Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

10 September 2011

Zingende saxofonist Maceo Parker bouwt funky feestje in Paradiso

Door Jorien Heemskerk, fotografie Ronald Rijntjes (klik voor vergroting)

Wie een avond flink uit zijn dak wil gaan op livemuziek, is bij Maceo Parker aan het goede adres. Deze Amerikaanse funk-, soul- en jazzsaxofonist is met zijn 68 jaar nog springlevend. Dat liet hij woensdag 7 september zien tijdens een maar liefst tweeëneenhalf uur durend concert in muziektempel Paradiso. Samen met een geweldige band zorgde hij voor een optreden vol swingende hoogtepunten.

Nadat hij op 21-jarige leeftijd samen met zijn broer Melvin in de band van James Brown terechtkwam, is Maceo Parker uitgegroeid tot een ware saxofoonlegende. Hij speelde de afgelopen decennia ook met andere grote namen als George Clinton, Ray Charles en Prince. Met de laatste trad hij deze zomer nog op tijdens het North Sea Jazz Festival. Maar ook als soloartiest timmerde Parker flink aan de weg: de saxofonist heeft inmiddels veertien albums op zijn naam staan.

“Nice jazz, that’s not what we do”, zegt Parker deze avond tegen de uitverkochte en dus bomvolle zaal in Paradiso. En zo is het ook: ‘nice’ is de muziek wel, maar verwacht van deze man geen ellenlange solo’s op jazz-standards. In plaats daarvan brengt hij energieke funky nummers met stevige beats en accenten, waarbij je niet kunt blijven stilstaan. Echt dansen is door de hoeveelheid mensen een beetje lastig, maar met op en neer deinen kom je gelukkig ook een heel eind.

Rustig
Wat Parkers muziek vanavond wel met jazz gemeen heeft, is dat hij ondanks het stevige tempo toch rustig de tijd neemt voor dingen. Na een opening die meestal door de achtergrondzangers wordt ingezet, wordt elk nummer flink uitgebouwd met solo’s van Parker en zijn bandleden. Daarmee duren ze per stuk algauw een kwartier.

Bij de eerste nummers wordt Parker vooral ondersteund door toetsenist Will Boulware en bassist Rodney ‘Skeet’ Curtis. Iets later laat Bruno Speight met een gitaarsolo de spanning tot grote hoogte stijgen. Maar het meest prominent aanwezig is de Britse trombonist Dennis Rollins, die tussen alle funk door ook paar rustige solo’s heeft en daarmee zorgt voor een welkome afwisseling. Drummer (en neef) Marcus Parker komt pas aan het einde echt aan bod – maar heeft dan wel het hele podium voor zichzelf.

Voor wie hem nog niet kent is het een leuke verrassing dat Parker zelf tevens blijkt te zingen. Bovendien krijgen zijn achtergrondzangers volop ruimte op het podium: Parkers zoon Corey rapt een aantal stukken, en zangeres Martha High (die vanaf de jaren ’60 met James Brown tourde) doet zelfs een heel nummer alleen. Daarbij laten ook zij een grote hoeveelheid energie zien en horen.

Climax
Ondanks het feit dat al op de helft van het optreden een swingende climax is bereikt, blijft het publiek tot aan het eind toe enthousiast. En dat is terecht, want met nummers als ‘Make It Funky’, ‘Gimme Some More’ en ‘Shake Everything You Got’ is het niveau de gehele avond hoog. Aan het einde van het optreden wordt dan ook gesmeekt om een toegift. Die komt gelukkig, in de vorm van het welbekende ‘Pass the peas’.

Als de ‘funkiest sax player in the world’ tot slot te kennen geeft nog wel twintig jaar zo door te willen spelen, klinkt dat na dit indrukwekkende concert volkomen voorstelbaar.