Onderwerp: MUZIEK
10 02 06 - 00:03
Mich en Scène windt Beauforthuis om haar vinger
Tekst Mieke Kreunen
Mich en Scène is de naam waaronder Micheline van Hautem en Frederik Caelen de podia veroveren. Een buitengewoon charmant en getalenteerd stel dat voor de tour die ze nu doen worden vergezeld door Frank de Kleer op gitaar en Herman de Rycke op contrabas. Mich en Scène kwam voor het eerst in de bekendheid met hun succesvolle debuut cd 'Songs of Jacquel Brel' en hun nieuwe cd 'Madame' is een ode aan de grote zangeressen die door Micheline en Frederik bewonderd worden. De Belgische Micheline die New York als haar thuisbasis beschouwt, heeft ook ondermeer in Australië, Engeland en de VS succes geboekt. In de aankondiging lezen we dat Mich en Scène een heel eigen stijl heeft gecreëerd die zij 'cabaroque'n roll' noemen en die een mix is van de rockroots van Micheline, de klassieke achtergrond van Frederik en Spaanse en Franse invloeden. Het concert donderdagavond in het Beauforthuis is een extra concert en de zaal is niet uitverkocht. Gaandeweg het optreden wordt ons steeds minder duidelijk hoe het komt dat het intieme theater niet tot de nok toe gevuld is met publiek. Als het optreden begint is pianist/accordeonist Frederik Caelen de eerste die het podium betreedt, direct gevolgd door Micheline van Hautem die het nummer 'Mademoiselle' inzet. Ze krijgen al snel gezelschap van Frank de Kleer en Herman de Rycke en na afloop vertelt Micheline dat dit een speciaal programma is met een combinatie van nummers van 'Madame' en van 'Brel'. Het is hun eerste optreden na zes weken in India en ze moeten weer helemaal wennen. 'Het vlakke land' is daarvoor natuurlijk het perfecte nummer. Micheline is een geweldig zangeres met een enorme uitstraling en expressie. Ze windt het publiek in het intieme zaaltje van het Beauforthuis vanaf het eerste nummer om haar vinger en de toeschouwers hangen als betoverd aan haar lippen.
Ik vond het (eigenlijk voor het eerst) ontzettend jammer dat er in het Beauforthuis alleen maar tijdens het eerste nummer gefotografeerd mag worden, omdat we via de foto's die we nu hebben maar een hele kleine fractie kunnen laten zien van wat er allemaal aan Micheline te kijken valt. Hoewel het goede foto's zijn, doen ze door die omstandigheden Micheline en haar band beslist tekort. Ze is er met heel haar lichaam en ziel en door de passie die Micheline in haar performance heeft krijgen de nummers hele andere dimensies. Ze ziet kans om aan toch hele bekende chansons als 'Valse de mille temps' en 'Au Suivant' (zoals ze zegt het meest mannelijke nummer van Brel) haar eigen signatuur te geven waardoor het boeit alsof het een nieuw nummer is. Nieuw voor het publiek is ook om het refrein van 'Bruxelles' nu eens in het Frans mee te zingen in plaats van het "daar mijn opa zaliger, daar mijn oma zaliger" maar iedereen zingt enthousiast mee. Veel kippenvelmomenten waren er ook in dit optreden zoals bij het nummer 'Je suis malade' van Edith Piaf en het ontroerende 'Moenie weggaan nie', een Zuid Afrikaanse vertaling van het beroemde 'Ne me quitte pas' van Jacques Brel. Prachtig vond ik het nummer 'Accordeoniste' waarbij Micheline contact maakt met al haar muzikanten maar uiteindelijk helemaal valt op accordeonist Frederik en hem vraagt om het nog niet te laten ophouden. Dat er op meer dan één manier magie is tussen deze twee is glashelder, vooral ook in het duet van Micheline en Frederik 'Bon Dieu'. Dat de rol van 'femme fatale' Micheline als een handschoen past laat ze zien in 'Cell Block', 'Cry me a river' en 'Dirty'. Een bijzonder veelzijdige zangeres die ook uitstapjes naar de jazz niet schuwt. Zeker niet onvermeld mag de rol van Frederik Caelen blijven. Hij is eerder een co-ster dan Micheline's begeleider en een ware partner op muzikaal (en persoonlijk) gebied. Als je nog nooit van Mich en Scène gehoord hebt, dan heb je echt iets gemist. Hans en ik waren allebei enorm onder de indruk van hun optreden en vol bewondering voor de talentvolle Micheline en Frederik. Als je de kans hebt om naar het optreden te gaan dan garandeer ik je dat je ervan zult genieten. Mocht dat niet mogelijk zijn dan moet je helaas de betoverende charme van Micheline on stage missen maar dan kun je in ieder geval nog via de cd's wegdromen bij de geweldige muziek. Mich en Scène - website Bezetting Micheline van Hautem - zang Frederik Caelen - piano en accordeon Franks de Kleer - gitaar Herman de Rycke - contrabas Geïnteresseerd in de CD's?
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
08 02 06 - 23:43
Girls Wanna Have Fun in wervelende theatershow
Door Paolo met foto’s van Mieke Kreunen (klik foto's voor vergroting)
Dinsdagavond 7 februari vond in het
Theater Castellum in Alphen aan den Rijn de eerste try-out voorstelling plaats van de inmiddels tot een gedegen podiumact uitgegroeide Girls Wanna Have Fun. Girls Wanna Have Fun is een ‘meidengroep’ die in 1990, aanvankelijk als éénmalige gelegenheidsformatie, door de zangeres Lies Schilp (artistiek leidster) werd opgericht. In de vooraankondigingen veelbelovende aanbevelingen: 'enerverend muziekspektakel', 'energieke aanstekelijke show met steeds wisselend repertoire van Dietrich tot Queen, van Elvis tot Radiohead', een 'spetterend en kleurrijk meidenfeest, het dak eraf van begin tot eind'. De eerste echte theatershow ging in 2003 van start met als hoogtepunt een optreden in Carré en de ‘Girls’ vierden vorig jaar hun 15-jarig jubileum met een optreden in de Melkweg te Amsterdam. Ook waren ze regelmatig te zien op diverse bekende festivals zoals Oerol, Dauwpop en in het Vondelpark Openlucht Theater. Lees binnenkort meer over de historie van de Girls in een achtergrondartikel dat over enkele dagen in dit magazine zal verschijnen.
Het nieuwe theaterprogramma staat in het teken van Jerney Kaagman, voor de meeste Girls een stijlicoon, een idool uit het muzikale verleden, een voorbeeld van een in meerdere opzichten zeer geslaagde carrièrevrouw in de muziekwereld. Deze rode draad wordt aan het publiek aangeboden in de vorm van een drietal videofragmenten, waarin Jerney Kaagman zelf aan het woord is en de meiden toespreekt. Het repertoire bestaat vervolgens uit zeer uiteenlopende voor de ervaren popliefhebber 'old time favourites'. Elke Girl heeft in principe in het programma een eigen artistieke inbreng, maar Monique Klemann (Loïs Lane) heeft voor deze tour de eindverantwoordelijkheid voor de uiteindelijke muzikale vormgeving op zich genomen. Het resultaat is een inderdaad zeer levendige, swingende, gevarieerde en artistiek verantwoorde performance. De meiden hebben er duidelijk zelf ook veel plezier in, zij maken er een waarlijk feest van, waar je als toeschouwer het gevoel bij krijgt er ook helemaal aan deel te mogen nemen.
De travestie-act Vera Springveer als vaste Girl kreeg een prominente rol bij haar vertolking van de nummers ‘Spread Your Wings’ (Queen) en ‘Pink’. Frederique Spigt als Elvis met ‘I Just Can’t Help Believing’) en de cabareteske performance door Neel van ‘It’s Oh So Quiet’, waren verrassend. Mieke (Giga) Stemerdink sloot de eerste set als een echte theaterdiva af met een eigenzinnige en imposante vertolking van ‘This Town Ain’t Big Enough For The Both Of Us’ en was daarbij gehuld in een bijpassend theatraal gewaad. De uitvoering van ‘Gimme Shelter’ van de Stones door de gehele groep was zeer overtuigend en ook muzikaal gezien één van de toppers van de avond. Absolute vocale uitblinker - wat een prachtige stem! - was voor mij Janice Williams, die sinds 1999 aan de groep werd toegevoegd. Haar vertolking van het finalenummer ‘Freedom van George Michael stond, net als zijzelf overigens, als een huis en bracht de gehele zaal op de been en aan het swingen. Maar natuurlijk was het toen nog niet afgelopen. Bij een ode aan Jerney Kaagman mocht een medley van de oude Earth & Fire nummers natuurlijk niet ontbreken, zodat deze in de vorm van de eigenlijk obligate toegift als slotspektakel werd opgediend.
Eigenlijk waren alle meiden gewoon goed. En met name het plezier, dat ze zelf duidelijk hebben gehad tijdens de voorstelling, werd daarbij en natuurlijk ook daardoor ruimschoots overgedragen op het publiek. Dat er bij deze try-out voorstelling wel een paar kleine dingetjes fout gingen, zal waarschijnlijk de meeste toeschouwers niet eens zijn opgevallen en hoort eigenlijk ook een beetje bij een dergelijk feestelijk gebeuren. Een toeschouwster vatte desgevraagd haar oordeel over de voorstelling kort maar krachtig samen: ‘zinvol muziekgeweld’. En daar kan ik het helemaal mee eens zijn.
Tenslotte nog een welverdiende pluim voor de geluidstechnici, de sound was bijzonder goed en zeker voor een eerste try out voorstelling. Mogelijk dat de goede akoestiek van het nieuwe Castellum Theater daar ook nog een positieve bijdrage aan heeft geleverd. De mensen van het licht moeten nog wel even wat puntjes op de i zetten. Wat mij betreft mogen dit soort muzikale feesten veel langer duren. Gelukkig is Girls Wanna Have Fun in de voltallige bezetting nog diverse malen in het gehele land tijdens de theatertour tot medio april a.s. te zien (kijk bij Events op de website voor de speellijst). Een absolute aanrader dus!
Jammer dat de speciaal voor deze theatertour geproduceerde (bootleg) DVD, met daarop een selectie van voorgaande succesnummers, niet op tijd klaar was en dus niet meteen na afloop van de voorstelling kon worden meegenomen.
Girls Wanna Have Fun -
website
Bezetting zang
Lies Schilp
Inge Bonthond
Monique Klemann
Suzanne Klemann
Fréderique Spigt
Manuela Kemp
Mieke Stemerdink
Vera Springveer
Janice Willams
Neel
Robbie Schmitz
Band:
Marianne Stel - toetsen
Joyce Grimes- bas
Dalal Marouf - gitaar
Astrid Akse - gitaar
Tessa Boomkamp - drums
Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK
06 02 06 - 20:20
Mariza de fadista en diva zonder weerga in The Choice - 013
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel
In de bijna uitverkochte grote zaal van
013 Tilburg speelde op zondag 5 februari, de Portugese Mariza met haar begeleidingsband. Aangekondigd als “de nieuwe koningin, de fadista onder de fadista’s en diva zonder weerga”, beloofde dit een spannende avond te worden.
Het concert startte met een kort instrumentaal stuk van de drie gitaristen: António Neto klassiek gitaar, Vasco Sousa bas gitaar en Luis Guerreiro Portugese gitaar, waarna Mariza het podium opliep en met een ingetogen rustig nummer direct de superlatieven in de aankondiging waarmaakte. Ze zingt makkelijk en gaat helemaal op in de muziek, al zingend vertelt ze het verhaal met haar muziek. Tijdens de nummers weet ze haar stem optimaal af te wisselen, dan weer ingetogen en rustig, dan weer hard en loepzuiver. Ook schroomt ze niet om stiltes te laten vallen in de nummers, je kunt met momenten een speld horen vallen in de zaal.
Het zijn niet alleen de ‘zware’ fadonummers die gespeeld worden, ook luchtige, vrolijke up-tempo nummers passeren de revue, waarbij Mariza al dansend over het podium beweegt.
Tussen de nummers door praat ze letterlijk met het publiek, ze vertelt haar verhaal over wat de nummers voor haar betekenen. Zo vertelt ze dat ze voor haar laatste cd ‘Transparante’ naar Brazilië is afgereisd. Daar heeft ze met muzikant en producer Jaques Morelenbaum samengewerkt aan dit derde album. Hiermee weet ze een brug te slaan tussen de verschillende culturen in haar leven (Afrika, Brazilië en Portugal) en weet ze steeds meer haar eigen sound te vinden. Na dit gezegd te hebben zingt ze “Meu fado meu”(= mijn eigen fado).
Afwisselend worden de nummers begeleid door de verschillende muzikanten, voornamelijk door de drie gitaristen maar daarbij ook ondersteunt door Jo ¢o Pedro Ruela percussie, Paulo Moreira cello, Antonio Barbosa violin en Ricardo Mateus op viola. De muzikanten krijgen ook tijd voor een instrumentaal nummer, een guitarreria. Tijdens dit nummer is er ruimte voor verschillende solo’s waarbij vooral de bassolo er wat mij betreft uit sprong.
Mariza verteld dat ze bij wijze van hobby literatuur en cultuur onderzoekt, een belangrijke dichter hierbij is voor haar Jorge Fernando. Verschillende nummers van haar komen van zijn hand. Maar ook zingt ze de liedjes van Amalia Rodrigues, waarmee ze nogal eens wordt vergeleken. De laatste vier jaar is vooral geïnspireerd door Carlos Do Carmo, haar leraar maar vooral ook vriend.
Naast de fado onderzoekt Mariza ook de volkscultuur van Portugal, ze probeert ook deze invloeden in haar muziek te verwerken. Bij wijze van voorbeeld speelt ze een oud folknummer uit het zuiden van Portugal getiteld ‘rok’ waarbij ze al zingend haar rok laat dansen over het podium.
Mariza, geboren in Mozambique, haar vader Portugees en haar moeder Afrikaans, groeit op in Lissabon. Hier hebben haar ouders een Taverne in de wijk ‘Mouraria’, de bakermat van de fado. Hier hoor je op iedere straathoek fado, dus ook in de taverne van haar ouders. Haar vader leerde haar al fado toen ze vijf jaar oud was. Hij gebruikte hierbij prenten en tekeningen om haar de tekst te laten onthouden. Maar naast fado luisterde ze ook naar jazz, blues, gospel en Braziliaanse liederen. Om ook haar Afrikaanse invloeden te benadrukken zingt ze een liedje over haar oma in Mozambique, een fado maar met duidelijke Afrikaanse invloeden.
Als laatste nummer heeft Mariza gekozen voor haar favoriete fado ‘Primavera’ een geweldige vertolking met een overweldigend slot wat iedereen in de zaal kippenvel bezorgde. Een staande ovatie volgde.
Een toegift kon niet uitblijven, Mariza begint met een verhaaltje van die middag. Ze was in Tilburg aangekomen en werd rondgeleid door 013. Hierbij kwamen ze in één van de andere zalen uit waar op dat moment de ‘Metal Matinee’ gehouden werd. Ze vroeg zich af waar ze terecht was gekomen en wat voor publiek ze voor zich zou krijgen die avond.
Voor de toegift vraagt ze het publiek zich te verplaatsen naar een taverne in Lissabon. Geheel onversterkt, zonder microfoons, brengt ze met de drie gitaristen de toegift ten gehore. Fenomenaal hoe ze onversterkt de hele zaal weet te vullen met haar stemgeluid en ook de zachte passages over kan laten komen. Weer kippenvel en een staande ovatie.
Als laatste nummer heeft ze gekozen voor het bekende engelse nummer ‘Summertime’. Ze weet het op geheel eigen wijze te vertolken: slow, jazzy maar toch met haar eigen fado invloeden. Een mooi slot voor deze geweldige avond.
Mariza -
website
Bezetting
Mariza “ vocal
Luis Guerreiro “ portuguese gitar
António Neto “ classic gitar
Vasco Sousa “ bas
Paulo Moreira “ cello
Antonio Barbosa “ violin
Ricardo Mateus “ viola
Jo ¢o Pedro Ruela - percussion
CD en DVD
Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
06 02 06 - 10:54
Hein van de Geyn's Baseline in Bimhuis
Door Mieke Kreunen
De tweede helft van het dubbelconcert wordt verzorgd door Hein van de Geyn's Baseline. De aankondiging luidt: "Baseline 'gaat over melodie, sfeer en sound', zo zeggen de musici zelf. Het trio, met als constante het machtige en toch verfijnde basgeluid van Van de Geyn, mengt jazz met Braziliaanse klanken, folk en modern klassiek waarbij de nadruk ligt op subtiele elegantie". We hebben er hoge verwachtingen van en worden niet teleurgesteld. Vanaf het moment dat Hein van de Geyn, drummer Hans van Oosterhout en gitaris Ed Verhoeff het podium betreden zit de sfeer er meteen in met de standard 'I hear a rapsody' die gevolgd wordt door de new-age-achtige eigen compositie 'Green book', een nummer dat Hein oorspronkelijk schreef voor gitaar. Hein begon ooit met gitaar voordat hij via de basgitaar bij de contrabas en de jazz terecht kwam. Hij en Hans van Oosterhout hebben het vak geleerd in de school van Jack van Poll die zij beschouwden als de Art Blakey van Brabant, zo vertelt Hein tussen twee nummers door. Dat het leven van een jazzmuzikant zich niet altijd vanzelfsprekend ontwikkeld wordt ook duidelijk als Hein vertelt over zijn Amerikaanse en Braziliaanse periodes. Het bijzondere aan dit trio is dat de bas zo'n grote rol speelt en dat is zowel te horen als te zien want Hein van de Geyn is een genot om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Het is bijna net alsof hij danst met zijn bas waarmee hij tijdens het spelen als het waren versmelt in één beweging. Dit in tegenstelling tot gitaris Ed Verhoeff die op een hele andere manier in de muziek opgaat waarbij de beweging als het ware implodeert in zijn rechterhand en je af en toe alleen wat mimiek ziet in zijn gezicht. Voeg daar nog bij het vloeiende levendige spel van Van Oosterhout en je zult begrijpen dat er ook heel wat te kijken valt bij Baseline. Maar vooral is het genieten geblazen vanwege de schitterende muziek zoals het nummer 'Winter', waarover Hein een aardige anekdote vertelt. Hij was een cd aan het maken met Lee Konitz maar ze kwamen in tijdnood en Konitz moest weg. Hij heeft toen het nummer 'Winter' in verschillende uitvoeringen opgenomen om de cd compleet te maken en tussen de andere nummers doorgeplaatst waardoor het als een rode draad ging functioneren. Het is aan alles te merken dat Van de Geyn heel veel solo heeft gespeeld. Dat gaat hem heel goed af, zelfs als hij op een bepaald moment een solo voor twéé bassen speelt in het nummer dat begint als 'Fridge Blues' maar in het midden overgaat in 'Basic blues'. Het is leuk om te zien dat niet alleen het publiek maar ook drummer Van Oosterhout volop zit te genieten terwijl zijn vriend soleert. Na het Braziliaans geïnspireerde 'Maria' en de Miles Davis standard 'Nardis' wordt het concert afgesloten met 'Emerald Dream' dat geschreven werd door Hein en Ed. Hoewel het laat is besluit het publiek toch dat ze er nog ééntje gespeeld moet worden en dwingt na een aanvankelijke aarzeling toch nog een toegift af. Het wordt een 'Phantasy in A'-solo van Hein die door Ed Verhoeff wordt opgepakt en voortgezet met 'Someday my prince will come'. Dit is het soort jazz waar ik met volle teugen van geniet, net als de muzikanten trouwens die er ook zichtbaar plezier in hebben. Dan heb ik het natuurlijk over het fantastische, nu eens tedere en dan weer meeslepende spel van Hein van de Geyn, het poëtische drumwerk van Hans van Oosterhout en het zinderende gitaarspel van Ed Verhoeff. Baseline is op 4 maart nog te zien in Lantaren/Venster in Rotterdam maar wie Hein van de Geyn wil zien spelen kan ik ook het programma Two portraits of Chet Baker aanraden waar we eerder in dit magazine over schreven. Hein van de Geyn - website Hans van Oosterhout - website Ed Verhoeff - website Geïnteresseerd in een CD?
Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn
Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
05 02 06 - 21:52
Good old jazz - Soesja Citroen in Bimhuis
Door Mieke Kreunen
'The Singer & The Songwriter' heet het programma waarmee Soesja Citroen het eerste deel van het dubbelconcert in het Bimhuis voor haar rekening neemt. Na de pauze staat Hein van de Geyn's Baseline geprogrammeerd maar daarop kom ik terug in een apart artikel. Wel is het opmerkelijk dat de twee programma's echt helemaal niks met elkaar gemeen hebben behalve het feit dat de hoofdpersonen - Soesja Citroen en Hein van de Geyn - allebei 25 jaar professioneel jazzmuzikant zijn. Normaal gesproken ligt het niet voor de hand om musici met elkaar te vergelijken maar als ze samen staan geprogrammeerd ontkom je er bijna niet aan en wordt het contrast nadrukkelijk zichtbaar. Soesja Citroen is naast jazzzangeres ook songwriter en dat betekent dat in haar programma vooral eigen werk te horen is. Melancholie is een belangrijk thema bij Soesja Citroen en dat komt bijna in al haar teksten terug. Haar nummers zijn melodische ballads over verloren liefdes en vergane tijden. Deze melancholische uitstraling roept een sfeer op die ondersteund wordt door de begeleiding van bassist Ruud Ouwehand en pianist Berend van den Berg, hoewel zij ook van tijd tot tijd wat eigen ruimte opzoeken. Dat Soesja k n scatten horen we in 'I ain't get any younger' (gebaseerd op een blues van Benny Carter) maar naar mijn idee heeft dat haar voorkeur niet, te meer omdat haar zelfgeschreven teksten een belangrijke rol spelen in de nummers. Dat nostalgie een belangrijk thema voor haar is wordt ook duidelijk als ze zegt dat ze vaak geïnspireerd wordt door oude 78-toerenplaten. Het nummer 'Good old jazz', gaat over het afstoffen van die mooie oude platen met hun prachtige hoezen. Ook over haar ouders schreef ze teksten bijvoorbeeld het nummer 'Song for Ma' over haar moeder, die de prachtigste geluiden wist te toveren uit haar Bechstein, en in 'Don't cry baby' over haar vader die van huis moest. Deze twee songs zijn tevens de titelsongs van haar laatste CD's - Song for Ma uit 1991 en Don't cry baby uit 2005 - waarvan de laatste prominent in een koffertje op het podium stonden te pronken (zie ook linkje hieronder). Over mannen hoef je Soesja niets meer te vertellen, zo zingt ze in 'Wise women know', een nummer geïnspireerd op blues-zangeres Alberta Hunter, want ze proberen het gewoon steeds weer: 'Samba with the blues'. Soesja Citroen en haar begeleiders zijn vakmensen en verzorgen een aangenaam jazzconcert dat in mijn ogen uitstekend tot zijn recht komt in een jazzclub of via de CD bij de open haard. Voor de liefhebbers van vuurwerk en muzikale ontdekkingstochten is dit programma echter wel te braaf. Bezetting Soesja Citroen - zang Berend van den Berg - piano Ruud Ouwehand - bas Linkje voor de CD
Don't Cry Baby
Soesja Citroen
Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
03 02 06 - 12:14
Geen risico met Dayna Kurtz in het Paard van Troje
Door Serge Julien, Foto's Martin Bols (klik voor vergroting)
“So, I got 15 minutes to make you happy? That gives a lot of pressure”. Dit zijn de eerste woorden van singer/songwriter Dayna Kurtz tot haar publiek dat vanavond naar het
Paard van Troje in Den Haag is gekomen voor een 'No Risk' Concert. Bij deze concerten geldt dat je je geld terug krijgt als je het binnen 15 minuten niks vindt. Het wordt echter al snel duidelijk dat niemand gebruik maakt van deze optie, maar besluit om de avond verder door te brengen met de uit New York afkomstige Dayna Kurtz. Bij haar lijkt de spanning inmiddels ook weg te zijn, want na de eerste drie “cruciale” nummers trekt ze haar te warme laarzen uit, gooit die naast zich neer en gaat er lekker “cozy” bij zitten.
Er is trouwens maar weinig New Yorks te horen aan de muziek van Kurtz. We horen vooral folk liedjes met zuidelijke jazz, blues en countryfolk invloeden die soms ook lekker broeierig overkomen. Kurtz begeleidt zichzelf op een acoustische gitaar, maakt hier en daar gebruik van een slide en speelt in een enkel nummer op een banjo.
Dayna Kurtz is niet direct een bekend klinkende naam maar deze dame timmert alweer een jaar of 15 aan de weg. Na vele demo’s en live optredens komt in 2002 eindelijk haar debuut CD uit onder de titel ‘Postcards From Downtown’. Twee jaar later volgt het prachtige en uitstekend ontvangen ‘Beautiful Yesterday’, waarvan vanavond ook nummers worden voorgedragen zoals Amsterdam Crown en Love Where Did you Go. Dit laatste nummer roept qua sfeer beelden op van de lievelingsstad van Kurtz: New Orleans.
De liefde voor deze stad uit ze vanavond ook in de ballade Nola van haar net uitgekomen cd ‘Another Black Feather’, waarvoor ze de nummers schreef tijdens een eenzaam verblijf in een sobere hut zonder elektra in de Sonoran woestijn in Arizona. Van deze cd speelt ze eveneens het bluesy Showdown, een beklemmend mooie It’s The Day Of Atonement 2001, geinspireerd door de ramp van 11 september 2001, alswel het tijdens het eerste cruciale kwartier gespeelde wonderschone Venezuela. Doen deze songs het op cd al goed met meerdere instrumenten, op het podium komen ze met slechts gitaarbegeleiding en spaarzame belichting net zo sterk uit de verf. Haar zangstem is krachtig en donker en roept vergelijkingen op met die van Marianne Faithfull maar ook met meer getinte artiesten als de in vergetelheid geraakte Tanita Tikaram of zelfs een donkere artieste als Tracy Chapman die ook muzikaal dicht in de buurt komt. De toon en inhoud van de nummers varieert van romantisch, dramatisch tot vrolijk. In welk geval ook, Kurtz weet je steeds weer te grijpen met haar doordringende stemgeluid.
Ze covert ook songs van anderen. In de toegift pakt ze uit met het van het nieuwe album afkomstige heerlijke tot jazzy getransformeerde All Over Again van Johnny Cash wat wordt vervolgd met een werkelijk verbluffende en intense versie van het nummer Joy In Repetition van Prince. Kurtz zet het nummer volledig naar haar hand en presteert het om naar mijn smaak het origineel te overtreffen. Magistraal!
Dayna Kurtz mag dan een relatief onbekende naam zijn, ze kan makkelijk in het rijtje worden gezet van artiesten als tijdsgenoten Beth Hart en Norah Jones (die trouwens meedoet op de CD Beautiful Yesterday) maar ook in het rijtje van oudgedienden als Marianne Faithfull Tom Waits en Leonard is zij niet misplaatst. BillBoard schreef:
"...she could be Leonard Cohen's spiritual daughter". Als Dayna Kurtz dit soort liedjes blijft maken loop je in geen enkel opzicht ‘risico’! Prachtig!
Dayna Kurtz
site
Geïnteresseerd in de CD?
Another Black Feather
Dayna Kurtz
Onderwerp: MUZIEK
29 01 06 - 21:27
Schuldgevoel en een rechte lijn: Levensverhaal van Johnny Cash
Door Erik Driessen met foto's van de site van I walk the Line
“De duivel heeft mijn verkeerde zoon afgepakt”, sneert Ray Cash in het begin van ‘
I walk the Line’ naar zijn jonge zoon John. Die ging liever vissen, terwijl broer Jack het hout zaagde waarom vader had gevraagd. Jack komt in de machine terecht en overlijdt. Johnny Cash (in de film prachtig neergezet door Joaquin Phoenix) heeft een schuldgevoel voor het leven.
Mede daardoor wordt hij de wildste rocker aller tijden. Wat wil je ook met bandleden die beter zijn in bommen produceren en argeloze voorbijgangers beschieten dan muziek maken. Cash krijgt jong succes, maar raakt onder invloed van drank en pillen volkomen de weg kwijt. Met het schuldgevoel op de schouders breekt hij hotelkamers en podia af, net zo lang tot hij volkomen wordt uitgekotst en van de telefoonlijn wordt afgesloten omdat hij de rekening niet meer kan betalen.
Country-artieste June Carter (Reese Witherspoon) is zijn redding. ‘I Walk the Line’ vertelt over de welhaast onvoorwaardelijke liefde waarmee ze Cash van de pillen afhelpt. Desnoods met behulp van pistolen. Als Cash aan het afkicken is, bonjourt Carter met haar ouders de drugsdealers met angstaanjagende wapens het erf af.
Daaraan vooraf gaat de huiveringwekkende sleutelscène uit de film, waarin Cash zijn familie en aanstaande schoonfamilie uitnodigt voor Thanksgiving. Met de pillen in zijn lichaam, kaart hij tijdens het diner het overlijden van Jack aan. “Waar was je, was alles wat je tegen mij zei”, zegt Cash tegen zijn vader. “Nou? Waar was je?”, antwoordt die koud, terwijl de andere gasten stil als de dood zijn. “Waar was jij?”, schreeuwt Cash. Hij rent het huis uit, springt op een tractor en rijdt een meer in. Carter haalt hem eruit. “Had me maar laten stikken”, zegt de gevallen rocker. Schuldgevoel kan dodelijk zijn, als God geen engelen stuurt.
I Walk the Line is een ontroerende film over liefde, schuld en weigeren van compromissen. Als Cash clean is, wil hij per se in een gevangenis optreden, tot grote woede van zijn platenmaatschappij. “Ik wil u vragen om geen liedjes te spelen die de gedetineerden eraan herinneren dat ze in de gevangenis zitten”, bedelt de directeur van Folsom Prison. “Denkt u dat ze dat vergeten zijn?”, antwoordt Cash, waarna hij op het podium Cocaine Blues inzet. “I took a shot of cocaine and i shot my woman down”, maakt het publiek waanzinnig.
“This one was for your manager”, zegt de Man in Black droog. Hij staat op de top van zijn loopbaan. Vasthouden aan de rechte lijn wordt vaak beloond.
I Walk the Line van regisseur James Mangold won in de Verenigde Staten inmiddels drie Globe Awards. Woensdagavond was in Kampen de Nederlandse première. Vanaf 2 februari te zien in de bioscopen.
Klik hier voor de
trailer
Onderwerp: STRAATTHEATER, POP-ROCK, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL
28 01 06 - 17:43
Oerolfeest in Paradiso
Foto's Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Vandaag viel het winternummer van Noorderlicht - het krantje van de Vrienden van Oerol - in de bus van vriend 7275 (that's me). Aandacht natuurlijk voor het 25 jarig jubileum van Oerol in 2006 en voor het jaarlijkse Oerolfeest in Paradiso op 11 februari aanstaande. Dit feest is van oudsher de aftrap van het nieuwe Oerolseizoen en tegelijkertijd een voorproefje van wat ons op Oerol allemaal te wachten staat. In ieder geval is op de Oerolsite al te lezen dat
Ellen ten Damme dan haar beste Blondie zal neerzetten,
Kraak & Smaak Paradiso op haar grondvesten zal doen beven en Neco Novelas ons zal tracteren op Mozambicaanse jazz. Meer informatie vind je op de website van
Oerol of van
Paradiso.
Op de foto's vlnr: Straattheater (of is het strandtheater?) Im Fluß der Zeit, Fan twa kanten (portretgalerie van eilanders) en kunstproject Dansend Woud (klik voor vergrotingen)
