Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

03 02 06 - 12:14

Geen risico met Dayna Kurtz in het Paard van Troje

Door Serge Julien, Foto's Martin Bols (klik voor vergroting)

“So, I got 15 minutes to make you happy? That gives a lot of pressure”. Dit zijn de eerste woorden van singer/songwriter Dayna Kurtz tot haar publiek dat vanavond naar het Paard van Troje in Den Haag is gekomen voor een 'No Risk' Concert. Bij deze concerten geldt dat je je geld terug krijgt als je het binnen 15 minuten niks vindt. Het wordt echter al snel duidelijk dat niemand gebruik maakt van deze optie, maar besluit om de avond verder door te brengen met de uit New York afkomstige Dayna Kurtz. Bij haar lijkt de spanning inmiddels ook weg te zijn, want na de eerste drie “cruciale” nummers trekt ze haar te warme laarzen uit, gooit die naast zich neer en gaat er lekker “cozy” bij zitten.

Er is trouwens maar weinig New Yorks te horen aan de muziek van Kurtz. We horen vooral folk liedjes met zuidelijke jazz, blues en countryfolk invloeden die soms ook lekker broeierig overkomen. Kurtz begeleidt zichzelf op een acoustische gitaar, maakt hier en daar gebruik van een slide en speelt in een enkel nummer op een banjo.
Dayna Kurtz is niet direct een bekend klinkende naam maar deze dame timmert alweer een jaar of 15 aan de weg. Na vele demo’s en live optredens komt in 2002 eindelijk haar debuut CD uit onder de titel ‘Postcards From Downtown’. Twee jaar later volgt het prachtige en uitstekend ontvangen ‘Beautiful Yesterday’, waarvan vanavond ook nummers worden voorgedragen zoals Amsterdam Crown en Love Where Did you Go. Dit laatste nummer roept qua sfeer beelden op van de lievelingsstad van Kurtz: New Orleans.

De liefde voor deze stad uit ze vanavond ook in de ballade Nola van haar net uitgekomen cd ‘Another Black Feather’, waarvoor ze de nummers schreef tijdens een eenzaam verblijf in een sobere hut zonder elektra in de Sonoran woestijn in Arizona. Van deze cd speelt ze eveneens het bluesy Showdown, een beklemmend mooie It’s The Day Of Atonement 2001, geinspireerd door de ramp van 11 september 2001, alswel het tijdens het eerste cruciale kwartier gespeelde wonderschone Venezuela. Doen deze songs het op cd al goed met meerdere instrumenten, op het podium komen ze met slechts gitaarbegeleiding en spaarzame belichting net zo sterk uit de verf. Haar zangstem is krachtig en donker en roept vergelijkingen op met die van Marianne Faithfull maar ook met meer getinte artiesten als de in vergetelheid geraakte Tanita Tikaram of zelfs een donkere artieste als Tracy Chapman die ook muzikaal dicht in de buurt komt. De toon en inhoud van de nummers varieert van romantisch, dramatisch tot vrolijk. In welk geval ook, Kurtz weet je steeds weer te grijpen met haar doordringende stemgeluid.

Ze covert ook songs van anderen. In de toegift pakt ze uit met het van het nieuwe album afkomstige heerlijke tot jazzy getransformeerde All Over Again van Johnny Cash wat wordt vervolgd met een werkelijk verbluffende en intense versie van het nummer Joy In Repetition van Prince. Kurtz zet het nummer volledig naar haar hand en presteert het om naar mijn smaak het origineel te overtreffen. Magistraal!
Dayna Kurtz mag dan een relatief onbekende naam zijn, ze kan makkelijk in het rijtje worden gezet van artiesten als tijdsgenoten Beth Hart en Norah Jones (die trouwens meedoet op de CD Beautiful Yesterday) maar ook in het rijtje van oudgedienden als Marianne Faithfull Tom Waits en Leonard is zij niet misplaatst. BillBoard schreef: "...she could be Leonard Cohen's spiritual daughter". Als Dayna Kurtz dit soort liedjes blijft maken loop je in geen enkel opzicht ‘risico’! Prachtig!

Dayna Kurtz site

Geïnteresseerd in de CD?

Another Black Feather
Dayna Kurtz

Onderwerp: STRAATTHEATER, POP-ROCK, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL

28 01 06 - 17:43

Oerolfeest in Paradiso

  
Foto's Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Vandaag viel het winternummer van Noorderlicht - het krantje van de Vrienden van Oerol - in de bus van vriend 7275 (that's me). Aandacht natuurlijk voor het 25 jarig jubileum van Oerol in 2006 en voor het jaarlijkse Oerolfeest in Paradiso op 11 februari aanstaande. Dit feest is van oudsher de aftrap van het nieuwe Oerolseizoen en tegelijkertijd een voorproefje van wat ons op Oerol allemaal te wachten staat. In ieder geval is op de Oerolsite al te lezen dat Ellen ten Damme dan haar beste Blondie zal neerzetten, Kraak & Smaak Paradiso op haar grondvesten zal doen beven en Neco Novelas ons zal tracteren op Mozambicaanse jazz. Meer informatie vind je op de website van Oerol of van Paradiso.

Op de foto's vlnr: Straattheater (of is het strandtheater?) Im Fluß der Zeit, Fan twa kanten (portretgalerie van eilanders) en kunstproject Dansend Woud (klik voor vergrotingen)

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

28 01 06 - 11:07

Dayna Kurtz bij VPRO's Vrije Geluiden op zondag

 Amerikaanse singer songwriter Dayna Kurtz is weer in Nederland en is zondagochtend te zien bij VPRO's Vrije Geluiden. We deden al eerder verslag van haar optreden in het Beauforthuis vorig jaar. Haar nieuwe CD is fantastisch en ik was er bij de opnamen van Vrije Geluiden (waar ik haar fotografeerde) weer eens getuige van, dat het ook live nog steeds dezelfde vakvrouw is, die je alleen maar een gestemde gitaar in handen hoeft te geven om je te laten meeslepen met haar songs en warme stemgeluid. Uit de Vrije Geluiden Nieuwsbrief:

Miss Dayna Kurtz: Volgens onze collegas van 3voor12 die Dayna al een hele tijd in de smiezen hebben: "Haar nieuwe plaat "Another Black Feather" is een klein meesterwerk, waarop Kurtz fantastisch laveert tussen klef en klezmer, tussen lefgedrag en luisterlied, tussen blue en blues, en tussen chanson en wereldmuziek. Voor mensen met smaak." Zelf zegt ze: “Ik wist niet of deze plaat zou lukken... ik ben van mezelf al niet zo productief, en ik had bijna geen pauze gehad om even bij te komen van het toeren afgelopen jaar. En ik wist ook dat het kwam omdat mijn leven veranderd was de laatste tijd. Ik ben gaan trouwen, en ik had geen tijd meer om in mijn eentje aan oude wonden te plukken zoals ik gewend was. Ik was nogal gelukkig en dat was niet best. Dan moet je uitkijken dat je niet in de stereotiepen van de ellendige artiest vervalt. Ik zocht naar musici die ik bewonder en die het toch ook aardig voor elkaar hebben en toch geen rotzooi schrijven.“ Maar een eenzaam verblijf in de woestijn deed wonderen, veertien dagen was genoeg en ze kon er weer een hele CD tegenaan! Uitzending: zondag 29 januari om 11.00 uur op Nederland 3 Dayna Kurtz site Vanavond treed zij op in Oosterpoort Groningen. Verder is ze nog te zien in de Effenaar Eindhoven, het Paard van Troje Den Haag, Patronaat Haarlem, Hedon Zwolle, 't Boerderijtje in Haaren en in Ottersum, Landgoed Roepaen. Geïnteresseerd in de CD?

Dayna Kurtz" >
Another Black Feather
Dayna Kurtz

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

26 01 06 - 15:34

Music against cancer - De Melkweg Amsterdam

  
Tekst en foto's van Karin Brouwer (klik foto’s voor vergroting)

Zondag 22 januari 2006 werd er een zeer interessant festival georganiseerd in de Amsterdamse Melkweg, waarvan de opbrengst in zijn geheel ten goede kwam aan de Nederlandse Kankerbestrijding (KWF).
Georganiseerd door Eric Gijsen Musicproductions, een bedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in verzorgen van geluid, management en het boeken van concerten voor diverse welbekende Nederlandse (heavy metal) bands, en gesponsord door een aantal in de muziekbusiness actieve instellingen (waaronder de Melkweg zelve), werd hier een uitermate appetijtelijk programma aangeboden voor liefhebbers van het genre van symfonische/progressieve/ gotische heavy metal.

Maar liefst zes klasse-bands, vijf Nederlandse die zich alle in zekere mate al op de vaderlandse podia in de kijker hadden gespeeld, alsook de gevestigde Noren van ‘Trail of Tears’ namen deel aan dit evenement “ volledig ten bate van het goede doel. Toen wij om een uur of half zes de knusse oude zaal van de Melkweg betraden was deze al redelijk gevuld. Wij vernamen van enige medeconcertgangers dat de twee eerste bands, Soulstitia enMorning een prima indruk hadden achtergelaten. Er hing een zeer prettige sfeer. Duidelijk was dat er veel familie en vrienden van de bands aanwezig waren. In verband met de opbrengst van de avond hoopte ik echter wel dat het nog wat drukker zou worden. Het bleek al snel dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken.

Xystus
Deze jonge band Xystus (1e fotoserie links) is naar eigen zeggen voornamelijk geïnspireerd door klassieke symfonische rockbands, alsook door soundtrack-muziek, zoals blijkt uit hun debuut CD ‘Recieving tomorrow’. Wat de band op het podium liet zien deed mij echter meer denken aan onvervalste power metal zoals bands als ‘Stratovarius’, ‘Blind Guardian’ en dergelijke die maken: veel ‘catchy’ melodietjes en refreintjes onderbroken door spetterende solo’s en orchestrale, bombastische intermezzo’s. Duidelijk was dat we hier met uitstekende muzikanten te maken hadden. De muzikale hoogstandjes werden ogenschijnlijk uit de losse pols gespeeld. Al met al een prima optreden van deze jonge band “ dat belooft wat voor de toekomst.
Als ik dan toch iets negatiefs moet melden, dan moet mij van het hart dat er wel het een en ander aan de podiumpresentatie gedaan kan worden. De band grossierde mijns inziens iets teveel in clichématige stoere poses en grimassen. Daarbij had men helaas ook de vervelende gewoonte van vele metalbands geadopteerd om het publiek (te) veelvuldig te verzoeken mee te klappen, iets wat mij persoonlijk altijd op de zenuwen werkt. Als ik iets goed vind, ga ik wel spontaan uit mijzelf meeklappen, dank u.

Nemesea
Het is heel hard gegaan voor Nemesea (1e fotoserie midden en rechts). De debuut CD ‘Mana’ sloeg bij het gotische metalpubliek in als de spreekwoordelijke bom, en ook op de vaderlandse podia (Huntenpop-festival!) liet de in 2002 uit Groningse conservatoriumkringen voortgekomen band een uitstekende indruk achter.
De absolute troef van deze band is de jonge sopraanzangeres Manda Ophuis, die niet alleen live alle hoge noten schijnbaar moeiteloos haalt, maar die ook nog eens een bijzonder prettige aanblik biedt. Haar begeleiders doen in muzikaal-technisch opzicht nauwelijks voor haar onder. Vooral de uitstekende ritmesectie (Sonny en Sander, bas en drums) verdient een aparte vermelding. Zeer strak EN swingend, iets wat niet alledaags is binnen dit genre, waarin deze band naar mijn mening sowieso al een buitenbeentje is, omdat Nemesea’s muziek veel meer invloeden bevat uit de progressieve rock dan doorgaans in het gothic metal-genre gebruikelijk is. Helaas was het geluid niet altijd optimaal, zodat juist de virtuoze ‘tapping’-technieken van bassist Sonny niet altijd even goed doorkwamen, een vaak voorkomend euvel bij een geleende backline&hellip
Over het algemeen genomen kwam de band uitstekend over. Men is momenteel bezig om aan een nieuw platencontract te komen, die hopelijk ‘de grote stap voorwaarts’ kan bieden. Ik twijfel er niet aan dat deze band de potentie heeft om ook internationaal tot een grote naam uit te groeien. Kwalitatief zijn ze in ieder geval een stuk interessanter dan hun collega’s van ‘Within Temptation’, om maar eens een dwarsstraat te noemen.

Autumn
En toen was het tijd voor Autumn, een Friese band die al weer wat langer meedraait in het Nederlandse én internationale circuit. Opgericht in 1995 lanceerde men in 2002 het debuutalbum ‘When Lust Evokes the Curse’, opmerkelijk genoeg via major Sony/Epic. Waarschijnlijk dacht deze platenmaatschappij mee te kunnen liften op het succes van ‘Within Temptation’ en ‘After Forever’ door zelf óók maar een ‘gothic-band-met-zangeres’ te contracteren.
Wie echter oren aan z’n hoofd heeft (en het heeft er alle schijn van dat platenbonzen dat veelal NIET hebben, die letten alleen op de verwachte dollartekens&hellip!) hoort meteen dat Autumn de zaken toch wel heel anders aanpakt dan hun voornoemde concullega’s. Autumn is veel ruiger en harder, minder ‘gelikt’ en heeft duidelijk niet de commercie als primaire doelstelling. Daarbij komt nog dat zangeres Nienke de Jong in de eerste plaats een ROCK-zangeres is en niet zozeer een gothic sopraan. Al met al was het avontuur met Sony, na uitblijvend succes na de eerste CD, al weer snel over&hellip
Wat niet betekende dat Autumn bij de pakken ging neerzitten. Integendeel, de tweede CD ‘Summer’s End’ liet zelfs een veel betere indruk achter dan de eersteling, en de band heeft als gevolg van hiervan dan ook uitgebreid kunnen toeren. Die ervaring was vanavond duidelijk merkbaar “ op het podium stond een zeer professionele maar ook enthousiaste band met een stevig maar prima geluid. Nienke de Jong is niet alleen een prima rockzangeres, maar ook een uitstekend frontvrouw “ ze kreeg het publiek moeiteloos aan haar voeten, en terecht. Zeer strak, zeer heavy, zeer enthousiast. Ook van Autumn een prima set deze avond!

  

Trail of Tears
Tenslotte nog een echte uitsmijter, het Noorse Trail of Tears (2e fotoserie), al jaren een zeer gewaardeerde naam in de gothic metal-scene. En dan te bedenken dat ze in eerste instantie hier helemaal niet zouden zijn “ de laatste plek op dit festival was immers gereserveerd voor het Nederlandse Orphanage. Helaas is deze Utrechtse band recentelijk wegens gebrek aan ‘echt succes’ geïmplodeerd. Een schande volgens mij, aangezien ‘Orphanage’ één van de eerste bands was die experimenteerde met koorzang en sopraanzang in hun death metal (al rond 1990), en zodoende als één van de grondleggers van het gehele gothic metal-genre kan worden beschouwd. Gelukkig was zanger/grunter George Oosthoek wel degelijk aanwezig op dit festival “ niet alleen backstage, maar ook OP het podium “ jawel, bij ‘Trail of Tears’!
Ook de carrière van ‘Trail of Tears’ is de afgelopen jaren niet geheel zonder problemen verlopen. De debuut CD ‘Disclosure in Red’ gaf de band een ‘kickstart’ in 1998, voornamelijk door de zeer opvallende, om maar niet te zeggen overdonderende, aanwezigheid van zangeres Helena Michaelsen. Deze geschoolde operazangeres zette de band in één klap op de kaart van het gothic metal-publiek, en vele succesvolle optredens op zowat alle Europese metalfestivals volgden, waaronder op het Nederlandse Dynamo Open Air. Helaas bleek op een gegeven moment Helena’s ego even opgeblazen te zijn als haar imposante voorgevel, wat tot haar ontslag uit de band leidde.
De vraag was toen of ‘Trail of Tears’ ook levensvatbaar zou kunnen zijn zonder haar bijdragen. Welnu, wie wat verder luistert dat zijn oren lang zijn, kon al bij de eerste platen constateren dat de band wel wat meer te bieden had dan alleen Helena’s virtuoze operatesque capriolen. Zowel ‘Disclosure in Red’, ‘Profoundemonium’ alsook ‘A New Dimension in Might’ kenmerken zich door fraaie, melodieuze en goed opgebouwde songs, met een grote rol voor de avontuurlijke ritmesectie.
De band zette een grote stap in de goede richting door een samenwerking aan te gaan met de tevens bij de Noorse symfonische rockband ‘Green Carnation’ actieve zanger Kjetil Nordhus. Deze man beschikt over een fantastische stem “ zijn versie van ‘Faith No More’s Caffeine doet de versie van Mike Patton zowat verbleken!
Zoals ook deze avond op het podium weer bleek. ‘Trail of Tears’ kwam, zag en overwon. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat op een gegeven moment toch zeker de halve zaal intensief “ moi inclus - aan het ‘headbangen’ was geslagen, niet te vergeten de zeer intensieve ‘mosh-pit’ vlak voor het podium. Wat kan heavy metal toch leuk zijn&hellip!
Ook ‘Trail of Tears’ beschikte over een uitstekend geluid, waarbij alle subtiele details van hun muziek prima uit de verf kwamen. De set was zorgvuldig opgebouwd, met ‘krakers’ van alle vier de platen, waarbij de laatste, ook al prima CD ‘Free Fall into Fear’ niet vergeten werd. De wisselwerking tussen Kjetil’s ‘clean vocals’ en Ronny Thorsen’s ‘grunts’ pakte heel goed uit, en tegen mijn verwachting in heb ik de voorheen zo prominent aanwezige sopraanstem geen seconde gemist. Het hoogtepunt van de avond was toch wel het moment dat er zich ineens een derde zanger/grunter op het podium bevond&hellip ‘Orphanage’s George Oosthoek, die uiteraard met een overdonderend applaus werd begroet. Ik heb zo het idee dat ‘Trail of Tears’ er heel wat fans bijgekregen heeft deze avond. En wat geweldig van deze Noren dat ze aan dit benefietfestival hebben bijgedragen. Chapeau!

Samenvattend: een geweldig leuk festival, met interessante bands die allemaal flink hun best deden. Het enthousiasme van het publiek, het uitstekende geluid en de prima strakke organisatie deden de rest. Hulde aan alle betrokkenen, en niet te vergeten de bands, die zich zo geweldig hebben ingezet voor dit uitstekende goede doel.
Ik hoop van ganser harte dat deze zeer geslaagde tweede editie van Music Against Cancer er voor zal zorgen dat dit een jaarlijks terugkerend evenement zal worden.
Aan mijn recensie zal het hopelijk niet liggen&hellip

Xystus - website
Nemesea - website
Autumn - website
Trail of Tears - website

Geïnteresseerd in CD's?

Receiving Tomorrow Xystus

Mana Nemesea

Summer's End Autumn

Free Fall Into Fear (speciale uitgave) Trail Of Tears

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 01 06 - 23:47

De schoonheid van pijn: Bettye Lavette

Door Erik Driessen (klik afbeelding voor vergroting)

"Ache has never sounded so funky", zegt Bonnie Raitt over I've Got my Own Hell to Raise van Bettye LaVette. De wat verlopen souldiva zoekt het inderdaad in de schoonheid van pijn. Lijden om er mooier uit te komen. Dat doet ze niet met dampende soul, maar met krakende country en vleugjes blues. Geheel volgens het protocol waarmee eerder Solomon Burke een allesverwoestende comeback beleefde. Niet voor niks produceerde Joe Henry beide platen.

LaVette (geboren eind jaren veertig, hoogtijdagen in de jaren zestig) schreeuwt het tien songs lang uit. Ze lijdt zo erg dat het soms niet prettig is om naar te luisteren, want haar bijtijds indrukwekkende stem gebruikt ze weinig gedoseerd. Continue trekt ze de tranen uit de gepijnigde ogen. Alsof ze al het leed van de tien vrouwen die de liedjes op het album schreven, op zich wil nemen. Of het nou van Sinead ó Connor, Fiona Apple, Aimee Mann of Dolly Parton is. Ze mochten uithuilen bij tante Bettye en die gromt, snauwt en jankt alle ellende er ten overstaan van de hele wereld uit.

Hoogtepunt is het prachtig breekbare The High Road van de onbekende Sharon Robinson, dat klinkt als een laatste pianoballad vlak voor sluitingstijd in een kroeg waar de whiskey gretig aftrek vond. Dronkelappen luisteren met tranen in hun ogen naar LaVette en bedenken smoezen die ze straks tegen hun vrouwen kunnen vertellen. LaVette heeft het ook niet makkelijk. Die moet immers haar eigen hel door.

Of alle krakende schoonheid voldoende is om in het kielzog van dominee Burke aan een tweede carriere te beginnen, valt te bezien. Daarvoor zijn de gekozen nummers vermoedelijk niet toegankelijk genoeg. En de pijn is te erg. Liefhebbers van zelfkastijding zitten echter goed bij Bettye LaVette. Pijnlijker dan I've Got my Own Hell vind je ze niet.

Geïnteresseerd in deze CD?

I've Got My Own Hell To..
Betty Lavette

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

22 01 06 - 09:03

Loungen met Gare du Nord in de Boerderij

Door Serge Julien met foto's van Martin Bols (klik voor vergroting)

Het is 20.45 als vijf in zwart geklede mannen het podium van de Boerderij in Zoetermeer betreden en zich achter hun instrumenten opstellen: Gare du Nord. Het muzikale project van de charismatische Doc (gitaar en zang) en meer casual ogende Inca (keyboard en zang). De muziek kan gecategoriseerd worden onder lounge maar weeft daar op interessante wijze elementen uit jazz, blues en disco in. Recentelijk is de derde CD Club Gare du Nord uitgekomen. Onder de noemer The Gare du Nord Underground Station 2006 Tour verzorgt de groep een aantal cluboptredens. Een voor de helft gevulde Boerderij in Zoetermeer is de tweede stop tijdens de tour. De show begint met How Was It For You van de succesvolle debuut CD In Search Of Excell Lounge. Een heerlijk loomwiegend nummer gevolgd door een nieuw nummer. Het net zo lekkere Sold My Soul To The Devil van de tweede CD Kind of Cool heeft zo’n lekker refrein dat het snel blijft hangen. De inspiratie voor dit nummer deed Inca op tijdens het beluisteren van een radio show van soulman Isaac Hayes waar Margot Timmings van The Cowboy Junkies het nummer Me And The Devil van blues legende Robert Johnson ten gehore bracht. Doc had inmiddels een melodie klaarliggen en een aanstekelijke song was geboren. Diezelfde Robert Johnson is ook de inspiratiebron voor het hoogtepunt van de avond, het prachtige Pablo’s Blues wat vooraf wordt gegaan door een lange anekdote van Inca over de dobro waarop Doc het nummer begeleidt en de legende van Robert Johnson. De gesamplede stem van laatstgenoemde opent ook het nummer. Een trucje dat Gare du Nord gebruikt in meerdere nummers door geluiden en ritmes op die manier toe te voegen.



De avond is een prima afwisseling van nummers van de drie CD’s maar hoewel op de muziek en live uitvoering niks valt af te dingen blijkt toch op een gegeven moment dat deze muziek zich niet altijd even goed leent voor een volledige concertuitvoering. De nummers, hoe lekker ook, kabbelen soms wat voort wat opzich niet zo raar is met lounge. Daar kunnen de cool ogende en uitstekend spelende heren en stijlvolle podium aankleding weinig aan doen. Pas tegen het einde van de anderhalf uur durende show gooit Gare du Nord er twee uptempo nummers in te weten het groovende frans-disco getinte Disco-Tek (Boogie All Night Long) en het van de nieuwe CD afkomstige Go Back, Jack! In dit laatste nummer is op creatieve wijze het refrein van de Steely Dan hit Do It Again geweven.
Gare du Nord weet de studioversies uitstekend uit te voeren op het podium maar voor een concertuitvoering blijft de uitstraling wat achter. Deze muziek hoor ik gewoon liever op CD en dan fantaseer ik daar zelf wel beelden bij. Blijft buiten kijf: Gare du Nord is kind of cool!

Geïnteresseerd in de CD?

Club Gare Du Nord Gare Du Nord

Kind Of Cool Gare Du Nord

In Search Of Excellounge Gare Du Nord

Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

17 01 06 - 15:25

Zuco 103 laat Beauforthuis op zijn grondvesten schudden!

  
Door Marina den Hartog met foto’s van Ellen van Geel, genomen tijdens Lowlands 2005 (klik de fotos voor vergroting).

Zondag 15 januari stroomt het Beauforthuis in Austerlitz aan het einde van de middag snel vol. De zaal heeft vandaag alleen staplaatsen en ademt de sfeer van een feestje voor intimi. Er is een buffet waar soep en tapas gekocht kunnen worden. Hier gaat zo meteen om 17.30 uur een swingend optreden plaatsvinden van de succesvolle formatie Zuco 103 die intussen op talrijke podia in binnenland en buitenland heeft gestaan, waaronder recentelijk Japan.

De muziek van Zuco 103 laat zich niet gemakkelijk in vakjes stoppen. Volgens de programmakrant van het Beauforthuis is het een mix van Braziliaanse samba, een beetje dub, jazz, dance, Afro-Cubaans, Ethiopisch en West-Afrikaans en veel elektronische elementen. Zuco geeft deze maand een aantal akoestische concerten onder de naam Zuco 103 Acústico. Op 4 januari, gaf de groep een fantastisch concert in het nieuwe Bimhuis in Amsterdam (zie recensie elders op deze site).

Wie bij akoestisch denkt aan een kleine bezetting heeft het mis. Behalve
zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger op drums en Stefan Schmid op toetsen “ de vaste samenstelling van Zuco 103 “ staan vanavond ook percussionist Claus Tofft (percussie), Lesley K ¼hr (basgitaar), Alvin Lewis (gitaar) en Jasper Blom (saxofoon en klarinet) op het krappe podium van het uitverkochte Beauforthuis.

Het concert is zeer de moeite waard hoewel de geluidskwaliteit “ om een mij onbekende reden - niet haalt bij die in het Bimhuis eerder deze maand. Het Beauforthuis is een leuke locatie, maar eigenlijk niet zo geschikt voor een groep van deze omvang. Daarom is het des te charmanter dat Zuco 103 t ²ch geprogrammeerd staat, iedereen een beetje ‘inschikt’ en de musici er ook graag spelen. Volgens de aankondiging gaat het om een kroegconcert en dat is te merken. Tijdens rustige nummers praat het publiek hinderlijk door.

Na de pauze neemt het dansgehalte van de nummers toe en komt de zaal goed los. Direct voor het podium is een behoorlijk aantal mensen aan het dansen. De sfeer zit er goed in. Een deel van het publiek is intussen zo enthousiast dat het zelfs blijft klappen wanneer dat helemaal niet de bedoeling is, zoals bij een fraai duet tussen saxofonist Jasper Blom en toetsenist Stefan Schmid. Jammer, maar een kroegconcert is nou eenmaal geen concertzaal. Zuco 103 was wederom geweldig, maar is eigenlijk te ‘groot’ voor een klein podium.

• Website: Zuco 103

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

17 01 06 - 10:10

Emergenza Festival 3 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zaterdag 14 januari 2006 was de laatste van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013 voor deze maand. Ook deze avond weer een afmelding want Wastelands heeft afgezegd. Dus er resteren, net als de dag ervoor, zeven bands die strijden om de vier plaatsen in de volgende ronde. Wat meteen opvalt is dat het een stuk drukker is dan de voorgaande dagen, het voordeel van een zaterdag?

A59
De eerste band A59 (2e fotoserie links) komt uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke popmuziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Geen van vieren zijn het uitstekende muzikanten, maar hier geldt vooral dat het product meer is dan de som van de afzonderlijke delen. Duidelijk is dat ze plezier hebben en dat dit voorop staat.

Jam
Jam, een viermansformatie uit Oosterhout, speelt rock/alt-rock. De zelfgeschreven nummers zijn simpele rocknummers en missen overtuigingskracht. Zanger Jeroen begint met een wat valse start maar weet zichzelf na één nummer goed te herstellen. Helaas zit er weinig variatie in zijn stem en neigt zijn podiumpresentatie naar het irritante. Ook gitarist Martien en bassist Boudewijn kunnen het totaalbeeld niet opkrikken. Breaks lopen niet lekker en het geheel komt wat rommelig over, kortom een magere prestatie van deze mannen uit Oosterhout.

Marooned
Zij wisten echter wel direct te overtuigen, Marooned (tweede fotoserie rechts). Met hun stevige, pakkende rocknummers vulde deze viermansformatie uit Oss de Batcave met een muur van geluid. Peter van Leeuwen wist, ook hij na een valse start, met zijn rockstem wel de zaal te blijven boeien. Met momenten heeft zijn stem zelfs iets weg van Eddie Vedder, maar dan iets zwaarder. De rest van de band, Armand Thijsen op gitaar, Richard Jansen op bas en Edwin van Lieshout achter de drums, vormen duidelijk een eenheid. Ook deze band heeft er duidelijk plezier in, een fijne presentatie en het optreden verveelt geen moment.

  

The Value of Confession
Deze jonge jongens, tussen de 14 en 19 jaar oud, uit Oldenzaal speelde vlotte emo-rock. De zelfgeschreven nummers van The Value of Confession (2e fotoserie midden) waren goed qua opbouw maar technisch te hoog gegrepen. Het geheel kwam wat rommelig over, maar laat deze jongens nog een tijdje oefenen en ze gaan het helemaal maken. Zelf was ik erg onder de indruk van de jongste van het stel, Jascha Jochem achter het drumstel. Ondanks zijn leeftijd en zijn kleine verschijning wist hij als een beest te drummen. Het totaalbeeld is aangenaam en heeft een hoge aaibaarheidsfactor.

Erazer
Het was duidelijk te horen waar de Eindhovense heavy-metal band Erazer (1e fotoserie midden) de inspiratie vandaan heeft gehaald. De nummers waren allen doordrenkt met een sausje Iron Maiden. De vier mannen en hun frontvrouw speelde technisch goed, strak in het ritme en een muur van geluid, maar het kon de zaal niet mee krijgen. De muziek is achterhaald, had niets vernieuwend en had zo van een metal-album uit de jaren 80 kunnen komen. Zangeres Angelique de Jager wist hier met haar bijdrage ook niets aan te veranderen. Niks geen lieve, zachte, vrouwelijke vocal maar een zware metal-stem waar menig zanger jaloers op kan zijn. Dit werkte eerder in het nadeel, dan in het voordeel van Erazer.

Blind Trash
De verrassing van de avond kwam voor mij van Blind Trash (1e fotoserie rechts). Deze vijf man sterke band uit Tilburg speelt nu-metal met een geheel eigen geluid in de traditie van bands als Deftones, Life of Agony en System of a Down. Frontman Roelof de Brouwer weet met zijn presentatie de aandacht vanaf de eerste tonen op zich te vestigen. Het publiek deinst letterlijk voor hem achteruit. Hij wisselt zijn rustige emotionele vocal af met een indrukwekkend geschreeuw. Hierbij loopt en springt hij over het podium op en neer en versterkt hij met zijn mimiek en houding het geschreeuw, het moet letterlijk uit zijn tenen komen. De band staat als een huis met strakke vette rifs, allen ter ondersteuning van de frontman. Voor mij de winnaar van de avond.

2NFRO
Als laatste band voor deze avond de uit Eindhoven en Tilburg afkomstige 2NFRO (1e fotoserie links). Duidelijk is dat deze zes man sterke band al meer podiumervaring heeft. De twee frontvrouwen komen natuurlijk en relaxed over en ook de andere bandleden zijn zichtbaar thuis on stage. De band speelt reggae doorspekt met hiphop, soul, rock en jazz. Ook zijn bij één nummer duidelijk Turkse invloeden te horen. Kortom: wereldmuziek en niet verwonderlijk dat ze afgelopen jaar ook al op Festival Mundial gespeeld hebben.

Na het tellen van de stemmen van 2NFRO, dit duurde even want ze hadden zowat heel de zaal mee, kwam de uitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Erazer, gevolgd op zes door Blind Trash, ik had hen graag in de halve finales gezien, helaas. De vijfde plaats dus ook niet door, The Value of Confession. In de halve finale van 5 tot en met 9 april zien we wel terug, op de vierde plaats Jam, de derde plaats is voor Marooned, op twee A59 en niet verrassend op één, 2NFRO. Volgende maand weer nieuwe voorrondes, te weten op 9 en 10 februari.