Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

31 12 05 - 11:00

Orpheus meets After Forever.

Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)

Met de klanken van Tool’s “Undertow” op de achtergrond stroomde de grote zaal van het Tilburgse 013 langzaam vol. Al direct bij binnenkomst viel de diversiteit aan mensen op. Naast de verwachte “Metalfans” waren het ook aanhang en familieleden van de “Koninklijke Harmonie Orpheus” die de zaal vulden. Tegen 20:00 uur werd het publiek in twee talen welkom geheten (er waren ook genodigden uit Frankrijk, België en Duitsland in de zaal). De avond zou bestaan uit drie delen. Als eerste een set van Orpheus, gevolgd door een set van After Forever. Het derde en laatste deel is waar we allen voor gekomen waren, Orpheus meets After Forever.

Deel 1: Orpheus
Koninklijke Harmonie Orpheus, opgericht in 1864, betrad in kleine groepjes het podium. Ze hadden een zestal bekende rocknummers ingestudeerd, zo werd tijdens de inleiding verteld. De Harmonie werd versterkt met een drummer en gitarist, geleend van de rockacademie. Toen iedereen een plek op het podium gevonden had werd van start gegaan met ‘Paint it black’ van de Stones. Orpheus startte vrij ingetogen en rustig, maar eenmaal op volle sterkte was het overweldigend, vooral het bekende deuntje van ‘Tour of Duty’ bezorgde velen kippenvel. Hierna het bekende (en ook verwachte) ‘Nothing else matters’ van Metallica. In tegenstelling tot de concerten van Metallica en Deep Purple met symfonieorkesten, moet Orpheus het doen zonder strijkers en harpen. Desondanks weten ze de nummers goed te vertolken en vooral de stevige, harde passages slaan in als een bom. Ook U2’s ‘Sunday, bloody Sunday’, Deep Purple’s ‘Smoke on the Water’ en ‘Another day’ van de Beatles worden geweldig vertolkt.
Voor het laatste nummer komt ook Floor Jansen het podium op, zij zingt met Orpheus het nummer ‘Weak’ van Skunk Anansie. Een geweldige afsluiter van het eerste gedeelte.

Deel 2: After Forever
Na een korte pauze (er moeten zestig mensen het podium af) was het tijd voor After Forever. Ze speelde een korte set van een zevental nummers. Het intro werd gestart voor het eerste nummer ‘Enter’, de zes bandleden betreden het podium en al snel verdwijnt gitarist Sander Gommans rechts in de coulissen. Zijn versterker doet het niet, gedurende de hele set wordt er van alles geprobeerd maar het apparaat komt niet tot leven. Ook een tweede versterker die tijdens de set, tussen de nummers door erbij wordt gezet biedt geen uitkomst. Gelaten moet hij toezien hoe zijn collega’s de nummers ook zonder hem kunnen vertolken, echter een stuk minder vet zonder tweede gitaar. Wel komt hij geregeld het podium op, met zijn gitaar werkloos om zijn nek, om zijn gruntpartijen te zingen. Ondanks het ontbrekende gitaar geluid van Sander weten de overige bandleden een strakke set neer te zetten. Mede door de geweldige stem van Floor Jansen. Met een zichtbaar plezier en enthousiasme spelen ze na ‘Enter’ de eigen nummers; ‘Come’, ‘Bounderies Are Open’, ‘Living Shields’, ‘Attendance’ en ‘Follow In The Cry’. Als afsluiter van deze set spelen ze de Europecover ‘Final Countdown’ (persoonlijk had ik dan liever nog een eigen nummer gehoord).

Deel 3: Orpheus meets After Forever
De pauze werd gebruikt voor het in ere herstellen van de versterker van Sander. Al snel wisten de techneuten het apparaat werkend te krijgen voor het afsluitende en belangrijkste gedeelte van het concert.
Vanaf de start ‘Childhood In Minor’ en ‘Beautiful Emptiness’ was duidelijk dat de “metal” van After Forever uitstekend te combineren valt met het “metaal” van Orpheus.
Het geheel staat als een huis, de arrangementen van Orpheus kloppen als een bus en stuwen de muziek van After Forever tot nog grotere hoogte. Ook de extreem snelle passages van onder andere ‘Beyond Me’ worden door Orpheus met gemak gevolgd.
Hierna volgde het al lang niet meer gespeelde ‘Intrinsic’ en ‘Through Square Eyes’.
Een persoonlijk hoogtepunt was het ingetogen ‘Eccentric’, de ballad werd op geweldige wijze gezongen door Floor, met naast het pianospel van Joost van den Broek heel intiem de blazers van Orpheus. Meteen gevolgd door het stevige ‘Forlorn Hope’ en ‘Being Everyone’.
Voor het laatste nummer sloeg het noodlot weer toe. De mengtafel van het orkest had het begeven. Net toen Floor Jansen dit aan het publiek uitlegde en voorstelde om een nummer zonder orkest te spelen kwam Joost met de mededeling dat de techniek hersteld was. Alsnog werd het laatste nummer met Orpheus ingezet: ‘Monolith Of Doubt’. Na een welgemeend en oorverdovend applaus werd het nummer ‘My Plegde Of Allegiance Part I’ als toegift gespeeld. Een geweldige afsluiter voor een geweldig concert.
Ondanks de technische tegenslagen toch een van de mooiste concerten die ik dit jaar bezocht heb. Een mooi initiatief en ik hoop dat dit in de toekomst nog een vervolg gaat krijgen.

Geïnteresseerd in CD's van After Forever?

Invisible Circles (speciale uitgave) After Forever

Remagine (inclusief DVD) After Forever

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

30 12 05 - 19:56

Chet Baker 'zingt' meer dan ooit

Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Dat Fay Claasen een geweldige zangeres is hebben we al eerder mogen ervaren. Op de eerste CD vertolkt zij op wonderbaarlijke wijze de instrumentale nummers uit de vijftiger jaren die Chet met het Gerry Mulligan Quartet opnam. Zij neemt met haar stem de trompetpartijen waar met dezelfde subtiele precisie en zuiverheid die we van Chet kennen. Vooral de up-tempo nummers zijn erg knappe vocale staaltjes maar kunnen mij toch minder bekoren dan de wat langzamere nummers. De baritonsax van Jan Menu laat de aanwezigheid van Mulligan goed herleven. De Mulligancompositie 'Line for Lions' waar de CD mee begint en als 'vocale trompet'/baritonsax-duo afsluit, brengt weer in gedachten hoe goed die twee instrumenten op elkaar aansloten en met elkaar in balans waren bij Chet en Gerry.
Op naar CD twee waar ik eigenlijk nog het meest benieuwd naar ben. Weer opnieuw opvallend hoe Fay het 'Chet Baker' gevoel in haar zang weet te leggen. Ook de trompet van Jan Wessels draagt daaraan sterk bij. Wat is het toch, vraag ik me opnieuw af, waarom raakt die stem en het trompetspel van Chet je zo? "Chet sang through his trumpet. Bittersweet stories of pain and longing, but also of strenght and clarity", zegt Hein van de Geyn in het begeleidende CD-boekje. Daar kan ik me wel in vinden. Ook in wat Jules Deelder daarin zegt "I'd never heard a voice like it before! So near and yet so distant", is een goede typering. Analyseren helpt niet. Fay is in ruime mate in staat om Chet weer even terug te brengen. De begeleiding is daarbij perfect ondersteunend. Prachtig ingehouden pianospel van Karel Boehlee, de aanleunende bas van Hein en het vertrouwde drumwerk van John Engels. Opvallend is hoe goed de Elvis Costello compositie 'Almost Blue' in het geheel past. Ook de Jobim compositie 'Retrato em Branco e Preto' is heel bijzonder. Vooral in dit nummer wordt de meerwaarde van deze dubbelaar pas goed duidelijk: het is niet alleen een eerbetoon maar staat ook geheel op eigen benen. De eigenheid van Fay en haar begeleiders stijgt ver boven het eerbetoon uit.
Ik kijk al uit naar het optreden van deze club, op 20 januari in Musis Sacrum, nadat ik de introductie in Vredenburg eerder dit jaar gemist heb. Check voor optredens elders in het land de site van Jazzimpuls.

Bezetting:
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritone sax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - Bass
John Engels - drums

Geïnteresseerd in deze CD?
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

19 12 05 - 11:46

Bettie Serveert: Bare Stripped Naked

Tekst Mieke Kreunen

Onder de naam 'Bare Stripped Naked' doet Bettie Serveert op dit moment een aantal semi-akoestische optredens en afgelopen zaterdag waren ze in het Beauforthuis in het kader van de serie BO4U. In de aankondiging van de tour lezen we dat Bettie Serveert een rustigere, af en toe meer jazzy kant laat horen en oud materiaal zal worden afgewisseld met nieuw en niet eerder verschenen nummers. Bettie Serveert ontstond in 1991 uit de Arnhemse kunstenaarsscène en dankt zijn naam aan de tennisspeelster Betty Stöve. Eén van de bijzondere dingen aan de band is dat ze, na een goed ontvangen debuutalbum 'Palomine', meteen de oceaan overstaken en gingen touren door Amerika en Canada. Ook in Engeland en in Japan is Bettie Serveert een graag gezien gast en dat kan lang niet van iedere Nederlandse band gezegd worden. Bettie Serveert heeft een herkenbaar eigen geluid. Belangrijke ingrediënten daarvan zijn de sensuele stem van zangeres Carol van Dyk, het schitterende gitaarspel van Peter Visser en bassist Herman Bunskoeke en de melancholieke sound. We zagen ze al een paar keer eerder en steeds weer ben ik gecharmeerd van de stageperformance van de band. Ze hebben er overduidelijk plezier in, weten een prettige sfeer te creëren op het podium en de grapjes van de verschillende bandleden worden door het publiek hoorbaar gewaardeerd. De eerste set begon met 'Attagirl', het titelnummer van de laatste CD, gevolgd door 'White Dogs', 'Co-Coward' en 'Ray Ray Rain'. In het nummer 'All the other fish' was heel goed te horen waarom de sound van 'The Betties' wel eens vergeleken wordt met die van de Velvet Underground: akoustisch geluid, melancholisch en Carols zang die hier en daar zelfs een beetje aan Nico doet denken. In het verleden nam Bettie Serveert ooit een Velvet Underground Tribute op met de titel 'Venus in Furs'. In de aankondiging van 'Stefanie says' gaf Carol aan het geen probleem te vinden als het publiek deze limited edition onderling zou delen. Het album is namelijk niet meer verkrijgbaar. Schitterend vond ik 'Road Movies' waarin toetsenist Martijn Blankensteijn zijn plaats aan de vleugel even inruilde voor een kruk met de akoestische gitaar van Peter Visser. In de zaal en op het podium wordt volop genoten van de muziek en is de sfeer relaxt. Genieten is het ook van de meerstemmige zang die in de refreintjes te horen is dank zij drummer Guido Geudens en dank zij het feit dat het een kroegconcert is, en er daarom geen rookverbod is, steekt Carol er af en toe zelfs maar een sigaretje bij op. Na 'My Fallen Words', '1 Off Deal' en 'Certainlie' is het pauze (die op de achtergrond wordt opgeluisterd met iets dat klinkt als een celloconcert). De tweede set komt er wat meer tempo en swing in de muziek. Nummers als 'The Rope', '2nd Time' en 'White Tales' hadden de lekkere sound die we van Bettie Serveert gewend zijn, niet in de laatste plaats vanwege Peter Visser die wat meer uitpakte met zijn gitaarwerk en wat meer knettert dan in de eerste set. Het doet verlangen naar meer en naar echte harde rock & roll. Maar de heftige nummers blijven in dit programma uit. In 'Sugar the Pill' lijkt het even te gaan gebeuren maar houdt Visser zich toch maar in. Met 'Aufwiedersehen' wordt de set afgesloten en barst het publiek los in een daverend applaus. Het duurt lang voordat de band terug komt en als de deur weer open gaat komt alleen Carol het podium op voor een adembenemende vertolking van de ballad 'You've Changed'. Omdat dit het laatste optreden is van dit jaar is de toegift langer dan anders en worden we onder andere getrakteerd op 'Given', het schitterende 'Dreamaniacs'. Het concert wordt afgesloten met 'Heaven' en goede wensen. Ik vond het een heerlijk concert. Prachtig vond ik vooral de eerste set met die ingetogen, bijna intieme akoustische nummertjes. Bettie Serveert is een leuke sympathieke indieband met een heel eigen sound die wat mij betreft een vaste plaats heeft op onze concertagenda. Bezetting Carol van Dyk: vocals en gitaar Peter Visser: gitaar Herman Bunskoeke: basgitaar Guido Geudens: drums en background vocals Martijn Blankensteijn: toetsen Geïnteresseerd in één van de CD's?

Bettie Serveert" > Attagirl Bettie Serveert

Bettie Serveert" > Log 22 Bettie Serveert

Bettie Serveert" > Palomine Bettie Serveert

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 12 05 - 16:41

Frank Woeste, veelbelovend talent met trio in Bimhuis

klik foto's voor vergroting
Hoewel er een grap circuleert dat er slechts één persoon in Nederland is die pianist Frank Woeste kent, was de zaal van het Bimhuis voor een zondagavond aardig gevuld. De 22-jarige Woeste is van Duitse afkomst (Hannover) en woont in Parijs.
Zijn recente CD 'Mind at Play' is uitgebracht door Challenge Records, het platenlabel van onze eigen Hein van de Geyn, die het album ook produceerde. Het trio bestaat uit Matthieu Chazarenc (drums) en Mathias Allamane (bas) met Woeste op piano en Fender Rhodes.
Frank nam eerder al het soloalbum 'Outward' op als een antwoord op de vraag naar een CD, die ontstond in Korea dankzij een tour met zangerers Youn Sun Nah. Verder is hij ook te horen op de CD 'Songful' waarop hij kerkorgel speelt en een duo vormt met saxofonist Uwe Steinmetz en waarop Eric Schaefer (drums) als gastspeler op enige tracks is te horen. Woeste studeerde in Bremen en in het 'jazz Mekka' Parijs aan het conservatorium en kreeg daar o.a. les van Franse jazzpianist Hervé Sellinveel. Hij speelt in Frankrijk veel samen met leeftijdsgenoten: Nelson Veras waarmee hij een duo vormt en met trompettist Mederic Collignon. Als sideman is hij vertegenwoordigd in tal van samenstellingen zoals het Marc Wyand Quartet. en de Syvain Gontard Group. Hij studeerde verder ook bij Britse meester John Taylor die een grote inspiratiebron is voor een nieuwe generatie jazzpianisten. Als Taylor over Woeste zegt: “Excellent touch and sound. Talented composer and exciting solist”, dan is dat bijna een garantie voor een veelbelovende toekomst.

Terug naar het Bimhuis. Het eerste dat opvalt is de oude gehavende Fender Rhodes die haaks op de glimmende Steinway staat. De Rhodes speelt al meteen een rol in het openingsnummer 'Jackpot' (te beluisteren via de Jazzpodium Jukebox) en speelt verder ook een belangrijke rol in het spel van Frank en stelt hem mede in staat de luisteraar mee te nemen op klanktapijten naar onbekende droomlandschappen. De klassieke geschooldheid en de voorkeuren voor romantische componisten als Chopin en Schuman klinken door in Woestes pianospel. De ingrediënten om een belangrijk componist en een geliefde pianist te worden, zijn nu al rijkelijk aanwezig. De lichte gevleugelde touch, de combinatie van lyrisch en ritmisch spel, de rijke harmoniën, de vernieuwingsdrang en de quest naar de juiste soundscapes, maar bovenal het vermogen om je mee te nemen op zijn muzikale reizen zijn daar voorbodes van. Valkuilen zijn er ook op zijn pad. Ik denk niet dat hij te ver moet gaan met de drang om complexe gelaagdheid aan te brengen in zijn spel zoals bijvoorbeeld Brad Mehldau dat doet. Dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van zijn huidige charme. Ook is het de vraag of zijn verwerking van 'sounds' ondersteunend zal blijven of de overhand zal krijgen zoals in Uri Caine's Bedrock project. Het kan nog alle kanten op. Zijn Franse begeleiders passen perfect bij Woestes spel. De drums van Chazarenc zijn pulserend, dynamisch en open en de bas van Allamane ondersteunt zowel de harmonieën als het ritme perfect. Aan het einde van de eerste set kondigt Frank 'something completely different' aan en is benieuwd wie het herkent. Ja hier! het is de 'Nocturne Op. 9 No.2 in E Flat' van Chopin, die op de klassieke manier ingezet wordt en daarna langzaam naar jazz getranformeerd wordt.
Naast de meeste nummers van zijn nieuwe CD en Chopin, speelt Frank nog wat standards zoals 'How deep is the Ocean' en 'Rainy Day'. Het smaakt naar meer, laat hem snel weer terug komen! In de Jazzpodium Jukebox kunt u ook het nummer 'Onguent d'ondes' beluisteren van zijn nieuwe CD 'Mind at Play'. Hieronder kunt u de CD bestellen.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

18 12 05 - 16:39

Trytone Festival Bimhuis: duo Oene van Geel, Anton Goudsmit

klik foto's voor vergroting

Het European TryTone Festival 2005 in het Bimhuis en de dag daarvoor in Paradox Tilburg kenmerkt zich door niet erg voor de hand liggende keuzes; geen geijkte paden. Een krankzinnige combinatie, samengebracht door gastprogrameur Wiek Heijmans, is een duo bestaande uit jazz-violist Oene van Geel en de 'leukste jazz-gitarist van Nederland' Anton Goudsmit. Beiden kent hij goed omdat hij Anton nog les heeft gegeven voordat hij naar het conservatorium ging en met Oene maakte hij twee jaar deel uit van het kwartet Mosaiek.

In een set die ruim dertig minuten zal duren gaan de twee musici helemaal los. Anton doet dit al van nature en Oene moet met zijn viool opboksen tegen het geweld van de gitaar. Bij het eerste nummer 'Turn' (compositie van Jeroen van Vliet) en de daaropvolgende Eric Vloeimans compositie 'Guano' gaat het nog gelijk op maar gaandeweg onstaat er een 'maak mij gek'-sfeertje. Met name Oene haalt alles uit zijn vioolkast. Naast de gebruikelijke 'strijkstokbehandeling' speelt hij er ook basgitaarop door aan de snaren te plukken. Hij haalt er een banjogeluid uit de viool door hem als slaggitaar te gebruiken en trommelt op de klankkast.

Bij 'Open the Windi' (compositie van Oene van Geel) en Desperato van Anton Goudsmit gaat het pas echt Los. Beide heren improviseren er ongeremd op los en stoten daarbij allerlei klanken uit. Het laatste nummer bestaat tot op dat moment nog niet en wordt gevormd door pure improvisatie. Het begint melancholiek en verstild en voert al snel tot een climax. Anton doet dingen met zijn gitaar die hij altijd al in een nummer had willen combineren en Oene zet alle zeilen bij. Hij gaat onder, boven, links, rechts, langs en over Anton heen met zijn spel en/of stem. Het publiek kan zoveel ongegeneerde inzet wel waarderen en laat dit door luid applaus, gestamp, fluiten en gegil overduidelijk merken als beide heren het podium verlaten.

Oene van Geel: zie de site van Zapp String Quartet

Anton Goudsmit: zie deze biografie

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

11 12 05 - 21:49

Het dak er af met Farmers Market

  klik foto's voor vergroting
Afgelopen zaterdag waren we in het Bimhuis voor het European TryTone Festival 2005. Gastprogrammeur Wiek Hijmans had een fantastisch programma samengesteld waar het publiek de jazzvingers bij kon aflikken. De laatste plaats op het programma was gereserveerd voor de Noorse band Farmers Market, wiens roem hen al was vooruitgesneld als populaire live-act.
In 1991 werd de band opgezet door jazzstudenten van het conservatorium van Trondheim. Aanvankelijk speelden ze free-jazz maar al snel werden ze gegrepen door de Bulgaarse volksmuziek die nog steeds een belangrijk ingrediënt is in hun performance. Ze spelen nu 'Speed Balkan Boogie', zoals ze dat zelf noemen, waarmee wordt aangeduid een mengeling van jazz, pop, Bulgaarse muziek, humor en energie.
Hijmans zegt er over: "Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn. Een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfronteerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Dat heeft hij wat mij betreft goed beschreven want het dak ging er af zaterdagavond in het Bimhuis.
Vanaf het moment dat de band begint te spelen zit het tempo er meteen in met een energiek en opzwepend thema dat afgewisseld wordt met (ietsje) langzamere stukken. Voor mijn neus staat saxofonist Trifon Trifonov (foto links) wiens vingers razendsnel over zijn saxofoon een en weer vliegen. Ik denk dat de sound van Bulgaarse muziek is afgeleid maar het doet hier en daar ook aan Klezmer denken. Zeker niet minder virtuoos is accordeonist en bandleider Stian Carstensen die, zoals later zal blijken, op allerlei instrumenten zeer goed thuis is. In de tussenstukken herken ik ondermeer een James Bond tune, onvervalste slapstickmuziek maar ook een Beatleshit en steeds keert de band terug bij het dampende en opzwepende thema. Wat een alleskunners, deze mensen! De zaal grinnikt regelmatig om de muzikale vondsten en grappen die in razend tempo voorbij komen. Met name gitarist Nils Olaf Johansen (foto rechts) krijgt de lachers op zijn hand met zijn vertolking van een romantisch nummer over het meisje dat 'just around the corner' op hem wacht.
En zo gaat het maar door. Zonder noemenswaardige adempauze volgt het ene nummer op het andere. Voorzover het publiek al een beetje moe was na de twee voorafgaande acts zit iedereen nu weer op het puntje van zijn stoel te swingen en te kijken wat er nu weer allemaal aan de hand is op het podium. Als je even niet oplet heb je weer een grap gemist of is je ontgaan dat Carstensen die net nog achter de accordion zat, nu op de gitaar of op te fluit staat te spelen. Ook aan de steelgitaar (waarbij het colbert uitging en een countryshirt zichtbaar werd) weet Carstensen (foto midden) fantastische geluiden te ontlokken, ontdekken we in de geheel eigen versie van 'All of me' die als een scene tussen twee heren - Carstensen en Johansen - wordt opgevoerd. En hoewel Trifonov alleen de sax bespeelt ziet hij kans om die af en toe te laten klinken als een (electrische) viool. Stabiele factoren zijn drummer Jarle Vespestad en basgitarist Finn Guttormsen die af en toe ook hun lachen niet meer kunnen houden om de grappen van hun collega's.
Dit is muzikaal varieté van het hoogste niveau, muziek zoals muziek bedoeld moet zijn en met een enorme virtuositeit gebracht. En als publiek kun je niet anders dan meegesleept worden in die vaart en mood. Om mij heen kijkend in de zaal zag ik ook alleen maar lachende gezichten van genietende mensen. Een staande ovatie kon dan ook niet uitblijven en een toegift was ondanks het late tijdstip onvermijdelijk.
"Are you sure you want this?', vroeg Carstensen toen de bandleden hun plaats weer ingenomen hadden. "We are going to play 50 songs!". "But we will do it in 4 minutes", voegde hij er na een kleine pauze aan toe. Wow, wat er toen kwam daar kun je alleen maar versteld van staan. Of het echt 50 nummers waren dat heb ik niet geteld maar het was een soort muzikale orgie waarin klassiek, pop, folk, jazz, filmmuziek en nog veel mee voorbij kwam met als afsluiter het opzwepende thema van de groep.
Ga er heen als je de kans krijgt, naar deze Farmers Market. Ik beloof je dat je niet zult vervelen. Mocht je niet kunnen of geen gelegenheid vinden dan moet je het doen met de CD die ook zeer de moeite waard is (je kunt er als je op onderstaand linkje klikt ook fragmenten van beluisteren). Luisteren kun je trouwens ook op de site van Farmers Market.
Er waren twee optreden vóór Farmers Market daarover schrijven we vanzelfsprekend een apart artikel dus hou deze site in de gaten voor meer TryToneverslagen. Wordt vervolgd...

Bezetting
Stian Carstensen - accordeon, fluit, gitaar, steelgitar en zang
Finn Gutoormsen -basgitaar
Nils Olav Johansen - gitaar en zang
Trifon Frifonov - saxofoon
Jarle Vespestad - drums

Geïnteresseerd in de CD?

Farmers Market
Stian Carstensen

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

11 12 05 - 16:23

Claudia Quintet in Bimhuis: Jazz en meer!

klik foto's voor vergroting
De CD 'I Claudia' verblijft al een tijdje op mijn iPod: aangename interessante en genietbare akoustische klanken ondersteund door een warme bas en markante drums. Ik heb het nooit hellemaal als jazz beschouwd. Het heeft ook iets minimalistisch en avantgardistisch; muziek gecomponeerd door de New Yorkse drummer John Hollenbeck. Het is niet zo gebruikelijk dat een drummer tevens de belangrijkste componist is in een groep. Al helemaal niet als er door de wol geverfde muzikanten als Chris Speed(s) en Drew Gress(b) in de The Claudia Quintet zitten. Ik was er dan ook benieuwd naar om ze eindelijk eens in het Amsterdamse Bimhuis live te ervaren.
In eerste instantie leek John Hollenbeck een egocentrisch mannetje. Hij deed van achter zijn drumstel het woord en had het voornamelijk over zichzelf in de stijl van: "Now I'm going to play for you a compostion that I wrote...", alsof de andere bandleden er niet toe deden. Gaandeweg veranderde dat beeld van hem omdat er ook veel humor en zelfspot in zijn verhalen en ook in de muziek zat. Er kwamen composities voorbij gebaseerd op alledaagse dingen, zeer verfijnd uitgevoerd met subtiele klankbeelden, en composities die door de klanken en ritmes een verhaal vertellen of een stemming creëren, waarbij het onbelangrijk is hoe die klanken geproduceerd worden. Instrumenten zijn daarbij slechts een basis. Hollenbeck had een heel scala aan attributen en speelgoed tot zijn beschikking waarmee ook klanken geproduceerd werden om het sfeerbeeld compleet te krijgen. Het werd er allemaal heel menselijk en warm door, geen technisch geneuzel maar subtiliteit en expressie.
Zoals ik al eerder zei, lijkt het er op of jazz de verzamelnaam aan het worden is van een nieuwe universele wereldmuziek. Jonge nieuwe groepen als The Claudia Quintet hebben maling aan de bekende hokjesgeest en maken gewoon uitstapjes over de grenzen van de jazz. Hun muziek wordt een soort soundtrack van de tijd waarin we leven, met alle geluiden die daar bij horen.
De eerste set start met 'Two Teachers' van de nieuwe CD 'Semi-Formal' (met op de cover Chris Speed in een witte smoking), gevolgd door een nieuwe compositie samengesteld uit twee songs van John's kindertijd ('Carpenters tune' en 'Rainy days and mondays always get me down'). Vervolgens werd 'They point...glance...whisper...then snicker...' gespeeld, over een traumatische ervaring waarbij John uitgelachen werd door een bus vol schoolkinderen. De rauwe klanken uit Chris Speed's sax in dit nummer zijn veelzeggend: "This is as angry a group as I Claudia is gonna get. For all you angry people out there!" Van 'I Claudia' volgt nog 'Couch' en in de tweede set 'Opening', 'Misty Hyman' en van de CD 'Semi-Formal': 'Guarana', John favoriete Braziliaanse drankje, en 'Drewslate' over bassist Drew die altijd te laat komt op repetities. Hollenbeck heeft ook nog twee CD's onder zijn eigen naam uitgebracht waarvan 'Blessing' (de eerste) zoals hij die zelfde dag hoorde, genomineerd is voor een Grammy Award. De zaal was voor een deel gevuld met jonge muzikanten die een jazzcursus hadden gevolgd en dit concert als afsluiter meemaakten. Aan inspiratie om door te gaan hadden ze geen gebrek!
Bezetting:
Matt Moran: vibrafoon
Ted Reichman: accordeon
Chris Speed: Saxofoon, clarinet
Drew Gress: Bass
John Hollenbeck: Drums

Onderwerp: JAZZ, WERELDMUZIEK, MUZIEK

09 12 05 - 12:24

Lopretti en Agu ¬ar in Muziekcentrum Vredenburg

klik foto's voor vergroting
Muziekcentrum Vredenburg wordt nog wel eens over het hoofd gezien als jazzpodium, althans bij Jazz puristen. Het loont de moeite om regelmatig het Vredenburg programma te checken. Zo was daar kortgeleden nog het trio Rein de Graaf met 4 saxofoon-giganten waaronder Lew Tabackin en Don Braden. Daarnaast zijn er natuurlijk ook nog regelmatig de Jazzimpuls dubbelconcerten. Jazzimpuls is een stichting die onder voorzitterschap van Bob Hagen Jazz weer terug brengt naar theaters waar Jazz langzaam aan het uitsterven was. Dit zou laagdrempelige Jazz weer onder de aandacht moeten brengen van een nieuw publiek. Met per jaar 120 dubbelconcerten in veertig theaters zou dat toch moeten lukken! We deden hier al eerder verslag van een van de eerste Jazzimpuls concerten.

Afgelopen woensdagavond was er weer zo'n dubbelconcert van het tegen Jazz aanhangende kwartet José Lopretti, na de pauze aangevuld met zangeres Beatriz Agu ¬ar.
Lopretti en Agu ¬ar zijn beiden afkomstig uit Uruguay en hebben los van elkaar een muzikale carriere opgebouwd in Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Beiden componeren ze voor zichzelf en anderen. José is een virtuoze pianist die zijn Zuid-amerikaanse wortels niet verloochend en daarbij op een jazzy manier improviseert. Hij maakt daarmee de sound van het kwartet spannend in het programma dat is samengesteld uit elementen van zijn nieuwe project Rio De La Plata. Zoals gebruikelijk haalde Lopretti zijn melodica (een kruising tussen speelgoed en een serieus instrument) nog te voorschijn bij een aantal nummers. Op bepaald moment deed hij dat zelfs tegelijkertijd met het bespelen van de piano door met een slangetje lucht in de melodica te blazen en die als een keyboard op de vleugel te leggen voor de rechterhand terwijl de linker de piano behartigde. Jazz is zo'n beetje de universele wereldmuziek aan het worden, maar het jazz gehalte was toch aan de magere kant die avond. Het publiek had daar kennelijk geen moeite mee en genoot van de warme zuidamerikaanse klanken. De verder begeleiding bestond uit (spaanse) gitaar, bas en drums. Zo nu en dan werden er wat stevigere up-tempo nummers gespeeld als piano bas drums trio. Deel twee van zo'n avond is meestal een compleet andere act, maar deze keer bleven de aanwezige muzikanten om de zang van Beatriz Agu ¬ar te begeleiden. Er werd voor de pauze al veel werk van Astor Piazzolla gespeeld en ook Beatriz had aardig wat Piazzolla nummers op haar repertoir. Toen zij vroeg of er misschien iemand in de zaal was die Piazzolla kende ontstond er een verontwaardigd gebrom in de zaal. Natuurlijk kennen wij die! Dit deel van het programma heette Tango Folkore Jazz en dat kwam er ook allemaal in voor. Prachtig waren de nummers die Beatriz zong met uitsluitend gitaarbegeleiding (folkore) of alleen piano (jazz). Maar ook met begeleiding van het volledige kwartet kan ze goed uit de voeten en liet dan een swingend geluid horen. Een staande ovatie van het publiek was de reactie waarna de band nog een keer terugkwam voor een toegift met een onvervalste Zuid-Amerikaans samba.
Zowel José en Beatriz deden erg hun best om in het Nederlands met het publiek te communiceren hetgeen charmant was. Natuurlijk nam Beatriz nog even de gelegenheid te baat om te vertellen dat volgende maand haar CD zal uitkomen. Resumerend... wat weinig jazz deze keer maar een fijne warme avond!

Jose Lopretti - piano en melodica
Hernan Ruiz- gitaar
Reno Staba “ bas
Enrique Firpi - drums
Beatriz Agu ¬ar - zang

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

07 12 05 - 18:06

Vlaamse Popgrond in de Amsterdamse Brakke Grond.

klik foto's voor vergroting
Vlaamse pop- en rockgroepen zijn razend populair in Nederland en daarbuiten. dEUS heeft zo ongeveer de 'U2-status' bereikt en in hun kielzog raken er steeds meer Vlaamse groepen bekend. Muziekblad Oor ondersteunt die kwaliteit en is, onder andere door uitgifte onlangs van de CD 'Vlammende Vlamingen', mede debet aan de bekendheid van veel groepen. Sinterklaasavond 5 december is nu niet bepaald een gelukkig gekozen avond, maar de Belgen waren zich dat bewust en haakten handig in op dit oer-Nederlandse feest door pakketjes uit te delen met pepernoten, marsepein, spekjes en een mandarijntje. Ook de aankondigingen van de groepen ging op (sinterklaas)rijm. Op het programma in de Brakke Grond stonden Tom n en PJDS.

Welke status Tom n heeft in thuisland Vlaanderen is mij niet bekend. Zij maakten op ons de indruk van een beginnende band die hun weg nog moeten vinden, maar wel veelbelovend is. Zij lieten mooie klanktapijten ontstaan, die soms naar een climax voerden. Ze waren voor een deel ook een beetje vaag en navelstarend. Tom n bestaat uit Wouter Vlaeminck - zang, gitaar, toetsen, Jens Vanysacker - bas, Bram Pauwels - gitaar, toetsen Vooral drummer Lode Vlaeminck was opvallend sterk en nam ook veel zangpartijen voor zijn rekening.

De volgende band na de pauze is PJDS, een afkorting voor Pieter-Jan De Smet, een groep die al 10 jaar lang bestaat en in 1993 een doorbraak had met de CD 'Antidote'. De Smet is met zijn markante kop en bijbehorende zang het boegbeeld van de groep, maar de andere bandleden grotendeels afkomstig (geleend?) van Arno hebben ook heel wat in hun mars. Ik was volkomen gefascineerd door het spel en de verschijning van leadgitarist Geoffrey Burton. Als een gewond dier stapte hij driftig het podium over om steeds weer terug te keren naar zijn pedalen. Zijn spel is uniek. Gemene snijdende stacatoriffs die door merg en been gaan en die een mooi contrast vormen met de rest van de band. Soms aanhoudend zoals The Edge dat doet en soms heel onverwacht en origineel. Een band die het verdient om nu eens echt door te breken. Aan de muziek ligt het niet. Misschien een andere naam kiezen...

9 januari 2006 is er weer een nieuwe editie van Popgrond. Dan met Skeemz en Lalalover
Informatie: Brakke Grond site (directe link) en
Muziek Centrum Vlaanderen

Onderwerp: JAZZ

05 12 05 - 12:15

Tenority: Lew Tabackin & Don Braden in het Bimhuis

klik foto's voor vergroting

Lew Tabackin is voorlopig mijn nieuwe saxofoon-held! wat een man, wat een persoonlijkheid wat een intensiteit! Het raakt mij als muzikanten authentiek zijn en daarnaast compromisloos in hun spel. Lew is zo iemand. Afgelopen vrijdag vond hij met behulp van collega tenor sax speler Don Braden en het Rein de Graaf trio in het Bimhuis de sax opnieuw uit.

Inventief, creatief, energiek, het is allemaal van toepassing. Overtuigend vanaf de eerste noot. Dat had ik in eerste instantie minder met Don Braden. Die kwam wat mij betref later pas goed uit de verf, met als hoogtepunt zijn vertolking van de balad 'The Nearness of you'. Tabackin is de man die zijn hele wezen in zijn spel gooit, uitdaagt, duelerend met Braden of met drummer Erik Ineke en uiteindelijk toch weer harmoniseert. Het spontane vraag en antwoord spel tussen de twee tenoristen was fenomenaal. Terwijl bas, piano en soms ook drums gas terug namen gingen de saxofonisten door, zonder de connectie met het nummer harmonisch en ritmisch kwijt te raken. Veel improvisaties en experimenten met de melodielijn om daarna elkaar een beetje uit de tent te lokken. Alles wat je met twee saxen kon doen kwam aan bod. Het gaf een kick en het aanwezige publiek ging regelmatig uit hun dak. Het spel van Tabackin genereert zoveel voelbare energie dat zijn eigen lijf er nauwlijks raad mee weet. Hij zwaait dan met zijn benen of stampt met zijn voet op de grond. Leuk en charmant om te zien! Behalve een gigant op de sax is hij ook een begenadigd dwarsfluit speler, met een geheel andere muzikale persoonlijkheid. Wederom expressief maar ook ingetogen en meditatief, met een meer oosters karakter. Een hoogtepunt was Lews intepretatie van het liefelijke 'Sunset And The Mocking Bird' dat Duke Ellington voor Queen Elizabeth schreef.

Lew groeide op in Philadelphia en was aanvankelijk geïnspireerd door John Coltrane. Later ontwikkelde zijn 'Hard Bob' stijl zich meer in de richting van Sonny Rollins, Don Byas, en Ben Webster. Hij speelde samen met Maynard Ferguson, the Thad Jones-Mel Lewis Orchestra, Joe Henderson, Elvin Jones, and the Tonight Show Band en anderen. Na zijn huwelijk met de japanse Jazzmuzikante Toshiko Akiyoshi, heeft hij ook veel in Japan getoerd.

De eerste set duurde maar liefst een uur en vierentwintig minuten en de tweede set ruim een uur. Begeleiding door Rein de Graaf (p) Eric Ineke (d) en Marius Beets (b)

(Marius is maandagavond te zien bij NPS Jazz als begeleider van Ilja Reijngoud).

Gespeeld twee keer 5 nummers, waaronder o.a. Stepped out of dream, Speak Low, Billy's bounce, I remember you, Good Bait blues, The nearness of you en Rhytm. Wat mij betreft hoort dit optreden bij de concerten top drie van dit jaar!

Lew Tabackin site

Onderwerp: WERELDMUZIEK

03 12 05 - 02:13

Morna Fado - Fernando Lameirinhas

  
In 1975 hoorde ik voor het eerst van Fernando Lameirinhas die toen met zijn band Sail Joia een hit had met het swingend nummer Amsterdão. Daarna verloor ik hem lang uit het oog totdat ik via een dierbare vriend weer in aanraking kwam met deze Portugese Nederlander. We schreven eerder over het jubileumconcert in Carré van Fernando Lameirinhas en gisterenavond bezocht ik het programma Morna Fado in het Beauforthuis.
'Morna Fado is een voorstelling over de schoonheid van de melancholie, saudade en sensualiteit van Portugal en de Kaapverdische eilanden, gecombineerd met de sterke, onderliggende hartslag van het oeraardse Afrika', zo lees ik op de flyer. Het programma wordt normaal gespeeld door een kwintet maar gisterenavond door een trio waarin Fernando Lameirinhas wordt bijgestaan door zijn broer Antonio Lameirinhas op basgitaar en Juan Pablo Dobal op de vleugel. Het Beauforthuis past Fernando Lameirinhas als een handschoen en omgekeerd en dat heeft te maken met sfeer. Fernando is niet alleen een bevlogen artiest die met zijn mengeling tussen fado en allerlei andere muziekstijlen iedereen weet te bekoren maar hij is ook nog eens een beminnelijke theaterpersoonlijkheid die met zijn charmante performance meteen in contact is met het publiek.
We kregen een gevarieerd programma voorgeschoteld met nummers van anderen en eigen composities van Lameirinhas oftewel zoals één van zijn nummers heet 'Meo Fado'. Fernando zegt daarover dat het er niet zoveel doet of het echt traditionele fado is of niet, als het maar uit het hart komt dan mag het ook wel een eigen variant zijn (m ¬jn fado). Toch kwamen er ook verschillende traditionele fadonummers langs zoals 'Amalia' (over de koningin van de fado Amalia Rodrigues), het sensuele 'Sodado' en 'Rosinha', over het Portugal van Fernando's jeugd waarin een jongen op afstand hunkert naar het meisje Rosinha dat op straat citroenen verkoopt.
Saudade (heimwee) is een thema dat als een rode draad in het programma verweven zit. Fernando geeft lachend toe dat de Portugezen daar nooit genoeg van kunnen krijgen en daarom zijn fado en heimwee zo met elkaar verbonden. Naast alle nummers over de saudade gaat 'Lusitano' ook over de vraag wie ze nou eigenlijk zijn, die Lusitano's oftewel de Portugezen. Het prachtige nummer 'Sol e Solidad' (dat gaat over het land Portugal) door Fernando op zijn jubileumconcert gezongen samen met Trijntje Oosterhuis. is het eerste nummer waar het publiek zachtjes meezingt: 'Oh weemoed, trots en eenzaamheid'. Dat meezingen zal in het tweede gedeelte van het programma nog vaker gebeuren. Het bijzondere vond ik dat het publiek moeiteloos aansluit bij de sfeer van het concert en op sommige momenten een bijna intiem koor vormt, gedirigeerd door een gepassioneerde Lameirinhas.
Fernando Lameirinhas is niet alleen zanger maar ook componist en maakte veel nummers zelf. Prachtig vond ik 'Vondelpark' (over zijn vriend, die directeur was van het Vondelpark Openluchttheater en er nu niet meer is) en ook 'Misterio da Vida' (over het mysterie van het leven) en 'Bate Cora 夋o' (over het kloppen van het hart en hoe vanzelfsprekend we dat vinden). Met name dat laatste nummer swingt de pan uit en biedt pianist Juan Pablo Dobal gelegenheid om te laten zien wat hij kan en dat is nogal wat! Je kunt merken dat de drie vaak met elkaar gespeeld hebben. Ze voelen elkaar feilloos aan en zijn perfect op elkaar ingespeeld, zelfs als ons verteld wordt dat het improviseren is bij een bepaald nummer.
Met een daverend applaus beloont het publiek de drie musici die niet lang wachten op de koude gang voordat ze terug komen voor de toegift. En de wens van het publiek komt uit als Fernando het prachtige Abra §e-me zingt. Menigeen houdt het niet droog, zie ik uit mijn ooghoek terwijl ik zelf ook met een brok in mijn keel zit. De toegift wordt afgesloten met het vlotte en vrolijke 'Amizade'.
Wat een heerlijk concert en wat een geweldige musici! Het kan bijna niet anders of je komt er met een goed gevoel vandaan omdat deze muziek en deze mensen je weten te raken en je ondanks de soms treurige thema's van de muziek toch op de één of andere manier blij maken. Dikke rijen vormden zich dan ook voor de koffer met CD's die op het podium staat te wachten op kopers tot Fernando komt om de CD's te igneren.
Ga het zien dit programma want het komt nog op verschillende plaatsen (zie de speellijst). Vanavond spelen ze bijvoorbeeld in de Purmaryn in Purmerend. Overigens, voor de lezers van het Gezinsblad van 23 november j.l. die de abusievelijk verkeerde foto bij het interview met Lameirinhas aantroffen in het blad, klik even op de foto's hierboven, dit is hem echt!

Geïnteresseerd in CD en DVD?
Bestel de CD:
Alegria Do Triste
Fernando Lameirinhas

of reserveer de DVD:
Fernando lameirinhas-live in car

Onderwerp: JAZZ

02 12 05 - 18:56

Oene en Jeroen in uniek piano/viool duo

klik foto's voor vergroting
Oene van Geel en Jeroen van Vliet zijn twee muzikanten die vreselijk actief zijn en in tal van bezettingen spelen. Toch hadden ze de onbedwingbare behoefte om samen iets te doen. Tijdens een festival in Parijs ontstond het idee. Beide heren hebben het serieus aangepakt. Oene is vele malen naar Tilburg afgereisd om aan de vleugel bij Jeroen thuis de wederzijdse composities in te studeren. Jeroen en Oene zijn beide begaafde componisten, dus het lag voor de hand om uitsluitend eigen werk te spelen. Gisterenavond in het Sju-huis te Utrecht was het dan zover: hun eerst try-out voor publiek. Ik was er een half uurtje voor aanvang en werd in een vrijwel leeg Sju-huis hartelijk verwelkomd door Oene die ik, begin vorig jaar voor het eerst ontmoette toen ik De Wereldband fotografeerde waar hij destijds deel van uit maakte. Sindsdien kom ik hem regelmatig tegen.

Erg veel publiek was er niet op komen dagen maar de geringe aanwezigen kregen een uniek concert voorgeschoteld. Een try-out betekent vaak dat er nog dingen mis kunnen gaan. Daar was gisteren geen sprake van. Het was duidelijk dat hier twee gelijkgestemden aan het werk zijn die elkaar feilloos aanvoelen en op dezelfde golflengte zitten. De definitie jazz is te krap voor de muziek die er gespeeld werd. Oene staat bekend om zijn etnische vleugjes en de bijdragen van Jeroen werden niet beperkt door welk hokje dan ook. "Vrije improvisatie krijgt een plaats binnen ingetogen, gedragen composities", zo luidde de aankondiging van het Sju-huis en zo was het ook. Viool en piano werden op alle mogelijke manieren ingezet om juist 'die' gewenste klank te krijgen. Door bijvoorbeeld te plukken aan, of met de vingers te strijken langs de snaren van piano en viool. Alle uitersten van ritmiek, dynamiek en toonsoort werden verkend. Soms uitbundig en snel en vaak ook verstild en meditatief. Dan was het muisstil in de zaal, waarbij ik me afvroeg of het mogelijk was om nog 'stiller' en subtieler met een strijkstok langs de snaren te gaan dan Oene deed om een nummer te laten uitsterven. Ook waren er momenten dat ik dacht 'dit heb ik nog nooit iemand op viool zien en horen doen'. Jeroen vertelde me later dat er soms hele moeilijke ingewikkelde passages in de composities van Oene zaten. Dat was mij ook opgevallen, maar het moet gezegd worden dat de muziek geen enkel moment geforceerd of gekunsteld klonk. De thuisblijvers die dachten: 'Oh, die twee spelen gewoon een keer samen omdat het toevallig zo uit komt', hadden ongelijk! Het was aanzienlijk meer dan dat.

Oene van Geel brengt de meeste tijd door in het Zapp String Quartet en werd onlangs verkozen om de compositie-opdracht tijdens het recente North Sea Jazz Festival uit te voeren. Jeroen van Vliet verzorgt o.a. de muziek bij het nieuwe project van locatietheatergroep Tuig. Het is in dit bestek ondoenlijk om alle activiteiten en highlights van beide muzikanten te noemen. Check voor bio's en highlights de sites van Jeroen van Vliet en voor Oene die van het Zapp String Quartet.