Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
2 Juni 2008
Gezellige eerste dag op The Hague Jazz
Door Aukje met foto's van Berbera van den Hoek
23 mei 2008 World Forum Den Haag
Sinds North Sea Jazz verhuisde van Den Haag naar Rotterdam, is in Den Haag een nieuw tweedaags jazzfestival ontstaan: The Hague Jazz. Waar nieuwe evenementen vaak een lange opstartperiode nodig hebben om naamsbekendheid op te bouwen, is The Hague Jazz al na twee jaar een begrip onder jazzliefhebbers. Vorig jaar was de tweede editie uitverkocht, en ook dit jaar is de tweede dag van het festival volledig uitverkocht. Dat betekent 12.500 bezoekers op één dag. Je zou er moedeloos van worden, want wie herinnert zich niet de lange rijen voor de zalen tijdens North Sea Jazz in het World Forum Convention Centre waar The Hague Jazz ook wordt gehouden? Maar The Hague Jazz wil het anders en dóet het anders. De zalenplattegrond is overzichtelijk (mede door het wegvallen van de Statenhal), op vrijdag zijn er amper rijen voor de zalen te bekennen, de toegangsprijs is zéér betaalbaar (39,50 per dag / 70 euro voor twee dagen) en, heel belangrijk, er zijn geen toeslagen voor de grotere namen. Hiermee willen ze zich onderscheiden van North Sea Jazz, en dat lijkt een geslaagde missie. Ik begin de vrijdagavond met een concert in de grote zaal ‘Chez Ella’. Hier speelt het fameuze Brussels Jazz Ochestra met de in Frankrijk wonende Belgische gastzanger David Linx. Deze heeft een behoorlijke staat van dienst in de jazzwereld: verschillende keren werd hij uitgeroepen tot één van de beste jazzvocalisten van Europa. Tijdens de één uur durende set spelen ze vooral nummers van hun laatste gezamelijke cd ‘Changing faces’. Op deze cd staat veel eigen werk, zowel van leden van het Brussels Jazz Orchestra als van David Linx, maar ook covers, van Joni Mitchell (‘Black Crow’) en Antonio Jobim (‘Por toda minha Vida’). Beide covers worden deze avond gespeeld. Het reportoire is daarmee veelzijdig, lekker jazzy en met de kwaliteiten van zowel het orkest als David Linx swingt het geheel de pan uit. Indrukwekkend zijn de scatsolo’s van David, waarin hij zijn stem bespeelt als was het een instrument.
Opvallend detail zijn de lege rijen vooraan in de zaal. Het publiek wil daar graag zitten, David Linx vr ¡ ¡gt ze zelfs daar te gaan zitten. Maar de organisatie verbiedt het omdat de stoelen zijn gereserveerd. Voor wie is niet duidelijk, want de stoelen blijven het gehele concert onbezet. Een kleine smet op het optreden.
Het volgende concert staat in het teken van de Skandinavische Nachtegalen die achter elkaar optreden in Nina’s Overnight. Malene Mortensen bijt, op haar eigen verjaardag, de spits af. Op 19-jarige leeftijd vertegenwoordigde zij Denemarken op het Songfestival. Zes jaar later heeft ze drie albums op haar naam staan en wordt ze gezien als de nieuwe Deense jazzdiva. Een opvallende verschijning is ze wel; klein, zeer slank, helblonde haren, een strakke rode jurk met een zwart vestje en witte All Star gympen. De mannen achter mij praten over niets anders dan haar uiterlijk. Voor de jazz komen ze zéker niet.
Haar stijl laveert tussen pop, jazz, soul en R&B, waarvan R&B het duidelijkst naar voren komt. Haar stem is iel maar trefzeker. Ze laat deze gemakkelijk van de hoogte naar de laagte manouvreren en visa versa. Tijdens de cover ‘Another Day’ is duidelijk te horen hoe ze haar eigen opvallende interpretatie aan het nummer geeft.
Met haar jonge combo zet ze een sterke set neer, waarbij ze het publiek voor zich wint, dat in grote getale blijft luisteren.
Op naar de grootste zaal, of eigenlijk moet ik tent zeggen: The Arrow A-train. Hier treden de grootste artiesten op, zoals om half tien Guru’s Jazzmatazz, het project van de Amerikaanse rapper Guru. Samen met MC en producer Solar, die het laatste Jazzmatazz album produceerde, bouwt hij een feestje op het podium. Met hun aanstekelijke hiphopjazz jutten ze het publiek meteen al na de eerste klanken op, door ze uit te dagen om mee te dansen en te zingen. De hele zaal schudt op zijn grondvesten als ze staan te hossen. Gezellig is het zeer zeker, en het klinkt goed wat de beide heren laten horen.
Het leuke van festivals is dat je tijdens het ronddwalen verrast kan worden door onbekende bands. Het overkomt mij in de zaal Mariska’s, waar jonge veelbelovende Haagse jazzbands worden gepresenteerd. Ik val binnen bij een optreden van ‘Relish’. De band weet een stevig en strak geluid neer te zetten en spelen verschillende stijlen, zoals soul, blues en funk met jazzelementen. De leden van de band zijn nog geen twintig, en gezien hun talenten kunnen we nog veel van deze band verwachten.
In Nina’s Overnight vindt het tweede concert in het kader van de Skandinavische Nachtegalen plaats. Het is een Noorse zangeres met de wonderlijke naam Solveig Slettahjell. Zij houdt zich voornamelijk bezig met een lastig gebied binnen de jazz, namelijk de ballads. Normaalgesproken vul je een set met uptempo nummers en speel je ter afwisseling een paar ballads. Solveig doet het juist andersom: zij vult de anderhalf uur durende set met slowtempo nummers, en zingt eenmaal een swingnummer. Het combo waar ze mee speelt heeft dan ook de passende naam ‘Slow Motion Quintet’.
Op alle gebieden moet er bij ballads harder gewerkt worden om de aandacht van het publiek niet te verliezen. Solveig k ¡n dat. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat ze dat op meesterlijke wijze doet. Ze zingt loepzuiver, weet de emotie over te brengen en legt samen met haar combo de muziek als een warme deken over de zaal. De nummers die ze brengt zijn een combinatie van eigen composities en covers, zoals het prachtige ‘Take it with me’ van Tom Waits. Solveig beschikt over een zeer aangename luisterstem met een prettige vibrato. Ook verstaat ze de kunst van het doseren; dan weer zingt ze ingetogen, dan weer uitbundig. Het is de eerste keer dat ze in Nederland speelt, haar visitekaartje heeft ze hiermee afgegeven.
Hekkensluiter van de optredens in The A-train is gitarist Nile Rodgers met Chic. Samen met de in 1996 overleden bassist Bernard Edwards richtte hij in 1976 Chic op. Hits als ‘Le Freak’ en ‘I want your love’ gingen heel de wereld over. Jeugdsentiment dus, dat op verbluffende wijze wordt neergezet. Hier is een waar feestje aan de gang. De artiesten hebben er duidelijk zin in, net als het publiek dat de bekende klanken van Chic enthousiast ontvangt.
‘Het leukste jazzfeest,’ zegt The Hague Jazz over zichzelf op hun website. Ze hebben niets teveel gezegd. Het ÂÂs een leuk festival, met toegankelijke (jazz)muziek en opvallende zitplekken; overal zijn fatboys te vinden en luxe stoelen. In de zalen zelf staan vaak tafels met stoelen om een nachtclubsfeer te creëren. Enige nadeel is dat er mensen rondlopen die n ÂÂet voor de jazz komen, en tijdens de optredens stug door te blijven praten. Wie zich er niet aan wil storen gaat gewoon helemaal vooraan zitten om optimaal te genieten van de goede jazz die wordt gepresenteerd. The Hague Jazz heeft zichzelf bewezen. Het ÂÂs inderdaad een heel fijn jazzfestival.
The Hague Jazz - website
World Forum - website
Artiesten:
Brussels Jazzorchestra
David Linx
Malen Mortensen
Gurus Jazzmatazz
Dutch Relic Music
Solveig Slettahjell
Nile Rodgers en MySpace