Onderwerp: JAZZ

02 12 05 - 18:56

Oene en Jeroen in uniek piano/viool duo

klik foto's voor vergroting
Oene van Geel en Jeroen van Vliet zijn twee muzikanten die vreselijk actief zijn en in tal van bezettingen spelen. Toch hadden ze de onbedwingbare behoefte om samen iets te doen. Tijdens een festival in Parijs ontstond het idee. Beide heren hebben het serieus aangepakt. Oene is vele malen naar Tilburg afgereisd om aan de vleugel bij Jeroen thuis de wederzijdse composities in te studeren. Jeroen en Oene zijn beide begaafde componisten, dus het lag voor de hand om uitsluitend eigen werk te spelen. Gisterenavond in het Sju-huis te Utrecht was het dan zover: hun eerst try-out voor publiek. Ik was er een half uurtje voor aanvang en werd in een vrijwel leeg Sju-huis hartelijk verwelkomd door Oene die ik, begin vorig jaar voor het eerst ontmoette toen ik De Wereldband fotografeerde waar hij destijds deel van uit maakte. Sindsdien kom ik hem regelmatig tegen.

Erg veel publiek was er niet op komen dagen maar de geringe aanwezigen kregen een uniek concert voorgeschoteld. Een try-out betekent vaak dat er nog dingen mis kunnen gaan. Daar was gisteren geen sprake van. Het was duidelijk dat hier twee gelijkgestemden aan het werk zijn die elkaar feilloos aanvoelen en op dezelfde golflengte zitten. De definitie jazz is te krap voor de muziek die er gespeeld werd. Oene staat bekend om zijn etnische vleugjes en de bijdragen van Jeroen werden niet beperkt door welk hokje dan ook. "Vrije improvisatie krijgt een plaats binnen ingetogen, gedragen composities", zo luidde de aankondiging van het Sju-huis en zo was het ook. Viool en piano werden op alle mogelijke manieren ingezet om juist 'die' gewenste klank te krijgen. Door bijvoorbeeld te plukken aan, of met de vingers te strijken langs de snaren van piano en viool. Alle uitersten van ritmiek, dynamiek en toonsoort werden verkend. Soms uitbundig en snel en vaak ook verstild en meditatief. Dan was het muisstil in de zaal, waarbij ik me afvroeg of het mogelijk was om nog 'stiller' en subtieler met een strijkstok langs de snaren te gaan dan Oene deed om een nummer te laten uitsterven. Ook waren er momenten dat ik dacht 'dit heb ik nog nooit iemand op viool zien en horen doen'. Jeroen vertelde me later dat er soms hele moeilijke ingewikkelde passages in de composities van Oene zaten. Dat was mij ook opgevallen, maar het moet gezegd worden dat de muziek geen enkel moment geforceerd of gekunsteld klonk. De thuisblijvers die dachten: 'Oh, die twee spelen gewoon een keer samen omdat het toevallig zo uit komt', hadden ongelijk! Het was aanzienlijk meer dan dat.

Oene van Geel brengt de meeste tijd door in het Zapp String Quartet en werd onlangs verkozen om de compositie-opdracht tijdens het recente North Sea Jazz Festival uit te voeren. Jeroen van Vliet verzorgt o.a. de muziek bij het nieuwe project van locatietheatergroep Tuig. Het is in dit bestek ondoenlijk om alle activiteiten en highlights van beide muzikanten te noemen. Check voor bio's en highlights de sites van Jeroen van Vliet en voor Oene die van het Zapp String Quartet.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

29 11 05 - 14:17

René van Beeck and Friends op het menu

klik foto's voor vergroting
Het volgende scenario is niet ondenkbaar: je loopt op een maandagavond door Amsterdam, alleen of in goed gezelschap, en je besluit wat te gaan drinken of eten in een van de gezellige straatjes, waar de Wolvenstraat een onderdeel van is. Café Brix ziet er wel aantrekkelijk uit en je gaat naar binnen. Het is er gezellig druk maar er is nog net voldoende plaats. Het wordt half negen en de eerste tonen van bas en piano klinken vanachter uit het restaurant. Het blijken bassist René van Beeck en pianist Rembrandt Frerichs te zijn! Het klinkt fantastisch en even later staat er ineens een zangeres te zingen. Iemand met een gitaarkoffer passeert je tafeltje en een nieuwe pianist neemt plaats achter de toetsen. Hé! is dat niet Thijs Cuppen? En die gitarist dan? Dat is Klaas Fopma! Hé, alweer een nieuwe jonge zangers. Je blijkt met je neus in de boter gevallen te zijn bij René van Beeck and Friends! die daar iedere maandagavond spelen.

Het was voor mij uiteraard geen toeval dat ik daar was, maar voor menige restaurantgast wel! De eigenaren van Café Brix hebben een volle bak op maandagavond (reserveren aanbevolen) en artiesten uit alle windhoeken komen even mee jammen. Zo zat daar naast mij aan een tafeltje een Engelssprekende jongeman. We raakten aan de praat en hij zei heel bescheiden dat hij ook piano speelde. Hij bleek uit Bulgarije te komen, woont in nu in Amsterdam en gaat in Rotterdam naar het conservatorium. Ik bracht hem in contact met Rembrandt Frerichs en even later zat hij de sterren van de hemel te spelen! Wat een klasse! Eén van de betere onbekende pianisten die ik ooit hoorde! razend snel, percussief maar ook lyrisch met een heel licht elegant touché. Dimitar Bodurov (foto midden) is een naam om te onthouden.

Onderwerp: TONEEL

27 11 05 - 11:27

Plots... theatersport

Improviseren, acteren, samenspelen, anticiperen, lef, verrassend, ontwapenend, lachen, kijken, luisteren, alertheid en energiek, dat alles is theaterport. Het is een vorm van theater waarbij improvisatiewedstrijden voor publiek worden gehouden. Heel onvoorspelbaar, veel interactie met het publiek en niet alleen voor toeschouwers maar soms ook voor spelers verrassend, dat kenmerkt deze theatervorm. Het sportaspect is aanwezig in de vorm van rechters die de teams beoordelen, hun vonnis vellen, punten toekennen aan de teams of rode (bij -ismen) en gele kaarten (bij blokkades) uitdelen. Het publiek bepaalt waar de scenes over gaan: wie, wat, waar, waarom en hoezo. Het kan bewondering voor de spelers tonen door rozen te gooien op mooie of ontroerende momenten maar ook afkeuring voor de beslissing van de rechter door het gooien van natte sponzen. En niet alleen de rechter geeft punten, ook het publiek stemt welk team het beste scoort in een bepaalde scène. Het was voor ons de eerste 'life' kennismaking met theatersport dus we lieten ons verrassen als gast van theatersportvereniging Plots... uit Utrecht die een wedstrijd zouden spelen tegen Kunst en Vliegwerk uit Arnhem.

Lees meer

Onderwerp: JAZZ

16 11 05 - 20:32

Brad Mehldau Trio in het Bimhuis

  
In het begin van zijn carriere kreeg pianist Brad Mehldau nog wel eens het verwijt een technocraat te zijn. Zijn optreden in het Bimhuis afgelopen maandag bewees het tegendeel. Hij is op en top een gevoelsmens, die ook wèl zo ambitieus is dat hij dagelijks bezig is om zijn toch al fabelachtige techniek te verbeteren. De laatste keer dat ik hem zag was in het Amsterdamse Concertgebouw met jazzvocaliste en echtgenote Fleurine. Dit keer speelde hij met zijn trio: Larry Grenadier op bas en Jeff Ballard op drums.
Brad zag er zeer vermoeid uit, alsof hij nachten lang niet had geslapen. Dat ging op geen enkele manier ten koste van zijn spel. Vol overgave, soms als in een trance en vaak ook invoelend naar zijn medemuzikanten, speelde hij de sterren van de hemel. Een trio zoals een trio moet zijn! Veel ruimte voor iedere individuele muzikant en samenspel dat klopt als een bus. Er was opvallend veel jong en vrouwelijk publiek en de twee uitverkochte avonden in het Bimhuis lijken er op te wijzen dat een nieuwe generatie Mehldau ontdekt en in de armen gesloten heeft.
In de eerste set kwam voornamelijk 'ouder werk' voorbij en na de pauze kwam zijn nieuwe CD 'Day is done', ruimschoots aan bod, met als inzet het titelnummer, gevolgd door o.a. 'No Moon at all'. Het nummer 'Day is done' is een instrumentale bewerking van de oorspronkelijke vocale Nick Drake song. Als all-time Nick Drake fan beschouw ik het als een ode aan hem. Schitterend uitgevoerd met Larry Grenadier die op zijn bas voornamelijk het thema aan blijft geven. Brad en Fleurine hebben kennelijk ook iets met Nick Drake want beiden namen ook respectievelijk zijn songs 'Riverman' en 'Fruit Tree' op hun repertoire. 'Day is done' kreeg trouwens al eerder een jazzy bewerking in een uitvoering van Norah Jones. Als toegift eveneens van de nieuwe CD een fenomenale bewerking van de Beatles song 'She's leaving home'.
Het spel van Brad wordt weleens een kruising tussen Keith Jarrett en Bill Evans genoemd en dat is enerzijds een compliment maar anderzijds onderwaardering voor zijn eigenheid. Beter lijkt het me te spreken over verwantschap die ik bijvoorbeeld zie met Ethan Iverson (Bad Plus) en Esbjörn Svensson (EST) of zelfs met de overleden Franse pianist Michel Petrucciani. Jeff Ballard die tot voor kort nog bij Kurt Rosenwinkel speelde bleek een uitstekende aanwinst te zijn. Zijn spel is erg virtuoos en wisselend met veel roffels en soms Bad Plus-achtige uitbraken. Een van de aanwezigen die het trio eerst in Groningen zag en ook bij het eerste concert in het Bimhuis was, vond deze derde avond de beste van de drie. Wat mij betreft kon het ook nauwelijks beter. Van sommige concerten gaat iets magisch uit. Dit was zo'n concert!
Meer informatie op de Brad Mehldau site
Zie voor meer Jazz ook: www.jazzpodium.nl

CD

Day Is Done
Brad Mehldau

Onderwerp: DANS, WERELDMUZIEK

08 11 05 - 20:18

Première Cuadro Flamenco

klik foto voor vergroting
Gisteren waren we in de prachtige Leidse Stadsschouwburg bij de première van Cuadro Flamenco, de vroegere begeleidingsgroep van Paco Pe ±a, die in 1996 hun laatste voorstelling op de Nederlandse planken zette. De naam Cuadro Flamenco is afgeleid van het Spaanse gebruik om, voor bijzondere gelegenheden, artiesten bijeen te brengen om een 'cuadro' te vormen (een groep bestaande uit zangers, gitaristen en een aantal dansers). De kern van het gezelschap wordt gevormd door danseres Cora Weggeman en gitarist Ricardo Mendeville. Zij vormden voor dit nieuwe programma een 'cuadro' met flamencogitarist Paco Serrano, de danser Daniel Navarro, de zangers David Palomar en Antonio Camos, gitarist Juan Requena en percussioniste/zangeres Sabrina Romero.
Navarro is een jonge talentvolle danser die met fantastisch voetenwerk meteen in het eerste nummer zijn visitekaartje afgeeft. Hoewel hij gekleed gaat in een normaal (in mijn ogen zelfs saai) herenkostuum heeft hij naast virtuositeit een geweldig uitstraling en elegantie in zijn bewegingen. Wat een stijl heeft die man! Wat een strakheid en intensiteit!
Aan Cora Weggeman zie je haar oorspronkelijk klassieke dansopleiding nog goed af. De gratie waarmee zij zich in de wat meer ingetogen stukken over het podium beweegt is soms poëtisch, af en toe spannend en dan weer vol ingehouden passie. Ook vormt zij een prachtig en gracieus beeld in haar dans met de rode zijden rok die zij als een cape om zich heen slaat en waarmee zij zich verbergt en onthult. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit en de spanning die zij weet op te roepen in een eenvoudige zwarte jurk met een omslagdoek en uitsluitend begeleid door de drums van Romero .
Dramatisch, gepassioneerd en hartverscheurend is de muziek van de gitaristen en zangers waarbij met name Paco Serrano en Simon Roman veel reacties weten op te roepen bij het publiek. Ademloos keken we hoe snel de vingers van Serrano heel en weer vlogen langs de snaren van zijn gitaar. Ik was zelf ook wel heel gecharmeerd van zangeres Romero die met haar stem klanken opriep die voor mij een verwantschap hadden met de Portugeese fado. Op de muzikanten en zang viel weinig af te dingen. Dat was van ongekende hoog niveau.
Hans en ik vonden allebei overigens dat het programma voor de pauze sterker was dan na de pauze. Misschien kwam dat omdat aan de dansen die Weggeman en Navarro samen dansten net dat extra sprankelende aspect ontbrak dat beiden solo wel hadden. Ik was aanvankelijk heel enthousiast over de sobere bijna gestilleerde aanpak in de vormgeving en waar het precies door kwam weet niet niet maar na de pauze miste dat kracht. Er was ook even iets mis met het licht en de volgspots die de dansers zo nu en dan niet meer in de schijnwerpers hadden. Bij een première kunnen er nog wel eens dingetjes mis gaan, die later weer goed komen. Het is ze vergeven.
Cuadro Flamenco had zich voorheen al een speciale plekje verworven in het Nederlandse theatercircuit en ze hebben met dit programma en deze bezetting alle kwaliteiten in huis om hun plekje weer te heroveren. De flamencoliefhebber mag ze dan ook zeker niet missen! De speellijst vind je op de Cuadro Flamenco site

Onderwerp: JAZZ

04 11 05 - 20:33

Masterclass van Enrico Pieranunzi

klik foto voor vergroting
Sinds ik jaren terug een masterclass bij pianiste Maria Joao Pirez zag op TV, ben ik gefascineerd door dat gegeven. Niet dat ik zelf piano speel (was dat maar waar), maar gewoon de magie die er uit gaat van de wisselwerking tussen de meester en de (toch al goede) leerlingen. Gisteren in het Beauforthuis gaf meester pianist Enrico Pieranunzi een masterclass voor o.a. leerlingen van de HKU. Pianist Bert van den Brink die verbonden is aan die school zat achter de knoppen. Bassist Hein van de Geyn en drummer Jasper van Hulten stonden klaar om proef nummers te begeleiden. Ik kon door diverse redenen helaas niet al te lang blijven en ik was ook niet in de gelegenheid om het concert van Pieranunzi die avond bij te wonen. In de stukken die hij voorspeelde voor de leerlingen hoorde ik wel dat hij een fantastische pianist is die heel vloeiend en natuurlijk speelt. Ik hoop hem binnenkort eens in een volledige set mee te maken.

Onderwerp: JAZZ

03 11 05 - 20:34

Corrie en de Grote Brokken 'Het land is moe'

klik foto voor vergroting
Eind 1996 werd de band Corrie en de Grote Brokken opgericht, een band met twaalf kopstukken uit de Nederlandse jazz- en popwereld. Oorspronkelijk was de bedoeling een eenmalig project te doen, maar dat beviel de band en het publiek zo goed, dat ze sindsdien door zijn gegaan en een begrip zijn geworden op de Nederlandse podia. Als je me nou vraagt wat voor muziek ze maken moet ik het antwoord schuldig blijven. Het zijn allemaal brokken: jazz, pop, cabaret, improvisaties, gedichten, intieme ballads, scherpe dialogen, actuele teksten, virtuoze solo's en komische intermezzo's. Hoewel het zo achter elkaar geschreven een allergaartje lijkt is het tegendeel waar, al deze dingen vormen een eenheid die het publiek van begin tot einde in de ban houdt.
Gisterenavond was de presentatie van de CD van het derde programma "Het land is moe" van Corrie en de Grote Brokken in het Bimhuis in Amsterdam. Stond het vorige programma 'Kado uit de hel!' in het teken van de worsteling met de liefde, ditmaal passeren maatschappelijke ongemakken zoals eenzaamheid en onverdraagzaamheid de revue, zo meldt de flyer en die thematiek komt steeds terug in het programma. 'Rondje Holland' is zo'n nummer over ambtelijke woorden die holle frasen spreken (een tekst van Jan Mulder) waarin we bovendien getracteerd worden op een snijdende gitaarsolo van Corrie van Binsbergen. Rauw en heftig is "Het land is moe" door Bob Fosko met een tekst van Drs. P en confronterend het nummer 'Koppensnellen' waarin Beatrice van der Poel met ons de krantenkoppen doorneemt op een arrangement van Corrie van Binsbergen (die nagenoeg alle muziek van het programma voor haar rekening nam).
Gedichten nemen ook een prominente plek in in het programma van Corrie en de Grote Brokken. Zo is er het prachtige 'Lamento', een gedicht van Remco Campert vertolkt door Beatrice van der Poel of 'Achterblijvers' van Levi Weemoedt gezongen door Bob Fosko op muziek van Wouter Planteijdt. Prachtig vond ik trouwens ook de ballads geschreven en gezongen door Beatrice van der Poel zoals 'Duizend jaren slaap' en 'Doe het dan'. Treffend, puntig en humoristisch zijn de dialogen tussendoor zoals 'Hartstuk' (Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen?), 'Wat geluk graag' (Hoeveel mag het zijn?) of 'No house' (over de zoektocht naar huis en asiel). En de hele zaal zit te swingen op zijn stoel als de band alle brokken gaat breien en helemaal los gaat in wat zij allemaal zo fantastisch doen: muziek maken.
Het was voor mij de eerste keer dat ik Corrie en de Grote Brokken zag maar ik ben meteen verkocht. Dit is helemaal mijn ding met die swingende, stampende en dampende muziek gelardeerd met prachtige, literaire, scherpe en kritische teksten of juist andersom. En de humor niet te vergeten die overal opduikt. De talenten van de twaalf bandleden gaan niet ten onder in het geheel maar in dit geval is het geheel nóg meer dan de som der delen al was met virtuoos solerende Corrie van Binsbergen ('I wasn’t talking', is haar antwoord op Frank Zappa’s 'Shut up and play your guitar') als inspirator en bandleider. Op de foto zie je Corrie in het midden met Bob Fosko en Beatrice van der Poel (r) en Hein Offermans en Jasper Blom (l).
Als je een beetje wilt snuiven aan wat Corrie en de Grote Brokken te bieden hebben kun je daarvoor terecht op de website maar nog beter is om er zelf heen te gaan (als je tenminste nog kaartjes kunt krijgen). Niet te lang nadenken want ze zijn alleen deze maand nog maar te zien en te beleven. De concertagenda vind je ook op de site.

Onderwerp: CABARET

28 10 05 - 20:20

Paul Haenen viert Margreet Dolman

klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de website van Paul Haenen.