Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, MUZIEK
23 03 06 - 12:36
Flairck revival op benefietvoorstelling in Beauforthuis
Door Mieke Kreunen met foto's van Mieke Kreunen
In een bomvol Beauforthuis in Austerlitz vond er afgelopen zaterdag een benefietvoorstelling plaats ten behoeve van het Bosnische gezin Melic. Heel Austerlitz was kennelijk uitgelopen om een steentje bij te dragen en op de één of andere manier waren alle elementen van het programma verbonden met muziekgroep Flairck. Lees hieronder maar eens hoe. De voorstelling opende spetterend met een optreden van muziektheatergroep Zenga die mooi inspeelde op het thema van de avond door hun eerste nummer 'Nederland op zijn smalst' te spelen over het kantoor van Rita Verdonk. De vier danseressen kwamen als typistes door het publiek op en vroegen links en rechts mensen naar hun naam voordat ze alles gingen 'registreren'. Maar de eerst zo keurig kantoordames bleken al snel ook te kunnen strippen en te veranderen in een vierkoppig bewegend mechanisme met strakke tights, begeleid door de prachtige fluitmuziek van Zenga-oprichters Peter Weekers en Annet Visser (beiden indertijd fluitist bij Flairck). Maar dat was nog niet alles, in een razend tempo trokken geluid en beweging aan ons voorbij. Drums, vuurwerk, dans, geluid en ritme. We keken onze ogen uit! Daar willen we nog wel eens meer van zien.
Hierna was de beurt voor de Poolse zangeres Natalia Rogalski samen met Nicolaas Duin. Zij waren net terug van een internationale tournee met Kletzmergroep Ot Azoj waarvan ze deel uitmaken. Natalia zong vroeger bij Flairck (en trouwens ook bij Fernando Lameirinhas) en trakteerde ons deze avond op drie nummers: een Spaans nummer over ons kleine Holland aan de zee, een nummer van de Argentijnse Alfonsina Storni over een verloren liefde die ineens weer voor de deur staat en tot slot weer het schitterende 'Gracias a la vida' van de Chileense Violeta Parra (te beluisteren in de yukebox). Hierna volgde een Russisch gedeelte met accordeoniste Irene Filippova die samen met Judy Schomper en Hans Visser (ook beiden ex Flairck) een aantal nummers ten gehore bracht uit haar nieuwe programma 'Hier komen de Russen'. Als eerste een Russische wals met de titel Lente, vervolgens het bekende 'Bumblebee' van Rimski Korsakow en tot slot een door haar in het Russisch en het Nederland gezongen lied 'Mijn Oude Klok'. Irena Filippova is een virtuoos accordeoniste die bovendien een uitstekende zangstem heeft. In het programma waarmee ze komend seizoen de theaters in gaat, voert ze ons mee om een kijkje te nemen in 'haar Rusland' met zijn cultuur, muziek, stijl van leven en passie. Wij gaan in ieder geval kijken. Na de pauze liet Flairckgitarist Erik Visser ons zien wat een fantastische resultaten er onder zijn leiding worden bereikt in de Austerlitze Gitaaracademie. We zagen drie miniconcerten: een groep meiden, een jongerenband en tot slot de volwassen leerlingen. Iedere groep had (deels) zelf geschreven nummers die met verve ten gehore werden gebracht. Hoogtepunt van deze optredens was het nummer 'Een weerwolf in Austerlitz' waar zowel de gitaristen op het podium als het publiek maar geen genoeg van kon krijgen. Daarna volgde Jamas, een groep die authentieke volksmuziek speelt uit Griekenland, Bulgarije, Albanië en Macedonië en dat doen ze het liefst op traditionele instrumenten. Verbindingsman is Roelof Rosendal die ook ooit bij Flairck speelde en ons zaterdagavond de ulleann-pipes (Ierse doedelzak) en de ud (Turkse luit) liet horen. Jamas begonnen hun bijdrage met een echt Bosnisch nummer gevolgd door twee nummers uit Macedonië.
De avond werd afgesloten met een optreden van Flairck - in de allereerste samenstelling ooit - met Hans Visser, Erik Visser, Judy Schomper, Peter Weekers en Annet Visser. Dertig jaar geleden is het zo'n beetje dat Flairck bekend werd met het album 'Variaties op een dame', waarmee ze grote successen boekten. Wij zijn zelf ook de jongsten niet meer en hebben ook goede herinneringen aan die tijd en aan die muziek. En dat beeld herleefde helemaal afgelopen zaterdag in het Beauforthuis. Flairck beet het spits af met het bekende 'Voorspel in Sofia' waarin Peter Weekers nog eens even liet zien wat een bijzondere creatief musicus hij is en dat je overal muziek uit kan halen, door de mond van Annet Visser te bespelen als fluit. Daarna werd Aoife gespeeld, het wiegelied voor Aoife (Keltisch voor Eva) dat geschreven werd ter gelegenheid van de geboorte van Mary Coughlan's dochter. Het miniconcert werd afgesloten met 'Variaties op een dame', althans het stuk vanaf de vioolsolo (het hele nummer duurt volgens mij meer dan 20 minuten). Wat geweldig om al deze kanjers weer met elkaar op het podium te zien en hoewel het 'oud' is ben ik er van overtuigd dat er ook nu nog belangstelling is voor deze schitterende muziek. Wie weet wat ons nog te wachten staat ... Zenga - website Ot Azoj - website Irena Filippova - website Jamas - informatie Flairck - website CD kopen?
Variaties Op Een Dame
Flairck
Onderwerp: WERELDMUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK, JAZZ
11 03 06 - 10:18
Vrije Geluiden 28: Occitanen, Walhalla en Schubert
Tekst: Vrije Geluiden
Als bohémien dessert..... een viertal muzikanten uit het Quartier Saint-Jaume van het Zuid- Franse Perpignan: Catalaanse rumbero door "les Gitans de Perpignan".
Captain Kirk, Star Trek en Spock! Bassist Stefan Lievestro kon die nacht de slaap niet vatten. Het was géén vruchtbare componeerdag geweest. Vol woede stapte hij uit bed, liep naar zijn bas, plukte bezeten aan de snaren, er moest hoe dan ook een ei gelegd worden. Alarmstufe Rot, vrij naar Star Trek, werd geboren en daarmee het openingsnummer voor zijn nieuwe cd. Met zijn sextet kon hij de studio in voor "Breakfast in Walhalla". En samen zijn de zes muzikanten bij ons en spelen twee van de elf nummers.
Vom Abendrot zum Morgenlicht Thomas Oliemans kwam al eerder bij ons langs en maakte indruk met één liedje in het Nederlands: "Het land van de toekomst". Maar deze keer komt hij voor het zwaardere werk waarmee hij zijn kost verdient. De Corte, Sonneveld, Bannink en van der Lubbe, waar jeugdliefdes al niet toe kunnen leiden. Hij is net terug uit Angers in Frankrijk waar hij Papageno, de vogelvanger van Mozart speelde, en waar hij zich wist omringd door echte duiven. Binnenkort is hij te bewonderen in Don Quichotte van Jules Massenet in de Matinee. Aan de vleugel zit Wijnand van Klaveren. Met passie en vol ontzag buigen beide musici zich over twee Schubert-juwelen.
Onderwerp: KLASSIEKE MUZIEK, WERELDMUZIEK, POP-ROCK, JAZZ
03 03 06 - 08:04
Klassiek, Folk en Jazz in Vrije Geluiden
Bron: VPRO Vrije Geluiden
Mary Black opent met:” No frontiers” van Jimmy McCarthy, het lied waarmee ze lang geleden doorbrak. Want twintig jaar draait Mary Black al mee in de Ierse Folkscene. Twee decennia van constante groei tot wereldwijde roem met de status van levende legende. Maar.. ze is net zo gretig als toen ze begon, n ¡ haar toernee door ons land kwam ze graag nog even langs. En ze bracht drie van haar muzikanten mee. Voor haar nieuwe CD schreef ze eindelijk zèlf twee songs en één daarvan: “Your Love”, over haar gestorven moeder, brengt ze op het Bim-podium. En ze vertelt over nog iemand die ze mist: Sandy Denny. Sandy leefde ondanks haar enorme talent een droevig bestaan en dat weerklonk in haar stem. Mary heeft ook een traan in haar stem, is dat nou typisch Iers?
Tweede Lustrum!! Het Storioni Trio Amsterdam heeft als "ensemble in residence" een eigen kamermuziekserie in het Muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven. De broers Wouter, viool en Marc Vossen, cello en Bart de Boer, piano vieren de tiende verjaardag van hun Trio dan ook op 21 mei in Eindhoven met gasten en masterclasses. Maar deze week alvast bij ons in het Bimhuis met Beethoven en Ravel. Wat is er in de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd? Ze hebben het ijzeren repertoire onder de knie. Hun samenspel klinkt subliem, een zeldzame combinatie van kunstzinnige en ambachtelijke degelijkheid. En het plezier overheerst als ze met elkaar werken!
'Dangerous Cats' is de titel van de nieuwe cd van Robert Rook, waarop hij standards en eigen composities speelt met zijn trio en kwartet. Bij de Utrechtse pianist, vorig jaar nog Deloitte Jazz Award-finalist in het Bimhuis, voeren spelplezier en spannend samenspel de boventoon. 'Robert's music is bubbling with life-force, it's infectiously rhythmic. But even stronger is the creative stream of ideas that push the music way beyond the boundaries of the usual jazz solo.', aldus Hein van de Geyn. Vijf jaar geleden geleden legde hij zichzelf als volgt uit: "Ik musiceer zoals ik in elkaar zit. En hoe dat klinkt, dat moet jij maar analyseren. Hoe ik speel, zo bén ik; dat is het belangrijkste." Vandaag de dag een doorbreker waar we vast nog meer van gaan horen. In Japan is de rerelease van zijn debuut een succes! Rook vormt ook een trio met Ernst Glerum en Han Bennink. Robert Rook - piano Website Thomas Andersen: bas Dick Verbeeck: drums Vrije Geluiden. Uitzending: zondag 5 maart om 11.00 uur op Nederland 3
Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, JAZZ
19 02 06 - 15:43
Izaline Calister in Beauforthuis met Krioyo
Door Mieke Kreunen
Het concert zaterdagavond in het Beauforthuis begint met het bijzondere geluid van de Antilliaanse 'benta', een soort mondharp, die bespeeld wordt door Roël Calister (ja inderdaad, broer van) terwijl de andere bandleden hem begeleiden met handgeklap. De benta ziet eruit als een boog die bespannen is met een snaar (traditioneel van bananenblad) en die met de mondholte als klankkast wordt bespeeld. Het instrument wordt vaak gebruikt in de 'Zumbi', de muziek van de geesten en de voodoo. Het is een bijzonder en sfeervol begin van een geweldige Caribische avond. Als Izaline Calister het podium betreedt swingt het er meteen op los in "Fiest'i Piskado' een nummer over de vissers die feestvieren vanwege hun geweldige vangst. Even later legt ze ons uit dat het programma Krioyo (= Creool) gaat over haar Curacao, dat een smeltkroes is van nationaliteiten en culturen hetgeen duidelijk hoorbaar is in de muziek. Izaline Calister heeft deze muziek van haar geboortegrond verweven met jazz- en popinvloeden tot een heel eigen sound die we het beste kunnen omschrijven als latin-jazz of misschien moet het zelfs wel 'korsouwjazz' heten (Korsouw is Papiamento voor Curacao). Izaline zingt haar muziek in het Papiamento en heeft een fanastische podiumpresentatie, niet alleen door de charmante verhalen die ze tussendoor vertelt over de muziek en de achtergrond ervan maar ook vanwege de dynamische bewegingen die ze - op haar blote voeten - samen met vriendin/zangeres Niata Augusta het podium af laat spetteren. Veel van de nummers die langs komen heeft ze zelf geschreven en zijn gebaseerd op oude gebruiken of gewoonten. Bijvoorbeeld 'Sono di tur muhe' en 'Dia liber' die geïnspireerd zijn op de 'Tambú', een eeuwenoude traditie van muziek en dans. In de Tambú staat de drum, of 'tambú' centraal die wordt begeleid door handgeklap. In de tambú wordt ook gebruik gemaakt van de 'chapi', het blad van een schoffel, bespeeld door Izalines broer Noël, die er allerlei prachtige geluiden aan weet te ontlokken ondermeer door hem al trillend in een bak water te dopen. Niemand kan stil blijven zitten bij de swingende nummers die voorbij komen zoals 'Redashi' of 'Sinami kon', waarbij bassist Reno Steba een hoofdrol speelt en zelfs zijn scatkwaliteiten laat horen maar ook de intiemere jazzballads zoals 'Ta abo so' en het schitterende 'Yudami lubida' maken op diepe indruk. Wat een alleskunner deze vrouw. Dat blijkt ook al uit haar 'trackrecord' waarop samenwerkingsprojecten staan met ondermeer Michiel Borstlap en Mathilde Santing en waaruit blijkt dat ze deelnam aan projecten zoals De Vagina Monologen en She Got Game Too. Haar verdienste is zeker ook dat ze een band om zich heen heeft weten te verzamelen van muzikanten die hun sporen hebben verdiend in de latin, jazz en popmuziek, waardoor het brede scala van Izaline's muziek nog beter tot zijn recht komt. Als band zijn ze fantastisch maar ook in de duetten zoals tussen Lopretti en Calister in 'Ultomo amor' en tussen Reno Steba en Calister in 'Plegaria' (over een gesprek met God) hoor je wat een rasmuzikanten hier aan het werk zijn. Ook met andere bandleden is de chemie daar, zoals met zangeres Niata Augusta of met gitarist Ed Verhoeff, die we onlangs nog zagen schitterend in Hein van de Geyn's Baseline maar die zich in deze band ook helemaal thuis voelt. Het Beauforthuis is tijdens het concert helemaal in de ban geraakt van deze swingende zangeres en haar band en steeds meer mensen springen van hun stoel om zich achter in de zaal bij de dansenden te voegen. "Mijn hart is van jou", zingt Izaline in 'Wow'i karino' en wij geloven het helemaal, net zo goed als ze ons weet te overtuigen van de heerlijke smaak van in haar soep in de uitsmijter 'Mi sopi'. Het was hopi bon aeyra (heel goed gisteren) Izaline, danki (dank je wel)! Bezetting: Izaline Calister - zang Niata Augusta - zang Reno Steba - bas website Ed Verhoeff - gitaar website José Lopretti - piano en melodica Rendel Rosalia - percussie Roël Calister - drums Izaline Calister - website CD bestellen?
Izaline Calister" >
Krioyo
Izaline Calister
Onderwerp: WERELDMUZIEK, STRAATTHEATER, OEROL, MUZIEK, FESTIVAL
12 02 06 - 22:29
Oerol viert daverend feest in Paradiso
Door Mieke Kreunen
Als je vijfentwintig jaar bestaat dan mag je wel een feestje geven en dat deed Oerol ook afgelopen zaterdag in Paradiso. Met het feest in de hoofdstedelijke rocktempel start jaarlijks het Oerolseizoen en als het festival in juni net zo wordt als het feest deze zaterdag, dan hebben we een fantastisch festival voor de boeg. Om acht uur gingen de oude kerkdeuren op en stroomden de bezoekers naar binnen. De grote zaal was voor de gelegenheid ondermeer aangekleed met portretten van Eilanders uit de fotogalerij van Linette Raven (Fan Twa Kanten) terwijl op een groot scherm boven het podium beelden van Oerol werden vertoond. Ook in de kelder waren Eilanderportretten stille getuigen van de feestelijke aftrap van Oerol 2006 en overal hingen natuurlijk de posters van de schoen (hoe toepasselijk) van 'De Landverhuizers', het thema van dit jubileumjaar. Om half negen gaf Mr. Oerol, Joop Mulder, de aftrap met een korte toespraak waarin hij vooral de aandacht vestigde op de vrijwilligers en de vrienden van Oerol en het feit dat het festival zonder hen niet zou kunnen bestaan. Vervolgens ging het feest los. In de grote zaal met Kraak & Smaak die, voor de gelegenheid aangevuld met Big Boy Caprice en Rose, er voor zorgden dat de stemming er meteen goed in zat. Ondertussen stroomden de bezoekers gestaag naar binnen en werd het zo druk op de gangen dat het je verplaatsen van de ene zaal naar de andere geen kwestie van een minuutje meer was.
Het volgende programmapunt waar wij onze opwachting maakten was het cadeautje van De Parade aan Oerol. De kleine zaal was al behoorlijk vol gestroomd bij de voorstelling van DJ collectief Naald & Kraak maar op dat moment kon er helemaal niemand meer bij. Heel officieel overhandigde Terts Brinkhof, oprichter en directeur van De Parade zijn collegadirecteur Joop Mulder voor diens 25 jarig jubileum een origineel cadeau: een gratis maaltijd voor 100 door Joop aan te wijzen mensen op de openingsdag van Oerol 2006 (te verzorgen door het Mobiel Culinair Offensief). "Gelukkig is het dan nooit zo druk, op de openingsdag", merkte Joop, die zich met dit cadeau voor een ingewikkelde taak zag gesteld, opgelucht op. Ik vond het wel een mooi: deze twee veteranen die - vaak tegen de stroom in - met een wild idee, veel enthousiasme en de inzet van talrijke vrijwilligers twee fenomenen in de Nederlandse theaterwereld een vaste plek in de agenda's van veel cultuurliefhebbers hebben weten te geven. Daar genieten wij ieder jaar weer van! Vervolgens was het in de kleine zaal ook swingen geblazen met Neco Novelas, een Mozambicaanse jazzgroep genoemd naar de leadzanger/gitarist die - ondanks wat technische onvolkomenheden - meteen een aanstekelijke swingende sound lieten horen.
Wat ik nog vergeten ben te vermelden is, dat er ook nog diverse zwerfvoorstellingen waren waar je af en toe tegenop liep ergens in het gebouw. Zo waren er de dames van Het Mobiele Naaiatelier die in de hal stonden te naaien en te strijken en de toeschouwers 'opleukten' met hun meegebrachte spullen. Of de buitengewoon hartelijke dames van BLISS die iedereen die binnen ging in de grote zaal met hun stralende glimlach een geweldige avond toewensten. En dan waren er natuurlijk nog de dames van De Transformers (zie ook dit artikel) die theatrale tableaux vivants maakten voor twee dames en een porceleinen konijn. Boven op het balkon kwam ik ook nog Miranda Poel - ja inderdaad van de verzuchtingen - tegen die, als een verkleumde expeditiegangster, een borrel (met vlaggetje) en een gedicht aanbood aan voorbijgangers.
Maar het pièce de resistance, waar iedereen de hele avond op wachtte, was Ellen ten Damme die vanaf kwart voor elf in de grote zaal zou optreden. De verwachtingen waren hoog gespannen en werden meer dan waargemaakt. Wat een vrouw, wat een energie en wat een performance! Paradiso was ondertussen tot aan de nok toe vol met mensen en wat was het genieten van deze fantastische zangeres met haar band. Ik heb intertijd - omdat mijn toenmalige wederhelft in Paradiso werkte - menig optreden van Debbie Harry meegemaakt maar ik durf gerust te stellen dat de Blondie van Ellen ten Damme het origineel vele malen overtreft. Kijk maar eens hier en hier wat ik bedoel. Dat het publiek uitzinnig om een toegift riep hoeft niemand te verbazen en die kwam dan ook. Na deze explosie van muziek en performance moesten wij echt even bij komen en verlieten het feestgedruis terwijl er nog steeds mensen naar binnen stroomden. Het zal ongetwijfeld tot in de kleine uurtjes hebben geduurd, dit Oeroljubileum in Paradiso.
Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, DANS
11 02 06 - 10:30
Manolo Franco met Flamenco in Vrije Geluiden
Bron: Vrije Geluiden
Flamenco gitarist Manolo Franco Barón (foto rechts in het midden) werd geboren op 14 Juli 1960 in Sevilla en aldaar vermoed men dat hij met een gitaar in zijn armen geklemd op de wereld kwam. Hij werd ster in eigen land, toen hij in 1984 de trofee der trofeeën won: de Giraldillo del Toque. Een wedstrijd die gaat tussen de echte maestro's van de Cante Jondo. De prijs werd hem unaniem toegekend door een jury die bestond uit niets dan grote namen onder wie Manolo Sanl ¹car, et Paco de Lucia. Zij hielden bij de beoordeling rekening met de drie facetten van het gitaarspel : de begeleiding van zang, dans en het soleren. Manolo overtrof iedereen in alle drie de categorieën. En Paco de Lucia zei over hem: " Manolo Franco is één en al inspiratie, heeft een sprankelend gitaarspel en zit vol nieuwe ideeën. Met alles wat hij brengt, brengt hij het bewijs van een volslagen technische perfectie. Hij toont een bezetenheid voor Flamencomuziek en voor al wat de Flamenco eigen is. Deze magistrale beheersing ontsnapt hem nooit en te nimmer." Manolo Franco verdiende jarenlang zijn sporen als begeleider van vele zangers en steeg naar de top met Antonio Mairena en Calixto Sanchez. Nu treedt hij zelf meer op de voorgrond. Hij speelt de komende maanden in ons land. Uitzending: Zondagochtend 11:00 uur Nederland 3 Vrije Geluiden. Flamenco Concerten: Speel lijst
Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK
06 02 06 - 20:20
Mariza de fadista en diva zonder weerga in The Choice - 013
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel
In de bijna uitverkochte grote zaal van
013 Tilburg speelde op zondag 5 februari, de Portugese Mariza met haar begeleidingsband. Aangekondigd als “de nieuwe koningin, de fadista onder de fadista’s en diva zonder weerga”, beloofde dit een spannende avond te worden.
Het concert startte met een kort instrumentaal stuk van de drie gitaristen: António Neto klassiek gitaar, Vasco Sousa bas gitaar en Luis Guerreiro Portugese gitaar, waarna Mariza het podium opliep en met een ingetogen rustig nummer direct de superlatieven in de aankondiging waarmaakte. Ze zingt makkelijk en gaat helemaal op in de muziek, al zingend vertelt ze het verhaal met haar muziek. Tijdens de nummers weet ze haar stem optimaal af te wisselen, dan weer ingetogen en rustig, dan weer hard en loepzuiver. Ook schroomt ze niet om stiltes te laten vallen in de nummers, je kunt met momenten een speld horen vallen in de zaal.
Het zijn niet alleen de ‘zware’ fadonummers die gespeeld worden, ook luchtige, vrolijke up-tempo nummers passeren de revue, waarbij Mariza al dansend over het podium beweegt.
Tussen de nummers door praat ze letterlijk met het publiek, ze vertelt haar verhaal over wat de nummers voor haar betekenen. Zo vertelt ze dat ze voor haar laatste cd ‘Transparante’ naar Brazilië is afgereisd. Daar heeft ze met muzikant en producer Jaques Morelenbaum samengewerkt aan dit derde album. Hiermee weet ze een brug te slaan tussen de verschillende culturen in haar leven (Afrika, Brazilië en Portugal) en weet ze steeds meer haar eigen sound te vinden. Na dit gezegd te hebben zingt ze “Meu fado meu”(= mijn eigen fado).
Afwisselend worden de nummers begeleid door de verschillende muzikanten, voornamelijk door de drie gitaristen maar daarbij ook ondersteunt door Jo ¢o Pedro Ruela percussie, Paulo Moreira cello, Antonio Barbosa violin en Ricardo Mateus op viola. De muzikanten krijgen ook tijd voor een instrumentaal nummer, een guitarreria. Tijdens dit nummer is er ruimte voor verschillende solo’s waarbij vooral de bassolo er wat mij betreft uit sprong.
Mariza verteld dat ze bij wijze van hobby literatuur en cultuur onderzoekt, een belangrijke dichter hierbij is voor haar Jorge Fernando. Verschillende nummers van haar komen van zijn hand. Maar ook zingt ze de liedjes van Amalia Rodrigues, waarmee ze nogal eens wordt vergeleken. De laatste vier jaar is vooral geïnspireerd door Carlos Do Carmo, haar leraar maar vooral ook vriend.
Naast de fado onderzoekt Mariza ook de volkscultuur van Portugal, ze probeert ook deze invloeden in haar muziek te verwerken. Bij wijze van voorbeeld speelt ze een oud folknummer uit het zuiden van Portugal getiteld ‘rok’ waarbij ze al zingend haar rok laat dansen over het podium.
Mariza, geboren in Mozambique, haar vader Portugees en haar moeder Afrikaans, groeit op in Lissabon. Hier hebben haar ouders een Taverne in de wijk ‘Mouraria’, de bakermat van de fado. Hier hoor je op iedere straathoek fado, dus ook in de taverne van haar ouders. Haar vader leerde haar al fado toen ze vijf jaar oud was. Hij gebruikte hierbij prenten en tekeningen om haar de tekst te laten onthouden. Maar naast fado luisterde ze ook naar jazz, blues, gospel en Braziliaanse liederen. Om ook haar Afrikaanse invloeden te benadrukken zingt ze een liedje over haar oma in Mozambique, een fado maar met duidelijke Afrikaanse invloeden.
Als laatste nummer heeft Mariza gekozen voor haar favoriete fado ‘Primavera’ een geweldige vertolking met een overweldigend slot wat iedereen in de zaal kippenvel bezorgde. Een staande ovatie volgde.
Een toegift kon niet uitblijven, Mariza begint met een verhaaltje van die middag. Ze was in Tilburg aangekomen en werd rondgeleid door 013. Hierbij kwamen ze in één van de andere zalen uit waar op dat moment de ‘Metal Matinee’ gehouden werd. Ze vroeg zich af waar ze terecht was gekomen en wat voor publiek ze voor zich zou krijgen die avond.
Voor de toegift vraagt ze het publiek zich te verplaatsen naar een taverne in Lissabon. Geheel onversterkt, zonder microfoons, brengt ze met de drie gitaristen de toegift ten gehore. Fenomenaal hoe ze onversterkt de hele zaal weet te vullen met haar stemgeluid en ook de zachte passages over kan laten komen. Weer kippenvel en een staande ovatie.
Als laatste nummer heeft ze gekozen voor het bekende engelse nummer ‘Summertime’. Ze weet het op geheel eigen wijze te vertolken: slow, jazzy maar toch met haar eigen fado invloeden. Een mooi slot voor deze geweldige avond.
Mariza -
website
Bezetting
Mariza “ vocal
Luis Guerreiro “ portuguese gitar
António Neto “ classic gitar
Vasco Sousa “ bas
Paulo Moreira “ cello
Antonio Barbosa “ violin
Ricardo Mateus “ viola
Jo ¢o Pedro Ruela - percussion
CD en DVD
Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ
17 01 06 - 15:25
Zuco 103 laat Beauforthuis op zijn grondvesten schudden!
Door Marina den Hartog met foto’s van Ellen van Geel, genomen tijdens Lowlands 2005 (klik de fotos voor vergroting).
Zondag 15 januari stroomt het
Beauforthuis in Austerlitz aan het einde van de middag snel vol. De zaal heeft vandaag alleen staplaatsen en ademt de sfeer van een feestje voor intimi. Er is een buffet waar soep en tapas gekocht kunnen worden. Hier gaat zo meteen om 17.30 uur een swingend optreden plaatsvinden van de succesvolle formatie Zuco 103 die intussen op talrijke podia in binnenland en buitenland heeft gestaan, waaronder recentelijk Japan.
De muziek van Zuco 103 laat zich niet gemakkelijk in vakjes stoppen. Volgens de programmakrant van het Beauforthuis is het een mix van Braziliaanse samba, een beetje dub, jazz, dance, Afro-Cubaans, Ethiopisch en West-Afrikaans en veel elektronische elementen. Zuco geeft deze maand een aantal akoestische concerten onder de naam Zuco 103 Acústico. Op 4 januari, gaf de groep een fantastisch concert in het nieuwe Bimhuis in Amsterdam (zie
recensie elders op deze site).
Wie bij akoestisch denkt aan een kleine bezetting heeft het mis. Behalve
zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger op drums en Stefan Schmid op toetsen “ de vaste samenstelling van Zuco 103 “ staan vanavond ook percussionist Claus Tofft (percussie), Lesley K ¼hr (basgitaar), Alvin Lewis (gitaar) en Jasper Blom (saxofoon en klarinet) op het krappe podium van het uitverkochte Beauforthuis.
Het concert is zeer de moeite waard hoewel de geluidskwaliteit “ om een mij onbekende reden - niet haalt bij die in het Bimhuis eerder deze maand. Het Beauforthuis is een leuke locatie, maar eigenlijk niet zo geschikt voor een groep van deze omvang. Daarom is het des te charmanter dat Zuco 103 t ²ch geprogrammeerd staat, iedereen een beetje ‘inschikt’ en de musici er ook graag spelen. Volgens de aankondiging gaat het om een kroegconcert en dat is te merken. Tijdens rustige nummers praat het publiek hinderlijk door.
Na de pauze neemt het dansgehalte van de nummers toe en komt de zaal goed los. Direct voor het podium is een behoorlijk aantal mensen aan het dansen. De sfeer zit er goed in. Een deel van het publiek is intussen zo enthousiast dat het zelfs blijft klappen wanneer dat helemaal niet de bedoeling is, zoals bij een fraai duet tussen saxofonist Jasper Blom en toetsenist Stefan Schmid. Jammer, maar een kroegconcert is nou eenmaal geen concertzaal. Zuco 103 was wederom geweldig, maar is eigenlijk te ‘groot’ voor een klein podium.
• Website:
Zuco 103
