CultuurpodiumOnline is een online magazine over podiumkunsten binnen en buiten de muren van theaters en concertzalen. We schrijven over alles wat er op de podia te doen is op het gebied van theater, muziek, dans, musical, jazz, opera, festivals, klassieke muziek en nog veel meer. In de rubriek Even voorstellen maakt u kennis met een aantal van onze medewerkers.
In ons tag overzicht is te zien welke onderwerpen u op onze site kunt vinden.
Accreditatie namens CultuurpodiumOnline wordt alleen aangevraagd door de coördinatoren wiens naam vermeld wordt in het colofon. Krijgt u accreditatieaanvragen binnen van anderen namens CultuurpodiumOnline, checkt u dan aub even via het algemene mailadres of dat wel klopt.
Hier op het prikbord kan een flyer van uw voorstelling komen te staan.
Op ons prikbord in de rechterkolom van de voorpagina hebben we plaats voor de flyers van een beperkt aantal voorstellingen en concerten. Wilt u ook een flyer op ons prikbord plaatsen? Stuur uw beeldmateriaal en eventueel ander persmateriaal naar ons algemene mailadres en als (of zodra) er plaats is zullen we uw flyer op het prikbord zetten.
Wilt u een CD of DVD laten recenseren door één van de medewerkers van CultuurpodiumOnline, dan kunt u een exemplaar, liefst voorzien van achtergrondinformatie of persbericht opsturen naar ons postadres.
Uw productie op
CultuuurpodiumOnline
De redactie van Cultuurpodium Online ontvangt een grote hoeveelheid uitnodigingen voor voorstellingen, concerten en festivals. Jammer genoeg kunnen we niet van alles verslag doen in ons magazine. We proberen bovendien om een zo afwisselend mogelijk beeld te geven van wat er op de Nederlandse podia allemaal te beleven valt. We kunnen daarom niet garanderen dat we aandacht aan uw voorstelling zullen besteden. Wel kunnen we altijd een kort bericht over uw productie melden via onze twitterstream.
Onderwerp: MULTIMEDIA, FESTIVAL, OEROL
28 06 07 - 13:42
Flux - cinema op locatie
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Théatre du Centaure, dat met de voorstelling Cargo de openingssvoorstelling van Oerol verzorgde, was nog op een andere wijze te bewonderen tijdens het Oerolfestival. Iedere avond tussen 22.30 en 24.00 uur werd op de Brandaris een preview van de videoproductie Flux getoond.
Veel bezoekers wisten van niks maar werden gegrepen door de poëtische beelden die - eerst nog vaag maar gaandeweg het donkerder werd helderder - te zien waren op de Brandaris. Als mensen het niet vanzelf zagen dan werden ze wel getriggerd door de soundtrack van Flux die door de straten klonk. Op de zwoele avonden maakten sommigen het zich gemakkelijk op de Torenstraat in West en er waren zelfs mensen die kleden en kussentjes hadden meegebracht en op straat waren gaan liggen voor een goed zicht op de Brandaris. Maar ook met minder mooi weer verzamelde zich een grote menigte voor de beroemde Terschellinger vuurtoren.
Lees meer
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Of het er nou aan lag dat heel veel toeschouwers via mond op mond reclame bij Club Guy & Roni terecht waren gekomen of dat, zoals Guy Weizman mij voor de voorstelling vertelde, er te veel kaarten waren verkocht voor het formaat van de tribune, het was overvol in de Loods BoeM. Veel mensen hadden lang in de rij gestaan om de voorstelling The Language of Walls vanaf de voorste rij te kunnen zien en waren absoluut onblij (zacht uitgedrukt) met het feit dat er op het laatst nog bankjes voor hun neus werden gezet (waar weer anderen die daarvan wisten op hadden staan wachten). Er was daarom veel ruis voor de voorstelling dus het duurde even voordat alle aandacht was gericht op de zes danseressen en de drummer op het podium.
Zowel Guy Weizman als Roni Haver zijn van Arabisch-Israëlische oorsprong en dat verklaart wellicht waarom zelfbevrijding een terugkerend thema is in hun werk. Ze maken aansprekende en inspirerende voorstellingen waarmee ze een groot publiek weten te bereiken. De voorstelling The Language of Walls - met als ondertitel 'on the other side of day' -gaat over vrouwelijke expressie en 'sisterhood'. In het klassieke ballet worden vrouwen vaak heel fragiel en zwak voorgesteld maar Club Guy & Roni zet de vrouw neer als stoer, sterk en strijdbaar ondanks soms bijna onoverwinnelijke belemmeringen.
Lees meer
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
De zon staat al stralend aan de blauwe lucht als we even voor tienen arriveren op het strand bij Paal 18 op Terschelling waar de glazen reuzenschelpen van SLEM uit zee zijn aangespoeld. De schelpen 'slapen' in houten kisten en worden 's morgens, voordat ze door schelpendragers over het strand worden verdeeld, met liefde gepoetst totdat ze weer helemaal schoon en helder aan de dag kunnen beginnen. Het is een vredig en rustgevend ritueel. Dan komt de eerste schelpensleper over het duin heen aangelopen. Ook hij pakt een doek en gaat poetsen maar trekt al gauw zijn gewaad aan met de schelpensleep en brengt de eerste schelp naar een afgelegen plekje waar vandaag nog niemand kwam. Ondertussen arriveren nog meer vroege bezoekers waarbij een grootmoeder met een klein meisje. Het meisje is betoverd door de grote glazen schelpen en de houten kratten. Ze huppelt rond en maakt en een aantal open terwijl haar ogen schitteren van zoveel prachtigs.
Lees meer
Door Mieke Kreunen met foto's van Peter Rillema (klik voor vergroting)
Toneelgroep Oostpool speelde op Oerol een voorstelling die al eerder te zien was op Festival Boulevard in Den Bosch als coproductie van Productiehuis Brabant, Theaterfestival Boulevard en Toneelgroep Oostpool. Bok en Geit is een tragikomische voorstelling over liefde, wrok en fanfaremuziek
Bij een fanfareconcours ontmoeten twee mensen elkaar. Herinneringen komen tot leven. Herinneringen aan het mooie Bokkenmeisje, met haar zo zwart als glimmende kolen. En aan de magere Geitenjongen, met vel dat licht geeft in het donker. Aan een nacht in het warme gras. En tenslotte aan het dorp, dat niet zit te wachten op een liefde die zoveel lawaai maakt. Want Bokkenmeisjes en Geitenjongens gaan niet samen, dat weet iedereen.
Lees meer
Antigone naar Sofokles en Anouilh van Almost A Bird Theatre Collective
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Op de Kleiplak op de grens tussen het eiland en de waddenzee is het Nieuw Zeelandse gezelschap Almost A Bird Collective neergestreken om hun versie van Antigone (naar Sofokles en Anouilh vermeldt het programmaboek) te vertolken. De lokatie is werkelijk schitterend en levert zonder acteurs ook al adembenemende plaatjes op. De requisieten zijn als aangespoelde voorwerpen half ingegraven in het slik. De voorstelling vindt plaats precies op het tijdstip dat het water op zijn laagst is en de zon onder de horizon verdwijnt hetgeen een prachtige gouden gloed geeft over het hele 'decor'.
Regisseur Willem Wassenaar is nog niet helemaal klaar met zijn inleiding als er als strijdgeluid klinkt van de strekdam in de verte waar Polynices in een heftig gevecht is gewikkeld. Hij overleeft het niet en zijn lijk wordt in de vorm van een witte tak naar zijn zus Antigone gebracht. Koning Creon echter heeft uitgevaardigd dat zijn lijk niet begraven mag worden gezien het feit dat hij als landverrader wordt beschouwd. Creon komt op terwijl hij een olievat voor zich uit schopt, zijn macht in gebaar en geluid demonstrerend.
Lees meer
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
De loods van Staatsbosbeheer is nieuw, dat zie je en ruik je. Het is daarom heel logisch dat de officiële opening door iemand met gezag net vandaag zal gaan plaatsvinden. Dat is even een aardig toeval! Na een korte speech met dankwoord is er ook een muziekje om de feestelijkheden op te luisteren: een zangeres die jazzy nummers speelt met begeleiding van een bassist.
Door de open 'garagedeur' zien we ondertussen een wonderlijke figuur met een bontmuts langskomen die op de voet gevolgd wordt door een donkere 'gangsterbak', een witte Mercedes en een sjofel bestelbusje. De donkere auto en de Mercedes draaien de loods binnen en in no time is er een heel orkest uitgepakt, compleet met keyboard, drumstel en wat dies meer zij. Het blijkt de zigeunerfamilie te zijn van Djordji Ferari die, nu de Europese grenzen dat mogelijk maken, hier naar toe is gekomen om te vertellen over hun cultuur en het leven van de Romazigeuners. Terwijl hij vertelt worden op allerlei plekken van de loods delen van het huishouden van de familie uitgestald. Djordji's vrouw (u noemt dat een verloofde) hangt de was op een klop de kleden op de balustrade boven. Het orkest speelt meeslepende muziek uit de Balkan.
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Een schitterende lokatie op het strand bij Kaap Hoorn, prachtig licht in een vallende avond en een uitverkochte voorstelling, wat wil je als choreograaf nog meer? Ik zou het niet weten. Jens van Daele ook niet hoewel hij eerder in de week zoveel regen op zijn dak kreeg dat de 'dansvloer' ter plekke helemaal onder water stond. Water dat niet wegliep. Daarom werd de plek voor de voorstelling een beetje opgeschoven naar een droger stuk.
De vloer wordt aan de ene kant begrensd door de bankjes van het publiek die in een halve cirkel opgesteld staan en aan de andere kant door drie lantaarnpalen waaronder drie zadels op zadelbokken staan. Tegelijk met het publiek komen uit de verte drie vrouwen aan gelopen die plaatsnemen op de zadels. Eén vrouw heeft een microfoon om en vertelt.
Lees meer
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Er is die ochtend regen voorspeld en als die er inderdaad komt dan wordt de voorstelling afgelast, zo wordt ons te verstaan gegeven als wij ons melden op de Oude Helihaven waar de voorstelling Onder Constructie van De Jongens speelt. De Jongens zien er wonderlijk uit. De één is gekleed in een rokje van poetsdoeken met een brillenhelm op zijn hoofd, een volgende heeft een kostuum dat is samengesteld uit snoeren en elektradraden, een derde is getooid in louter stropdassen en de vierde heeft een gebreide outfit met bont. Ze gaan op onderzoek uit in verzameling oud witgoed dat her en der verspreid ligt. Als ze allemaal in één der vriezers verdwenen zijn verschijnt de eerste man in overall. Al snel verschijnt ook de baas en blijkt dat de mannen de spullen die verspreid liggen moeten opstapelen in de metalen constructie die achter de apparatuur staat. De vier in overalls gaan aan de slag na een stevige 'kop koffie'.
Het bouwen is volkomen zinloos maar dat doet er niet echt toe. De vier stoere arbeiders nemen het serieus genoeg om het echt werk te laten lijken en gaandeweg ontstaat er een muur van apparaten tegen de achterkant van het speelvlak. Tussendoor breekt er nog oorlog uit en wordt er een militair echt helemaal uitgekleed door de vier vreemde mannetjes die terug gekomen zijn, nu met hengels waarmee ze vissen naar zijn kleren. De mannetjes zijn trouwens ook nog grondig onderzocht door een natuurvorser die niet alleen bestudeerd heeft hoe ze er uit zien maar ook nog geprobeerd heeft contact te maken.
Lees meer
