Onderwerp: JAZZ

2 Januari 2009

Indrukwekkende Mengelberg vertolking door Benjamin Herman

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Benjamin Herman gezien in Museum Beelden aan Zee, Den Haag op 17 december 2008.  

Benjamin Herman is wellicht een van de meest productieve muzikanten van neerlandse bodem. De veertig jarige saxofonist die voor velen bekend is als de oprichter en bandleider van het meest swingende jazz/latin/funk collectief van Nederland, New Cool Collective, schudt het ene na het andere project uit zijn mouw en is zowel nationaal als internationaal op diverse podia te bewonderen met eigen band of als gast van bekende of minder bekende muzikanten.  

Nog maar heel recentelijk werd Herman voor de derde keer onderscheiden met de Edison (het equivalent van de Amerikaanse Grammy) voor zijn vorig jaar verschenen door Remco Campert geïnspireerde CD Campert, De tijd duurt maar één mens lang. Nu een jaar later heeft Herman alweer een solo nieuw album in de schappen (afgelopen zomer bracht hij ook nog Out of Office van New Cool Collective uit) onder de titel Hypochristmastreefuzz. 

Het betreft een CD met werk van pianist en componist Misha Mengelberg. Het is niet de eerste keer dat Herman nummers speelt van Mengelberg want in 2000 nam hij ook al een album op met alleen maar composities van de muzikant.

Herman presenteert een selectie van zijn nieuwe werk in het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Sinds enige tijd worden in deze prachtige locatie kwalitatief hoogstaande jazz concerten georganiseerd. Eerder waren Jesse van Ruller, The Ploctones, Peter Beets en Izaline Calister al te bewonderen. Als artiest en toeschouwer bivakkeer je letterlijk tussen de prachtige kunstbeelden wat een bijzondere atmosfeer creëert.  

Zoals altijd gaat Herman strak gekleed in een maatkostuum met smal stropdasje. Ook zijn bandleden gaan gekleed in pak. Herman’s begeleiders zijn niet de minste want op gitaar treffen we zijn trouwe kompaan en New Cool Collective collega Anton Goudsmit aan, op bas Ernst Glerum en op drums Joost Patocka. Zowel Goudsmit als Glerum speelden ook op Herman’s geprezen album The Itch waarvan vanavond een ruim tien minuten durend magistraal klinkend Arachibtyrophobia wordt gespeeld waarin ieder lid zijn kunsten vertoont. Een eveneens mooi Would I Love You, Love You, Love You van Doris Day krijgt een dusdanig avontuurlijke behandeling waarin het nummer tegen het einde een verrassende surfrockmetamorfose ondergaat die je moeilijk stil doet zitten. Afgezien van deze nummers staat de rest van de avond in het teken van de laatste plaat en dat betekent dus Mengelberg wat de klok slaat. Een onrustig Een Beetje Zenuwachtig (A Bit Nervous) wordt afgewisseld met een romantisch De Spring O Romantiek Der Hazen (The Romantic Jump of Hares) terwijl je sjokkend wordt meegenomen door Rollo III. Herman kan het allemaal aan en zijn groep is volledig op hem aangesloten. Moeiteloos gaan de bandleden mee door de tempowisselingen en thema’s en spelen zij met dezelfde bezieling als hun bandleider. Niet te versmaden zo lekker is ook Blues After Piet, een compositie opgedragen aan de legendarische saxofonist Piet Noordijk met wie Mengelberg heeft samengewerkt.  

Herman is een avonturier die niet voor één gat te vangen is. Gevoelige en spiritueel en dan weer brutaal en opzwepend, niks lijkt hem vreemd en hij overtuigt op ieder vlak. Herman heeft al lang geleden een grote status opgebouwd maar het mag gerust nog een keer worden gezegd dat we met deze saxofonist een productief en vooral kwalitatief talent van eenzame hoogte in huis hebben. De liefde- en eervolle behandeling van Mengelberg’s composities vormt daar geen uitzondering op. Chapeau Benjamin Herman!