De gang naar het podium van de Amerikaanse jazzzangeres Melody Gardot is op zijn minst opmerkelijk: op haar 19e werd ze op haar fiets aangereden door een auto en belandde in het ziekenhuis. Om te herstellen volgde ze muziektherapie. Het duurt maar vijf jaar voor ze de wereld veroverde met zelfgeschreven blues- en jazznummers.

Afgelopen én vorig jaar stond ze al op North Sea Jazz Festival. Niet weggemoffeld in een klein zaaltje achteraf, maar als een act met naam. Dat is ook vooral te danken zijn aan haar opmerkelijke niveau van  professionaliteit en daadkracht, waar het publiek op 16 november in de nieuwe Rabozaal van de Melkweg in Amsterdam een flink staaltje van meekrijgt. Want ondanks haar jonge leeftijd laat ze haar toehoorders ongehoord lang wachten omdat madame niet tevreden is met het geluid. Tenminste, zo wordt ons verteld.

Bijna twee uur nadat de deuren open zouden gaan mogen we de zaal betreden en dan nog laat ze een half uur op zich wachten. Het is dan kwart voor tien en sommige toehoorders houden het dan al voor gezien.

Wanneer ze met haar bandleden aan de zijkant van de zaal opkomt en zich à capella zingend naar het podium beweegt, valt haar een flink boegeroep ten deel. Dit moet niet makkelijk zijn voor de dame, maar ze gaat onverstoorbaar door.

Excuses worden niet aangeboden. Pas later op de avond geeft ze aan dat het ‘an evening with interesting events’ is. Zo blijkt ook haar gitaar de reis naar Amsterdam niet te hebben overleefd en vraag je je af of het slechte geluid misschien te maken heeft met de nieuwheid van de Rabozaal. Eenmaal thuis brengt haar twitteraccount uitkomst (waar is de muzikant van nu zonder digitale middelen): “To Amsterdam: 4 the record, it wasnt because I was "unhappy" w/ the sound, twas because there WAS no sound- only feedback We waited 2gether.” Niks geen diva-gedrag dus, gewoon een niet functionerend geluidssysteem.

Ondanks de ontevredenheid die in de zaal heerst neemt ze zelfverzekerd haar plek op het podium in. Met zonnebril en stok - een overblijfsel van haar ongeluk - en een waanzinnige outfit laat ze zich niet kennen tegenover het publiek en leidt ze ons kundig door een avond vol meesterlijkheden.

De rustiek van haar nummers, maar ook haar kleine stem laten zich al snel linken aan Norah Jones. Ze laat zien meerdere instrumenten te beheersen: piano, gitaar en haar eigen lijf dat ze als percussie-instrument inzet. Haar songs zijn simpel van tekst en structuur, en het gaat dan ook meer om de intieme sfeer en de muziek. Het combo waarmee ze zich heeft omringd is van klassenformaat. In het begin swingen ze de pan uit, daarna ligt de nadruk op de kleine liedjes en de stem van Melody waarbij ze meer een ondersteunde rol op zich nemen. Veel bereik en volume heeft die stem niet, en waar het combo uitpakt wordt haar stem makkelijk ondergesneeuwd. Ze compenseert deze minpunten niet alleen met haar indrukwekkende timbre en zuiverheid, maar ook met haar persoonlijkheid.

Ze weet het publiek tussen de nummers door goed te vermaken met verhalen. Ze vertelt bijvoorbeeld over de blazer Irwin Hall die een prominente plek op het podium inneemt: hem kwam ze pas een aantal weken geleden tegen tijdens het Tokio Jazz Festival en sindsdien speelt hij mee. Dat bewijst ook dat ze een oor heeft voor wat goed is, want het is duidelijk dat deze man weet wat blazen is.

Helaas ben ik door de late start genoodzaakt het concert voortijdig te verlaten. Met grote tegenzin, want Melody Gardot brengt een gevarieerd, intiem en sfeervol programma. Al vraag ik me wel af of haar muziek past in een grote zaal als de Rabozaal. Qua faam is ze het Bimhuis ontgroeid, maar ik kan me niet aan de conclusie onttrekken dat haar muziek daar beter tot zijn recht komt.

Websites: