Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

19 03 06 - 21:36

Spaanse Vlieg in het Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Het Arnhemse trio Spaanse Vlieg bestaat sinds 2001 en maakt volgens de flyer: "een mix van donkere, poëtische Nederlandse teksten, flamenco, Latino en rockmuziek. Dit alles gespeeld op semi-akoestische instrumenten als contrabas, flamenco- en western-gitaar en cajon. Ook spelen samples een belangrijke rol, evenals de meerstemmige zang". Wij waren benieuwd. We hadden een vorig optreden van dit gezelschap al eens moeten missen maar onze nieuwsgierigheid was toen ook al gewekt. Spaanse Vlieg verzorgde de tweede helft van een dubbelconcert van Nederlandse singer/songwriterbands in het Beauforthuis. Zoals wij later vernamen waren er eerst de teksten en daarna pas de muziek en dat is te horen aan de werkelijk schitterende manier waarop teksten en arrangementen op elkaar inspelen en elkaar versterken. Harry Leurink en zijn vriend Kees van der Knaap zijn verantwoordelijk voor alle teksten van Spaanse Vlieg. Magische beeldende gedichten die in de verte een beetje doen denken aan de tragikomische teksten die we kennen van 19e eeuwse liederen zoals de 'redeloze gezangen' van Albert de Klerk en de werken van De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) maar dan in een modern jasje en met hedendaagse onderwerpen. In ieder geval is het een heel eigen soort muziek, niet in de laatste plaats door de arrangementen waarin de flamengo-invloed van gitarist Theo Flonk duidelijk te horen is. Maar ook bassist Jurgen Preyer, die sinds januari van dit jaar Spaanse Vlieg kwam versterken en veel jazz heeft gespeeld, drukt met zijn bijzondere basklanken een stempel op sommige nummers zoals 'Zweefstenen', waarbij hij betoverende geluiden uit zijn instrument weet te ontlokken. Percussionist Jaap van Keulen heeft niet alleen een cajon tot zijn beschikking maar brengt ook de samples in. Een soort Spinvis live on stage in plaats van op een zolderkamer. En Harry Leurink is een intrigerende verschijning met zijn stevige brede postuur, een stem met een wat nasale klank die in de verte aan Cornelis Vreeswijk doet denken en dan die bizarre bijzondere teksten die van hem zijn, dat kun je zien en voelen in zijn muziek.

Dat is dan meteen het meest intrigerende aan Spaanse Vlieg: die treffende en pakkende teksten die in een radend tempo voorbij komen in de 16 nummers die ze ons voorschotelen in de tweede helft van de avond. Het is zoveel dat we overvoerd dreigen te raken omdat de teksten niet genoeg tijd krijgen om te landen. Toch zijn er wel een paar die meer dan andere bleven hangen: Babylon (de hoer met haar doorgerookte stem), Hoop dat ik nooit (ik ben bang dat ik vergeet hoeveel ik van je hou), Land van op zijn kop, Voordat de wereld (naar een gedicht van Yates), en de echt Spaans klinkende nummers Serenade en Grafschrift. We zeggen tegen elkaar dat we wel eens de teksten willen zien maar vergeten even te kijken of er nog CD's te koop waren na het concert. Wel zijn we er achter dat de CD Spaanse Vlieg te koop is voor 15 euro via de website (gewoon even een mailtje sturen). De volgende CD wordt in april opgenomen en komt als het goed is gewoon in de winkel te liggen. Wij zijn in ieder geval wel geraakt door de bijzondere muziek van deze Spaanse Vlieg dus we gaan ze zeker in de gaten houden en kijken of we de CD kunnen bemachtigen. Nou maar hopen dat er een tekstboekje bij zit. Luister op de site maar eens naar een aantal van de nummers om te horen wat een bijzonder geluid het is. Spaanse Vlieg - website Bezetting Harry Leurink - zang, gitaar Jaap van Keulen - percussie, samples, zang Theo Flonk - flamencogitaar, bas, zang Jurgen Preyer - contrabas, zang

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

16 03 06 - 20:01

Kaizers Orchestra & Micke from Sweden

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Ik heb al eerder verteld dat ik een grote voorliefde heb voor Scandinavische muziek. Vanavond, zondagavond 12 maart, krijg ik weer een kans.
Voor mij ook de eerste keer dat ik in de nieuwe Effenaar een concert bijwoon. Sinds de verbouwing van afgelopen jaar was ik er nog niet geweest. Ik moet zeggen dat Eindhoven met deze nieuwbouw een mooi Poppodium rijker is geworden. Naast de Grote en de Kleine zaal ook een foyer en een restaurant. Het gebouw heeft zowel van buiten als van binnen een strakke, industriële uitstraling. Een aanwinst voor de regio.

Micke from Sweden
Rond half negen start er een stemmig muziekje en komt er een, in net pak gestoken man met hoed, het nog donkere podium opgelopen. Op zijn gemak loopt hij richting zijn piano, hij steekt de kaarsen aan op deze piano, schenkt zich een glas rode wijn in en loopt even naar de rand van het podium om wat bezoekers de hand te schudden. Hij gaat hierna rustig achter zijn piano zitten en kondigt zichzelf aan, “Hello I’m Micke from Sweden” en begint te spelen. Hij speelt rustige luisterliedjes zonder zware inhoud, waarbij hij zichzelf begeleidt op piano. Tussen de nummers door verteld hij het verhaal achter de nummers en de reden waarom hij muziek maakt (= geld verdienen zodat zijn vrouw schoenen kan kopen). Micke fom Sweden heeft in de jaren negentig in de band “Atomic Swing” gespeeld en staat ook bekend als ‘the stomping piano beast from the north”.

Ondanks het vrij statische geheel weet hij het publiek in zijn korte set wel te blijven boeien. Het hoogte punt van zijn set zit in het laatste nummer, hij geeft in zijn aankondiging aan dat we in dit nummer huilende wolven, tapdans en sneeuw kunnen verwachten. Hij komt zijn woorden na, het refreintje bestaat inderdaad uit het beloofde wolvengehuil. Tegen het eind van het nummer stapt hij achter zijn piano uit, loopt naar voren en tapt hij. Dit herhaalt hij een paar maal, een akkoord op piano, omlopen tappen en weer terug. Na het laatste akkoord pakt hij een handje nepsneeuw wat hij omhoog gooit met de woorden “je moet hier ook alles zelf doen”. Een vermakelijk optreden van deze Micke from Sweden.

Kaizers Orchestra
Na een korte pauze was het tijd voor de hoofdact van vanavond, zes prettig gestoorde heren uit Noorwegen, de Polka-Punk, de Hoempa-Rock van Kaizers Orchestra. In 2003 waren zij voor mij de verrassing van “Lowlands” en ik heb toen direct het album gekocht met de veelzeggende titel en het motto van de band ”Ompa Til Du Dør” wat zoveel betekent als “Hoempa tot je erbij neervalt!”. Intussen zijn de heren twee studio albums verder, “Evig Pint” en “Maestro” en komt er binnenkort een live cd uit “Live at Vega”. Het intro muziekje is nog steeds hetzelfde als in 2003, waarna één voor één de bandleden het podium op komen en direct beginnen te spelen. Stuk voor stuk zijn het charismatische heren met als blikvanger toetsenist Helge Risa, die het grootste gedeelte van het concert met een gasmasker op achter zijn, met schemerlampje verlichte orgel doorbrengt. Zijn overdreven, extraverte houding trekt continu de aandacht. Ook de twee gitaristen zijn prominent aanwezig, zij bespelen naast hun instrumenten vooral ook het publiek. Denk daarbij een geweldige drummer die naast reguliere drums ook onderdelen van auto’s en een vuilniscontainer in zijn drumkit heeft opgenomen en een stoïcijnse bassist met baard en contrabas. Het geheel wordt gecompleteerd met zanger en entertainer in hart en nieren, Jan Ove Ottensen.

De heren spelen een energieke set waarbij ze oude bekende nummers goed afwisselen met het nieuwere werk. Hierbij valt me op dat de nieuwere nummers meer Rock georienteerd zijn, daar waar de oude nummers echt die Polka invloeden hebben. Het feestje is er niet minder om, de heren weten een afwisselende spetterende show neer te zetten, waarbij ook minder conventionele middelen worden ingezet. Bij verschillende, vooral de oude, nummers wordt er met houte stokken of breekijzers op olievaten, autovelgen en metale deksels geslagen en getimmerd. Dit heeft naast de muzikale toevoeging ook een visuele meerwaarde. Na een set van ongeveer een uur komen de Noren nog een keer terug voor een toegift van drie up-tempo nummers, waarbij het publiek helemaal uit hun bol gaat. Een goede afluiter van dit geweldige concert.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

12 03 06 - 20:38

Poëet Harold K in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Afgelopen zaterdag wijdde het Beauforthuis in Austerlitz een dubbelconcert aan een tweetal singer/songwriterbands. De eerste - Harold K - hadden we als eens eerder op zien treden in het voorprogramma van Ian Matthews. Vorige keer was Harold K te zien in een trio maar dit keer bestond de band uit vier personen. Naast oude bekende Remco Mourits waren bassist Admar Hermans en gitarist/songwriter Belker aan de band toegevoegd. We waren al bij de soundcheck meteen gecharmeerd van de sound van dit viertal dat voor het eerst in deze samenstelling op de planken stond. Met name het smaakvolle basspel van Admar Hermans is een echte aanwinst. Harold K is een poëet en maakt schitterende teksten in het Limburgs en in het Nederlands. Een aantal nummers kenden we al van zijn CD 'Mengsmering' zoals de prachtige titelsong, 'Marmer' en 'Witte Vrouwen'. Maar er kwamen ook een aantal nieuwe nummers voorbij zoals 'Wachtwoord', Monkie, 'Rome', dat door Harold K met een enkele gitaar wordt gespeeld en 'Vanavond', een compositie van gitarist Belker. Harold K is een geloofwaardige singer/songwriter met een prettige podiumpresentatie. Hij staat met één been in zijn Limburgse geboortegrond en met het andere been in Utrecht en zijn liedjes gaan over die twee plaatsen en zijn beweging daar tussen. Mooi samenspel, een goede stem en ook de koortjes klinken lekker. Als deze jongens n ²g beter op elkaar ingespeeld raken dan horen we er vast nog meer van. Op de website kun je kennismaken met wat teksten maar ook het schitterende nummer 'Zjwieg' downloaden. En voor slechts € 10 kun je er de CD 'Mengsmering' bestellen. Harold K - website Harold Konickx - gitaar, zang Remco Mourits - gitaar, zang, mandoline, bluesharp Admar Hermans - bas Belker - gitaar, zang

Onderwerp: POP-ROCK

12 03 06 - 15:42

Avontuurlijke Toto excelleert in Ahoy

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Een tot de nok toe gevuld Ahoy is de plaats van handeling voor het eenmalige concert van de Amerikaanse muziek virtuozen Toto in het kader van hun Europese tournee Falling In Between. Deze naam is ontleend aan hun zojuist verschenen CD dat met een gerust hart hun sterkste en avontuurlijkste album sinds jaren genoemd mag worden. Niet dat de laatste platen slecht zijn maar we hebben toch wel krachtigere platen gehoord. Die kracht is dubbel en dwars aanwezig op de nieuwe schijf. Een belangrijke factor voor deze ontwikkeling zou wel eens de toevoeging kunnen zijn van het nieuwe bandlid Greg Phillinganes die de band een gezonde dosis frisheid meegeeft. Deze veteraan heeft in de loop der jaren een niet misselijke CV opgebouwd wanneer je daar werkgevers op genoteerd ziet staan als Eric Clapton, Phil Collins, Stevie Wonder, Michael Jackson en George Benson. Zijn lekker in het gehoor liggende (achtergrond) zang en keyboardspel is een welkome aanwinst voor de band. Phillinganes is voor deze tournee ook de vervanger van Toto keyboardman David Paich die in verband met familie omstandigheden verstek moet laten gaan.



Rond de klok van 20.15 wordt de show afgetrapt met het nummer Falling In Between. Een symfonisch getint nummer dat niet misplaatst zou hebben gestaan op een CD van progrock meesters Dream Theater. Door de jaren heen heeft Toto op summiere wijze symfonische randjes laten doorsluimeren in diverse nummers maar wat mij betreft heeft dat niet eerder zo doeltreffend uitgepakt als in dit nummer waarin frontman Steve Lukather een heavygitaariff op het scherpst van de snede speelt, Bobby Kimball zijn onvervalste krachtige zang neerzet en Phillinganes geraffineerde keyboardmelodieen toevoegt. Tussen het bombastische geweld blijft genoeg ruimte voor de vertrouwde Toto sound waarmee het ook heel toegankelijk blijft. Het is ook die combinatie van muzikaal vakmanschap en de essentie van mooie composities waar de kracht van de band in zit. De sterke opener wordt vervolgd door het wederom van de nieuwe CD afkomstige rockende King Of The World. Pamela is de eerste grote hit die de revue passeert wat wordt gevolgd door de nieuwe prachtige van gloedvolle harmonieen voorziene ballad Bottom Of Your Soul. Dit nummer zou net als Pamela makkelijk ten tijde van megaseller The Seventh One gemaakt kunnen zijn. Live klinkt het net zo fantastisch als op CD en zelfs nog voller en meeslepender waarmee de klasse van de individuele oorspronkelijke sessiemuzikanten nog eens wordt onderstreept. De muziek staat centraal. “We don’t wanna be a bunch of rockstars, we’re musicians” benadrukt Lukather nog eens naar een dol enthousiast publiek. De muziek staat centraal en niet de uitstraling van de muzikanten of het podium dat alleen is voorzien van drie kleine ronde videoschermen en niet overdreven belichting.
De groep wordt sinds het overlijden van drummer Jeff Porcaro in 1992 geleid door macho en van een flinke dosis kwajongens humor voorziene Lukather die inmiddels ook de centrale rol op het podium inneemt. Zijn zang is niet bijstergoed maar bevat toch een zekere charme en wordt gecompenseerd door de achtergrondvocalen en natuurlijk door man's weergaloze gitaarspel. Lukather steekt Toto's liefde voor het al jaren hondstrouwe Nederlandse publiek niet onder stoelen of banken en laat dit meerdere malen weten. Nederland heeft Toto in een vroeg stadium omarmt en die liefde is nog net zo sterk als toen getuige de altijd volle zalen die de groep trekt.



Een van de hoogtepunten van de avond is de acoustische set waarin fantastisch gearrangeerde versies voorbijkomen van onder andere Stop Loving You waarin tweede gitarist Tony Spinner de voortreffelijke zang voor zijn rekening neemt, waarna het publiek de aanstekers mag aandoen voor I'll Be Over You en mag genieten van het van Tambu afkomstige I'll Remember. De set wordt afgesloten door een geweldige jazzy keyboardsolo van Phillinganes waarin subtiele flarden van diverse Toto nummers voorbij komen.
Als het ene muzikale hoogstandje nog niet klaar is wordt de volgende alweer afgevuurd: de megahit Rosanna dat een alternatief en zeer aantrekkelijk intro meekrijgt alvorens de originele melodie wordt ingezet. Daarna is het tijd voor het jazzy en funky Let It Go van de nieuwe CD waarin Philinganes de solozang voor zijn rekening neemt.
Tijd voor obscure nummers uit het repertoire van Toto als onder andere Isolation en Kingdom Of Desire worden uitgevoerd. In dit laatste nummer gaat Lukather vervolgens fel van leer op zijn gitaar en wordt maar weer eens te meer duidelijk dat hij een meester is op het instrument. Ben je nog niet bijgekomen van het spetterende gitaarwerk of drummer Simon Philips gaat nog een partij los op zijn drumkit. Fantastisch!
De aanstekers mogen weer aan bij de ballad I Won't Hold You Back waar het echter onderweg misgaat als Lukather zijn tekst vergeet. Het wordt hem snel vergeven want het publiek zingt de bekende nummers toch al lekker mee. Het van de allereerste CD afkomstige stevig rockende Girl Goodbye is de afsluiter. Bevrediging en oorverdovend gejuich wordt beloond als Toto terugkomt en een perfecte versie van Home Of The Brave op het publiek loslaat. Deze toegift zou genoeg zijn geweest om een uitmuntend concert af te sluiten maar de band keert nog een keer op het podium om dan toch nog de classic Africa te spelen voor een uitzinnig enthousiast publiek.
Ruim 2 uur heeft Toto op het podium gestaan en heeft daarbij een uitstekende afwisseling van nieuwe nummers, hits, obscuriteiten en creatieve arrangementen voorbij laten komen. Het nieuwe werk mag er wezen en wat mij betreft mag dit een volgende keer nog wat prominenter in de setlist worden opgenomen. Toto is nog altijd een van de betere live bands maar dit concert mag gerust het meest avontuurlijke worden genoemd sinds de afgelopen ruim 10 jaar. Weergaloos!

Bezetting:
Steve Lukather - gitaar/zang
Mike Porcaro - bass
Greg Philinganes - keyboards/zang
Simon Philips - drums
Bobby Kimball - zang
Tony Spinner - gitaar/zang

officiele Toto website

CD’s
Falling In Between (2006)
The Seventh One (1988)
Toto IV (1982)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

12 03 06 - 11:33

Emergenza Festival 9 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Superaction, Crab en Overexposure

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Er zijn nog vier plaatsen te verdelen voor de halve finales die gehouden worden van 5 tot en met 9 april dit jaar in de Kleine zaal van hetzelfde 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. De acht bands die strijden om de laatste plaatsen in de halve finale zijn:

Over Exposure
De eerste band van vanavond was een nog jong trio uit Eindhoven. Ze speelde rechttoe rechtaan Punk-rock, technisch niet altijd even perfect, maar het enthousiasme en de inzet maakte veel goed. De podium presentatie is wel wat statisch en doet vermoeden dat dit één van de eerste optredens is van dit leuke trio. Duidelijk is dat deze twee jongens op drum en gitaar en hun vriendin op bas er veel plezier in hebben. Een leuk detail is de “Barbie” pop die aan haar nek is opgehangen aan de hals van de Basgitaar.

Ratz
Na het onervaren trio uit Eindhoven, de 4 heren van Ratz uit Uden met duidelijk meer podium ervaring, een goede presentatie en een muur aan geluid. Ze speelde Rock’n’roll , geïnspireerd op de jaren ’60 en ’70 met een vleugje blues en garage. De Nederlandstalige teksten zijn niet altijd even verstaanbaar, maar muzikaal en melodieus zit het geheel goed in elkaar. Het geheel is goed op elkaar ingespeeld en swingt van het podium af, een geoliede machine.

Crap
Uit Raamsdonksveer komt de derde band van vanavond, zij spelen een alternatieve rock, een mengeling van Punk-rock en Ska. Deze vier“mans”formatie, drie heren en een dame, zijn pas begonnen met musiceren en hebben duidelijk nog niet zo veel podium ervaring. Hun vrolijke, up-tempo nummers zitten goed in elkaar, een leuke afwisseling in Rock en Ska, maar worden nog wat rommelig gebracht. Ook de kwaliteiten van de zangeres laten hier en daar nog te wensen over. Over het algemeen klinkt ze monotoon en mist ze net de overtuigingskracht die de band hard kan gebruiken. De band heeft in potentie alles aanwezig om het verder te schoppen, maar moeten nog flink oefenen willen ze in de halve finales hoge ogen gaan gooien.

La Nemm
Een aangename verrassing uit Eindhoven, La Nemm, 4 jonge meiden op drum, toetsen, bas en viool aangevuld met een jonge man op gitaar. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met duidelijke invloeden uit folk en klassieke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas) of Sophia Holst (viool). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol. Geen wonder dat bij het stemmen deze band de nodige handen de lucht in wist te krijgen.


vlnr op deze strip Bomb lb, Ratz en La Nemm

Superaction
Deze vijf heren uit Eindhoven van Superaction mengen authentieke rock'n'roll met invloeden uit de hardrock, 70ies punk, popmuziek, country en een vleugje soul. Samen met de bands “Speedking”en “Borehole”, eerder gespeeld op Emergenza, spelen zij in de “For Those About To Rock” tour (www.abouttorock.nl). Het optreden van vanavond begint met een valse start, de gitarist kondigt in stijl de band aan waarna een doodse stilte valt; de drummer heeft nog geen stokken. Toen dat euvel verholpen was startte een energieke live Rock’n’Roll show. Vooral de toevoeging van de saxofoon maakte de, toch standaard, Rock’n’Roll tot een feestje.

Mabel
Ook dit viertal komt uit Eindhoven. De drie heren en hun zangeres maken Rock muziek met een vleugje Ska, Reggae en Country. De eigen nummers zijn melodieus maar missen de overtuigingskracht om het te gaan maken voor een groot publiek. De zangeres heeft een fijne stem en een goede podium presentatie. Ook de drie heren dragen hun steentje meer dan bij maar kunnen het publiek te weinig boeien om genoeg stemmen te krijgen voor de volgende ronde.

The Manuals
Van Rammelpop naar Retropop, zo werd dit vijftal van The Manuals uit Den Bosch aangekondigd, een mengeling van Rock en Rock’n’Roll. Na een ietwat valse start in het eerste nummer, het geluid stond niet goed afgemixed, herstelde de band zich redelijk. De eigen nummers zijn afwisselend en melodieus, maar missen in de presentatie de afwerking en techniek waardoor het geheel wat rommelig overkomt. Ook de stem van de gitarist en eerste zanger is monotoon en met momenten zelf vals, dit in tegenstelling tot de tweede zanger die wel een aangename rock stem heeft. Een matige presentatie van deze heren uit Den Bosch.

Bomblb
De verrassing van vanavond kwam van deze Tilburgse vijfmansformatie Bomblb. Zij speelde heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk. Al snel wisten ze het publiek aan het dansen te krijgen met hun vette basloopjes (Erik Tilleman), funky gitaar (Jurgen Latijnhouwers) en groovy saxofoon (Joost Maissan). Zanger en frontman Bas “Boan” Olijerhoek heeft een aangename stem en zingt/rapt en acteert het geheel aan elkaar. Het totaal is een aangenaam, swingend en dansbaar geheel wat door het uitstekende drumwerk van Vincent Maissan gecomplimenteerd wordt. Kortom de verrassing en de terechte winnaar van de avond.

Ik heb de uitslag al een beetje weggegeven, maar voor de statistieken, de uitslag in omgekeerde volgorde. Op acht “Superaction”, op zeven “The Manuals”, de zesde plaats is voor “Mabel” en net niet door naar de halve finale, op vijf “Over Exposure”. De volgende bands zijn door naar de halve finale: Op vier “Ratz”, op drie “Crap”, op twee “La Nemm” en terecht op één “Bomblb”.
We kijken uit naar de halve finales volgende maand in de Kleine zaal van 013.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

10 03 06 - 11:49

Emergenza Festival 8 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Strike in Time, Plaeto en Ex Libris

Vanavond, vrijdag 3 maart, de op één na laatste voorronde van het Emergenzafestival in een drukke, totaal uitverkochte Batcave van het Tilburgse 013 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Er strijden vandaag weer zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. De volgende bands gingen vandaag de strijd aan.

Overflow-Error
Deze jonge band Overflow Error uit het Brabantse Ulicoten mocht de spits afbijten vanavond. Zichtbaar gespannen en zenuwachtig brachten ze een leuke set Power-metal met een verrassend eigen geluid. De nummers hadden allen een goede opbouw en staken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, erg melodieus, kortom goed doordacht. Echter hebben de jonge bandleden (tussen de 16 en 18 jaar) weinig podiumervaring en is het technisch net te hoog gegrepen. De podium presentatie is wat mager en zangeres Sarah Tuip heeft een vrij monotoon stemgeluid. Overflow-Error is duidelijk een band met potentie die het in de (nabije) toekomst zeker kan gaan maken, vooral gitarist Bert Floren maakt een erg goede indruk. Ze krijgen een tweede kans in de halve finale, dit mede door het, in grote getale, meegekomen publiek.

Strike In Time
Na de Metal van Overflow-Error was het tijd voor de Punk/Hard-core van Stike in Time. Deze zesmansformatie bracht agressieve, stevige, up-tempo nummers ten gehore, bij vlagen briljant maar niet altijd even zuiver en strak. Dit werd ruimschoots goedgemaakt door inzet en presentatie, veel energie, veel beweging en een goede interactie met het publiek. De twee frontmannen zijn letterlijk en figuurlijk erg aanwezig, waarbij de muzikanten een soort van bijrol krijgen. Een spetterende set wat bij het stemmen op voldoende bijval van het publiek kon rekenen.

Since1800
Ook deze Oosterhoutse band Since 1800 is nog erg jong (tussen de 17 en 19 jaar). De vier mannen spelen standaard Punk-rock in de trant van Blink 182 en Greenday. Muzikaal zit het goed in elkaar, maar vooral de zang van bassist Peter laat zo nu en dan te wensen over. De podium presentatie is goed, en de melodieuze, up-tempo nummers hebben een aanstekelijke vrolijkheid in zich. (bas/zang), Emiel(gitaar/zang) Koen (gitaar) en Jeroen(drums)

Plaeto
Deze vier heren uit Breda van Plaeto hebben duidelijk meer podiumervaring. De start is rommelig, wat vals, maar als het geluid, halverwege het eerste nummer, goed is afgesteld staat het optreden als een huis. De stevige Pop/Rock nummers zijn melodieus, gelikt en hebben zeker een commercieel tintje. De stem van zanger, gitarist Sandro van Breemen is afwisselend en aangenaam om naar te luisteren en het totaal plaatje resulteert in een afwisselende show. Ze weten in de korte tijd die de band heeft een goede indruk achter te laten. Deze band heeft zeker potentie om het ook commercieel te gaan maken. Niet verwonderlijk dat zij veel handen de lucht in wisten te krijgen.


vlnr op deze strip: Since 1800 en twee maal Overflow Error

Planet Creep
Een beetje een vreemde eend in de bijt was dit trio Planet Creep uit Schijndel wel. Ze brengen de gemiddelde leeftijd omhoog en met hun jaren ’60 Surf/Garage rock weten ze een zomerse, zonnige, strand sfeer weg te zetten. De overwegend instrumentale nummers draaien voornamelijk om het gitaarspel van Remi Groot, die het genre ook uitstekend beheerst. Maar ook het drumwerk van Bertwin van Avezaath en het bassen van Rogier Weenen zorgt voor een melodieuze, up-tempo “Surfs-Up” gevoel.

Frankie and the Wonderboys
Serieuzer dan de naam Frankie en the Wonderboys doet vermoeden maken deze vier heren Oldschool Hardcore/Rock&roll. Vanaf de eerste tonen komt er een muur van geluid over je heen. Stevige agressieve, maar desondanks erg verstaanbare, zangpartijen van Zoltan, ondersteunt door Hoef op Gitaar, Mike op bas en Eus op drums. Vooral deze laatste maakt een niet snel te vergeten indruk op mij. Agressieve, strakke dubbelbas en breaks, geweldig drumwerk. De snelle, melodieuze nummers worden energiek gebracht en hadden, wat mij betreft, op meer steun van het, nog steeds in grote getale aanwezige, publiek mogen rekenen.

Ex Libris
In navolging van bands als Nightwish, Within Temptation en After Forever maakt dit zes koppen tellende Ex Libris Gothic-Metal met een progressief randje. Helaas moeten ze het vanavond zonder tweede gitariste Eva Albers stellen, waardoor het geluid met momenten net te kort schiet. De stem van Zangeres Dianne van Giersbergen (familie van?) is afwisselend en ook in het hoge zuiver, wel gaat de verstaanbaarheid verloren bij de hoge noten. De eigen nummers zijn goed qua opbouw en samenhang maar zijn binnen het genre niet vernieuwend. Een goede set van deze Brabantse band.

Na de Metal klanken van Ex Libris en het tellen van hun stemmen volgt de einduitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Since 1800, gevolgd op de zesde plaats door Frankie and the Wonderboys. Op vijf, dus net niet door naar de halve finale, staat Planet Creep. Wel door naar de halve finale, op vier Strike In Time, op drie Ex Libris, op twee Plaeto en op één, mede dankzij de ruim 70 verkochte entree bewijzen, Overflow-Error. Zondag 5 maart de laatste voorronde en dan op naar de halve finale.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

06 03 06 - 20:42

Emergenza Festival 7 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Noyalty, Ebola en Tambora Percussion.

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Vandaag, donderdag 2 maart, strijden zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. Helaas heeft Lua afgezegd voor vanavond.

Ebola
De Tilburgse viermansformatie Ebola wist vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. De melodieuze Death-metal had een duidelijke progressief karakter. Zanger Rule schakelde makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakte. Opvallend was het geweldige baswerk van Bas, hij bespeelde zijn bas als ware het een gitaar, dit in perfect samenspel met gitarist Barros. Het geheel klinkt melodieus, strak en is technisch goed afgewerkt, mede door het drumwerk van Bowie. Ebola weet een geheel eigen sound, een eigen stijl neer te zetten. Het was ook niet verwonderlijk dat ze veel handen de lucht in kregen.

Noyalty
Ook deze zes Eindhovense heren van Noyalty weten vanaf de eerste seconde een muur van geluid weg te zetten. Een mix van Hard-core/Emo-core/Punk, duidelijk een mix van verschillende stijlen, een geheel eigen geluid. De podium presentatie is erg energetisch, ze springen van links naar rechts en staan geen moment stil, eigenlijk is het podium te klein voor hen. Erg leuk om naar te kijken en zeker zo leuk om naar te luisteren. Heel fijn is de afwisseling tussen de twee zangers, de ene duidelijk met een Emo-core zangstijl en de andere met zijn “Sreams”. De muziek is ondanks de keiharde, vette rifs en het up-tempo punk geluid toch erg melodieus en vrolijk. Goede strakke breaks en een uitgebalanceerde afwisseling tussen snelle en rustige stukken.
Ook voor hen was het niet moeilijk de handen in de lucht te krijgen bij de stemronde.

The Motion
Als derde was de band The Motion uit Tilburg aan de beurt, officieel zijn ze met zijn vieren, maar voor vanavond moeten ze het zonder gitarist Bralt doen. Toch weten de overige bandleden als trio een erg melodische, stevige Rock neer te zetten. De nummers zijn afwisselend en erg strak, dit mede dankzij het strakke, agressieve drumwerk van Rutger. De stem van zanger/gitarist Dennis is aangenaam om naar te luisteren en wordt met momenten ondersteund door een tweede stem van bassist David. Een mix van Melodieuze rock en Emo-rock, een fris eigen geluid.


vlnr op deze strip: Treadstone 71, The Motion en Dependent.

Speedking
Deze band uit Eindhoven is ooit begonnen in een boerenschuur in Asten-Heusden onder de naam “Zippicamiknicks”. Intussen een paar jaar ouder zijn ze onder de naam “Speedking” serieuzere Hardrock, Rock&Roll gaan maken. Het geheel doet op het podium wat statisch aan en de nummers zijn niet echt overtuigend. Het wordt snel standaard Hardrock, zanger Ruud kan daar helaas ook niet veel aan toevoegen, waardoor dit optreden aan het einde niet veel handen de lucht in weet te krijgen.

Tambora Percussion
Met het opbouwen van het podium had de slagwerkgroep Tambora Percussion wel even wat tijd nodig. Heel het podium werd volgebouwd met trommels, slagwerk en andere drumtoestellen. Het motto van deze band uit is “Tambora slaat op alles” en dit werd in de vijfentwintig minuten die de drie heren de tijd hadden duidelijk gedemonstreerd, ze weten overal muziek uit te halen. Het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slotact een nummer op drie grote afvalbakken. Het enige wat volgens mij het optreden iets onderuit haalde was het praten tussendoor, dit had met momenten meer weg van “Ton-proaten” (dit nog in de carnavalsfeer) dan van serieuze aankondigingen.

Dependent
Als één-na-laatste , weer uit Eindhoven, vijf mannen met melodische Punk/Hard-core onder de naam Dependent. Vol energie en passie erg bewegelijk, ook voor hen was het podium te klein. De zanger heeft meer tijd doorgebracht tussen het publiek dan op het podium. Met al zijn middelen probeerde hij het publiek in beweging te krijgen met matig succes. Vooral de leden van Noyalty wilden graag aan zijn verzoeken tot springen en “moshen” gehoor geven. Helaas hadden de heren iets te veel gedronken voor het optreden begon, wat de presentatie en uitstraling niet echt ten goede kwam. Desondanks toch strakke, snelle en keiharde Punk, met zo nu en dan vleugjes old-school Hardcore. De zangpartijen zijn vol emotie en met volle overgave gebracht maar missen de overtuigingskracht en worden snel eentonig. Kortom een mager prestatie van deze vijf-mans-formatie uit Eindhoven-Rockcity.

Treadstone 71
De slotact van vanavond, de hardrockband Treadstone 71. Melodieuze, bombastische Hardrock die staat als een huis. De aangename Rock-stem van zanger/gitarist Bram doet denken aan de Hardrock uit de jaren ’80. Dit met momenten ondersteunt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Het geheel overgoten met een melodieus sausje door toetsenist Misha. De nummers zijn goed doordacht, hebben een duidelijke opbouw (intro, refrein, couplet en outtro), een duidelijke kop en staart. Veel tempo en maat wisselingen, het geheel klinkt strak en gelikt, muziek die staat als een huis. Niet verwonderlijk dat ook zij, ondanks dat het al een stuk minder druk was, toch veel stemmen kregen.

De einduitslag voor vandaag. Op zeven geëindigd, Speedking. Een gedeelde vijfde plaats voor The Motion en Dependent. Dat betekend dat de volgende bands door gaan naar de halve finale: op vier Treadston 71, op drie Noyalty. Op twee Ebola en de verrassende winnaar voor vandaag, de slagwerkgroep, Tambora Percussion.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

05 03 06 - 09:59

Emergenza Festival 6 - The Batcave 013

Door Willem Corstiaans met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
vlnr Ruder, nog een keer Ruder en Convert

Alle Emergenza verslagen zijn te vinden op Cultuurpodium.nl, maar voor mij werd dit de eerste keer dat ik in 013 Emergenza zou meemaken en daar gelijk verslag van doe. Meteen al werd het hele programma anders in verband met 3 afzeggingen. Why George, Spherebox en Karunga hebben het optreden laten schieten. Hierdoor gingen er ook geen 4 bands, maar maar 3 bands door om het competitiegehalte erin te houden.

Convert
De 4 jonge mannen van Convert mochten het spits afbijten deze avond. Meteen bij de eerste aanslag van de snaren kwam er een muur van geluid over je heen. Technisch waren deze jongens wat minder, zelf verwijten ze dit aan een gitarist die verhinderd was. Een ding was zeker ze hadden er veel plezier in en bestormde het podium met veel enthousiasme, en door de vele fans die ze bij hadden kregen ze een leuke respons uit de zaal.

Ruder
Na deze jongens kwam er een band met een stuk volwassenere bandleden. Een viermansformatie met een basgitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres. Van de zangkwaliteiten van de zangeres heb ik zeer genoten, duidelijke mooie zang met een aantal fijne uithalen. Ook waren de gitaarrifs een aangename verandering. Tijdens hun 25 minuten, wat ik zelf voor dit bandje wat kort vond, waren er aardig wat leuke gitaar- en bassolo’s te horen.
Het kwam alleen wel eens voor dat het publiek niet doorhad dat een nummer was afgelopen, een aantal nummers had namelijk nogal een abrupt einde. Wanneer het publiek het eindelijk doorhad en begon te klappen bij een nummer bleek dit een break te zijn en gingen ze nog even door. Doordat ze niet zoveel fans mee hadden genomen is deze band jammer genoeg niet door naar de volgende ronde.


vlnr Goofy & The Regulars, F.R.E.U.D. en Mur-Dog

F.R.E.U.D.
Als derde was F.R.E.U.D. aan de beurt. En deze energieke pittige band ging meteen los waardoor het publiek meteen de smaak te pakken had. De zanger wond met zijn volle grunts en duidelijke zang meteen het publiek om zijn vingers. Ook de extra zang van de beide gitaristen voegde een extra noot toe. Voor één van de gitaristen en de basgitarist was het podium duidelijk te klein, de beide mannen sprongen alle kanten op. F.R.E.U.D. heeft volgens mij liever een twee keer zo groot podium!
De overgangen van rustige gitaarrock naar stevige metal en zware grunts waren erg aangenaam en zeer strak. Alle nummers volgde elkaar erg rap op, ook voor deze band is 25 minuten te kort! Voor het laatste nummer werd bekend gemaakt dat het eerste keer was dat er een nieuwe drummer mee speelde, maar dit was me qua geluid niet opgevallen. In het laatste nummer werd gebruik gemaakt van een megafoon! De zanger liet met dit hulpstuk het nummer echt mooi overkomen. F.R.E.U.D. was zeker een van mijn favorieten van deze avond. Ze zijn dan ook geëindigd als eerste en dus door naar de volgende ronde in de kleine zaal.

Mur-Dog
De vierde band van de avond was Mur-Dog. Een band die cross-over speelt en met een zanger en een rapper een mooie 25 minuten weggaf. De overgangen van raps naar volle stevige zang en weer terug lagen goed in het gehoor. Ook deze band zorgde weer voor veel energie, wat al snel door het publiek werd overgenomen. Er werd veel gesprongen op de nummers, vooral toen de band 'Pretty god damn fast' inzette! Een erg lekker snel nummer waar deze band ook een clip van heeft. De energie kwam puur uit de nummers, want op het podium was niet veel te beleven en bleef de band redelijk rustig. Al met al een zeer vermakelijk optreden en Mur-Dog is ook door met hun derde plek.

Goofy and the regulars
Als laatste waren 'Goofy and the regulars' aan de beurt. Deze band speelde een lekkere blues met wat rockinvloeden. Wel even wat anders dan de voorlopende optredens, maar zeer aangenaam. De lekkere strakke muziek en ietwat schurende ‘Joe Cocker’-stem van de zanger kwamen als een golf over het publiek heen. Vooral het orgel en de mondharmonica zorgde voor lekkere afwisselend nummers. De teksten werden door de zanger met veel gevoel gezongen en kwamen ook echt over. Verder deed hij zijn naam eer aan want hij stond prettig gestoord gebruik te maken van het hele podium. Dit was echter geen probleem want de overige bandleden stonden, zoals de rest van de bandnaam al deed vermoeden, wat standaard om de zanger heen. Alleen degene met de mondharmonica sprong af en toe even mee. Dit optreden was voor mij in ieder geval een zeer aangename verassing en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze door zijn naar de volgende ronde.