Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER, INTERACTIE THEATER, DANS
20 Juni 2013
We dansen tot we erbij neervallen
Van onze redacteur in West-Terschelling
Gisteravond omstreeks half 11 in de avond is op een voetbalveld te West-Terschelling een vete uitgebroken. Om verder lichamelijk letsel te voorkomen zijn twee vrouwen aangehouden. Beiden verklaarden Aurora te heten. De politie moest tussenbeide komen. Een massale vechtpartij werd daarmee voorkomen. De burgemeester roept op tot kalmte: “Zinloos geweld kan nooit een oplossing zijn.” Het OM stelt een onderzoek in.
Door Youetta Visser met foto's van Roger Bernat
Je moet het maar durven. Een dansvoorstelling maken waarin het publiek zelf de hoofdrol speelt, zonder repetities vooraf. Met slechts een koptelefoon als regisseur. De Spanjaard Roger Bernat heeft er geen moeite mee. Geamuseerd kijkt hij vanaf het trapje van zijn Pipowagen toe hoe Voetbalveld West in no time verandert in een dansvloer. Zijn werk zit erop. Het is fascinerend te zien hoe rond de 200 Oerolgangers de opdrachten van de mechanische stem automatisch volgen. Maar hij heeft buiten de twee vrouwen gerekend die beiden beslissen dat hun ‘five minuts of fame’ nu maar eens moeten aanbreken.
Aanvankelijk dragen wij wat onwennig de uitgereikte koptelefoons, waaruit een blikken vrouwenstem ons toespreekt met instructies. Op de achtergrond flarden van de ‘Sacre du Printemps’ van Igor Stravinsky, waarop deze voorstelling is gebaseerd. Maar binnen enkele minuten is iedereen in beweging. Alsof de optie ‘niet meedoen’ eenvoudigweg niet bestaat. Eerst de contouren schetsen van het verhaal en de omgeving afbakenen. ‘Dageraad’, moeten we op een groot schoolbord aan de rand van het veld kalken. Waar komen ineens die krijtjes vandaan? ‘Heuvels’, zo gebiedt de stem op de koptelefoon ons, komt op het schoolbord daartegenover. En dan hebben we ook nog ‘Bos’ aan weerszijden. De toon is gezet.
Gaandeweg wordt duidelijk dat verschillende groepen verschillende instructies krijgen. Er is ook een heldin, Aurora. Gespeeld door steeds wisselende deelnemers. Er is een rode lap die later jurk blijkt te zijn. En een held, Romero. Zijn ze voor elkaar bestemd? Het lijkt een onmogelijke liefde. Nu eens loopt ze dolend door het bos, gespeeld door steeds wisselende personages. Dan weer ligt ze kermend op de rode lap en wordt ze afgeschermd door haar kompanen. De wisseling van de helden gaat helaas niet altijd vlekkeloos. Al snel treffen we een Aurora die weigert om afgewisseld te worden. Dapper houdt zij enkele minuten vast aan de rode lap, ondanks de herhaaldelijke opdracht deze los te laten. Daarna springen meerdere vrijwilligsters tegelijkertijd op bij de oproep voor een nieuwe Aurora. De meesten haken keurig af, maar twee vrouwen blijven stoïcijns staan. Tot grote hilariteit van het overige publiek gaan zij letterlijk de strijd aan om de rol van Aurora. Ons verhaal krijgt een extra dramatische wending! Na enig geduw en getrek slaan onze heldinnen elkaar letterlijk de koptelefoon van het hoofd. Romero is er zo door van slag dat ook hij vergeet zijn rol neer te leggen.
Het volk volgt ondertussen keurig de opdrachten en rent van de ene naar de andere kant. De heuvels in, dan weer naar het bos, hakkend met een bijl, knielend voor de held, wippend op de tenen, zwaaiend met de amen in de avondbries. Verbeten probeert het dansende publiek de voorstelling tot een goed einde te brengen. Als het volk in een cirkel om Aurora moet gaan staan, omringen we beide krijsende vrouwen. En als het volk naar haar toe moet rennen, splitst de groep keurig in tweeën om beide Aurora’s te eren. De lampen langs het veld gaan aan, tassen worden langs de kant gesmeten, de voorstelling moet doorgaan.
De chaos is tegen het einde van onze dans kompleet. Stravinsky horen wij al lang niet meer. Op de rode lap in het midden van het veld liggen onze beide Aurora’s. Als de blikken stem Romero vraagt zijn handen in de lucht te steken, strekken zes personen de armen in de lucht, inclusief een van de Aurora’s. Het kan ons allemaal niets meer schelen, we dansen tot we erbij neervallen. Drie helden buigen uiteindelijk voor onze staande ovatie: twee Aurora’s en een Romero.
Dan maken we dat we wegkomen, onze heldinnen vechtend achterlatend...
Roger Bernat: The Rite of Springs
Locatie 11, Voetbalveld West