Onderwerp: OEROL

17 Juni 2017

Weemoed in West-End

  
Tekst en beeld van Youetta Visser

Tussen alle grote muziek- theater- en dansgezelschappen staan er ook kleine voorstellingen op het programma van Oerol. Een daarvan is het Russische sprookje ‘Varenka’ van zandtekenares Gerrie Hondius, in het kleinste, tevens grootste theater van Terschelling: West-End. Een magisch half uurtje, waarin het steeds veranderende gefiguurzaagde decor van Terschellingers Aart Kramer en Irina Filtzer en vioolmuziek de omlijsting vormen voor met fijn zand getekende personages in een spannend verhaal. Hondius beweegt haar handen doelgericht over een glasplaat, strooit zand en tekent telkens nieuwe figuren. Haar vingers zijn in staat ook kleine veranderingen in het zand tot leven te laten komen. Het hoofdje van Varenka draait bijvoorbeeld om als een voorbijganger zich meldt.

Hondius, vroeger striptekenaar in landelijke kranten, heeft zichzelf het vak geleerd: “ik heb het gewoon via youtube filmpjes geoefend, net zolang totdat ik het in de vingers had.” Het is een zeldzaam vak: “In Nederland is er nog één ander, een oudere man.”  Ze laat het fijne zand zien, dat voor de glasplaat in een bakje ligt. Een projector brengt de zandtekeningen op de glasplaat over op een projectiedoek.

Tijdens het tekenen in het zand vertelt Hondius het verhaal van Varenka, die in de oorlog onderdak biedt aan ontheemden die langs haar huis in het bos komen: een geitenhouder, een schilder en een jong meisje.  Ze bidt dat ze onopgemerkt blijven. Doordat het gaat sneeuwen, Hondius laat de sneeuw met enkele gerichte vingerbewegingen steeds hoger worden, lopen de soldaten vlak langs het huis zonder het te zien. Het verhaal wordt aangevuld met stemmen vanuit verschillende hoeken van het kleine theater. De violen en bijbehorende Russische liedjes roepen feilloos een Oost-Europese weemoed op bij het publiek.

Een klein, onroerend en heel fijn half uurtje. Ook zo kan Oerol zijn.