Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
14 Januari 2006
Joey Calderazzo Solo, met zieke vriend Michael Brecker in gedachten
Door Mieke Kreunen
Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig na zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel. Na deze energieke start vervolgt Calderazzo met het titelnummer 'Haiku' van het nieuwe album, dat is samengesteld uit oude en nieuwe nummers en voor een deel werd geschreven in Japan. Het derde nummer is 'I'd never been in love before' waarin ook vleugjes van de evergreens 'Bye bye blackbird' en 'Cheeck tot cheek' even voorbij komen. Hij vraagt het publiek of iemand het nummer kent. Als niemand reageert grapt Hans "Bey Bey Blackbird". "That was only a quote", licht Calderazzo toe, waarbij hij checkt bij zijn publiek of ze de andere quote hebben opgemerkt. Het vierde nummer 'Seaglass', is een nummer dat in 1986 werd opgenomen en geschreven door Calderazzo's vriend saxofonist Michael Brecker, waarmee hij lang speelde. Brecker is - zoals velen wellicht weten - ernstig ziek en dat laat Calderazzo zeker niet onberoerd. Het volgende nummer schreef hij ooit voor Brecker en ze zouden het gaan opnemen, ware het niet dat Michaels ziekte dat plan doorkruiste. Omdat het nummer nog geen naam heeft is de werktitel 'C-minor ballad'. Na 'Bri’s Dance' dat naadloos overgaat in 'Itsbynne Reel' is het alweer voorbij, althans het geplande programma en dwingt het enthousiaste publiek vanzelfsprekend een toegift af die komt in de vorm van 'Mikell’s', genoemd naar de eigenaar van de jazzclub in New York waar Calderazzo ooit begon te spelen in ruil voor gratis drank. Het is niet eenvoudig voor een jazzpianist om solo te spelen omdat het ritme van bas en drums zo'n belangrijke rol speelt in deze muzieksoort. Maar de virtuoze, energieke en ritmische speelstijl van Calderazzo doet op momenten vergeten dat we een soloconcert bijwonen. Zijn fenomenale linkerhandtechniek in de up-tempo tracks, waarmee hij af en toe geluiden produceert die bijna lijken op die van een zoemende contrabas en in andere stukken sterk percussioneert, is daar voor een belangrijk deel debet aan. Calderazzo laat een geheel eigen geluid horen waarin hij niet alleen een puntige en ritmische stride-stijl hanteert maar ook romantisch, verstild en teer kan zijn. Wij hebben genoten van Joey Calderazzo, die eens te meer bewees dat hij zowel als bandpianist als solo zeer de moeite waard is. Dat zijn vriend Brecker en diens gezondheid hem zo in beslag nam gaf extra diepte aan het concert. Aanstaande zondag speelt hij in het Bimhuis dus wie deze opmerkelijke jazzpianist wil zien geeft daar nog een kans. Joey Calderazzo site Branford Marsalis Quartet site Michael Brecker site Geïnteresseerd in Calderazzo's laatste CD?
Joey Calderazzo" >
Haiku
Joey Calderazzo