Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
16 Juli 2010
Dag 2 op North Sea Jazz: kiezen op de zaterdag
Tekst en beeld Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)
Het blijft onmogelijk om alles te zien op NSJ en welke keuzes moet je maken? De grote sterren in Nile en Maas zijn de voor de meeste mensen de reden om naar NSJ te komen. De zaterdag is dan ook top vertegenwoordigd met Al Green, Sharon jones, Joe Bonamassa en Gilberto Gil.
De dag begint bij Herbie Hancock in de Amazone waar bassiste Tal Wilkenfeld de show steelt. Op teenslippers spelend ziet ze eruit als 16 die ook de bass mag vasthouden, maar schijn bedriegt, deze 24e jarige Australische heeft zelfs de titel van "Most Exciting bassplayer of the year 2008" op haar naam staan.
Joe Bonamassa is in mijn ogen toch meer rock dan blues, met een dubbele gitaar knalt hij de riffs de Nile in. Zijn solo's zijn lang maar blijven boeien, de zaal blijft dan ook vol tot aan het eind voor dit buitenbeentje van NSJ.
Wat dan te zeggen van The Roots? Deze hiphop band uit Philadelphia maakt rap met een jazz tintje. De Sousa-phone speler met de toepasselijke naam Tuba Gooding Jr. is de in het oogspringende man op het podium. Met keiharde lange raps is MC Black Thought de zwetende voorman van deze band waar menig een op los gaat in de Maas.
Het muziekgenre Soul is op deze zaterdagavond natuurlijk het best vertoond door Al Green, maar op het buitenpodium de Missisippi staat de Engelse Rox. Deze leuke verschijning zingt haar songs van haar debuut album Memoirs, met o.a. de hitsingle: "My baby left me". Voor mij is het nummer "Page Unfolds" het hoogtepunt de repeat op nummer 3 van haar cd staat bij mij nog steeds aan.
Door naar de god of soul: Al Green. Wat is dit toch een performer van de bovenste plank. Tuurlijk, zijn shows al jaren hetzelfde: de rozen gooien, I love you, love you, I love you, en de vele hits, maar dat doet niks af wat de man laat zien. Met volle overgave (he is loving the camera's) gooit hij meer dan zijn jasje los. Ex minister van Cultuur van Brazilie, Gilberto Gil staat in de Maas met top bandleden uit zijn land. Weer goed bij stem (hij had als minister zijnde last van zijn stembanden van het vele praten), wordt er door veel "Brazilianen" in de zaal gezongen en gedanst.
De Nile stroomt langzamer vol dan ik had gedacht bij het optreden van Sharon Jones & The
Dap Kings. Deze fantastische band zag ik in april in Paradiso waar ze beter tot hun recht kwamen. The Dap Kings blijven in hun stijve strakke rol en Miss Sharon Jones danst, zingt en springt op het podium. Deze laatbloeier laat de oude soul van de jaren 60 herleven op een enerverende manier. Hoogtepunten zijn the A Train, en haar verhaal over de slavernij wat met fantastische Afrikaanse dans wordt benadrukt.
Afsluiter Macy Gray grijpt je vast en laat je niet los. Deze extravangante dame weet hoe je publiek bespeelt. "I am Macy Gray and who the F*ck are you" begint ze mee. Maar dat schrikt het publiek niet af, met het roepen van je eigen naam wordt het einde van deze top zaterdag afgesloten.