Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
08 01 06 - 14:17
I Compani: De Liefde Natuurlijk
Door Mieke Kreunen
Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven. Terwijl het publiek binnenstroomt in het nagenoeg uitverkochte Bimhuis is op het videoscherm een oog te zien en horen we geluiden van telefoons, deuren en typmachines. Blij verrast met de CD 'Ticket' van Bo van de Graaf die gratis aan het publiek werd uitgedeeld, zoekt iedereen zijn plaats. Als de voorstelling begint is het zangeres Quirine Melssen die meteen de aandacht vasthoudt terwijl zij op beeldende wijze duidelijk maakt hoe het er in de lichamelijke liefde aan toegaat op het gebied van het zoenen. Extra spannend wordt het verhaal doordat grote delen onverstaanbaar zijn omdat zij overstemd wordt door de muziek. Het maakt haar performance er niet minder sensueel op, integendeel! Een spetterend begin voor een bruisende voorstelling. Na 'Het was op een morgen in mei' van Carel van Rijn vertelt Bo de Graaf dat hij de enige is die al die jaren in I Compani speelt. Dat de band deze ontwikkeling heeft doorgemaakt is ook vooral te danken aan het eigen stempel dat De Graaf er op heeft kunnen drukken.
Je komt bijna ogen en oren tekort bij dit programma dat alle zintuigen prikkelt. In 'De dingen die in bed gebeuren' (Bernard Hunnekink), 'No corpo femino' (Wouter van Bemmel), 'Luna Triste' (Bo van de Graaf), 'De liefde natuurlijk' (Hans Hasebos) en 'Jij, mijn wereld mijn horloge dat geen uren aangeeft' (Corrie van Binsbergen) worden videobeelden vertoond, muziek gespeeld, teksten gezongen of gelezen en geprojecteerd. In andere composities zoals 'Do it' (Vera Vingerhoeds) en 'Museum van het gevoel' (Bo van de Graaf) wordt de muziek bovendien nog gevisualiseerd op het videoscherm. I Compani speelt jazzmuziek en mixt dat heel naturel met klassieke muziek, opera, Zuid-Amerikaanse muziek en funk. Klassiek opgeleide (sopraan) zangeres Quirine Melssen bijt ook na de pauze het spits af met 'Gli schiavi mori' van Verdi (een arrangement van Bo van de Graaf uit eerder programma Aïda) en verorbert daarbij ongegeneerd en gulzig een gebraden kippetje tot grote hilariteit van het publiek. Ook in de toegift komt Aïda aan bod met 'Piet ¡ ti prenda del mio dolor'. Wat een expressie en dramatisch talent deze vrouw! Dat komt des te meer tot zijn recht in de Dadaïtische sonate Erotica van Erwin Schulhoff die zij op onnavolgbare wijze vertolkt. Ik heb echt genoten van dit programma dat - zoals Hans zei - echt een kolfje naar mijn hand was. Ik hou erg van die combinatie van poëzie, performance en muziek al moet ik wel zeggen dat ik het gisteren af en toe wel wat te veel vond worden alles bij elkaar. De beelden van Veejay Martijn Grootendorst zijn prachtig, met film en fotografie van eigen hand, maar hier en daar overdadig samen met de muziek waarin maar liefst tien musici improviseren, soleren en interacteren dat het een lieve lust is. Pianist Albert van Veenendaal ging uit zijn dak op de piano alsof er donder en bliksem door het Bimhuis ging, vibrafonist Hans Hasebos stond te swingen achter zijn instrument, violiste Tessa Zoutendijk liet ons af en toe raden of het haar stem was of haar viool die we hoorden en de blazerssectie vormde de basis van deze formatie waar het plezier en het enthousiasme afstraalt. Wie zei ook al weer dat schrijven over muziek is als dansen over architectuur? I Compani doet het: ze musiceren over poëzie en visualiseren de muziek in performance, fotografie en video. Ga naar dit programma en je zult je zeker niet vervelen, integendeel. Er is volop te zien, te horen en te genieten. Op 27 januari is het gezelschap te zien in Paradox Tilburg en op 8 februari in Theater Lantaren/Venster Rotterdam. Op de I Compani website kun je de totale speellijst vinden en trouwens ook fragmenten beluisteren uit dit programma. Bezetting Bo van de Graaf - saxofoon Ewout Dercksen - saxofoon Jeroen Doomernik - trompet Tessa Zoutendijk - viool Michel Mulder - bandoneon Hans Hasebos - vibrafoon Quirine Melssen - zang en performance Albert van Veenendaal - piano Meinrad Kneer - bas Yonga Sun - drums Martijn Grootendorst - video en fotografie
Onderwerp: FESTIVAL, OEROL, MUZIEK
06 01 06 - 12:53
Festivals, mis ze niet!: Festivaldata 2006
Door Mieke Kreunen
Heeft u uw nieuwe agenda voor 2006 al helemaal ingevuld? Staan de theater- en muziekfestivals er al in? Hier in ieder geval even een overzicht van de festivals waar wij vanuit CultuurPodium speciale aandacht aan willen besteden. Op de sites van de verschillende festivals is (t.z.t.) meer informatie vinden over programmering en bijzonderheden. Zie ook onze linkpagina voor een overzicht van festivals en podia.
Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ
05 01 06 - 13:32
Zuco103 Acustico Nieuwjaarsconcert in Bimhuis
Door Mieke Kreunen
In een afgeladen Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers). Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the New Cool Collective) en d t, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103. Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding. In de tweede set gaat de band pas goed los met allerlei één-tweetjes tussen de verschillende musici zoals bij voorbeeld in 'Peregrino' en 'Fome total'. Bij 'Whaa' is ook het publiek aan de beurt om de backing vocals voor zijn rekening te nemen. Het paste perfect in de sfeer van het concert dat de zaal er vol voor gaat met hun"dua hora paso!". Na 'Get your self together' begint 'Outro Lado' , een nummer over de kant van mensen die je wel nooit zult leren kennen, met alleen gitaris Alvin Lewis en Lilian Vieira on stage. Even is het verstild en ingetogen op het podium maar het duurt niet lang of alles staat weer te swingen en het publiek swingt mee. In 'Humana' kunnen met name Jasper Blom en Stefan Schmid zich uitleven een een experimenteel electronisch duet voor twee heren waarbij de snijdende soundscapes van Schmid het moeten opnemen tegen de wonderlijke echoënde geluiden die Blom uit zijn sax en een scala aan electronica weet te toveren. Ook Claus Tofft en Stefan Kruger soleren er in deze set lustig op los. Al met al leidt dat er toe dat het concert maar liefst anderhalf uur langer duurt dan gepland. Maar het publiek vind het helemaal niet erg, geniet met volle teugen en lacht om de grappen en vondsten waartoe de musici zich laten inspireren. Het concert wordt afgesloten met het energieke 'To life' waarbij de zaal op zijn kop staat. Een staande ovatie is het antwoord van het publiek voor deze band die zich wat mij betreft inderdaad mag rekenen tot de beste live-acts die er op dit moment in ons land zijn. Een toegift zit er vanwege het late tijdstip helaas niet meer in maar Lilian Vieira had vanuit haar kleedkamer nog wel een nieuwjaarswens voor de lezers van JazzPodium die we bij deze overbrengen. Zuco103 is nog te zien binnenkort in het Beauforthuis (op 15 januari). Gaan dus! Bezetting: Lilian Vieira - zang Stefan Schmid - keyboards Stefan Kruger - drums Lesley K ¼hr - bas Claus Tofft - percussie Alvin Lewis - gitaar Jasper Blom - saxofoon en klarinet De laatste CD's van Zuco103 kun je hier vinden:
Onderwerp: JAZZ
03 01 06 - 13:29
Nathalie Loriers Quartet intiemer dan bedoeld
Door Gerjanne Tiemens met foto's van GeeSpot. (klik foto's voor vergroting)
Stichting Jazz in Arnhem nodigde het Nathalie Loriers Quartet uit voor een speciaal oudejaarsconcert in
Musis Sacrum. De toch al intieme setting (publiek en muzikanten op het podium) werd extra intiem doordat een flink aantal mensen gehoor hadden gegeven aan het, door het KNMI en NS afgegeven, weeralarm en thuis waren gebleven. Zij hebben hierdoor “helaas- een geweldige jazzy afsluiting van 2005 gemist.
Het weer zorgde overigens niet alleen voor een beperkt publiek, maar ook voor een aangepast optreden. In plaats van de geplande twee sets, was er gekozen voor een langere set, zodat het aanwezige publiek voor de voorspelde ijzel veilig huiswaarts kon keren. Inclusief de toegift werd het vervolgens bijna twee uur lang genieten.
Nathalie Loriers (1966) is een van de toptalenten uit de Belgische jazz. Ze volgt eerst een klassieke piano-opleiding, maar krijgt al snel belangstelling voor jazz. De boptraditie die ze op het Brussels Conservatorium meekrijgt is nog steeds terug te vinden in haar werk, maar er is meer. De composities van haar hand zijn origineel en gevarieerd. Ze heeft inmiddels vijf CD’s op haar naam staan en de nodige prijzen gewonnen. Zo wordt ze in 1990 door de Brusselse Jazz Rally uitgeroepen tot ‘beste jonge soliste’ en eind 2000 ontvangt ze de Bobby Jaspar prijs, uitgereikt door Parijse Academie du Jazz.
Nathalie Loriers leidt meerdere groepen en heeft als side woman samengewerkt met diverse musici, waaronder Toots Thielemans, Steve Houben en Charlie Mariano. Sinds 2002 speelt ze piano in het Brussels Jazz Orchestra. Dit orkest speelt op menig groot jazzfestival zoals het North Sea Jazz Festival in Nederland, maar ook The Cutting Room in New York. Naast haar werk als uitvoerend musicus, geeft ze sinds 1994 ook les aan Brussels conservatorium.
Op deze winterse vrijdag wordt Nathalie Loriers (B) vergezeld door
Philippe Aerts (B) op bas, Kurt van Herck (B) op saxofoon en de jonge Joost van Schaik (NL), de vaste stand-in voor drummer Hans van Oosterhout. De samenwerking met van Aerts dateert vanaf het begin van de carrière van Loriers. De laatste tijd treden ze ook regelmatig als duo op. Zowel hij als Van Herck werkten beide mee aan de eerste CD van Nathalie Loriers ‘Nympheas’.
De langere samenwerking met Van Herck en Aerts is absoluut merkbaar, de drie voelen elkaar haarfijn aan, elkaar horen is voldoende. Alleen bij de solo’s van Van Schaik draait Loriers zich om, om ook te kijken. De jonge Van Schaik speelt uitstekend, alhoewel het af en toe nog iets subtieler zou mogen, zodat het wat meer in lijn is met het fijnzinnige spel van Loriers.
Tussen de nummers door vertelt de fragiele Nathalie Loriers op een innemende, ietwat onzekere manier (Vlaams is in tegenstelling tot het Frans niet haar spreektaal) iets over hoe composities tot stand zijn gekomen. Achter de toetsen voelt ze zich duidelijk beter in haar element. Haar spel is afwisselend krachtig en gevoelig en altijd melodieus. Het was voor mij de eerste keer dat ik haar zag en hoorde, maar wat mij betreft was dat zeker niet de laatste keer!
Bezetting:
Nathalie Loriers - piano
Kurt van Herck - tenorsaxofoon
Philippe Aerts - bas
Joost van Schaik - drums
Nathalie Loriers
website
Eerder artikel op Jazzpodium.nl
meer foto's van het Nathalie Loriers Quartet
Onderwerp: FESTIVAL
01 01 06 - 00:35
Wij wensen U
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
31 12 05 - 11:00
Orpheus meets After Forever.
Door Floris de Moel met foto’s van Ellen van Geel (klik foto’s voor vergroting)
Met de klanken van Tool’s “Undertow” op de achtergrond stroomde de grote zaal van het
Tilburgse 013 langzaam vol. Al direct bij binnenkomst viel de diversiteit aan mensen op. Naast de verwachte “Metalfans” waren het ook aanhang en familieleden van de “Koninklijke Harmonie Orpheus” die de zaal vulden. Tegen 20:00 uur werd het publiek in twee talen welkom geheten (er waren ook genodigden uit Frankrijk, België en Duitsland in de zaal). De avond zou bestaan uit drie delen. Als eerste een set van Orpheus, gevolgd door een set van After Forever. Het derde en laatste deel is waar we allen voor gekomen waren, Orpheus meets After Forever.
Deel 1: Orpheus
Koninklijke Harmonie Orpheus, opgericht in 1864, betrad in kleine groepjes het podium. Ze hadden een zestal bekende rocknummers ingestudeerd, zo werd tijdens de inleiding verteld. De Harmonie werd versterkt met een drummer en gitarist, geleend van de rockacademie. Toen iedereen een plek op het podium gevonden had werd van start gegaan met ‘Paint it black’ van de Stones. Orpheus startte vrij ingetogen en rustig, maar eenmaal op volle sterkte was het overweldigend, vooral het bekende deuntje van ‘Tour of Duty’ bezorgde velen kippenvel. Hierna het bekende (en ook verwachte) ‘Nothing else matters’ van Metallica. In tegenstelling tot de concerten van Metallica en Deep Purple met symfonieorkesten, moet Orpheus het doen zonder strijkers en harpen. Desondanks weten ze de nummers goed te vertolken en vooral de stevige, harde passages slaan in als een bom. Ook U2’s ‘Sunday, bloody Sunday’, Deep Purple’s ‘Smoke on the Water’ en ‘Another day’ van de Beatles worden geweldig vertolkt.
Voor het laatste nummer komt ook Floor Jansen het podium op, zij zingt met Orpheus het nummer ‘Weak’ van Skunk Anansie. Een geweldige afsluiter van het eerste gedeelte.
Deel 2: After Forever
Na een korte pauze (er moeten zestig mensen het podium af) was het tijd voor After Forever. Ze speelde een korte set van een zevental nummers. Het intro werd gestart voor het eerste nummer ‘Enter’, de zes bandleden betreden het podium en al snel verdwijnt gitarist Sander Gommans rechts in de coulissen. Zijn versterker doet het niet, gedurende de hele set wordt er van alles geprobeerd maar het apparaat komt niet tot leven. Ook een tweede versterker die tijdens de set, tussen de nummers door erbij wordt gezet biedt geen uitkomst. Gelaten moet hij toezien hoe zijn collega’s de nummers ook zonder hem kunnen vertolken, echter een stuk minder vet zonder tweede gitaar. Wel komt hij geregeld het podium op, met zijn gitaar werkloos om zijn nek, om zijn gruntpartijen te zingen. Ondanks het ontbrekende gitaar geluid van Sander weten de overige bandleden een strakke set neer te zetten. Mede door de geweldige stem van Floor Jansen. Met een zichtbaar plezier en enthousiasme spelen ze na ‘Enter’ de eigen nummers; ‘Come’, ‘Bounderies Are Open’, ‘Living Shields’, ‘Attendance’ en ‘Follow In The Cry’. Als afsluiter van deze set spelen ze de Europecover ‘Final Countdown’ (persoonlijk had ik dan liever nog een eigen nummer gehoord).
Deel 3: Orpheus meets After Forever
De pauze werd gebruikt voor het in ere herstellen van de versterker van Sander. Al snel wisten de techneuten het apparaat werkend te krijgen voor het afsluitende en belangrijkste gedeelte van het concert.
Vanaf de start ‘Childhood In Minor’ en ‘Beautiful Emptiness’ was duidelijk dat de “metal” van After Forever uitstekend te combineren valt met het “metaal” van Orpheus.
Het geheel staat als een huis, de arrangementen van Orpheus kloppen als een bus en stuwen de muziek van After Forever tot nog grotere hoogte. Ook de extreem snelle passages van onder andere ‘Beyond Me’ worden door Orpheus met gemak gevolgd.
Hierna volgde het al lang niet meer gespeelde ‘Intrinsic’ en ‘Through Square Eyes’.
Een persoonlijk hoogtepunt was het ingetogen ‘Eccentric’, de ballad werd op geweldige wijze gezongen door Floor, met naast het pianospel van Joost van den Broek heel intiem de blazers van Orpheus. Meteen gevolgd door het stevige ‘Forlorn Hope’ en ‘Being Everyone’.
Voor het laatste nummer sloeg het noodlot weer toe. De mengtafel van het orkest had het begeven. Net toen Floor Jansen dit aan het publiek uitlegde en voorstelde om een nummer zonder orkest te spelen kwam Joost met de mededeling dat de techniek hersteld was. Alsnog werd het laatste nummer met Orpheus ingezet: ‘Monolith Of Doubt’. Na een welgemeend en oorverdovend applaus werd het nummer ‘My Plegde Of Allegiance Part I’ als toegift gespeeld. Een geweldige afsluiter voor een geweldig concert.
Ondanks de technische tegenslagen toch een van de mooiste concerten die ik dit jaar bezocht heb. Een mooi initiatief en ik hoop dat dit in de toekomst nog een vervolg gaat krijgen.
Geïnteresseerd in CD's van After Forever?
Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
30 12 05 - 19:56
Chet Baker 'zingt' meer dan ooit
Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting
Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse
Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Dat Fay Claasen een geweldige zangeres is hebben we al eerder mogen ervaren. Op de eerste CD vertolkt zij op wonderbaarlijke wijze de instrumentale nummers uit de vijftiger jaren die Chet met het Gerry Mulligan Quartet opnam. Zij neemt met haar stem de trompetpartijen waar met dezelfde subtiele precisie en zuiverheid die we van Chet kennen. Vooral de up-tempo nummers zijn erg knappe vocale staaltjes maar kunnen mij toch minder bekoren dan de wat langzamere nummers. De baritonsax van Jan Menu laat de aanwezigheid van Mulligan goed herleven. De Mulligancompositie 'Line for Lions' waar de CD mee begint en als 'vocale trompet'/baritonsax-duo afsluit, brengt weer in gedachten hoe goed die twee instrumenten op elkaar aansloten en met elkaar in balans waren bij Chet en Gerry.
Op naar CD twee waar ik eigenlijk nog het meest benieuwd naar ben. Weer opnieuw opvallend hoe Fay het 'Chet Baker' gevoel in haar zang weet te leggen. Ook de trompet van Jan Wessels draagt daaraan sterk bij. Wat is het toch, vraag ik me opnieuw af, waarom raakt die stem en het trompetspel van Chet je zo? "Chet sang through his trumpet. Bittersweet stories of pain and longing, but also of strenght and clarity", zegt Hein van de Geyn in het begeleidende CD-boekje. Daar kan ik me wel in vinden. Ook in wat Jules Deelder daarin zegt "I'd never heard a voice like it before! So near and yet so distant", is een goede typering. Analyseren helpt niet. Fay is in ruime mate in staat om Chet weer even terug te brengen. De begeleiding is daarbij perfect ondersteunend. Prachtig ingehouden pianospel van Karel Boehlee, de aanleunende bas van Hein en het vertrouwde drumwerk van John Engels. Opvallend is hoe goed de Elvis Costello compositie 'Almost Blue' in het geheel past. Ook de Jobim compositie 'Retrato em Branco e Preto' is heel bijzonder. Vooral in dit nummer wordt de meerwaarde van deze dubbelaar pas goed duidelijk: het is niet alleen een eerbetoon maar staat ook geheel op eigen benen. De eigenheid van Fay en haar begeleiders stijgt ver boven het eerbetoon uit.
Ik kijk al uit naar het optreden van deze club, op 20 januari in
Musis Sacrum, nadat ik de introductie in Vredenburg eerder dit jaar gemist heb. Check voor optredens elders in het land de site van
Jazzimpuls.
Bezetting:
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritone sax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - Bass
John Engels - drums
Geïnteresseerd in deze CD?
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists
Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK
19 12 05 - 11:46
Bettie Serveert: Bare Stripped Naked
Tekst Mieke Kreunen
Onder de naam 'Bare Stripped Naked' doet Bettie Serveert op dit moment een aantal semi-akoestische optredens en afgelopen zaterdag waren ze in het Beauforthuis in het kader van de serie BO4U. In de aankondiging van de tour lezen we dat Bettie Serveert een rustigere, af en toe meer jazzy kant laat horen en oud materiaal zal worden afgewisseld met nieuw en niet eerder verschenen nummers. Bettie Serveert ontstond in 1991 uit de Arnhemse kunstenaarsscène en dankt zijn naam aan de tennisspeelster Betty Stöve. Eén van de bijzondere dingen aan de band is dat ze, na een goed ontvangen debuutalbum 'Palomine', meteen de oceaan overstaken en gingen touren door Amerika en Canada. Ook in Engeland en in Japan is Bettie Serveert een graag gezien gast en dat kan lang niet van iedere Nederlandse band gezegd worden. Bettie Serveert heeft een herkenbaar eigen geluid. Belangrijke ingrediënten daarvan zijn de sensuele stem van zangeres Carol van Dyk, het schitterende gitaarspel van Peter Visser en bassist Herman Bunskoeke en de melancholieke sound. We zagen ze al een paar keer eerder en steeds weer ben ik gecharmeerd van de stageperformance van de band. Ze hebben er overduidelijk plezier in, weten een prettige sfeer te creëren op het podium en de grapjes van de verschillende bandleden worden door het publiek hoorbaar gewaardeerd. De eerste set begon met 'Attagirl', het titelnummer van de laatste CD, gevolgd door 'White Dogs', 'Co-Coward' en 'Ray Ray Rain'. In het nummer 'All the other fish' was heel goed te horen waarom de sound van 'The Betties' wel eens vergeleken wordt met die van de Velvet Underground: akoustisch geluid, melancholisch en Carols zang die hier en daar zelfs een beetje aan Nico doet denken. In het verleden nam Bettie Serveert ooit een Velvet Underground Tribute op met de titel 'Venus in Furs'. In de aankondiging van 'Stefanie says' gaf Carol aan het geen probleem te vinden als het publiek deze limited edition onderling zou delen. Het album is namelijk niet meer verkrijgbaar. Schitterend vond ik 'Road Movies' waarin toetsenist Martijn Blankensteijn zijn plaats aan de vleugel even inruilde voor een kruk met de akoestische gitaar van Peter Visser. In de zaal en op het podium wordt volop genoten van de muziek en is de sfeer relaxt. Genieten is het ook van de meerstemmige zang die in de refreintjes te horen is dank zij drummer Guido Geudens en dank zij het feit dat het een kroegconcert is, en er daarom geen rookverbod is, steekt Carol er af en toe zelfs maar een sigaretje bij op. Na 'My Fallen Words', '1 Off Deal' en 'Certainlie' is het pauze (die op de achtergrond wordt opgeluisterd met iets dat klinkt als een celloconcert). De tweede set komt er wat meer tempo en swing in de muziek. Nummers als 'The Rope', '2nd Time' en 'White Tales' hadden de lekkere sound die we van Bettie Serveert gewend zijn, niet in de laatste plaats vanwege Peter Visser die wat meer uitpakte met zijn gitaarwerk en wat meer knettert dan in de eerste set. Het doet verlangen naar meer en naar echte harde rock & roll. Maar de heftige nummers blijven in dit programma uit. In 'Sugar the Pill' lijkt het even te gaan gebeuren maar houdt Visser zich toch maar in. Met 'Aufwiedersehen' wordt de set afgesloten en barst het publiek los in een daverend applaus. Het duurt lang voordat de band terug komt en als de deur weer open gaat komt alleen Carol het podium op voor een adembenemende vertolking van de ballad 'You've Changed'. Omdat dit het laatste optreden is van dit jaar is de toegift langer dan anders en worden we onder andere getrakteerd op 'Given', het schitterende 'Dreamaniacs'. Het concert wordt afgesloten met 'Heaven' en goede wensen. Ik vond het een heerlijk concert. Prachtig vond ik vooral de eerste set met die ingetogen, bijna intieme akoustische nummertjes. Bettie Serveert is een leuke sympathieke indieband met een heel eigen sound die wat mij betreft een vaste plaats heeft op onze concertagenda. Bezetting Carol van Dyk: vocals en gitaar Peter Visser: gitaar Herman Bunskoeke: basgitaar Guido Geudens: drums en background vocals Martijn Blankensteijn: toetsen Geïnteresseerd in één van de CD's?
