Onderwerp: TONEEL, OEROL
16 Juni 2015
Much Ado About Nothing. Shakespeare. Leuk hoor.
Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen
Ik durf het hier wel op te biechten: ik houd niet zo van Shakespeare. Te hoogdravend voor mij, te verafstaand van mijn werkelijkheid misschien. Desondanks heb ik voluit genoten van 'Much Ado About Nothing' van het Bostheater in samenwerking met het Noord Nederlands Toneel. Een spektakel van ruim anderhalf uur op de parkeerplaats bij Paal 8, met vele rond crossende vervoermiddelen, vreemde uitdossingen, verrassend goede muziek en zang en een zeven acteurs op dreef. Een theaterbewerking die eeuwen overbrugt. Een hilarische voorstelling die je iedere festivalganger gunt. Zelfs de meeuwen speelden mee.
OK, laten we beginnen met de vervoermiddelen. Ruimte zat, daar op de parkeerplaats. Bijvoorbeeld voor een Ford truck die drie strijders ronkend opvoert: aanvoerder Don P. , Claudio en Benedick (Bennie) in gezelschap van zijn verlopen halfbroer Johnnie. Of voor de open aanhangwagen die de muzikanten herbergt. Ook gezien: de snackkar van de vader (Leo) van de schone Hero. En de caravan die Hero deelt met haar nicht Bea. Natuurlijk worden twee van de strijders verliefd op Hero en haar nicht, waarna vele verwisselingen en verwikkelingen volgen. Een verhaal van niks, veel kouwe drukte en een happy end, dat wel. Dan vergeet ik nog het elektronische gehandicapten-karretje dat onze parkeerwachters vervoert die verblijven in een halve Kip caravan naast de slagboom. De grens dus. Het hele speelveld wordt ook nog regelmatig doorkruist door een jongen op een Tomos brommer. En zoals dat hoort met Tomos-rijders, krijgt hij het zwaar voor de kiezen. Had hij maar een Puch moeten kopen. Als laatste vervoermiddel is daar nog een grafkist. Maar die gaat niet de grond in, gelukkig.
Kunt u het nog volgen?
Dan gaan we naar de uitdossing. In een woord geweldig. Bont, in de zin van kleurrijk. Gewaagd. Vreemd passend. De hele vintagewinkel leeg gekocht. En een kekke trouwjurk. Hoewel hij dan weer "nee" zegt op het hoogtepunt. Zal je net zien.
Dan de muziek. Atonaal alsof het niets is. In de kar het groot instrumentarium, daarbuiten een blaaspiano, een violofoon, trompetten en een buikharp. Echt. Uitmuntende zang. Met Slavische trekken soms, weemoedig en klagend. Of zomaar een operasolo van grote klasse van actrice Maartje van de Wetering.
Die nogal op dreef is trouwens en een briesende nicht neerzet die onze held Benedick opzweept en neersabelt naar het een lust is. Als een vurige torreador heerst zij over zijn hart. Dragan Bakema speelt Benedick met niet minder verve. Een man die van gekkigheid, lust en ontluikende liefde briesend en stampend als een krijger die zijn wapens zoekt, de liefde probeert te verklaren aan zijn Bea. Die half ontkleed over de auto knalt. Die haar uiteindelijk tien minuten vol op de mond zoent, net zo lang totdat het hele publiek ook zin heeft.
En Hero, ach, wat is ze mooi. En wat schakelt ze feilloos naar snuivende speurhond als onderdeel van de parkeerwachter crew. Neemt ze tussen de bruiloft door de verrader op zijn Tomos van achteren. Het is een dankbare rol. Zo zijn we automatisch aangekomen bij het acteerwerk. Het is goed. Van allemaal. Hun teksten virtuoos geschreven en rollend uitgespuugd. De enige zorg is of ze het 10 dagen volhouden. Na elke voorstelling zou er een onderhoudsteam zoals voor het Nederlands voetbalelftal moeten klaarstaan. Massages, een psycholoog, hydratatie, een goede kok. De ene dag vrij die ze hebben zullen ze voorzichtig gemberthee drinken voor de keel. Met een flinke slok juttersbitter.
Much Ado About Nothing. Shakespeare. Leuk hoor.
Amsterdamse Bostheater | NNT | Oerol