zich te omringen met een uitstekende band en dito dansers. Ze blijft in haar show heel dicht bij zichzelf en komt daarbij heel naturel over. Ik ben heel benieuwd hoe haar eigen sound zich verder zal gaan ontwikkelen in de loop van de komende jaren. Van mij mag ze best wat meer de kant op die we horen in haar vertolking van de fado. Hind - website RTL/Rabobank commercial Line up Hind Laroussi - zang Haye Jelllema - drums Arndt Beckmann - percussie Pablo Penton - basgitaar Pablo Minolli - gitaar Erik Smans - piano; keyboards Nana Appiah - dans Scarlet van Rijn - dans Fahd Larhzaoui - dans Mouna Laroussi - dans en choreografie CD kopen?

Hind" >
Halfway Home -Gesigneerd-
Hind

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 15:43

Izaline Calister in Beauforthuis met Krioyo

Door Mieke Kreunen

Het concert zaterdagavond in het Beauforthuis begint met het bijzondere geluid van de Antilliaanse 'benta', een soort mondharp, die bespeeld wordt door Roël Calister (ja inderdaad, broer van) terwijl de andere bandleden hem begeleiden met handgeklap. De benta ziet eruit als een boog die bespannen is met een snaar (traditioneel van bananenblad) en die met de mondholte als klankkast wordt bespeeld. Het instrument wordt vaak gebruikt in de 'Zumbi', de muziek van de geesten en de voodoo. Het is een bijzonder en sfeervol begin van een geweldige Caribische avond. Als Izaline Calister het podium betreedt swingt het er meteen op los in "Fiest'i Piskado' een nummer over de vissers die feestvieren vanwege hun geweldige vangst. Even later legt ze ons uit dat het programma Krioyo (= Creool) gaat over haar Curacao, dat een smeltkroes is van nationaliteiten en culturen hetgeen duidelijk hoorbaar is in de muziek. Izaline Calister heeft deze muziek van haar geboortegrond verweven met jazz- en popinvloeden tot een heel eigen sound die we het beste kunnen omschrijven als latin-jazz of misschien moet het zelfs wel 'korsouwjazz' heten (Korsouw is Papiamento voor Curacao). Izaline zingt haar muziek in het Papiamento en heeft een fanastische podiumpresentatie, niet alleen door de charmante verhalen die ze tussendoor vertelt over de muziek en de achtergrond ervan maar ook vanwege de dynamische bewegingen die ze - op haar blote voeten - samen met vriendin/zangeres Niata Augusta het podium af laat spetteren. Veel van de nummers die langs komen heeft ze zelf geschreven en zijn gebaseerd op oude gebruiken of gewoonten. Bijvoorbeeld 'Sono di tur muhe' en 'Dia liber' die geïnspireerd zijn op de 'Tambú', een eeuwenoude traditie van muziek en dans. In de Tambú staat de drum, of 'tambú' centraal die wordt begeleid door handgeklap. In de tambú wordt ook gebruik gemaakt van de 'chapi', het blad van een schoffel, bespeeld door Izalines broer Noël, die er allerlei prachtige geluiden aan weet te ontlokken ondermeer door hem al trillend in een bak water te dopen. Niemand kan stil blijven zitten bij de swingende nummers die voorbij komen zoals 'Redashi' of 'Sinami kon', waarbij bassist Reno Steba een hoofdrol speelt en zelfs zijn scatkwaliteiten laat horen maar ook de intiemere jazzballads zoals 'Ta abo so' en het schitterende 'Yudami lubida' maken op diepe indruk. Wat een alleskunner deze vrouw. Dat blijkt ook al uit haar 'trackrecord' waarop samenwerkingsprojecten staan met ondermeer Michiel Borstlap en Mathilde Santing en waaruit blijkt dat ze deelnam aan projecten zoals De Vagina Monologen en She Got Game Too. Haar verdienste is zeker ook dat ze een band om zich heen heeft weten te verzamelen van muzikanten die hun sporen hebben verdiend in de latin, jazz en popmuziek, waardoor het brede scala van Izaline's muziek nog beter tot zijn recht komt. Als band zijn ze fantastisch maar ook in de duetten zoals tussen Lopretti en Calister in 'Ultomo amor' en tussen Reno Steba en Calister in 'Plegaria' (over een gesprek met God) hoor je wat een rasmuzikanten hier aan het werk zijn. Ook met andere bandleden is de chemie daar, zoals met zangeres Niata Augusta of met gitarist Ed Verhoeff, die we onlangs nog zagen schitterend in Hein van de Geyn's Baseline maar die zich in deze band ook helemaal thuis voelt. Het Beauforthuis is tijdens het concert helemaal in de ban geraakt van deze swingende zangeres en haar band en steeds meer mensen springen van hun stoel om zich achter in de zaal bij de dansenden te voegen. "Mijn hart is van jou", zingt Izaline in 'Wow'i karino' en wij geloven het helemaal, net zo goed als ze ons weet te overtuigen van de heerlijke smaak van in haar soep in de uitsmijter 'Mi sopi'. Het was hopi bon aeyra (heel goed gisteren) Izaline, danki (dank je wel)! Bezetting: Izaline Calister - zang Niata Augusta - zang Reno Steba - bas website Ed Verhoeff - gitaar website José Lopretti - piano en melodica Rendel Rosalia - percussie Roël Calister - drums Izaline Calister - website CD bestellen?

Izaline Calister" >
Krioyo
Izaline Calister

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

19 02 06 - 14:07

John Scofield & Metropole Orkest in Muziekgebouw aan 't IJ

Door Mieke Kreunen

Nadat we John Scofield op woensdag hadden gezien op een klein informeel podium, gingen we twee dagen erna ervaren hoe het is als de grote meester zich laat begeleiden door een professioneel pop- en jazzorkest: het Metropole Orkest. Dit unieke orkest beschikt niet alleen over een complete bigband maar ook nog over een symfonische strijkersectie, -waaronder bekende jazz-violist Herman van Haaren (foto)- en daarmee bestrijken ze - letterlijk - een zeer breed terrein in de muziek. Sinds enkele maanden staat Vince Mendoza voor dit orkest met de ambitie om het nog hoger op te stuwen in de vaart der volkeren. Vince Mendoza en John Scofield komen allebei uit Conneticut en ze kennen elkaar ook al van een eerder moment in beider muzikale carrière. Er werden tijdens het concert wat grapjes gemaakt over de tijd toen de jonge Mendoza nog aankomend verkoper was in een onderbroekenwinkel in zijn geboorteplaats en alleen nog maar vol bewondering kon opkijken naar Scofield.

John Scofield is - zoals we van de week al schreven - één van de grote namen uit de jazzmuziek. Hij speelde met Miles Davis, Gerry Mulligan, George Duke, Billy Cobham en wat recenter ook met Dennis Chambers. Hij heeft een heel eigen stijl van gitaarspelen waarin de invloeden van rock en funk duidelijk te horen zijn, net als zijn grote voorliefde voor de saxofoon.

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK

18 02 06 - 12:41

Klassieke Componisten in 'Vrije Geluiden' editie 25

Bron: Nieuwsbrief Vrije Geluiden.

Jong zijn en piepen dat je niet naar concerten kunt omdat je geen geld hebt? Dan is er de jongerenvereniging Entrée van het Concertgebouw! Voor de prijs van een Disco- Breezer, welgeteld 5 euro, zit je als lid van deze club al in de grote zaal van het Concertgebouw bij een fraaie Schubert symfonie. En dan kun je nu ook nog meedingen naar een plaats in het Groot Entrée Orkest. Actief musicerende jongeren tussen de 15 en 26 jaar kunnen zich inschrijven tot 24 februari. Bestuurslid van Entree, Diet Tilanus houdt bij ons een wervend praatje, vertelt over haar kansen voor een aanvullende studiebeurs en speelt als proef op de som een stuk van de Belgische vioolvirtuoos en componist Eugène Auguste Ysaye. Pianist Marcel Worms en fluitiste Eleonore Pameijer vormen vanaf 2002 een duo en strijden voor muziek van onbekende componisten, waaronder Joodse componisten onder wie Leo Smit en Dick Kattenburg. Niet alleen omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn, maar vooral omdat hun composities het verdienen meer gehoord te worden. Ruim een halve eeuw had de muziek van de meeste joodse Nederlandse componisten uit het interbellum niet of nauwelijks geklonken. Hun werk werd door de nazi’s als ‘entartet’ beschouwd en uitvoeringen ervan werden verboden.Velen overleefden de oorlog niet of stierven kort erna. En nu is er dan een CD die de schatten van die periode laat horen. Zo is het werk van Dick Kattenburg (1919 - 1944) pas in 2004 openbaar geworden. Zijn muziek is nu te horen op de CD 'Treasures 1937-1944' die eind 2005 door Pameijer en Worms is uitgebracht. En ze zoeken verder; naar muziek van nu, over zes continenten. Zo maken we kennis met de muziek van Gilberto Mendes, een Braziliaan en van Ganesh Kumar uit India. Een openbaring!

Dirigent en altviolist Simon Murphy verliet Australie om neer te strijken in het beloofde barokland. Als zevenjarig jongetje kon hij wegdromen bij de foto's van barokvioliste Marie Leonhardt en prikte hij platenhoezen van Frans Br ¼ggen en Gustav Leonhardt aan de muur. Altviolist Murphy speelde aanvankelijk met veel plezier in diverse barokorkesten, maar na de zoveelste Beethoven symfonie raakte hij aan het wankelen. Hij wilde iets anders. Om met Cruijff te spreken; terug naar de basis. Inmiddels staat Simon Murphy voor zijn eigen orkest en waakt hij onder andere over ons erfgoed. Go Dutch! De grotendeels vergeten componist Joseph Schmitt werd door Murphy afgestoft. In het Bimhuis spelen twee leden van de New Dutch Academy samen met hun dirigent Simon Murphy, Australiër en altviolist, twee delen uit een compositie van Francesco Zappa (barokcomponist en géén familie van de oprichter der Mothers of Invention)

Uitzending: zondag 19 februari om 11.00 uur op Nederland 3

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

14 02 06 - 11:45

Emergenza Festival 5 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal Avian en Jynx.

Op vrijdag 10 februari bezochten we de laatste voorronde van deze maand van het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Vandaag zijn er zeven bands die vier plaatsen te verdelen hebben voor de volgende ronde, de halve finale, in de kleine zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar.

Eenheid
De eerste band van vanavond was Eenheid uit Den Bosch. Deze hiphop formatie, geformeerd rondom rapper “Chaos”, wist direct een goede sfeer te zetten en kreeg al snel het (meegebrachte) publiek mee. Frontman “Chaos” had, ondanks zijn jeugdige uitstraling, een goede podiumpresentatie, goed lopende teksten die lekker vlot gebracht werden. Zijn collega-rapper en de andere bandleden hadden duidelijk minder podium ervaring en kwamen wat onzeker over. Niettemin, een afwisselend optreden met lekkere nummers die erg dansbaar waren. Leuk om te zien en te horen was dat er naast de gangbare ingrediënten zoals gitaar, toetsen, een zangeres en de DJ, ook gebruik werd gemaakt van sax, viool en jambe.

Gravy
Na de hiphop was het makkelijk schakelen naar de gelikte, vette, funky sound van Gravy. Deze vier heren uit Oosterhout en Dongen hadden duidelijk meer podium ervaring. De zelfgeschreven nummers zitten goed in elkaar en werden vol overtuiging en enthousiasme gebracht. De opvallende verschijning van zanger Sonny, met zijn afro kapsel, maakt het aangenaam om naar te kijken en zijn stem doet denken aan een mix van Stevie Wonder en Jamiroquai. De nummers worden afwisselend gezongen en gerapt, wat Sonny beide erg goed onder de knie heeft. Vette basloopjes, een funky gitaar en uitstekend drumwerk maken het plaatje compleet. De verrassing van de avond voor mij.

Avian
Avian uit Veldhoven heeft duidelijk opstartproblemen in The Batcave deze avond. De eerste nummers van deze Grungerock-formatie lopen rommelig en slecht getimed. Naarmate de avond vordert loopt het beter en komen de eigen nummers steeds beter uit de verf. Goede rifs, lekkere opbouw in de nummers, stevige melodieuze rock/metal met een melancholisch randje. Het optreden van deze, voormalige punkband (Nuclear Waste), is energiek en geeft duidelijk meer podiumervaring aan.

Jynx
De Roosendaalse formatie Jynx wist met zijn drieën direct vanaf de start een muur van geluid neer te zetten. De melodieuze punkrock is strak, hard en staat als een huis. Bassist en zanger Bas heeft een aangename stem, de nummers lopen lekker, goede breaks en rifs; het geheel werkt aanstekelijk. Een spetterend optreden; je krijgt goede zin als je naar hen kijkt en luistert en het is onmogelijk om stil te blijven staan. Nederland gaat meer horen van dit trio. Echter bij de telling zie ik opvallend weinig handen in de lucht, in gesprek met Bas (zanger/bassist) hoor ik later dat er maar drie mensen meegekomen zijn uit Roosendaal, hetgeen de magere score kan verklaren.


vlnr twee maal Sideshift Harry en Uplifted

Sideshift Harry
Na de Punkrock van Jynx was het tijd voor de zomerse Ska, Reggae en Rock klanken van het eigenzinnige vijftal Sideshift Harry. Een opvallende verschijning in the Batcave vanavond, een boomlange bassist, een prettig gestoorde trompettist, gitarist, toetsenist, een vrolijke saxofoniste, een goede frontman, gitarist, zanger en een beest achter het drumstel. De droge humor tussen en tijdens de nummers zijn verre van storend en dat het drumstel tot drie keer toe uit elkaar valt en wegschuift deelt mee in de speelvreugde van dit vijftal. Het geheel is energiek, vrolijk, dansbaar, één groot feestje. Een leuke mix van Ska/Reggae en punkrock, een geheel eigen geluid en stijl. De bandleden hebben zichtbaar lol en weten dit uit en over te stralen naar het publiek.

Thirteen
Deze Eindhovense Hardrock formatie Thirteen wil in navolging van 'The Darkness' een jaren 70’ Glamrock-uitstraling neerzetten. Hun aankleding en optreden heeft alleen meer weg van The Village People en wordt het al snel een parodie van zichzelf. Ook muzikaal wordt het al snel een parodie met titels als 'Sex, Drugs en Rock&Roll', 'I’m in love with Satan' en 'Hard rock Heroes from Hell'. Muzikaal is het goede stevige maar standaard hardrock, niet altijd even strak en technisch goed uitgevoerd. Een magere prestatie van deze vijfmansformatie uit Eindhoven.

Uplifted
Het laatste optreden was voor Uplifted, een vijfmansformatie uit Helmond. Met een heel eigen Metalgeluid sloten zij deze avond af. Duidelijk zijn de verschillende muzikale invloeden te horen, van Punkrock, Hardcore naar Metal en Rock. Het geheel is een frisse mix en heeft een aangenaam eigen geluid, goede opbouw in de nummers en is erg afwisselend. Jammer genoeg heeft ook Uplifted last van opstartproblemen, pas na een aantal nummers loopt het lekker en komt de muziek goed uit de verf. Een paar puntjes van kritiek zijn het gitaarspel dat mij niet overtuigde en de zang was vrij monotoon en daardoor snel saai. Desondanks: een energiek optreden, een lekkere afsluiter van deze Emergenza-avond in The Batcave.

Dan de uitslag. De bands die niet door zijn zijn op plaats zeven - helaas - Jynx (ik had hen zeker een plaats in de halve finale gegund), op de zesde plaats Uplifted en op vijf Avian. Dat betekent dat de andere bands door zijn naar de halve finale. Op vier de vrolijke klanken van Sideshift Harry, op drie de jonge hiphoppers uit Den Bosch: Eenheid. De tweede plaats is voor het funky viertal Gravy en een verrassende eerste plaats vanavond voor Thirteen. Meer foto's van Ellen van Geel kun je hier vinden.
Volgende maand zijn er nog vier avonden gepland in The Batcave, voor de laatste voorrondes van dit festival.

Onderwerp: WERELDMUZIEK, STRAATTHEATER, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL

12 02 06 - 22:29

Oerol viert daverend feest in Paradiso

Door Mieke Kreunen

Als je vijfentwintig jaar bestaat dan mag je wel een feestje geven en dat deed Oerol ook afgelopen zaterdag in Paradiso. Met het feest in de hoofdstedelijke rocktempel start jaarlijks het Oerolseizoen en als het festival in juni net zo wordt als het feest deze zaterdag, dan hebben we een fantastisch festival voor de boeg. Om acht uur gingen de oude kerkdeuren op en stroomden de bezoekers naar binnen. De grote zaal was voor de gelegenheid ondermeer aangekleed met portretten van Eilanders uit de fotogalerij van Linette Raven (Fan Twa Kanten) terwijl op een groot scherm boven het podium beelden van Oerol werden vertoond. Ook in de kelder waren Eilanderportretten stille getuigen van de feestelijke aftrap van Oerol 2006 en overal hingen natuurlijk de posters van de schoen (hoe toepasselijk) van 'De Landverhuizers', het thema van dit jubileumjaar. Om half negen gaf Mr. Oerol, Joop Mulder, de aftrap met een korte toespraak waarin hij vooral de aandacht vestigde op de vrijwilligers en de vrienden van Oerol en het feit dat het festival zonder hen niet zou kunnen bestaan. Vervolgens ging het feest los. In de grote zaal met Kraak & Smaak die, voor de gelegenheid aangevuld met Big Boy Caprice en Rose, er voor zorgden dat de stemming er meteen goed in zat. Ondertussen stroomden de bezoekers gestaag naar binnen en werd het zo druk op de gangen dat het je verplaatsen van de ene zaal naar de andere geen kwestie van een minuutje meer was.

Het volgende programmapunt waar wij onze opwachting maakten was het cadeautje van De Parade aan Oerol. De kleine zaal was al behoorlijk vol gestroomd bij de voorstelling van DJ collectief Naald & Kraak maar op dat moment kon er helemaal niemand meer bij. Heel officieel overhandigde Terts Brinkhof, oprichter en directeur van De Parade zijn collegadirecteur Joop Mulder voor diens 25 jarig jubileum een origineel cadeau: een gratis maaltijd voor 100 door Joop aan te wijzen mensen op de openingsdag van Oerol 2006 (te verzorgen door het Mobiel Culinair Offensief). "Gelukkig is het dan nooit zo druk, op de openingsdag", merkte Joop, die zich met dit cadeau voor een ingewikkelde taak zag gesteld, opgelucht op. Ik vond het wel een mooi: deze twee veteranen die - vaak tegen de stroom in - met een wild idee, veel enthousiasme en de inzet van talrijke vrijwilligers twee fenomenen in de Nederlandse theaterwereld een vaste plek in de agenda's van veel cultuurliefhebbers hebben weten te geven. Daar genieten wij ieder jaar weer van! Vervolgens was het in de kleine zaal ook swingen geblazen met Neco Novelas, een Mozambicaanse jazzgroep genoemd naar de leadzanger/gitarist die - ondanks wat technische onvolkomenheden - meteen een aanstekelijke swingende sound lieten horen.

Wat ik nog vergeten ben te vermelden is, dat er ook nog diverse zwerfvoorstellingen waren waar je af en toe tegenop liep ergens in het gebouw. Zo waren er de dames van Het Mobiele Naaiatelier die in de hal stonden te naaien en te strijken en de toeschouwers 'opleukten' met hun meegebrachte spullen. Of de buitengewoon hartelijke dames van BLISS die iedereen die binnen ging in de grote zaal met hun stralende glimlach een geweldige avond toewensten. En dan waren er natuurlijk nog de dames van De Transformers (zie ook dit artikel) die theatrale tableaux vivants maakten voor twee dames en een porceleinen konijn. Boven op het balkon kwam ik ook nog Miranda Poel - ja inderdaad van de verzuchtingen - tegen die, als een verkleumde expeditiegangster, een borrel (met vlaggetje) en een gedicht aanbood aan voorbijgangers.

Maar het pièce de resistance, waar iedereen de hele avond op wachtte, was Ellen ten Damme die vanaf kwart voor elf in de grote zaal zou optreden. De verwachtingen waren hoog gespannen en werden meer dan waargemaakt. Wat een vrouw, wat een energie en wat een performance! Paradiso was ondertussen tot aan de nok toe vol met mensen en wat was het genieten van deze fantastische zangeres met haar band. Ik heb intertijd - omdat mijn toenmalige wederhelft in Paradiso werkte - menig optreden van Debbie Harry meegemaakt maar ik durf gerust te stellen dat de Blondie van Ellen ten Damme het origineel vele malen overtreft. Kijk maar eens hier en hier wat ik bedoel. Dat het publiek uitzinnig om een toegift riep hoeft niemand te verbazen en die kwam dan ook. Na deze explosie van muziek en performance moesten wij echt even bij komen en verlieten het feestgedruis terwijl er nog steeds mensen naar binnen stroomden. Het zal ongetwijfeld tot in de kleine uurtjes hebben geduurd, dit Oeroljubileum in Paradiso.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

11 02 06 - 21:00

Emergenza Festival 4 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Unpredictable, Rapaille en Beathovens.

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Donderdag 9 februari is de eerste van twee voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013 voor deze maand. Er hebben zich weer acht bands opgegeven voor vanavond, waarvan er weer vier, door middel van stemmen, doorgaan naar de volgende ronde.

The Unpredictable
De vier jonge honden uit Uden van The Unpredictable mochten het spits afbijten. Ondanks de korte speeltijd van een half uur (inclusief opbouwen en afbreken) kozen zij toch voor een introbandje. Dit met het welbekende “the A-team” thema. Waarna deze jonge band direct vol gas gaf en hun melodieuze punk de zaal in blies. Het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door hun inzet en geweldige podiumpresentatie. De vier heren namen bezit van het podium alsof ze er al jaren thuis horen. De eigen nummers zijn afwisselend, liggen aangenaam in het gehoor en hebben een hoog meezing gehalte. De meegebrachte fans (letterlijk een bus vol) zorgde voor een aangename sfeer en stonden vanaf de eerste seconde al te springen en te “pogoën”. Het tweede voordeel was dat ze zo direct al een bus vol stemmen haalden voor de volgende ronde.

Rapaille
De tweede band van deze avond, Rapaille uit Oss, wist de sfeer moeiteloos voort te zetten met hun Punkrock. In tegenstelling tot The Unpredictable hadden deze vier heren wel een tweede gitaar, wat direct duidelijk te merken was. Een muur van geluid, ook nu weer prettige, melodieuze eigen nummers. De uitvoering was strak en goed getimed, de breaks lopen goed en de muziek verveelt geen moment. Ook nu weer ging het publiek, vooral voor bij het podium, lekker los. Helaas is de presentatie van deze band, ondanks de goede frontman, statisch en doet dit afbreuk aan de muzikale en technische kwaliteiten van de jonge bandleden.

The Beathovens
Na al het Punkgeweld, klassieke rechttoe rechtaan Rock&Roll bij de Beathovens. De klanken van de mannen uit Oosterhout doet denken aan “de Shadows” meets “Status Quo”. De paar eigen nummers die gebracht werden waren rommelig en liepen niet echt lekker. Maar ook de covers waren slecht getimed, rommelig en zelfs hier en daar vals.

Awaiting Season
De klanken van the Beathovens waren al snel vergeten met de Emo-core van Awaiting Seasons. Deze viermansformatie uit Tilburg brachten stevige, strakke eigen nummers. Afwisselend, goed qua opbouw en melodie, ook nu weer een muur van geluid. De zanger was de eerste nummers niet helemaal bij stem, maar dit werd later helemaal goed gemaakt. Het optreden is energiek, de bandleden springen en bewegen over het podium wat aanstekelijk werkt. Al snel weten ze het publiek mee te krijgen en springt en danst dit mee. Technisch zit het geheel goed in elkaar waarbij mij persoonlijk het drumwerk in positieve zin opviel. Voor mij één van de favorieten van vanavond.

  
vlnr op deze strip Sunrise, Static Noise, Awaiting Seasons

Sunrise
Ook Sunrise uit Veldhoven weet al snel het publiek te boeien met hun Alt-rock. Direct valt hun zanger/frontman David op, duidelijk te zien dat hij naast zang ook acteer ervaring heeft. Hij weet het publiek te boeien en te interesseren voor hun muziek, erg bewegelijk en een beetje arrogant, maar weet duidelijk zijn teksten over te brengen. Ook bassist Willum heeft een energieke podium presentatie. De nummers zijn stevig, melodieus, goed doordacht en worden technisch goed gebracht. Zeker een kanshebber voor de volgende ronde wat mij betreft.

Static Noise
Deze Tilburgse band Static Noise was mijn tweede favoriet van vanavond. Zij brengen Metal met een heel eigen geluid, moeilijk te omschrijven maar progressieve en alternatieve Metal dekt de lading wel. De nummers zijn dan weer hard, snel en erg melodieus, dan weer traag en zwaar. Een goede afwisseling in de nummers op zich maar ook in de set. Jammer genoeg lopen de eerste twee nummers niet helemaal lekker, maar ook nu weer wordt dit later ruimschoots goed gemaakt. De frontman/zanger heeft een goede uitstraling en het totaal is een energiek, bruisend optreden wat een onuitwisbare indruk achterlaat.

Superzult
Het één-na-laatste optreden van vanavond is voor het Valkenswaardse trio Superzult. Ze spelen stevige Bluesrock, maar helaas niet overtuigend. De bassist verveelt zich op het podium en straalt dit ook helemaal uit. Ook de gitarist houdt zich zichtbaar in en komt eigenlijk pas in het laatste nummer, tijdens een geweldige solo, helemaal uit de verf. Het blijft vrij standaard rockmuziek, waar de drie heren weinig meerwaarde aan toe te voegen hebben.

Eadwulf
Deze Helmondse vijfmansformatie Eadwulf speelt keiharde Death-metal, zonder concessies. Een muur van gitaargeweld wordt over het publiek uitgestort. Technisch redelijk tot goed,
de breaks zijn strak en lekkere vette rifs. Hellaas hebben de nummers weinig afwisseling en is de zang/grunt erg zwaar, monotoon, maar vooral ook onverstaanbaar. Het geheel doet erg statisch aan op het podium. Goede death-metal, maar zeker niet bijzonder.

Na het tellen van de stemmen van Eadwulf was het tijd voor de uitslag van vanavond. Plaats acht is voor het laatste optreden, Eadwulf, op zeven gevolgd door The Beathovens en op zes is geëindigd, Rapaille uit Oss. Ex aquo op vijf, dus door naar de volgende ronde, Awaiting Seasons en Sunrise. Op drie Static Noise, op twee, de jonge honden, The Unpredictable en een verassende eerste plaats voor Superzult. Deze laatste vijf bands gaan door naar de halve finales van 5 tot en met 9 april in de kleine zaal van 013.
Meer foto's van Ellen van Geel kun je hier vinden.
Wordt vervolgd...........

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, DANS

11 02 06 - 10:30

Manolo Franco met Flamenco in Vrije Geluiden

Bron: Vrije Geluiden

Flamenco gitarist Manolo Franco Barón (foto rechts in het midden) werd geboren op 14 Juli 1960 in Sevilla en aldaar vermoed men dat hij met een gitaar in zijn armen geklemd op de wereld kwam. Hij werd ster in eigen land, toen hij in 1984 de trofee der trofeeën won: de Giraldillo del Toque. Een wedstrijd die gaat tussen de echte maestro's van de Cante Jondo. De prijs werd hem unaniem toegekend door een jury die bestond uit niets dan grote namen onder wie Manolo Sanl ¹car, et Paco de Lucia. Zij hielden bij de beoordeling rekening met de drie facetten van het gitaarspel : de begeleiding van zang, dans en het soleren. Manolo overtrof iedereen in alle drie de categorieën. En Paco de Lucia zei over hem: " Manolo Franco is één en al inspiratie, heeft een sprankelend gitaarspel en zit vol nieuwe ideeën. Met alles wat hij brengt, brengt hij het bewijs van een volslagen technische perfectie. Hij toont een bezetenheid voor Flamencomuziek en voor al wat de Flamenco eigen is. Deze magistrale beheersing ontsnapt hem nooit en te nimmer." Manolo Franco verdiende jarenlang zijn sporen als begeleider van vele zangers en steeg naar de top met Antonio Mairena en Calixto Sanchez. Nu treedt hij zelf meer op de voorgrond. Hij speelt de komende maanden in ons land. Uitzending: Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 Vrije Geluiden. Flamenco Concerten: Speel lijst

Onderwerp: MUZIEK

10 02 06 - 00:03

Mich en Scène windt Beauforthuis om haar vinger

Tekst Mieke Kreunen

Mich en Scène is de naam waaronder Micheline van Hautem en Frederik Caelen de podia veroveren. Een buitengewoon charmant en getalenteerd stel dat voor de tour die ze nu doen worden vergezeld door Frank de Kleer op gitaar en Herman de Rycke op contrabas. Mich en Scène kwam voor het eerst in de bekendheid met hun succesvolle debuut cd 'Songs of Jacquel Brel' en hun nieuwe cd 'Madame' is een ode aan de grote zangeressen die door Micheline en Frederik bewonderd worden. De Belgische Micheline die New York als haar thuisbasis beschouwt, heeft ook ondermeer in Australië, Engeland en de VS succes geboekt. In de aankondiging lezen we dat Mich en Scène een heel eigen stijl heeft gecreëerd die zij 'cabaroque'n roll' noemen en die een mix is van de rockroots van Micheline, de klassieke achtergrond van Frederik en Spaanse en Franse invloeden. Het concert donderdagavond in het Beauforthuis is een extra concert en de zaal is niet uitverkocht. Gaandeweg het optreden wordt ons steeds minder duidelijk hoe het komt dat het intieme theater niet tot de nok toe gevuld is met publiek. Als het optreden begint is pianist/accordeonist Frederik Caelen de eerste die het podium betreedt, direct gevolgd door Micheline van Hautem die het nummer 'Mademoiselle' inzet. Ze krijgen al snel gezelschap van Frank de Kleer en Herman de Rycke en na afloop vertelt Micheline dat dit een speciaal programma is met een combinatie van nummers van 'Madame' en van 'Brel'. Het is hun eerste optreden na zes weken in India en ze moeten weer helemaal wennen. 'Het vlakke land' is daarvoor natuurlijk het perfecte nummer. Micheline is een geweldig zangeres met een enorme uitstraling en expressie. Ze windt het publiek in het intieme zaaltje van het Beauforthuis vanaf het eerste nummer om haar vinger en de toeschouwers hangen als betoverd aan haar lippen.

Ik vond het (eigenlijk voor het eerst) ontzettend jammer dat er in het Beauforthuis alleen maar tijdens het eerste nummer gefotografeerd mag worden, omdat we via de foto's die we nu hebben maar een hele kleine fractie kunnen laten zien van wat er allemaal aan Micheline te kijken valt. Hoewel het goede foto's zijn, doen ze door die omstandigheden Micheline en haar band beslist tekort. Ze is er met heel haar lichaam en ziel en door de passie die Micheline in haar performance heeft krijgen de nummers hele andere dimensies. Ze ziet kans om aan toch hele bekende chansons als 'Valse de mille temps' en 'Au Suivant' (zoals ze zegt het meest mannelijke nummer van Brel) haar eigen signatuur te geven waardoor het boeit alsof het een nieuw nummer is. Nieuw voor het publiek is ook om het refrein van 'Bruxelles' nu eens in het Frans mee te zingen in plaats van het "daar mijn opa zaliger, daar mijn oma zaliger" maar iedereen zingt enthousiast mee. Veel kippenvelmomenten waren er ook in dit optreden zoals bij het nummer 'Je suis malade' van Edith Piaf en het ontroerende 'Moenie weggaan nie', een Zuid Afrikaanse vertaling van het beroemde 'Ne me quitte pas' van Jacques Brel. Prachtig vond ik het nummer 'Accordeoniste' waarbij Micheline contact maakt met al haar muzikanten maar uiteindelijk helemaal valt op accordeonist Frederik en hem vraagt om het nog niet te laten ophouden. Dat er op meer dan één manier magie is tussen deze twee is glashelder, vooral ook in het duet van Micheline en Frederik 'Bon Dieu'. Dat de rol van 'femme fatale' Micheline als een handschoen past laat ze zien in 'Cell Block', 'Cry me a river' en 'Dirty'. Een bijzonder veelzijdige zangeres die ook uitstapjes naar de jazz niet schuwt. Zeker niet onvermeld mag de rol van Frederik Caelen blijven. Hij is eerder een co-ster dan Micheline's begeleider en een ware partner op muzikaal (en persoonlijk) gebied. Als je nog nooit van Mich en Scène gehoord hebt, dan heb je echt iets gemist. Hans en ik waren allebei enorm onder de indruk van hun optreden en vol bewondering voor de talentvolle Micheline en Frederik. Als je de kans hebt om naar het optreden te gaan dan garandeer ik je dat je ervan zult genieten. Mocht dat niet mogelijk zijn dan moet je helaas de betoverende charme van Micheline on stage missen maar dan kun je in ieder geval nog via de cd's wegdromen bij de geweldige muziek. Mich en Scène - website Bezetting Micheline van Hautem - zang Frederik Caelen - piano en accordeon Franks de Kleer - gitaar Herman de Rycke - contrabas Geïnteresseerd in de CD's?

Mich En Scene" > Madame Mich En Scene

Sings Jacques Brel 2003 Mich En Scene

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

08 02 06 - 23:43

Girls Wanna Have Fun in wervelende theatershow

  
Door Paolo met foto’s van Mieke Kreunen (klik foto's voor vergroting)

Dinsdagavond 7 februari vond in het Theater Castellum in Alphen aan den Rijn de eerste try-out voorstelling plaats van de inmiddels tot een gedegen podiumact uitgegroeide Girls Wanna Have Fun. Girls Wanna Have Fun is een ‘meidengroep’ die in 1990, aanvankelijk als éénmalige gelegenheidsformatie, door de zangeres Lies Schilp (artistiek leidster) werd opgericht. In de vooraankondigingen veelbelovende aanbevelingen: 'enerverend muziekspektakel', 'energieke aanstekelijke show met steeds wisselend repertoire van Dietrich tot Queen, van Elvis tot Radiohead', een 'spetterend en kleurrijk meidenfeest, het dak eraf van begin tot eind'. De eerste echte theatershow ging in 2003 van start met als hoogtepunt een optreden in Carré en de ‘Girls’ vierden vorig jaar hun 15-jarig jubileum met een optreden in de Melkweg te Amsterdam. Ook waren ze regelmatig te zien op diverse bekende festivals zoals Oerol, Dauwpop en in het Vondelpark Openlucht Theater. Lees binnenkort meer over de historie van de Girls in een achtergrondartikel dat over enkele dagen in dit magazine zal verschijnen.

Het nieuwe theaterprogramma staat in het teken van Jerney Kaagman, voor de meeste Girls een stijlicoon, een idool uit het muzikale verleden, een voorbeeld van een in meerdere opzichten zeer geslaagde carrièrevrouw in de muziekwereld. Deze rode draad wordt aan het publiek aangeboden in de vorm van een drietal videofragmenten, waarin Jerney Kaagman zelf aan het woord is en de meiden toespreekt. Het repertoire bestaat vervolgens uit zeer uiteenlopende voor de ervaren popliefhebber 'old time favourites'. Elke Girl heeft in principe in het programma een eigen artistieke inbreng, maar Monique Klemann (Loïs Lane) heeft voor deze tour de eindverantwoordelijkheid voor de uiteindelijke muzikale vormgeving op zich genomen. Het resultaat is een inderdaad zeer levendige, swingende, gevarieerde en artistiek verantwoorde performance. De meiden hebben er duidelijk zelf ook veel plezier in, zij maken er een waarlijk feest van, waar je als toeschouwer het gevoel bij krijgt er ook helemaal aan deel te mogen nemen.

  

De travestie-act Vera Springveer als vaste Girl kreeg een prominente rol bij haar vertolking van de nummers ‘Spread Your Wings’ (Queen) en ‘Pink’. Frederique Spigt als Elvis met ‘I Just Can’t Help Believing’) en de cabareteske performance door Neel van ‘It’s Oh So Quiet’, waren verrassend. Mieke (Giga) Stemerdink sloot de eerste set als een echte theaterdiva af met een eigenzinnige en imposante vertolking van ‘This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us’ en was daarbij gehuld in een bijpassend theatraal gewaad. De uitvoering van ‘Gimme Shelter’ van de Stones door de gehele groep was zeer overtuigend en ook muzikaal gezien één van de toppers van de avond. Absolute vocale uitblinker - wat een prachtige stem! - was voor mij Janice Williams, die sinds 1999 aan de groep werd toegevoegd. Haar vertolking van het finalenummer ‘Freedom van George Michael stond, net als zijzelf overigens, als een huis en bracht de gehele zaal op de been en aan het swingen. Maar natuurlijk was het toen nog niet afgelopen. Bij een ode aan Jerney Kaagman mocht een medley van de oude Earth & Fire nummers natuurlijk niet ontbreken, zodat deze in de vorm van de eigenlijk obligate toegift als slotspektakel werd opgediend.

Eigenlijk waren alle meiden gewoon goed. En met name het plezier, dat ze zelf duidelijk hebben gehad tijdens de voorstelling, werd daarbij en natuurlijk ook daardoor ruimschoots overgedragen op het publiek. Dat er bij deze try-out voorstelling wel een paar kleine dingetjes fout gingen, zal waarschijnlijk de meeste toeschouwers niet eens zijn opgevallen en hoort eigenlijk ook een beetje bij een dergelijk feestelijk gebeuren. Een toeschouwster vatte desgevraagd haar oordeel over de voorstelling kort maar krachtig samen: ‘zinvol muziekgeweld’. En daar kan ik het helemaal mee eens zijn.

  

Tenslotte nog een welverdiende pluim voor de geluidstechnici, de sound was bijzonder goed en zeker voor een eerste try out voorstelling. Mogelijk dat de goede akoestiek van het nieuwe Castellum Theater daar ook nog een positieve bijdrage aan heeft geleverd. De mensen van het licht moeten nog wel even wat puntjes op de i zetten. Wat mij betreft mogen dit soort muzikale feesten veel langer duren. Gelukkig is Girls Wanna Have Fun in de voltallige bezetting nog diverse malen in het gehele land tijdens de theatertour tot medio april a.s. te zien (kijk bij Events op de website voor de speellijst). Een absolute aanrader dus!
Jammer dat de speciaal voor deze theatertour geproduceerde (bootleg) DVD, met daarop een selectie van voorgaande succesnummers, niet op tijd klaar was en dus niet meteen na afloop van de voorstelling kon worden meegenomen.

Girls Wanna Have Fun - website

Bezetting zang
Lies Schilp
Inge Bonthond
Monique Klemann
Suzanne Klemann
Fréderique Spigt
Manuela Kemp
Mieke Stemerdink
Vera Springveer
Janice Willams
Neel
Robbie Schmitz

Band:
Marianne Stel - toetsen
Joyce Grimes- bas
Dalal Marouf - gitaar
Astrid Akse - gitaar
Tessa Boomkamp - drums

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

06 02 06 - 20:20

Mariza de fadista en diva zonder weerga in The Choice - 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel

In de bijna uitverkochte grote zaal van 013 Tilburg speelde op zondag 5 februari, de Portugese Mariza met haar begeleidingsband. Aangekondigd als “de nieuwe koningin, de fadista onder de fadista’s en diva zonder weerga”, beloofde dit een spannende avond te worden.

Het concert startte met een kort instrumentaal stuk van de drie gitaristen: António Neto klassiek gitaar, Vasco Sousa bas gitaar en Luis Guerreiro Portugese gitaar, waarna Mariza het podium opliep en met een ingetogen rustig nummer direct de superlatieven in de aankondiging waarmaakte. Ze zingt makkelijk en gaat helemaal op in de muziek, al zingend vertelt ze het verhaal met haar muziek. Tijdens de nummers weet ze haar stem optimaal af te wisselen, dan weer ingetogen en rustig, dan weer hard en loepzuiver. Ook schroomt ze niet om stiltes te laten vallen in de nummers, je kunt met momenten een speld horen vallen in de zaal.
Het zijn niet alleen de ‘zware’ fadonummers die gespeeld worden, ook luchtige, vrolijke up-tempo nummers passeren de revue, waarbij Mariza al dansend over het podium beweegt.

Tussen de nummers door praat ze letterlijk met het publiek, ze vertelt haar verhaal over wat de nummers voor haar betekenen. Zo vertelt ze dat ze voor haar laatste cd ‘Transparante’ naar Brazilië is afgereisd. Daar heeft ze met muzikant en producer Jaques Morelenbaum samengewerkt aan dit derde album. Hiermee weet ze een brug te slaan tussen de verschillende culturen in haar leven (Afrika, Brazilië en Portugal) en weet ze steeds meer haar eigen sound te vinden. Na dit gezegd te hebben zingt ze “Meu fado meu”(= mijn eigen fado).

Afwisselend worden de nummers begeleid door de verschillende muzikanten, voornamelijk door de drie gitaristen maar daarbij ook ondersteunt door Jo ¢o Pedro Ruela percussie, Paulo Moreira cello, Antonio Barbosa violin en Ricardo Mateus op viola. De muzikanten krijgen ook tijd voor een instrumentaal nummer, een guitarreria. Tijdens dit nummer is er ruimte voor verschillende solo’s waarbij vooral de bassolo er wat mij betreft uit sprong.

  

Mariza verteld dat ze bij wijze van hobby literatuur en cultuur onderzoekt, een belangrijke dichter hierbij is voor haar Jorge Fernando. Verschillende nummers van haar komen van zijn hand. Maar ook zingt ze de liedjes van Amalia Rodrigues, waarmee ze nogal eens wordt vergeleken. De laatste vier jaar is vooral geïnspireerd door Carlos Do Carmo, haar leraar maar vooral ook vriend.
Naast de fado onderzoekt Mariza ook de volkscultuur van Portugal, ze probeert ook deze invloeden in haar muziek te verwerken. Bij wijze van voorbeeld speelt ze een oud folknummer uit het zuiden van Portugal getiteld ‘rok’ waarbij ze al zingend haar rok laat dansen over het podium.

Mariza, geboren in Mozambique, haar vader Portugees en haar moeder Afrikaans, groeit op in Lissabon. Hier hebben haar ouders een Taverne in de wijk ‘Mouraria’, de bakermat van de fado. Hier hoor je op iedere straathoek fado, dus ook in de taverne van haar ouders. Haar vader leerde haar al fado toen ze vijf jaar oud was. Hij gebruikte hierbij prenten en tekeningen om haar de tekst te laten onthouden. Maar naast fado luisterde ze ook naar jazz, blues, gospel en Braziliaanse liederen. Om ook haar Afrikaanse invloeden te benadrukken zingt ze een liedje over haar oma in Mozambique, een fado maar met duidelijke Afrikaanse invloeden.
Als laatste nummer heeft Mariza gekozen voor haar favoriete fado ‘Primavera’ een geweldige vertolking met een overweldigend slot wat iedereen in de zaal kippenvel bezorgde. Een staande ovatie volgde.

Een toegift kon niet uitblijven, Mariza begint met een verhaaltje van die middag. Ze was in Tilburg aangekomen en werd rondgeleid door 013. Hierbij kwamen ze in één van de andere zalen uit waar op dat moment de ‘Metal Matinee’ gehouden werd. Ze vroeg zich af waar ze terecht was gekomen en wat voor publiek ze voor zich zou krijgen die avond.
Voor de toegift vraagt ze het publiek zich te verplaatsen naar een taverne in Lissabon. Geheel onversterkt, zonder microfoons, brengt ze met de drie gitaristen de toegift ten gehore. Fenomenaal hoe ze onversterkt de hele zaal weet te vullen met haar stemgeluid en ook de zachte passages over kan laten komen. Weer kippenvel en een staande ovatie.
Als laatste nummer heeft ze gekozen voor het bekende engelse nummer ‘Summertime’. Ze weet het op geheel eigen wijze te vertolken: slow, jazzy maar toch met haar eigen fado invloeden. Een mooi slot voor deze geweldige avond.

Mariza - website

Bezetting
Mariza “ vocal
Luis Guerreiro “ portuguese gitar
António Neto “ classic gitar
Vasco Sousa “ bas
Paulo Moreira “ cello
Antonio Barbosa “ violin
Ricardo Mateus “ viola
Jo ¢o Pedro Ruela - percussion

CD en DVD

Transparente Mariza

Mariza - BBC Sessions Live Mariza

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

06 02 06 - 10:54

Hein van de Geyn's Baseline in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

De tweede helft van het dubbelconcert wordt verzorgd door Hein van de Geyn's Baseline. De aankondiging luidt: "Baseline 'gaat over melodie, sfeer en sound', zo zeggen de musici zelf. Het trio, met als constante het machtige en toch verfijnde basgeluid van Van de Geyn, mengt jazz met Braziliaanse klanken, folk en modern klassiek waarbij de nadruk ligt op subtiele elegantie". We hebben er hoge verwachtingen van en worden niet teleurgesteld. Vanaf het moment dat Hein van de Geyn, drummer Hans van Oosterhout en gitaris Ed Verhoeff het podium betreden zit de sfeer er meteen in met de standard 'I hear a rapsody' die gevolgd wordt door de new-age-achtige eigen compositie 'Green book', een nummer dat Hein oorspronkelijk schreef voor gitaar. Hein begon ooit met gitaar voordat hij via de basgitaar bij de contrabas en de jazz terecht kwam. Hij en Hans van Oosterhout hebben het vak geleerd in de school van Jack van Poll die zij beschouwden als de Art Blakey van Brabant, zo vertelt Hein tussen twee nummers door. Dat het leven van een jazzmuzikant zich niet altijd vanzelfsprekend ontwikkeld wordt ook duidelijk als Hein vertelt over zijn Amerikaanse en Braziliaanse periodes. Het bijzondere aan dit trio is dat de bas zo'n grote rol speelt en dat is zowel te horen als te zien want Hein van de Geyn is een genot om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Het is bijna net alsof hij danst met zijn bas waarmee hij tijdens het spelen als het waren versmelt in één beweging. Dit in tegenstelling tot gitaris Ed Verhoeff die op een hele andere manier in de muziek opgaat waarbij de beweging als het ware implodeert in zijn rechterhand en je af en toe alleen wat mimiek ziet in zijn gezicht. Voeg daar nog bij het vloeiende levendige spel van Van Oosterhout en je zult begrijpen dat er ook heel wat te kijken valt bij Baseline. Maar vooral is het genieten geblazen vanwege de schitterende muziek zoals het nummer 'Winter', waarover Hein een aardige anekdote vertelt. Hij was een cd aan het maken met Lee Konitz maar ze kwamen in tijdnood en Konitz moest weg. Hij heeft toen het nummer 'Winter' in verschillende uitvoeringen opgenomen om de cd compleet te maken en tussen de andere nummers doorgeplaatst waardoor het als een rode draad ging functioneren. Het is aan alles te merken dat Van de Geyn heel veel solo heeft gespeeld. Dat gaat hem heel goed af, zelfs als hij op een bepaald moment een solo voor twéé bassen speelt in het nummer dat begint als 'Fridge Blues' maar in het midden overgaat in 'Basic blues'. Het is leuk om te zien dat niet alleen het publiek maar ook drummer Van Oosterhout volop zit te genieten terwijl zijn vriend soleert. Na het Braziliaans geïnspireerde 'Maria' en de Miles Davis standard 'Nardis' wordt het concert afgesloten met 'Emerald Dream' dat geschreven werd door Hein en Ed. Hoewel het laat is besluit het publiek toch dat ze er nog ééntje gespeeld moet worden en dwingt na een aanvankelijke aarzeling toch nog een toegift af. Het wordt een 'Phantasy in A'-solo van Hein die door Ed Verhoeff wordt opgepakt en voortgezet met 'Someday my prince will come'. Dit is het soort jazz waar ik met volle teugen van geniet, net als de muzikanten trouwens die er ook zichtbaar plezier in hebben. Dan heb ik het natuurlijk over het fantastische, nu eens tedere en dan weer meeslepende spel van Hein van de Geyn, het poëtische drumwerk van Hans van Oosterhout en het zinderende gitaarspel van Ed Verhoeff. Baseline is op 4 maart nog te zien in Lantaren/Venster in Rotterdam maar wie Hein van de Geyn wil zien spelen kan ik ook het programma Two portraits of Chet Baker aanraden waar we eerder in dit magazine over schreven. Hein van de Geyn - website Hans van Oosterhout - website Ed Verhoeff - website Geïnteresseerd in een CD?

Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

05 02 06 - 21:52

Good old jazz - Soesja Citroen in Bimhuis

Door Mieke Kreunen

'The Singer & The Songwriter' heet het programma waarmee Soesja Citroen het eerste deel van het dubbelconcert in het Bimhuis voor haar rekening neemt. Na de pauze staat Hein van de Geyn's Baseline geprogrammeerd maar daarop kom ik terug in een apart artikel. Wel is het opmerkelijk dat de twee programma's echt helemaal niks met elkaar gemeen hebben behalve het feit dat de hoofdpersonen - Soesja Citroen en Hein van de Geyn - allebei 25 jaar professioneel jazzmuzikant zijn. Normaal gesproken ligt het niet voor de hand om musici met elkaar te vergelijken maar als ze samen staan geprogrammeerd ontkom je er bijna niet aan en wordt het contrast nadrukkelijk zichtbaar. Soesja Citroen is naast jazzzangeres ook songwriter en dat betekent dat in haar programma vooral eigen werk te horen is. Melancholie is een belangrijk thema bij Soesja Citroen en dat komt bijna in al haar teksten terug. Haar nummers zijn melodische ballads over verloren liefdes en vergane tijden. Deze melancholische uitstraling roept een sfeer op die ondersteund wordt door de begeleiding van bassist Ruud Ouwehand en pianist Berend van den Berg, hoewel zij ook van tijd tot tijd wat eigen ruimte opzoeken. Dat Soesja k n scatten horen we in 'I ain't get any younger' (gebaseerd op een blues van Benny Carter) maar naar mijn idee heeft dat haar voorkeur niet, te meer omdat haar zelfgeschreven teksten een belangrijke rol spelen in de nummers. Dat nostalgie een belangrijk thema voor haar is wordt ook duidelijk als ze zegt dat ze vaak geïnspireerd wordt door oude 78-toerenplaten. Het nummer 'Good old jazz', gaat over het afstoffen van die mooie oude platen met hun prachtige hoezen. Ook over haar ouders schreef ze teksten bijvoorbeeld het nummer 'Song for Ma' over haar moeder, die de prachtigste geluiden wist te toveren uit haar Bechstein, en in 'Don't cry baby' over haar vader die van huis moest. Deze twee songs zijn tevens de titelsongs van haar laatste CD's - Song for Ma uit 1991 en Don't cry baby uit 2005 - waarvan de laatste prominent in een koffertje op het podium stonden te pronken (zie ook linkje hieronder). Over mannen hoef je Soesja niets meer te vertellen, zo zingt ze in 'Wise women know', een nummer geïnspireerd op blues-zangeres Alberta Hunter, want ze proberen het gewoon steeds weer: 'Samba with the blues'. Soesja Citroen en haar begeleiders zijn vakmensen en verzorgen een aangenaam jazzconcert dat in mijn ogen uitstekend tot zijn recht komt in een jazzclub of via de CD bij de open haard. Voor de liefhebbers van vuurwerk en muzikale ontdekkingstochten is dit programma echter wel te braaf. Bezetting Soesja Citroen - zang Berend van den Berg - piano Ruud Ouwehand - bas Linkje voor de CD

Don't Cry Baby
Soesja Citroen

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

03 02 06 - 12:14

Geen risico met Dayna Kurtz in het Paard van Troje

Door Serge Julien, Foto's Martin Bols (klik voor vergroting)

“So, I got 15 minutes to make you happy? That gives a lot of pressure”. Dit zijn de eerste woorden van singer/songwriter Dayna Kurtz tot haar publiek dat vanavond naar het Paard van Troje in Den Haag is gekomen voor een 'No Risk' Concert. Bij deze concerten geldt dat je je geld terug krijgt als je het binnen 15 minuten niks vindt. Het wordt echter al snel duidelijk dat niemand gebruik maakt van deze optie, maar besluit om de avond verder door te brengen met de uit New York afkomstige Dayna Kurtz. Bij haar lijkt de spanning inmiddels ook weg te zijn, want na de eerste drie “cruciale” nummers trekt ze haar te warme laarzen uit, gooit die naast zich neer en gaat er lekker “cozy” bij zitten.

Er is trouwens maar weinig New Yorks te horen aan de muziek van Kurtz. We horen vooral folk liedjes met zuidelijke jazz, blues en countryfolk invloeden die soms ook lekker broeierig overkomen. Kurtz begeleidt zichzelf op een acoustische gitaar, maakt hier en daar gebruik van een slide en speelt in een enkel nummer op een banjo.
Dayna Kurtz is niet direct een bekend klinkende naam maar deze dame timmert alweer een jaar of 15 aan de weg. Na vele demo’s en live optredens komt in 2002 eindelijk haar debuut CD uit onder de titel ‘Postcards From Downtown’. Twee jaar later volgt het prachtige en uitstekend ontvangen ‘Beautiful Yesterday’, waarvan vanavond ook nummers worden voorgedragen zoals Amsterdam Crown en Love Where Did you Go. Dit laatste nummer roept qua sfeer beelden op van de lievelingsstad van Kurtz: New Orleans.

De liefde voor deze stad uit ze vanavond ook in de ballade Nola van haar net uitgekomen cd ‘Another Black Feather’, waarvoor ze de nummers schreef tijdens een eenzaam verblijf in een sobere hut zonder elektra in de Sonoran woestijn in Arizona. Van deze cd speelt ze eveneens het bluesy Showdown, een beklemmend mooie It’s The Day Of Atonement 2001, geinspireerd door de ramp van 11 september 2001, alswel het tijdens het eerste cruciale kwartier gespeelde wonderschone Venezuela. Doen deze songs het op cd al goed met meerdere instrumenten, op het podium komen ze met slechts gitaarbegeleiding en spaarzame belichting net zo sterk uit de verf. Haar zangstem is krachtig en donker en roept vergelijkingen op met die van Marianne Faithfull maar ook met meer getinte artiesten als de in vergetelheid geraakte Tanita Tikaram of zelfs een donkere artieste als Tracy Chapman die ook muzikaal dicht in de buurt komt. De toon en inhoud van de nummers varieert van romantisch, dramatisch tot vrolijk. In welk geval ook, Kurtz weet je steeds weer te grijpen met haar doordringende stemgeluid.

Ze covert ook songs van anderen. In de toegift pakt ze uit met het van het nieuwe album afkomstige heerlijke tot jazzy getransformeerde All Over Again van Johnny Cash wat wordt vervolgd met een werkelijk verbluffende en intense versie van het nummer Joy In Repetition van Prince. Kurtz zet het nummer volledig naar haar hand en presteert het om naar mijn smaak het origineel te overtreffen. Magistraal!
Dayna Kurtz mag dan een relatief onbekende naam zijn, ze kan makkelijk in het rijtje worden gezet van artiesten als tijdsgenoten Beth Hart en Norah Jones (die trouwens meedoet op de CD Beautiful Yesterday) maar ook in het rijtje van oudgedienden als Marianne Faithfull Tom Waits en Leonard is zij niet misplaatst. BillBoard schreef: "...she could be Leonard Cohen's spiritual daughter". Als Dayna Kurtz dit soort liedjes blijft maken loop je in geen enkel opzicht ‘risico’! Prachtig!

Dayna Kurtz site

Geïnteresseerd in de CD?

Another Black Feather
Dayna Kurtz