Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

14 Juli 2011

Braziliaans en soul op tweede dag North Sea Jazz

Door Serge Julien, foto's Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)

De zaterdag van het North Sea Jazz Festival was in de voorverkoop al helemaal uitverkocht. Grote publiektrekkers die dag waren Sergio Mendes, Chaka Khan, Seal en Candy Dulfer, maar ook namen als Toots Thielemans, Al Jarreau, Madeleine Peyroux en Kurt Elling stonden op het programma.

Braziliaanse jazz
In de Darling zaal was er de mogelijkheid om te ontdekken wat er op dit moment interessant is op Braziliaans gebied met jazz invloeden. De eerste was Adriana Calcanhotto. Deze dame brak in 2000 door in Brazilië, maar is in Nederland relatief onbekend. De set was heel dromerig, wat niet alleen kwam door haar betoverende stemgeluid, maar ook door de lome soms met vleugjes electro ingevulde muziek. Het bewoog een gedeelte van het publiek achter in de zaal te gaan liggen en weg te soezen. Een zelfde effect creëerde João Bosco die na Calcanhotto optrad. Ook deze man draait al vier decennia mee in de Braziliaanse muziekindustrie en heeft daar een hoge status. Zittend op een hoge kruk met drie muzikanten om hem heen, begeleidde hij zich op akoestisch gitaar door rustige bossanova met vleugjes jazz, waarin hij onder andere liedjes liet horen van zijn meest recente werk ‘Não Vou Pro Céu’. Bosco bracht je met zijn rustgevende stem eveneens in een relaxte stemming waarbij je met gemak kon wegdromen.

Niet genoeg ruimte voor Selah
In de Maaszaal dacht de veel gehypte Selah Sue dat ze maar 300 bezoekers zou krijgen. Toen ze het aantal hard zo hard zag groeien dat zelfs de tweede ring van de zaal moest worden geopend, was ze helemaal perplex. De Belgische singer/songwriter speelde intense uitvoeringen van liedjes van haar bejubelde cd ‘Selah Sue’. Soms ietwat voortkabbelend, maar ontegenzeggelijk een klassetalent.

James Brown leek uit zijn as herrezen tijdens het optreden van Charles Bradley. Ook al had je nog nooit gehoord van deze man, het was overduidelijk waar hij de mosterd vandaan haalde. Bijzonder aan Bradley is dat hij met zijn 64 jaar nu pas aan een muziekcarrière begint, onder aanvoering van Dap Kings goeroe Thomas Brenneck. De samenwerking leverde Bradley zijn debuutplaat ‘No Time For Dreaming’ op, waarvan hij tegenover een wild enthousiast publiek selecties liet horen. Hetzelfde podium bood ook voor het eerst de gelegenheid aan Ntjam Rosie om haar talent te etaleren op North Sea Jazz. De Rotterdamse nu soul zangeres timmert al een aantal jaren hard aan de weg. Ze scoort momenteel hoge ogen met haar tweede album ‘Elle’. De nummers van deze prachtige plaat liet ze met volle overgave horen tijdens een geïnspireerd optreden met haar grandioze band.

Telerustellende Seal
Wie niet overtuigde was Seal. De zanger bekend van prachtige hits als ‘Kiss From A Rose’ en ‘Prayer For The Dying’ waagde zich enige tijd terug aan het vertolken van standaard soulklassiekers op het album ‘Soul’. Hij ontving daar ook positieve kritieken voor. Hoewel Seal een mooie stem heeft, kwam het zaterdag toch niet zo lekker uit de verf in nummers als bijvoorbeeld ‘When A Man Loves Woman’ en ‘I Can’t Stand The Rain’. Het klonk geforceerd en bevatte zeker niet de kracht van de pop/soul nummers waarmee hij bekend werd.

Toch was het niemand minder dan Prince die het lumineuze idee kreeg om Seal op te laten draven tijdens zijn tweede optreden. Daar moet hij waarschijnlijk snel spijt van hebben gehad, want de Britse zanger liet geen spaan heel van ‘Mountains’. Volledig uit de toon en met onherkenbare teksten deed de zanger een poging het nummer eer aan te doen. Na twee coupletten mocht hij het veld ruimen waarna Prince liet zien hoe het wel moest. De tweede show van de purperen hoogheid verschilde compleet van de avond ervoor. Was dat vooral een funk georiënteerd optreden met de nodige hits, zaterdagavond was er nagenoeg geen hit te bekennen, en nam de paarse hoogheid vooral de tijd voor mooie lang uitgesponnen ballads, zoals de prachtige opener ‘Joy in Repetition’ maar ook het kippenvelopwekkende ‘The Love We Make’. Tijdens dit concert waren er covers als Sly Stone’s ‘If You Want Me To Stay’ en The Beatles’ ‘Come Together’. Ook was er veel ruimte voor scheurend gitaargeweld in nummers als ‘Peach’ en ‘Guitar’. Prince zette een uitstekend optreden weg, waarmee hij bewees dat hij zich niet hoeft te conformeren aan hits om waardering te oogsten.