Onderwerp: LOCATIETHEATER, FESTIVAL, DANSLOG, DANS, OEROL

20 Juni 2014

Het leven na de dans

Daar loop ik. Met blote voeten in het zand. Ik kijk recht vooruit naar de strandpaal, naar de kleuren van de vlakte voor me, de zee en vind uiteindelijk Vlieland in de horizon. Als de zon doorbreekt, voel ik de warmte op mijn naakte huid. Ik kijk een klein beetje naar rechts waar door de donkere wolken, Jakobsladders de aarde raken. Er gaat van alles door me heen, maar ook niets. Wat is dit fijn. Ik geniet. Ik bibber. Ik geniet.
Na ongeveer 14 minuten haal ik bij de strandpaal mijn 2 jurkjes uit hun vastgeknoopte positie. Ik kleed me aan en draai me om. In de verte zie ik een kleine kleurig bol, de tribune, het publiek, de witte stipjes zijn de podia met daarop links het koor met de lieve mensen uit België, Saartje met cello. Rechts spinvis en band. In het midden de seismoloog die op zijn rug met zijn armen de schokken van de aarde aangeeft. Of, is het mijn hartslag die hij hoort?
Ik begin te rennen. Ik val, ren, strek mijn armen, ren, val en beland plots op het kleine eilandje.

Figuur 9. Torishima. Torishima is een piep klein vogeleiland in het midden van de oceaan. Ik ging erheen en overleed. De tsunami heeft mij bedolven.
Op het podium staat mijn man. Hij mist me. En ik hem.
Op de bodem lig ik. Ik slaap. Miljoenen visjes zwemmen door mijn uitwaaierende haren. In miljard maal miljard jaren kom ik terug als zwart goud en laat ik stoomgemalen en olietankers ronken.
Mijn man, hij brengt zijn eenzame oude mannen kleren naar de wasserette. Hij leest me voor uit de krant en kust mijn papieren borsten. Trekt sterrenbeelden tussen de witte vlekjes op mijn huid.
Ik kom terug. Ik wil terug komen. Ik mis hem, en hoe we dansten.
We dansen. Samen. Hij herkent mijn hartslag.
We dansen. We blijven dansen. Tot er geen herinneringen meer zijn. En alleen maar leegte. De strandpaal in het wijdse zandlandschap, de zee, rechts de duinen, de zonnestralen.
Alles samen in één horizon.

Kintsukuroi, “to repair with gold”. Het schaaltje dat viel, dat brak, kreeg daardoor juist méér waarde.
Het is titel van de gedanste opera die wij samen vertellen hier op deze immense vlakte van West Terschelling tijdens Oerol. Wat is het bijzonder! Deze mensen, de plek, de sfeer, met mijn voeten in het zand. En dat terwijl ik dacht dat ik ging stoppen met dansen!

Afgelopen juni nam ik afscheid van mijn dansleven bij Introdans. Na 11 jaar voelde ik het, tijd voor iets nieuws. Ook wilde ik graag stoppen op de top. Cliché misschien, maar het lijkt me vreselijk om op het toneel te staan en niet meer in staat te zijn te dansen op het niveau dat je had.
En dus stapte ik in dat andere leven. Het leven na de dans.
Wat was dat wennen! Het studeren en leren voor mijn certificaten biologie, wiskunde en scheikunde vond ik leuk, reuze interessant, maar dat stil zitten… Niets voor mij. Het plan was dat ik naar de Universiteit in Wageningen zou gaan, maar uiteindelijk gaat dat niet door. Het instellingscollegegeld dat ik verplicht ben te betalen, omdat ik al een bachelor ‘Dans’ achter mijn naam heb, bedraagt maar liefst €14875 per college jaar. Vier jaar studeren is dan niet te betalen… Dansers verdienen goed, maar niet zo goed :)
Ik ging sporten in de sportschool. Het is lekker, maar geeft totaal niet dezelfde voldoening als het dansen. Maar, zo zei ik tegen mezelf, dat wist ik van te voren. En dat klopt. Dat wist ik. Dat weet ik.
En toen ging de telefoon; “Hallo Karin, zou je het leuk vinden om les te komen geven?”. Oh leuk! Dans therapie aan jong en oud met een vorm van autisme. Een productie met ze opzetten, optreden in de Schouwburg van Arnhem. Super natuurlijk! Tring tring… of ik in een korte film trailer wilde dansen, nou, graag! Of ik mee wilde werken aan een project met een fotograaf en bodypaintster, zeker! Op naar het World Bodypaint Festival in Oostenrijk. Weer eens wat anders. Een tournee door Italie met een eigen gemaakte solo en dansend in het werk van een oud collega en danser van Sidi Larbi. Wow. En zo kwam ook de vraag of ik mee wilde werken aan een dansopera geschreven door Spinvis en Saartje. Oerol?! Spinvis?! Gaaf! En zo werd er naast het studeren steeds meer gedanst. Ondertussen heb ik me maar ingeschreven als ZZP-er want dit is veel te leuk!!
Ik had het totaal niet verwacht en ik besef me ook dat het heel bijzonder is. Want freelancer zijn is heus niet altijd makkelijk. Toch hoop ik dat dit soort projecten blijven komen.
En het studeren dan? Uiteindelijk is het misschien maar beter dat Wageningen niet door kan gaan. Nu wordt het deeltijd Voeding & Diëtetiek in Den Haag. Zodat ik daarnaast alles kan blijven doen wat op mijn pad komt.

Terugkijkend naar dit afgelopen jaar kun je wel stellen dat je je leven nog zo kunt plannen, maar dat het toch altijd anders loopt. In 2008 schreef ik hier nog een blog over de premiere “Beeldschoon” van Introdans. Toen had ik dit in mijn stoutste dromen nog niet kunnen bedenken.
Stiekem benieuwd waar ik over 5 jaar sta…

En Oerol? Oerol is echt leuk! Een aanrader. Het ultieme zomergevoel. Lekker uitwaaien, genieten van de zon, soms regen (en dat heeft ook z’n charmes, echt!), wijn, kunst, fietsen uren lang, life muziek, en popup feestjes in een duinpan. Van alles wat! Mijn zomer is goed begonnen! En die van jullie?

Karin Lambrechtse

Kintsukuroi | Oerol | Blog van Karin over Beeldschoon