Onderwerp: LOCATIETHEATER, DANS
21 Juni 2015
La poème, Oerol op z'n best
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Een heel eigeel glijdt glanzend langs de uitgestrekte arm van performer Jeanne Mordoj van Compagnie Bal. Heel voorzichtig neemt ze het in de mond om het vervolgens op haar andere arm langzaam naar beneden te laveren. Bij haar pols knapt het. Het geel wrijft ze over haar lichaam. Het is een van de meer verstilde scenes in de voorstelling 'La Poème', over vrouwelijkheid. Een heel lichamelijke performance van bijna een uur, waarin gratie en dierlijkheid elkaar afwisselen. Een soundscape van keelklanken, natuur- en zweverige geluiden, gemaakt door Isabelle Surel, ondersteunen de performer. Haar gezicht verwrongen, als ze wordt overgenomen door de aandrang een ei in zijn geheel in te slikken.
Om te beginnen is Mordoj zelf een beest. Een grote vogelachtige, die puur instinctief reageert op haar lijf. Huppend op haar hurken, onrustig fladderend, klanken uitstotend, schetst ze met twee handen levensgrote naakte vrouwenportretten op vellen papier. Haar handen gaan letterlijk de contouren van het vrouwenlichaam langs en creëren daarmee het beeld ervan.
Later stapt ze uit haar verentooi om haar lijf de ruimte te geven. Borsten en buik gaan gecontroleerd tekeer. Eieren worden opgehoest en verslonden. Een douche van gemalen eierschalen blijft als een masker aan haar gezicht plakken. Met een dierlijke drift schets ze een man. Dat alles met op de achtergrond de levensgrote portretten, wapperend aan metalen stellages in de schuur van Schapenboerderij Zeekraal.
De fysieke performance is vreemd, maar wat Mordoj uitbeeldt komt opmerkelijk bekend voor. Hoe de vrouwelijke cyclus haar lichaam soms overneemt. De aandrang tot het leggen van een ei. Het onrustig heen en weer schuiven. De controle van Mordoj over haar lichaam is indrukwekkend. Ze is alleen nog lijf. En ze is in staat het geheel een circusachtige vrolijkheid mee te geven, zonder de serieuze ondertoon geweld aan te doen. Haar lange CV in het absurdistische en beeldende theater, onder andere bij Cirque Plume, komt hier ten volle tot zijn recht. Ook haar gezicht plooit ze van lieflijk tot monsterlijk, van nieuwsgierig tot totaal opgeblazen persend.
‘La Poème’ is de laatste twee jaar ontwikkeld op aanvraag van Oerol. Het resultaat is verbijsterend. Een unieke bewegingstaal, vreemd herkenbaar en vervreemdend. Oerol op zijn best.