Onderwerp: LOCATIETHEATER
19 Oktober 2014
Kun jij goed contact met jezelf maken?
Door Mieke Kreunen met foto's van Kamerich & Budwilowitz/EYES2
“Wat hoop je dat het laatste is dat je denkt voordat je dood gaat?”, vraagt Hendrik aan mij. Ik weet niet zo 123 wat ik daarop moet antwoorden en zeg dat ook. We zitten met zijn vijven plus Hendrik in het kleine ontvangsthutje van De Zone waar het ruikt naar appeltjes en kruiden. Hendrik schenkt er thee en als ik rondkijk zie ik overal sporen van eerdere bezoekers: gebruikte theezakjes aan het plafond, foto’s en briefjes die afkomstig zijn van de intake, in mijn geval een paar dagen daarvoor.
Ik had via mail te horen gekregen dat ik me moest melden bij een verlaten gebouw ergens in Amsterdam en op bel A moest drukken. Op de deur een briefje dat ik verwacht werd op de 5e etage. “Mieke?”, vraagt de vrouw die in de deuropening verschijnt. Ik volg haar een lange sobere gang in en wordt in een kamertje gebracht waar een stoel staat. Ze geeft me een papier waarop staat dat De Zone een plaats is met een hoge frequentie en dat bekeken moet worden of ik geschikt ben om De Zone te betreden. Overal in het gebouw is geluid: gepiep, gesuis, tikken. Het is er een beetje spooky en doet me denken aan het verlaten kantoorgebouw van het communistisch regime in Tsjechië dat ik ooit bezocht.
In een ander kamertje wordt onderzocht of ik fysiek geschikt ben. Ik moet op een bed liggen en wordt aan allerlei apparatuur gekoppeld. Door een koptelefoon hoor ik een kinderstem vragen: “hoor je mij?”. Een eerste bericht uit De Zone? Er worden mij een vragen gesteld zoals of ik bang bent om De Zone te betreden en of ik ergens spijt van heb. De vrouw maakt aantekeningen en kijkt me gedurende het hele onderzoek uitdrukkingsloos en langdurig aan. “Wat wil je echt?”, vraagt ze tenslotte. “Ont-dekken”, antwoord ik zonder na te denken.
In de dagen daarna krijg ik een SMS waarin ik herinnerd wordt aan mijn eigen antwoorden en ik word gebeld door het kindje dat ik jammer genoeg slecht versta op het: “hoor je mij?” na. De vragen van een paar dagen eerder haken vast in mijn hoofd. Ook die van Hendrik die ons in zijn hutje om de beurt op een hele terloopse manier tussen de appeltjes en de thee grote levensvragen voorlegt. We kauwen allemaal op zijn vragen en zoeken naar antwoorden. “Kun jij goed contact met jezelf maken?” vraagt hij tenslotte voordat hij voorstelt om wat voor te lezen. Dat mag. Een citaat van Rilke uit 'Brieven aan een jonge dichter'.
"Wat nodig is, is toch alleen maar dit: eenzaamheid, grote, innerlijke eenzaamheid. Inkeren in zichzelf en urenlang niemand ontmoeten, — dat moet men kunnen bereiken. Eenzaam zijn, zoals men eenzaam was als kind, terwijl de grote mensen rondliepen, verweven met dingen, die groot en gewichtig leken, omdat de volwassenen er zo drukbezig uitzagen en omdat men van hun doen en laten niets begreep."
De tekst raakt mij. Ik vind het mooi.
Dan mogen we De Zone in. Eén voor één krijgen we instructies van Hendrik en dan gaan we. Ieder naar een eigen hutje op palen waar de deur met een klap dicht wordt getrokken. Weer die geluiden. Gezoem, gebrom, gefluit. Licht, donker en weer licht, flikkerend, volkomen duisternis. Dan het kindje weer. “Je bent er bijna”. Inkeren in jezelf en niemand ontmoeten, zoals Rilke schreef. Na wat een eeuwigheid lijkt schiet de deur ineens weer open. Enigszins verdwaasd sta ik op mijn bordesje en zie dat ook de andere deuren zijn open gegaan. Een paar van mijn Zone-genoten zie ik nog even in het groene licht blijven zitten op hun kruk voordat ze, net als ik, de uitgang opzoeken.
Daar zien we Hendrik met een nieuw groepje bezoekers bezig. Ietsje verderop zitten er nog een paar klaar die ons onverholen nieuwsgierig aankijken. Wij zeggen niks en lopen zwijgend naar de bak waar we onze spullen kunnen terughalen. Als oude vrienden nemen we afscheid terwijl zij in het donker wegfietsen en ik terug loop naar mijn auto.
Al eerder maakte ik voorstellingen van Alexandra Broeder mee, hoewel het woord voorstelling eigenlijk geen recht doet aan het theater dat zij maakt. Stuk voor stuk zijn het ervaringen die bijzonder zijn en je op een verkeerd been zetten, de dingen die je voor waar aanneemt of waar je overheen leeft ineens keihard onder je aandacht brengen. Met De Zone brengt Broeder haar ‘ervaringen’ naar een next level. Persoonlijker en indringender en niet meer gebonden aan plaats of tijd.
Nog maar kort te beleven dus kijk gauw op de website hieronder.