Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

16 01 06 - 22:16

Cristina Branco - Traces of Voices in 013 Tilburg

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Van 13 tot en met 22 januari 2006 wordt er in Tilburg het Traces of Voices Festival gehouden, dit jaar met als hoofdgast “ ‘artist in residence’ - Cristina Branco. Zij woont en werkt een week lang in Tilburg waar ze ontmoetingen aangaat met professionals en amateurs uit de muziekwereld. Daarnaast heeft ze een belangrijke stem gehad in de artistieke invulling van dit festival. Ze zal te zien zijn in een viertal optredens, waarvan zondagavond 15 januari, de eerste was: Cristina Branco meets Metropole Orkest, in het Tilburgse 013.

Het optreden van zondagavond begint met een set van 45 minuten begeleid door haar eigen band, die ze tussen de nummers door ‘my boys’ noemt. Deze eerste set wordt een reis door traditionele fado aan de hand van verschillende van Branco’s albums.
Het concert begint met een ingetogen nummer begeleid op vleugel door Ricardo Dias. Wat direct opvalt, is het gemak waarmee Cristina zingt, geheel ontspannen en relaxed staat ze op het podium. Zonder dat het haar zichtbaar moeite kost, gaat ze helemaal op in de muziek. Rustig wiegt ze op de maat van de muziek en tijdens de instrumentale gedeeltes zie je haar, met gesloten ogen, meeneuriën op de muziek. De nummers zijn allen gebaseerd op gedichten (poëzie van ondermeer Slauerhoff, Carlos Drummond de Andrade en Shakespeare) en tussen de nummers door vertelt ze, haast verlegen, waar de nummers over gaan. Oude, traditionele gedichten over de liefde en romantiek, over Portugal en Lissabon worden afgewisseld met nummers over de dictatuur en onderdrukking waar Portugal onder geleden heeft. Vrolijke vlotte nummers worden afgewisseld met droevige en ingetogen stukken. Cristina weet als geen ander de emotie van het verhaal in de muziek te leggen en ook al versta je geen Portugees, je voelt waar de nummers over gaan. Naast vleugel wordt Cristina geheel akoestisch begeleid op Portugese-gitaar, gitaar en basgitaar. Haar begeleiders zijn stuk voor stuk rasmuzikanten en het samenspel tussen de heren verloopt vlekkeloos.

Cristina Branco is niet alleen fado. Zelf zegt ze: “Als fado een aquarium is, sta ik met één voet in het water en met één voet buiten de bak”. Dit krijgen we in het tweede gedeelte te horen. Samen met het Metropole Orkest brengt ze een gevarieerd aantal nummers ten gehore die geïnspireerd zijn op Portugese folklore en traditie. Dit zijn voornamelijk volksliedjes, slaapliedjes en kerstliedjes. Ook nu weer vertelt ze in het kort en met emotie waar de nummers over gaan of waarom ze deze heeft uitgekozen. Vooral bij de nummers die haar persoonlijk raken is ze zichtbaar ontroerd. Ook nu weer zie je dat ze helemaal op gaat in de muziek, rustig wiegt ze op en neer, haar ogen vrijwel gesloten en met haar handen en mimiek de emotie uitbeeldend. Haar stem sluit perfect aan bij het Metropole Orkest en bij het slotakkoord van een van de nummers smelt haar stem letterlijk samen met de violen van het orkest.

Als speciale gast voor vanavond is Paskal Jakobsen uitgenodigd, met hem en zijn band Bløf, heeft Cristina in het verleden al meer samengewerkt. Het is een mooi gezicht de twee samen op het podium te zien, de grote, stevige Paskal naast de kleinere tengere Cristina. Hun stemmen passen verbazend goed bij elkaar en samen zingen ze het Bløf-nummer ‘Dansen aan zee’, waarbij afwisselend Paskal de Nederlandse tekst zingt en Cristina een Portugese vertaling. Het refrein wordt samen in het Nederlands gezongen, zij het door Cristina wat weifelend, kijkend naar Paskal of ze het goed doet. (dit nummer is te beluisteren via miwian.nl. De tekst is ook via deze link te vinden) Het tweede nummer dat ze, vanavond voor het eerst life, spelen is een nummer wat ze afgelopen jaar samen geschreven hebben toen Bløf in Portugal op bezoek was. Dit nummer komt ook op de nieuwe CD van Bløf te staan.
Na dit uitstapje in de Nederlandse popmuziek, gaat Cristina verder met de Portugese nummers begeleid door het Metropole Orkest . Na een staande ovatie komt Cristina nog twee maal terug voor een toegift alvorens ze definitief in de coulissen verdwijnt.

Na deze avond zal Cristina nog te zien zijn op vrijdag 20 januari in Paradox, waar ze in een sessie met Tilburgse jazzmuzikanten haar jazzkant zal laten zien.
Op zaterdag 21 januari zal ze in de Concertzaal te Tilburg repertoir ten gehore brengen van haar favoriete latijnse collega’s, dit samen met een 200-koppen tellend, speciaal voor deze avond samengesteld koor.
Als laatste is ze op zondag 22 januari te zien in de Studiozaal voor een liederlijk literaire middag. Hier ontmoet ze schrijver Gerrit Komrij, die haar zal interviewen over literaire en muzikale onderwerpen. Via de VPRO site is een video van Cristina te zien.

Bezetting
Cristina Branco - zang
Paskal Jakobsen - zang
Ricardo Dias “ vleugel
Alexandre Silva - gitaar
Fernando Mala “ basgitaar

Website: Cristina Branco
Website: Bløf

Geïnteresseerd in CD’s?

Ulisses Cristina Branco

Sensus Cristina Branco

Canta Slauerhoff Cristina Branco

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, CABARET

15 01 06 - 23:01

Parade van de hemelse tragedie - Ad Visser & friends

Tekst Mieke Kreunen

"O, lieve schat ik hou van jou" Zei de non tegen de nar De waarzegster sprong op en riep: "Hou op, je bent in de war." "Niet doen, tel langzaam eerst tot 10 Of hier, drink eerst iets koel." Maar ze gaf zichzelf weg die nacht Op het Festival of Fools. Dit zijn de eerste twee coupletten van een maar liefst 1050 coupletten tellende song met de titel 'De parade van de hemelse tragedie' gecomponeerd door Ad Visser. Dat deze song, met zoveel coupletten, de langste song ter wereld is zal niemand verbazen. En dat je dat niet even tussen de bedrijven door zingt ook niet. Daarom was er gisteren in de Kleine Komedie in Amsterdam een speciale marathon georganiseerd van 13.00 tot 23.00 uur om het geheel uit te voeren en wij waren er eventjes bij. Inspiratie voor deze song ontleent Visser aan de Parade waar hij al enige jaren achter elkaar speelt. Iedereen in in dat aparte wereldje is bezig met het najagen van geluk, illusies, liefde en romantiek of met het ontrafelen van de geheimen van de geest en de macht van het geld. Visser is al een tijdje bezig als singer/songwriter en het thema van de zin van het bestaan kennen wij ook wel uit ander werk van zijn hand. Hij zegt er absoluut niet op uit te zijn geweest om de langste song te schrijven, integendeel. Maar het diende zich zo aan, de song schreef zichzelf en Visser ging maar door en toen - na 1050 coupletten - was het af. Hij gaf het in boekvorm uit en toen Joost Nuissl (2e fotoserie links) van De Kleine Komedie hem aanmoedigde om het uit te voeren was het idee geboren. Toen wij om kwart over drie in De Kleine Komedie aankwamen was het even pauze (om het uur was een pauze ingelast) en konden we op ons gemak een goed plaatsje zoeken. Sjoerd Pleijsier, André Manuel, Rob van de Meeberg (als Wim Kan), De 2 Kweksilbers (2e fotoserie links Marian Kweksilber) en Neske Beks hadden hun bijdrage al geleverd in de eerste twee sets. Toen het programma weer begon bracht Visser als eerste in de derde set zelf een aantal coupletten van 'De parade van de hemelse tragedie' ten gehore daarbij begeleid door Begeleidingsgroep Jan Robijns. 'Twee mannen uit het Quartier Latin van Amsterdam', zoals Visser ze noemt, zijn Najib Amhali (1e fotoserie midden) en Eric van Sauers (1e fotoserie rechts)die voor de eerste keer samen op de planken staan speciaal voor Visser's project. Zij kozen een aantal coupletten uit de song die zij met Van Sauers in de eerste stem en Amhali in de tweede (of andersom) laten horen met hun eigen snedig commentaar: "D t is een lange ringtone" of "Daar heb je wel vijf iPods voor nodig!". Sommige gedeelten worden boven opgeluisterd met de fabuleuze vocale percussie die we van Ahmali allemaal kennen. De volgende in de rij is Mieke Giga (voorheen ook wel bekend van de Gigantjes en te zien op de linkerfoto van de 1e fotoserie). In een schitterend rood glitterpak zingt zij een aantal door haar gekozen coupletten over Prins Carnaval. Hoe toepasselijk! Daarna zingt ze 'Freitag im Motel', een tekst van Reiner Werner Fassbinder en 'Mandalay'. In de pauze die volgt kan het publiek de bijdrage van Frits Barend zien en horen in 'zijn natuurlijk habitat': op een TV-scherm bij de bar.

Na de pauze is Eric Vaarzon Morel (2e fotoserie rechts) aan de beurt voor zijn bijdrage aan de langste song ooit. Hij maakt in zijn inleiding een prachtige verbinding tussen Vissers Parade en de herkomst van de flamengo die terug te leiden is op de Indiase raga zoals die gespeeld werd in Radjasthan (de streek in India waar oorspronkelijk ook de zigeuners vandaan zouden komen). Na het lezen van 'zijn' coupletten wordt het publiek getracteerd op met meest fantastische mini-flamenco-concert ooit. Op zijn snaren tokkelend met twee handen en vliegensvlug bewegend overal over de gitaar tovert Vaarzon Morel een fenomenaal stuk muziek tevoorschijn dat hem op een spontane staande ovatie van het publiek komt te staan. Wat een klassegitarist! "Wat wij buiten zien is binnen als projectie van de geest", zo houden Ahmali en Van Sauer ons voor in een vervolg op hun eerder optreden. Moeiteloos worden achtereenvolgens Ali B en Frank en Ronald de Boer geïmiteerd door Ahmali en worden er 'wat meters gemaakt anders schiet het niet op' (met de coupletten dus). Deze vierde set wordt afgesloten met een bijzonder optreden van een 'engelenkoor' dat letterlijk uit de nok - het tweede balkon - van Kleine Komedie vierstemmig een aantal coupletten ten gehore brengt. Koor Rosette uit Rotterdam onder leiding en met arrangementen van Marco Kalkman die zijn koor van achter de vleugel op het toneel dirigeert. Het had eigenlijk in het donker gemoeten, zo licht Kalkman toe, maar dat was technisch niet haalbaar. "Chaos leidt je tot een hogere orde", is de tekst waarmee hun gedeelte afsluit en die nog even van een toelichting wordt voorzien door Visser. Dan kondigt Visser aan dat er nu eerst even gegeten kan worden en dat om 20.00 uur het programma wordt hervat. Voor ons tijd om weer te gaan. In het avondgedeelte staan nog Jan Jaap van der Wal, Carlos Vamos, Leoni Jansen & She Got Game, Howard Komproe, Renée van Bavel, Alex Roeka, de Ashton Brothers, Wende Snijders, Zapp String Quartet en Jochem Myjer op het programma. Al deze artiesten kozen hun eigen fragmenten uit Vissers werk en geven daar hun eigen interpretatie aan. Een fenomenaal unicum, deze integrale uitvoering en jammer dat we dat niet meer kunnen zien. O een show, een klucht, theater Allemaal in één komedie Onafzienbare parade Van de hemelse tragedie Dit is het laatste stukje van de tekst die vorig jaar oktober al in boekvorm verscheen (zie link hieronder) en waarover de verschillende media indertijd in allerlei superlatieven schreven: "Virtuoos, associatief, duizelingwekkend, erudiet, poëtisch, kritisch, lyrisch, humoristisch “ er zijn heel wat kwalificaties denkbaar voor De parade van de hemelse tragedie. Ad Vissers meer dan duizend strofen tellende megagedicht “ de langste song ter wereld “ vormt één grote lyrische achtbaan, een poëtische hoogmis van maatschappijkritiek, muzikaliteit, humor en prikkelende beelden. De liefde, geld, relaties, de wereld, beeldende kunst, filosofie, religie en actualiteit worden door Visser op onnavolgbare wijze vermengd met verrassende inzichten en persoonlijke preoccupaties tot een geniale en caleidoscopische tekst waar de verbale vonken vanaf spatten." Geïnteresseerd in het boek?

A. Visser" >
De parade van de hemelse tragedie
A. Visser

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

15 01 06 - 20:44

Emergenza Festival 2 - The Batcave 013 Tilburg

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Vrijdag 13 januari 2006, was de derde van vier voorrondes in the Batcave van het Tilburgse 013. Het programma was iets aangepast, één van de acht bands, PLF, heeft voor vanavond afgemeld. De andere zeven bands strijden vanavond om de vier plaatsen in de volgende ronde. De eerste band, Dirty Bastards, hebben we helaas niet gezien.

Foyler
De eerste band die we wel gezien hebben was Foyler. Drie jonge kerels uit Breda die hele energieke, prettige punk-rock ten gehore brachten. Het geheel was aangenaam om naar te kijken en luisteren, de presentatie kwam erg natuurlijk over en ze hadden er duidelijk plezier in. Bassist Tajs had een fijne stem, met backing vocals van (de jarige) gitarist Pete en drummer Mitch. De eigen nummers werden afgewisseld met covers, waarbij de cover van UB40, ‘Red Red Wine’, wat minder was. Het uitdelen van rode wijn kon dit niet verhullen. De cover van REM, ‘Everybody Hurts’, was erg goed gedaan in een geheel eigen vertolking.

I-Pro2
Hierna was het de beurt aan de Rotterdamse joy-punk band I-Pro2. Gestoken in Hawaïshirts maken zus en broer Gabriëla (bas/zang) en David (gitaar/zang) Gonzalez samen met de boomlange drummer Griffin Stuip een vrolijke, niet al te serieuze punk-rock. Met nummers over kikkers, voeten en helden met titels als ‘Feet’, ‘Spiderman’ en ‘I Smell bad’, kun je hun muziek niet al te serieus nemen. Het is jammer dat het geheel muzikaal niet al te sterk is en dat hun podiumpresentatie ook wat energieker kan, dan was het concept van joy-punk beter overgekomen.

Cotton Fever
De jonge Roosendaalse viermansformatie Cotton Fever maakt alt-rock muziek. De zelfgeschreven nummers werden niet overtuigend gebracht, zeker de eerste twee nummers rammelde het hier en daar. Naarmate de set vorderde kwamen de heren beter in hun spel, maar een minpuntje blijft de zang van gitarist Remco Visser.



Dear Mom
De rockband Dear Mom maakt stevige rocknummers. Het is jammer dat ze naast bassist Maurice Laurijs en gitarist Sander Schriek geen tweede gitarist hebben, dit was de muziek van Dear Mom zeker ten goede gekomen. De eigen nummers steken goed in elkaar, ze zijn afwisselend en doen denken aan Lenny Kravitz en jaren ’70/’80 rocknummers. Helaas lopen de tempowisselingen en breaks niet helemaal soepel en komen rommelig over; dit ondanks het opvallend goede drumwerk van Barry van Bavel. Zanger Frank Betist moet in het eerste nummer er nog duidelijk inkomen en dit lukt hem pas na de eerste stevige uithalen. Toch blijft hij de overtuigingskracht en uitstraling missen die nodig is als frontman van een rockband. Opvallend was dat het laatste nummer, een cover van Pearl Jam, er ineens wel overtuigend uitkwam.

Anoa Beta
Deze vijf Eindhovense heren van Anoa Beta stonden als rock aangekondigd maar dit dekt maar gedeeltelijk de lading. Ze wisten vanaf de eerste seconde met een frisse, energieke mix van funk, rock, jazz en ska het publiek te overtuigen van hun kunnen. Zanger Floor van Rijt heeft een prettige stem en een goede podiumpresentatie. De ska en reggae-invloeden komen vooral van slaggitarist Sebastiaan van Elshout. Daarnaast neemt de jonge Robin Lucassen met zijn Gretschgitaar de meeste solo’s voor zijn rekening. Hij is naast rock ook hoorbaar beïnvloed door jazz en andere muziekstijlen. Bassist Remco Hendriks trekt niet alleen uiterlijk de aandacht, al slapping en plukkend weet hij met zijn basgitaar de aandacht te trekken. Het geheel wordt gecompletteerd met het uitstekende drumwerk van Jeroen van Neerven. Een fijne mix met een geheel eigen sound, een band die de potentie heeft om het te gaan maken.

Fair Play Committee
De verrassing van vanavond was dit viertal uit Breda. Een geweldige mix van hiphop, noise, fusion en rock. De frontman, MC OMI, is ondanks zijn betrekkelijke lengte, in staat om met zijn charisma en attitude iedereen te boeien en te overtuigen van zijn verhaal. Naast hem gitarist/bassist Stefan Sewabessy. Deze conservatorium-geschoolde, uiterst getalenteerde jongen wist in de 25 minuten tijd die hij had iedereen te overtuigen. DJ 4 Eyes wist met zijn elektronica de nummers tot grote hoogte te stuwen, niet alleen strakke stevige bas- en drumloopjes, maar ook rustige, sfeervolle ambiëntgeluiden. Het geheel werd afgerond met een eveneens conservatorium-geschoolde drummer. Een band met een eigen opvatting van muziek en terecht wisten ze na hun optreden bij iedereen in de zaal de handen omhoog te krijgen.

Na het tellen van de stemmen volgde de uitslag van deze avond. Zevende en laatste is geworden Dirty Bastards, gevolgd op zesde plaats door I-Pro2. De vijfde plaats, en dus net niet door naar de volgende ronde, is Dear Mom. Dat betekent dat de volgende bands een ronde verder zijn: op vier Anoa Beta, de derde plaats voor Cotton Fever, een verrassende tweede plaats voor Foyler en terecht op één Fair Play Committee.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

14 01 06 - 16:24

Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten

Door Mieke Kreunen

Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel. Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt. Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank. Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn. Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans. Joey Calderazzo site Branford Marsalis Quartet site Michael Brecker site Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?

Joey Calderazzo" >
Haiku
Joey Calderazzo

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

14 01 06 - 00:06

Stuart A. Staples bezorgt kippenvel

Tekst en foto's van Gerjanne Tiemens (klik foto's voor vergroting)

Stuart Ashton Staples is vooral bekend als de charismatische frontman van de Britse band Tindersticks. Na een tiental groepsalbums besloot Tindersticks een sabbatical te nemen. Die periode werd door Staples gebruikt om zijn eerste soloplaat op te nemen ("My wife went crazy having me around whole day"). Afgelopen zomer verscheen 'Lucky Dog Recordings'. Aan deze CD werd o.a. meegewerkt door Yann Tiersen, componist van o.a. de filmmuziek van Amélie Poulain en zangeres Gina Foster. Eind van deze maand verschijnt het tweede solo-album van Staples 'Songs For The Young At Heart'.
Het optreden in Doornroosje is de eerste in een serie van vier concerten in Nederland en België. Naast Staples zijn ook Tindersticks-leden David Boulter (gitaar) en Neil Fraser (toetsen) van de partij. De band wordt gecompleteerd met Terry Edwards (trompet/saxofoon), Adrian Stout (bas) en Thomas Bellhorn (drums). De concertzaal van Doornroosje kan 425 man publiek herbergen. In de voorverkoop waren er 300 kaarten verkocht, maar met de kaartverkoop aan de deur werd het toch nog bijna 'volle bak'. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag wat hoger dan doorgaans tijdens concerten in Doornroosje. Voor Staples en de overige Tindersticks-leden is het 15 maanden geleden dat ze op een podium stonden, bovendien traden ze nog niet eerder op in deze samenstelling. Dit laatste was af en toe ook wel merkbaar, maar absoluut niet vervelend. Eigenlijk droeg het zelfs bij aan de intieme sfeer van het optreden. Ze zijn soms een beetje zoekende, maar proberen dit niet te verbloemen. Zo moet Staples Terry Edwards een keer wijzen op het feit dat het liedje is afgelopen en besluit hij op een gegeven moment halverwege het nummer 'Which way the wind blows' zelfs gewoon op te houden: "I can keep strugglin' till the end of the song, but it wouldn't amuse you and it wouldn't amuse me, so we'll give it try later". Deze kwetsbare opstelling levert ze een daverend applaus op en ze maken het bij de toegift inderdaad weer helemaal goed door het nummer alsnog te spelen.
Naast een aantal nummers van de eerste CD wordt er redelijk wat nieuws gespeeld. De solo-nummers van Staples zijn wat minder orkestraal dan dat wat we van de Tindersticks kennen, maar hebben dezelfde melancholische inslag. En door de prachtige kenmerkende baritonstem van Staples klinkt het allemaal toch 'bekend'. Naast bijna breekbare composities zoals het openingsnummer 'People Fall Down' en 'Marseille Sunshine', zijn er ook een paar meer up-tempo nummers. Het is jammer dat het aantal songs nog een beetje beperkt is, waardoor het concert na een goed uur al is afgelopen. Na de eerste toegift gaat de muziek in de zaal aan en is de verrassing des te groter dat de heren toch nog een keer terug komen: "This is really our last song, otherwise we start repeating ourselves". Het naborrelen met de bandleden in de bar van Doornroosje duurt uiteindelijk langer dan het hele optreden. Maar tegen tweeën wilde Stuart echt naar het hotel, want - zo vertelde hij ons - hij wilde nog wel even genieten van het feit dat hij in z'n hele artiesten leven nog nooit zo'n grote hotelsuite had gehad!
Stuart A. Staples is vanavond (13.01) nog te zien in 013 Tilburg tijdens het Traces of Voices Festival ' en op 27 januari a.s. spelen ze in Antwerpen tijdens De Nachten Festival.

Bezetting
Stuart A. Staples - zang, gitaar en harmonium
David Boulter (Tindersticks) - gitaar
Terry Edwards (the Scapegoats) - trompet, saxofoon, toetsen en harmonium
Adrian Stout (Tiger Lillies) - bas
Neil Fraser (Tindersticks) - toetsen
Thomas Bellhom (ex-Calexico, Convertino & Burns) - drums

Geïnteresseerd in de CD?

Lucky Dog Recordings 03..
Stuart A Staples

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

13 01 06 - 14:14

Emergenza Festival 1 - The Batcave 013

  
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)

Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. In 150 steden in Amerika en Europa worden voorrondes gehouden waar de bands zich voor kunnen inschrijven. Emerganza zorgt voor de locatie, de apparatuur, materiaal, geluid, licht en de reclame voor het festival. Iedere avond spelen 7 tot 9 bands en zij krijgen 30 minuten de tijd, inclusief 5 minuten om af te breken en op te bouwen) om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Door middel van handopsteken kan het publiek stemmen voor de band die ze net gehoord hebben. De 4 bands met de meeste stemmen gaan door naar de volgende ronde.
Donderdag 12 januari, was de tweede van vier voorrondes in de Batcave van het Tilburgse 013. Er speelde acht bands van Alt-rock tot Death-metal en van Metal-core tot Folk. Het was voor mij de eerste keer dat ik bij een Emerganza-avond aanwezig was. Ik was bang dat het erg zou gaan uitlopen vanwege het ombouwen na ieder optreden. Dit was gelukkig niet het geval, sterker zelfs, op het eind van de avond liep men voor op het schema.

Backspin
De eerste band was Backspin (1e fotoserie midden), een viermansformatie uit Veghel. Zij speelden melodieuze, stevige rocknummers en een ballad. De nummers hadden een goede opbouw met een eigen geluid. Wat mij vooral opviel was het uitstekende drumwerk van Tim. Ook zanger Jerry had een aangename, rock-stem die me met momenten deed denken aan Chris Cornell. Een uitstekend optreden, zeker toen ik later, in gesprek met gitarist Rob, hoorde dat ze pas anderhalf jaar bij elkaar zijn en dat dit hun eerste optreden was.

Kofferband
Kofferband was de tweede band, een jaren-60 rockband. De vijf jonge muzikanten speelde een aantal rock & rollcovers van de bekende jaren-60 artiesten. Ik heb niets tegen covers, maar doe het dan wel goed. De nummers waren rommelig, de zang was slecht en de podiumuitstraling was onvoldoende. Kortom, Kofferband kreeg van mij geen stem.

System Flatline
Het optreden van Kofferband werd compleet vergeten na de eerste tonen van System Flatline (1e fotoserie links), een jonge, enthousiaste vijfmansformatie uit Roosendaal. Zij speelde stevige up-tempo Metal/N ¼-Metal. Een muur van geluid en het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme en bewegen van de bandleden. Ze speelden de eigen nummers, niet altijd even strak, maar met veel speelplezier.

  

Loss of Words
Na het energieke, maar rommelige Nu-Metal geluid van System Flatline, volgde de extreem strakke Metal-core van Loss of Words (1e fotoserie rechts). Het geluid was hard, strak en erg vet. De nummers en het geluid deden mij denken aan de jaren ’80 hardcore van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De band was bij de eerste nummers erg statisch, maar dit werd later ruimschoots goedgemaakt. Zanger Tim mag wat mij betreft nog arroganter overkomen. Een krachtig optreden van deze band uit Breda.

Matzko
Na al het metaalgeweld een folkband. Toen ik het programma van deze avond doornam had ik mijn bedenkingen over Matzko (2e fotoserie links). Ik dacht: “een folkband, wat moet dat tussen al dat gitaar geweld?” Maar de Eindhovense band verbaasde me! Een energieke, sprankelende set van up-tempo folknummers gemengd met een vleugje rock. Het was erg aangenaam om tussen al het elektrische gitaargeweld de vrolijke akoestische muziek van Matzko te horen, compleet met viool, dwarsfluit en akoestische gitaar. Nee, Folk is niet alleen voor hippies, voor mij de verrassing van de avond.

Ceremony of Opposites
Na de vrolijke klanken van Matzko was het tijd voor meer gitaargeweld. Het uit Tilburg en omstreken afkomstige Ceremony of Opposites bracht een melodieuze Death-Metal ten gehore. De drie mannen en één vrouw brachten stevige, vette eigen nummers. In het begin was het wat rommelig en niet altijd even strak, maar na een tweetal nummers werd het wel een geheel, strak, technisch en melodieus. Jammer dat de gruntstem van Sander niet altijd even zuiver en verstaanbaar was. Het nadeel van Death-Metal is dat het snel eentonig en veel van hetzelfde wordt.

One Inch Men
De een-na-laatste band was het Tilburgse One Inch Men (2e fotoserie midden). Volgens de aankondiging Rock-Metal, volgens hun eigen site Stoner-Metal. Voor was dit mij de favoriet van de avond, lekkere trage “betonrock”. De vette rifs deden mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble. In de eerste nummers was zanger Mario nog niet helemaal bij stem, maar na het tweede nummer ging hij helemaal los. Het optreden zakte even in met een Alice In Chains cover, ook het nummer daarna liep niet helemaal lekker. Maar de twee laatste nummers stonden weer als een huis. Een geslaagd optreden voor de vijf mannen uit Tilburg.

Borehole
De afsluiter van de avond was het uit Eindhoven afkomstige Borehole (2e fotoserie rechts). De vier bandleden, met een opvallende blonde dame achter het drumstel, brachten rechttoe rechtaan Stonerrock. Een vette knipoog naar Kyuss en Queens of the Stoneage, maar ook invloeden van Tool waren duidelijk hoorbaar. Het optreden begon krachtig, vet en strak, maar zakte jammer genoeg na een viertal nummers in en kwam niet echt meer tot leven, dit ondanks de energieke verschijning van de zanger.

Na het optreden van Borehole en het tellen van hun stemmen, volgde de uitslag. Hiermee kwam het manco van het puntensysteem direct aan het licht. Bij de aanvang van de avond waren er nog niet zoveel mensen aanwezig dus de eerste bands hadden daarmee letterlijk minder stemmen dan de bands die later op de avond speelden.
Tot slot de uitslag: 1e werd System Flatline, terecht gevolgd op de tweede plaats door Matzko, de derde plaats was voor Loss of Words en een gedeelde vierde plaats en ook een plaats in de halve finale voor One Inch Men en Borehole. Ik vind het jammer dat Backspin het niet gered heeft, zij hadden wat mij betreft ook een plaats in de volgende ronde verdiend.

Meer foto's - ook van de andere bands - zijn hier te bekijken.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

12 01 06 - 16:22

Legendarisch concert van 'jeugdige' Hank Jones

Door Jacco Reijnhoudt

Met zijn 87 jaar behoort pianist Hank Jones tot het nog levende clubje jazzlegendes. Hij trad afgelopen maandag en woensdag in het Bimhuis op. Wij waren bij het eerste - unieke te noemen - concert. Hank Jones is geboren op 31 juli 1918 in de plaats Vicksburg. Hij is afkomstig uit een zeer muzikaal gezin. Als oudste van drie muzikale broers is hij de enige nog levende broer. Drummer Elvin Jones (het drumgeweld achter Coltrane) is de bekendste broer, gevolgd door trompettist Thad Jones, evenmin een onbekende. Hank Jones zag er opvallend fit en sprankelend uit en genoot zichtbaar van zijn 'encounter' met saxofonist Joe Lovano. Lovano op zijn beurt ging zeer respectvol met de oude baas om en heeft zijn recente Blue Note CD met Jones kennelijk niet voor niets ‘Joyous Encounter’ genoemd. In de Volkskrant kopte Koen Schouten: "Jones begeleidt Lovano als een lieve vader". Ook d t is tekenend voor de sfeer tussen de twee mannen die zichtbaar van elkaar genoten, maar wel een leeftijdsverschil van zo'n 34 jaar met elkaar tellen. Je zou verwachten dat een pianist die al zo lang mee gaat enige routine in zijn spel heeft. Niets is minder waar en alles klonk fris en nieuw! Later zal Lovano in een interview met VPRO's Hans Flupsen verklaren dat Hank nooit dezelfde noot speelt, dat ieder optreden weer nieuw is en dat hij altijd 'in het moment' is. Dat interview zal aanstaande zondag in Vrije Geluiden te zien zijn. De eerste set startte met een paar traditionals. Tijdens het eerste bluesnummer kreeg ik het gevoel of ik een tijdreis ging maken. Hank ging terug naar zijn begintijd, toen Fats Waller met zijn ragtimestijl een grote inspiratiebron was. Het derde nummer was 'Bird's Eye View' van "Joyous Encounter" gevolgd door de Charles Mingus compositie 'Duke Ellington's sound of love' en de Hank Jones compositie 'Little Rascal On A Rock'. Tijdens de eerste set werd er behoorlijk in de traditie gespeeld. Joe Lovano speelde tijdens dit optreden voornamelijk tenor en één nummer op sopraan. Wat me trouwens opviel was dat hij weer op zijn oude Selmer speelde, terwijl ik hem de laatste jaren altijd op zijn nieuwe Borgani-saxofoon zag spelen. Zijn geluid was overigens zeer goed en warm en het is duidelijk dat hij als zichzelf wil klinken. De tweede set was veel losser en er werd meer geëxperimenteerd. Dit was ook de eerste keer dat ik een saxofonist in zijn eentje zowel saxofoon als gongs zag spelen, waarbij hij bezig was met een dialoog en samenspel tussen de twee instrumenten. Hierdoor ontstonden er ook andere klankkleuren. Ook hier bleek weer dat Joe Lovano als geen ander weet dat het voor een saxofonist zeer goed is om je ook te verdiepen in drum en percussie. Gezien zijn leeftijd kan dit natuurlijk een van de laatste keren zijn geweest dat Hank Jones in Nederland te bewonderen was. Het blijft geweldig om te zien hoe een man van zijn leeftijd zoveel plezier kan hebben in het bespelen van zijn instrument. Wie zou niet voor zo’n oude dag willen tekenen? Het is tevens aardig om te vermelden dat Hank Jones in de categorie Jazz de New York Nightlife Award heeft gewonnen. Dit is een award die optredens in de NY-nachtclubs honoreert. De award wordt op 6 februari 2006 uitgereikt in the Town Hall van NY. In de jury zit onder meer Ira Gitter van Jazz Times en Downbeat Magazine. Wie deze concerten heeft gemist kan luisteren naar de Blue Note CD ‘Joyous Encounter’ van Joe Lovano, waarop Joe en Hank samen met George Mraz, and Paul Motian een quartet vormen. Op deze kwaliteitsCD spelen de vier heren op onnavolgbare wijze standards, waaronder John Coltrane's 'Crescent' dat destijds opgenomen werd met broer Elvin op drums. Op deze CD staan aardig wat nummers die van de week gespeeld werden zoals 'Six and Four' en 'Consummation'.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

09 01 06 - 13:51

Scandinavisch Metal Matinee, 013 Batcave

Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)

De Batcave organiseert iedere twee weken, op zondag, een ‘metalmiddag’, het Metal-Matinee. Voor 5,00 € ben je, op een prettige manier, de zondagmiddag onder de pannen. Zo ook gisteren. Als liefhebber van het Scandinavische metaalgeluid ging ik goedgestemd naar de kleinste zaal van Tilburgse 013 om drie bands te zien: Swallow the Sun, Before the Dawn en Abysmal Darkening.

De eerste band was het uit Tilburg en omstreken komende 'Abysmal Darkening'. Een nieuwe band met nog weinig podiumervaring. De bandleden, op de zanger na allen vrouwen, stonden vrij statisch op het podium waarbij de zanger gedurende het gehele optreden stil stond met zijn hand in zijn zak. Muzikaal was het weinig vernieuwend, de nummers waren vrij lang en voorspelbaar, waarbij de gruntstem van zanger Ludas monotoon en onverstaanbaar was. Na een korte set van een half uur eindigde het optreden met een welgemeend “houdoe” van Ludas.

Hierna volgde het uit Finland afkomstige 'Before the Dawn'. In 2002 waren ze in Scandinavië een grote hit met hun debuutalbum 'My Darkness'. In het voorjaar volgt hun derde studioalbum 'The Gost'. Het viertal, onder aanvoering van gitarist/zanger Tuomas Saukkonen, wist het publiek vanaf de eerste seconde te boeien met zware, strakke up-tempo metal. De nummers waren goed doordacht, afwisselend en erg melodieus. Hierbij viel vooral het spel van gitarist Juho R ¤ih ¤ op. Het viertal speelde negen nummers, waarbij ze vier nieuwe nummers van de komende CD ten gehore brachten. De zangpartijen werden afgewisseld, de grunts van Tuomas en de zang van bassist Lars Eikind. Jammer was dat het volume van Tuomas’ microfoon wat laag stond (ondanks zijn vele aanwijzingen naar de mannen achter de knoppen) en dat Lars niet echt bij stem was deze avond. Desondanks een geweldige, boeiende set van 45 minuten.

Als laatste het, eveneens uit Finland afkomstige 'Swallow the Sun'. De zesmansformatie wist in hun set van 60 minuten elke minuut te boeien. Lange trage, zware nummers, met afwisselend zang en grunt van Mikko Kotam ¤ki en zeer strakke drumpartijen van Pasi Pasanen. In tegenstelling tot 'Before the Dawn' maakte zij, in de persoon van Aleksi Munter, wel gebruik van keyboards. Hierdoor ontstond een muur van geluid, trage zware doommetal zoals het hoort. Slepende gitaarpartijen van Markus J ¤msen, afgewisseld met melodieus, goed doordacht getokkel op gitaar van Juha Raivio, dat een melancholiek effect teweeg bracht. Een hoogtepunt was het extreem trage 'The Ship' maar ook de hekkensluiter 'Swallow' werd geweldig vertolkt.

Een fijne zondagmiddag, de Scandinavische bands hebben mijn voorkeur wederom bevestigd.