Onderwerp: LOCATIETHEATER

19 Juni 2015

Een schaamteloos eerlijke bruiloft

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Wilhelmer van Efferink nam als jonge maker  in 2012 en 2013 al deel aan Atelier Oerol. Nu is hij terug met de voorstelling 'Motief knokpartij bruiloft nog steeds onbekend.' : een krantenkop. Het publiek kijkt in de schuur op Teunis Plak naar vijf mensen die proberen te reconstrueren wat er is gebeurd tijdens het voorafgaande bruiloftsfeest. Het is nogal uit de hand gelopen, is een understatement. De bruid en bruidegom totaal lam, mensen deden het met elkaar die dat beter niet hadden kunnen doen en het geheel ontaardde uiteindelijk in een grote matpartij, waar de politie aan te pas moest komen. Het is alles peanuts vergeleken met de nog veel heftiger achtergrond van onze hoofdrolspelers. De vijfacteurs gaan fysiek ontluisterend tekeer en zijn schaamteloos eerlijk.

Zo blijkt de Chinese bruidegom bitter en cynisch over de wijze waarop Nederlanders met hem omgaan. "Wat weten jullie eigenlijk van Chinezen?" vraagt hij zich vol sarcasme af. "Veel eten voor weinig geld. En ze zijn vies. Dat is het dan wel zo'n beetje. Maar ik vind het goed hoor, ik weet ook niets van jullie." Zijn bruid heeft zich ontworsteld aan haar geboortedorp, is opgeklommen in het bedrijfsleven en is nu de eenzame verblijven in internationale hotels zat. Ze wil een vaste man. En daar kinderen van. Ze is niet heel kieskeurig, maar.... een waslijst aan eisen volgt.

Dan haar jongere zusje, die wilder is en zich stevig voorneemt haar vrijheid te omarmen. Vrijt wat af om uit de verstikking thuis te ontkomen. Als vrolijk element op het feest is een clown ingehuurd, die een verleden als militair in oorlogsgebieden blijkt te hebben. Hij schrikt van elke knappende ballon en roept "Clear" voor hij het toiletgebouwtje ingaat. En ja, hij werd vroeger gepest op school. Heel vaak. Dus.
Het hele feest wordt geleid door een sadistische ceremonieleider die vooral plezier haalt uit het leed van anderen. Hij is het steentje in de schoen waardoor alles pijn gaat doen.

Van Efferink heeft het verhaal door vijf mensen laten schrijven, die hij tussentijds opdrachten gaf. Helaas blijft het een caleidoscopisch geheel, waarin de verhalen elkaar afwisselen. Het enige verband is de bruiloftavond, die stukje bij beetje wordt herinnerd. Zo krijgt het publiek langzaam zicht op de aanleiding voor de grote vechtpartij. En zijdelings ook een inkijkje in andere drama's ter plekke.

De acteurs doen hun best en maken het stuk. Vooral het bruidsstel, gespeeld door Anna Schoen en Hok Tan indrukwekkend in zijn pijn. Ze laveren prachtig op de rand hun verdriet. Ook de andere acteurs storten zich onverschrokken in het menselijk leed. Toch rest de vraag aan het eind van de voorstelling wat de pointe is.  De personages hebben nauwelijks invloed op elkaar. Ze maken ook nauwelijks ontwikkeling door. Jammer is ook dat de regisseur niet meer gebruik maakt van de locatie. De schuur doet alleen dienst als feestgebouw.

Het publiek ziet het eenzame gevecht van de hoofdpersonen en gaat gedesillusioneerd naar huis. Gezien het niveau van de teksten en het goede acteerwerk, had er waarschijnlijk meer in gezeten.