Onderwerp: TONEEL, MUZIEK, DANS, CABARET

20 01 06 - 00:50

Five easy pieces - In het kwadraat (try-out)

Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)

Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.

Voor de voorstelling sprak ik Marijn en we kwamen overeen dat ik tijdens de voorstelling geen foto's zou maken. Het decor is nog niet af en de voorstelling is nog volop in de laatste stylingfase want er zijn nog drie weken te gaan voor het 'moment suprème'. Een beetje spijt had ik wel van die toezegging omdat er zoveel mooie fotomomenten voorbij kwamen! Beeldend en theatraal zijn ze namelijk heel sterk, deze jonge theatermakers en dat laten ze zien in hun choreografieën en de wijze waarop ze met zijn vieren bijna als één organisme over het podium bewegen. Er waren eigenlijk maar een paar momenten in de voorstelling dat ik dat totaalbeeld een beetje vond ontbreken, maar ach, daar is het een try-out voor. Gaandeweg het programma profileren de vier zich ook individueel als getalenteerde artiesten maar ze gaan nauwelijks solo, ook niet als er iemand alleen een nummer doet. Je kunt aan alles merken dat dit hun eigen authentieke product is waarbij vorm en inhoud naadloos passen. Ze zijn de hele voorstelling door in connectie met elkaar en met wat ze doen en het geheel is daardoor in het geval van de vier Five Easy Pieces absoluut meer dan de som der delen.
Nou vraag je je misschien af, na deze wat wollige inleiding, wat het in godsnaam voor een voorstelling is. Tja, dat is niet zo eenvoudig uit te leggen. Hoewel er veel en prachtig gezongen wordt, vaak meerstemmig, is het meer dan een liedjesprogramma. Hoewel het licht is, soms met een knipoog, soms schurend en wringend en met humoristische vondsten is cabaret een te eng begrip, de Pieces zingen, dansen en acteren maar desalnietemin doet het woord kleinkunst ze echt tekort. Marijn zegt later daarover in de bar dat hij hoopt dat er nog eens een tijd komst dat Five Easy Pieces een aanduiding wordt voor een type theater. Zo ver is het nu nog niet maar dat ze een geheel eigen stijl van theater maken hebben, dat staat wel vast.

Natuurlijk moet de première nog komen - ik geef dus niet te veel weg van waar het programma over gaat - maar ik wil wel een paar highlights aanstippen. Het openingsnummer is zo'n highlight waarin Maria Noë in een ontboezemende scene met haar cello meteen de aandacht van het publiek weet te vangen. Ook haar duet met de vuilniszak later in het programma is het vermelden waard. Centraal thema van de voorstelling is de betekenis van het leven en hoe iedereen op zoek is naar houvast om in zijn of haar eigen leven de draad niet te laten ontglippen. Er wordt letterlijk en figuurlijk gebalanceerd, gesprongen, geklommen, gekropen en gevallen waarbij met name Roosmarijn Luyten imponeert met haar danskwaliteiten. En de liefde komt natuurlijk ook aan bod in de interactie van de drie vrouwen met die ene man maar ook in de teksten die nu eens poëtisch zijn, dan weer aards maar in alle gevallen met herkenbare elementen. Zo wordt in het nummer over thuiskomen het zo herkenbare dubbele verwoord: het enerzijds diep gekwetst zijn maar anderzijds de liefde waardoor iemand toch weer terug mag komen.

Ik vond het een geweldige voorstelling die in mijn ogen absoluut niet onaf was. Misschien dat het nog strakker kan en nog krachtiger maar deze Five Easy Pieces hebben een fantastisch programma gemaakt waar ze nog een paar weekjes met een regisseur aan kunnen schaven om het helemaal af te maken. Mij heeft het op sommige moment ontroerd en op andere momenten aan het lachen gemaakt en in ieder geval van begin tot het eind (ook een absoluut highlight!) geboeid. En dat ik de enige niet was hoorde ik wel in de reacties na de voorstelling. Er waren zelfs geluiden van mensen die vonden dat het nog wel even door had mogen gaan. Een groter compliment kun je als theatermaker toch nauwelijks krijgen! De Pieces waren dan ook zichtbaar in hun nopjes met de positieve reacties van het publiek. "Maar het kan nog beter", zegt Gwen Maduro als we achteraf nog even een foto maken voor CultuurPodium.nl. Het is overigens hun tweede keer in het Beauforthuis en tot genoegen, hoewel dat genoegen niet geldt voor het splinterige houten podium dat eigenlijk niet geschikt is om op te dansen. Wat Roosmarijn betreft mag een goede balletvloer wel toegevoegd worden aan het wensenlijstje van de verbouwing van het Beauforthuis. Gezien het 'Five-Easy-Pieces-theater' dat ik net gezien heb, kan ik me die opmerking goed voorstellen.

Misschien weet je na mijn verhaal nog steeds niet wat voor voorstelling het is. Maar als je een open mind hebt, laat je dan gewoon verrassen door de Five Easy Pieces! Je krijgt er geen spijt van. De speellijst kun je bekijken op de website. En mocht je geen kans zien om de voorstelling te gaan bekijken: hun tweede CD komt uit in maart.


Five Easy Pieces: website

Geïnteresseerd in de eerste CD van Five Easy Pieces?
Five Easy Pieces
Five Easy Pieces

Onderwerp: WERELDMUZIEK, MUZIEK, CABARET

15 01 06 - 23:01

Parade van de hemelse tragedie - Ad Visser & friends

Tekst Mieke Kreunen

"O, lieve schat ik hou van jou" Zei de non tegen de nar De waarzegster sprong op en riep: "Hou op, je bent in de war." "Niet doen, tel langzaam eerst tot 10 Of hier, drink eerst iets koel." Maar ze gaf zichzelf weg die nacht Op het Festival of Fools. Dit zijn de eerste twee coupletten van een maar liefst 1050 coupletten tellende song met de titel 'De parade van de hemelse tragedie' gecomponeerd door Ad Visser. Dat deze song, met zoveel coupletten, de langste song ter wereld is zal niemand verbazen. En dat je dat niet even tussen de bedrijven door zingt ook niet. Daarom was er gisteren in de Kleine Komedie in Amsterdam een speciale marathon georganiseerd van 13.00 tot 23.00 uur om het geheel uit te voeren en wij waren er eventjes bij. Inspiratie voor deze song ontleent Visser aan de Parade waar hij al enige jaren achter elkaar speelt. Iedereen in in dat aparte wereldje is bezig met het najagen van geluk, illusies, liefde en romantiek of met het ontrafelen van de geheimen van de geest en de macht van het geld. Visser is al een tijdje bezig als singer/songwriter en het thema van de zin van het bestaan kennen wij ook wel uit ander werk van zijn hand. Hij zegt er absoluut niet op uit te zijn geweest om de langste song te schrijven, integendeel. Maar het diende zich zo aan, de song schreef zichzelf en Visser ging maar door en toen - na 1050 coupletten - was het af. Hij gaf het in boekvorm uit en toen Joost Nuissl (2e fotoserie links) van De Kleine Komedie hem aanmoedigde om het uit te voeren was het idee geboren. Toen wij om kwart over drie in De Kleine Komedie aankwamen was het even pauze (om het uur was een pauze ingelast) en konden we op ons gemak een goed plaatsje zoeken. Sjoerd Pleijsier, André Manuel, Rob van de Meeberg (als Wim Kan), De 2 Kweksilbers (2e fotoserie links Marian Kweksilber) en Neske Beks hadden hun bijdrage al geleverd in de eerste twee sets. Toen het programma weer begon bracht Visser als eerste in de derde set zelf een aantal coupletten van 'De parade van de hemelse tragedie' ten gehore daarbij begeleid door Begeleidingsgroep Jan Robijns. 'Twee mannen uit het Quartier Latin van Amsterdam', zoals Visser ze noemt, zijn Najib Amhali (1e fotoserie midden) en Eric van Sauers (1e fotoserie rechts)die voor de eerste keer samen op de planken staan speciaal voor Visser's project. Zij kozen een aantal coupletten uit de song die zij met Van Sauers in de eerste stem en Amhali in de tweede (of andersom) laten horen met hun eigen snedig commentaar: "D t is een lange ringtone" of "Daar heb je wel vijf iPods voor nodig!". Sommige gedeelten worden boven opgeluisterd met de fabuleuze vocale percussie die we van Ahmali allemaal kennen. De volgende in de rij is Mieke Giga (voorheen ook wel bekend van de Gigantjes en te zien op de linkerfoto van de 1e fotoserie). In een schitterend rood glitterpak zingt zij een aantal door haar gekozen coupletten over Prins Carnaval. Hoe toepasselijk! Daarna zingt ze 'Freitag im Motel', een tekst van Reiner Werner Fassbinder en 'Mandalay'. In de pauze die volgt kan het publiek de bijdrage van Frits Barend zien en horen in 'zijn natuurlijk habitat': op een TV-scherm bij de bar.

Na de pauze is Eric Vaarzon Morel (2e fotoserie rechts) aan de beurt voor zijn bijdrage aan de langste song ooit. Hij maakt in zijn inleiding een prachtige verbinding tussen Vissers Parade en de herkomst van de flamengo die terug te leiden is op de Indiase raga zoals die gespeeld werd in Radjasthan (de streek in India waar oorspronkelijk ook de zigeuners vandaan zouden komen). Na het lezen van 'zijn' coupletten wordt het publiek getracteerd op met meest fantastische mini-flamenco-concert ooit. Op zijn snaren tokkelend met twee handen en vliegensvlug bewegend overal over de gitaar tovert Vaarzon Morel een fenomenaal stuk muziek tevoorschijn dat hem op een spontane staande ovatie van het publiek komt te staan. Wat een klassegitarist! "Wat wij buiten zien is binnen als projectie van de geest", zo houden Ahmali en Van Sauer ons voor in een vervolg op hun eerder optreden. Moeiteloos worden achtereenvolgens Ali B en Frank en Ronald de Boer geïmiteerd door Ahmali en worden er 'wat meters gemaakt anders schiet het niet op' (met de coupletten dus). Deze vierde set wordt afgesloten met een bijzonder optreden van een 'engelenkoor' dat letterlijk uit de nok - het tweede balkon - van Kleine Komedie vierstemmig een aantal coupletten ten gehore brengt. Koor Rosette uit Rotterdam onder leiding en met arrangementen van Marco Kalkman die zijn koor van achter de vleugel op het toneel dirigeert. Het had eigenlijk in het donker gemoeten, zo licht Kalkman toe, maar dat was technisch niet haalbaar. "Chaos leidt je tot een hogere orde", is de tekst waarmee hun gedeelte afsluit en die nog even van een toelichting wordt voorzien door Visser. Dan kondigt Visser aan dat er nu eerst even gegeten kan worden en dat om 20.00 uur het programma wordt hervat. Voor ons tijd om weer te gaan. In het avondgedeelte staan nog Jan Jaap van der Wal, Carlos Vamos, Leoni Jansen & She Got Game, Howard Komproe, Renée van Bavel, Alex Roeka, de Ashton Brothers, Wende Snijders, Zapp String Quartet en Jochem Myjer op het programma. Al deze artiesten kozen hun eigen fragmenten uit Vissers werk en geven daar hun eigen interpretatie aan. Een fenomenaal unicum, deze integrale uitvoering en jammer dat we dat niet meer kunnen zien. O een show, een klucht, theater Allemaal in één komedie Onafzienbare parade Van de hemelse tragedie Dit is het laatste stukje van de tekst die vorig jaar oktober al in boekvorm verscheen (zie link hieronder) en waarover de verschillende media indertijd in allerlei superlatieven schreven: "Virtuoos, associatief, duizelingwekkend, erudiet, poëtisch, kritisch, lyrisch, humoristisch “ er zijn heel wat kwalificaties denkbaar voor De parade van de hemelse tragedie. Ad Vissers meer dan duizend strofen tellende megagedicht “ de langste song ter wereld “ vormt één grote lyrische achtbaan, een poëtische hoogmis van maatschappijkritiek, muzikaliteit, humor en prikkelende beelden. De liefde, geld, relaties, de wereld, beeldende kunst, filosofie, religie en actualiteit worden door Visser op onnavolgbare wijze vermengd met verrassende inzichten en persoonlijke preoccupaties tot een geniale en caleidoscopische tekst waar de verbale vonken vanaf spatten." Geïnteresseerd in het boek?

A. Visser" >
De parade van de hemelse tragedie
A. Visser

Onderwerp: CABARET

28 10 05 - 20:20

Paul Haenen viert Margreet Dolman

klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de website van Paul Haenen.

Onderwerp: JAZZ, CABARET

16 10 05 - 20:48

Renee van Bavel 'Rood'

klik foto voor vergroting
Renee van Bavel is moeilijk te plaatsen. Wij zagen haar vorige week in het Beauforthuis waar ze de tweede helft van de benefietvoorstelling invulde na het cabaretduo Dames voor na Vieren. Ze komt ook van de Koningstheaterakademie in Den Bosch, maakt grappen maar is toch geen cabaretière. Voor het publiek maakt dat nauwelijks wat uit. Die zijn zo gewonnen als Renee eenmaal op dreef is. Zij heeft dan ook behoorlijk wat te bieden. Ze heeft een jazzy stem die klinkt als een klok maar die ook erg teder en subtiel kan zijn. Ze vertelt cabareteske verhaaltjes, maakt pikante grappen, ze sprankelt en geeft allerlei onverwachte wendingen aan haar optreden. Geen echt cabaret, maar ruim voldoende om goed contact te maken en een plezierige sfeer te creëren. Haar show heeft het thema 'Rood' dat voornamelijk over passie gaat. Die passie zien we terug in haar swingende jazzy nummers maar ook in het intieme verstilde nummer over het overleden broertje waarbij ze zichzelf op de vleugel begeleidt. Ze zingt veelal eigen teksten en wordt verdienstelijk begeleid door twee jonge muzikanten Daniël Debie op piano en Bas Kisjes op contrabas.
Renee heeft niet stil gezeten. Ze volgde aanvankelijk de Drama docent opleiding om al snel te ontdekken dat dat niet haar weg was. Op de Bossche academie volgt ze een parttime kleinkunstopleiding en kreeg daar o.a. gastlessen van Herman van Veen, Youp van 't Hek, Kommil Foo, Lenette van Dongen, Bram Vermeulen en Stef Bos. Een acteerworkshop volgde ze bij Helmert Woudenberg, jazzzanglessen bij Setske Mostaert, een summerjazzworkshop bij Fay Claassen op het conservatorium in Amsterdam en gastlessen bij o.a. Hein vd Geyn, Bert van den Brink en Cor Bakker. Het talent van van Bavel is nog niet echt uitgekristalliseerd. Zal zij de richting van de jazz opgaan of wordt zij een all-round entertainer a-la Bette Middler? Binnenkort is zij weer in het Beauforthuis te zien samen met pianist Bert van den Brink.

Onderwerp: CABARET

12 10 05 - 20:22

Dames voor na Vieren 'Benefiet'

klik foto voor vergroting
Op 26 februari dit jaar, traden 'Dames voor na Vieren' (Hanneke Drenth en Anne van Rijn) met een try-out van hun show 'Tja tja tja' voor het eerst samen op in het Beauforthuis. Wij waren erbij en deden er verslag van. Hun talent is sindsdien niet onopgemerkt gebleven bij de Nederlandse pers en publiek. Uitverkochte zalen en lovende recensies zijn het resultaat. Gisterenavond waren ze niet te beroerd om het Beauforthuis te steunen door een belangeloos benefietoptreden (voor de verbouwing) te verzorgen samen met Renee van Bavel (daarover later meer). Het viel me op dat de dames de kwaliteit die ze nu door ervaring afleveren ook al hadden bij hun try-out destijds. Door de kortere duur van het (dubbel) optreden hebben ze een selectie moeten maken uit bestaande sketches en hier en daar waren kleine aanpassingen gemaakt.
Hun stijl is uniek te noemen. Geen monologen en verhalen vanuit de ik-figuur maar meer fysieke theater-cartoons en karikaturen in raps, sketches en liedjes en dat alles naadloos en in een hoog tempo gespeeld. Het viel me nogmaals op dat beide dames uitstekend zingen en verdienstelijk piano spelen. Waar ze beiden echt in uitblinken is hun rijke mimiek die tot in de details is geperfectioneerd. Cabaret staat niet stil dankzij een nieuwe generatie, opgeleid door de Koningstheaterakademie in Den Bosch. We hoeven mede dankzij de Dames Voor Na Vieren niet bang te zijn dat we in cabaretland opgezadeld worden met meer van hetzelfde.
Meer cabaretfoto's waaronder nog twee van de dames hier
17 en 18 mei volgend jaar staan de dames met hun volledige programma weer in een nagenoeg uitverkocht Beauforthuis.

Onderwerp: CABARET

22 09 05 - 20:25

Oudejaars-conference 2005/2006 Youp van 't Hek

klik voor vergroting

Try-Out in het Beauforthuis, de plek die alle artiesten blindelings weten te vinden en waar hele volksstammen nog nooit zijn geweest. Locatie, het theaterkerkje in Austerlitz, waar veel nieuw talent is gestart en waar veel artiesten, met name cabaretiers hun nieuwe programma testen. Zoals je ook ooit eens in Paradiso moet zijn geweest, zou je ook het Beauforthuis eens moeten ervaren. Hedenavond was de zaal tot aan de nok gevuld om te zien hoe Youp zijn oudejaarsconference ging testen. Het enige verschil met een echte voorstelling is, dat hij nog leest van het script van zijn voorstelling. Verder kom je als toeschouwer niets te kort. Vanaf het begin tot het eind is het lachen geblazen. Met nauwelijks enige hapering slingert van 't Hek, zoals we dat van hem gewend zijn, zijn hilarische en vaak banale teksten de zaal in. Adrem reagerend op alles wat er op zijn pad komt. Zo wordt die mevrouw op de eerste rij, die van die 'handige' opmerkingen maakte, voortdurend volledig in de zeik genomen. Gelukkig kan zij er tegen en realiseert zij zich dat het theater is. Youp bedankt haar later dat hij via haar kon oefenen op zijn echte 'slachtoffer' later.
Als een grap goed aanslaat volgt een genoegzaam: 'die houden we er in'. Youp verzekert het publiek echter dat ze maar goed moeten opletten omdat hetgeen dat zij horen uniek en eenmalig is. Alles zou toch weer volledig omgegooid worden. Dat is waarschijnlijk slechts ten dele waar omdat de actualiteit van dit moment die goed aan bod komt, rond het Oudejaar weer heel anders zal zijn. Het valt op hoe groot zijn professionaliteit is. Het lijkt hem allemaal met het grootste gemak af te gaan. De show zit vol met spitsvondigheden in taalgebruik, maar je krijgt de indruk dat voor iedere grap die niet volledig aanslaat er drie andere klaar liggen. Uiteraard mag ik inhoudelijk nog weinig prijs geven, maar één ding is zeker, als dit slechts een try-out was dan belooft de uitgekristalliseerde versie een avond zorgeloos vermaak van groots kaliber.

Onderwerp: CABARET

25 08 05 - 20:29

Cabaret Cocktail in het Beauforthuis

Het Beauforthuis heeft veel te bieden. Het is niet alleen uniek omdat het een voormalig kerkje is met gothische boogramen midden in de bossen van Austerlitz, maar ook doordat het een springplank is voor jong talent in de podiumkunsten. Jazz heeft er van oudsher op veel steun kunnen rekenen en namen die nu groot zijn zoals Michiel Borstlap, Jesse van Ruller, Hein vd Geyn en zelfs Toots Thielemans zijn er kind aan huis. Een nieuwe ontwikkeling is dat veel nieuwe jonge cabaretacts hier hun eerste try-out voor een echt publiek beleven. Zo hebben Ernst van der Pasch, Paul Smit, Ilse Warringa, Katinka Polderman en de Dames voor na vieren hier hun repertoir getest. Zij zijn nu min of meer gevestigde namen al zijn ze nog niet zo beroemd als Youp van 't Hek die er zijn oudejaarsconference gaat try-outen. Een leuk initiatief van het Beauforthuis is de zogenaamde Cabaret Cocktail, speciaal voor de verbouwing van het Beauforthuis, georganiseerd en op een cabareteske manier gepresenteerd door Dennis Struis. Publiek dat van cabaret houdt kan op zo'n avond voor 12,50 euro een verrassingspakket verwachten van twee of meer nieuwe acts en gisterenavond bleken dat Willemijn Smeets en Elske Rollema te zijn. Beiden zijn afkomstig van de akademie van het Koningstheater te Den Bosch waar opvallend veel nieuw talent vandaan komt. Willemijn is nog aan het afstuderen en Elske heeft dat al achter de rug.
klik foto voor vergroting De avond begint met Willemijn, die al opvallend zelfverzekerd en brutaal (in de positieve zin van het woord) de zaal voor zich wint. Haar thema is dat het best OK is om alleen te zijn. Zij doet of de zaal vol zit met bekenden die haar brieven hebben gestuurd over hun ervaringen inzake dit thema. Het publiek wordt op een milde manier in de maling genomen en krijgt en passant nog een aantal wijze levenslessen waarbij Willemijn met aangeplakte baard en puntmuts de kabouter demonstreert die voor niemand aantrekkelijk is. De bij binnenkomst uitgereikte tissues blijken voor een man achter in de zaal te zijn die als gevolg van een verbroken relatie alsmaar zit te masturberen. Willemijn, die overigens uitstekend zingt, is best aardig op dreef maar moet toch nog het noodzakelijke stukje groei doormaken om echt te overtuigen. Ook haar grappen missen nog net die extra laag die het onderscheid vormt tussen de leukste van de klas en de rasperformer. Daar is op zich niks mis mee en doet niets af aan haar potentiële kwaliteiten, die er wel zeker zijn.
klik foto voor vergroting Elske Rollema heeft dat stadium duidelijk al achter de rug. Als een ware professional pakt ze de zaal en zet die voortdurend op het verkeerde been. Haar thema is lulululu...liefde, dat maar niet uitgesproken kan worden en nog blijft hangen in lust. Ze draagt een lang wit vest dat van haar moeder is geweest en waar zij (in de hippietijd) op is verwekt. Een lange reeks van mannennamen die daarbij hun bijdrage leverden komen voorbij. "Kijk maar de vlekken zitten er nog in". Uiteindelijk is dan toch duidelijk geworden wie haar echte vader is, al zit die in Nieuw Zeeland. Elske is zeer prettig gestoord, neemt in haar rode jurkje met het label aan een touwtje nog op de rug en haar rubberlaarzen het hele podium in. Het publiek op de voorste rij wordt er tot grote hilariteit van de overige aanwezigen nadrukkelijk bij betrokken. Haar verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over waarbij ze ook regelmatig stukjes (o.a. van Kate Bush) zingt. Ook Elske zingt trouwens meer dan voortreffelijk. Er is ook nog een hobbelpaard dat deel uit maakt van de act maar het hoe en waarom is me als ik eerlijk moet zijn even ontgaan. Elske Rollema is wel een naam om te onthouden, zoveel is mij wel duidelijk.