Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ

25 September 2008

Aangename derde editie Pure Jazz biedt voldoende muzikale variatie

Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland

Voor de derde keer is het Haagse Spui decor voor het Pure Jazz festival. Tezamen met het The Hague Jazz festival is het muziekfestijn in 2006 geïnitieerd om het vertrek van North Sea Jazz op te vangen. Dit jaar heeft Pure Jazz het aantal dagen verdubbeld. Op vier avonden is er een keur aan stijlen te beluisteren variërend van jazz tot funk, van Antilliaans tot Braziliaans en van soul tot gipsy jazz. Het Spuiplein is omgetoverd tot een kunstmatig aangelegd “Central Park” met een tent en picknicktafeltjes. Het ziet er allemaal gezellig uit. 

De openingsavond wordt verzorgd door het Kindred Spirits Ensemble dat een ode brengt aan saxlegende John Coltrane en diens spirituele gedachtegoed. Op het podium van de tent die de naam “De Opera” draagt is het afgeladen met muzikanten aangezien er een orkestrale bezetting aan te pas komt. Daarnaast worden ook moderne elementen toegevoegd in de vorm van een dichter/MC en special guest Pete Philly die geïnspireerd een nummertje meezingt. Dit experimentele geheel van jazz, klassiek, broken beats en hiphop maakt van Pure Jazz 2008 een avontuurlijke opener.

Op de tweede regenachtige avond mag de bloedmooie Giovanca met haar band de tent op stelten zetten met werk van haar heerlijke debuutalbum Subway Silence. Het is echter jammer dat er maar een schamele hoeveelheid mensen op haar optreden afkomt want ze zet met haar  begeleiders een prima optreden neer dat een fijne mix van pop, soul, funk en een laagje jazz laat horen.

Ook collega Steye die net als Giovanca zijn debuut een aantal maanden geleden bij het platenlabel DOX heeft uitgebracht, krijgt de tent niet vol. Maar ook aan diens performance ligt het niet want zijn soul/funk met hier en daar een elektronica en country randje hapt makkelijk weg. Wat opvalt is dat het geluid in de Opera tent niet bijster goed uit de verf komt. Een factor die ook doorklinkt tijdens de lekker swingende gipsy jazz van het zestal Basily. 
In Theater aan het Spui lanceert reggae formatie Orange Grove hun nieuwe CD Some Live Stuff. Dat doen ze met volle overgave door een overtuigende en energieke semi akoestische set te spelen. In hetzelfde theater maar dan in de Kleine Zaal vindt het hoogtepunt van de avond plaats in de persoon van meestertrompettist Eric Vloeimans die met zijn trio Gatecrash een fijne selectie brengt van zijn laatste twee CD’s Hyper en Gatecrashin’ ten gehore brengt. Het warme en melodieuze spel van Vloeimans en zijn uitstekende band krijgen nog eens extra cachet met de rode belichting en rook op het podium.

Op de zaterdag opent in de foyer van het theater gitarist Jan Wouter Oostenrijk met zijn project Mahgreb Jazz het festival. Een smaakvolle avontuurlijke trip waarin hij het publiek meevoert door een wereld van jazz met oosterse invloeden.
In de Grote Zaal is het meteen raak met Stephanie McKay. Deze New Yorkse zangeres heeft een strot van jewelste die namen oproept als Lynn Collins maar ook Nina Simone. Soul en funk met een rauw randje dat gretig aftrek vindt bij een goed gevulde zaal.
Het absolute hoogtepunt van de avond mag echter op conto worden geschreven van José James. Deze eveneens uit New York afkomstige zanger neemt een afgeladen zaal mee langs zijn letterlijke droomdebuut: The Dreamer. Nonchalant over het podium schuifelend begeeft hij zich met zijn croonerstem met ogenschijnlijk gemak door de rustige broeierige acoustische jazz en soul waarin een glansrol is weggelegd voor de meesterlijke pianist Robert Mitchell. De interactie tussen de fantastisch zingende James en zijn band is zo razendknap dat je er kippenvel van krijgt. Een optreden van een eenzaam hoog niveau. 
In de foyer van het theater staat de jong ogende Braziliaanse dame Sabrina Malheiros (dochter van Azymuth bassist Alex Malheiros). Zij gooit in 2005 hoge ogen met haar debuut Equilibira dat afgelopen zomer is opgevolgd door New Morning. Een prettige mix van bossa’s en samba’s met hier en daar elektronica dat soms aan Bebel Gilberto doet denken. Het optreden begint wat statisch en onzeker maar wint uiteindelijk toch nog aan kracht als de motor eenmaal is warmgelopen en het publiek in beweging komt. 

Dag vier van Pure Jazz is meer een soort van kleinschalige afterparty die op een andere locatie wordt gehouden: Korzo5HOOG. Het theater dat voorheen in hartje centrum van Den Haag zat is naar een wat anonieme plek verhuisd aan de Binckhorst.
In de Kleine Zaal die aandoet als een foyer met witte loungebanken wordt de aftrap gedaan door de band Talking Loud. Deze groep onder aanvoering van zangeres Sietske Morsch en Remi Lauw timmert al een aantal jaren aan de weg en heeft in februari de EP Come A Little Bit Closer uitgebracht waarop een niet onsmakelijke mengeling van frisse soul, funk met hier en daar een beetje rock en een laagje jazz. Live overtuigt de groep door de nummers van de EP en onuitgebracht materiaal met verve te brengen.

In de Grote Zaal mag een handje vol mensen de ambassadrice van Curaçao haar Antilliaanse roots met jazz elementen tot zich nemen en dat is altijd een aangename ervaring. Calister, die natuurlijk weer op haar blote voetjes loopt, heeft een charismatische presentatie waar je altijd blij van wordt. De in Papiaments gezongen liedjes afkomstig van de albums Krioyo en Kanta Hélele worden door de zangeres aan elkaar gepraat met toelichtingen die het een warm en knus geheel geven. De wat ongewone locatie met enorm hoog plafond en grote oppervlakte wellicht wat onwennig aan maar op het einde stappen er toch een aantal mensen van de tribune om mee te dansen op de fijne ritmes en melodieën van La Calister’s composities. 

Funk van de bovenste plank wordt neergezet door het Amsterdamse Leslie Nielsen. Vette grooves worden gespeeld door gitarist Bas van der Wal, toetsenist Niels van der Spee en drummer Salle de Jonge. Een album moet nog verschijnen maar met de overtuigend live gepresenteerde vintage funk kun je nu al je vingers erbij aflikken.

Neerlands beste geklede saxofonist extraordinairy Benjamin Herman trekt een hoop belangstellenden naar zijn performance met een killer trio bestaande uit organist Olaf van der Wijs, gitarist Jesse van Ruller en drummer Gijs Dijkhuizen. Een meesterlijke ode aan organist Jimmy Smith doet Van der Wijs tekeer gaan op zijn toetsen maar ook een puik uitgevoerd Sunny doet het origineel verbleken. Een knallend optreden waarbij je constant met je voet staat mee te tappen. Herman bewijst nog altijd tot de absolute top te horen en hij weet zich wederom te omringen met de beste muzikanten.

De derde editie van Pure Jazz trekt zo’n 6000 bezoekers waarvan de meeste op de zaterdag afkomen. Het festival heeft een laagdrempelig karakter: het is makkelijk heen en weer lopen tussen de paar verschillende podia, je raakt al gauw in contact met de medebezoekers en je loopt nog eens een artiest tegen het lijf die ook wat wil meepikken van de verschillende muzikale inspanningen. De vraag is of vier dagen voor een festival dat nog groeiende is niet wat veel is. En hoewel Korzo geen onaardige locatie is, zou het de voorkeur genieten om toch vast te houden aan de locaties op het Spui, daarbij vooral gebruikmakend van het Theater aan het Spui en wellicht ook de Dr. Anton Philipszaal daar beide zalen meer sfeer bieden. Afgezien van deze kritische noot verdient de organisatie een pluim voor wat verder een aangenaam en plezierig festival is met voldoende muzikale variatie van hoog niveau.