Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER
13 Juni 2015
Zien wat er werkelijk is bij Erf
Door Paolo met foto's van Mieke Kreunen
Boukje Schweigman is een vaste en graag geziene bespeler van het Terschellinger landschap. Ze stond al menig keer op Oerol en de verwachtingen waren hoog. Met de première van Erf opende Oerol 2015. De voorstelling speelt zich af op Griene Pôllen, een loopduin in West, waar het wemelt van de orchideeën maar ook van de knutten die bij het invallen van de schermering met miljarden tegelijk tevoorschijn komen. Het is een prachtige locatie voor een voorstelling over heden en verleden, over de grens tussen bos en veld over licht dat gaandeweg verdwijnt en plaats maakt voor het duister, dat weer plaats zal maken voor licht in een eeuwige cyclus van dag en nacht, van leven en dood.
Begeleid door de loepzuivere zang van de in het rood geklede mezzosopraan Norah Fischer, start een eindeloze stroom van in sobere tinten geklede mensen die vanaf de bosrand aan de overkant van de tribune, in trage pas het veld oversteken. De blik even strak als de looplijn en eindigend langs en tussen de tribunes door. Ze breken takjes, de dragen zakken, hebben een stok tegen hun rug, ze hebben jassen aan met enorme schouderpartijen, waar al het leed van de wereld makkelijk een plek op kan vinden, of ze torsen hele bomen. Een eindeloze litanie, waarin slechts enkelen zich onderscheiden.
Een man maakt een hek waarachter hij zich verschuilt, sommigen beginnen te rennen of buitelen over de grond. Er is ook hier en daar interactie, vechten bijna, sommige mensen dragen anderen. De muziek is prachtig, soms dreigend en van tijd tot tijd klinkt een bel. Een teken? Van wat? Een andere man valt en blijft op de grond liggen. De rest van mensen heeft een groep gevormd die zich als een blok over het veld beweegt. Ze naderen de man en het is even spannend wat er zal gebeuren...
In het publiek zijn gaandeweg de voorstelling net zo min individuen meer te herkennen als bij de meer dan veertig performers. Nee, geen kwestie van integratie tussen toeschouwers en performers maar veroorzaakt door de knutten, die zich, na aanvankelijk heftig weg gemept te zijn, hardnekkig blijven nestelen achter brillen, in oren en overal waar het warm en zacht is. Hoodie, sjaal, trui, deken of wat dan ook over je hoofd lijkt de beste remedie.
Schweigman wil liever niets creëren wat er niet was - zo is te lezen in het eerste dagkrantje van 2015 - en ze wil de mensen laten zien wat er werkelijk is. Een loffelijk streven maar een (te) grote uitdaging voor het leeuwendeel van het publiek dat, afgeleid door kou en knutten, het kijken nog wel voor elkaar krijgt maar het zien waarschijnlijk niet zoals Schweigman het bedoeld heeft.