Onderwerp: JAZZ
19 September 2009
Aki Takase and the Good Boys
Tekst en beeld Michiel Fokkema (klik voor vergroting)
Gezien: Aki Takase and the Good Boys, Lantaren/Venster 12 September 2009
Aki Takase is een Japanse pianiste die tegenwoordig in Berlijn woont. The Good Boys zijn de 4 Europese musici die haar begeleiden. Rudi Mahal - basklarinet, Tobias Delius - tenorsaxofoon en klarinet, Johannes Fink - bas, Heinrich Koebberling - drums.
Het gezelschap is net zo excentriek als de muziek die ze maken. Aki Takase is zo klein dat ze soms staand piano speelt, Rudi Mahal is zo lang dat zijn basklarinet een blokfluit lijkt en Tobias Dehlius speelt met zijn hele lijf. Zijn benen bewegen alsof ze in een stuip liggen en zijn hele lijf schudt ook mee. Daarnaast zijn ze ook erg grappig en klagen ze over elkaars composities. Akiz lijkt o verstrooid dat ze meestal niet weet welk nummer ze gaan spelen, haar muziek kwijt is en vaag aanwijzingen roept. Rudi weet dit met de nodige humor echter goed op te vangen.
Maar het gaat natuurlijk om de muziek en die is niet mis. We hebben het hier duidelijk over avant-garde. Veel noten dus. Die soms weinig samenhang lijken te hebben maar als je goed luistert wel allemaal perfect op hun plek vallen. Dit is niet zomaar een beetje met zijn allen door elkaar spelen maar eigenlijk veel meer een soort avant gardistische dixieland. Dat de muzikanten daarbij zichtbaar veel plezier hebben in het spelen is dan alleen nog maar meegenomen.
Eigenlijk is de muziek nog het best te beschrijven als een mix van Thelonious Monk en Eric Dolhpy. Dit niet in het minst door de soms hoekige speelstijl van Aki en het geluid van de basklarinet. Maar Aki speelt niet alleen hoekig. Ze kan ook lyrisch spelen en beheerst daarbij allerlei stijlen. Ragtime, een ballad die als een klassiek requiem klinkt en soms lijkt het wel of ze een Duitse schlager spelen. Maar dit wel allemaal op een onovertroffen eigen manier waarbij Aki ook een virtuoos en vooral heel trefzeker pianiste blijkt te zijn.
De blazers doen zeker niet voor haar onder. Beide heren zijn meesters op hun instrument en blazen precies wat ze willen. Beiden hebben erg verschillend stijlen die gek genoeg erg goed bij elkaar passen. Rudi lijkt vooral veel noten te spelen terwijl Tobias eerst even een fractie van een seconde lijkt na te denken voor dat hij zijn rif laat horen. Daarbij valt zijn soms rollende aanzet op, alsof hij een rollende R laat horen. Hij heft een diepe bastoon en een zuiver hoog register. Het lijkt wel alsof de muziek van uit zijn tenen komt, zijn hele lichaam speelt mee.
De ritmesectie begeleidt strak en ook zij hebben er zin in. Johannes Fink kruipt zo'n beetje in zijn bas en Heinrich Koebberling zit als een heer achter zijn drumstel.
Een goed bestede avond met deze meester muzikanten. Jammer dat het niet wat langer duurde.