Onderwerp: POP-ROCK
20 Maart 2006
John Cale fascineert in LVC Leiden
Door Serge Julien, foto's Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Het is al een latertje als het paar honderd man tellende publiek in het Leidse LVC een 10 minuten durende experimentele geluidsdreun heeft aangehoord wanneer dan eindelijk John Cale met zijn jonge driekoppige band rond de klok van 21.45 het kleine podium betreedt.
De avant-garde intro past natuurlijk helemaal bij Cale als je diens achtergrond een beetje kent.
De inmiddels 63-jarige in Wales geboren muzikant die op jonge leeftijd klassiek en avant garde heeft gestudeerd en heeft samengewerkt met minimalist guru La Monte Young is bij veel muziekliefhebbers bekend als voormalig lid van een van de meest invloedrijke bands uit de pophistorie: The Velvet Underground. Hoewel die andere leeftijdsgenoot Lou Reed als de drijvende kracht wordt gezien van de band mag de rol van de toenmalige leden toch echt niet uit het oog worden verloren en is het vooral de inbreng van Cale op de eerste twee platen die mede bijdraagt tot dat unieke geluid. De smerige rockgitaarsound van Reed wordt door Cale op uiterst fascinerende wijze aangevuld met snerpende vioolpartijen en monotone piano en orgelinvullingen wat op de tweede plaat zelfs een anarchistische inslag krijgt in het onvolprezen Sister Ray.
Voor Velvetsfans is het extra leuk als Cale de avond begint met een parel van de eerste roemruchte plaat van de groep “The Velvet Underground & Nico” (alleen al bekend door de Andy Warhol ontworpen hoes met de banaan) namelijk Venus in Furs. Een geweldige uitvoering die eer doet aan het origineel. Dat kan helaas niet worden gezegd van het nummer Femme Fatale van diezelfde plaat. Dit oorspronkelijk ingetogen en door Nico gezongen nummer wordt vanavond voorzien van een voorgeprogrammeerd ritme met een saaie keyboard- en gitaarbegeleiding. De melodie, zo leer ik later blijkt het nummer Rosegarden Funeral Of Sores te zijn, een b-kantje van een single, en wordt vanavond vermengd met het van oorsprong lief klinkende Femme Fatale. Voor mij persoonlijk geen geslaagde fusie.
Gelukkig hoeft Cale niet alleen maar VU materiaal ten gehore te brengen want hij heeft sinds het verlaten van de groep in 1968 een imposant oeuvre opgebouwd. Naast het uitbrengen van soloplaten heeft hij ook producties voor andere artiesten (Patti Smith, Stooges en Squeeze) gedaan en muziek voor vele films gecomponeerd. Het is soms lastig om hem ergens in een hokje te plaatsen. Zijn jaren 70 en 80 platen bewegen zich wel veel in het rock format maar hij schuwt daarin niet om experimenteel te werk te gaan. Paris 1919, Vintage Violence, Fear, Slow Dazzle uit de jaren 70 behoren tot zijn betere platen. In de jaren 90 componeert hij veel filmscores zoals Antartida en Somewhere In The City.
Zijn laatste schijf heet Black Acetate en is een interessante mengeling van grunge georiënteerde rock begeleid door ritmes ontleend uit de trip-hop en r&b hoek. Het behoort niet tot zijn beste innovatieve werk maar hij levert er wel een over het algemeen toegankelijk schijfje mee af. Van deze plaat worden in LVC prima uitvoeringen gedaan van het prachtige op acoustische gitaar begeleide Turn The Lights On, Hush, Outta The Bag en Sold Motel en het lekkere door punk beïnvloede Perfect.
Hier en daar maakt Cale het tijdens zijn optreden voor beginnelingen ook wat moeilijk gezien de soms lange nummers met voortkabbelende ritmes met allerlei verwarrend overkomende geluidsinvullingen van gitaar en keyboard. Dan gaat het er vervolgens weer ruig aan toe om weer terug te gaan naar iets heel rustigs. Dat kan best taai zijn. Echter, het is Cale ten voeten uit.
Van het oudere werk komen vanavond onder andere solide versies voorbij van Helen Of Troy, Guts en Ship Of Fools. Dit prachtige laatste nummer is terug te vinden op Fear uit 1974, een van zijn betere platen.
Cale heeft drie uitstekende jonge honden achter zich staan die volledig in dienst lijken te staan van de meester en zich met passie en intensiteit overgeven. Vooral de strak drummende Michael Jerome maakt indruk en rond de uptempo nummers vaak af met knoertharde klappen.
Veel interactie met het publiek is er niet. Cale doet zijn ding en dat is het. Hij is niet de beste zanger maar zijn harde en zware stem is wel apart te noemen. Hij is casual gekleed in grijze polo, zwarte spijkerbroek met daaronder sportschoenen maar de strakke gelaatstrekken, het sikje en de inmiddels grijzer wordende nonchalant zittende haren geven hem tegelijkertijd iets charismatisch.
Cale begeleidt zichzelf de avond vooral op elektrische of acoustische gitaar waarbij hij soms als een verstrooide professor staat te draaien aan de knoppen van effectapparatuur om het door hem gewenste geluid te bemachtigen. Daarnaast speelt hij zo nu en dan op keyboards.
Rond 23.15 doet Cale als toegift het prachtige (I Keep A) Close Watch van de uit 1982 stammende plaat Music For A New Society waarin hij zichzelf alleen begeleid op keyboard. Dit nummer heeft hij wel eens mooier uitgevoerd en komt bij mij een beetje plichtsmatig over maar desalniettemin altijd weer fijn om dit nummer te horen.
Voor de niet kenner van John Cale zou een eerste concert wel eens zwaar kunnen zijn maar voor diegenen die wel thuis zijn in zijn werk kan worden gezegd dat men een goede set voorgeschoteld heeft gekregen met een prima dwarsdoorsnede uit zijn carrière.
Een fascinerende man die John Cale.
Bezetting
John Cale - gitaar, viool website
Dustin Boyer “ gitaar
Joseph Karner “ Bass/keyboards
Michael Jerome “ drums
CD’s
Black Accetate (2005)
Slow Dazzle (1975)
Fear (1974)
The Velvet Underground & Nico (1966)