Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, DANS
24 Augustus 2011
Ellen ten Damme verkent grenzen van kunst en liefde
Door Jorien Heemskerk, foto's Ronald Rijntjes
Ellen ten Damme is zowel op muzikaal als op artistiek gebied een uiterst veelzijdige vrouw. Dat bleek ook afgelopen weekend weer tijdens haar eenmalige optreden in het Concertgebouw in Amsterdam. Bij deze Nederlandstalige show waren niet alleen invloeden uit verschillende muziekgenres te horen, maar kwamen daarnaast zang, dans en theater bij elkaar. Daartussendoor zocht Ten Damme naar de grenzen van de liefde: ‘Jij bent mijn schatje dat ik wil vermoorden.’
“Ik hoor wel eens dat mensen mij een beetje vaag vinden”, zegt Ellen ten Damme ter introductie van het nummer Vaag liedje. Dat is op zich begrijpelijk, voor een artiest die zo duidelijk niet één stijl volgt. Toch is er - voor wie goed kijkt en luistert - wel degelijk een rode draad in haar werk te ontdekken. In deze show bestaat die uit kwaliteit, muzikaliteit en de tegenstrijdigheden van de liefde.
Wereldband
De kwaliteit en muzikaliteit zijn deze avond niet alleen te vinden bij Ten Damme zelf, die alle uithoeken van haar stem laat horen, ontroerend piano en viool speelt, zichzelf begeleidt op een akoestische gitaar en rockt op een elektrische. Ook de muzikanten die zij heeft ingeschakeld beheersen hun vak tot in de puntjes: de Wereldband bespeelt tientallen verschillende instrumenten. Bij het nummer Kate leidt dit zelfs tot een ware ‘instrumentendans’.
Door het programma heen is de invloed van talloze muziekgenres te horen, van folk, country en balkan tot chanson en smartlap. Zo wordt het nooit saai, maar het loopt ook niet uit op chaos – wederom een teken van muzikale kwaliteit.
Moderne dans
Daarmee zijn we er echter nog steeds niet. Want naast muziek speelt deze avond ook (moderne) dans een belangrijke rol. Die wordt uitgevoerd door het bekende Scapino Ballet uit Rotterdam, op choreografie van artistiek leider Ed Wubbe. In het begin is het even wennen en leiden de dansers enigszins af van de liedjes, maar gaandeweg blijken ze juist een goede aanvulling erop te vormen.
De eigenzinnige bewegingen van de moderne dans passen goed bij de liedjes en het karakter van Ten Damme, die een grote lenigheid laat zien als ze zelf plotseling meedanst. “Dit is gaaf bizar!”, luidt de reactie van een enthousiaste toeschouwer. Combineer dit met een aantal cabareteske nummers als Bang om rijk te worden, Koningin van Frankrijk en een Nederlandse ‘vertaling’ van Rehab, en de diversiteit is compleet.
Tegenstrijdig
De voorstelling in het Concertgebouw is grotendeels gebaseerd op Ten Dammes eerste Nederlandstalige album Durf Jij (2009), met teksten van dichter Ilja Leonard Pfeijffer. Die beschrijven - soms gevoelig en soms ironisch - een liefde vol verlangens en tegenstrijdigheden. Hierin worden wederom de grenzen opgezocht. Haat en wraak zijn bijna synoniem aan liefde, en beide kunnen dan ook in één adem geuit worden: ‘Jij bent mijn schatje dat ik wil vermoorden.’
Na het zien van deze overtuigende show, waarin zoveel dingen met elkaar verenigd worden, lijkt ook dat niet gek meer. Deze vrouw is lief en stout, stoer en grappig, een meisje en een diva, een zangeres, danseres en rockster. Of, in de woorden van een Concertgebouwbezoeker: “Ellen ten Damme ís muziek.” Nu maar afwachten met welke kant van haar we de volgende keer weer mogen kennismaken…
Dit najaar komt Ellen ten Damme met haar tweede Nederlandstalige album. Vanaf februari 2012 is ze te zien in haar eigen theatervoorstelling Spitz!.
Website Ellen ten Damme: www.ellentendamme.nl