Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ
9 September 2006
Elvis Costello & Metropole Orkest - Heineken Music Hall
Door Aukje
Elvis Costello en het Nederlandse Metropole Orkest, het lijkt een rare combinatie voor iemand die zijn roots heeft in de punkrock en new wave. Maar Elvis Costello heeft in de afgelopen jaren bewezen vele muzikale kanten te hebben en zijn hand niet om te draaien voor klassiek, opera of jazz. Nu hij ook nog met de bekende jazz-zangeres Diana Krall is getrouwd, vormt jazz helemaal geen obstakel meer. En dat het geen obstakel is, horen we tijdens zijn optreden in de Heineken Music Hall, waar hij begeleid wordt door het Metropole Orkest. ‘Een orkest en bigband ineen’, vertelt hij. Ze traden al eens eerder samen op. In 2004 tijdens het North Sea Jazz Festival en in het Lincoln Center in New York. Die samenwerking beviel goed, en enkele opnamen ervan verschenen dit jaar op de cd ‘My flame burns blue’.
Een jazz-artiest laat traditiegetrouw de band beginnen met een instrumentaal nummer. Zo ook hier. Luisteren en kijken naar het Metropole Orkest is al een muzikale belevenis op zich. Onder leiding van dirigent Alan Broadbent horen we een verscheidenheid aan instrumenten, inclusief drum, die perfect op elkaar zijn ingespeeld. Als ze het tweede nummer ‘Clubland’ inzetten betreedt Elvis Costello onder luid applaus het podium. In zijn smoking met vlinderdasje begint hij te zingen. Het orkest en de stem van Elvis Costello lijken elkaar even niet te kunnen vinden, alsof hun geluiden niet samensmelten. Maar misschien is de combinatie even wennen.
Bij het derde nummer is de gewenning daar en wordt het kwalitatief gezien alleen maar beter. Zeker het gedeelte na de pauze mag een stuk spannender heten dan het deel ervoor. In het tweede gedeelte zingt hij zelfs vier ballads achter elkaar, voor de Elvis Costello-fan ongekend. Een echte jazz-zanger is Costello niet. Een echte zanger niet eens, zeggen sommigen. Maar hij brengt met zijn stem emoties over, zoals weinigen dat kunnen. De snik is duidelijk hoorbaar is zijn stem. En al bezit hij niet de traditionele jazz-timing, met lef compenseert hij veel. Hij vult de zaal regelmatig met harde hoge uithalen, afgewisseld met zacht gefluister. Soms vertelt hij in het kort over het ontstaan van een nummer. Bij het prachtige ‘She’ hadden de schrijvers Charles Aznavour en Herbert Kretzmer hem gewaarschuwd dat het nummer, soundtrack voor de film Notting Hill, zijn carrière zou ruïneren. Het onverwachte gebeurde: in vele landen was het een nummer-1 notering. Het reggaenummer ‘Watching the Detectives’ dat op zijn debuutalbum ‘My aim is true’ uit 1977 verscheen, is stevig onder handen genomen en omgeturnd tot jazznummer. De meneer naast mij moet er erg om lachen, maar zingt vol overgave luidkeels mee. Bij ‘Almost Blue’, dat een beetje rommelig klinkt, neemt hij de pianopartij over van zijn vaste pianist Steve Nieve die op zijn beurt soleert op melodion.
Het eind van de tweede set wordt afgesloten met ‘God give me strength’ dat de zaal uitknalt, zó goed. Het zou de perfecte afsluiter van de avond zijn, ware het niet dat Elvis Costello tot twee maal toe terugkomt voor enkele toegiften. Toegiften die niet altijd even goed klinken, en het niveau van de avond iets laat dalen. Als hij met zijn gitaar voor de microfoon staat, klaar om te beginnen met één van de laatste nummers van de avond, schreeuwt een dame uit het publiek ‘I want you!’. De publieksfavoriet is nog niet ten gehore gebracht. Hij glimlacht. ‘Sorry love, I’m taken’, antwoordt hij droogjes, waarop hij de eerste tonen van datzelfde, nog altijd wonderschone nummer inzet. Niet alle teksten kent hij uit zijn hoofd, hij gluurt regelmatig naar de blaadjes op de muziekstandaard die voor zijn neus staat. Ook de namen van de solerende orkestleden moet hij steeds navragen aan de violiste naast hem. Het hoort bij hem, net als zijn clowneske trekken, die versterkt worden door zijn grote bril en omvang. Hij kan net zo goed doorgaan voor stand up comedian. De eind van de avond wordt, ook al traditiegetrouw, volledig akoestisch afgesloten. Een paar nummers eerder had hij reeds iedereen opgeroepen zijn stoel te verlaten en vooraan te komen staan, nu blijkt waarom: er wordt onversterkt gespeeld en gezongen. Het maakt de sfeer intiemer, zeker als hij het publiek laat meezingen. Drie uur later verlaat het publiek met een goed gevoel de zaal. Het was een lange zit, maar zo voelde het absoluut niet. Elvis Costello - website Metropole Orkest - website