Onderwerp: POP-ROCK

12 03 06 - 15:42

Avontuurlijke Toto excelleert in Ahoy

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Een tot de nok toe gevuld Ahoy is de plaats van handeling voor het eenmalige concert van de Amerikaanse muziek virtuozen Toto in het kader van hun Europese tournee Falling In Between. Deze naam is ontleend aan hun zojuist verschenen CD dat met een gerust hart hun sterkste en avontuurlijkste album sinds jaren genoemd mag worden. Niet dat de laatste platen slecht zijn maar we hebben toch wel krachtigere platen gehoord. Die kracht is dubbel en dwars aanwezig op de nieuwe schijf. Een belangrijke factor voor deze ontwikkeling zou wel eens de toevoeging kunnen zijn van het nieuwe bandlid Greg Phillinganes die de band een gezonde dosis frisheid meegeeft. Deze veteraan heeft in de loop der jaren een niet misselijke CV opgebouwd wanneer je daar werkgevers op genoteerd ziet staan als Eric Clapton, Phil Collins, Stevie Wonder, Michael Jackson en George Benson. Zijn lekker in het gehoor liggende (achtergrond) zang en keyboardspel is een welkome aanwinst voor de band. Phillinganes is voor deze tournee ook de vervanger van Toto keyboardman David Paich die in verband met familie omstandigheden verstek moet laten gaan.



Rond de klok van 20.15 wordt de show afgetrapt met het nummer Falling In Between. Een symfonisch getint nummer dat niet misplaatst zou hebben gestaan op een CD van progrock meesters Dream Theater. Door de jaren heen heeft Toto op summiere wijze symfonische randjes laten doorsluimeren in diverse nummers maar wat mij betreft heeft dat niet eerder zo doeltreffend uitgepakt als in dit nummer waarin frontman Steve Lukather een heavygitaariff op het scherpst van de snede speelt, Bobby Kimball zijn onvervalste krachtige zang neerzet en Phillinganes geraffineerde keyboardmelodieen toevoegt. Tussen het bombastische geweld blijft genoeg ruimte voor de vertrouwde Toto sound waarmee het ook heel toegankelijk blijft. Het is ook die combinatie van muzikaal vakmanschap en de essentie van mooie composities waar de kracht van de band in zit. De sterke opener wordt vervolgd door het wederom van de nieuwe CD afkomstige rockende King Of The World. Pamela is de eerste grote hit die de revue passeert wat wordt gevolgd door de nieuwe prachtige van gloedvolle harmonieen voorziene ballad Bottom Of Your Soul. Dit nummer zou net als Pamela makkelijk ten tijde van megaseller The Seventh One gemaakt kunnen zijn. Live klinkt het net zo fantastisch als op CD en zelfs nog voller en meeslepender waarmee de klasse van de individuele oorspronkelijke sessiemuzikanten nog eens wordt onderstreept. De muziek staat centraal. “We don’t wanna be a bunch of rockstars, we’re musicians” benadrukt Lukather nog eens naar een dol enthousiast publiek. De muziek staat centraal en niet de uitstraling van de muzikanten of het podium dat alleen is voorzien van drie kleine ronde videoschermen en niet overdreven belichting.
De groep wordt sinds het overlijden van drummer Jeff Porcaro in 1992 geleid door macho en van een flinke dosis kwajongens humor voorziene Lukather die inmiddels ook de centrale rol op het podium inneemt. Zijn zang is niet bijstergoed maar bevat toch een zekere charme en wordt gecompenseerd door de achtergrondvocalen en natuurlijk door man's weergaloze gitaarspel. Lukather steekt Toto's liefde voor het al jaren hondstrouwe Nederlandse publiek niet onder stoelen of banken en laat dit meerdere malen weten. Nederland heeft Toto in een vroeg stadium omarmt en die liefde is nog net zo sterk als toen getuige de altijd volle zalen die de groep trekt.



Een van de hoogtepunten van de avond is de acoustische set waarin fantastisch gearrangeerde versies voorbijkomen van onder andere Stop Loving You waarin tweede gitarist Tony Spinner de voortreffelijke zang voor zijn rekening neemt, waarna het publiek de aanstekers mag aandoen voor I'll Be Over You en mag genieten van het van Tambu afkomstige I'll Remember. De set wordt afgesloten door een geweldige jazzy keyboardsolo van Phillinganes waarin subtiele flarden van diverse Toto nummers voorbij komen.
Als het ene muzikale hoogstandje nog niet klaar is wordt de volgende alweer afgevuurd: de megahit Rosanna dat een alternatief en zeer aantrekkelijk intro meekrijgt alvorens de originele melodie wordt ingezet. Daarna is het tijd voor het jazzy en funky Let It Go van de nieuwe CD waarin Philinganes de solozang voor zijn rekening neemt.
Tijd voor obscure nummers uit het repertoire van Toto als onder andere Isolation en Kingdom Of Desire worden uitgevoerd. In dit laatste nummer gaat Lukather vervolgens fel van leer op zijn gitaar en wordt maar weer eens te meer duidelijk dat hij een meester is op het instrument. Ben je nog niet bijgekomen van het spetterende gitaarwerk of drummer Simon Philips gaat nog een partij los op zijn drumkit. Fantastisch!
De aanstekers mogen weer aan bij de ballad I Won't Hold You Back waar het echter onderweg misgaat als Lukather zijn tekst vergeet. Het wordt hem snel vergeven want het publiek zingt de bekende nummers toch al lekker mee. Het van de allereerste CD afkomstige stevig rockende Girl Goodbye is de afsluiter. Bevrediging en oorverdovend gejuich wordt beloond als Toto terugkomt en een perfecte versie van Home Of The Brave op het publiek loslaat. Deze toegift zou genoeg zijn geweest om een uitmuntend concert af te sluiten maar de band keert nog een keer op het podium om dan toch nog de classic Africa te spelen voor een uitzinnig enthousiast publiek.
Ruim 2 uur heeft Toto op het podium gestaan en heeft daarbij een uitstekende afwisseling van nieuwe nummers, hits, obscuriteiten en creatieve arrangementen voorbij laten komen. Het nieuwe werk mag er wezen en wat mij betreft mag dit een volgende keer nog wat prominenter in de setlist worden opgenomen. Toto is nog altijd een van de betere live bands maar dit concert mag gerust het meest avontuurlijke worden genoemd sinds de afgelopen ruim 10 jaar. Weergaloos!

Bezetting:
Steve Lukather - gitaar/zang
Mike Porcaro - bass
Greg Philinganes - keyboards/zang
Simon Philips - drums
Bobby Kimball - zang
Tony Spinner - gitaar/zang

officiele Toto website

CD’s
Falling In Between (2006)
The Seventh One (1988)
Toto IV (1982)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

12 03 06 - 11:33

Emergenza Festival 9 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Superaction, Crab en Overexposure

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Er zijn nog vier plaatsen te verdelen voor de halve finales die gehouden worden van 5 tot en met 9 april dit jaar in de Kleine zaal van hetzelfde 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. De acht bands die strijden om de laatste plaatsen in de halve finale zijn:

Over Exposure
De eerste band van vanavond was een nog jong trio uit Eindhoven. Ze speelde rechttoe rechtaan Punk-rock, technisch niet altijd even perfect, maar het enthousiasme en de inzet maakte veel goed. De podium presentatie is wel wat statisch en doet vermoeden dat dit één van de eerste optredens is van dit leuke trio. Duidelijk is dat deze twee jongens op drum en gitaar en hun vriendin op bas er veel plezier in hebben. Een leuk detail is de “Barbie” pop die aan haar nek is opgehangen aan de hals van de Basgitaar.

Ratz
Na het onervaren trio uit Eindhoven, de 4 heren van Ratz uit Uden met duidelijk meer podium ervaring, een goede presentatie en een muur aan geluid. Ze speelde Rock’n’roll , geïnspireerd op de jaren ’60 en ’70 met een vleugje blues en garage. De Nederlandstalige teksten zijn niet altijd even verstaanbaar, maar muzikaal en melodieus zit het geheel goed in elkaar. Het geheel is goed op elkaar ingespeeld en swingt van het podium af, een geoliede machine.

Crap
Uit Raamsdonksveer komt de derde band van vanavond, zij spelen een alternatieve rock, een mengeling van Punk-rock en Ska. Deze vier“mans”formatie, drie heren en een dame, zijn pas begonnen met musiceren en hebben duidelijk nog niet zo veel podium ervaring. Hun vrolijke, up-tempo nummers zitten goed in elkaar, een leuke afwisseling in Rock en Ska, maar worden nog wat rommelig gebracht. Ook de kwaliteiten van de zangeres laten hier en daar nog te wensen over. Over het algemeen klinkt ze monotoon en mist ze net de overtuigingskracht die de band hard kan gebruiken. De band heeft in potentie alles aanwezig om het verder te schoppen, maar moeten nog flink oefenen willen ze in de halve finales hoge ogen gaan gooien.

La Nemm
Een aangename verrassing uit Eindhoven, La Nemm, 4 jonge meiden op drum, toetsen, bas en viool aangevuld met een jonge man op gitaar. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met duidelijke invloeden uit folk en klassieke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas) of Sophia Holst (viool). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol. Geen wonder dat bij het stemmen deze band de nodige handen de lucht in wist te krijgen.


vlnr op deze strip Bomb lb, Ratz en La Nemm

Superaction
Deze vijf heren uit Eindhoven van Superaction mengen authentieke rock'n'roll met invloeden uit de hardrock, 70ies punk, popmuziek, country en een vleugje soul. Samen met de bands “Speedking”en “Borehole”, eerder gespeeld op Emergenza, spelen zij in de “For Those About To Rock” tour (www.abouttorock.nl). Het optreden van vanavond begint met een valse start, de gitarist kondigt in stijl de band aan waarna een doodse stilte valt; de drummer heeft nog geen stokken. Toen dat euvel verholpen was startte een energieke live Rock’n’Roll show. Vooral de toevoeging van de saxofoon maakte de, toch standaard, Rock’n’Roll tot een feestje.

Mabel
Ook dit viertal komt uit Eindhoven. De drie heren en hun zangeres maken Rock muziek met een vleugje Ska, Reggae en Country. De eigen nummers zijn melodieus maar missen de overtuigingskracht om het te gaan maken voor een groot publiek. De zangeres heeft een fijne stem en een goede podium presentatie. Ook de drie heren dragen hun steentje meer dan bij maar kunnen het publiek te weinig boeien om genoeg stemmen te krijgen voor de volgende ronde.

The Manuals
Van Rammelpop naar Retropop, zo werd dit vijftal van The Manuals uit Den Bosch aangekondigd, een mengeling van Rock en Rock’n’Roll. Na een ietwat valse start in het eerste nummer, het geluid stond niet goed afgemixed, herstelde de band zich redelijk. De eigen nummers zijn afwisselend en melodieus, maar missen in de presentatie de afwerking en techniek waardoor het geheel wat rommelig overkomt. Ook de stem van de gitarist en eerste zanger is monotoon en met momenten zelf vals, dit in tegenstelling tot de tweede zanger die wel een aangename rock stem heeft. Een matige presentatie van deze heren uit Den Bosch.

Bomblb
De verrassing van vanavond kwam van deze Tilburgse vijfmansformatie Bomblb. Zij speelde heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk. Al snel wisten ze het publiek aan het dansen te krijgen met hun vette basloopjes (Erik Tilleman), funky gitaar (Jurgen Latijnhouwers) en groovy saxofoon (Joost Maissan). Zanger en frontman Bas “Boan” Olijerhoek heeft een aangename stem en zingt/rapt en acteert het geheel aan elkaar. Het totaal is een aangenaam, swingend en dansbaar geheel wat door het uitstekende drumwerk van Vincent Maissan gecomplimenteerd wordt. Kortom de verrassing en de terechte winnaar van de avond.

Ik heb de uitslag al een beetje weggegeven, maar voor de statistieken, de uitslag in omgekeerde volgorde. Op acht “Superaction”, op zeven “The Manuals”, de zesde plaats is voor “Mabel” en net niet door naar de halve finale, op vijf “Over Exposure”. De volgende bands zijn door naar de halve finale: Op vier “Ratz”, op drie “Crap”, op twee “La Nemm” en terecht op één “Bomblb”.
We kijken uit naar de halve finales volgende maand in de Kleine zaal van 013.

Onderwerp: WERELDMUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ

11 03 06 - 10:18

Vrije Geluiden 28: Occitanen, Walhalla en Schubert

Tekst: Vrije Geluiden

Als bohémien dessert..... een viertal muzikanten uit het Quartier Saint-Jaume van het Zuid- Franse Perpignan: Catalaanse rumbero door "les Gitans de Perpignan".

Captain Kirk, Star Trek en Spock! Bassist Stefan Lievestro kon die nacht de slaap niet vatten. Het was géén vruchtbare componeerdag geweest. Vol woede stapte hij uit bed, liep naar zijn bas, plukte bezeten aan de snaren, er moest hoe dan ook een ei gelegd worden. Alarmstufe Rot, vrij naar Star Trek, werd geboren en daarmee het openingsnummer voor zijn nieuwe cd. Met zijn sextet kon hij de studio in voor "Breakfast in Walhalla". En samen zijn de zes muzikanten bij ons en spelen twee van de elf nummers.

Vom Abendrot zum Morgenlicht Thomas Oliemans kwam al eerder bij ons langs en maakte indruk met één liedje in het Nederlands: "Het land van de toekomst". Maar deze keer komt hij voor het zwaardere werk waarmee hij zijn kost verdient. De Corte, Sonneveld, Bannink en van der Lubbe, waar jeugdliefdes al niet toe kunnen leiden. Hij is net terug uit Angers in Frankrijk waar hij Papageno, de vogelvanger van Mozart speelde, en waar hij zich wist omringd door echte duiven. Binnenkort is hij te bewonderen in Don Quichotte van Jules Massenet in de Matinee. Aan de vleugel zit Wijnand van Klaveren. Met passie en vol ontzag buigen beide musici zich over twee Schubert-juwelen.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

10 03 06 - 11:49

Emergenza Festival 8 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Strike in Time, Plaeto en Ex Libris

Vanavond, vrijdag 3 maart, de op één na laatste voorronde van het Emergenzafestival in een drukke, totaal uitverkochte Batcave van het Tilburgse 013 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Er strijden vandaag weer zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. De volgende bands gingen vandaag de strijd aan.

Overflow-Error
Deze jonge band Overflow Error uit het Brabantse Ulicoten mocht de spits afbijten vanavond. Zichtbaar gespannen en zenuwachtig brachten ze een leuke set Power-metal met een verrassend eigen geluid. De nummers hadden allen een goede opbouw en staken goed in elkaar, strakke rifs, leuke breaks, erg melodieus, kortom goed doordacht. Echter hebben de jonge bandleden (tussen de 16 en 18 jaar) weinig podiumervaring en is het technisch net te hoog gegrepen. De podium presentatie is wat mager en zangeres Sarah Tuip heeft een vrij monotoon stemgeluid. Overflow-Error is duidelijk een band met potentie die het in de (nabije) toekomst zeker kan gaan maken, vooral gitarist Bert Floren maakt een erg goede indruk. Ze krijgen een tweede kans in de halve finale, dit mede door het, in grote getale, meegekomen publiek.

Strike In Time
Na de Metal van Overflow-Error was het tijd voor de Punk/Hard-core van Stike in Time. Deze zesmansformatie bracht agressieve, stevige, up-tempo nummers ten gehore, bij vlagen briljant maar niet altijd even zuiver en strak. Dit werd ruimschoots goedgemaakt door inzet en presentatie, veel energie, veel beweging en een goede interactie met het publiek. De twee frontmannen zijn letterlijk en figuurlijk erg aanwezig, waarbij de muzikanten een soort van bijrol krijgen. Een spetterende set wat bij het stemmen op voldoende bijval van het publiek kon rekenen.

Since1800
Ook deze Oosterhoutse band Since 1800 is nog erg jong (tussen de 17 en 19 jaar). De vier mannen spelen standaard Punk-rock in de trant van Blink 182 en Greenday. Muzikaal zit het goed in elkaar, maar vooral de zang van bassist Peter laat zo nu en dan te wensen over. De podium presentatie is goed, en de melodieuze, up-tempo nummers hebben een aanstekelijke vrolijkheid in zich. (bas/zang), Emiel(gitaar/zang) Koen (gitaar) en Jeroen(drums)

Plaeto
Deze vier heren uit Breda van Plaeto hebben duidelijk meer podiumervaring. De start is rommelig, wat vals, maar als het geluid, halverwege het eerste nummer, goed is afgesteld staat het optreden als een huis. De stevige Pop/Rock nummers zijn melodieus, gelikt en hebben zeker een commercieel tintje. De stem van zanger, gitarist Sandro van Breemen is afwisselend en aangenaam om naar te luisteren en het totaal plaatje resulteert in een afwisselende show. Ze weten in de korte tijd die de band heeft een goede indruk achter te laten. Deze band heeft zeker potentie om het ook commercieel te gaan maken. Niet verwonderlijk dat zij veel handen de lucht in wisten te krijgen.


vlnr op deze strip: Since 1800 en twee maal Overflow Error

Planet Creep
Een beetje een vreemde eend in de bijt was dit trio Planet Creep uit Schijndel wel. Ze brengen de gemiddelde leeftijd omhoog en met hun jaren ’60 Surf/Garage rock weten ze een zomerse, zonnige, strand sfeer weg te zetten. De overwegend instrumentale nummers draaien voornamelijk om het gitaarspel van Remi Groot, die het genre ook uitstekend beheerst. Maar ook het drumwerk van Bertwin van Avezaath en het bassen van Rogier Weenen zorgt voor een melodieuze, up-tempo “Surfs-Up” gevoel.

Frankie and the Wonderboys
Serieuzer dan de naam Frankie en the Wonderboys doet vermoeden maken deze vier heren Oldschool Hardcore/Rock&roll. Vanaf de eerste tonen komt er een muur van geluid over je heen. Stevige agressieve, maar desondanks erg verstaanbare, zangpartijen van Zoltan, ondersteunt door Hoef op Gitaar, Mike op bas en Eus op drums. Vooral deze laatste maakt een niet snel te vergeten indruk op mij. Agressieve, strakke dubbelbas en breaks, geweldig drumwerk. De snelle, melodieuze nummers worden energiek gebracht en hadden, wat mij betreft, op meer steun van het, nog steeds in grote getale aanwezige, publiek mogen rekenen.

Ex Libris
In navolging van bands als Nightwish, Within Temptation en After Forever maakt dit zes koppen tellende Ex Libris Gothic-Metal met een progressief randje. Helaas moeten ze het vanavond zonder tweede gitariste Eva Albers stellen, waardoor het geluid met momenten net te kort schiet. De stem van Zangeres Dianne van Giersbergen (familie van?) is afwisselend en ook in het hoge zuiver, wel gaat de verstaanbaarheid verloren bij de hoge noten. De eigen nummers zijn goed qua opbouw en samenhang maar zijn binnen het genre niet vernieuwend. Een goede set van deze Brabantse band.

Na de Metal klanken van Ex Libris en het tellen van hun stemmen volgt de einduitslag. Op de zevende plaats is geëindigd Since 1800, gevolgd op de zesde plaats door Frankie and the Wonderboys. Op vijf, dus net niet door naar de halve finale, staat Planet Creep. Wel door naar de halve finale, op vier Strike In Time, op drie Ex Libris, op twee Plaeto en op één, mede dankzij de ruim 70 verkochte entree bewijzen, Overflow-Error. Zondag 5 maart de laatste voorronde en dan op naar de halve finale.

Onderwerp: MUZIEK

08 03 06 - 09:58

Blootgeven in het dialect

Tekst en foto's van Erik Driessen (klik voor vergroting)

Muzikanten die doorgaans in het Engels of Nederlands zingen, hebben voor een dvd-project in Overijssel een lied opgenomen in het dialect van hun geboortedorp- of stad. Tot hun verbazing konden ze zich veel beter uiten in hun ‘eigen taal’. De meeste deelnemers aan ‘Uutsprèken’ willen daarom doorgaan met zingen in het dialect. In het Zwolse Hedon werd vrijdagavond het project gepresenteerd.

De schok die Normaal in de jaren zeventig veroorzaakte door rock’n roll in het Achterhoeks te brengen, was groot op het platteland. Ogen en oren gingen open. Schaamte voor het ‘plat’ was niet langer nodig, predikten Bennie Jolink en zijn mannen. “Ze hebben veel voor dialectmuziek betekend, maar er tegelijkertijd een enorme stempel opgedrukt. Lang was dialect voorbehouden aan troubadours en boerenrockers”, zegt Rob Bults van de Zwolse band Muppetstuff. SKIK en Rowwen Heze schaafden dat beeld al behoorlijk bij en Bults merkt dat heel Nederland eigenlijk openstaat voor dialectmuziek. “Tien jaar terug waren we in Amsterdam voor boeren uitgemaakt, nu vragen ze ons na afloop waar het nummer over ging.”

Bults stond samen met Albert Bartelds van de IJsselacademie in Kampen aan de bakermat van Uutsprèken. Bartelds zat ooit in de Prodigal Sons en houdt zich bij de academie bezig met de bevordering van streekcultuur en streektaal in de regio IJssel-Vecht-Delta een aangrenzende gebieden. De link was snel gelegd en Bartelds begon met het benaderen van muzikanten. “Sommigen vonden het eng, die moest ik echt over de streep trekken”, vertelt Bartelds.

Al snel was iedereen enthousiast. Muppetstuff is grotendeels overgestapt op dialectrepertoire, Erwin Nijhoff denkt na over een compleet album in het plat en ook de andere deelnemers hebben de smaak te pakken. De reacties van het publiek steunen hen. “Onlangs deed ik in België een optreden met Engels repertoire. Daarbij speelde ik ook het nummer He-j’t wè goed ezeen? van het dvd-project. Juist daarover spraken mensen mij later aan”, vertelt Nijhoff, die ooit samen met Bartelds als The Prodigal Sons op Pinkpop stond.

De gedachte van Bults dat dialect het muzikale idioom niet mag beperken, is op Uutsprèken niet verloren gegaan. Naast de niet te vermijden folk en ballades, brengt Thomas Tijs (ex-Damaged Brain) een stevige rocker, kruipt de Zwolse blueslegende Bert Vrieling (Cuby-drummer Hans La Faille deed vrijdag met hem mee) in de huid van Tom Waits en maakt Erwin Nijhoff zich op doordringende wijze woedend over de bekrompenheid die soms op het platteland heerst. Met zijn geweldige strot maakte hij vrijdagavond diepe indruk. “Kiek es um oe hen, dan dreit de wereld ok um oe”, schreeuwt hij het uit op de dvd. Toch moest Nijhoff ook wennen aan de nieuwe zangtaal. “Gitaar, cassetterecorder en een Engels woordenboek. Daarmee kwam mijn muziek totstand. Ik had het gevoel dat ik me nu veel meer bloot gaf.”

Die openheid en echtheid maken Uutsprèken tot een fraai document. “Op deze dvd ervaart u de culturele rijkdom van onze regio”, schrijven Bults en Bartelds in het voorwoord van het dvd-boekje. Ze hebben gelijk, maar vergeten nog de liefde voor de streek die de muzikanten in hun nummers leggen. En de angst dat de streek opgaat in de grillen van de moderne wereld. “Waor grös was, is asfalt ebouwd, want ‘t mos nog veul better gaon lieken”, zingt Harm Jan Wilbrink over zijn Dedemsvaart. De vooruitgang heeft het authentieke karakter van Uutsprèken in ieder geval niet kunnen aantasten.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

06 03 06 - 20:42

Emergenza Festival 7 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Noyalty, Ebola en Tambora Percussion.

Deze maand zijn de laatste voorrondes voor het Emergenza festival in The Batcave van het Tilburgse 013. Emergenza is de grootste internationale concertorganisator voor ongetekende bands. Zij organiseren één festival voor Noord-Amerika en Europa waar beginnende bands zich voor kunnen inschrijven. Vandaag, donderdag 2 maart, strijden zeven bands voor de vier plaatsen in de halve finale die wordt gehouden in de Kleine Zaal van 013 van 5 tot en met 9 april dit jaar. Helaas heeft Lua afgezegd voor vanavond.

Ebola
De Tilburgse viermansformatie Ebola wist vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. De melodieuze Death-metal had een duidelijke progressief karakter. Zanger Rule schakelde makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakte. Opvallend was het geweldige baswerk van Bas, hij bespeelde zijn bas als ware het een gitaar, dit in perfect samenspel met gitarist Barros. Het geheel klinkt melodieus, strak en is technisch goed afgewerkt, mede door het drumwerk van Bowie. Ebola weet een geheel eigen sound, een eigen stijl neer te zetten. Het was ook niet verwonderlijk dat ze veel handen de lucht in kregen.

Noyalty
Ook deze zes Eindhovense heren van Noyalty weten vanaf de eerste seconde een muur van geluid weg te zetten. Een mix van Hard-core/Emo-core/Punk, duidelijk een mix van verschillende stijlen, een geheel eigen geluid. De podium presentatie is erg energetisch, ze springen van links naar rechts en staan geen moment stil, eigenlijk is het podium te klein voor hen. Erg leuk om naar te kijken en zeker zo leuk om naar te luisteren. Heel fijn is de afwisseling tussen de twee zangers, de ene duidelijk met een Emo-core zangstijl en de andere met zijn “Sreams”. De muziek is ondanks de keiharde, vette rifs en het up-tempo punk geluid toch erg melodieus en vrolijk. Goede strakke breaks en een uitgebalanceerde afwisseling tussen snelle en rustige stukken.
Ook voor hen was het niet moeilijk de handen in de lucht te krijgen bij de stemronde.

The Motion
Als derde was de band The Motion uit Tilburg aan de beurt, officieel zijn ze met zijn vieren, maar voor vanavond moeten ze het zonder gitarist Bralt doen. Toch weten de overige bandleden als trio een erg melodische, stevige Rock neer te zetten. De nummers zijn afwisselend en erg strak, dit mede dankzij het strakke, agressieve drumwerk van Rutger. De stem van zanger/gitarist Dennis is aangenaam om naar te luisteren en wordt met momenten ondersteund door een tweede stem van bassist David. Een mix van Melodieuze rock en Emo-rock, een fris eigen geluid.


vlnr op deze strip: Treadstone 71, The Motion en Dependent.

Speedking
Deze band uit Eindhoven is ooit begonnen in een boerenschuur in Asten-Heusden onder de naam “Zippicamiknicks”. Intussen een paar jaar ouder zijn ze onder de naam “Speedking” serieuzere Hardrock, Rock&Roll gaan maken. Het geheel doet op het podium wat statisch aan en de nummers zijn niet echt overtuigend. Het wordt snel standaard Hardrock, zanger Ruud kan daar helaas ook niet veel aan toevoegen, waardoor dit optreden aan het einde niet veel handen de lucht in weet te krijgen.

Tambora Percussion
Met het opbouwen van het podium had de slagwerkgroep Tambora Percussion wel even wat tijd nodig. Heel het podium werd volgebouwd met trommels, slagwerk en andere drumtoestellen. Het motto van deze band uit is “Tambora slaat op alles” en dit werd in de vijfentwintig minuten die de drie heren de tijd hadden duidelijk gedemonstreerd, ze weten overal muziek uit te halen. Het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slotact een nummer op drie grote afvalbakken. Het enige wat volgens mij het optreden iets onderuit haalde was het praten tussendoor, dit had met momenten meer weg van “Ton-proaten” (dit nog in de carnavalsfeer) dan van serieuze aankondigingen.

Dependent
Als één-na-laatste , weer uit Eindhoven, vijf mannen met melodische Punk/Hard-core onder de naam Dependent. Vol energie en passie erg bewegelijk, ook voor hen was het podium te klein. De zanger heeft meer tijd doorgebracht tussen het publiek dan op het podium. Met al zijn middelen probeerde hij het publiek in beweging te krijgen met matig succes. Vooral de leden van Noyalty wilden graag aan zijn verzoeken tot springen en “moshen” gehoor geven. Helaas hadden de heren iets te veel gedronken voor het optreden begon, wat de presentatie en uitstraling niet echt ten goede kwam. Desondanks toch strakke, snelle en keiharde Punk, met zo nu en dan vleugjes old-school Hardcore. De zangpartijen zijn vol emotie en met volle overgave gebracht maar missen de overtuigingskracht en worden snel eentonig. Kortom een mager prestatie van deze vijf-mans-formatie uit Eindhoven-Rockcity.

Treadstone 71
De slotact van vanavond, de hardrockband Treadstone 71. Melodieuze, bombastische Hardrock die staat als een huis. De aangename Rock-stem van zanger/gitarist Bram doet denken aan de Hardrock uit de jaren ’80. Dit met momenten ondersteunt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Het geheel overgoten met een melodieus sausje door toetsenist Misha. De nummers zijn goed doordacht, hebben een duidelijke opbouw (intro, refrein, couplet en outtro), een duidelijke kop en staart. Veel tempo en maat wisselingen, het geheel klinkt strak en gelikt, muziek die staat als een huis. Niet verwonderlijk dat ook zij, ondanks dat het al een stuk minder druk was, toch veel stemmen kregen.

De einduitslag voor vandaag. Op zeven geëindigd, Speedking. Een gedeelde vijfde plaats voor The Motion en Dependent. Dat betekend dat de volgende bands door gaan naar de halve finale: op vier Treadston 71, op drie Noyalty. Op twee Ebola en de verrassende winnaar voor vandaag, de slagwerkgroep, Tambora Percussion.

Onderwerp: CABARET

06 03 06 - 15:27

Menno Nicolai - Toeval

Door Mieke Kreunen

Op 3 maart j.l. waren we in het Werftheater in Utrecht voor de voorstelling van Menno Nicolai. Menno verzorgde samen met collega Pieter Jouke (over wie in een volgend artikel) een dubbelvoorstelling. Het Werftheater is een piepklein theatertje in één van de bekende werfkelders aan de Utrechtste Oude Gracht, dat sinds 1978 wordt gerund door cabaretière Yvonne Groeneveld. Ongetwijfeld is dat ook de reden van dat dit theater een podium biedt voor cabaretiers van alle soorten en maten. Alkemade & Bloemen, Sara Kroos, Youp van 't Hek, Herman Finkers, Frits Lambrechts, Hetty Heytink en vele anderen traden er graag op en sommigen komen er nog regelmatig terug. Het Werftheater was aardig gevuld met toeschouwers toen Menno Nicolai het podium betrad en zijn programma opende met een liedje over oude professionals die respect oogsten maar, zo constateerde hij: "van een onbekende oude vent op het toneel, verwacht je niet zoveel". Listig gevonden omdat hij daarmee iedereen die nog mocht denken: "wat doet die oude vent daar?" het gras adequaat voor de voeten wegmaaide en dat niet alleen maar het ijs was gebroken en hij had de lachers meteen op zijn hand. Hoewel Nicolai zijn lang sluimerende ambitie als cabaretier duidelijk articuleert, relativeert hij die meteen weer door op alles voorbereid te zijn, ook als er geen publiek op zijn voorstellingen af komt. Zo vertelt hij nagedacht te hebben over het voordeel van optreden voor ouderen en in verpleegtehuizen: "theedrinken in de recreatiezaal is daar verplicht" en "ze kunnen tenminste niet weg lopen". Nicolai snijdt in zijn ruim drie kwartier durend programma een aantal thema's aan uit zijn (maar ook ons) leven: sex, relaties, werk, kinderen en het huishouden. Met groot relativerend vermogen en veel humor doet hij in een aantal conferences uit de doeken hoe hij het als jongeling deed bij de meisjes en hoe hij het er als echtgenoot vanaf bracht in zijn eerste huwelijk. Voor de rol van Pappa ontbraken hem zowel de ambitie als de benodigde talenten of vaardigheden, zo wordt ons al snel duidelijk. Erg grappig vond ik ook het verhaal over de dorpsfanfare, de try-out met de gele vla (een spannend moment voor de mensen in de zaal) en de conference over het zittend plassen van mannen. Van de vereniging ter bevordering daarvan is Menno namelijk voorzitter dus ik heb er hoge verwachtingen van dat dit binnenkort landelijk zal worden ingevoerd. Mijn steun heb je Menno! Menno Nicolai houdt de vaart er aardig in en schotelt ons een uitgebalanceerd programma voor met puntige en soms ook ontroerende liedjes, die hij zelf begeleidt op de piano (sommige er van zijn te horen via de site), afgewisseld door conferences waarin veel zelfrelativerend vermogen doorklinkt en die voor velen herkenbaar zullen zijn. Want hoe verlegen was jij voordat je het voor het eerst deed? En hoe doe jij het als pappa? Hoe lang zit jij al in die baan die je eigenlijk niet wilde? Of hoe vaak heb jij je op grond van de verkeerde argumenten laten ompraten? Nicolai overkwam het allemaal! Wij waren aangenaam verrast door deze voorstelling van Menno Nicolai en vroegen ons af of zelfs wij niet zoveel hadden verwacht van een oude man op het toneel. Maar dat was het niet, zo concludeerden we. Die Nicolai is gewoon goed! Benieuwd zijn we nog wel naar zijn avondvullende programma maar misschien is er binnenkort een mogelijkheid om ook dat eens te gaan zien. Menno Nicolai - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

05 03 06 - 09:59

Emergenza Festival 6 - The Batcave 013

Door Willem Corstiaans met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
vlnr Ruder, nog een keer Ruder en Convert

Alle Emergenza verslagen zijn te vinden op Cultuurpodium.nl, maar voor mij werd dit de eerste keer dat ik in 013 Emergenza zou meemaken en daar gelijk verslag van doe. Meteen al werd het hele programma anders in verband met 3 afzeggingen. Why George, Spherebox en Karunga hebben het optreden laten schieten. Hierdoor gingen er ook geen 4 bands, maar maar 3 bands door om het competitiegehalte erin te houden.

Convert
De 4 jonge mannen van Convert mochten het spits afbijten deze avond. Meteen bij de eerste aanslag van de snaren kwam er een muur van geluid over je heen. Technisch waren deze jongens wat minder, zelf verwijten ze dit aan een gitarist die verhinderd was. Een ding was zeker ze hadden er veel plezier in en bestormde het podium met veel enthousiasme, en door de vele fans die ze bij hadden kregen ze een leuke respons uit de zaal.

Ruder
Na deze jongens kwam er een band met een stuk volwassenere bandleden. Een viermansformatie met een basgitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres. Van de zangkwaliteiten van de zangeres heb ik zeer genoten, duidelijke mooie zang met een aantal fijne uithalen. Ook waren de gitaarrifs een aangename verandering. Tijdens hun 25 minuten, wat ik zelf voor dit bandje wat kort vond, waren er aardig wat leuke gitaar- en bassolo’s te horen.
Het kwam alleen wel eens voor dat het publiek niet doorhad dat een nummer was afgelopen, een aantal nummers had namelijk nogal een abrupt einde. Wanneer het publiek het eindelijk doorhad en begon te klappen bij een nummer bleek dit een break te zijn en gingen ze nog even door. Doordat ze niet zoveel fans mee hadden genomen is deze band jammer genoeg niet door naar de volgende ronde.


vlnr Goofy & The Regulars, F.R.E.U.D. en Mur-Dog

F.R.E.U.D.
Als derde was F.R.E.U.D. aan de beurt. En deze energieke pittige band ging meteen los waardoor het publiek meteen de smaak te pakken had. De zanger wond met zijn volle grunts en duidelijke zang meteen het publiek om zijn vingers. Ook de extra zang van de beide gitaristen voegde een extra noot toe. Voor één van de gitaristen en de basgitarist was het podium duidelijk te klein, de beide mannen sprongen alle kanten op. F.R.E.U.D. heeft volgens mij liever een twee keer zo groot podium!
De overgangen van rustige gitaarrock naar stevige metal en zware grunts waren erg aangenaam en zeer strak. Alle nummers volgde elkaar erg rap op, ook voor deze band is 25 minuten te kort! Voor het laatste nummer werd bekend gemaakt dat het eerste keer was dat er een nieuwe drummer mee speelde, maar dit was me qua geluid niet opgevallen. In het laatste nummer werd gebruik gemaakt van een megafoon! De zanger liet met dit hulpstuk het nummer echt mooi overkomen. F.R.E.U.D. was zeker een van mijn favorieten van deze avond. Ze zijn dan ook geëindigd als eerste en dus door naar de volgende ronde in de kleine zaal.

Mur-Dog
De vierde band van de avond was Mur-Dog. Een band die cross-over speelt en met een zanger en een rapper een mooie 25 minuten weggaf. De overgangen van raps naar volle stevige zang en weer terug lagen goed in het gehoor. Ook deze band zorgde weer voor veel energie, wat al snel door het publiek werd overgenomen. Er werd veel gesprongen op de nummers, vooral toen de band 'Pretty god damn fast' inzette! Een erg lekker snel nummer waar deze band ook een clip van heeft. De energie kwam puur uit de nummers, want op het podium was niet veel te beleven en bleef de band redelijk rustig. Al met al een zeer vermakelijk optreden en Mur-Dog is ook door met hun derde plek.

Goofy and the regulars
Als laatste waren 'Goofy and the regulars' aan de beurt. Deze band speelde een lekkere blues met wat rockinvloeden. Wel even wat anders dan de voorlopende optredens, maar zeer aangenaam. De lekkere strakke muziek en ietwat schurende ‘Joe Cocker’-stem van de zanger kwamen als een golf over het publiek heen. Vooral het orgel en de mondharmonica zorgde voor lekkere afwisselend nummers. De teksten werden door de zanger met veel gevoel gezongen en kwamen ook echt over. Verder deed hij zijn naam eer aan want hij stond prettig gestoord gebruik te maken van het hele podium. Dit was echter geen probleem want de overige bandleden stonden, zoals de rest van de bandnaam al deed vermoeden, wat standaard om de zanger heen. Alleen degene met de mondharmonica sprong af en toe even mee. Dit optreden was voor mij in ieder geval een zeer aangename verassing en ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat ze door zijn naar de volgende ronde.