Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

08 04 06 - 23:28

Emergenza Festival 10 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Foyler, Goofy and The Regulars en Fairplay Committee

Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, woensdag 5 april, is de eerste van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Superzult
Dit Valkenswaardse trio Superzult moest voor een lege zaal de spits afbijten. Met enige tegenzin beklommen ze het podium, waarna al snel een tiental mensen, vanuit het café gedeelte, de zaal in kwamen. De heren spelen lekkere rock / bluesrock, serieuzer dan de naam doet vermoeden. De eigen nummers liggen lekker in het gehoor maar missen voor mij nog steeds de overtuigingskracht. De podiumpresentatie is aanzienlijk vooruitgegaan, vergeleken bij het optreden in de voorronde, waar het toen een vrij statisch geheel was en vooral de bassist zich leek te vervelen, is de presentatie nu wat losser en vrijer en hebben de heren er duidelijk plezier in. Zelfs een gebroken snaar kan de zanger gitarist niet uit het veld slaan. Wachtend op een andere gitaar (van de gitarist van Sunrise), jammen en kletsen ze zich door dit ongemak heen. Helaas is het publiek nog te gering in aantal om een voldoende aantal stemmen in de wacht te slepen.

Foyler
De tweede band voor vanavond was Foyler, dit jonge trio uit Breda speelt lekker vrolijke, energieke Punkrock. Ook vanavond speelde ze weer voornamelijk eigen geschreven nummers, deze liggen prettig in het gehoor en zijn erg afwisselend. Ook vanavond hadden ze er weer zin in en dit straalde ze ook helemaal uit. Zanger, bassist Tajs springt en danst over het podium en ook de andere heren zijn duidelijk aanwezig. De cover “Everybody Hurts” van R.E.M. had een leuk arrangement en deed absoluut niet onder voor het origineel.

Goofy and the Regulars
De volgende band was een Bluesrock band uit Waalwijk. Deze , vergeleken met de vorige bands, wat oudere heren brachten lekkere stevige blues ten gehoren. De nummers van Goofy and the Regulars zijn origineel en steken goed in elkaar. De zanger heeft een aangename stem en weet het publiek te blijven boeien. Het geheel blijft vooral door het gebruik van de mondharmonica en het “Hammond” orgel erg afwisselend en boeiend. Zes ras muzikanten die met veel plezier een goede set van dertig minuten neer zetten.


vlnr JaM, Overflow Error en Gravy

Fair Play Committee
Deze band Fair Play Committee uit Breda heeft bij mij in de voorrondes een onuitwisbare indruk achter gelaten. Ik was ook heel benieuwd hoe zij het er vanavond af zouden brengen. In een gesprek met de organisatie vooraf, hoorde we dat de zanger/rapper uit de band is gestapt en dat ze vanavond instrumentaal zouden optreden. De drie overgebleven heren begonnen de set met een nummer van ongeveer twintig minuten. De experimentele muziek wist continu de zaal te blijven boeien. Dan weer hard en rauw, dan weer ingetogen en zachtjes. Het publiek genoot zichtbaar. Het gemis van de frontman/zanger wordt door de overgebleven drie ruimschoots opgevuld. Het grote verschil is dat nu gitarist en muzikaal genie, Stefan Siwabessi en de elektronica man, Julian Edwardes, veel meer in het spotlight staan en meer tot hun recht komen. Ook vanavond weer stak deze band uit Breda er voor mij met kop en schouders boven uit.

JaM
De volgende band was JaM, een viermansformatie uit Oosterhout, ze spelen Rock/Altrock. De muziek kwam nu beter uit de verf dan in de voorronde, lekkere rock nummers waarbij mij vooral de basloopjes en de drums in positieve zin opvielen. Lekkere rock muziek, maar niets speciaals.

Overflow-Error
De jongste band van vanavond is Overflow-Error, allen tussen de 16 en de 18 jaar, en heeft duidelijk veel gerepeteerd sinds de voorronde. De melodieuze Hardrock / powermetal wordt met overtuiging en veel plezier gespeeld. De nummers zijn sterk, steken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, kortom lekkere metal. Muzikaal loopt het vanavond. Zangeres Sarah heeft duidelijk meer geoefend, maar desondanks blijft haar stem vrij monotoon en met momenten onzuiver. Haar podiumpresentatie daarentegen is zichtbaar vooruitgegaan, ze staat met veel meer overtuiging op het podium. Leuk te zien dat deze band in een dergelijk korte tijd veel winst heeft kunnen boeken. Ook het in groten getale meegebrachte publiek weet de set te waarderen en stemmen massaal op hun band.

Gravy
Na het overtuigende optreden van Gravy in de voorrondes was ik erg benieuwd naar het optreden van Gravy van vanavond. Deze vier heren uit Oosterhout en omgeving wisten weer met overtuiging hun vette, groovy, funky muziek het publiek in te pompen. Zanger Sonny weet als geen ander de aandacht op te eisen en speelt met het publiek. Ook vanavond weer uitstekend drumwerk en vette basloopjes. Een erg overtuigend optreden, deze heren wisten zonder al te veel moeite al het publiek te overtuigen en met het stemmen alle handen omhoog te krijgen.


vlnr Sunrise, JaM en Overflow Error

Sunrise
Waar Superzult het probleem had om als eerste voor een lege zaal op te treden, hadden nu deze vier heren van Sunrise uit Veldhoven het probleem dat de zaal leeg liep en iedereen meer geïnteresseerd was in de uitslag dan in hun muziek. Toch wisten de mannen onder aanvoering van zanger David een overtuigende set neer te zetten, afwisselende, melodieuze Altrock. Bassist Willum weet naast de ondersteunende basloopjes ook een groot gedeelte van de melodiepartijen voor zijn rekening te nemen. Wat mij betreft een overtuigende set, maar of het genoeg stemmen oplevert is de vraag.

Dan de uitslag; op acht, de laatste plaats, is geëindigd Superzult. Op zeven, helaas, Sunrise en de zesde plaats is voor Foyler. Jam eindigt als vijfde en Goofy and the Regulars worden vierde. Derde en net niet door, tot mijn grote spijt, Fair play Committee. De twee bands die door zijn, op twee Overflow-Error en verdiend op één: Gravy. Morgen de tweede halve finale.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

05 04 06 - 17:02

LEELA JAMES GEEFT BEESTACHTIG CONCERT

Door Liesbeth Beeftink

Leela James is een graag geziene gast op de Nederlandse podia. In minder dan een jaar tijd maakte ze twee keer furore in Paradiso, één keer op North Sea Jazz en was ze nu ook voor de tweede keer in de Heineken Music Hall te zien. De niet helemaal uitverkochte zaal was toch goed gevuld met jong en oud publiek. Na opwarmers Senna en Pete Philly & Perquisite was het tijd voor een maatje meer. De tot nu toe ongebruikte catwalk en de verhoging op het podium verrieden alvast dat James een spectaculaire show voor ons in petto had. En die belofte kwam ze direct na: terwijl de lichten dimden en de muziek aanzwol werd het silhouet van Leela James met het kenmerkende ‘big hair’ zichtbaar achter een stuk gespannen papier. Eerst een paar soulkreunen, wat ijdel gepluk aan de afro, toen kwam de beat erbij en met een brul sprong ze door het papier. Het podiumbeest was los!

Het openingsnummer was het uitbundige ‘Long Time coming’ waarbij het koperwerk helaas uit de synthesizer bleek te komen. Desondanks was er genoeg te horen en zien op het podium. De mannelijke muzikanten waren in stoere legeroveralls gehesen terwijl de twee achtergrondzangeressen in zeer korte rokjes uitdagend hun heupen stonden te wiegen. Maar Leela zelf was de grote blikvanger; haar krachtige en sexy gestalte stond stevig op het podium geplant op hooggehakte zwartleren laarzen. Grote sierraden accentueerden haar gezicht en markante kapsel. James deelde na het eerste nummer met het publiek dat ze er lang voor had gevochten om nu hier te kunnen staan.

Haar strijdbaarheid en intense passie voor muziek zouden gedurende het concert in ieder nummer doorklinken. Of het nu ging over een gebroken hart of over de dwarsliggende muziekindustrie, James laat zich er door niemand onder krijgen. Dit illustreerde ze veelvuldig met doorleefd gebrul, hartenkreten en een performance waarbij ze alle hoeken van het podium opzocht. Dat ze dit feestje echt samen met het publiek wilde vieren werd duidelijk toen ze via de catwalk minstens 20 mensen op het podium haalde om aldaar met haar en de band te dansen. Leela James is geen ster met behoefte aan persoonsverheerlijking maar wil het liefst plezier maken met de mensen die van haar muziek genieten. En dat lukte, het publiek stond goed te swingen. Het was dan ook jammer dat de vele breaks en intermezzo’s in de liedjes het publiek steeds stil legden.

Show en arrangementen waren soms te ‘barok’ in hun effectbejag en schoten daardoor juist de plank mis. Zo verscheen er aan het eind van het optreden een gospelkoor ten tonele dat vrijwel geen noot zong en toen alweer afging. Het doel van deze kunstgreep ontging iedere toeschouwer. Bij het ingetogen ‘A change is gonna come’, waar Leela James liet zien dat ze behalve funkkreten en uithalen ook een subtiele melodie kan zingen, hing de zaal weer aan haar lippen. Het beest leek even getemd, maar niet voor lang. Het concert werd in stijl afgemaakt met opzwepende muziek en een uitbundig feestende zaal. Leela James website

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

04 04 06 - 14:35

Funky Fiesta met meester Maceo Parker, featuring Candy Dulfer

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Het belooft een groovy avondje te worden in 013 want niemand minder dan Maceo Parker resideert in de Tilburgse concertzaal! Behoeft deze man nog enige introductie? Een beetje kenner zal weten dat deze altsaxofonist is doorgebroken in de jaren zestig in de band van de grondlegger van de funk James Brown. Later speelt hij mee met de uitvinder van de meer progressieve funk (beter bekend als P-funk) namelijk George Clinton en diens projecten Parliament en Funkadelic. Ook Clinton’s satelliet act Bootsy Collins maakt geruime tijd gebruik van de saxtalenten van Maceo.
Met zo’n werkverleden heb je behoorlijk wat bagage opgebouwd om eens solo aan de slag te gaan. Door de jaren heen heeft de man al menige funkparels uitgebracht. Grootheid Prince loopt volledig weg met hem en noemt de sympathieke saxofonist “The Teacher”. Parker tourt mee tijdens Prince’s One Nite Alone Tour en de uiterst succesvolle Musicology Tour. Daarnaast duikt hij met regelmaat op tijdens afterparty’s van de purperen smurf uit Minneapolis. Ook op de zojuist verschenen schijf 3121 van Prince blaast Maceo een eindje mee op het ouderwets funky klinkende Get On The Boat.
Op zijn laatst verschenen plaat “School’s In” doet Parker wat hij het beste kan: funken! Sinds begin vorig jaar tourt hij de wereld rond ter ondersteuning van deze knallende feel good funkplaat. Hoewel je Parker in de CD rekken vaak bij het genre jazz kunt vinden en op menig jazz festival aangekondigd ziet staan kun je ervan uitgaan dat de inhoud van man’s muziek 98% funk is en 2% jazz. 013 krijgt vanavond een lesje in funk en dat wordt met z’n allen gedaan want bij funk staat alles en iedereen in dienst van de groove!



Stipt 21.00 wordt de schoolklas begonnen met een heerlijke jam waarin de eerste solospotjes je al om de oren vliegen. De manager van de band introduceert tijdens deze jam de blazers Ron Tooley en Greg Boyer door ze te individueel te laten soleren waarna het dan de beurt is voor de meester zelf die in antraciet kleurig kostuum, gele blouse, stropdas en zonnebril het podium komt opgewandeld en vervolgens zijn kunsten vertoont op de alt saxofoon. Na luttele minuten is het al duidelijk dat we te maken hebben met een “Funky Fiesta” eerste klas. Het onweerstaanbare To Be Or Not To Be van School’s In heeft zo’n typische funky blazerspartij waarvan je zou willen dat er zo meer van gemaakt zouden worden. Je moet wel van een andere planeet afkomen als deze muziek je niks doet. Zelfs de meeste stijve hark zal gaan staan heupwiegen.



Hoewel er diverse nummers worden gespeeld van zijn platen dienen ze vooral als omlijsting van lange maar spetterende jams die nergens vervelen omdat de vaart er in blijft zitten en er een alles gemoedelijke sfeer heerst op het podium die de bezoekers in de zaal charmeert.
Na een kleine drie kwartier worden we verrast als Hollands trots Candy Dulfer het podium komt opgelopen om een partijtje mee te blazen. Sowieso geen misselijke verschijning en ook zij heeft door de jaren heen een hoop geleerd van de maestro. Candy en Maceo zijn al jaren goede maatjes en spelen altijd wel mee als gast op elkaars platen. Daarnaast maakt Candy ook net als Maceo met regelmaat deel uit van de band van Prince. Ze zal gedurende het optreden nog een keer terugkomen om mee te blazen op I’m Gonna Teach You van de laatste plaat.

Al de hele tijd roept Maceo door de nummers “Love Is In The Air”. Dan komt opeens de aap uit de mouw als hij een dame uit het publiek op het podium roept. De dame is Sjouke en vraagt vanaf het podium haar geliefde Niels of hij met haar wil trouwen. Een uitzinnig gejuich in de zaal en warme omhelzingen op het podium maken het funkfeestje alleen nog maar gezelliger. Hierna wordt Rabbits In The Pea Patch van de CD Dial MACEO afgetrapt en wordt wederom uitgerekt tot een palet van solo’s op het onweerstaanbare funkritme.
Achtergrondvocalisten Martha High en Corey Parker (zoon van de meester) krijgen ieder een solospot tijdens de avond en het is vooral de uit de vroegere James Brown Soul Revue bekende High die indruk maakt met in alles opzwepende versie van “Think” die 013 op z’n grondvesten doet trillen.
Niet alleen de vocalisten krijgen de ruimte om hun ding te doen ook de andere bandleden krijgen de ruimte om in de spotlights staan: “What about the band?” is de veelgehoorde kreet van Maceo tijdens de avond. Bassist Rodney “Skeet” Curtis toont aan een meester te zijn op zijn instrument en laat menige funky loopjes voorbijkomen alswel die typerende hamer- en slagtechniek. Gitarist Bruno Speight lijkt met een ogenschijnlijke souplesse van die heerlijke jazz akkoorden de ether in te sturen. Heerlijk!
Tijd voor een rustmoment komt als Parker zijn zonnebril opzet en een tribute voor “Genius” Ray Charles ten gehore brengt. Met alleen keyboard en organspeler Will Boulware achter de toetsen zingt Parker het prachtige You Don’t Know Me en presteert het warempel Ray Charles in herinnering te brengen met een opvallende gelijkenis in de stem van Parker.
Later op de avond komt James Brown’s We’re Gonna Have A Funky Food Time voorbij maar ik was na het eerste nummer van dit optreden al overtuigd dat deze avond niet meer stuk kon en heb me dan ook op ieder moment van de show prima vermaakt. Naar school gaan is nog nooit zo leuk geweest. Met dank aan meester Maceo!


Bezetting
Maceo Parker “ sax/fluit en zang website
Ron Tooley “ trompet
Greg Boyer “ trombone
Will Boulware “ organ/keyboards
Bruno Speight “ gitaar
Rodney “Skeet” Curtis “ bass
Jamal Thomas - drums
Martha High “ lead en achtergrondzang
Corey Parker “ lead en achtergrondzang

CD’s
School’s In (2005)

Maceo Parker website

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL

03 04 06 - 18:23

GRONINGEN SLAAGT VOOR PETE PHILLIES GROOVE-TEST

Pete Philly & Perquisite, support Brown Sugar, gezien in Usva “ Groningen - 30 maart 2006
Door Liesbeth Beeftink met foto's van Jan Luursema (klik voor vergroting)

Fans weten hun idool overal te vinden. Dit blijkt ook in de Usva, waar doorgaans geen muziek geprogrammeerd wordt. Nu staan drommen jonge mensen op de stoep die proberen nog een kaartje te bemachtigen voor het optreden van Pete Philly & Perquisite. Wie binnen is rekent zich tot de prijswinnaars. Verwachting hangt in de lucht.

De avond gaat van start met voorprogramma Brown Sugar, een op het Groninger Conservatorium geformeerd kwartet rondom zangeres Shishani Vranckx. In aangename nu-soul liedjes worden de liefde, de zin van het leven en de behoefte aan zon bezongen. De stem van Vrankx is soms zoetgevooisd als die van Jill Scott maar kan ook rauw vibreren als die van Lauryn Hill. Haar melodieën zijn verrassend en zuiver gezongen. Tijdens het doorleefde ‘In the little things’ komt de band echt van de grond en zie je spelplezier op het podium dat direct overslaat op het hongerige publiek. Ook ‘Sunny days’ heeft een lekkere groove en de pasjes van de gitarist werken aanstekelijk. Brown Sugar speelde voor het eerst voor publiek maar dat was niet te merken.



Na een ombouw op het podium is het tijd voor de hoofdact. Het publiek is inmiddels niet alleen figuurlijk opgewarmd maar vooral ook letterlijk. De kleine zaal staat mudvol mensen en de condens komt in dikke druppels van het plafond naar beneden. Maar dit drukt de pret niet want een exclusief PP&P feestje wacht ons. Op het podium stellen scratcher DJ PCM, Contrabassist Kasper Kalf, Cellist en mastermind van de band Perquisite en Saxofonist Remco Keijzer zich inmiddels op. Even daarna stuitert Pete Philly met bekend petje het podium op. De band gaat er vol in, de toon is gezet, de zaal bounced al. Het publiek zwicht vanaf het eerste moment voor de combinatie van charme en beats die de band tentoon spreidt en laat zich lekker voeren. We krijgen freestyle raps maar ook een scatsolo van Pete Philly. Het podium is zijn dansvloer waar hij Jamiroquai-achtig voetenwerk laat zien. Perquisite geeft kleur aan de muziek met zijn strijkersarrangementen. Al zegt Philly om zijn nummer ‘Lazy’ aan te kondigen lui te worden door het vele optreden, niets is minder waar want de band vaart nergens op routine en het optreden zakt geen moment in. De markante cello van Perquisite, die alleen uit de contouren van het klassieke instrument bestaat, symboliseert de stijl van de band: alles is gestript en opnieuw uitgevonden. Geen franje maar geestdrift. Dat deze strakke, energieke en innovatieve band niet te groot is geworden voor kleine podia als de Usva siert hen.

Jazzfestival Midnight Express in Groningen duurt nog tot en met 18 april. Zie: Jazz in Groningen

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

28 03 06 - 14:52

België/Nederland: Woodface en Cool Genius

Tilburg, Kleine zaal, 013, 16 maart 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Donderdag 16 maart trokken we weer naar 013 (www.013web.nl), dit keer voor een veelbelovend concert in de kleine zaal. Vanavond staat Woodface op het programma, het soloproject van Gert Bettens, voormalig songschrijver, gitarist en producer van de Belgische band K’s Choice. Maar eerst het voorprogramma, de nog onbekende Nederlandse band; Cool Genius.

Cool Genius
De Kleine zaal van 013 begint al aardig vol te stromen als om iets over negenen de drie heren van Cool Genius het podium betreden. Bassist Sebastiaan van Olst begint het optreden met een heerlijk vet basloopje. Na enkele maten vallen de drummer en de gitarist in en er ontstaat een heerlijk Jazzy, Funky geheel. Zowel gitarist Erik Neimeijer als drummer Bauke Bakker hebben fijne stem en vullen elkaar goed aan. Wat direct opvalt, is het gemak en het plezier waarmee de heren musiceren, ze hebben er duidelijk lol in en weten dit over te brengen op het aanwezige publiek. Tijdens de set laten ze zien allerlei stijlen te beheersen, van jazz en funk schakelen ze net zo makkelijk over naar pop, rock en country. Een heerlijke mix van stijlen die doet denken aan Fun Lovin’Criminals of het Nederlandse Hallo Venray. Mij valt direct het geweldige drumwerk van Bauke op, het lijkt erg basic maar is strak, geweldig getimed en vol met leuke breaks. Ook Sebastiaan beheerst zijn instrumenten, zowel de elektrische- als contrabas, erg goed. Duidelijk is te zien en te horen dat deze heren een conservatorium achtergrond hebben en veel podiumervaring. De set wordt ontspannen en relaxed gespeeld en er is volop ruimte voor humor. Het geheel is een vrolijk, sprankelend en onvergetelijk optreden van dit Nederlandse trio. De meegebrachte demo-CD’s zijn in een mum van tijd allemaal vergeven.



Woodface
Na een korte pauze waarin het podium snel werd omgebouwd en de gitaren gestemd was het de beurt aan het Belgische Woodface, het eerste soloproject van gitarist, songwriter Gert Bettens. Het optreden begint rustig en ingetogen met zang en gitaarspel van Gert, halverwege het nummer valt de band in en ontstaat er een vol en vet rock nummer in de goede Belgische poptraditie. De set bestaat vooral uit nummers van zijn debuut Cd “Good Morning Hope” een afwisselende CD waarin de veelzijdigheid van Gert duidelijk naar boven komt. Daarnaast brengt hij ook nieuw, nog niet uitgebracht materiaal ten gehore. De gitaarmuziek heeft een duidelijke knipoog naar de muziek uit de jaren ’70 van bands als The Who en Led Zeppelin. Maar ook modernere invloeden zijn hoorbaar en doen denken aan bands als Crowded House en de Eels. Kortom stevige, originele rocknummers met een goede opbouw en boeiende arrangementen.
Woodface weet de aandacht van het enthousiaste publiek te krijgen en vast te houden en na een overweldigend applaus kan een toegift niet uitblijven.
Een optreden dat staat als een huis, Woodface maakt zijn beloftes waar en beloofd een grote act te worden.

Cool Genius website
Woodface website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

25 03 06 - 14:21

Jools Holland met Rhythm and blues Orchestra in het Paard

19 maart 2006, locatie het Paard van Troje in Den Haag.
Door Carol Greenshields Foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Stipt om 08:30 stormde Jools Holland het podium van het Paard op. Hij plofte neer op een kleurrijke cilindrische poef en de magie begon zodra zijn vingers de prachtige zwartglimmende vleugel raakten. His Rhythm and blues Orchestra, drummer Gilson Lavis, lead guitar Mark Flanagan, bass guitar Dave Swift, trompettist Jon Scott, trombonist Winston Rollins en saxofonisten, Phil Veacock, Michael 'Bammi' Rose volgden hem het podium op. De derde sax, Lisa Grahame, maakte haar entree, tijdens het eerste instrumentale nummer met een prachtige solo die met groot enthousiasme werd ontvangen door het publiek.

Het 800 man sterke publiek, van diverse nationaliteiten en leeftijden begon langzaam op gang te komen. Toen Sam Brown het orkest versterkte en losbarstte met het ‘Roll this soul tonight’ kon het niet meer stuk. De zang werd afgewisseld met meerdere blazerssolos van oa trombonist Winston Rollins. Jools Holland had een bescheiden doch gepaste verstandshouding met het publiek maar de passie voor de muziek straalde van hem af.



Toen Ruby Turner haar entree maakte werd het publiek zo mogelijk nog enthousiaster. Het nummer ‘Nobody but you’ zorgde voor kippevel. Jools manier van spelen lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan dat je bijna zou denken dat hij het geblinddoekt zou kunnen maar dat is zijn talent. Er zijn weinig die hem na kunnen doen. Toen hij ook nog een guitaar ter hand nam en vervolgens plaatsnam achter de klavecimbel, was “Jools betovering” compleet.

Aan het einde van de concert was er een daverend applaus. Jools kwam niet één maar twee keer terug waarbij tijdens de eerste toegift een fantastische drumsolo door Gilson Lavis te horen was. De zang van Ruby Turner zorgde wederom voor kippevel. Je dacht “dit kan niet beter”. Maar tijdens de tweede toegift maakte een ensemble van Jools, Sam en Ruby het voor iedereen kompleet. Het publiek was wild enthousiast en het Paard was de perfecte locatie om Jools en zijn Rhythm and Blues Orchestra optimaal te laten zien en horen.



Jools Holland speelt piano vanaf zijn 8e jaar en heeft in meerdere bands gespeeld waarvan Squeeze de bekendste is. Hij is host geweest van een diverse muziekprogramma’s. De jaarlijks op oudjaarsavond terugkerende Hootenanny en Later...with Jools Holland. Hij is de meest populaire pianist in het Verenigde Koninkrijk. Zijn live concerten hebben al meer dan een miljoen bezoekers getrokken.

Sam Brown heeft bekendheid gekregen met haar eerste en helaas tot nu toe enige tophit “Stop”. Muziek heeft altijd een zeer belangrijk rol in haar leven gespeeld, mede door de minstens zo musicale ouders (de gitarist Joe en zangeres Vicky). Aansluitend op haar tour met Jools zal zij solo een aantal concerten geven in het Verenigd Koninkrijk .

Ruby Turner is een van de meest toegejuichte soul zangeressen uit het Verenigd Koninkrijk, al komt zij oorspronkelijk uit Jamaica. Zelf zingt en schrijft zij haar eigen liedjes en heeft al jaren schitterende nummers geproduceerd.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 03 06 - 21:08

Soloalbum na theatertournee Daniël Lohues 'Doordringen tot de kern'

Door Erik Driessen, foto rechts Cok van Vuuren (klik voor vergroting)

Onder de teksten met een glimlach en de olijke krullenbol van Daniël Lohues hebben altijd diepere lagen gezeten. De ogenschijnlijk eenvoudige teksten drongen immer door tot de kern van het leven. Nog nooit kwam de liedjesschrijver van beroep echter zo dichtbij het hart van Lohues als in de theatertournee Allennig. Zonder mede-muzikanten moet hij het zelf doen. De dertien nieuwe liedjes van het gelijknamige, in een dag opgenomen album lenen zich daarvoor uitstekend. Alle plamuur is eraf geschuurd.
"Uuteindelijk is iedereen allenning", klinkt het wat fatalistisch uit de mond van Lohues. De zanger piekert soms wat af. Over zijn eigen leven, de teloorgang van het platteland, de ellende in het Midden-Oosten en zijn eigen verloren gegane geloof in God. Dat weerhoudt hem niet van genieten van de kleine dingen. Zoals in de ochtenduren wandelen in het land achter zijn woning in Erica. Of snert koken voor zijn Amerikaanse bluesvrienden. Of de gebeurtenissen in een dorp volgen. Allennig barst uit zijn voegen van de verhalen over het platteland. Lohues vertelt het verhaal van zijn neef die in de nieuwbouwwijk van Erica een huis heeft gekocht en 's avonds zijn hond wil uitlaten. Om een goede beurt te maken, neemt hij een schepje mee om de uitwerpselen op te ruimen. "Ga je hem begraven", vraagt een voorbijganger. Drogere humor dan op het platteland is nergens te vinden.
In 'Erica' en 'Beste Koningin' beschrijft Lohues het leven in de streek die hem lief is. Als de koningin een provincie zou aanwijzen die altijd platteland moet blijven, zou het Drenthe moeten zijn, smeekt Lohues. In De Kerke beschrijft hij zijn worsteling met het geloof, Annelie is een ontroerend nummer over een verbroken jeugdliefde, Deurrieden tot an de Streep is geïnspireerd door een ontmoeting met Gerrie Kneteman en Moordlied is een zoektocht naar de wortels van Drentse muziek. Hij speelt ze op gitaar, piano, trekzak of een blikje met een draad er aan. Het maakt de multi-instrumentalist Lohues niet uit. SKIK-klassiekers en bluesnummers van The Louisiana Bluesclub vormen een opvallend coherent geheel met de nieuwe nummers.
En met doldwaze anekdotes weet Lohues de lachers op zijn hand te krijgen. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Leven kan zomaar omslaan naar dood, de 'duvel' ligt altijd op de loer en niemand ontsnapt uit de klauwen van de blues. Lachen om leed weerstand te bieden. Altijd met het besef dat die strijd op elk moment beslist kan worden in het voordeel van het noodlot. "Pries de dag nie veur 't aobend is", zingt Lohues daarom.
Na 2,5 uur is de Drent bij de derde toegift belandt. Hij wil nog een kort nummer spelen. "Maar als je oppas thuis hebt, kun je gerust gaan hoor", lacht hij. Niemand geeft er gehoor aan. Naar Allennig luister je met z'n allen.

Onderwerp: POP-ROCK

20 03 06 - 15:58

John Cale fascineert in LVC Leiden

Door Serge Julien, foto's Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Het is al een latertje als het paar honderd man tellende publiek in het Leidse LVC een 10 minuten durende experimentele geluidsdreun heeft aangehoord wanneer dan eindelijk John Cale met zijn jonge driekoppige band rond de klok van 21.45 het kleine podium betreedt.
De avant-garde intro past natuurlijk helemaal bij Cale als je diens achtergrond een beetje kent.
De inmiddels 63-jarige in Wales geboren muzikant die op jonge leeftijd klassiek en avant garde heeft gestudeerd en heeft samengewerkt met minimalist guru La Monte Young is bij veel muziekliefhebbers bekend als voormalig lid van een van de meest invloedrijke bands uit de pophistorie: The Velvet Underground. Hoewel die andere leeftijdsgenoot Lou Reed als de drijvende kracht wordt gezien van de band mag de rol van de toenmalige leden toch echt niet uit het oog worden verloren en is het vooral de inbreng van Cale op de eerste twee platen die mede bijdraagt tot dat unieke geluid. De smerige rockgitaarsound van Reed wordt door Cale op uiterst fascinerende wijze aangevuld met snerpende vioolpartijen en monotone piano en orgelinvullingen wat op de tweede plaat zelfs een anarchistische inslag krijgt in het onvolprezen Sister Ray.
Voor Velvetsfans is het extra leuk als Cale de avond begint met een parel van de eerste roemruchte plaat van de groep “The Velvet Underground & Nico” (alleen al bekend door de Andy Warhol ontworpen hoes met de banaan) namelijk Venus in Furs. Een geweldige uitvoering die eer doet aan het origineel. Dat kan helaas niet worden gezegd van het nummer Femme Fatale van diezelfde plaat. Dit oorspronkelijk ingetogen en door Nico gezongen nummer wordt vanavond voorzien van een voorgeprogrammeerd ritme met een saaie keyboard- en gitaarbegeleiding. De melodie, zo leer ik later blijkt het nummer Rosegarden Funeral Of Sores te zijn, een b-kantje van een single, en wordt vanavond vermengd met het van oorsprong lief klinkende Femme Fatale. Voor mij persoonlijk geen geslaagde fusie.
Gelukkig hoeft Cale niet alleen maar VU materiaal ten gehore te brengen want hij heeft sinds het verlaten van de groep in 1968 een imposant oeuvre opgebouwd. Naast het uitbrengen van soloplaten heeft hij ook producties voor andere artiesten (Patti Smith, Stooges en Squeeze) gedaan en muziek voor vele films gecomponeerd. Het is soms lastig om hem ergens in een hokje te plaatsen. Zijn jaren 70 en 80 platen bewegen zich wel veel in het rock format maar hij schuwt daarin niet om experimenteel te werk te gaan. Paris 1919, Vintage Violence, Fear, Slow Dazzle uit de jaren 70 behoren tot zijn betere platen. In de jaren 90 componeert hij veel filmscores zoals Antartida en Somewhere In The City.
Zijn laatste schijf heet Black Acetate en is een interessante mengeling van grunge georiënteerde rock begeleid door ritmes ontleend uit de trip-hop en r&b hoek. Het behoort niet tot zijn beste innovatieve werk maar hij levert er wel een over het algemeen toegankelijk schijfje mee af. Van deze plaat worden in LVC prima uitvoeringen gedaan van het prachtige op acoustische gitaar begeleide Turn The Lights On, Hush, Outta The Bag en Sold Motel en het lekkere door punk beïnvloede Perfect.
Hier en daar maakt Cale het tijdens zijn optreden voor beginnelingen ook wat moeilijk gezien de soms lange nummers met voortkabbelende ritmes met allerlei verwarrend overkomende geluidsinvullingen van gitaar en keyboard. Dan gaat het er vervolgens weer ruig aan toe om weer terug te gaan naar iets heel rustigs. Dat kan best taai zijn. Echter, het is Cale ten voeten uit.
Van het oudere werk komen vanavond onder andere solide versies voorbij van Helen Of Troy, Guts en Ship Of Fools. Dit prachtige laatste nummer is terug te vinden op Fear uit 1974, een van zijn betere platen.
Cale heeft drie uitstekende jonge honden achter zich staan die volledig in dienst lijken te staan van de meester en zich met passie en intensiteit overgeven. Vooral de strak drummende Michael Jerome maakt indruk en rond de uptempo nummers vaak af met knoertharde klappen.
Veel interactie met het publiek is er niet. Cale doet zijn ding en dat is het. Hij is niet de beste zanger maar zijn harde en zware stem is wel apart te noemen. Hij is casual gekleed in grijze polo, zwarte spijkerbroek met daaronder sportschoenen maar de strakke gelaatstrekken, het sikje en de inmiddels grijzer wordende nonchalant zittende haren geven hem tegelijkertijd iets charismatisch.
Cale begeleidt zichzelf de avond vooral op elektrische of acoustische gitaar waarbij hij soms als een verstrooide professor staat te draaien aan de knoppen van effectapparatuur om het door hem gewenste geluid te bemachtigen. Daarnaast speelt hij zo nu en dan op keyboards.
Rond 23.15 doet Cale als toegift het prachtige (I Keep A) Close Watch van de uit 1982 stammende plaat Music For A New Society waarin hij zichzelf alleen begeleid op keyboard. Dit nummer heeft hij wel eens mooier uitgevoerd en komt bij mij een beetje plichtsmatig over maar desalniettemin altijd weer fijn om dit nummer te horen.
Voor de niet kenner van John Cale zou een eerste concert wel eens zwaar kunnen zijn maar voor diegenen die wel thuis zijn in zijn werk kan worden gezegd dat men een goede set voorgeschoteld heeft gekregen met een prima dwarsdoorsnede uit zijn carrière.
Een fascinerende man die John Cale.

Bezetting
John Cale - gitaar, viool website
Dustin Boyer “ gitaar
Joseph Karner “ Bass/keyboards
Michael Jerome “ drums

CD’s
Black Accetate (2005)
Slow Dazzle (1975)
Fear (1974)
The Velvet Underground & Nico (1966)