Onderwerp: WERELDMUZIEK, DANS
6 September 2009
Flamenco, hiphop, klassieke dans en muziek winnen het van sexy imago in show van Los Vivancos
Door Annemiek Barnouw met foto's van Los Vivancos en Mieke Kreunen
(klik voor vergroting)
Na hun optreden voor de zomer bij Dancing with the Stars zijn Los Vivancos nu terug in Nederland voor een echte tour. Na de Uitmarkt en de start van de Vuelta in Drenthe zijn ze voor een week neergestreken in het Beatrixtheater in Utrecht. In augustus plaatste CultuurpodiumOnline al een interview met drie van de zeven broers. Nu was het dan eindelijk tijd om te zien hoe de volledige show van deze multitalenten eruit ziet.
Het, voor het grootste deel met vrouwen, gevulde Beatrixtheater werd in het eerste nummer getrakteerd op een modern arrangement van de Vier Jaargetijden van Vivaldi, door de broers gespeeld op sax, fluit, cajón (een soort kist die met vlakke hand gespeeld wordt), viool, cello en toetsen. Na dit voor het grootste deel muzikale nummer splitsten de zeven zich op om in steeds wisselende combinaties te dansen of muziek te maken. De flamencobasis komt in elk nummer tot uitdrukking: veel stevig stampwerk, elegante armbewegingen, afgewisseld met klassiekere dans, acrobatiek en gemoderniseerde klassieke muziek in verschillende samenstellingen.
Centraal in de voorstelling staat de wedijver tussen de broers. In bijna elk nummer proberen ze elkaar af te troeven. Sneller voetenwerk, maar ook klassieke dans met geweldige sprongen tegenover hiphop en flamenco en een heuse ‘battle’ tussen de fluit en de cello waarbij de instrumenten afwisselend bespeeld worden en als dansattribuut dienen. In deze strijd wordt het publiek steeds om bevestiging gevraagd en het publiek geeft de bevestiging graag. Het duurt wel even tot ze hier vol overgave toe bereid zijn, want eigenlijk kwamen ze voor iets heel anders en dat laten ze weten.
Los Vivancos zijn in de markt gezet als sexy (zijn ze ook), schaarsgeklede flamencodansers. Als je in YouTube zoekt op ‘Los Vivancos’ heeft één van de eerste resultaten ook ‘pornografique flamenco’ in de titel staan. Het gejuich is in eerste instantie dan ook groter bij het uittrekken van een shirtje dan bij het indrukwekkende dansgeweld.
Gedurende de show verandert dat, vooral ook om dat de heren zelf hun sexy imago niet al te serieus nemen. In de show worden ze ondersteund door een geweldige live band met zangeres. Zij begeleiden de broers moeiteloos in elke stijl die de show van ze verwacht en als ze de ruimte krijgen blijken ze allen ook geweldige instrumentalisten te zijn.
De broers zijn breed opgeleid door hun vader, ze hebben het in zich om hele goede flamencodansers, klassieke dansers, acrobaten of muzikanten te zijn. Doordat ze er voor kiezen om alles naast elkaar te (blijven) doen, lopen ze het risico dat het het eigenlijk allemaal net niet is. Zelf blijven ze hier vrij nuchter onder. Ze hebben er nooit voor gekozen om dingen te combineren, de show is voor hun een logisch gevolg van hun opvoeding, waar ze ook altijd alle facetten gecombineerd hebben. Wat er uit komt zal zeker niet de smaak van puristen zijn, maar in de show laat dit kleine deel van de familie zien dat ze waanzinnig veel kunnen en goede entertainers zijn.
Toch blijft bij mij tijdens de show steeds de vraag terug komen hoe ze in een andere setting zouden zijn. Bijvoorbeeld in een kleinere, intiemere setting of als ze met een externe choreograaf zouden werken. De tijd zal het leren. Voorlopig geven de broers aan een nieuwe show te willen maken en ongetwijfeld zullen ze actief blijven op het gebied van zang, dans en muziek.