Onderwerp: JAZZ

9 September 2009

Nils Wogram Root 70 on 52nd 1/4 street

 
Tekst en beeld Michiel Fokkema (klik voor vergroting)

Een kwartet met Nils Wogram op trombone, Hayden Chisholm altsaxofoon, Matt Penman bas en Jochen Rueckert op drums. Een van oorsprong Duits gezelschap dat zich heeft laten inspireren door de Amerikaanse Broadway classics. Ze gebruiken deze standards als inspiratie of nemen het akkoorden schema over om er vervolgens hun eigen draai aan te geven.

Op het eerste gehoor klinken de stukken dus inderdaad als standards. Maar als je goed luistert hoor je regelmatig tonen waarvan je denkt dat ze vals zijn. In werkelijkheid gaat het hier om micro-tonaliteit. In plaats van 12 noten in een octaaf gebruiken ze er 24. Omdat we dat niet gewend zijn klinkt het in eerste instantie vals. Maar eigenlijk is onze huidige indeling van het octaaf ook een compromis.De meeste intervallen zijn niet fysisch zuiver maar er net iets naast.

De microtonen van Nils Wogram en vrienden klinken dan ook na enige gewenning erg goed in het gehoor. Het geeft de muziek een soort van heel fijne geleidelijkheid. De melodieën worden subtieler en de harmonieën klinken nog harmonischer.

Het kwartet is ook erg goed op elkaar ingespeeld. De trombone en altsax mengen perfect en schuwen het niet om de bas te begeleiden wanneer deze melodie of solo speelt. Nils Wogram is in feite de voorman maar in de uitvoering zijn alle 4 de muzikanten even belangrijk en komen ook allemaal aan bod. Het eerste nummer "Treatment " is daar gelijk een goed voorbeeld van. Het nummer begint gezamenlijk met bas en blazers in een soort van cadans. De bas begint met vervolgens met de melodie terwijl de blazers als een twee koppig harmonie orkest subtiel een ondergrond van akkoorden legt.

In "Brids Trip" laten de heren horen dat ze ook wel degelijk het snelle bepop werk aan kunnen. Hoewel ook hier weer de subtiliteit ondanks het snelle tempo goed te horen is. "Lunchbreak" begint met om en om de ritmesectie en de blazers. Het lijkt alsof beide secties compleet verschillende stukken spelen. Tot ze opeens niet meer om en om spelen maar tegelijk. dan blijken beide stukken volledig op hun plaats te vallen.

"Tight, out of sight" is een prachtige ballad met verstild en verfijnd samenspel in de melodie. De blazers spelen om de de beurt de melodie waarbij de ander blijft begeleiden.

Misschien het enige puntje van kritiek is dat alles zo perfect en beheerst is dat het eigenlijk een beetje braaf wordt.