Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL
13 Juni 2016
Houston? Houston?
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Op de mooie locatie van zandafgraving Oost zetten Nineties Productions en Paradiso Melkweg deze Oerol een muziektheaterproductie neer: 'We are here'. We gaan naar de maan, in de slipstream van Neill Armstrong. In 2014 volgden we op Oerol met Oostpool de avonturen van Buzz Aldrin, de tweede man op de maan. Ditmaal is het de beurt aan Michael Collins. De man die in 1969 in het ruimtevaartschip bleef zitten en in zijn eentje net zolang om de maan cirkelde totdat Armstrong en Aldrin van de maan terugkeerden. De derde man. Veertien rondjes om de maan. Hij werd bijna gek toen hij daar in eenzaamheid in het heelal ronddwaalde. Houston? Houston?
De locatie is perfect; ver voorbij alle feestgedruis bij Hessel op Hoorn, in een afgegraven duinpan met hoogoplopende randen. En dat alles in het donker van de vallende nacht. De productie benut de mogelijkheden ten volle. Muziek dreunt met een goede beat, de synthesizer snerpt en ondersteunt de projectie op een van de zandwanden van het duizenlingwekkende voorbijsuizende heelal. Ook de contacten tussen de vrouw van Collins en het ruimteschip zijn hierop in projectie te volgen. Zij trekt het niet zo goed. Alle pers en aandacht gaan naar de andere twee helden, terwijl haar grote liefde in de luwte daarvan zijn leven waagt. De zandwand biedt een van de spelers de mogelijkheid naar boven te klimmen om de vlag van de VS te planten. Theatraal sterke elementen.
De drie spelers, Charlie Chan Dagelet, Yannick Noomen en Houk van Warmerdam zijn vooral in hun element als muzikant. Toch brengen zij met verve het verhaal over op het publiek, daarbij geholpen door het geluid, het licht en de theatrale effecten. Drie spelers is immers minimaal op zo'n grote locatie, zeker als het om een ruimtereis gaat; zo ver weg en zo lang geleden. Wat is de relevantie ervan in 2016? Hoe breng je dat over? Sinds we naar de maan kunnen, hebben we letterlijk de nietigheid van de aarde in beeld.
Zwarte strepen op het gezicht van de wenende vrouw, een zee aan geprojecteerde sterren op het weerspiegelende ruimtepak, als ware het lasersstralen die de eenzame ruimtereiziger doorboren. Simpel en overtuigend; ze maken het de drie spelers makkelijker om het drama over te brengen. De spelers benutten daarbij het hele speelvlak, als band in een container, erop staand, vlak voor het publiek in fel licht, onder het duin en er bovenop. Dit samenspel van mensen, locatie en effecten maakt het uiteindelijk tot een heel aardige voorstelling. Met een happy end.
Nineties Productions | Paradiso | Melkweg | Oerol