Onderwerp: JAZZ

31 Maart 2009

Onpersoonlijke hoogstandjes van begaafd zangeres Roberta Gambarini

Door Aukje met foto's van Jelmer de Haas (klik voor vergroting)
Gezien in het Bimhuis te Amsterdam op 22 maart 2009

De Italiaanse jazzzangeres Roberta Gambarini is technisch een zeer begaafde zangeres. Ze debuteerde op zeventienjarige leeftijd al in jazzclubs en mocht met grote namen als Dave Brubeck, Herbie Hancock en Toots Thielemans spelen. Opvallend aan haar performances is het scatten dat ze veelvuldig inzet. Vanaf haar twaalfde kreeg ze clarinetles en het is duidelijk dat dit instrument van invloed is op haar huidige spel, zeker wanneer ze met haar stem een trompet met demper imiteert tijdens het door Bruno Martino gecomponeerde stuk 'Estato'.

Maar hoe goed een zangeres ook is, alles staat of valt met haar podiumpresence. De toeschouwer moet binding voelen met degene die op het podium staat, hem of haar leuk vinden en hij of zij moet iets losmaken bij de mensen. En eigenlijk is vanaf moment één duidelijk dat deze verschrikkelijk goede zangeres mij in de verste verte niet raakt. Hoezeer ik haar kunsten ook bewonder, ik vind het saai en smakeloos. Ze schudt het allemaal net iets te makkelijk uit haar mouw, haar kledingkeuze is vreselijk en haar uitstraling hard. Als toeschouwer kun je je aangesproken voelen door haar manier van zingen en van haar leren, misschien zelfs genieten van wat haar stem allemaal kan. Alleen had het op mij niet die uitwerking.

Ze begint de avond met 'Come rain or come shine' dat ze samen met de drummer inzet. Ze heeft een goed gevoel voor toonhoogte en zuiverheid, want nergens is een fout te ontdekken in hetgeen ze zingt. De band kan daarom ook makkelijk invallen zonder zich zorgen te hoeven maken over dissonantie.

Dit kunstje haalt ze een aantal keer uit, zoals bij het mooie 'Poor Butterfly' (een nummer dat verwijst naar de opera 'Madame Butterfly') 'Porgy en Bess' en 'You'd be so easy to love'.

Ze heeft een voorliefde voor de tekst en muziek van Cole Porter. Haar nieuwe album heeft ze daarom 'So in love' gedoopt en op het repertoire staan een aantal nummers van hem, zoals 'Get out of town'. Verder presenteert ze een gevarieerd programma waarbij ze nogal stijfjes haar rol als zangeres neerzet. Tijdens haar indrukwekkende scatsolo's treedt ze heel even uit haar saaie act en laat zichzelf voor een kort moment gaan. Desondanks klinkt het allemaal als een trucje dat ze keer op keer op de toeschouwer loslaat. Zelfs in de vier-om-vier solo's met piano, drum en zang zien we geoefend kunstje.

Er is weinig interactie tussen de bandleden, ze gaan serieus op in hun werk waar natuurlijk iets voor te zeggen is, maar liever zie ik een gezamenlijk genieten wat de muziek doorgaans naar een hoger niveau tilt. Overigens spelen de muzikanten fabuleus met als hoogtepunt het pianospel van Cyrus Chestnut.

En ach, waar het dan vooral op neerkomt is dat Roberta Gambarini een geweldig zangtalent is, waar je je door aangesproken moet voelen. Dat dat bij mij niet het geval is, moge duidelijk zijn.

http://www.groovinhighrecords.com/artists/roberta-gambarini

http://www.myspace.com/robertagambarini