Jul 2022 Nov 2019 Sep 2019 Aug 2019 Jul 2019 Jun 2019 Jan 2019 Nov 2018 Sep 2018 Aug 2018 Jul 2018 Jun 2018 Apr 2018 Dec 2017 Nov 2017 Sep 2017 Aug 2017 Jul 2017 Jun 2017 Apr 2017 Aug 2016 Jul 2016 Jun 2016 Apr 2016 Mrt 2016 Feb 2016 Dec 2015 Nov 2015 Okt 2015 Sep 2015 Aug 2015 Jul 2015 Jun 2015 Mei 2015 Apr 2015 Mrt 2015 Feb 2015 Jan 2015 Dec 2014 Nov 2014 Okt 2014 Sep 2014 Aug 2014 Jul 2014 Jun 2014 Mei 2014 Apr 2014 Mrt 2014 Feb 2014 Jan 2014 Dec 2013 Nov 2013 Okt 2013 Sep 2013 Aug 2013 Jul 2013 Jun 2013 Mei 2013 Apr 2013 Mrt 2013 Feb 2013 Jan 2013 Dec 2012 Nov 2012 Okt 2012 Sep 2012 Aug 2012 Jul 2012 Jun 2012 Mei 2012 Apr 2012 Mrt 2012 Feb 2012 Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005
Daar loop ik. Met blote voeten in het zand. Ik kijk recht vooruit naar de strandpaal, naar de kleuren van de vlakte voor me, de zee en vind uiteindelijk Vlieland in de horizon. Als de zon doorbreekt, voel ik de warmte op mijn naakte huid. Ik kijk een klein beetje naar rechts waar door de donkere wolken, Jakobsladders de aarde raken. Er gaat van alles door me heen, maar ook niets. Wat is dit fijn. Ik geniet. Ik bibber. Ik geniet.
Na ongeveer 14 minuten haal ik bij de strandpaal mijn 2 jurkjes uit hun vastgeknoopte positie. Ik kleed me aan en draai me om. In de verte zie ik een kleine kleurig bol, de tribune, het publiek, de witte stipjes zijn de podia met daarop links het koor met de lieve mensen uit België, Saartje met cello. Rechts spinvis en band. In het midden de seismoloog die op zijn rug met zijn armen de schokken van de aarde aangeeft. Of, is het mijn hartslag die hij hoort?
Ik begin te rennen. Ik val, ren, strek mijn armen, ren, val en beland plots op het kleine eilandje.
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Daar waar zee en wind vrij spel hebben en het zand de wangen van de toeschouwers striemt, daar duikt het publiek de onwerkelijke kracht van een tsunami in. Even word je mee-weggevaagd als een man zijn verhaal danst. Hij verloor zijn geliefde en wordt nu ouder zonder haar. Spinvis en Saartje van Camp zetten een meeslepende moderne opera neer op de Noordsvaarder, die nauw aansluit bij de ruige omgeving. De muziek en liedjes van Spinvis en band, aangevuld met een kwartet klassieke zangers en een cello, de teksten van Saartje van Camp, de choreografie van Adriaan Luteijn, de gedreven dansers; met de hulp van regisseur Ria Marks balt alles samen. Alles sleurt.
Lees meer
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Ook tegenslag hoort bij een festival. De derde danser van 'Action Scénique' heeft al op de eerste dag buiten op Oerol zijn voet gebroken. Vanavond kijkt het publiek naar de première van de voorstelling 'Primitive' als duet. Choreograaf Claire Croizé loopt uitgeput en zenuwachtig in het rond. Zij hoeft zich echter geen zorgen te maken: de twee mannen dansen in de kleine arena op de parkeerplaats Boschplaat-Oost de sterren van de hemel. Zelfs de meest verstokte mannenhater kan niet heen om de schoonheid van hun lichamen en hun energie. De dans toont de schoonheid van de mannen en benadrukt hun lichamelijke en culturele verschillen. Het dik ingepakte publiek geniet van hun nabijheid en het zichtbare plezier waarmee ze dansen.
Lees meer
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Op de achtergrond de zee. Van alle kanten komen de dansers van Compania Sharon Fridman over Strand West langzaam dichterbij om gezamenlijk in een wanhopige cirkel rond te rennen. Twintig dansers, zes van hen professioneel, de anderen vrijwillige deelnemers aan de dansworkshops, bewegen als levende organismen gezamenlijk over het strand voor de tribune. Op de klanken van speciaal hiervoor gecomponeerde muziek, een soundscape van heartbeats, cello en gitaarrifs, een enkele maal ontaardend in herkenbare klanken, slierten ze op en over elkaar. Soms losstaand, meewuivend in de wind, dan weer samenrollend of elkaar voortsleurend. De zes proberen zich omhoog te werken uit de kluwen, vallen en bieden elkaar steun. Een boeiend schouwspel dat soms wanhopig overkomt en dan weer rustgevend, meebewegend met getijden en wind.
Lees meer
Door Youetta Visser met foto's van Janiek Dam, Anne van Aerschot en Herman Sorgeloos
Kun je muziek letterlijk dansen? Ja, zo blijkt. Kun je het voortschrijden van de tijd muzikaal tot uiting brengen? Ook dat kan. Het kan zelfs beide tegelijk. Het Holland Festival 2014 is zondag 1 juni in bijzijn van Koning Willem Alexander en Koningin Maxima in de Stopera in Amsterdam geopend met de biologerende voorstelling 'Vortex Temporum' van choreograaf Anne Teresa de Keersmaeker. Een voorstelling waarin op meeslepende wijze het vertragende uitdijen en het versnellen van de tijd wordt vormgegeven. Iedereen raakt opgezweept. De zeven dansers weerspiegelen de akoestische klanken en ook de zes muzikanten dansen de geometrische patronen. Zelfs de vleugel draait langzaam mee over het podium. Voor directeur Pierre Audi is met deze voorstelling zijn tiende en laatste Holland Festival aangebroken. Hij nam geëmotioneerd zijn afscheidsboek 'Venster op de Wereld, Holland Festival 2005-2014' en een liber amicorum in ontvangst.
Lees meer
Door Mieke Kreunen met foto's van Martin Dijkstra
Een dansante tragikomedie, zo noemen de makers deze voorstelling Isolement. Indelen in een bepaald genre is voor mij moeilijk maar who cares als het zo de moeite waard is als wat hier door Fantasten op de planken wordt gebracht?
Drie spelers lijken een gezin te vormen en bewegen zich, volkomen synchroon bewegend, door de grafisch vormgegeven ruimte, terwijl ze hun dagelijks leven op volstrekt voorspelbare manier leiden. Dat dagelijks leven is een bouwsel van aaneengeregen rituele waarbij ieder zijn en haar plek kent en dat, met de prachtige muziek van Martijn Konijnenburg, een meditatieve, bijna hypnotiserende ervaring oplevert. Marle Brouwer is de traditionele moeder, Jorrit Ruijs de dominante en uitgestreken vader en het kind wordt vertolkt door Marie Groothof. Zij leven samen, hoe gebrekkig dan ook.
Lees meer