Onderwerp: LOCATIETHEATER, DANS
9 Juli 2010
Common Ground, een bijzondere voorstelling op een bijzondere locatie
Door Anne Jitske Fokkema met foto's van Leo van Velzen en Michiel Fokkema
Op 25 Juni om half 10 begint de première van Common Ground. Een voorstelling van Connyjanssendanst op het dak van de Hofbogen in Rotterdam.
Connyjanssendanst is een moderne dansgroep gevestigd in Rotterdam. De groep staat onder leiding van Conny Janssen, bestaat uit tien dansers en heeft zich gespecialiseerd in moderne dansvoorstellingen op locatie, een fabriekshal, parkeergarage of zoals nu op een dak van het het oude Hofpleinstation midden in het hart van Rotterdam.
Conny Janssen: “Ik vind dat soort niet-ingevulde plekken in de stad geweldig inspirerend. Het zijn oases, die je het gevoel geven dat je ze zelf hebt ontdekt. Ze geven ruimte aan je fantasie. De stilte die daar heerst wil ik verdrijven, bevolken, in bezit nemen.”
Op het grote dak staan tientallen witte plastic tuinstoelen opgesteld. Het publiek gaat zitten op de tribune en nadat iedereen met moeite een plekje naast elkaar heeft kunnen vinden en echt alle plaatsen bezet zijn gaat ieders oog nieuwsgierig naar de man in rokkostuum. Iedereen wacht af maar de man begint gewoon de stoelen op te ruimen. Ondertussen komen de andere 9 dansers één voor één op, gaan zitten op de tuinstoelen, lopen rond en uiteindelijk volgen ze allemaal een danser.
De muziek wordt gemaakt door Michel Banabila die een plekje heeft gevonden in een tuinkasje. Hij gebruikt computers en sample instrumenten. Daarnaast is er een sopraan die zo nu en dan een aria ten gehore brengt. Wat onheilspellende muziek! Meer mensen in vreemde kleren verschijnen en de voorstelling begint.
De voorstelling is op het dak van de Hofbogen wat het meteen interessant maakt. We zitten in de buitenlucht met alle geluiden die daarbij horen. Er raast meerdere keren een trein langs maar de dansers blijven in hun evenwicht en dansen onverstoord door. Het is een vreemde gewaarwording en laat je anders naar de dans kijken. In het begin word je afgeleid door de buitenlucht en alle geluiden maar al snel lijken ze in de show te worden opgenomen. Alsof het één geheel is. De muziek versmelt wondermooi met de geluiden van de stad. Regelmatig vraag je je af of wat je hoort nu de muziek is of een geluid van de stad.
De ruimte is groot, vele malen groter dan een normale schouwburg. De kunst is dan ook om die ruimte helemaal te benutten. Dat is goed gelukt. De dansers waaieren uit over het hele terrein, hoewel de hoofdlijnen zich wel in het centrum afspelen.
In hun kleurige kleding weten de dansers te intrigeren en bij vlagen ook te ontroeren. Er gebeurt zoveel en over zo’n groot terrein dat de aandacht niet verslapt. Ook de soms vervreemdende muziek draagt bij tot de spanning. Terwijl de avond invalt word de verlichting belangrijker. Langzaam lijken de lampen het podium over te nemen. Uiteindelijk komt een danser op met een hele grote verlichte ballon. Dan is het ook bijna afgelopen. Ondertussen is het afgekoeld en zitten veel toeschouwers met een deken over de knieën te genieten van een bijzondere voorstelling op een bijzondere locatie.