Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
22 Juli 2013
North Sea Jazz Lagged (1-2)
Tekst: Serge Julien
Beeld: Eric van Nieuwland
Ken je dat gevoel? Zo vlak voor je geboekte vakantie; de kriebels, de drang en de spanning. Eindelijk! Kom maar op met dat witte strand, blauwe zee en exotische hapjes en drankjes! Dat heb ik nou iedere keer weer als het leukste muziekweekend van het jaar voor deur staat: het North Sea Jazz Festival. Het wereldberoemde jazzspektakel is een weekendje uit waarbij muziek weliswaar de gemeenschappelijke deler is, maar waar het nuttigen van gastronomische lekkernijen, het ontmoeten en samenzijn van mensen, en het slenteren over het festivalterrein net zo goed een grote rol spelen. En als de weersgoden ook nog eens goed gezind zijn – wat niet vaak in Nederland het geval is, maar wel tijdens North Sea Jazz - dan is het net of je even op vakantie bent.
Eigenlijk is North Sea Jazz een gevoel. Een gevoel van blijheid, maar ook een gevoel dat kan leiden tot spanning. Gezonde spanning wel te verstaan. Want wat gebeurde er bijvoorbeeld tijdens de openingsavond van de 38ste editie van het festival: in de Nile-zaal trapt Sly & The Family Stone-bassist Larry Graham het spits af met zijn alles vernietigende funkhamerslag. De toon is gezet en het publiek heeft er zin in. Maar dan: tijdens het optreden komt een kleine zwart geklede gestalte met een afro en grote ronde zonnebril het podium op gewandeld. Weinigen hebben door wie de mysterieuze verschijning is, totdat de videoschermen duidelijkheid verschaffen: het is Prince! De kleine grote purperen meester is onderweg weg naar Montreux voor drie exclusieve concerten, maar heeft onderweg besloten een tussenstop in Rotterdam te maken om even rond te kijken op het festival en wellicht een riedeltje mee te spelen.
Dat is North Sea Jazz: spontaniteit! Grote sterren die gewoon even langs wippen voor een korte jam. Prince’s podiumverschijning leidt tot een tijdelijke paarse koorts, want later op de avond geeft zijn voormalige gitariste Andy Allo een optreden in de Congo. Stel je voor dat hij daar nog even opduikt! Of misschien bij singer-songwriter Lianne La Havas, over wie de Amerikaanse muzikant alleen maar lovende woorden loslaat. Ook ik vraag me af waar het heerschap zich wellicht nog even zou kunnen laten zien. Ik gok op Andy Allo. De beeldschone zangeres en gitariste geeft een appetijtelijk optreden met overheerlijke grooves die ontegenzeggelijk de invloed van Prince verklappen. De funkmeister zelf is echter in geen wegen of velden te bekennen, maar ook zonder hem verovert Allo al snel de harten van velen.
Genieten van de ervaring
Waar ik in mijn begintijd van North Sea Jazz vooraan de podia wilde staan, ben ik door jaren heen een stuk makkelijker geworden. Ik wil de sfeer meemaken. En als ik dan ergens achter in een zaal beland, dan geniet ik nog steeds van de ervaring opzich. Wat niet wil zeggen dat het niks met me doet als ik met m’n neus pal bovenop een artiest zit. Zoals bijvoorbeeld in het Jazz Café waar een man of 40 een clinic bijwoont van de legendarische pianist en componist Ramsey Lewis. Met ruim 80 platen en diverse grote onderscheidingen op zijn naam, praat de 78-jarige meester onder meer over zijn invloeden, de tijd bij Chess Records en over het feit dat hij – terecht - geen idee heeft waar de jazz over een paar jaar staat. Als Lewis dan ook nog eens op vier meter afstand achter de piano kruipt om lekkers te laten horen, valt m’n mond open van verbazing en denk ik bij mezelf: gebeurt dit echt? De man die voor Earth, Wind & Fire de klassieker Sun Goddess schreef! Na afloop meteen maar even vragen of hij mijn cd-exemplaar Goin’ Latin – die ik voor de zekerheid heb meegenomen - wil signeren. Triomfantelijk wandel ik weer verder door Ahoy.
Authentiek
Ik richt me dit weekend vooral op de soulmuziek. Ik ben een grote fan van het genre en raak al snel getriggerd door de vele interessante namen die ik op het programma zie staan. Zo ben ik vrijdag nog niet koud een half uur binnen of het eerste hoogtepunt is een feit: James Hunter. Deze sympathieke Brit zorgt voor een performance met een verbluffend staaltje ouderwets dampende Rhythm & Blues, welke teruggrijpt naar de jaren ‘50 en ‘60. De rillingen lopen over je lijf bij het horen van zijn roetzwarte stem die Sam Cooke, Jackie Wilson en James Brown in herinnering roept. In dezelfde categorie authentieke soul blaast de Rotterdamse Sherry Dyanne drie verdiepingen hoger haar publiek omver in een volle en snikhete Volga. Met een stemgeluid dat angstaanjagend veel doet denken aan Dinah Washington, neemt de charmante vocaliste de zaal mee door een set van eigen swingende en rustige nummers, afkomstig van haar debuutalbum Sing Me A Song, aangevuld met een enkele cover. Zonder meer een belofte voor een groter publiek!
Van een ongekende schoonheid is het optreden van de Britse singer-songwriter Laura Mvula. Haar muziek ergens onderbrengen gaat niet zo één-twee-drie, maar misschien moet ik dat ook gewoon laten. We hebben toch al zo snel de neiging om muziek in hokjes te willen plaatsen. Tijdens het optreden van de zangeres word ik gegrepen door een interessant contrast van warme toetsenpartijen, subtiele percussie en belletjes, Clannad-achtige harmoniezang met daar tegenover het krachtige donkerbruine stemgeluid van Mvula. Sferische soul? Meteen maar even haar debuut Sing To The Moon aanschaffen.
Méxicaanse romantiek
Technisch is hij eigenlijk geen hoogvlieger, maar de noten die gitarist Carlos Santana speelt, zijn doordrenkt van passie. Vooral in de ballads sijpelt het romantische Méxicaanse temperament door. Zijn muziek wordt gecategoriseerd als latinrock, maar eigenlijk is Santana ook soul. De man speelt met zoveel gevoel. Ik zie hem altijd als het equivalent van soulzangers en -zangeressen. Helaas wordt zijn soulvolle spel op North Sea Jazz geplaagd door de dramatisch blikkerige akoestiek in de Nile. Het publiek heeft er klaarblijkelijk geen moeite mee, want er kan ook echt niemand meer bij in de tot de nok toe gevulde hal. Ik besluit bij de bar een biertje te halen en van een afstand te luisteren hoe Carlos nog eens Black Magic Woman en Oye Como Va onder handen neemt. En de akoestiek daar gelaten, Santana’s uit duizenden herkenbare spel blijft nostalgisch en doet me grijnzen tot en met.
Een andere veteraan die in de Nile hordes mensen naar zich toe trekt is ouwe getrouwe Steve Winwood. Hoewel zijn stem nu toch echt wat dichtgeknepen klinkt , wordt dit mankement ruimschoots gecompenseerd door zijn geweldige band. De Brit loodst zijn toehoorders door hits en klassiekers als Keep On Running, Higher Love en een verbluffend goede uitvoering van de Traffic-klassieker The Low Spark Of High Heeled Boys met daarin een glansrol voor Winwood’s Braziliaanse gitarist José Neto die een adrenaline opwekkende solopartij van jewelste weggeeft. Wie zijn gitaar ook niet onberoerd laat, maar een stuk viezer klinkt, is nieuwkomer Gary Clark Jr. De Maas is volgestroomd naar aanleiding van alle superlatieven die de jonge bluesrock muzikant ten deel valt voor zijn debuut Blak and Blu. Met zijn ruig schurende Hendrixiaanse spel roept Clark Jr. bij tijd en wijle de overleden gitaargod in herinnering, maar blijft daarbij niet steken in cliché’s. Eerder geeft hij er een eigen frisse draai aan met gepassioneerde zang.