Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

28 01 06 - 11:07

Dayna Kurtz bij VPRO's Vrije Geluiden op zondag

 Amerikaanse singer songwriter Dayna Kurtz is weer in Nederland en is zondagochtend te zien bij VPRO's Vrije Geluiden. We deden al eerder verslag van haar optreden in het Beauforthuis vorig jaar. Haar nieuwe CD is fantastisch en ik was er bij de opnamen van Vrije Geluiden (waar ik haar fotografeerde) weer eens getuige van, dat het ook live nog steeds dezelfde vakvrouw is, die je alleen maar een gestemde gitaar in handen hoeft te geven om je te laten meeslepen met haar songs en warme stemgeluid. Uit de Vrije Geluiden Nieuwsbrief:

Miss Dayna Kurtz: Volgens onze collegas van 3voor12 die Dayna al een hele tijd in de smiezen hebben: "Haar nieuwe plaat "Another Black Feather" is een klein meesterwerk, waarop Kurtz fantastisch laveert tussen klef en klezmer, tussen lefgedrag en luisterlied, tussen blue en blues, en tussen chanson en wereldmuziek. Voor mensen met smaak." Zelf zegt ze: “Ik wist niet of deze plaat zou lukken... ik ben van mezelf al niet zo productief, en ik had bijna geen pauze gehad om even bij te komen van het toeren afgelopen jaar. En ik wist ook dat het kwam omdat mijn leven veranderd was de laatste tijd. Ik ben gaan trouwen, en ik had geen tijd meer om in mijn eentje aan oude wonden te plukken zoals ik gewend was. Ik was nogal gelukkig en dat was niet best. Dan moet je uitkijken dat je niet in de stereotiepen van de ellendige artiest vervalt. Ik zocht naar musici die ik bewonder en die het toch ook aardig voor elkaar hebben en toch geen rotzooi schrijven.“ Maar een eenzaam verblijf in de woestijn deed wonderen, veertien dagen was genoeg en ze kon er weer een hele CD tegenaan! Uitzending: zondag 29 januari om 11.00 uur op Nederland 3 Dayna Kurtz site Vanavond treed zij op in Oosterpoort Groningen. Verder is ze nog te zien in de Effenaar Eindhoven, het Paard van Troje Den Haag, Patronaat Haarlem, Hedon Zwolle, 't Boerderijtje in Haaren en in Ottersum, Landgoed Roepaen. Geïnteresseerd in de CD?

Dayna Kurtz" >
Another Black Feather
Dayna Kurtz

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 20:59

Trio Bennink - Borstlap - Glerum in het Bimhuis

Door Mieke Kreunen

Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar. Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen (filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen. We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert. Je kunt merken dat de heren elkaar al langer kennen en waarderen in de manier waarop ze improviseren en contact maken tijdens het spelen en er tussendoor. Bennink is in de uitbundige onderdelen nadrukkelijk aanwezig en bespeelt wat er maar in zijn hoofd opkomt waarbij ook sticks en brushes af en toe in dat geweld het leven laten. We hebben hem ondermeer zien spelen op de vloer van het podium, de standaard van zijn hi-hat, de balustrade, met een pianokruk over de vloer schuivend, met zijn handdoek over zijn drumstel meppend, met zijn sticks in zijn mond, met een natte vinger over het vel van zijn floortom wrijvend, zittend op zijn bassdrum of met zijn voet op zijn snaredrum (filmpje). Op andere momenten voegt hij zich in het spel van Borstlap die sterk speelt en af en toe zeer beslist de touwtjes in handen neemt en een nieuwe wending introduceert of een ritme van Bennink naadloos inpast in het melodisch thema dat hij zelf aan het uitwerken is (filmpje). Hoe virtuoos Michiel Borstlap ook is, hij koketteert er niet mee en weet zijn inbreng zo te doseren dat het allemaal lekker klopt, ook in de wat meer ingetogen gedeeltes. Hoewel Ernst Glerum de minst beweeglijke is van de drie, is hij degene die met zijn spel de verbinding weet te leggen die de basis vormt voor eigentijdse jazzsound van BBG (filmpje). Soms is het bijna te veel muzikale explosie om nog te kunnen volgen en precies op het goede moment lost het zoeken dan weer op, vindt BBG de uitweg en bereikt het eind. Hoe 'all over the place' Bennink soms ook was, tijdens menig nummer verhuisde hij met zijn sticks - en soms ook met zijn snaredrum er bij - in de richting van zijn vrienden (filmpje) en vormden ze af en toe bijna een organische eenheid. De standards die gespeeld worden zijn weer helemaal in het nieuw gestoken door BBG. Ik heb in het programma Caravan van Ellington, Blue Bossa, Green Dolphin Street, Sentimental en Body & Soul volgens mij voorbij horen komen en ook nog even het thema van Pink Panther (als grapje van Borstlap naar Bennink). Dit BBG-trio is 'top of the bill' en daarbij is nog een leuke bijkomstigheid dat de drie musici eigenlijk ieder tot een andere (jazz)generatie behoren. Dat zij elkaar op deze manier gevonden hebben is een bewijs van hun geweldige individuele kwaliteiten. De DVD is een zwart-wit registratie van ondermeer een concert van BBG in het Paard van Troje in Den Haag en een kijkje in de keuken en de achtergrond van het BBG-trio dat met beeld absoluut nog leuker is dan alleen met geluid. Maar deze drie heren voor je neus te zien en te horen is het allerleukste. Line-up Han Bennink - drums Ernst Glerum - bas Michiel Borstlap - piano BBG-trio - website De DVD is hier te bestellen

Bennink/Borstlap/Glerum - Bbg + Cd
Bennink

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

27 01 06 - 16:23

Jef Neve Trio Verovert Bimhuis

Door Marina den Hartog, foto's Hans Sirks (klik voor vergroting)

Het Jef Neve Trio is afkomstig uit België en maakt spannende eigentijdse jazz met uitsluitend eigen composities. Jef Neve is een veelzijdige pianist die behalve jazz veel verschillende genres speelt variërend van klassiek tot pop en alles wat daar tussenin zit. Als het trio op zaterdagavond 21 januari het podium betreedt in het vrijwel geheel gevulde Bimhuis, wordt het onmiddellijk onthaald met een luid applaus. De zaal is klaar voor de verrassingen die Jef Neve (piano), Teun Verbruggen (drums) en Piet Verbist (bas) in petto hebben. En die hebben ze!

De musici hebben er duidelijk zin in. Ze beginnen te spelen en het swingt meteen. Wat een enthousiasme. Neve zit geen seconde stil achter de vleugel. Hij ondersteunt zijn virtuoze spel met verbale percussie. Het openingsnummer was ‘Benny the Blues Goose’ vertelt Neve als hij het publiek welkom heet. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat het trio in Nederland op zo’n groot bekend jazzpodium speelt. Tijdens het gesprek met de musici na afloop van het concert blijkt dat het Jef Neve Trio eerder in Nederland heeft opgetreden, onder andere op festivals in Wijk bij Duurstede en Middelburg, maar nooit op zo’n vermaard jazzpodium als het Bimhuis.

Het nummer ‘Airplane’ heeft een prachtig lang intro op de piano. Tijdens dit nummer speelt drummer Verbruggen direct met zijn handen op de drums, wat een zeer fraai effect geeft. Om de paar nummers geeft Neve een toelichting en vertelt dat veel nummers zijn ontstaan door persoonlijke belevenissen. Zo is ‘Plastic Surgery’ geïnspireerd op een iemand die zich op de dansvloer van een discotheek erg uitslooft, of zoals in Vlaanderen wordt gezegd “een dikke nek heeft”. Vervolgens horen we een uiterst subtiel nummer met een betoverende sfeer. Ook hier gebruikt Verbruggen zijn handen op het drumstel. Het klinkt bij Latin-achtig. Neve werkt ook nu weer verbale percussie. Het nummer heet ‘Second Love’ vertelt hij achteraf. Het laatste nummer voor de pauze is ‘Free Bop’ met onmiskenbaar invloeden van de klassieke jazz die naadloos worden verwerkt in nieuwe melodielijnen. De bassist bespeelt de snaren van zijn instrument hierbij ook op een percussieve manier.

Na de pauze wordt begonnen met een primeur, een gloednieuw nummer getiteld ‘Nobody is Illegal’ dat nog niet eerder op een podium ten gehore is gebracht. Hierin zijn invloeden te bespeuren uit andere culturen. Het is geïnspireerd op een tekst die op een gebouw langs de rondweg bij Brussel staat. Na het concert vertelt Neve dat Brussel een multiculturele stad is waar de verschillende culturen zich goed mixen. Dat is bijvoorbeeld -zo zegt hij- in Antwerpen niet het geval. In Brussel zijn vrijwel wekelijks concerten en jamsessies met artiesten uit alle windstreken voor een multicultureel publiek.

‘Together at Last’ bevat een boeiende lange drumsolo met spannende ritmewisselingen. Na een fraaie ballad speelt het trio ‘It’s Gone’, het titelnummer van de tweede cd. Voor deze cd ontving het Jef Neve Trio, als enige genomineerden uit België, de Klara-muziekprijs voor het beste jazzalbum van 2005. Bassist Verbist begint met een fraai uitgewerkte solo die bijna fuga-achtig klinkt. Als Verbruggen invalt krijgt Verbist een daverend applaus. Tenslotte begint ook Neve te spelen. Het plezier straalt van de musici af.

Neve kondigt het laatste nummer aan met, zo zegt hij, “Pijn in het hart, want het was plezant spelen in Nederland”. Dit nummer is door hem bedacht op de terugreis na een vakantie in Marokko, waar hij op de luchthaven van Casablanca 13 uur moest wachten op een aansluiting, in slaap viel en vervolgens de vlucht miste. Zo’n vervelende situatie blijkt aanleiding tot een prachtige compositie. Neve zet met een etudeachtige solo in op de piano. Het lijkt wel een klassiek concert. De andere musici kleuren het stuk vervolgens verder in.

Na een enorm applaus met staande ovatie bedankt Neve het publiek voor hun enthousiaste reactie en roept uit: “Wat een eer!” Als toegift horen we ‘When Spring Begins’ van ‘Blue Saga’, de eerste alom geprezen cd van het Jef Neve Trio. In 2003 stond deze cd in de top-10 van meest verkochte jazzalbums in België. We kunnen terugblikken op een prachtig concert. Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat dit trio in het Bimhuis staat. Het trio staat op het punt om internationaal door te breken en gaat concerten geven in Frankrijk, Spanje, Italië, Griekenland, China en Japan, en zal hopelijk ook weer snel naar Amsterdam komen. Na het concert neemt Jef in de kleedkamer alle tijd voor een informeel gesprekje en overhandigt daarbij zijn cd die hij voor mij signeert.

Jef Neve - piano
Piet Verbist - bas
Teun Verbruggen “ drums

Jef Neve Trio Site

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

26 01 06 - 15:34

Music against cancer - De Melkweg Amsterdam

  
Tekst en foto's van Karin Brouwer (klik foto’s voor vergroting)

Zondag 22 januari 2006 werd er een zeer interessant festival georganiseerd in de Amsterdamse Melkweg, waarvan de opbrengst in zijn geheel ten goede kwam aan de Nederlandse Kankerbestrijding (KWF).
Georganiseerd door Eric Gijsen Musicproductions, een bedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in verzorgen van geluid, management en het boeken van concerten voor diverse welbekende Nederlandse (heavy metal) bands, en gesponsord door een aantal in de muziekbusiness actieve instellingen (waaronder de Melkweg zelve), werd hier een uitermate appetijtelijk programma aangeboden voor liefhebbers van het genre van symfonische/progressieve/ gotische heavy metal.

Maar liefst zes klasse-bands, vijf Nederlandse die zich alle in zekere mate al op de vaderlandse podia in de kijker hadden gespeeld, alsook de gevestigde Noren van ‘Trail of Tears’ namen deel aan dit evenement “ volledig ten bate van het goede doel. Toen wij om een uur of half zes de knusse oude zaal van de Melkweg betraden was deze al redelijk gevuld. Wij vernamen van enige medeconcertgangers dat de twee eerste bands, Soulstitia enMorning een prima indruk hadden achtergelaten. Er hing een zeer prettige sfeer. Duidelijk was dat er veel familie en vrienden van de bands aanwezig waren. In verband met de opbrengst van de avond hoopte ik echter wel dat het nog wat drukker zou worden. Het bleek al snel dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken.

Xystus
Deze jonge band Xystus (1e fotoserie links) is naar eigen zeggen voornamelijk geïnspireerd door klassieke symfonische rockbands, alsook door soundtrack-muziek, zoals blijkt uit hun debuut CD ‘Recieving tomorrow’. Wat de band op het podium liet zien deed mij echter meer denken aan onvervalste power metal zoals bands als ‘Stratovarius’, ‘Blind Guardian’ en dergelijke die maken: veel ‘catchy’ melodietjes en refreintjes onderbroken door spetterende solo’s en orchestrale, bombastische intermezzo’s. Duidelijk was dat we hier met uitstekende muzikanten te maken hadden. De muzikale hoogstandjes werden ogenschijnlijk uit de losse pols gespeeld. Al met al een prima optreden van deze jonge band “ dat belooft wat voor de toekomst.
Als ik dan toch iets negatiefs moet melden, dan moet mij van het hart dat er wel het een en ander aan de podiumpresentatie gedaan kan worden. De band grossierde mijns inziens iets teveel in clichématige stoere poses en grimassen. Daarbij had men helaas ook de vervelende gewoonte van vele metalbands geadopteerd om het publiek (te) veelvuldig te verzoeken mee te klappen, iets wat mij persoonlijk altijd op de zenuwen werkt. Als ik iets goed vind, ga ik wel spontaan uit mijzelf meeklappen, dank u.

Nemesea
Het is heel hard gegaan voor Nemesea (1e fotoserie midden en rechts). De debuut CD ‘Mana’ sloeg bij het gotische metalpubliek in als de spreekwoordelijke bom, en ook op de vaderlandse podia (Huntenpop-festival!) liet de in 2002 uit Groningse conservatoriumkringen voortgekomen band een uitstekende indruk achter.
De absolute troef van deze band is de jonge sopraanzangeres Manda Ophuis, die niet alleen live alle hoge noten schijnbaar moeiteloos haalt, maar die ook nog eens een bijzonder prettige aanblik biedt. Haar begeleiders doen in muzikaal-technisch opzicht nauwelijks voor haar onder. Vooral de uitstekende ritmesectie (Sonny en Sander, bas en drums) verdient een aparte vermelding. Zeer strak EN swingend, iets wat niet alledaags is binnen dit genre, waarin deze band naar mijn mening sowieso al een buitenbeentje is, omdat Nemesea’s muziek veel meer invloeden bevat uit de progressieve rock dan doorgaans in het gothic metal-genre gebruikelijk is. Helaas was het geluid niet altijd optimaal, zodat juist de virtuoze ‘tapping’-technieken van bassist Sonny niet altijd even goed doorkwamen, een vaak voorkomend euvel bij een geleende backline&hellip
Over het algemeen genomen kwam de band uitstekend over. Men is momenteel bezig om aan een nieuw platencontract te komen, die hopelijk ‘de grote stap voorwaarts’ kan bieden. Ik twijfel er niet aan dat deze band de potentie heeft om ook internationaal tot een grote naam uit te groeien. Kwalitatief zijn ze in ieder geval een stuk interessanter dan hun collega’s van ‘Within Temptation’, om maar eens een dwarsstraat te noemen.

Autumn
En toen was het tijd voor Autumn, een Friese band die al weer wat langer meedraait in het Nederlandse én internationale circuit. Opgericht in 1995 lanceerde men in 2002 het debuutalbum ‘When Lust Evokes the Curse’, opmerkelijk genoeg via major Sony/Epic. Waarschijnlijk dacht deze platenmaatschappij mee te kunnen liften op het succes van ‘Within Temptation’ en ‘After Forever’ door zelf óók maar een ‘gothic-band-met-zangeres’ te contracteren.
Wie echter oren aan z’n hoofd heeft (en het heeft er alle schijn van dat platenbonzen dat veelal NIET hebben, die letten alleen op de verwachte dollartekens&hellip!) hoort meteen dat Autumn de zaken toch wel heel anders aanpakt dan hun voornoemde concullega’s. Autumn is veel ruiger en harder, minder ‘gelikt’ en heeft duidelijk niet de commercie als primaire doelstelling. Daarbij komt nog dat zangeres Nienke de Jong in de eerste plaats een ROCK-zangeres is en niet zozeer een gothic sopraan. Al met al was het avontuur met Sony, na uitblijvend succes na de eerste CD, al weer snel over&hellip
Wat niet betekende dat Autumn bij de pakken ging neerzitten. Integendeel, de tweede CD ‘Summer’s End’ liet zelfs een veel betere indruk achter dan de eersteling, en de band heeft als gevolg van hiervan dan ook uitgebreid kunnen toeren. Die ervaring was vanavond duidelijk merkbaar “ op het podium stond een zeer professionele maar ook enthousiaste band met een stevig maar prima geluid. Nienke de Jong is niet alleen een prima rockzangeres, maar ook een uitstekend frontvrouw “ ze kreeg het publiek moeiteloos aan haar voeten, en terecht. Zeer strak, zeer heavy, zeer enthousiast. Ook van Autumn een prima set deze avond!

  

Trail of Tears
Tenslotte nog een echte uitsmijter, het Noorse Trail of Tears (2e fotoserie), al jaren een zeer gewaardeerde naam in de gothic metal-scene. En dan te bedenken dat ze in eerste instantie hier helemaal niet zouden zijn “ de laatste plek op dit festival was immers gereserveerd voor het Nederlandse Orphanage. Helaas is deze Utrechtse band recentelijk wegens gebrek aan ‘echt succes’ geïmplodeerd. Een schande volgens mij, aangezien ‘Orphanage’ één van de eerste bands was die experimenteerde met koorzang en sopraanzang in hun death metal (al rond 1990), en zodoende als één van de grondleggers van het gehele gothic metal-genre kan worden beschouwd. Gelukkig was zanger/grunter George Oosthoek wel degelijk aanwezig op dit festival “ niet alleen backstage, maar ook OP het podium “ jawel, bij ‘Trail of Tears’!
Ook de carrière van ‘Trail of Tears’ is de afgelopen jaren niet geheel zonder problemen verlopen. De debuut CD ‘Disclosure in Red’ gaf de band een ‘kickstart’ in 1998, voornamelijk door de zeer opvallende, om maar niet te zeggen overdonderende, aanwezigheid van zangeres Helena Michaelsen. Deze geschoolde operazangeres zette de band in één klap op de kaart van het gothic metal-publiek, en vele succesvolle optredens op zowat alle Europese metalfestivals volgden, waaronder op het Nederlandse Dynamo Open Air. Helaas bleek op een gegeven moment Helena’s ego even opgeblazen te zijn als haar imposante voorgevel, wat tot haar ontslag uit de band leidde.
De vraag was toen of ‘Trail of Tears’ ook levensvatbaar zou kunnen zijn zonder haar bijdragen. Welnu, wie wat verder luistert dat zijn oren lang zijn, kon al bij de eerste platen constateren dat de band wel wat meer te bieden had dan alleen Helena’s virtuoze operatesque capriolen. Zowel ‘Disclosure in Red’, ‘Profoundemonium’ alsook ‘A New Dimension in Might’ kenmerken zich door fraaie, melodieuze en goed opgebouwde songs, met een grote rol voor de avontuurlijke ritmesectie.
De band zette een grote stap in de goede richting door een samenwerking aan te gaan met de tevens bij de Noorse symfonische rockband ‘Green Carnation’ actieve zanger Kjetil Nordhus. Deze man beschikt over een fantastische stem “ zijn versie van ‘Faith No More’s Caffeine doet de versie van Mike Patton zowat verbleken!
Zoals ook deze avond op het podium weer bleek. ‘Trail of Tears’ kwam, zag en overwon. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat op een gegeven moment toch zeker de halve zaal intensief “ moi inclus - aan het ‘headbangen’ was geslagen, niet te vergeten de zeer intensieve ‘mosh-pit’ vlak voor het podium. Wat kan heavy metal toch leuk zijn&hellip!
Ook ‘Trail of Tears’ beschikte over een uitstekend geluid, waarbij alle subtiele details van hun muziek prima uit de verf kwamen. De set was zorgvuldig opgebouwd, met ‘krakers’ van alle vier de platen, waarbij de laatste, ook al prima CD ‘Free Fall into Fear’ niet vergeten werd. De wisselwerking tussen Kjetil’s ‘clean vocals’ en Ronny Thorsen’s ‘grunts’ pakte heel goed uit, en tegen mijn verwachting in heb ik de voorheen zo prominent aanwezige sopraanstem geen seconde gemist. Het hoogtepunt van de avond was toch wel het moment dat er zich ineens een derde zanger/grunter op het podium bevond&hellip ‘Orphanage’s George Oosthoek, die uiteraard met een overdonderend applaus werd begroet. Ik heb zo het idee dat ‘Trail of Tears’ er heel wat fans bijgekregen heeft deze avond. En wat geweldig van deze Noren dat ze aan dit benefietfestival hebben bijgedragen. Chapeau!

Samenvattend: een geweldig leuk festival, met interessante bands die allemaal flink hun best deden. Het enthousiasme van het publiek, het uitstekende geluid en de prima strakke organisatie deden de rest. Hulde aan alle betrokkenen, en niet te vergeten de bands, die zich zo geweldig hebben ingezet voor dit uitstekende goede doel.
Ik hoop van ganser harte dat deze zeer geslaagde tweede editie van Music Against Cancer er voor zal zorgen dat dit een jaarlijks terugkerend evenement zal worden.
Aan mijn recensie zal het hopelijk niet liggen&hellip

Xystus - website
Nemesea - website
Autumn - website
Trail of Tears - website

Geïnteresseerd in CD's?

Receiving Tomorrow Xystus

Mana Nemesea

Summer's End Autumn

Free Fall Into Fear (speciale uitgave) Trail Of Tears

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

24 01 06 - 23:47

De schoonheid van pijn: Bettye Lavette

Door Erik Driessen (klik afbeelding voor vergroting)

"Ache has never sounded so funky", zegt Bonnie Raitt over I've Got my Own Hell to Raise van Bettye LaVette. De wat verlopen souldiva zoekt het inderdaad in de schoonheid van pijn. Lijden om er mooier uit te komen. Dat doet ze niet met dampende soul, maar met krakende country en vleugjes blues. Geheel volgens het protocol waarmee eerder Solomon Burke een allesverwoestende comeback beleefde. Niet voor niks produceerde Joe Henry beide platen.

LaVette (geboren eind jaren veertig, hoogtijdagen in de jaren zestig) schreeuwt het tien songs lang uit. Ze lijdt zo erg dat het soms niet prettig is om naar te luisteren, want haar bijtijds indrukwekkende stem gebruikt ze weinig gedoseerd. Continue trekt ze de tranen uit de gepijnigde ogen. Alsof ze al het leed van de tien vrouwen die de liedjes op het album schreven, op zich wil nemen. Of het nou van Sinead ó Connor, Fiona Apple, Aimee Mann of Dolly Parton is. Ze mochten uithuilen bij tante Bettye en die gromt, snauwt en jankt alle ellende er ten overstaan van de hele wereld uit.

Hoogtepunt is het prachtig breekbare The High Road van de onbekende Sharon Robinson, dat klinkt als een laatste pianoballad vlak voor sluitingstijd in een kroeg waar de whiskey gretig aftrek vond. Dronkelappen luisteren met tranen in hun ogen naar LaVette en bedenken smoezen die ze straks tegen hun vrouwen kunnen vertellen. LaVette heeft het ook niet makkelijk. Die moet immers haar eigen hel door.

Of alle krakende schoonheid voldoende is om in het kielzog van dominee Burke aan een tweede carriere te beginnen, valt te bezien. Daarvoor zijn de gekozen nummers vermoedelijk niet toegankelijk genoeg. En de pijn is te erg. Liefhebbers van zelfkastijding zitten echter goed bij Bettye LaVette. Pijnlijker dan I've Got my Own Hell vind je ze niet.

Geïnteresseerd in deze CD?

I've Got My Own Hell To..
Betty Lavette

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

22 01 06 - 09:03

Loungen met Gare du Nord in de Boerderij

Door Serge Julien met foto's van Martin Bols (klik voor vergroting)

Het is 20.45 als vijf in zwart geklede mannen het podium van de Boerderij in Zoetermeer betreden en zich achter hun instrumenten opstellen: Gare du Nord. Het muzikale project van de charismatische Doc (gitaar en zang) en meer casual ogende Inca (keyboard en zang). De muziek kan gecategoriseerd worden onder lounge maar weeft daar op interessante wijze elementen uit jazz, blues en disco in. Recentelijk is de derde CD Club Gare du Nord uitgekomen. Onder de noemer The Gare du Nord Underground Station 2006 Tour verzorgt de groep een aantal cluboptredens. Een voor de helft gevulde Boerderij in Zoetermeer is de tweede stop tijdens de tour. De show begint met How Was It For You van de succesvolle debuut CD In Search Of Excell Lounge. Een heerlijk loomwiegend nummer gevolgd door een nieuw nummer. Het net zo lekkere Sold My Soul To The Devil van de tweede CD Kind of Cool heeft zo’n lekker refrein dat het snel blijft hangen. De inspiratie voor dit nummer deed Inca op tijdens het beluisteren van een radio show van soulman Isaac Hayes waar Margot Timmings van The Cowboy Junkies het nummer Me And The Devil van blues legende Robert Johnson ten gehore bracht. Doc had inmiddels een melodie klaarliggen en een aanstekelijke song was geboren. Diezelfde Robert Johnson is ook de inspiratiebron voor het hoogtepunt van de avond, het prachtige Pablo’s Blues wat vooraf wordt gegaan door een lange anekdote van Inca over de dobro waarop Doc het nummer begeleidt en de legende van Robert Johnson. De gesamplede stem van laatstgenoemde opent ook het nummer. Een trucje dat Gare du Nord gebruikt in meerdere nummers door geluiden en ritmes op die manier toe te voegen.



De avond is een prima afwisseling van nummers van de drie CD’s maar hoewel op de muziek en live uitvoering niks valt af te dingen blijkt toch op een gegeven moment dat deze muziek zich niet altijd even goed leent voor een volledige concertuitvoering. De nummers, hoe lekker ook, kabbelen soms wat voort wat opzich niet zo raar is met lounge. Daar kunnen de cool ogende en uitstekend spelende heren en stijlvolle podium aankleding weinig aan doen. Pas tegen het einde van de anderhalf uur durende show gooit Gare du Nord er twee uptempo nummers in te weten het groovende frans-disco getinte Disco-Tek (Boogie All Night Long) en het van de nieuwe CD afkomstige Go Back, Jack! In dit laatste nummer is op creatieve wijze het refrein van de Steely Dan hit Do It Again geweven.
Gare du Nord weet de studioversies uitstekend uit te voeren op het podium maar voor een concertuitvoering blijft de uitstraling wat achter. Deze muziek hoor ik gewoon liever op CD en dan fantaseer ik daar zelf wel beelden bij. Blijft buiten kijf: Gare du Nord is kind of cool!

Geïnteresseerd in de CD?

Club Gare Du Nord Gare Du Nord

Kind Of Cool Gare Du Nord

In Search Of Excellounge Gare Du Nord

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

21 01 06 - 23:54

Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker

  
Door Mieke Kreunen met foto's van Gerjanne Tiemens (klik voor vergroting)

Aan de dubbel-CD van dit dubbelconcert dat georganiseerd wordt door Jazzimpuls hebben we al aandacht besteed in een eerder artikel. Gisterenavond mocht ik de live-uitvoering meemaken van de twee 'portretten van Chet Baker' in Musis Sacrum in Arnhem en ik heb met volle teugen genoten! Het 'dubbelaspect' van dit concert zit in de twee periodes uit het leven van Chet Baker die worden vertolkt door Fay Claassen: voor de pauze wordt instrumentale muziek vertolkt uit de periode dat Chet Baker speelde in het Gerry Mulligan Quartet rond 1950 en na de pauze wordt aandacht besteed aan het vocale repertoire waarmee Baker 30 jaar later bekend werd.

In het eerste concert, 'Remembering The Gerry Mulligan Quartet', zien en horen we Fay Claassen, die met haar prachtige (scattende) stem Chet Bakers rol voor haar rekening neemt, terwijl bassist Hein van de Geyn, drummer John Engels en baritonsaxofonist Jan Menu (als Mulligan) het quartet completeren. Het bijzondere van de manier waarop Claassen dat doet is dat ze Baker's spel niet nadoet maar op haar eigen wijze uitdrukt hoe hij muziek maakte. De arrangement in dit eerste concert zijn van de hand van Jan Menu.
Opmerkelijk is de bezetting zonder piano. Fay legt uit dat dit toevallig ontstaan is omdat op een avond de pianist niet op kwam dagen en Mulligan ter plekke besloot om dan maar zonder pianist op te treden. Juist d t optreden werd alom zo geroemd, geprezen en beschouwd als een modernisering van de jazz, dat de pianist ook daarna wel weg mocht blijven.
Het concert opent met 'Line for lions', gevolgd door het vlotte 'Swing House' en het prachtige 'Ponciana' waarin het bijna intieme drumwerk van Engels opvalt. De interactie tussen Claassen en Engels is bijzonder en dat zien we ook in 'Jeru', een schitterend duet tussen hen beiden waarvoor Engels na de laatste noten wordt beloond met een spontane kus van Fay. Ook Jan Menu is een goede partij voor Claassen waarbij het tedere en lichte spel (en dat voor een baritonsax) van Menu de klanken van Claassen subtiel omvat, ondersteunt en secondeert. Hein van de Geyn en John Engels behoren tot de weinige Nederlanders die ooit samen met Chet Baker hebben gespeeld en vormen een ijzersterke ritmesectie. Het concert wordt beëindigd met het lyrische en dromerige 'First song' en een medley van 'Limelight', 'Turnstile' en 'Five Brothers'.

  

In het tweede concert, 'Singing 30 years later', neemt trompettist Jan Wessels de partij van Baker voor zijn rekening en Claassen de zang. Ook de piano komt er bij in de persoon van Karel Boehlee. Claassen benadrukt een paar keer die avond wat een voorrecht het is om te spelen met deze fantastische musici en dat kan ik alleen maar beamen. Wat een kwaliteit en wat een talent bij elkaar op één podium!
Ook in dit concert is te horen dat de muziek - in arrangementen van Hein van de Geyn dit keer - met liefde is en wordt gemaakt en dat de muzikanten er zelf ook enorm van genieten. Een highlight voor mij was de uitvoering van 'My funny Valentine', dat zo schitterend vertolkt werd dat ik het gevoel had alsof ik het nummer voor de eerste keer hoorde. Ook 'Conception/Deception', waarbij Van de Geyn voor het eerst die avond zijn strijkstok ter hand nam. vond ik prachtig. Wat een geweldig bassist, die Hein van de Geyn, niet alleen om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Heel mooi vond ik ook de Elvis Costello compositie 'Almost Blue', die later door Chet Baker werd vertolkt en nu in een schitterend arrangement ten gehore werd gebracht. Het concert werd beëindigd met het bekende 'I remember you' en door het publiek beloond met een daverende en staande ovatie. Zonder toegift - waarbij ook Jan Menu zich weer bij het gezelschap voegde - kwamen de muzikanten dan ook niet weg.

Veel kippenvelmomenten bij dit concert met al deze relaxte en integere muzikanten. Bob Hagen van organisator Jazzimpuls beaamt dat als hij tegen ons zegt dat hij dit dubbelconcert al een aantal keren gezien heeft maar dat het hem steeds weer opnieuw boeit. Later praten we even met John Engels over de interactie tussen de musici onderling. Juist dat met elkaar genieten, iedere dag weer opnieuw is, aldus Engels, de drive en wat hem op zijn 70e jaar nog steeds met plezier naar zijn werk doet gaan. Ook Fay Claassen benoemt de band en de click tussen de musici onderling als een bijzondere kwaliteit. "Het ontroerde me een aantal keren vanavond", zo vertelt ze ons als ze klaar is met signeren van de CD's die achteraf worden verkocht. Deze avond was voor haar temeer speciaal omdat ook haar ouders het concert bijwoonden.

Deze twee concerten zijn een indrukwekkend en ontroerend eerbetoon aan de zingende trompettist Chet Baker en ik ben blij dat ik er bij was. Wie na mijn verhaal besloten heeft er ook naar toe te gaan om zich te laten betoveren door Fay en haar musici kan de speellijst hier vinden (o.a. 2 maart in het Beauforthuis in Austerlitz) en wie thuis van de muziek wil genieten kan via de link hieronder de CD kopen.

Fay Claassen - website
Jazzimpuls - website

Bezetting
Fay Claassen - vocals
Jan Menu - baritonsax
Jan Wessels - trompet
Karel Boehlee - piano
Hein van de Geyn - bas
John Engels - drums

Bestel de CD
Chet Baker Tribute Album: Two Portraits Of Chet
Various Artists

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces