Onderwerp: MUZIEK, JAZZ
20 Maart 2007
Stralende Robin McKelle verrast in uitverkocht Bimhuis
Door Aukje
Gezien op 18 maart in het Bimhuis te Amsterdam
Soms is het lang wachten op een nieuwe ster aan het jazzfront die zich kan meten met de jazzzangers en -zangeressen van weleer. Zo was daar een aantal jaar geleden Kurt Elling die menigeen verraste. In 2004 beoordeelde hij als jurylid van de Thelonious Monk International Jazz Vocals Competition de finalisten en kende samen met de andere juryleden Robin McKelle een derde plaats toe. Het opende deuren voor haar waardoor ze mocht optreden met o.a. David Bowie, Carly Simon en Herbie Hancock. Toch heeft ze haar debuut-cd vooral zelf moeten financieren omdat haar ambities te hoog waren gegrepen voor een klein platenlabel als Cheap Lullaby Records. Maar het album sloeg in als een bom en haar financiële investering was snel terugverdiend. Inmiddels reist ze de wereld over om haar album te promoten. Op het album wordt Robin McKelle begeleid door een bigband. In het Bimhuis is de bigband vervangen door een trio, bestaande uit Alain Mallet (piano), Boris Slavov (bas) en Luis Cato (drums). Het eerste nummer van het album is het openingsnummer van de set: ‘Something’s gotta give’. Meteen is te horen waarom iedereen zo vol is van haar. Ze beschikt met haar warme en hese altstem over een ongekende lazy swingtiming, een perfect gecontroleerde dynamiek en een jazzy vibratie en frasering.
Haar verschijning is even wennen. Op de cdhoes staat ze afgebeeld als een alternatief gekleed iemand met neuspiercing. Maar in het echt blijkt haar uiterlijk doorsnee Amerikaans te zijn. Ook haar podiumpresentatie is anders dan de nuchtere Hollander is gewend. Zo laat ze het publiek al bij het tweede nummer ‘Get out of Town’ meeklappen. Ondanks het vroege moment in de set krijgt ze het publiek mee.
Met nog maar één cd op naam van artiest is het altijd afwachten waar een optreden op zal uitdraaien. Is het een kwestie van het afdraaien van de cd of worden ook andere nummers gespeeld? De stralende Robin McKelle verrast. Ze speelt maar drie nummers van haar cd. De rest van haar optreden vult ze met ander materiaal dat zeker cd-waardig is. Na de ballad ‘Lover Man’ zingt ze ‘Make Someone Happy’, één van haar favoriete songs die ze voor het eerst hoorde zingen door Louis Armstrong en later door Dianne Reeves. Tijdens het nummer kijkt ze het publiek in en ziet mij op de tweede rij glimlachen. Dat is haar doel met dit nummer. “You made my day,” vertelt ze me later als ze een handtekening zet op mijn gekochte cd. Dan is ‘Lullaby of Birdland’ aan de beurt, een nummer dat zowel door Ella Fitzgerald als Sarah Vaughan, haar voorbeelden, is gezongen. Het is ongelooflijk hoe ze de lazy timing van de dames weet te benaderen. En is op haar cd geen enkele improvisatie te ontdekken, bij dit nummer geeft ze een heel rondje improvisatie weg, waarbij je je meteen afvraagt waarom dat niet op cd is opgenomen. Dat Robin McKelle een voorliefde heeft voor jazzstandards uit de jaren ’30 en ’40 moge duidelijk zijn. Toch is de popballad ‘Get Here’ van Oleta Adams één van haar favoriete nummers. Ze heeft er een jazzversie van gemaakt en de climax op het eind mag er zijn, maar het uitstapje mag niet al te boeiend heten. Dat heeft grotendeels te maken met de verwachting dat ze alleen jazz zal zingen, zoals op haar cd. Gelukkig maakt ze het met het volgende nummer meer dan goed. Over de akkoorden van het nummer ‘Butterfly’ van Herbie Hancock zingt ze ‘Summertime’. Origineel en wederom prachtig en intens gezongen. Na ‘I’ve got the world on a string’ zoekt ze voor ‘Bei mir bist du schön’ (beide nummers van haar cd) een man uit het publiek om op schoot neer te vlijen. De mannen op de eerste rij kijken angstig en vooral de andere kant op om haar blik te ontwijken, maar ze weet een gewillig en nerveus slachtoffer te vinden. Het lijkt een Amerikaanse actie die niet goed valt op Nederlands grondgebied, maar toch goed is voor een lachsalvo.
Dan is het tijd voor het serieuze werk bij de blues ‘Don’t cry, baby’. Pianist Alain Mallet houdt tijdens zijn solo zijn vinger op de aangeslagen snaar van de vleugel waardoor er een blikkerig geluid ontstaat. Af en toe gaat het mis, maar hij laat daarmee juist zien dat het een vak apart is. Het publiek beloont zijn vingervlugheid met een uitbundig applaus. Met alleen pianobegeleiding zingt ze de breekbare ballad ‘Round Midnight’ en gaat dan over op het swingnummer ‘Let’s fall in love’ waar haar ongekende swingtiming goed naar voren komt. Tijd voor het laatste nummer. Geen standard, maar het nummer ‘Eleanor Rigby’ van The Beatles dat ook door Aretha Franklin is gezongen. Robin McKelle houdt van salsa en heeft het, net als ‘Bei mir bist du schön’ in een salsajasje gegoten. Hoewel de energie van het optreden inmiddels is gedaald, weet ze het publiek mee te laten klappen en zingen. Het publiek heeft dan al ruim anderhalf uur mogen genieten van haar kunsten. Maar genoeg hebben ze er nog niet van. McKelle komt terug voor een toegift. Ze neemt plaats achter de piano en zingt een zelfgeschreven ballad. Net als bij ‘Get Here’ en ‘Eleanor Rigby’ blijf ik erbij dat ik haar liever jazz hoor zingen, maar dat is een kwestie van smaak. Daarom vraag ik haar ook na afloop of ze verder gaat in de jazz. Tot mijn grote opluchting verzekert ze dat dat het geval is. Het zou meer dan zonde zijn als ze de wereld haar jazzkunsten zou onthouden. Robin McKelle heeft met haar cd én haar optreden bewezen een nieuw fenomeen te zijn in jazzland. En daar willen we graag nog heel veel van horen. Robin McKelle - website en MySpace Bimhuis - website Line-up: Robin McKelle “ vocals Alain Mallet - piano Boris Slavov - bas Luis Cato “ drums CD tip
Robin McKelle" >
Introducing
Robin McKelle