Onderwerp: JAZZ, WERELDMUZIEK, MUZIEK
1 December 2006
Veelzijdige Joy Wielkens maakt indruk met Sneeuw
Door Marina den Hartog met foto's van Sang Myung (klik voor groter)
Gezien op 30-11-2006 in Bitterzoet Amsterdam
Begeleid door haar vaste band, boeit Joy Wielkens vanaf de eerste seconde. Ze zingt een Braziliaans lied over moed, hoop en liefde. Meteen valt op dat ze een prachtige, rijkgeschakeerde stem heeft met een warm timbre. De liefde, en de vreugde en smart die daarmee gepaard kunnen gaan, vormen het centrale thema vanavond in de bovenzaal van Bitterzoet.
Joy Wielkens is een sprankelende persoonlijkheid en een geweldig zang- en theatertalent. In 2003 is zij afgestudeerd aan de Amsterdamse Kleinkunst Academie en heeft intussen gespeeld in verschillende producties. Zij zet een gevarieerde en dynamische voorstelling neer, met als enig decorstuk een simpel bankje. De context waarin dit object betekenis krijgt, wisselt voortdurend. Aan het begin van de voorstelling fungeert het als bankje bij een bushalte langs een stoffige weg ergens in een verlaten streek in Brazilië. Op die plek is vertelster Joy gearriveerd na een lange reis vanuit een koud Amsterdam. Ze heeft het gevoel op deze desolate plek te moeten blijven zitten om verdriet te voelen over een verloren liefde. Bij de bushalte krijgt ze al snel gezelschap van een oude Braziliaanse vrouw die haar vertelt hoe het vroeger was in het dorp en over het grote feest dat er jaarlijks werd gevierd. Op zo’n feest ontmoette zij haar grote liefde João, die ooit stukken van zijn haar afknipte met de toelichting dat haar gemaakt is om te groeien, net als de liefde. Aan deze liefde komt een einde doordat João omkomt bij een ongeluk in mijnschacht. Even later staat het bankje in het Amsterdamse Oosterpark en is de vertelster met haar moeder in gesprek over de toekomst. De moeder benut het moment om haar weinig positieve kijk op mannen te ventileren.
Door de geringe afstand tussen de speelvloer en het publiek, is de sfeer in de zaal heel intiem. Alsof we getuige zijn van allerlei onthullingen uit verschillende vrouwenlevens. Zo komt er een ‘foute’ vaderfiguur langs en loopt een vermeende geliefde de deur uit omdat hij geen boodschap heeft aan een liefdesverklaring. Joy beeldt al deze scènes zeer overtuigend uit. Ze ÂÂs die oude vrouw, de moeder, de vaderfiguur, de hartstochtelijk verliefde, miskende vrouw.
Deze passages gaan naadloos over in de muzikale onderdelen van de voorstelling met Braziliaanse composities, jazz songs en een gospel. Zodra Joy gaat zingen, komt meteen de andere kant van haar talent weer tot zijn recht. Ze is zowel een uitstekende performer als een fantastische zangeres. De musici begeleiden haar uiterst alert en zijn bij alles wat ze doen voortdurend op haar gericht.
Sneeuw is een regelmatig terugkerend element. De vertelster droomt iedere nacht over uitgestrekte besneeuwde vlakten, waar ze opnieuw kan beginnen en waar alles goed is. Ze zit nog steeds bij de bushalte naast de oude Braziliaanse vrouw, beiden met een scherf in het hart om die eerste grote liefde die ze hebben verloren. Tot besluit zegt de oude vrouw: “Er zijn twee dingen die je zelf moet uitvinden: leven en liefde. Liefde lijkt misschien iets wat gewoon gebeurt, maar liefde moet je leren, iedere keer weer.”
Na afloop laat Joy ons weten dat ze de komende maanden verder gaat werken aan deze solovoorstelling en onder andere van plan is er meer eigen composities aan toe te voegen. In het voorjaar van 2007 begint zij met een reeks optredens in grotere theaters. Gaan kijken, zou ik zeggen!
Bezetting
Joy Wielkens “ zang, dans, theater
Boele Weemhoff “ piano, accordeon
Sybren van Doesum “ trompet, b ¼gel
Mario Meijer “ basgitaar
Tim Klaasse “ gitaar
Artis Orubs “ drums
Joy Wielkens - website