Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

19 Juni 2010

The Hague Jazz dag een: Zomerzon, Gospel Queen en Michael op de gitaar

Door Isolde van Leeuwen, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Een jazzfestival is toch een ander soort festival. Wouter Hamel trekt rustige mensen aan. Dat zijn mijn eerste gedachten als ik in de A-Train op anderhalve meter van het podium sta verwijderd. Het festival is The Hague Jazz waar ik op 11 juni aanwezig ben.

Een jonge belhamel komt het podium op. Blond haar tot over zijn ogen, een colbertje over een wit t-shirt. Een brede glimlach maakt het geheel af. Hij lijkt jong, maar hij is al 33! Wouter Hamel begint zijn optreden omringd door vijf bandleden, met instrumenten zoals een keyboard, een bas, alle mogelijke soorten slaginstrumenten en een basgitaar. Wouter’s stem is vlekkeloos, hij gooit zijn hele lichaam in de strijd. Zijn gezicht geeft alle emoties weer die je verwacht bij de liefdesliedjes die hij ten gehore brengt. Zelf speelt hij met zijn stem. Hij zingt met zijn handen om zijn mond in de vorm van een toeter en met een megafoon voor een blikachtig geluid.

De hits zoals ‘Don’t Ask’ en ‘In Between’ laten de zaal swingen die in eerste instantie los moet komen. Het is immers een van de eerste optredens op het festival die avond, maar de swing in zijn liedjes zorgt vanzelf voor de opleving. Van die toeschouwers die zo rustig overkwamen aan het begin is maar weinig over. Iedereen danst enthousiast mee. Zwoele zomeravonden, met een gitaar op het terras aan zee wisselen af met een gladde Frank Sinatra show. Zelfs de songs over gebroken harten en bedrog maken je wensen voor een dergelijke intense beleving van emoties. ‘Useless Fraud’ is een meeslepend drama met een uitgerekte finalepartij. Hij draagt je mee van de ene golf op de andere en stort zichzelf er volledig in zonder enige gêne.
Jammer dat het maar een uurtje duurt. Met een zucht loop ik richting de andere podia.

Religieus hoef je niet te zijn om je mee te laten slepen in de gospeljazz van Liz McComb. Deze Afro-Amerikaanse artieste vertegenwoordigde voor mij de old style jazz. Ik waande me na een kwartier in een swingende Baptistenkerk. Vol vurige aanhangers die haar met veel joelgeroep aanmoedigen. Eigenlijk herhaalt ze telkens een regel die het onderwerp van het lied aangeeft. De muziek dient ter illustratie van de kracht van die ene regel. Met een rustig begin naar een denderend einde of met een denderend begin naar een rustig einde. Ze geeft het ritme aan en de vijf anderen bandleden spelen daar op in. Op een basgitaar, een elektrische gitaar, slaginstrumenten en een orgel.  Het geluid is in het begin een blamage. De microfoon werk niet mee maar de krachtige stem van McComb reikt gelukkig ver genoeg.De band slaat  zich er dapper doorheen. Het doet weinig af aan de ‘stage presence’ van de band en de muziek. Ze is al 58 maar dat is haar niet aan te zien. Tijdens de heftige solo’s van haar bandleden verlaat ze even haar stek achter de piano. Ze lijkt soms verdacht veel op Tina Turner. Na een tijdje verontschuldigt ze zich voor haar af en toe zichtbare witte onderbroek. De rits van haar zwarte broek houdt het niet altijd tijdens al die heftige bewegingen. De muziek zweept op en voor ik het wist zat ik ook als een vurige baptist mee te joelen. Indrukwekkend.

Dit jaar hebben de organisaties The Hague Jazz en Pure Jazz The Movement de handen in elkaar geslagen voor een nauwere samenwerking. Pure Jazz is vooral gericht op de crossover variant in de jazz. Voor de avontuurlijke muziekliefhebber valt daardoor veel interessants te beleven. Een voorbeeld is het optreden van artistic director Pure Jazz en trompettist Michael Varekamp die met vier man het door hem gecomponeerde ‘Obama Suite’ ten gehore brengt. Het zevendelige stuk is geschreven aan de hand van verzamelde filmbeelden die tijdens het concert worden getoond, over beroemde vechters van burgerrechten. Dat heeft hij zo goed gedaan dat het soms huiveringwekkend is hoe de hardbop muziek en beeld op elkaar aansluiten. Illustrerend is moment waarop de beelden van de film Malcolm X worden getoond waarin de door Denzel Washington gespeelde leider wordt neergeschoten. Michael en band gaan volledig los wat perfect aansluit bij het geweld dat op beeld is te zien. Met ‘Obama Suite’ levert Varekamp een avontuurlijk werkstuk af van hoog niveau.   

Aan het einde van de avond wurm ik me naar binnen in de Chez Ella zaal waar de show van Trijntje Oosterhuis de avond afsluit. Rijen staan  voor de deuren te wachten en lang niet iedereen vindt een goede zitplaats.

Na de dood van Michael Jackson is Trijntje in eerste instantie puur voor zichzelf liedjes van Michael gaan opnemen met Leonardo Amuedo op gitaar. Eind vorig bracht ze het werk uit op het album 'Never Can Say Goodbye', een prachtige interpretatie van songs van de overleden zanger. Ze creëert van meet af aan een intieme sfeer. Dat kan, zelfs in zo’n enorme zaal als Chez Ella. Haar achtergrondzangeressen zijn alle drie vrouwen die ze van jongs af kent. Ze zijn goed op elkaar afgestemd en aan elkaar gewaagd. De dames dagen Trijntje uit om het beste uit zichzelf te halen.

Vooral Trijntje’s versie van ‘Human Nature’ geeft me nog kippenvel als ik eraan denk. Ze heeft echt de stem om de warmte te geven die het lied verdient. Leonardo maakt zijn reputatie meer dan waar. Op drie verschillende gitaren zoveel kracht in die songs blazen in je eentje...petje af. Aan het einde wordt hij nog even geholpen. En wel door Candy Dulfer! Eerder die avond trad Candy zelf op en de laatste tien minuten van Trijntje’s show geeft ze nog wat extra soul aan de show met haar saxofoon. Het dak gaat eraf! Mensen joelen, juichen, en gaven hun zitplaatsen op om zo dicht mogelijk bij het podium te komen.

Enige kritiekpunt was dat het natuurlijk minder Jazz is dan de andere shows op The Hague Jazz. Maar als deze show het alternatief is...anytime!