Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

25 03 06 - 14:21

Jools Holland met Rhythm and blues Orchestra in het Paard

19 maart 2006, locatie het Paard van Troje in Den Haag.
Door Carol Greenshields Foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Stipt om 08:30 stormde Jools Holland het podium van het Paard op. Hij plofte neer op een kleurrijke cilindrische poef en de magie begon zodra zijn vingers de prachtige zwartglimmende vleugel raakten. His Rhythm and blues Orchestra, drummer Gilson Lavis, lead guitar Mark Flanagan, bass guitar Dave Swift, trompettist Jon Scott, trombonist Winston Rollins en saxofonisten, Phil Veacock, Michael 'Bammi' Rose volgden hem het podium op. De derde sax, Lisa Grahame, maakte haar entree, tijdens het eerste instrumentale nummer met een prachtige solo die met groot enthousiasme werd ontvangen door het publiek.

Het 800 man sterke publiek, van diverse nationaliteiten en leeftijden begon langzaam op gang te komen. Toen Sam Brown het orkest versterkte en losbarstte met het ‘Roll this soul tonight’ kon het niet meer stuk. De zang werd afgewisseld met meerdere blazerssolos van oa trombonist Winston Rollins. Jools Holland had een bescheiden doch gepaste verstandshouding met het publiek maar de passie voor de muziek straalde van hem af.



Toen Ruby Turner haar entree maakte werd het publiek zo mogelijk nog enthousiaster. Het nummer ‘Nobody but you’ zorgde voor kippevel. Jools manier van spelen lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan dat je bijna zou denken dat hij het geblinddoekt zou kunnen maar dat is zijn talent. Er zijn weinig die hem na kunnen doen. Toen hij ook nog een guitaar ter hand nam en vervolgens plaatsnam achter de klavecimbel, was “Jools betovering” compleet.

Aan het einde van de concert was er een daverend applaus. Jools kwam niet één maar twee keer terug waarbij tijdens de eerste toegift een fantastische drumsolo door Gilson Lavis te horen was. De zang van Ruby Turner zorgde wederom voor kippevel. Je dacht “dit kan niet beter”. Maar tijdens de tweede toegift maakte een ensemble van Jools, Sam en Ruby het voor iedereen kompleet. Het publiek was wild enthousiast en het Paard was de perfecte locatie om Jools en zijn Rhythm and Blues Orchestra optimaal te laten zien en horen.



Jools Holland speelt piano vanaf zijn 8e jaar en heeft in meerdere bands gespeeld waarvan Squeeze de bekendste is. Hij is host geweest van een diverse muziekprogramma’s. De jaarlijks op oudjaarsavond terugkerende Hootenanny en Later...with Jools Holland. Hij is de meest populaire pianist in het Verenigde Koninkrijk. Zijn live concerten hebben al meer dan een miljoen bezoekers getrokken.

Sam Brown heeft bekendheid gekregen met haar eerste en helaas tot nu toe enige tophit “Stop”. Muziek heeft altijd een zeer belangrijk rol in haar leven gespeeld, mede door de minstens zo musicale ouders (de gitarist Joe en zangeres Vicky). Aansluitend op haar tour met Jools zal zij solo een aantal concerten geven in het Verenigd Koninkrijk .

Ruby Turner is een van de meest toegejuichte soul zangeressen uit het Verenigd Koninkrijk, al komt zij oorspronkelijk uit Jamaica. Zelf zingt en schrijft zij haar eigen liedjes en heeft al jaren schitterende nummers geproduceerd.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 03 06 - 21:08

Soloalbum na theatertournee Daniël Lohues 'Doordringen tot de kern'

Door Erik Driessen, foto rechts Cok van Vuuren (klik voor vergroting)

Onder de teksten met een glimlach en de olijke krullenbol van Daniël Lohues hebben altijd diepere lagen gezeten. De ogenschijnlijk eenvoudige teksten drongen immer door tot de kern van het leven. Nog nooit kwam de liedjesschrijver van beroep echter zo dichtbij het hart van Lohues als in de theatertournee Allennig. Zonder mede-muzikanten moet hij het zelf doen. De dertien nieuwe liedjes van het gelijknamige, in een dag opgenomen album lenen zich daarvoor uitstekend. Alle plamuur is eraf geschuurd.
"Uuteindelijk is iedereen allenning", klinkt het wat fatalistisch uit de mond van Lohues. De zanger piekert soms wat af. Over zijn eigen leven, de teloorgang van het platteland, de ellende in het Midden-Oosten en zijn eigen verloren gegane geloof in God. Dat weerhoudt hem niet van genieten van de kleine dingen. Zoals in de ochtenduren wandelen in het land achter zijn woning in Erica. Of snert koken voor zijn Amerikaanse bluesvrienden. Of de gebeurtenissen in een dorp volgen. Allennig barst uit zijn voegen van de verhalen over het platteland. Lohues vertelt het verhaal van zijn neef die in de nieuwbouwwijk van Erica een huis heeft gekocht en 's avonds zijn hond wil uitlaten. Om een goede beurt te maken, neemt hij een schepje mee om de uitwerpselen op te ruimen. "Ga je hem begraven", vraagt een voorbijganger. Drogere humor dan op het platteland is nergens te vinden.
In 'Erica' en 'Beste Koningin' beschrijft Lohues het leven in de streek die hem lief is. Als de koningin een provincie zou aanwijzen die altijd platteland moet blijven, zou het Drenthe moeten zijn, smeekt Lohues. In De Kerke beschrijft hij zijn worsteling met het geloof, Annelie is een ontroerend nummer over een verbroken jeugdliefde, Deurrieden tot an de Streep is geïnspireerd door een ontmoeting met Gerrie Kneteman en Moordlied is een zoektocht naar de wortels van Drentse muziek. Hij speelt ze op gitaar, piano, trekzak of een blikje met een draad er aan. Het maakt de multi-instrumentalist Lohues niet uit. SKIK-klassiekers en bluesnummers van The Louisiana Bluesclub vormen een opvallend coherent geheel met de nieuwe nummers.
En met doldwaze anekdotes weet Lohues de lachers op zijn hand te krijgen. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Leven kan zomaar omslaan naar dood, de 'duvel' ligt altijd op de loer en niemand ontsnapt uit de klauwen van de blues. Lachen om leed weerstand te bieden. Altijd met het besef dat die strijd op elk moment beslist kan worden in het voordeel van het noodlot. "Pries de dag nie veur 't aobend is", zingt Lohues daarom.
Na 2,5 uur is de Drent bij de derde toegift belandt. Hij wil nog een kort nummer spelen. "Maar als je oppas thuis hebt, kun je gerust gaan hoor", lacht hij. Niemand geeft er gehoor aan. Naar Allennig luister je met z'n allen.

Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, MUZIEK

23 03 06 - 12:36

Flairck revival op benefietvoorstelling in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen met foto's van  Mieke Kreunen

In een bomvol Beauforthuis in Austerlitz vond er afgelopen zaterdag een benefietvoorstelling plaats ten behoeve van het Bosnische gezin Melic. Heel Austerlitz was kennelijk uitgelopen om een steentje bij te dragen en op de één of andere manier waren alle elementen van het programma verbonden met muziekgroep Flairck. Lees hieronder maar eens hoe. De voorstelling opende spetterend met een optreden van muziektheatergroep Zenga die mooi inspeelde op het thema van de avond door hun eerste nummer 'Nederland op zijn smalst' te spelen over het kantoor van Rita Verdonk. De vier danseressen kwamen als typistes door het publiek op en vroegen links en rechts mensen naar hun naam voordat ze alles gingen 'registreren'. Maar de eerst zo keurig kantoordames bleken al snel ook te kunnen strippen en te veranderen in een vierkoppig bewegend mechanisme met strakke tights, begeleid door de prachtige fluitmuziek van Zenga-oprichters Peter Weekers en Annet Visser (beiden indertijd fluitist bij Flairck). Maar dat was nog niet alles, in een razend tempo trokken geluid en beweging aan ons voorbij. Drums, vuurwerk, dans, geluid en ritme. We keken onze ogen uit! Daar willen we nog wel eens meer van zien.

Hierna was de beurt voor de Poolse zangeres Natalia Rogalski samen met Nicolaas Duin. Zij waren net terug van een internationale tournee met Kletzmergroep Ot Azoj waarvan ze deel uitmaken. Natalia zong vroeger bij Flairck (en trouwens ook bij Fernando Lameirinhas) en trakteerde ons deze avond op drie nummers: een Spaans nummer over ons kleine Holland aan de zee, een nummer van de Argentijnse Alfonsina Storni over een verloren liefde die ineens weer voor de deur staat en tot slot weer het schitterende 'Gracias a la vida' van de Chileense Violeta Parra (te beluisteren in de yukebox). Hierna volgde een Russisch gedeelte met accordeoniste Irene Filippova die samen met Judy Schomper en Hans Visser (ook beiden ex Flairck) een aantal nummers ten gehore bracht uit haar nieuwe programma 'Hier komen de Russen'. Als eerste een Russische wals met de titel Lente, vervolgens het bekende 'Bumblebee' van Rimski Korsakow en tot slot een door haar in het Russisch en het Nederland gezongen lied 'Mijn Oude Klok'. Irena Filippova is een virtuoos accordeoniste die bovendien een uitstekende zangstem heeft. In het programma waarmee ze komend seizoen de theaters in gaat, voert ze ons mee om een kijkje te nemen in 'haar Rusland' met zijn cultuur, muziek, stijl van leven en passie. Wij gaan in ieder geval kijken. Na de pauze liet Flairckgitarist Erik Visser ons zien wat een fantastische resultaten er onder zijn leiding worden bereikt in de Austerlitze Gitaaracademie. We zagen drie miniconcerten: een groep meiden, een jongerenband en tot slot de volwassen leerlingen. Iedere groep had (deels) zelf geschreven nummers die met verve ten gehore werden gebracht. Hoogtepunt van deze optredens was het nummer 'Een weerwolf in Austerlitz' waar zowel de gitaristen op het podium als het publiek maar geen genoeg van kon krijgen. Daarna volgde Jamas, een groep die authentieke volksmuziek speelt uit Griekenland, Bulgarije, Albanië en Macedonië en dat doen ze het liefst op traditionele instrumenten. Verbindingsman is Roelof Rosendal die ook ooit bij Flairck speelde en ons zaterdagavond de ulleann-pipes (Ierse doedelzak) en de ud (Turkse luit) liet horen. Jamas begonnen hun bijdrage met een echt Bosnisch nummer gevolgd door twee nummers uit Macedonië.

De avond werd afgesloten met een optreden van Flairck - in de allereerste samenstelling ooit - met Hans Visser, Erik Visser, Judy Schomper, Peter Weekers en Annet Visser. Dertig jaar geleden is het zo'n beetje dat Flairck bekend werd met het album 'Variaties op een dame', waarmee ze grote successen boekten. Wij zijn zelf ook de jongsten niet meer en hebben ook goede herinneringen aan die tijd en aan die muziek. En dat beeld herleefde helemaal afgelopen zaterdag in het Beauforthuis. Flairck beet het spits af met het bekende 'Voorspel in Sofia' waarin Peter Weekers nog eens even liet zien wat een bijzondere creatief musicus hij is en dat je overal muziek uit kan halen, door de mond van Annet Visser te bespelen als fluit. Daarna werd Aoife gespeeld, het wiegelied voor Aoife (Keltisch voor Eva) dat geschreven werd ter gelegenheid van de geboorte van Mary Coughlan's dochter. Het miniconcert werd afgesloten met 'Variaties op een dame', althans het stuk vanaf de vioolsolo (het hele nummer duurt volgens mij meer dan 20 minuten). Wat geweldig om al deze kanjers weer met elkaar op het podium te zien en hoewel het 'oud' is ben ik er van overtuigd dat er ook nu nog belangstelling is voor deze schitterende muziek. Wie weet wat ons nog te wachten staat ... Zenga - website Ot Azoj - website Irena Filippova - website Jamas - informatie Flairck - website CD kopen?

Variaties Op Een Dame
Flairck

Onderwerp: POP-ROCK

20 03 06 - 15:58

John Cale fascineert in LVC Leiden

Door Serge Julien, foto's Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Het is al een latertje als het paar honderd man tellende publiek in het Leidse LVC een 10 minuten durende experimentele geluidsdreun heeft aangehoord wanneer dan eindelijk John Cale met zijn jonge driekoppige band rond de klok van 21.45 het kleine podium betreedt.
De avant-garde intro past natuurlijk helemaal bij Cale als je diens achtergrond een beetje kent.
De inmiddels 63-jarige in Wales geboren muzikant die op jonge leeftijd klassiek en avant garde heeft gestudeerd en heeft samengewerkt met minimalist guru La Monte Young is bij veel muziekliefhebbers bekend als voormalig lid van een van de meest invloedrijke bands uit de pophistorie: The Velvet Underground. Hoewel die andere leeftijdsgenoot Lou Reed als de drijvende kracht wordt gezien van de band mag de rol van de toenmalige leden toch echt niet uit het oog worden verloren en is het vooral de inbreng van Cale op de eerste twee platen die mede bijdraagt tot dat unieke geluid. De smerige rockgitaarsound van Reed wordt door Cale op uiterst fascinerende wijze aangevuld met snerpende vioolpartijen en monotone piano en orgelinvullingen wat op de tweede plaat zelfs een anarchistische inslag krijgt in het onvolprezen Sister Ray.
Voor Velvetsfans is het extra leuk als Cale de avond begint met een parel van de eerste roemruchte plaat van de groep “The Velvet Underground & Nico” (alleen al bekend door de Andy Warhol ontworpen hoes met de banaan) namelijk Venus in Furs. Een geweldige uitvoering die eer doet aan het origineel. Dat kan helaas niet worden gezegd van het nummer Femme Fatale van diezelfde plaat. Dit oorspronkelijk ingetogen en door Nico gezongen nummer wordt vanavond voorzien van een voorgeprogrammeerd ritme met een saaie keyboard- en gitaarbegeleiding. De melodie, zo leer ik later blijkt het nummer Rosegarden Funeral Of Sores te zijn, een b-kantje van een single, en wordt vanavond vermengd met het van oorsprong lief klinkende Femme Fatale. Voor mij persoonlijk geen geslaagde fusie.
Gelukkig hoeft Cale niet alleen maar VU materiaal ten gehore te brengen want hij heeft sinds het verlaten van de groep in 1968 een imposant oeuvre opgebouwd. Naast het uitbrengen van soloplaten heeft hij ook producties voor andere artiesten (Patti Smith, Stooges en Squeeze) gedaan en muziek voor vele films gecomponeerd. Het is soms lastig om hem ergens in een hokje te plaatsen. Zijn jaren 70 en 80 platen bewegen zich wel veel in het rock format maar hij schuwt daarin niet om experimenteel te werk te gaan. Paris 1919, Vintage Violence, Fear, Slow Dazzle uit de jaren 70 behoren tot zijn betere platen. In de jaren 90 componeert hij veel filmscores zoals Antartida en Somewhere In The City.
Zijn laatste schijf heet Black Acetate en is een interessante mengeling van grunge georiënteerde rock begeleid door ritmes ontleend uit de trip-hop en r&b hoek. Het behoort niet tot zijn beste innovatieve werk maar hij levert er wel een over het algemeen toegankelijk schijfje mee af. Van deze plaat worden in LVC prima uitvoeringen gedaan van het prachtige op acoustische gitaar begeleide Turn The Lights On, Hush, Outta The Bag en Sold Motel en het lekkere door punk beïnvloede Perfect.
Hier en daar maakt Cale het tijdens zijn optreden voor beginnelingen ook wat moeilijk gezien de soms lange nummers met voortkabbelende ritmes met allerlei verwarrend overkomende geluidsinvullingen van gitaar en keyboard. Dan gaat het er vervolgens weer ruig aan toe om weer terug te gaan naar iets heel rustigs. Dat kan best taai zijn. Echter, het is Cale ten voeten uit.
Van het oudere werk komen vanavond onder andere solide versies voorbij van Helen Of Troy, Guts en Ship Of Fools. Dit prachtige laatste nummer is terug te vinden op Fear uit 1974, een van zijn betere platen.
Cale heeft drie uitstekende jonge honden achter zich staan die volledig in dienst lijken te staan van de meester en zich met passie en intensiteit overgeven. Vooral de strak drummende Michael Jerome maakt indruk en rond de uptempo nummers vaak af met knoertharde klappen.
Veel interactie met het publiek is er niet. Cale doet zijn ding en dat is het. Hij is niet de beste zanger maar zijn harde en zware stem is wel apart te noemen. Hij is casual gekleed in grijze polo, zwarte spijkerbroek met daaronder sportschoenen maar de strakke gelaatstrekken, het sikje en de inmiddels grijzer wordende nonchalant zittende haren geven hem tegelijkertijd iets charismatisch.
Cale begeleidt zichzelf de avond vooral op elektrische of acoustische gitaar waarbij hij soms als een verstrooide professor staat te draaien aan de knoppen van effectapparatuur om het door hem gewenste geluid te bemachtigen. Daarnaast speelt hij zo nu en dan op keyboards.
Rond 23.15 doet Cale als toegift het prachtige (I Keep A) Close Watch van de uit 1982 stammende plaat Music For A New Society waarin hij zichzelf alleen begeleid op keyboard. Dit nummer heeft hij wel eens mooier uitgevoerd en komt bij mij een beetje plichtsmatig over maar desalniettemin altijd weer fijn om dit nummer te horen.
Voor de niet kenner van John Cale zou een eerste concert wel eens zwaar kunnen zijn maar voor diegenen die wel thuis zijn in zijn werk kan worden gezegd dat men een goede set voorgeschoteld heeft gekregen met een prima dwarsdoorsnede uit zijn carrière.
Een fascinerende man die John Cale.

Bezetting
John Cale - gitaar, viool website
Dustin Boyer “ gitaar
Joseph Karner “ Bass/keyboards
Michael Jerome “ drums

CD’s
Black Accetate (2005)
Slow Dazzle (1975)
Fear (1974)
The Velvet Underground & Nico (1966)

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

19 03 06 - 21:36

Spaanse Vlieg in het Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Het Arnhemse trio Spaanse Vlieg bestaat sinds 2001 en maakt volgens de flyer: "een mix van donkere, poëtische Nederlandse teksten, flamenco, Latino en rockmuziek. Dit alles gespeeld op semi-akoestische instrumenten als contrabas, flamenco- en western-gitaar en cajon. Ook spelen samples een belangrijke rol, evenals de meerstemmige zang". Wij waren benieuwd. We hadden een vorig optreden van dit gezelschap al eens moeten missen maar onze nieuwsgierigheid was toen ook al gewekt. Spaanse Vlieg verzorgde de tweede helft van een dubbelconcert van Nederlandse singer/songwriterbands in het Beauforthuis. Zoals wij later vernamen waren er eerst de teksten en daarna pas de muziek en dat is te horen aan de werkelijk schitterende manier waarop teksten en arrangementen op elkaar inspelen en elkaar versterken. Harry Leurink en zijn vriend Kees van der Knaap zijn verantwoordelijk voor alle teksten van Spaanse Vlieg. Magische beeldende gedichten die in de verte een beetje doen denken aan de tragikomische teksten die we kennen van 19e eeuwse liederen zoals de 'redeloze gezangen' van Albert de Klerk en de werken van De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) maar dan in een modern jasje en met hedendaagse onderwerpen. In ieder geval is het een heel eigen soort muziek, niet in de laatste plaats door de arrangementen waarin de flamengo-invloed van gitarist Theo Flonk duidelijk te horen is. Maar ook bassist Jurgen Preyer, die sinds januari van dit jaar Spaanse Vlieg kwam versterken en veel jazz heeft gespeeld, drukt met zijn bijzondere basklanken een stempel op sommige nummers zoals 'Zweefstenen', waarbij hij betoverende geluiden uit zijn instrument weet te ontlokken. Percussionist Jaap van Keulen heeft niet alleen een cajon tot zijn beschikking maar brengt ook de samples in. Een soort Spinvis live on stage in plaats van op een zolderkamer. En Harry Leurink is een intrigerende verschijning met zijn stevige brede postuur, een stem met een wat nasale klank die in de verte aan Cornelis Vreeswijk doet denken en dan die bizarre bijzondere teksten die van hem zijn, dat kun je zien en voelen in zijn muziek.

Dat is dan meteen het meest intrigerende aan Spaanse Vlieg: die treffende en pakkende teksten die in een radend tempo voorbij komen in de 16 nummers die ze ons voorschotelen in de tweede helft van de avond. Het is zoveel dat we overvoerd dreigen te raken omdat de teksten niet genoeg tijd krijgen om te landen. Toch zijn er wel een paar die meer dan andere bleven hangen: Babylon (de hoer met haar doorgerookte stem), Hoop dat ik nooit (ik ben bang dat ik vergeet hoeveel ik van je hou), Land van op zijn kop, Voordat de wereld (naar een gedicht van Yates), en de echt Spaans klinkende nummers Serenade en Grafschrift. We zeggen tegen elkaar dat we wel eens de teksten willen zien maar vergeten even te kijken of er nog CD's te koop waren na het concert. Wel zijn we er achter dat de CD Spaanse Vlieg te koop is voor 15 euro via de website (gewoon even een mailtje sturen). De volgende CD wordt in april opgenomen en komt als het goed is gewoon in de winkel te liggen. Wij zijn in ieder geval wel geraakt door de bijzondere muziek van deze Spaanse Vlieg dus we gaan ze zeker in de gaten houden en kijken of we de CD kunnen bemachtigen. Nou maar hopen dat er een tekstboekje bij zit. Luister op de site maar eens naar een aantal van de nummers om te horen wat een bijzonder geluid het is. Spaanse Vlieg - website Bezetting Harry Leurink - zang, gitaar Jaap van Keulen - percussie, samples, zang Theo Flonk - flamencogitaar, bas, zang Jurgen Preyer - contrabas, zang

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

17 03 06 - 11:40

Schrijvers In Concert in het Bimhuis met Brokkenbal na

Door Mieke Kreunen 

Ter gelegenheid van de Boekenweek 2006 was er in het Bimhuis afgelopen woensdag een avond gewijd aan 'Schrijvers in concert'. Op deze avond werden bovendien twee nieuwe CD's gepresenteerd van de tweede serie 'schrijvers in concert' die in mei 2005 in het Bimhuis plaatsvond, geïnitieerd en geïnspireerd is door Corrie van Binsbergen. Het was een totaal uitverkocht Bimhuis met een publiek waar wat meer grijze hoofden in voorkwamen dan dat we dat gewend zijn. Het overvolle programma ging om half negen van start met Renate Dorrestein die een deel voorlas uit van haar nieuwe CD "Het duister dat ons scheidt". Dorrestein ziet de wereld door de ogen van het kind dat zij ooit was en die zij langzaam maar zeker de wereld ontdekte met zijn mooie en minder mooie kanten. Via de thema's aardbei en brandnetels maken we kennis met vriendinnetje Loes en met de moeder van Loes, die anders is dan andere moeders. Ik vond het jammer toen het ophield, want het verhaal was nog niet af en ik wilde de rest ook horen. Gelukkig werden de CD's van Renate Dorrestein in de pauze verkocht en voor de gelegenheid ook nog gesigneerd. Luister in de yukebox naar een stukje van het verhaal.

Na een korte pauze was het podium voor de 'heren van het eerste uur', zoals ze door Corrie van Binsbergen genoemd worden. Toon Tellegen beet het spits af met een aantal van zijn fenomenale dierenverhalen. Hij vertelde ons over de olifant die in een boom klom, de tor die zijn verjaardag het liefst zwartgallig vierde, de eekhoorn die niet verder kon tellen dan 5, de egel die spijt van zichzelf had, het vuurvliegje dat bang was om niet meer aan te gaan en de schildpad die er niet zeker was dat hij de schildpad was. Wat een schitterende verhalen en wat een rijkdom op deze manier met die fantastische muziek er bij. Corrie van Binsbergen nam tussendoor de gelegenheid te baat om ons het Wisselend Toon Kwintet voor te stellen waarmee Toon Tellegen later dit jaar de theaters in gaat (zie de website van Corrie van Binsbergen). Vervolgens was het podium voor Remco Campert die ons trakteerde op 'De bekende onbekende weg' en zijn schitterende 'Lamento' dat mij iedere keer dat ik het hoor toch weer ontroert (Lamento is ook te beluisteren in de yukebox in een vertolking van Beatrice van der Poel). Last but nog least was Kees van Kooten aan de beurt. Op het moment dat hij zou beginnen klonk er vanachter uit de zaal een kreet "breng er een beetje leven in Kees!", waarop Van Kooten de man te verstaan gaf dat hij zich maar om hoefde te draaien om Talpa te zien dat thuis op de buis was. Zo, daar werden de cultuurbarbaren even goed op hun nummer gezet. Kees van Kooten had een schitterend verhaal "Josse de Mier", over een mier (une fourmi) die hij op zou sturen aan Josse de Pauw en de dilemma's en problemen die zo'n deels uitgevoerd voornemen oplevert, vooral als je je in Frankrijk bevindt.

Het derde deel van de avond was ingeruimd voor Josse de Pauw met zijn 'Werk', een verzameling van beschouwingen, dagboekfragmenten en verhalen over van alles en nog wat. Erg mooi vond ik het verhaal over zijn dochter, de kunsten en dat hijzelf niet meer buiten de lijntjes kan kleuren. Het meest gelachen werd er om het verhaal over het zelf samengestelde huisdier. Dit is meteen de tweede CD-presentatie van de avond. Uitgeverij Rubinstein geeft ter gelegenheid daarvan aan alle bandleden en Josse de Pauw zelf natuurlijk een CD kado. Ook dit concert is weer een verzameling juweeltjes, niet in de laatste plaats door de geweldige symbiose tussen de tekst en de muziek. En dat brengt me dan ten slotte op Corrie van Binsbergen en haar band. Geweldig, in één woord. Wat een prachtige composities en wat een geweldige musici. Het is ondoenlijk om iedereen apart te complimenteren maar ik wil hier toch een uitzondering maken voor percussionist Alan 'Gunga' Purves, die niet zomaar de percussie voor zijn rekening nam maar een complete hoorspelstudio creëerde. De muziek van Van Binsbergen is krachtig en versterkt de tekst zonder overdadig te zijn, voegt nu en dan drama toe maar soms ook een contrast of nostalgie met een menuetje. Ook erg leuk is om te zien hoe de schrijvers er mee omgaan, zich aan passen aan de maat of zelfs gaan zingen zoals Josse de Pauw. Van Binsbergen vertelde dat de band wel gerepeteerd had maar zonder schrijvers dus dat het op dat moment zelf in elkaar moet passen. En dat lukt wonderwel. Wij als publiek horen het niet meer apart maar worden door het geheel van tekst en muziek in het verhaal getrokken. Het verhaal van de schrijver wordt een instrument in de muziek en de muziek een extra kleur en textuur in het verhaal. Corrie van Binsbergen is in dit bijzondere geheel een stralend middelpunt. Zonder de hoofdrol voor zichzelf op te eisen dirigeert en regisseert ze band en schrijvers om met haar mee op weg te gaan in deze wonderbaarlijke symbiose. Chapeau. Hoewel de avond best lang duurde heb ik me geen seconde verveeld en met volle teugen genoten van deze band en haar concerterende schrijvers. Na een klein snufje 'Brokkenbal', dat in het sfeervolle restaurant werd aangericht onder leiding van Jules Deelder, gingen we moe maar voldaan naar huis, nog nagenietend van de avond. Als je de kans krijgt om Schrijvers in Concert te gaan zien en luisteren moet je dat zeker doen. Corrie van Binsbergen en Renate Dorrestein zijn in ieder geval nog te zien in Lantaren/Venster op 18 maart aanstaande. Kees van Kooten concerteert in de Kleine Komedie eind mei en Toon Tellegen gaat later in het jaar ook nog het podium op met 'zijn' kwintet. Voor de speellijsten kun je terecht op de website van Corrie van Binsbergen. Corrie van Binsbergen - website Line-up: Tobias Delius - tenorsax en klarinet Wilbert de Joode - bas Alan 'Gunga' Purves - percussie Tineke de Jong - viool Baptiste Kurvers - altviool Marjolein Meijer - cello Jan Willem van der Ham - fagot en altsax Albert van Veenendaal - (prepared) piano Joost Buis - trombone en lapsteel Hein Offermans - bas Corrie van Binsbergen - gitaar, composities/samenstelling, productie, muzikale regie Bestel de CD's

Het duister dat ons scheidt Renate Dorrestein

Werk J. de Pauw

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

16 03 06 - 20:01

Kaizers Orchestra & Micke from Sweden

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Ik heb al eerder verteld dat ik een grote voorliefde heb voor Scandinavische muziek. Vanavond, zondagavond 12 maart, krijg ik weer een kans.
Voor mij ook de eerste keer dat ik in de nieuwe Effenaar een concert bijwoon. Sinds de verbouwing van afgelopen jaar was ik er nog niet geweest. Ik moet zeggen dat Eindhoven met deze nieuwbouw een mooi Poppodium rijker is geworden. Naast de Grote en de Kleine zaal ook een foyer en een restaurant. Het gebouw heeft zowel van buiten als van binnen een strakke, industriële uitstraling. Een aanwinst voor de regio.

Micke from Sweden
Rond half negen start er een stemmig muziekje en komt er een, in net pak gestoken man met hoed, het nog donkere podium opgelopen. Op zijn gemak loopt hij richting zijn piano, hij steekt de kaarsen aan op deze piano, schenkt zich een glas rode wijn in en loopt even naar de rand van het podium om wat bezoekers de hand te schudden. Hij gaat hierna rustig achter zijn piano zitten en kondigt zichzelf aan, “Hello I’m Micke from Sweden” en begint te spelen. Hij speelt rustige luisterliedjes zonder zware inhoud, waarbij hij zichzelf begeleidt op piano. Tussen de nummers door verteld hij het verhaal achter de nummers en de reden waarom hij muziek maakt (= geld verdienen zodat zijn vrouw schoenen kan kopen). Micke fom Sweden heeft in de jaren negentig in de band “Atomic Swing” gespeeld en staat ook bekend als ‘the stomping piano beast from the north”.

Ondanks het vrij statische geheel weet hij het publiek in zijn korte set wel te blijven boeien. Het hoogte punt van zijn set zit in het laatste nummer, hij geeft in zijn aankondiging aan dat we in dit nummer huilende wolven, tapdans en sneeuw kunnen verwachten. Hij komt zijn woorden na, het refreintje bestaat inderdaad uit het beloofde wolvengehuil. Tegen het eind van het nummer stapt hij achter zijn piano uit, loopt naar voren en tapt hij. Dit herhaalt hij een paar maal, een akkoord op piano, omlopen tappen en weer terug. Na het laatste akkoord pakt hij een handje nepsneeuw wat hij omhoog gooit met de woorden “je moet hier ook alles zelf doen”. Een vermakelijk optreden van deze Micke from Sweden.

Kaizers Orchestra
Na een korte pauze was het tijd voor de hoofdact van vanavond, zes prettig gestoorde heren uit Noorwegen, de Polka-Punk, de Hoempa-Rock van Kaizers Orchestra. In 2003 waren zij voor mij de verrassing van “Lowlands” en ik heb toen direct het album gekocht met de veelzeggende titel en het motto van de band ”Ompa Til Du Dør” wat zoveel betekent als “Hoempa tot je erbij neervalt!”. Intussen zijn de heren twee studio albums verder, “Evig Pint” en “Maestro” en komt er binnenkort een live cd uit “Live at Vega”. Het intro muziekje is nog steeds hetzelfde als in 2003, waarna één voor één de bandleden het podium op komen en direct beginnen te spelen. Stuk voor stuk zijn het charismatische heren met als blikvanger toetsenist Helge Risa, die het grootste gedeelte van het concert met een gasmasker op achter zijn, met schemerlampje verlichte orgel doorbrengt. Zijn overdreven, extraverte houding trekt continu de aandacht. Ook de twee gitaristen zijn prominent aanwezig, zij bespelen naast hun instrumenten vooral ook het publiek. Denk daarbij een geweldige drummer die naast reguliere drums ook onderdelen van auto’s en een vuilniscontainer in zijn drumkit heeft opgenomen en een stoïcijnse bassist met baard en contrabas. Het geheel wordt gecompleteerd met zanger en entertainer in hart en nieren, Jan Ove Ottensen.

De heren spelen een energieke set waarbij ze oude bekende nummers goed afwisselen met het nieuwere werk. Hierbij valt me op dat de nieuwere nummers meer Rock georienteerd zijn, daar waar de oude nummers echt die Polka invloeden hebben. Het feestje is er niet minder om, de heren weten een afwisselende spetterende show neer te zetten, waarbij ook minder conventionele middelen worden ingezet. Bij verschillende, vooral de oude, nummers wordt er met houte stokken of breekijzers op olievaten, autovelgen en metale deksels geslagen en getimmerd. Dit heeft naast de muzikale toevoeging ook een visuele meerwaarde. Na een set van ongeveer een uur komen de Noren nog een keer terug voor een toegift van drie up-tempo nummers, waarbij het publiek helemaal uit hun bol gaat. Een goede afluiter van dit geweldige concert.

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

12 03 06 - 20:38

Poëet Harold K in Beauforthuis

Door Mieke Kreunen

Afgelopen zaterdag wijdde het Beauforthuis in Austerlitz een dubbelconcert aan een tweetal singer/songwriterbands. De eerste - Harold K - hadden we als eens eerder op zien treden in het voorprogramma van Ian Matthews. Vorige keer was Harold K te zien in een trio maar dit keer bestond de band uit vier personen. Naast oude bekende Remco Mourits waren bassist Admar Hermans en gitarist/songwriter Belker aan de band toegevoegd. We waren al bij de soundcheck meteen gecharmeerd van de sound van dit viertal dat voor het eerst in deze samenstelling op de planken stond. Met name het smaakvolle basspel van Admar Hermans is een echte aanwinst. Harold K is een poëet en maakt schitterende teksten in het Limburgs en in het Nederlands. Een aantal nummers kenden we al van zijn CD 'Mengsmering' zoals de prachtige titelsong, 'Marmer' en 'Witte Vrouwen'. Maar er kwamen ook een aantal nieuwe nummers voorbij zoals 'Wachtwoord', Monkie, 'Rome', dat door Harold K met een enkele gitaar wordt gespeeld en 'Vanavond', een compositie van gitarist Belker. Harold K is een geloofwaardige singer/songwriter met een prettige podiumpresentatie. Hij staat met één been in zijn Limburgse geboortegrond en met het andere been in Utrecht en zijn liedjes gaan over die twee plaatsen en zijn beweging daar tussen. Mooi samenspel, een goede stem en ook de koortjes klinken lekker. Als deze jongens n ²g beter op elkaar ingespeeld raken dan horen we er vast nog meer van. Op de website kun je kennismaken met wat teksten maar ook het schitterende nummer 'Zjwieg' downloaden. En voor slechts € 10 kun je er de CD 'Mengsmering' bestellen. Harold K - website Harold Konickx - gitaar, zang Remco Mourits - gitaar, zang, mandoline, bluesharp Admar Hermans - bas Belker - gitaar, zang